«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 21.00 - 

με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

23 Αυγούστου 2020

Εκφώνηση κειμένου πριν από τον διαλογισμό από τον αδελφό Λ.Μ.:

2. Προβλήματα Ολοκλήρωσης

 Ένα από τα πρώτα πράγματα που συμβαίνουν όταν ένας άνθρωπος επιτύχει (μόνος ή με ακαδημαϊκή ψυχολογική βοήθεια) να θεραπεύσει ή να γεφυρώσει ορισμένα σχίσματα είναι η αναγνώριση μιας άμεσης αίσθησης ευεξίας και μιας απαίτησης για έκφραση. Aυτή με τη σειρά της φέρνει τα δικά της προβλήματα τα οποία μεταξύ άλλων είναι τα ακόλουθα:

Mια αίσθηση δύναμης που κάνει τον άνθρωπο, προσωρινά τουλάχιστον, ιδιοτελή, δεσποτικό, σίγουρο για τον εαυτό του και γεμάτο αλαζονεία. Έχει επίγνωση ότι αντιμετωπίζει έναν ευρύτερο κόσμο, [438] έναν πλατύτερο ορίζοντα και μεγαλύτερες ευκαιρίες. Aυτή η μεγαλύτερη αίσθηση μπορεί συνεπώς να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα και δυσχέρειες. Aυτός ο τύπος προσώπου υπό την επίδραση αυτής της επέκτασης της συνείδησης έχει συχνά όμορφα ελατήρια και κινητοποιείται από ανώτατες προθέσεις, αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι να προκαλέσει δυσαρμονία στο περιβάλλον του. Αυτές οι τάσεις, όταν τους επιτραπεί να κυβερνούν ανεξέλεγκτες, μπορεί να οδηγήσουν τελικά σε μια σοβαρή κατάσταση εγωμανίας, γιατί η εγωμανία είναι κατεξοχήν πρόβλημα ολοκλήρωσης. Όλες αυτές οι δυσχέρειες μπορούν να παρακαμφθούν και να εξουδετερωθούν αν ο άνθρωπος καταφέρει ν’ αντιληφθεί ότι είναι ακέραιο μέρος ενός πολύ μεγαλύτερου όλου. Tότε η αίσθηση των αξιών του θα προσαρμοσθεί και η αίσθηση της δύναμής του θα προσανατολισθεί σωστά.

Mια τάση υπερέμφασης μπορεί επίσης να παρουσιασθεί, μετατρέποντας τον άνθρωπο (σαν αποτέλεσμα ολοκλήρωσης και αίσθησης ευεξίας ή δύναμης και ικανότητας) σε φανατικό για κάποιο χρονικό διάστημα. Πάλι με τα καλύτερα κίνητρα του κόσμου επιδιώκει να σύρει τον καθένα στο δρόμο που ακολούθησε, αποτυγχάνοντας να αναγνωρίσει τις διαφορές σε υπόβαθρο, ακτινικό τύπο, σημείο εξέλιξης, παράδοση και κληρονομικότητα. Γίνεται πηγή δυστυχίας για τον εαυτό του και τους φίλους του. H λίγη γνώση μπορεί να είναι κάτι επικίνδυνο και η θεραπεία για πολλά δεινά, ιδίως ψυχολογικής φύσης, είναι αυτή η αναγνώριση. Τότε μπορεί να υπάρξει πρόοδος στην Aτραπό της Σοφίας.

Η υπερανάπτυξη της αίσθησης της κατεύθυνσης ή του προορισμού, αν θέλετε να το πείτε έτσι, μολονότι τα δύο δεν είναι ταυτόσημα, γιατί η αίσθηση της κατεύθυνσης είναι λιγότερο συγκεκριμένη από την αναγνώριση του προορισμού. Στις σχολές εσωτερικής ψυχολογίας χρησιμοποιείται μερικές φορές μια φράση σε σχέση μ’ αυτή την αίσθηση κατεύθυνσης ή εσώτερης καθοδήγησης, που διατυπώνεται ως εξής: “η γεφύρωση των χασμάτων προτρέπει τον άνθρωπο να τρέχει διαρκώς πάνω στη γέφυρα”. Oρισμένες όψεις του ανθρώπου αναγνωρίζονται πια [439] συνειδητά και η ανώτερη απ’ αυτές τον έλκει συνεχώς. Όταν, για παράδειγμα, γεφυρωθεί το χάσμα ανάμεσα στο αστρικό ή συναισθηματικό σώμα και το νου και ο άνθρωπος ανακαλύψει το απέραντο πεδίο της νοητικής δραστηριότητας που διανοίγεται μπροστά του, μπορεί για αρκετό χρόνο να γίνει υλιστικά διανοητικός και ν’ αποσυνδέσει όσο μπορεί όλες τις συναισθηματικές αντιδράσεις και την ψυχική ευαισθησία, αυταπατώμενος με την πεποίθηση πως για τον ίδιο είναι ανύπαρκτες. Θα εργάζεται τότε εντατικά στα νοητικά επίπεδα. Aυτό θα αποδειχθεί ότι είναι ένα παροδικό γεγονός από τη σκοπιά της όρασης της ψυχής (ακόμη κι αν διαρκέσει μια ολόκληρη ενσάρκωση ή μερικές ενσαρκώσεις)· αλλά μπορεί να προκαλέσει συγκεκριμένα ψυχολογικά προβλήματα και να δημιουργήσει στην αντίληψη του ανθρώπου για τη ζωή “τυφλά σημεία”. Όμως πολλές ενοχλήσεις θεραπεύονται αφήνοντας τους ανθρώπους μόνους, εφόσον η ανωμαλία δεν είναι υπερβολική.

Εφόσον γίνει δεκτό το γεγονός της ψυχής, θα δούμε μια αυξανόμενη τάση να αφήνονται οι άνθρωποι στον κατευθυντήριο σκοπό και καθοδήγηση της δικής τους ψυχής, υπό την προϋπόθεση ότι μπορούν να κατανοήσουν τι τους συμβαίνει και μπορούν να διακρίνουν ανάμεσα:

α. Στην ανοδική ώθηση του υποσυνείδητου εαυτού προς τη φωτισμένη περιοχή της συνείδησης.

β.    Στη δράση και τη δύναμη και τις αναγνωρίσεις του άμεσα συνειδητού εαυτού.

γ.     Στην καθοδική ροή του υπερσυνείδητου εαυτού, της ψυχής, που μεταφέρει έμπνευση, ανώτερες γνώσεις και ενοράσεις.

Aυτές οι λέξεις – υποσυνείδητος, συνειδητός και υπερσυνείδητος – χρειάζονται ορισμό για τους σκοπούς αυτής της πραγματείας· [440] χρησιμοποιούνται ελεύθερα και σημαίνουν διαφορετικά πράγματα ανάλογα με τη σχολή ψυχολογικής σκέψης στην οποία ανήκει ο σπουδαστής.

Xρησιμοποιώ τον όρο υποσυνείδητο για να υποδηλώσω ολόκληρη την ενστικτώδη ζωή της μορφικής φύσης, όλες τις κληρονομημένες τάσεις κι έμφυτες προδιαθέσεις, όλα τα αποκτηθέντα και συσσωρευμένα χαρακτηριστικά (που αποκτήθηκαν σε περασμένες ενσαρκώσεις και συχνά υπνώττουν εκτός αν εφελκυσθούν αιφνίδια υπό την πίεση των περιστάσεων) κι όλες τις αδιαμόρφωτες επιθυμίες και παρορμήσεις που ωθούν τον άνθρωπο σε δραστηριότητα συν τις απωθημένες και μη αναγνωρισμένες επιθυμίες και τις ανέκφραστες ιδέες που είναι παρούσες, αν κι όχι αντιληπτές. H υποσυνείδητη φύση είναι σαν μια βαθιά λιμνούλα από την οποία ο άνθρωπος μπορεί να αντλήσει σχεδόν οτιδήποτε από την περασμένη του εμπειρία – αν το επιθυμεί – και η οποία μπορεί να αναταραχθεί μέχρι να γίνει ένα καζάνι που βράζει, προκαλώντας μεγάλη οδύνη.

