Η «Οδός της Ανάστασης»…

Στη μαγνητική δύναμη της θέλησης αναφερόταν ο Χριστός όταν έλεγε, «καν εγώ υψωθήσομαι, πάντας ελκύσει προς εμαυτόν». Δεν αναφέρεται στη σταύρωση, αλλά στη μαγνητική θέληση του Χριστού να ελκύσει όλους τους ανθρώπους με τη δύναμη της ζωής του ενοικούντος Χριστού σε κάθε καρδιά, έξω από τον κόσμο των υλικών αξιών στον κόσμο των πνευματικών αναγνωρίσεων. Δε σχετίζεται με το θάνατο αλλά με τη ζωή· δεν αναφέρεται στο σταυρό αλλά στην ανάσταση. Ο βασικός τόνος της Χριστιανικής θρησκείας στο παρελθόν υπήρξε ο θάνατος που συμβολίζεται με το θάνατο του Χριστού και διαστρεβλώθηκε πολύ από τον Απ. Παύλο στην προσπάθειά του να σμίξει τη νέα θρησκεία που έφερε ο Χριστός, με την παλιά αιματηρή θρησκεία των Εβραίων. Στον κύκλο που θα εγκαινιάσει ο Χριστός μετά την επανεμφάνισή Του, στόχος της όλης θρησκευτικής διδασκαλίας στον κόσμο θα είναι η ανάσταση του πνεύματος στο ανθρώπινο γένος· η έμφαση θα δοθεί στη ζωντάνια της Χριστικής φύσης σε κάθε ανθρώπινο ον και στη χρήση της θέλησης για να επιτευχθεί αυτή η ζώσα μεταμόρφωση της κατώτερης φύσης. Η απόδειξή της θα είναι ο αναστάς Χριστός. Αυτή η “Οδός της Ανάστασης” είναι η ακτινοβόλος Οδός, η φωτεινή Οδός που οδηγεί από μια μεγάλη έκφραση της θειότητας στον άνθρωπο σε άλλη· είναι η οδός που εκφράζει το φως της νοημοσύνης, την ακτινοβόλο ουσία της αληθινής αγάπης και την άκαμπτη θέληση που δεν επιτρέπει ήττα ή υποχώρηση. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά που θα διακηρύξουν τη Βασιλεία του Θεού.

(Η Επανεμφάνιση του Χριστού)

Tα "ενδύματα" του Βούδα

[…] Υπάρχει στην Ανατολή ένας αρχαίος μύθος που έχει σήμερα εφαρμογή και κρατά το κλειδί της σχέσης του Χριστού και του Βούδδα· αφορά κάποια υπηρεσία την οποία, σύμφωνα με το μύθο, θα προσφέρει ο Βούδδας στον Χριστό. Σε συμβολική μορφή ο μύθος λέει ότι όταν ο Βούδδας έφθασε στη φώτιση και η εμπειρία στη Γη δεν είχε πλέον τίποτε να Του διδάξει, προείδε την εποχή όπου ο Αδελφός Του, ο Χριστός, θα εργαζόταν στη Μεγάλη Υπηρεσία, όπως λέγεται. Για να βοηθήσει λοιπόν τον Χριστό, άφησε πίσω Του (για χρήση Του) ό,τι ονομάζεται μυστηριωδώς “τα ενδύματά Του”. [101] Κληροδότησε και άφησε σε κάποιο ασφαλές μέρος το σύνολο της συναισθηματικής-ενορατικής Του φύσης που καλείται από μερικούς αστρικό σώμα και το σύνολο της γνώσης και της σκέψης Του που καλείται νους ή νοητικό Του σώμα. Αυτά, λέει ο μύθος, θα τα αναλάβει ο Ερχόμενος και θ’ αποδειχθούν χρήσιμα γιατί θα συμπληρώσουν το συναισθηματικό και νοητικό εξοπλισμό του Χριστού και θα Του παράσχουν ό,τι χρειάζεται ως Δάσκαλος της Ανατολής και της Δύσης. Θα μπορέσει τότε με δύναμη κι επιτυχία να ενατενίσει το μελλοντικό έργο Του και να επιλέξει τους εργάτες Του. Κάτι από την ίδια αυτή ιδέα λανθάνει στην παραίνεση που δίνεται στην Καινή Διαθήκη, “τούτο γαρ φρονείσθω εν υμίν ό και εν Χριστώ”. (Φιλ. 2.5.)

