«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 20.30 - 

με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

27 Φεβρουαρίου 2022

Εκφώνηση κειμένου πριν από τον διαλογισμό από την αδελφή Α.Ρ.

Η άσπιλη ταυτότητα

Έχουν πει ότι η αιώνια αλήθεια μερικές φορές παρουσιάζεται μ' έναν τρόπο τόσο απλό, ώστε ο σύγχρονος άνθρωπος, αμήχανος μπροστά στον καταιγισμό της γύρω του πληροφόρησης, να βρίσκει πολύ δύσκολο, κάποτε δε και σχεδόν αδύνατο, να συλλάβει τις πρωταρχικές έννοιες που πάνω του στηρίζεται η αλήθεια. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει με την διδασκαλία της Advaita, Μη-δυισμός: το δόγμα του μονισμού, που ισχυρίζεται ότι μόνο η Έσχατη Αρχή (brahman) έχει ύπαρξη και όλη η φαινομενική ύπαρξη είναι ψευδαίσθηση (Maya). Είναι ο πιο σημαντικός κλάδος του Vedanta (αρνητικό μόριο a=άνευ + dyaita δυϊσμός). Ο Νισαργκαντάτα Μαχαράτζ, ένας από τους μεγαλύτερους διδασκάλους της Advaita, με την σωκρατική του συλλογιστική θέλει να θυμόμαστε πάντα ότι δεν θα 'πρέπει να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να εμπλακεί στα κλωνάρια και να ξεχάσει τη ρίζα, να αναρωτηθούμε αν υπάρχει καν το πρόσωπο που νομίζει ότι μπορεί να κάνει κάτι ή να μην κανει κάτι και μας αποκαλύπτει ότι αυτό το πρόσωπο είναι μια χίμαιρα, μια πλάνη. Συχνά μας υπενθυμίζει ότι ολόκληρη η δημιουργία του κόσμου είναι εννοιολογική και εξηγεί ποια είναι η αρχή ή ο εννοιολογικός μηχανισμός πίσω από την δημιουργία του κόσμου: Η πρωταρχική κατάσταση –το Parabrahman– είναι ακαθόριστή, χωρίς κατηγορήματα, χωρίς μορφή, χωρίς ταυτότητα. Πράγματι αυτή η κατάσταση είναι πληρότητα (όχι ένα άδειο "κενό" αλλά κάτι το πλήρες), έτσι ώστε είναι αδύνατο να του δώσει κανείς ένα ικανοποιητικό όνομα. Προς χάριν όμως της επικοινωνίας, ένας αριθμός λέξεων έχει χρησιμοποιηθεί για να δείξει αυτή την κατάσταση. Σ' αυτή την αρχική κατάσταση, που είναι προγενέστερη από κάθε έννοια, η συνείδηση –η σκέψη Εγώ Είμαι– κινείται αυθόρμητα προς την ύπαρξη. Πως; Γιατί; Για κανένα εμφανή λόγο –σαν ένα απαλό κυματάκι πάνω στην έκταση του νερού!

     Η σκέψη "Εγώ Είμαι" είναι ο σπόρος του ήχου ΟΜ, ο αρχέγονος ήχος ή Nada στην απαρχή της δημιουργίας του σύμπαντος. Απαρτίζεται από τους τρεις ήχους: α, ου, και μ. Αυτοί οι τρεις ήχοι αντιπροσωπεύουν τις τρεις ιδιότητες - Sattva, Rajas, Tamas, οι οποίες προκαλούν τις τρεις καταστάσεις του ξύπνου, του ονείρου και του βαθιού ύπνου (ονομάζονται επίσης συνείδηση ή αρμονία, δραστηριότητα και ανάπαυση). Είναι στη συνείδηση που αναδύεται ο κόσμος. Πράγματι, αυτή η ίδια η πρώτη σκέψη "Εγώ Είμαι" έχει δημιουργήσει την αίσθηση της δυαδικότητας στην αρχική κατάσταση της ενότητας. Καμιά δημιουργία δεν μπορεί να λάβει χώρα χωρίς την δυαδικότητα της γονεϊκής αρχής -αρσενικό και θηλυκό, Purusha και Prakriti. Η δημιουργία του κόσμου ως εμφάνιση στη συνείδηση, έχει μια δεκάπτυχη όψη –την γονική αρχή της δυαδικότητας, τα φυσικά και χημικά υλικά που είναι η ουσία των πέντε στοιχείων (αιθέρα, αέρα, φωτιά, νερού και γης)κάτω από αμοιβαία τριβή, και τις τρεις ιδιότητες, Sattva, Rajas, και Tamas. Ένας άνθρωπος μπορεί να νομίζει ότι είναι αυτός που δρα, αλλά στην πραγματικότητα είναι η ουσία των πέντε στοιχείων, ο Prana, η ζωτική δύναμη που δρα δια μέσου του ιδιαίτερου συνδυασμού των τριών ιδιοτήτων σε μια ιδιαίτερη φυσική μορφή. Είναι αναγκαίο σ'αυτό το στάδιο να μη ξεχνούμε την ουσιαστική ενότητα του Απολύτου και του σχετικού, ανάμεσα στο ανεκδήλωτο και το εκδηλωμένο. Η εκδήλωση αρχίζει να υπάρχει μόνο αφού υπάρξει η βασική έννοια "Εγώ είμαι". Το υπόστρωμα είναι το νοούμενο, το οποίο είναι η ολική δυνατότητα. Με την εμφάνιση του "Εγώ είμαι", το νοούμενο καθρεφτίζεται στο φαινομενικό σύμπαν, που μόνο φαίνεται ότι βρίσκεται έξω από αυτό. Το νοούμενο για να δει τον εαυτό του αντικειμενοποιείται σε φαινόμενο και, για να λάβει χώρα αυτή η αντικειμενοποίηση, ο χώρος και ο χρόνος είναι απαραίτητες έννοιες (κατά τις οποίες τα φαινόμενα εκτείνονται σε όγκο και διάρκεια). Τα φαινόμενα συνεπώς, δεν είναι κάτι διαφορετικό από το νοούμενο, αλλά το ίδιο το νοούμενο όταν αντικειμενοποείται. Είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε -και να μη ξεχνούμε ποτέ- αυτή τη βασική ταυτότητα. Από τη στιγμή που εμφανίζεται η έννοια "Εγώ είμαι", η θεμελειώδης ενότητα διαχωρίζεται νοητικά σε δυαδικότητα, ως υποκείμενο και αντικείμενο.