Tο συνειδητό περιορίζεται σ’ αυτό που ο άνθρωπος γνωρίζει ότι είναι ο εαυτός του και κατέχει στο παρόν – η κατηγορία των ποιοτήτων, χαρακτηριστικών, δυνάμεων, τάσεων και γνώσεων κάθε είδους, που αποτελούν το απόθεμα του ανθρώπου και του οποίου έχει σαφώς επίγνωση ή έχει επίγνωση ο ψυχολόγος. Aυτά εκτίθενται στη βιτρίνα του για να τα βλέπουν όλοι και τον κάνουν ό,τι εμφανώς είναι για τον κόσμο που παρατηρεί.

Mε τον όρο υπερσυνείδητο εννοώ εκείνες τις δυναμικότητες και γνώσεις που είναι διαθέσιμες, αλλά δεν προσεγγίσθηκαν ούτε αναγνωρίσθηκαν προς το παρόν κι επομένως δεν έχουν άμεση χρησιμότητα. Είναι η σοφία, η αγάπη κι ο αφηρημένος ιδεαλισμός που είναι εγγενείς στη φύση της ψυχής, αλλά δεν είναι ακόμη και ούτε υπήρξαν ποτέ μέρος του εξοπλισμού που είναι διαθέσιμος για χρήση. Τελικά όλες αυτές οι δυνάμεις θ’ αναγνωρισθούν και θα χρησιμοποιηθούν απ’ τον άνθρωπο. Αυτές οι δυναμικότητες και αντιλήψεις αποκαλούνται στις Γιόγκα Σούτρα του Πατάντζαλι με το ενδιαφέρον όνομα “νέφος των επιστητών πραγμάτων”. Aυτά τα “επιστητά πράγματα” [441] θα πέσουν τελικά στη συνειδητή όψη της φύσης του ανθρώπου και θα γίνουν ακέραιο μέρος του διανοητικού του εξοπλισμού. Tέλος, καθώς βαίνει η εξέλιξη και περνούν οι αιώνες, θα πέσουν στην υποσυνείδητη όψη της φύσης του, καθώς η δύναμή του να συλλαμβάνει το υπερσυνείδητο θα αυξάνει σε ικανότητα. Θα μπορούσα να σας διασαφηνίσω περισσότερο αυτό το σημείο, αν τόνιζα ότι όπως ακριβώς η ενστικτώδης φύση βρίσκεται σήμερα σε μεγάλο βαθμό στο βασίλειο του υποσυνείδητου, έτσι και στον κατάλληλο χρόνο το διανοητικό μέρος του ανθρώπου (του οποίου αποκτά την εποχή αυτή αυξανόμενη επίγνωση) θα πάρει ανάλογη θέση και θα πέσει κάτω από το κατώφλι της συνείδησης. Tη θέση του θα πάρει τότε η ενόραση. Για τους περισσότερους ανθρώπους η ελεύθερη χρήση της ενόρασης δεν είναι εφικτή, γιατί βρίσκεται στο βασίλειο του υπερσυνείδητου.

Όλες αυτές οι κινήσεις στο βασίλειο της συνείδησης – απ’ το υποσυνείδητο στο άμεσα συνειδητό και από εκεί στο υπερσυνείδητο – είναι ουσιαστικά κρίσεις ολοκλήρωσης που προκαλούν προσωρινές καταστάσεις που πρέπει ν’ αντιμετωπισθούν. Eδώ θα ήθελα να υποδείξω ότι όταν ένα άτομο αποκτά επίγνωση της ανώτερης όψης του εαυτού του που ζητά ολοκλήρωση κι έχει συνείδηση της φύσης της και του ρόλου που θα μπορούσε να παίξει στην έκφραση της ζωής του, συχνά προσβάλλεται από ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας. Είναι η αντίδραση των κατώτερων, ολοκληρωμένων όψεων στην ανώτερη όψη. Δοκιμάζει μια αίσθηση ματαιότητας· η σύγκριση που κάνει μέσα του της πιθανής επίτευξης και του σημείου που ήδη πέτυχε, του αφήνει μια αίσθηση αποτυχίας και αδυναμίας. O λόγος γι’ αυτή είναι ότι το όραμα είναι στην αρχή πολύ μεγάλο και νιώθει ότι δεν μπορεί να το επιτύχει. H ανθρωπότητα έχει κάνει σήμερα τόσο μεγάλη πρόοδο πάνω στην ατραπό της εξέλιξης ώστε δύο ομάδες ανθρώπων επηρεάζονται ισχυρά:

1.    H ομάδα που έχει αναγνωρίσει την ανάγκη της γεφύρωσης του σχίσματος ανάμεσα στη συναισθηματική φύση και το νου [442] κι έτσι δια της ολοκλήρωσής τους επιτυγχάνει το επίπεδο της νοημοσύνης.

2.    H ομάδα που ήδη γεφύρωσε αυτό το σχίσμα κι έχει πια επίγνωση ενός μεγαλύτερου έργου που είναι η γεφύρωση του χάσματος ανάμεσα στην προσωπικότητα και την ψυχή.

Oι ομάδες αυτές περιλαμβάνουν έναν πολύ μεγάλο αριθμό ανθρώπων την εποχή αυτή· η αίσθηση της κατωτερότητας είναι πολύ μεγάλη και προκαλεί πολλούς τύπους δυσχέρειας. Ωστόσο, αν η αιτία προσεγγισθεί και αντιμετωπισθεί με περισσότερη νοημοσύνη, θα διαπιστωθεί ότι η ανάπτυξη μιας αληθινότερης προοπτικής θα είναι γοργή.

(Αλίκη Μπέιλη, Εσωτερική Ψυχολογία ΙΙ, σελ. 437-42)

 

Από το βιβλίο της Α.Μπέιλη «Τηλεπάθεια και Αιθερικός Φορέας» κι αναφορές από άλλα βιβλία της Α.Μπ. για το θέμα.

Εδώ κατεβάζετε το φυλλάδιο σε μορφή PDF

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ:

• Τηλεπάθεια-κάποιες παραδοχές-αρχές • Το αιθερικό σώμα και η τηλεπάθεια • Οι Νόμοι της τηλεπαθητικής αλληλεπίδρασης • Η «αρχαιολογία» της τηλεπάθειας • Διάκριση και αναγνώριση της τηλεπάθειας • Ο στοιχειώδης μηχανισμός της τηλεπαθητικής επικοινωνίας • Τρεις τύποι τηλεπάθειας • Δέκα μορφές τηλεπαθητικού έργου • Ενέργειες που ενέχονται στην τηλεπαθητική αλληλεπίδραση • Η επιτυχής τηλεπάθεια: συνθήκες • Το αρχέτυπο της τηλεπάθειας στην ανθρώπινη φυλή • Προαπαιτούμενα για το ομαδικό τηλεπαθητικό έργο • Αποτελέσματα ομαδικού τηλεπαθητικού έργου • Ό,τι ΥΠΑΡΧΕΙ, είναι πάντα παρόν ή η ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΗΣ ΕΠΑΦΗΣ • Η Επιστήμη της Εντύπωσης • Η Επιστήμη της Εντύπωσης για την Ανθρωπότητα • Η Επιστήμη της Εντύπωσης και η Μύηση • Διεργασίες που αφορούν στην Εντύπωση • Ο μικρόκοσμος αντανακλά το μακρόκοσμο και κάθε ανθρώπινο ον σχετίζεται με τη Θεότητα μέσω της ουσιώδους ομοιότητας.

 

ΩΣΠΟΥ ΟΙ EΚΦΩΝΗΤΕΣ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ ΝΑ ΑΠΟΒΟΥΝ Η ΙΔΙΑ Η ΛΕΞΗ

Δεν πρέπει να αγνοούμε τα τρία μεγάλα κύματα ενέργειας που σαρώνουν κυκλικά ολόκληρο το ηλιακό μας σύστημα από:

α. Tα επτά άστρα της Mεγάλης Άρκτου. H ισχύς των δονήσεων αυτών εξαρτάται απ’ την εγγύτητα της σύνδεσης και την ακρίβεια της ευθυγράμμισης ανάμεσα σε κάθε ιδιαίτερο Oυράνιο Άνθρωπο και στο πρωτότυπό Tου. Το μυστήριο εδώ είναι βαθύ· σχετίζεται με το στάδιο εξέλιξης των “ατελών θεών” και το σκοπό των πλανητικών θεοτήτων.

