Ιστολόγιο για τον Νέο Όμιλο των Παγκόσμιων Εξυπηρετητών

«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 20.30 - 

με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2023

Oμιλία πριν από τον διαλογισμό από την αδελφή .Β.Κ.

 

ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΟΡΙΣΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ

Ερώτηση 1. Τι είναι η ψυχή; Μπορούμε να την ορίσουμε; Ποια είναι η φύση της;

Θα δώσω εδώ μόνο τέσσερις ορισμούς που θα χρησιμεύσουν σαν βάση για όλα όσα θ’ ακολουθήσουν:

α. Η ψυχή μπορεί να θεωρηθεί σαν ο Υιός του Πατρός και της Μητρός (Πνεύμα-Ύλη) και είναι συνεπώς η ενσωματωμένη ζωή του Θεού, η οποία έρχεται σε ενσάρκωση για ν’ αποκαλύψει την ποιότητα της φύσης του Θεού, που είναι ουσιαστική αγάπη. Η ζωή αυτή, παίρνοντας μορφή, γαλουχεί την ποιότητα της αγάπης μέσα σ’ όλες τις μορφές και τελικά αποκαλύπτει το σκοπό όλης της δημιουργίας. Είναι ο απλούστερος ορισμός για τη μέση ανθρωπότητα, επειδή είναι ντυμένος στη γλώσσα του μυστικισμού, συνδέοντας έτσι την αλήθεια όπως απαντάται σ’ όλες τις θρησκείες. Αναγκαστικά είναι ανεπαρκής, γιατί αποτυγχάνει να τονίσει την αλήθεια ότι αυτό που μπορεί να υποτεθεί για τον άνθρωπο, μπορεί επίσης να υποτεθεί για την κοσμική πραγματικότητα κι ότι όπως ακριβώς μια ανθρώπινη εμφάνιση στη Γη συγκαλύπτει τόσο την ποιότητα όσο και το σκοπό (σε ποικίλο βαθμό), έτσι κι αυτή η σύνθεση όλων των μορφών ή εμφανίσεων μέσα σ’ εκείνη την ενότητα που ονομάζουμε ηλιακό σύστημα, συγκαλύπτει την ποιότητα και το σκοπό της Θεότητας. Μόνο όταν ο άνθρωπος δεν εξαπατάται πια από την εμφάνιση κι έχει ελευθερωθεί από τον πέπλο της πλάνης, φτάνει στη γνώση της ποιότητας της συνείδησης του Θεού και στο σκοπό που αποκαλύπτει. Το κάνει μ’ έναν τριπλό τρόπο:

α. Ανακαλύπτει τη δική του ψυχή, το προϊόν της ένωσης του Πατρός του στους ουρανούς με τη Μητέρα ή την υλική φύση. Αυτή η τελευταία είναι η προσωπικότητα. Τότε, έχοντας ανακαλύψει την προσωπικότητα, ανακαλύπτει την ποιότητα της δικής του ψυχικής ζωής και το σκοπό για τον οποίο “εμφανίσθηκε” ο ίδιος.

β. Βρίσκει ότι αυτή η ποιότητα εκφράζεται μέσω επτά όψεων ή βασικών διαφοροποιήσεων κι ότι αυτή η επτάδα ποιοτήτων χρωματίζει εσωτερικά όλες τις μορφές σ’ όλα τα βασίλεια της φύσης, συνιστώντας έτσι την ολότητα των αποκαλύψεων του θείου σκοπού. Βρίσκει ότι αυτός είναι ουσιαστικά μια επταδική συνάθροιση ενεργειών κι ότι κάθε ενέργεια παράγει διαφορετικά αποτελέσματα και εμφανίσεις. Την ανακάλυψη αυτή την κάνει βρίσκοντας ότι η δική του ψυχή είναι χρωματισμένη με μια από τις επτά ακτινικές ποιότητες, ότι είναι ταυτισμένος με τον ακτινικό του σκοπό – όποιος κι αν είναι – κι ότι εκφράζει έναν ιδιαίτερο τύπο θείας ενέργειας.

γ. Απ’ αυτό το σημείο προχωρεί στην αναγνώριση ολόκληρης της επτάδας και στην Ατραπό της Μύησης έχει μια αναλαμπή της Ενότητας που ως τότε δεν ήταν αντιληπτή ούτε και αισθητή. 