    Έτσι ο Χριστός με τις συγχωνευμένες ενέργειες της αγάπης και της σοφίας, με τη βοήθεια του Αβατάρ της Σύνθεσης και του Βούδδα και υπό την επιρροή του Πνεύματος της Ειρήνης και της Ισορροπίας θα μπορέσει να χειρισθεί και να διευθύνει τις ενέργειας που θα δημιουργήσουν τον επερχόμενο νέο πολιτισμό. Θα δει να φανερώνεται μπροστά στα μάτια Του η αληθινή ανάσταση – η ανάδυση του ανθρώπινου γένους από τη φυλακή στο σπήλαιο του υλισμού. Έτσι “από του πόνου της ψυχής αυτού, δείξαι αυτώ φως”. (Ησ. 53.9.) [102]

(H επανεμφάνιση του Χριστού)

[…] Οι ερμηνευτές του Ευαγγελίου και πολλοί μαθητές της Χριστιανικής θρησκείας […] έδωσαν έμφαση στο θάνατο της προσωπικότητας, ενώ όταν ο Χριστός βίωσε το “μεγάλο κενό του σκότους” και φώναξε δυνατά το απόκρυφο μάντραμ “Θεέ Μου, Θεέ Μου, ίνα τί με εγκατέλιπες”, ταυτόχρονα αναγνώρισε τη διάκριση ως προς το “χιτώνα της δόξας” Του (που συμβολίζεται με το διαμερισμό των ενδυμάτων Του από τη Ρωμαϊκή φρουρά) και επέστησε επίσης την προσοχή όλων των μελλοντικών μαθητών και μυημένων στην εξαφάνιση της “μεσαίας αρχής”, της ψυχής· πρόβαλε (στον κόσμο της συνείδησης) την αναγνώριση που πρέπει να επέλθει ως προς τον Πατέρα ή την Ενάδα. Η μεγάλη αυτή διάλυση αποκορυφώνεται για μας τη στιγμή της τρίτης μύησης όταν το Φως της Ενάδας εξαλείφει το φως της ψυχής και το υλικό ατομικό φως της τριπλής προσωπικότητας.

(Μαθητεία στη Νέα Εποχή, τ. ΙΙ)

“εστήριξε το πρόσωπον αυτού του πορεύεσθαι εις Ιερουσαλήμ”. (Λουκ. 9.51.)

                   

O Xριστός ο Αναμενόμενος, Αυτός, ο Εκπρόσωπος της αγάπης του Θεού, καλείται να εργασθεί πάλι στον παγκόσμιο στίβο, όπου το προηγούμενο μήνυμά Του επί δύο χιλιάδες χρόνια εξουδετερώθηκε, λησμονήθηκε ή παρερμηνεύθηκε κι όπου το μίσος και η χωριστικότητα διέκρινε τους ανθρώπους παντού. Αυτό θα Τον βυθίσει σε μια ξένη ατμόσφαιρα και σε μια κατάσταση όπου θα χρειαστεί όλα τα θεία εφόδια Του και θα πρέπει να δοκιμασθεί μέχρις εσχάτων. Η γενικά παραδεκτή ιδέα ότι θα επιστρέψει σαν θριαμβευτής πολεμιστής, πανίσχυρος κι ακαταμάχητος, δεν έχει πραγματική βάση. Ότι θα οδηγήσει τελικά το λαό Του, [57] την ανθρωπότητα, στην Ιερουσαλήμ, είναι γεγονός που στηρίζεται σε ασφαλείς βάσεις, αλλά δε θα είναι στην Εβραϊκή πόλη που καλείται Ιερουσαλήμ, αλλά στον “τόπο της ειρήνης” (όπως σημαίνει η λέξη “Ιερουσαλήμ”). 

Μια προσεκτική εξέταση της παγκόσμιας κατάστασης σήμερα και μια αφιερωμένη χρήση της φαντασίας θ’ αποκαλύψει στον ειλικρινή στοχαστή πόσο τεράστιο είναι το έργο που ανέλαβε. 

Όμως πάλι “εστήριξε το πρόσωπον αυτού του πορεύεσθαι εις Ιερουσαλήμ”. (Λουκ. 9.51.) Θα επανεμφανισθεί και θα οδηγήσει το ανθρώπινο γένος σ’ έναν πολιτισμό και μια κατάσταση συνείδησης της οποίας ο οικουμενικός βασικός τόνος θα είναι οι ορθές ανθρώπινες σχέσεις και η παγκόσμια συνεργασία για το καλό όλων. Θα συμπληρώσει –μέσω του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου και των ανθρώπων καλής θέλησης– τη σύνδεσή Του με τη Θέληση του Θεού (“τα του Πατρός Του”) με τέτοιο τρόπο ώστε η αιώνια θέληση-για-το καλό να μεταφράζεται από την ανθρωπότητα σε καλή θέληση και ορθές σχέσεις. Τότε το έργο Του θα εκπληρωθεί· θα είναι πάλι ελεύθερος να μας αφήσει, αλλά αυτή τη φορά όχι για να επιστρέψει, αλλά για ν’ αφήσει τον κόσμο των ανθρώπων στα χέρια του μεγάλου εκείνου πνευματικού Υπηρέτη που θα είναι ο νέος Αρχηγός της Ιεραρχίας, της Αόρατης Εκκλησίας.