β. Tις επτά Aδελφές ή Πλειάδες και ιδιαιτέρως εκείνης που ονομάζεται αποκρυφιστικά “σύζυγος” του πλανητικού Λόγου του οποίου η διάταξη θα δεχθεί τελικά σπέρματα ζωής από τον πλανήτη μας που δε θεωρείται ιερός πλανήτης, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως.

γ. Tον ήλιο Σείριο.

Yπάρχουν κι άλλα ρεύματα ενεργητικής δύναμης που έχουν αποτέλεσμα πάνω στον Προσκυνητή οπουδήποτε, αλλά η παραπάνω απαρίθμηση θα χρησιμεύσει για να δείξει την πολυπλοκότητα του θέματος και την απεραντωσύνη του εξελικτικού σχήματος. Όλες οι κραδασμικές αυτές εκπορεύσεις διέρχονται κυκλικά απ’ τη σφαίρα· έρχονται και παρέρχονται κι ανάλογα με την παρουσία τους ή όχι κι ανάλογα με το στάδιο εξέλιξης της εκπορευτικής Ύπαρξης εξαρτάται ο φαινομενικός χαρακτήρας κάθε ζωής, εξαρτάται η φύση κάθε ειδικής περιόδου και η ποιότητα των εκδηλούμενων Eνάδων. H εμφάνιση ή εξαφάνιση αυτών των κυμάτων της ζωής-δύναμης (πλανητικής, διαπλανητικής, συστημικής, κοσμικής και διακοσμικής) παρασύρει σε ενσάρκωση τους θείους προσκυνητές κι επιφέρει την κυκλική εκδήλωση τέτοιων μεγάλων Zωών όπως ο “Σιωπηλός Παρατηρητής” και η “Mεγάλη Θυσία”· προκαλεί επίσης τη διάλυση μιας διάταξης και την επανεμφάνισή της κι ευθύνεται για τη μεταφορά των σπερμάτων ζωής από μια διάταξη σε άλλη ή από ένα ηλιακό σύστημα σε άλλο.

Στη μεγάλη αυτή παλίρροια δυνάμεων παρασύρονται οι Eνάδες· το ολικό τους άθροισμα ονομάζεται “δύναμη της εξέλιξης” και η ζωή και η εμμονή του εναρκτήριου Όντος θέτει τον όρο της διάρκειάς τους. O άνθρωπος δεν είναι παρά παίγνιο των δυνάμεων που τον συνέχουν και τον μεταφέρουν, όπως ακριβώς το άτομο στο ανθρώπινο σώμα δεν είναι παρά υπάκουος υπηρέτης της επιβαλλόμενης διεύθυνσης του ανθρώπου· όμως μέσα σε όρια ο άνθρωπος είναι κύριος του πεπρωμένου του· μέσα σε όρια χειρίζεται δυνάμεις κι ενέργειες, χειρίζεται μικρότερες ζωές κι ελέγχει μικρότερα κέντρα ενέργειας και με την πάροδο του χρόνου η ακτίνα ελέγχου του επεκτείνεται συνεχώς.

Tο άτομο ελέγχει τη δική του κεντρική ζωή· ο άνθρωπος μπορεί να ελέγξει την ομάδα ζωών που σχηματίζουν τα τρία του σώματα· ο μυημένος και ο μύστης ελέγχουν ενέργειες πολλών ειδών στους τρεις κόσμους, όπως ο Tσόχαν στα πέντε πεδία της εξέλιξης. (ΠΚΠ:1053)

ΕΤΣΙ ΠΡΟΩΘΕΙΤΑΙ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΩΣΠΟΥ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ ΚΑΤΑΣΤΕΙ Ο EΚΦΩΝΗΤΗΣ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ ΚΑΙ ΟΙ EΚΦΩΝΗΤΕΣ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ ΑΠΟΒΟΥΝ Η ΙΔΙΑ Η ΛΕΞΗ.

 

«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 21.00 - 

με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

16 Αυγούστου 2020

Εκφώνηση κειμένου πριν από τον διαλογισμό από την αδελφή Ε.Σ.:

Ερώτηση 4. Ποια αξία έχει να γνωρίζουμε για τις επτά ακτίνες;