Έτσι απ’ τη συνείδηση του εαυτού του ο άνθρωπος φτάνει στην επίγνωση της αλληλοσχέτισης των επτά βασικών ενεργειών ή ακτίνων κι από εκεί προχωρεί στην αντίληψη της τριπλής Θεότητας, ωσότου στην τελική μύηση (την πέμπτη) βρίσκεται συνειδητά ενοποιημένος με την ενωμένη θεία πρόθεση που υπάρχει πίσω από κάθε εμφάνιση και κάθε ποιότητα. Μπορεί να προστεθεί ότι οι μυήσεις, οι ανώτερες της πέμπτης, αποκαλύπτουν ένα σκοπό ευρύτερο και βαθύτερο από εκείνον που εκπληρώνεται στο ηλιακό μας σύστημα. Ο σκοπός του εκδηλωμένου Λόγου μας είναι απλά μέρος μιας μεγαλύτερης πρόθεσης. Μπορεί επίσης να σημειωθεί ότι στο τέταρτο βασίλειο της φύσης, στην ατραπό της εξέλιξης και της δοκιμασίας, ο άνθρωπος φτάνει στη γνώση της ατομικής του ψυχής κι έχει μια αναλαμπή της ποιότητας και του σκοπού αυτής της ψυχής. Στην ατραπό της μαθητείας και της μύησης έχει μια αναλαμπή της ποιότητας και του σκοπού της πλανητικής του Ζωής κι ανακαλύπτει ότι είναι μέρος μιας ακτινικής Ζωής που εμφανίζεται μέσω της μορφής ενός πλανήτη κι ενσωματώνει μια όψη του θείου σκοπού και ενέργειας. Μετά την τρίτη μύηση έχει μια αναλαμπή της ποιότητας και του σκοπού του ηλιακού συστήματος· βλέπει την ακτινική του ζωή και ενέργεια σαν μέρος ενός μεγαλύτερου όλου. Αυτοί είναι απλά τρόποι έκφρασης της αναδυόμενης ποιότητας και του κρυμμένου σκοπού των διαβαθμισμένων Ζωών που εμψυχώνουν κάθε εμφάνιση και τη χρωματίζουν με ποιότητα.

 β. Η ψυχή μπορεί να θεωρηθεί σαν η αρχή της νοημοσύνης – μιας νοημοσύνης της οποίας τα χαρακτηριστικά είναι ο νους και η νοητική επίγνωση, που με τη σειρά τους καταδεικνύονται σαν δύναμη ανάλυσης, διάκρισης, διαχωρισμού και διαφορισμού, επιλογής ή απόρριψης, με όλα όσα συνεπάγονται αυτοί οι όροι. Όσο ο άνθρωπος είναι ταυτισμένος με την εμφάνιση, αυτές οι όψεις της νοητικής αρχής προκαλούν μέσα του τη “μεγάλη αίρεση της χωριστικότητας”. Είναι η εμφάνιση της μορφικής φύσης που τον γοητεύει και τον εξαπατά πλήρως. Θεωρεί τον εαυτό του σαν τη μορφή και κατόπιν προχωρεί από την αντίληψη του εαυτού του σαν υλικής μορφής και ταυτισμένου με την εξωτερική εμφάνιση, στην αντίληψη του εαυτού του σαν ακόρεστης επιθυμίας. Ταυτίζεται τότε με το επιθυμητικό του σώμα, με τις ορέξεις του, καλές ή κακές και θεωρεί ότι είναι ένα με τις διαθέσεις του, τα αισθήματά του, τους πόθους του, είτε ακτινοβολούν προς την κατεύθυνση του υλικού κόσμου είτε προς τα μέσα στον κόσμο της σκέψης ή το βασίλειο της ψυχής. Σχίζεται από μια αίσθηση δυαδικότητας. Αργότερα ταυτίζεται με μια άλλη απ’ τις εμφανίσεις – με το νοητικό σώμα ή φύση. Οι σκέψεις γίνονται γι’ αυτόν τόσο απτές ώστε παρασύρεται, κατευθύνεται και επηρεάζεται απ’ αυτές και στον κόσμο των υλικών εμφανίσεων και τον κόσμο της μεγάλης Πλάνης προστίθεται ο κόσμος των σκεπτομορφών. Τότε υπόκειται σε μια τριπλή πλάνη και ο ίδιος, η συνειδητή ζωή πίσω από την πλάνη, αρχίζει να ενοποιεί τις μορφές σ’ ένα συντονισμένο όλο, προκειμένου να τις ελέγχει καλύτερα.

γ. Η ψυχή είναι (κι εδώ οι λέξεις περιορίζουν και παραποιούν) μια μονάδα φωτός που χρωματίζεται από έναν ιδιαίτερο ακτινικό κραδασμό· είναι ένα δονούμενο κέντρο ενέργειας που βρίσκεται μέσα στην εμφάνιση ή μορφή της όλης ακτινικής ζωής της. Είναι μια από τις επτά ομάδες εκατομμυρίων ζωών που στην ολότητά τους συνιστούν τη Μία Ζωή. Από την ίδια τη φύση της η ψυχή έχει συνείδηση ή επίγνωση σε τρεις κατευθύνσεις. Έχει συνείδηση του Θεού· έχει συνείδηση της ομάδας· είναι αυτοσυνείδητη. Αυτή η όψη της αυτοσυνείδησης οδηγείται σε καρποφορία στη φαινομενική εμφάνιση ενός ανθρώπινου όντος· η όψη της ομαδικής συνείδησης διατηρεί την ανθρώπινη κατάσταση συνείδησης, αλλά προσθέτει σ’ αυτή την επίγνωση της ακτινικής της ζωής που ανελίσσεται προοδευτικά· η επίγνωσή της είναι τότε η επίγνωση της αγάπης, της ποιότητας, του πνεύματος στις σχέσεις του· έχει συνείδηση του Θεού μόνο δυνητικά και στην ανέλιξη αυτή βρίσκεται για την ψυχή η προς τα άνω και προς τα έξω ανάπτυξή της μετά την τελειοποίηση της αυτοσυνείδητης όψης της και την αναγνώριση της ομαδικής της επίγνωσης. […]