(H επανεμφάνιση του Χριστού)

                                                            (Φωτογραφία της Debbie Weckesser)

ΤΑ ΤΡΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ 

Κάθε χρόνο λαμβάνουν χώρα [163] τρία Φεστιβάλ στα οποία όλοι οι άνθρωποι θα μπορούσαν εύκολα να συμμετέχουν, με μια σύμπνοια και μια ομοιομορφία στην προσέγγιση που θα τους συνέδεαν στενά. Τα τρία αυτά Φεστιβάλ εντάσσονται σε τρεις συνεχόμενους μήνες και συντελούν σε μια παρατεταμένη πνευματική προσπάθεια που μπορεί να επηρεάσει τον υπόλοιπο χρόνο. Θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν για τη σύσφιγξη των πνευματικών δεσμών Ανατολής και Δύσης· διαδηλώνουν την εκδήλωση της θειότητας μέσα από τον τόπο όπου η θέληση του Θεού είναι γνωστή, μέσα από την πνευματική Ιεραρχία όπου η αγάπη του Θεού βρίσκει την πλήρη της έκφραση και μέσα από την ανθρωπότητα που αποστολή της είναι η νοήμων πραγμάτωση του θείου σχεδίου μέσα στα πλαίσια της αγάπης και της καλής θέλησης σ’ όλους τους ανθρώπους.

Ι. Το Φεστιβάλ του Πάσχα. Αυτό είναι το φεστιβάλ του αναστάντος, ζώντος Χριστού, του Αρχηγού της πνευματικής Ιεραρχίας, που εγκαινίασε το Βασίλειο του Θεού και είναι η Έκφραση της θείας αγάπης. Τη μέρα αυτή θα αναγνωρίζεται παγκόσμια η πνευματική Ιεραρχία που Αυτός καθοδηγεί και κατευθύνει, θα τονίζεται η σχέση της με την ανθρωπότητα και θα συνειδητοποιείται η φύση της αγάπης του Θεού. Οι άνθρωποι σ’ ολόκληρο τον κόσμο θα επικαλούνται αυτή την αγάπη που έχει τη δύναμη να χορηγεί ανάσταση και πνευματική ζωντάνια. Η τέλεση αυτού του Φεστιβάλ γίνεται πάντα τη μέρα της πρώτης Πανσελήνου της άνοιξης. Η ζωή και όχι ο θάνατος θα είναι η εστία της προσοχής και των σκέψεων των ανθρώπων· η Μεγάλη Παρασκευή θα πάψει πια να έχει πρωτεύουσα σημασία για τις εκκλησίες. Το Πάσχα θα γίνει η μεγάλη γιορτή της Δύσης.

ΙΙ. Το Φεστιβάλ του Βεσάκ ή Βαϊσάκα. Αυτό είναι το φεστιβάλ του Βούδδα, του μεγάλου πνευματικού Μεσολαβητή ανάμεσα στο κέντρο όπου η θέληση του Θεού είναι γνωστή και την πνευματική Ιεραρχία. Ο Βούδδας είναι η έκφραση της θείας βούλησης, η ενσωμάτωση του Φωτός και εκείνος που επισημαίνει το θείο σκοπό. Στη γιορτή αυτή θα εφελκύεται σοφία και κατανόηση και θα επιδιώκεται η εισροή φωτός στις διάνοιες όλων των ανθρώπων. Το Φεστιβάλ αυτό διεξάγεται τη μέρα της Πανσελήνου του Ταύρου. [164] Είναι η μεγάλη γιορτή της Ανατολής που αρχίζει ήδη να αναγνωρίζεται και από τη Δύση· χιλιάδες Χριστιανών σήμερα τηρούν το φεστιβάλ του Βούδδα.

ΙΙΙ. Το Φεστιβάλ της Ανθρωπότητας. Αυτό θα είναι το φεστιβάλ του ανθρώπινου πνεύματος που επιθυμεί να προσεγγίσει το Θεό, επιδιώκει να συμμορφωθεί με τη θεία βούληση την οποία επισήμανε o Βούδδας και είναι αφιερωμένο στην έκφραση της καλής θέλησης που αποτελεί την κατώτατη όψη της αγάπης την οποία επισήμανε ο Χριστός και της οποίας υπήρξε η τέλεια εκδήλωση. Θα είναι η μέρα όπου κατεξοχήν θα αναγνωρίζεται η θεία φύση του ανθρώπου και θα εξαίρεται η ικανότητά του να εκφράζει καλή θέληση και να εδραιώνει ορθές ανθρώπινες σχέσεις (χάρη σ’ αυτή τη θειότητα). Αναφορικά με το φεστιβάλ αυτό μας λένε ότι σχεδόν για δύο χιλιάδες χρόνια ο Χριστός αντιπροσώπευσε την ανθρωπότητα και στάθηκε ενώπιον της Ιεραρχίας σαν ο Θεάνθρωπος, ο αρχηγός του λαού Του και “ο πρωτότοκος εν πολλοίς αδελφοίς”. Θα πρόκειται λοιπόν για μια γιορτή βαθιάς επίκλησης και δέησης· θα εκφράζει τη βασική έφεση για τη συντροφικότητα και για την ενότητα του ανθρώπινου και του πνευματικού στοιχείου· θα παρουσιάζει το αποτέλεσμα στην ανθρώπινη συνείδηση του έργου του Βούδδα και του Χριστού. Το Φεστιβάλ αυτό θα γιορτάζεται στην Πανσέληνο των Διδύμων.

 (Τα Προβλήματα της Aνθρωπότητας)