Η τέταρτη ερώτηση είναι σπουδαία λόγω της ζωτικής της πρακτικότητας. Σε
τελευταία ανάλυση ένας ορισμός μεταδίδει νοητική ικανοποίηση αλλά δεν
είναι κριτήριο εφαρμοσμένης γνώσης.
   Πάνω απ’ όλα είναι ανάγκη ο ζηλωτής να είναι πρακτικός. Οι μέρες της
μυστικοπαθούς και ονειροπαρμένης συνείδησης φεύγουν γοργά και καθώς ο
άνθρωπος με την κατανόηση της ψυχολογίας φτάνει σε μια πιο ακριβή γνώση
του εαυτού του, θ’ αρχίσει να δρα με ακρίβεια και με νοημοσύνη· θα
γνωρίζει με ακρίβεια το δρόμο που πρέπει ν’ ακολουθήσει και θα κατανοεί
τις δυνάμεις στη δική του φύση, που θα οδηγούν σε ειδική δράση όταν
έρθουν σε επαφή με τις δυνάμεις του περιβάλλοντός του. Οι ζηλωτές πρέπει
να προσπαθούν να κάνουν πρακτική εφαρμογή των μεταδιδόμενων αληθειών κι
έτσι να ελαχιστοποιούν την ευθύνη τους. Όπου υπάρχει αποκτηθείσα γνώση
χωρίς να γίνεται χρήση της, παρουσιάζεται μια κατάσταση κινδύνου κι
επακόλουθης τιμωρίας.
   Πολλά δόθηκαν σε προηγούμενα βιβλία, που περιμένουν προσαρμογή και
χρήσιμη υπηρεσία από σας. Πολλά θα δοθούν στον παρόντα τόμο, αλλά οι
σπουδαστές πρέπει να θυμούνται ότι οι ίδιοι εφελκύουν και καλούν τη
διδασκαλία που λαμβάνουν. Η θέση μεταξύ εμού κι όσων διαβάζουν δεν είναι
εκείνη ενός δασκάλου που επιβάλλει ένα σύστημα γνώσης σε μια ομάδα
αναμενόντων μαθητών. Η ομάδα είναι απλά ο αγωγός δια του οποίου μια
ιδιαίτερη όψη της Προαιώνιας Σοφίας μπορεί να φτάσει σ’ έναν αναμένοντα
κόσμο. Δε σας θεωρώ σαν ένα σώμα καλών ανδρών και γυναικών που λόγω του
σημείου εξέλιξής τους θεωρήθηκαν άξιοι να λάβουν κάτι εσωτερικό και
ασυνήθιστο το οποίο πρέπει συνεπώς να κατακρατηθεί από το υπόλοιπο της
φυλής. Σας θεωρώ σαν ειλικρινά ενδιαφερόμενους για την πνευματική ζωή,
σαν ασχολούμενους με την προσπάθεια να γίνετε νοήμονες και σαν πρόθυμους
(λίγο ή πολύ) να προσπαθήσετε να ζείτε σαν ψυχές και να χρησιμοποιείτε
τόση από τη μεταδοθείσα διδασκαλία όση μπορείτε να κατανοήσετε. Ποια
χρήση της θα κάνουν oι σπουδαστές είναι ολοκληρωτικά δική τους υπόθεση.
Αλλά η αξία κάθε ομάδας ζηλωτών και μαθητών συνίσταται σ’ αυτό: Ότι
μπορούν – αν το επιλέξουν κι αν η ενωμένη έφεσή τους είναι αρκετά δυνατή
– να ελκύσουν τη διδασκαλία κι έτσι να σχηματίσουν ένα κέντρο δια του
οποίου η διδασκαλία αυτή θα μπορέσει να προβάλει και ν’ αρχίσει το έργο
της της διάπλασης της ανθρώπινης σκέψης, της φώτισης των προβλημάτων της
ψυχολογίας και της διεύρυνσης της εστίας της αλήθειας (ως προς τις επτά
ακτίνες, μιας αρχαίας επτάδας αλλά ελάχιστα κατανοητής), έτσι ώστε να
εξελιχθεί μια νέα αντίληψη και ν’ αρχίσει τη σταδιοδρομία της μια νέα
επιστήμη της ψυχολογίας.
   Ρωτάτε συνεπώς: Τι πρέπει να κάνουμε σαν ομάδα ώστε να είμαστε χρήσιμοι
κι έτσι ν’ αποτελέσουμε έναν καλό αγωγό για τη βοήθεια της ανθρωπότητας;
   Πρώτ’ απ’ όλα πρέπει να φροντίσετε ώστε η στάση σας για όλη τη
διδασκαλία να είναι εκείνη της πρόθυμης υπηρεσίας, χωρίς καμιά σκέψη για
τον εαυτό. Εκείνο που έχει σημασία είναι η ανάπτυξη της πνευματικής
αντίληψης και η ανύψωση της ανθρωπότητας κι όχι η προσωπική σας ανάπτυξη
ή εξέλιξη, ούτε η ικανοποίησή σας για τη λήψη ειδικών και νέων
πληροφοριών. Θα αναπτυχθείτε και η ψυχή σας θα έχει αυξημένη κατοχή στο
όργανό της, όταν ο νους και η προσπάθειά σας στραφούν στην ομαδική
υπηρεσία κι όταν η γλώσσα σας γίνει αβλαβής με την εισροή Αγάπης.
   Δεύτερο, μην αφήνετε το νου σας ν’ ασχολείται με άσκοπες εικασίες ως
προς την ταυτότητα του δασκάλου. Τι ενδιαφέρει ποιος είναι; Μήπως
μπορείτε ν’ αποδείξετε την ταυτότητά του με τον ένα ή τον άλλο τρόπο;
Και ποια αξία έχει ν’ αποδέχεσθε τις δηλώσεις κάποιου συμμαθητή σας που
μπορεί να ισχυρίζεται ότι είναι πληροφορημένος για το θέμα, όποιος κι αν
είναι; Δεν μπορείτε ν’ αποδείξετε ότι έχει δίκιο ή όχι κι επομένως είναι
σπατάλη χρόνου που θα μπορούσε ν’ αφιερωθεί σε πιο καρποφόρο υπηρεσία,
σε προσεκτικότερη μελέτη των ουσιωδών της ζωής και σε διαλογισμό.
Πρέπει να ενδιαφέρει ό,τι διδάσκεται. Πρέπει να λογαριάζονται μόνο οι
όψεις της αλήθειας που παρουσιάζω για να εξετάσετε· σημασία για σας έχει
ο βαθμός της βοήθειας που μπορώ να δώσω και η πνευματική και νοητική
διέγερση που μπορώ να μεταδώσω. Αντικείμενο της προσπάθειάς σας πρέπει
να είναι η εξάσκηση της ενόρασης ν’ αναγνωρίζει την πνευματική αλήθεια.
Η μόνη αυθεντία είναι η διδασκαλία κι όχι ο δάσκαλος· στο βράχο της
αυθεντίας συντρίφτηκαν πολλές σχολές. Υπάρχει μόνο μια αυθεντία – η
αθάνατη ψυχή κάθε ανθρώπου και είναι η μόνη αυθεντία που πρέπει ν’
αναγνωρίζεται.
   Μάθετε να συλλαμβάνετε σωστά τη διδασκαλία και να τη βλέπετε όπως είναι.
Ένα μέρος της είναι γραμμένο για μια μακρινή εποχή κι η αληθινή σημασία
αυτής της Πραγματείας επί των Επτά Ακτίνων θ’ αρχίσει να προβάλλει σαν
μέρος της γενικής γνώσης της ανθρωπότητας μόνο προς το τέλος αυτού του
αιώνα, εκτός αν η επικείμενη εκροή εφελκύσει μεγαλύτερη αλλαγή απ’ όση
θεωρείται τώρα εφικτή απ’ την επιτηρούσα Ιεραρχία. Μέρος της διδασκαλίας
έχει άμεση χρησιμότητα για όλους σας. Ένα μέρος της θα ρίξει φως στα
προβλήματα της σύγχρονης ψυχολογίας και θα συνδέσει τις πολλές όψεις της
επιστήμης της ψυχής. Οι μαθητές αναπτύσσονται αυτές τις μέρες βρίσκοντας
τη δεξαμενή της ψυχικής τους τροφοδότησης· θα ανακαλύψουν ότι η πηγή της
ισχύος τους βρίσκεται στην ομαδική διδασκαλία και την ομαδική
προσπάθεια. Εκγυμνάζουμε ανθρώπους να ζουν σαν ψυχές κι όχι σαν παιδιά
που χρειάζονται βρεφοκομική φροντίδα σ’ ένα προστατευμένο βρεφοκομείο
που λειτουργεί με κανόνες και διαταγές. Σαν ψυχές οι άνθρωποι αντλούν τη
ζωή τους απ’ τον ωκεανό του παγκόσμιου κι όχι απ’ το μικροσκοπικό πηγάδι
του ιδιαίτερου. Κουβαλώντας τις μικρές τους στάμνες, βρίσκουν το δρόμο
τους σ’ αυτό τον ωκεανό και για λογαριασμό τους αντλούν σ’ αυτό το
δοχείο ό,τι χρειάζονται. Στο φως της ενόρασης και του φωτισμένου νου σας
(που αναπτύχθηκε κι έγινε χρήσιμος μέσω διαλογισμού) πάρτε εκείνη την
όψη της διδασκαλίας που σας ταιριάζει και σας βοηθά κι ερμηνεύστε την
στο φως της δικής σας ανάγκης και ανάπτυξης.
   Οι μέρες των επαφών της προσωπικότητας, της προσοχής στην προσωπικότητα
και των προσωπικών μηνυμάτων έχουν περάσει κι έχουν περάσει εδώ και
αρκετό καιρό, εκτός απ’ την κοιλάδα της πλάνης, στο αστρικό πεδίο. Είναι
ένα σκληρό μήνυμα, αλλά κανένας αληθινός μαθητής δε θα το παρανοήσει.
Απ’ τα βάθη της δικής του εμπειρίας και του αγώνα ξέρει ότι είναι έτσι.
   Ό,τι έχει σημασία είναι η ομάδα των Διδασκάλων, η Ιεραρχία σαν σύνολο
και η αλληλενέργειά της με την ανθρωπότητα· ό,τι υπολογίζεται είναι η
ομάδα των μαθητών των Διδασκάλων και η σχέση της με τους δόκιμους
μαθητές στο φυσικό πεδίο, οι οποίοι φαίνονται από την ομάδα ότι
υφίστανται σε ομαδικό σχηματισμό σ’ ολόκληρο τον κόσμο, αδιάφορο πού
μπορεί να είναι οι μονάδες της· ό,τι έχει ζωτική σημασία είναι το σώμα
της διδασκαλίας που μπορεί να καταστεί διαθέσιμο και το αποτέλεσμά του
στο συλλογικό νου των στοχαστών της φυλής· ό,τι φαίνεται σ’ εμάς τους
δασκάλους ότι έχει υπέρτατη σπουδαιότητα είναι η αλληλεπίδραση μεταξύ
του υποκειμενικού ομίλου των παγκόσμιων εργατών και – στο εξωτερικό
επίπεδο της αντικειμενικότητας – όσων αγαπούν την ανθρωπότητα. Η
ικανοποίηση της ατομικής έφεσης, η ανταπόκριση στην επιθυμία των δόκιμων
και η τροφοδότηση της πνευματικής φιλοδοξίας δε μας ελκύουν καθόλου. Οι
καιροί είναι πολύ σοβαροί και η κρίση εξαιρετικά οξεία.
   Είναι βέβαια γεγονός ότι υπάρχουν σήμερα ομάδες ζηλωτών που λαμβάνουν
συγκεκριμένη διδαχή και μαθητές που υποβάλλονται σε συγκεκριμένη
εκγύμναση. Αλλά πρέπει να θυμάστε (παρόλες τις δηλώσεις των ευλαβικών
του κόσμου για το αντίθετο) ότι καμιά εκγύμναση δε δίνεται στις
περιπτώσεις αυτές σχετικά με το χειρισμό των λεπτομερειών της ζωής της
προσωπικότητας· τα ειδικά προβλήματα της υγείας, των οικονομικών και οι
οικογενειακές μέριμνες δεν ενδιαφέρουν ούτε εξετάζονται· ούτε δίνεται
παρηγοριά και ούτε διατίθεται χρόνος για την καθησύχαση ή την
ικανοποίηση της ασταθούς προσωπικότητας. Αναλαμβάνεται η εκγύμναση
ζηλωτών στην τεχνική της πνευματικής ανάπτυξης· μπορεί να προταθεί η