Οι ζηλωτές που μελετούν κι εκγυμνάζονται να ζουν τη ζωή της υπηρεσίας μπορεί να θεωρηθεί ότι έφτασαν στο σημείο όπου βρίσκεται η γραμμή. Για να οραματισθούμε σωστά το σύμβολο πρέπει να θεωρηθεί ότι βρίσκεται σε ταχεία περιστροφή, παράγοντας έτσι έναν περιστρεφόμενο τροχό που είναι ο τροχός της ζωής.

Ας επαναλάβω και πάλι:

1. Η ψυχή είναι ο υιός του Θεού, το προϊόν της ένωσης πνεύματος και ύλης.

2. Η ψυχή είναι η ενσωμάτωση του συνειδητού νου, η έκφραση, αν μπορεί κανείς να το διατυπώσει έτσι, της θείας νοήμονος επίγνωσης.

3. Η ψυχή είναι μια μονάδα ενέργειας που δονείται σε ομοφωνία με μια από τις επτά ακτινικές Ζωές και χρωματίζεται με ένα ιδιαίτερο ακτινικό φως. […]

     δ. Η ψυχή είναι η αρχή της αισθαντικότητας που υπόκειται σ’ όλη την εξωτερική εκδήλωση, διαπερνά όλες τις μορφές και συνιστά τη συνείδηση του ίδιου του Θεού. Όταν η ψυχή, βυθισμένη στην ουσία, είναι απλώς αισθαντικότητα, παράγει μέσω της εξελικτικής της αλληλεπίδρασης μια προσθήκη και βρίσκουμε να αναδύεται η ποιότητα και η ικανότητα αντίδρασης στον κραδασμό και στο περιβάλλον. Είναι η ψυχή όπως εκφράζεται σ’ όλα τα υπανθρώπινα βασίλεια της φύσης.

Όταν η ψυχή, έκφραση της αισθαντικότητας και της ποιότητας, προσθέσει σ’ αυτές την ικανότητα της αποσπασμένης αυτεπίγνωσης, τότε εμφανίζεται η αυτοταυτιζόμενη εκείνη οντότητα που αποκαλούμε ανθρώπινο ον.

Όταν η ψυχή προσθέσει στην αισθαντικότητα, στην ποιότητα και στην αυτεπίγνωση τη συνείδηση της ομάδας, τότε έχουμε την ταύτιση με μια ακτινική ομάδα, οπότε εμφανίζεται ο μαθητής, ο μυημένος και ο διδάσκαλος.

Όταν η ψυχή προσθέσει στην αισθαντικότητα, στην ποιότητα, στην αυτεπίγνωση και στην ομαδική συνείδηση τη συνείδηση του θείου συνθετικού σκοπού (που ονομάζουμε Σχέδιο), τότε έχουμε εκείνη την κατάσταση ύπαρξης και γνώσης, η οποία διακρίνει όλους όσους βρίσκονται στην Ατραπό της Μύησης και περιλαμβάνει τις διαβαθμισμένες εκείνες Ζωές, από τον πιο προχωρημένο μαθητή μέχρι τον ίδιο τον πλανητικό Λόγο.

Αλλά μην ξεχνάτε πως όταν κάνουμε αυτές τις διακρίσεις είναι πάντως μία Ψυχή που λειτουργεί, δρώντας μέσω φορέων ποικίλων ικανοτήτων, διαφοροποιημένων εκλεπτύνσεων και μεγαλύτερων ή μικρότερων περιορισμών, με την ίδια ακριβώς έννοια που ένας άνθρωπος είναι μια ταυτότητα, εργαζόμενος μερικές φορές μέσω ενός φυσικού σώματος και μερικές φορές μέσω ενός αισθαντικού σώματος ή ενός νοητικού σώματος και μερικές φορές γνωρίζοντας ότι ο ίδιος είναι ο Εαυτός – μια σπάνια και ασυνήθιστη περίπτωση για την πλειονότητα.

(Εσωτερική Ψυχολογία Ι, Αλίκη Μπέιλη, σσ. 50-57)