διόρθωση των κρυμμένων παραγόντων που προκαλούν συναισθηματικές
καταστάσεις· μπορεί να διευθετηθούν διαλογισμοί για να επιφέρουν
ορισμένα αποτελέσματα· και μπορεί να προσφερθεί διδαχή για τους νόμους
που διέπουν την ψυχική ένωση· αλλά δεν επιχειρείται κανένα έργο
προσωπικότητας. Οι μαθητές χειρίζονται τις προσωπικότητές τους. Στην
πίεση του παγκόσμιου έργου οι Διδάσκαλοι βρίσκουν όλο και λιγότερο χρόνο
να διαθέσουν ακόμη και στους μαθητές Τους. Πώς λοιπόν όσοι δεν είναι
στις τάξεις των αποδεγμένων μαθητών περιμένουν ο Διδάσκαλος να έχει το
χρόνο ν’ ασχοληθεί με τις μικροϋποθέσεις τους;
   Όμως στο μέλλον θα σχηματισθούν αυξητικά ομάδες που θα λειτουργούν σε
μια νέα βάση και μερικοί από τους νέους αυτούς “ομαδικούς οργανισμούς”
σχηματίζονται τη στιγμή αυτή στον κόσμο. Έχουν ακόμη τη φύση πειράματος
και μπορεί ν’ αποδειχθούν πρόωροι ή ανεπιθύμητοι. Η παρεχόμενη
διδασκαλία στις νέες αυτές ομάδες, oι προσφερόμενες εισηγήσεις, τα
επιχειρούμενα πειράματα στην εκγύμναση και η μεταδιδόμενη τεχνική δε θα
δίνονται προσωπικά και ιδιωτικά σε κάποιο μέλος της ομάδας, αλλά όλα θα
είναι προσιτά και θα μπορούν να αναγνωσθούν, να γίνουν γνωστά και να
εξετασθούν από κάθε άλλο μέλος της ομάδας. Οι όμιλοι αυτοί είναι προς το
παρόν αναγκαστικά λίγοι και πολύ ολιγομελείς. Έχουν τη φύση μιας
απόπειρας να δούμε αν είναι τελικά δυνατό να εξωτερικευθούν οι ομάδες
που είναι συναθροισμένες γύρω από ένα Διδάσκαλο στα εσώτερα πεδία. Αυτοί
oι όμιλοι των αποδεγμένων μαθητών στην εσώτερη πλευρά είναι ευαίσθητοι
οργανισμοί και κάθε μέλος αυτών των κύκλων που συναθροίζονται γύρω από
ένα Διδάσκαλο, έχει επίγνωση εκείνου που αφορά την πνευματική ανέλιξη
των συμμαθητών του μέσα στην ακτίνα του κύκλου στον οποίο βρίσκεται.
   Αυτές οι μικρές εξωτερικές απόπειρες για ένα δοκιμαστικό πανομοιότυπο
είναι προς το παρόν σε εμβρυώδη κατάσταση. Είναι μια δοκιμαστική και
πειραματική προσπάθεια και μπορεί να αποτύχει. Τα μέλη των μικροσκοπικών
αυτών εξωτερικών ομάδων (των οποίων τα μέλη και η συγκρότηση είναι
γνωστά μόνο σ’ όσους αποτελούν μέρος τους) πρέπει να είναι πρόθυμα να
διδαχθούν και ν’ αναπτυχθούν σαν ομαδικές μονάδες, ενώ τα υπόλοιπα μέλη
της ομάδας τους θα έχουν επίγνωση των αποτυχιών και των επιτυχιών τους.
   Πρέπει επίσης να τηρούν πλήρη σιγή ως προς την ύπαρξη του ομίλου και η
παράβαση αυτής της σιγής δικαιολογεί την αποβολή τους απ’ την ομάδα. Το
προσωπικό αυτών των ομίλων ξεχνιέται στη ζωή της ομαδικής οντότητας σαν
σύνολο. Τα μέλη εκγυμνάζονται στον όμιλο και ο όμιλος εκγυμνάζεται σαν
σύνολο, χωρίς καμιά έμφαση στο άτoμο αλλά μόνο στην ομαδική
αλληλεπίδραση και αλληλενέργεια, στην ολοκλήρωση κι ανάπτυξή της. Οι
μόνοι παράγοντες που σημειώνονται στη ζωή του ατόμου και τυγχάνουν
χειρισμού είναι όσοι θα εμπόδιζαν την ανάπτυξη της ομαδικής ζωής κι
έκφρασης. Ό,τι υπολογίζει το προσωπικό εκγύμνασης των εργατών είναι ο
ομαδικός φθόγγος, το ομαδικό χρώμα και η ομαδική ανάπτυξη και το άτομο
δεν εξετάζεται ποτέ σαν άτομο, αλλά μόνο στη σχέση του με την ομάδα.
   Ό,τι του λένε να κάνει και η εφαρμοζόμενη πειθαρχία, όλα βασίζονται στην
επιθυμία να διατηρηθεί η ομαδική ισορροπία κι όχι σε κάποιο προσωπικό
ενδιαφέρον για το άτομο. Σ’ αυτό το πείραμα δοκιμάζεται ο άνθρωπος για
να φανεί η καταλληλότητά του. Θα δοκιμαστεί νωρίς στη σταδιοδρομία του
σαν ομαδική μονάδα. Αν περάσει τη δοκιμασία και κερδίσει το βαθμό, η
ομάδα εμπλουτίζεται κι επομένως προοδεύει. Αν αποτύχει, εκπίπτει και
παίρνουν άλλοι τη θέση του ωσότου έρθει ο καιρός που η ομαδική μονάδα
συντονίζεται και συμπληρώνεται κι όσοι είναι ειλικρινείς και αληθινοί,
απρόσωποι και νοητικά σταθεροί, με αυτοπαραγνώριση κι αγάπη, βρεθούν να
εργάζονται μαζί σε αρμονία. Έτσι μπορούν σαν ομαδική οντότητα να
σχηματίσουν ένα εστιακό σημείο για τη διαβίβαση πνευματικής δύναμης σ’
έναν κόσμο που έχει ανάγκη και αναμένει.
   Αλλά έχει σημασία να θυμάστε ότι η στάση του εκπαιδευτή μυημένου ή
δασκάλου είναι εκείνη της πλήρους απόσπασης και απροσωπίας· έχει
επίγνωση του ψυχικού φωτός και κατάστασης και της νοητικής κατάστασης,
αλλά δε στρέφει την προσοχή του στο χειρισμό των υποθέσεων του ζηλωτή
στο φυσικό πεδίο, ούτε στην εκγύμναση της συναισθηματικής του φύσης και
στην αστρική του ανάπτυξη. Οι ζηλωτές μαθαίνουν να γίνονται διδάσκαλοι
και μύστες με το χειρισμό των δικών τους υποθέσεων στο φυσικό πεδίο και
των αστρικών τους ιδιοσυγκρασιών. Πρέπει να το κάνουν υπό το φως και τη
δύναμη των δικών τους ψυχών. Εμείς που διδάσκουμε θα παραβαίναμε το νόμο
και θα εμποδίζαμε την ανάπτυξή τους αν επιχειρούσαμε να επιβάλουμε
συνθήκες που δεν έρχονται φυσιολογικά. Θα υπερδιεγείραμε επίσης τις
κατώτερές τους φύσεις. Πότε θα μάθουν οι ζηλωτές ότι οι δάσκαλοι και oι
ανώτεροι μαθητές που έχουν τη φροντίδα τους, εργάζονται μόνο στα νοητικά
επίπεδα και με την ψυχή; Πότε θα συλλάβουν το γεγονός ότι μέχρι να
προσεγγίσει ο άνθρωπος τη δική του ψυχή και να μάθει επίσης να
λειτουργεί σαν ελεγχόμενος νους, μπορούμε να κάνουμε λίγα γι’ αυτόν; Και
πάλι λέω, δεν ενδιαφερόμαστε για τις προσωπικότητες και τις
μικροϋποθέσεις τους. Δεν έχουμε ούτε το χρόνο ούτε το ενδιαφέρον να
παρέμβουμε στον τρόπο και τη μέθοδο της καθημερινής ζωής ενός ανθρώπου.
   Γιατί να το κάνουμε, όταν έχουν τυπωθεί και διδαχθεί αρκετά για ν’
απορροφήσουν την προσοχή του ανατείνοντος ανθρώπου για πολύ καιρό; Όταν
ο άνθρωπος αρχίσει να ζει σαν ψυχή και όταν η συνείδησή του μετατοπισθεί
πέρα απ’ τον κόσμο της πλάνης, τότε μπορεί να είναι χρήσιμος. Το πρώτο
μάθημα που πρέπει να μάθει είναι μια αίσθηση αξιών στο χρόνο και το χώρο
και να μάθει ότι εργαζόμαστε με ψυχές και δε νταντεύουμε την
προσωπικότητα.
   Σας φαίνονται σκληρά λόγια; Αν έτσι νομίζετε, σημαίνει ότι είσθε ακόμη
κάπως εγωκεντρικοί και ερωτευμένοι με τη δική σας ατομική ψυχή, χωρίς να
την έχετε ακόμη προσεγγίσει κατάλληλα κι έχοντας ίσως νιώσει μόνο τον
κραδασμό της και τίποτε περισσότερο. Δεν έχετε ακόμη την αληθινή εκείνη
εικόνα των αναγκών του κόσμου που θα σας αποδεσμεύσει από τη δική σας
φιλοδοξία και θα σας ελευθερώσει να εργασθείτε όπως εργαζόμαστε εμείς
(στην υποκειμενική πλευρά), χωρίς καμιά σκέψη για τον εαυτό ή την
πνευματική ευτυχία και χωρίς καμιά επιθυμία για κάποιο αυτο-επιλεγμένο
έργο· χωρίς κανένα πόθο για φανταχτερές υποσχέσεις περί μελλοντικής
επιτυχίας και χωρίς το απαιτητικό πάθος για την τρυφερή επαφή και το
άγγιγμα εκείνων που είναι μεγαλύτεροι σε συνείδηση από τον εαυτό μας. Αν
αυτά βρίσκονται ακόμη πέρα από την αντίληψή σας, αναγνωρίστε το γεγονός
και κατανοήστε ότι δε συνεπάγεται καμιά μομφή. Σας υποδεικνύει μόνο το
έδαφος στο οποίο στέκεστε κι ότι η πλάνη του αστρικού πεδίου σας κρατά
ακόμη δέσμιους και σας οδηγεί να βάζετε ακόμη τις αντιδράσεις της
προσωπικότητας πριν από την ομαδική αντίληψη. Όσο βαδίζετε σ’ αυτό το
πεδίο και λειτουργείτε σ’ αυτό το επίπεδο συνείδησης, δεν είναι δυνατό
να σας ελκύσουμε συνειδητά στις ομάδες των Διδασκάλων στα νοητικά
επίπεδα. Είσθε ακόμη πολύ καταστροφικοί και προσωπικοί· θα είχατε την
τάση να βλάψετε την ομάδα και να προκαλέσετε πρόβλημα· θα βλέπατε τα
πράγματα (μέσω της ομαδικής διέγερσης) με μια διαύγεια για την οποία δεν
είσθε ακόμη έτοιμοι κι αυτό θα σας συνέτριβε. Έχετε ανάγκη να μάθετε τα
μαθήματα της αποδοχής της καθοδήγησης από τη δική σας ψυχή και να μάθετε
να εργάζεσθε με αρμονία και απροσωπία στο φυσικό πεδίο με την ομάδα ή
τις ομάδες στις οποίες σας ωθεί το πεπρωμένο σας. Όταν μάθετε το μάθημα
της αυτοπαραγνώρισης, όταν δε ζητείτε τίποτα για το χωριστό εαυτό, όταν
στέκεσθε σταθερά στα δικά σας πόδια κι αναζητάτε τη βοήθεια μέσα σας κι
όταν η ροπή της ζωής σας είναι στη συνεργασία, τότε μπορείτε να περάσετε
από το στάδιο του Παρατηρητή σ’ εκείνο του Επικοινωνού. Αυτό θα συμβεί
επειδή θα μπορούν να σας εμπιστευθούν ότι θα διαβιβάζετε μόνο εκείνο που
είναι απρόσωπο και αληθινά εποικοδομητικό και το οποίο δε θα τροφοδοτεί
τη συναισθηματική φύση ούτε θα ικανοποιεί τον επιθυμητικό εαυτό.

(Αλίκη Μπέιλη, Εσωτερική Ψυχολογία, τόμ. Ι, σσ. 110-117)

 

«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 21.00 - 

με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

9 Αυγούστου 2020

Εκφώνηση κειμένου πριν από τον διαλογισμό από τον αδελφό Δ.Μ.:

[…]  Η μη-επίκριση είναι η τρίτη απαίτηση. Τι άραγε να πω γι’ αυτή; Γιατί θεωρείται σαν τόσο βασική απαίτηση; Επειδή η επίκριση (η ανάλυση και συνεπώς η χωριστικότητα) είναι το εξέχον χαρακτηριστικό των νοητικών τύπων κι επίσης όλων των συντονισμένων προσωπικοτήτων. Επειδή η επίκριση είναι ένας δυναμικός παράγων στο να παρασύρει τη νοητική και συναισθηματική ουσία σε δραστηριότητα κι έτσι να προκαλεί ισχυρή εντύπωση στα εγκεφαλικά κύτταρα και να πραγματώνεται με λέξεις. Επειδή σε μια αιφνίδια έκρηξη επικριτικής σκέψης ολόκληρη η προσωπικότητα μπορεί να γαλβανισθεί σε δυναμικό συντονισμό, αλλά λανθασμένου είδους και με ολέθρια αποτελέσματα. Επειδή η επίκριση, όντας ικανότητα του κατώτερου νου, μπορεί να βλάψει και να πληγώσει και κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να προχωρήσει στο Δρόμο ενόσω προκαλεί πληγές και δίνει εν γνώσει του πόνο. Επειδή το έργο της λευκής μαγείας και η εκτέλεση του ιεραρχικού σκοπού συναντά βασικά εμπόδια στις υφιστάμενες σχέσεις μεταξύ των εργατών και των μαθητών του. Στην πίεση της τωρινής ευκαιρίας δεν υπάρχει χρόνος για εκδήλωση επίκρισης μεταξύ των εργατών. Εμποδίζουν ο ένας τον άλλο κι εμποδίζουν το έργο.

Νιώθω την εποχή αυτή την αίσθηση μιας επείγουσας ανάγκης. Παροτρύνω όλους όσους διαβάζουν αυτές τις Οδηγίες να λησμονήσουν τις συμπάθειες και τις αντιπάθειές τους και να παραβλέψουν τα εμπόδια της προσωπικότητας, που αναπόφευκτα υφίστανται μέσα τους και σ’ όλους όσους εργάζονται στο φυσικό πεδίο, δυσκολευόμενοι από την προσωπικότητα. Παροτρύνω όλους τους εργάτες να θυμούνται ότι η μέρα της ευκαιρίας είναι μαζί μας κι ότι έχει την προθεσμία της. Ο τωρινός αυτός τύπος ευκαιρίας δε θα διαρκέσει για πάντα. Η μικρότητα των ανθρώπινων προστριβών, οι αποτυχίες στην αλληλοκατανόησή τους, τα μικρά λάθη που έχουν τις ρίζες τους στην προσωπικότητα και είναι στο κάτω-κάτω εφήμερα, οι φιλοδοξίες και οι πλάνες πρέπει όλα να φύγουν. Αν οι εργάτες εφάρμοζαν την απόσπαση, γνωρίζοντας ότι ο Νόμος λειτουργεί κι ότι οι σκοποί του Θεού πρέπει να φτάσουν σ’ ένα ύστατο πέρας κι αν μάθαιναν να μην επικρίνουν ποτέ με τη σκέψη ή τα λόγια, η σωτηρία του κόσμου θα προχωρούσε γοργά και η νέα εποχή της αγάπης και της φώτισης θα εγκαινιαζόταν.  […]

Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας, Επιλογή κειμένων από τη σελ. 560

[…]  Ένα απ’ τα κύρια σφάλματα των μαθητών σήμερα είναι ότι δίνουν πολύ μεγάλη προσοχή στα ελαττώματα, τα σφάλματα και τις δραστηριότητες των άλλων μαθητών και πολύ λίγη προσοχή στη δική τους εκπλήρωση του νόμου της αγάπης και στο δικό τους ντάρμα και έργο. Mια δεύτερη αποτυχία των μαθητών (και ιδιαίτερα των εργαζόμενων και αποδεγμένων μαθητών στον κόσμο την εποχή αυτή) είναι η εσφαλμένη ομιλία που μεταδίδει διφορούμενα νοήματα και υποκινείται από επίκριση ή από μια ατομική επιθυμία για λάμψη. Σε παλιότερες εποχές στο νεόφυτο επιβαλλόταν μια παρατεταμένη σιωπή. Δεν επιτρεπόταν η ομιλία. Εντυπωνόταν η αναχαίτιση της φυσικής εκστόμισης εσφαλμένων λέξεων και ιδεών, λόγω ανεπαρκούς γνώσης. Σήμερα ο νεόφυτος πρέπει να μάθει το ίδιο μάθημα της προσοχής στην προσωπική τελειότητα και στο προσωπικό έργο με το μέσον την εσώτερης εκείνης σιωπής που πλανάται πάνω από το μαθητή και τον αναγκάζει να δίνει προσοχή στη δική του εργασία κι ενασχόληση, αφήνοντας τους άλλους ελεύθερους να κάνουν το ίδιο κι έτσι να μάθουν το μάθημα της εμπειρίας. Μεγάλο μέρος της τωρινής ορθής δραστηριότητας παρεμποδίζεται από την αλληλεπίδραση της ομιλίας μεταξύ των μαθητών και πολύς χρόνος χάνεται με τις λεκτικές συζητήσεις για το έργο και τις δραστηριότητες άλλων μαθητών. H ανθρωπότητα σαν σύνολο χρειάζεται την εποχή αυτή τη σιωπή όσο ποτέ άλλοτε· χρειάζεται χρόνο για να στοχασθεί και την ευκαιρία να νιώσει τον παγκόσμιο ρυθμό. Oι σύγχρονοι μαθητές, αν πρόκειται να κάνουν το έργο τους με τον επιθυμητό τρόπο και να συνεργασθούν σωστά με το Σχέδιο, χρειάζονται την εσώτερη εκείνη στοχαστική ηρεμία που με κανένα τρόπο δεν αποκλείει την έντονη εξωτερική δραστηριότητα, αλλά πράγματι τους απαλλάσσει από τις λεκτικές επικρίσεις, τις πυρετώδεις συζητήσεις και τη συνεχή απασχόληση με το ντάρμα, τα κίνητρα και τις μεθόδους των συμμαθητών τους.  […]

Εσωτέρα Ψυχολογία ΙΙ, Επιλογή κειμένων από τις σελ. 44-45

[…] Πρέπει εδώ να θυμάστε ότι η επίκριση είναι φαρμακερό δηλητήριο. Σε κάθε περίπτωση βλάπτει τελικά εκείνον που επικρίνει και – λόγω του γεγονότος της φωνητικής κατεύθυνσης – βλάπτει ακόμη περισσότερο εκείνον που επικρίνεται. Όπου συναντάται αγνότητα κινήτρου, αληθινή αγάπη και μεγάλος βαθμός απόσπασης, τα λεπτοφυή σώματα εκείνου που υφίσταται την επίθεση μπορεί να παραμείνουν άτρωτα, αλλά τα φυσικά αποτελέσματα θα είναι σαφή κι όπου υπάρχει φυσική αδυναμία ή περιορισμός, εκεί θα βρούμε να εντοπίζεται το εκτοξευθέν δηλητήριο.

H άφωνη επίκριση είναι πολύ επικίνδυνη γιατί εστιάζεται δυναμικά και κατευθύνεται ισχυρά, αν κι όχι ατομικά· βγαίνει συνεχώς και σαν σταθερό ρεύμα, αποστελλόμενη πάνω στα φτερά της ζηλοτυπίας, της φιλοδοξίας, της υπερηφάνειας με την προσωπική σύλληψη μιας υποτιθέμενης κατάστασης και την πεποίθηση ότι αυτός που επικρίνει είναι σε θέση να κατανοεί σωστά και μπορεί – αν δοθεί η ορθή ευκαιρία – να δράσει σωστά. Όταν η επίκριση είναι φωνητική κι εκφράζεται με λόγια, ενισχύεται από τη συνεργασία όσων επηρεάζονται από την επίκριση και οι συνέπειες της ομαδικά κατευθυνόμενης αυτής σκέψης μπορεί να οδηγήσουν στη φυσική αχρήστευση και τη συντριβή του φυσικού σώματος του αρχηγού ή αρχηγών. Aυτή μπορεί για μερικούς να είναι μια νέα σκέψη και πρέπει να κάνει πολλούς μέσα στις ομάδες της Nέας Eποχής να συγκρατούν τις σκέψεις τους κι έτσι να αποδεσμεύουν τους αρχηγούς τους απ’ την ολέθρια κρούση της επίκρισής τους.

Δεν αναφέρομαι εδώ στο μίσος, παρότι είναι συχνά παρόν, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, αλλά απλώς στο “να καθόμαστε και να κρίνουμε” και στο άχρηστο επικριτικό κουτσομπολιό που φαίνεται αναγκαίο στο μέσο μέλος της ομάδας. Είναι σαν την ίδια την πνοή του θανάτου και μπορεί όχι μόνο να σκοτώσει τον αρχηγό με το συσσωρευμένο δηλητήριο και τη δυσφορία, αλλά μπορεί επίσης να σκοτώσει την ομαδική ζωή και να καταστήσει εκτρωματικές τις προσπάθειες στις οποίες, αν δινόταν συνεργασία και χρόνος ν’ αναπτυχθούν, θα μπορούσαν ν’ αποβούν εποικοδομητικοί πράκτορες μέσω των οποίων θα εργαζόταν ίσως η Iεραρχία.  […] 

Εσωτέρα Ψυχολογία ΙΙ, Επιλογή κειμένων από τις σελ. 617-618

[…]  Η τάση επίκρισης, σφοδρής αντιπάθειας και μίσους που βασίζεται στην κριτική ή σε σύμπλεγμα ανωτερότητας, παράγει μεγάλο μέρος της οξύτητας από την οποία πάσχει η πλειονότητα των ανθρώπων. Θα ήθελα όμως να προσθέσω ότι εδώ γενικεύω. Τόσοι πολλοί άνθρωποι είναι επιρρεπείς σ’ ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας σε σχέση με τον εαυτό τους, αλλά σ’ ένα σύμπλεγμα ανωτερότητας όσον αφορά τη σχέση τους με άλλους ανθρώπους!

[…]

Οι ασθένειες που βασίζονται στην επίκριση, το μίσος και την ικανότητα αμοιβαίας κριτικής (συνήθως κακόβουλης) λειτουργούν δια του κέντρου του λαιμού στο ηλιακό πλέγμα. Αυτή η αλληλοσχέτιση που υφίσταται μεταξύ των κέντρων δεν εξετάσθηκε ποτέ ικανοποιητικά. Τα κέντρα του αιθερικού σώματος μεταφέρουν μεταξύ τους διάφορα είδη ενεργειών και μεγάλο ποσό της ενέργειας που διαβιβάζεται από το ένα κέντρο στο άλλο είναι ανεπιθύμητη, όταν ρέει απ’ τα κέντρα κάτω του διαφράγματος σ’ εκείνα πάνω του διαφράγματος.

[…]

Μπορεί λοιπόν να ιδωθεί γιατί τόσο εμφατικά σας τόνισα την ανάγκη της αβλάβειας, γιατί είναι η κατεξοχήν και από εσωτερικής άποψης επιστημονική μέθοδος καθαρισμού […] και εξάγνισης των κέντρων. Η εφαρμογή της καθαρίζει τους φραγμένους αγωγούς και επιτρέπει την είσοδο ανώτερων ενεργειών.

Εσωτέρα Θεραπευτική, Επιλογή κειμένων από τις σελ. 42-44

  

«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 21.00 - 

με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

2 Αυγούστου 2020

Εκφώνηση κειμένου πριν από τον διαλογισμό από την αδελφή Β.Λ.:

Από την Νιρβανική Ατραπό (σελ. 164-166)

Το Σταμάτημα της Σκεπτοδιαδικασίας

(46) Η αποκοπή της σκέψης στην ρίζα, σαν αστραπή, την ίδια στιγμή που εμφανίζεται, ασκείται με τον ακόλουθο τροπο:

Διαλογιζόμενος, όπως εξηγείται παραπάνω, βρίσκει κανείς ότι επειδή ο νους ανταποκρίνεται στα ερεθίσματα, οι σκέψεις ξεπετάγονται συνεχώς. γνωρίζοντας ότι πρέπει να εμποδιστεί η γέννηση έστω και μιας απλής ιδέας, πρέπει κανείς να προσπαθήσει να εμποδίσει αυτό το συνεχές ξεπέταγμα σκέψεων, με την άσκηση της νοητικής επαγρύπνησης. έτσι, μόλις μια σκέψη ξεφυτρώσει, προσπάθησε να την αποκόψεις και την ρίζα της και όλη και να συνεχίσεις τον διαλογισμό.

(47) Παρατείνοντας κατα την διάρκεια του διαλογισμού την περίοδο του χρόνου όπου γίνεται η προσπάθεια να εμποδιστεί η εμφάνιση σκέψεων, τελικά φτάνει κανείς να αντιλαμβάνεται τις σκέψεις που ακολουθούν στενά η μια πίσω από την άλλη, τόσο αναρίθμητες ώστε φαίνονται ατέλειωτες. Αυτή η αναγνώριση των σκέψεων ισούται με την γνώση του εχθρού. ονομάζεται το “Πρώτο Ήσυχο Μέρος”, το πρώτο στάδιο νοητικής ηρεμίας που επιτεύχθηκε και ο γιόγκι παρατηρεί έπειτα νοητικά ατάραχος την ατελείωτη ροή των σκέψεων, σαν να αναπαύεται ήρεμα στην όχθη ενός ποταμού παρατηρώντας το νερό που κυλά. 

(48) Όταν ο νους φτάνει την κατάσταση ηρεμίας έστω και για μια ελάχιστη στιγμή, κατανοεί την εμφάνιση και κατάπαυση των σκέψεων. αυτή η κατανόηση τον κάνει να νομίζει ότι οι σκέψεις γίνονται όλο και πιο αναρίθμητες, αλλά στην πραγματικότητα, οι σκέψεις εμφανίζονται πάντα και δεν υπάρχει ούτε αύξηση ούτε ελάττωση τους. Οι σκέψεις γεννιούνται στιγμιαία. αυτή που είναι ξέχωρη και ικανή να σταματήσει αμέσως την γέννηση των σκέψεων, είναι η Πραγματικότητα.

Η μη αντίδραση στις σκέψεις

(49) Στην επόμενη άσκηση, στο να αφήνει κανείς ασχημάτιστη οποιαδήποτε έννοια η ιδέα εμφανίζεται, η διαδικασία είναι να παραμένεις αδιάφορος στη σκέψη επιτρέποντας της να κάνει ότι θέλει, χωρίς να πέφτεις κάτω από την επιρροή της ούτε να προσπαθείς να την εμποδίσεις. άφησε τον νου να δρα σας βοσκός (ή φύλακας) της και συνέχισε τον διαλογισμό. έτσι οι σκέψεις θα πάψουν να εμφανίζονται και ο νους θα φτάσει στην κατάσταση της παθητικής ηρεμίας και εστίασης.

(50) Πάλι οι σκέψεις τείνουν να έχουν κίνηση σαν εκείνη ενός μετεωρίτη (που αστράφτει στον ουρανό στιγμιαία και όμως αδιάσπαστα). 

(51) Διαλογιζόμενος όπως πριν, η διάρκεια της κατάστασης ηρεμίας παρατείνεται. αυτό ονομάζεται “Μέση Κατάσταση Ηρεμίας” και παρομοιάζεται (στην αδιάσπαστη ηρεμία του) με ένα σιγαλό ποτάμι.

(52) Η άσκηση της διατήρησης του νου σ’ αυτή τη χαλαρωμένη κατάσταση, επισπεύδει το καταλάγιασμα του νου.

(53) Ο δάσκαλος των δογμάτων έχει πει:

“Αν ο νους χαλαρωθεί, πετυχαίνεται ηρεμία,

Αν το νερό μείνει αδιατάραχτο, πετυχαίνεται καθαρότητα.”

(54) Και ο μεγάλος Κύριος των Γιογκι (Μιλαρέπα) έχει πει:

“ Όταν ο νους μένει στην πρωταρχική, ατροποποίητη κατάσταση, προβάλλει η Γνώση.

Όταν αυτή η κατάσταση διατηρείται, συγκρινόμενη στη γαλήνη της με την ηρεμία ενός σιγαλού ποταμιού, πετυχαίνεται η Γνώση στην πληρότητα της.

Εγκατέλειψε ολότελα κάθε κατεύθυνση και διαμόρφωση των σκέψεων,

Να διατηρείς πάντα την ηρεμία του νου, ω γιόγκι.”

(55) Ο Μεγάλος Σαράχα έχει συνοψίσει την ουσία των διδασκαλιών που αφορούν αυτή την διπλή διαδικασία, που είναι συνακόλουθη με τον διαλογισμό, στους ακόλουθους στίχους:

“Οταν είναι δέσμιος (ή μη χαλαρωμένος) ο νους προσπαθεί να περιπλανηθεί στις δέκα κατευθύνσεις.

Όταν ελευθερώνεται παραμένει σταθερός και ακίνητος.

Κατάλαβα ότι είναι πεισματάρης όπως μια καμήλα.”

Σελίδα 180

Οι διαλογισμοί πάνω στο ένα και τα πολλά

(102) Η Τρίτη μέθοδος, η ανάλυση από την σκοπιά της απλότητας και της πολλαπλότητας, γίνεται σύμφωνα με τους ακόλουθους διαλογισμούς:

Είναι ο νους ένα απλό πράγμα?

Ή είναι ένα πολλαπλό πράγμα?

Αν είναι ένα μόνο πράγμα, πως γίνεται αυτό, αφού εκδηλώνεται πολύμορφα?

Αν είναι ένας αριθμός πραγμάτων πως γίνεται αυτό, αφού το καθένα απ’ αυτά πρέπει να είναι αδιαχώριστο στην αληθινή του φύση?

(103) Προχωρώντας έτσι βρίσκει κανείς ότι ο νους δεν είναι ένας αριθμός πραγμάτων και επειδή είναι απαλλαγμένος από τα δυο άκρα (της απλότητας και της πολλαπλότητας) ονομάζεται “ Το Μεγάλο Σύμβολο”, εκείνο που δε διαμένει σε απόλυτη ηρεμία (ή οριστικότητα).