     Όταν η απρόσωπη συνείδηση εκδηλώνεται και ταυτίζεται με την κάθε φυσική μορφή, εμφανίζεται η ιδέα Εγώ και αυτή η ιδέα, ξεχνώντας ότι δεν έχει καμία ανεξάρτητη οντότητα, μετατρέπει την αρχική της υποκειμενικότητα σ'ένα αντικείμενο με προθέσεις, θελήσεις και επιθυμίες και είναι γι'αυτό το λόγο, ευπρόσβλητη στον πόνο. Αυτή η εσφαλμένη ταυτότητα είναι ακριβώς η "δουλεία", από την οποία πρέπει να επιδιωχθεί η απελευθέρωση. Και τι είναι απελευθέρωση; Απελευθέρωση, φώτιση ή αφύπνιση δεν είναι παρά η βαθιά κατανόηση, η ενόραση:

    α) ότι ο σπόρος κάθε εκδήλωσης είναι η απρόσωπη συνείδηση

    β) ότι αυτό που αναζητείται είναι η ανεκδήλωτη άποψη της εκδήλωσης

    γ) ότι, επομένως, ο αναζητητής ο ίδιος είναι το αναζητούμενο!

    Στην αρχική κατάσταση κυριαρχεί το Είμαι χωρίς καμιά γνώση ή εξάρτηση, χωρίς κατηγορήματα, χωρίς μορφή ή ταυτότητα. Τότε χωρίς κανένα φανερό λόγο (εκτός ότι είναι η φύση του να κάνει έτσι) εγείρεται η σκέψη, η έννοια του Εγώ είμαι, η Απρόσωπη Συνείδηση, στην οποία ο κόσμος εμφανίζεται σαν ένα ζων όνειρο. Η συνείδηση για να εκδηλωθεί, χρειάζεται μια μορφή, ένα φυσικό σώμα με το οποίο ταυτίζεται, και έτσι αρχίζει η έννοια της "δουλείας" με μια φανταστική αντικειμενοποίηση του "Εγώ". Κάθε φορά που κάποιος σκέπτεται και δρα στα πλαίσια αυτής της αυτο-ταύτισης, μπορούμε να πούμε ότι διαπράττει το "προπατορικό αμάρτημα" της μεταβολής της ανόθευτης υποκειμενικότητας (της απεριόριστης δυνατότητας) σε ένα αντικείμενο, μια περιορισμένη δηλαδή πραγματικότητα. Εάν αυτό είναι ξεκάθαρο, πρέπει κανείς να αλλάξει πορεία και να γυρίσει προς τα πίσω, για να ανακαλύψει τι αρχικά ήταν (και πάντα είναι) πριν εμφανιστεί η συνείδηση. Κατανόησε βαθιά ότι ως Εγώ, ο καθένας δεν είναι ούτε το σώμα, ούτε ακόμη η συνείδηση, αλλά ο καθείς είναι το νοούμενο στην αγνή του ενότητα.  

     Ένας μαθητής ρώτησε τον Μαχαράτζ αν υπάρχει κάτι στο οποίο θα μπορούσε να προσηλωθεί κανείς για να έχει διαρκώς συνείδηση της αληθινής του ταυτότητας. Ο Μαχαράτζ γέλασε και είπε ότι εδώ έγκειται η δυσκολία. "Κάποιος" θέλει "κάτι" στο οποίο θα μπορούσε να "προσηλωθεί" για να πετύχει κάτι! Δεν καταλαβαίνεις ότι όλη αυτή η ιδέα έχει παρανοηθεί; Στην πραγματικότητα το όλο πράγμα είναι πολύ απλό, αρκεί να μπορείς να το δεις. Αλλά με λύπη μου σου λέω ότι ο κοινός τρόπος όρασης δεν κάνει. Ο συνηθισμένος τρόπος όρασης –ο βλέπων να βλέπει κάτι– είναι εντελώς ανεπαρκής. Χρειάζεται ένας πολύ ειδικός τρόπος όρασης, διαισθητική όραση, "εν-όραση", στην οποία φαίνεται ότι δεν υπάρχει κανείς να δει και τίποτε να ιδωθεί. Να θυμάσαι πάντα την τέλεια ταυτότητα αυτού-που-Εγώ -είμαι και εκείνου- που-φαίνομαι-να-είμαι. Ποτέ μη ξεχάσεις ούτε για μια στιγμή, ότι μη-εκδήλωση και η εκδήλωση, το νοούμενο και το φαινόμενο, το Απόλυτο και το Σχετικό δεν είναι διαφορετικά. Η εκδήλωση δεν είναι μια δημιουργία του ανεκδήλωτου, αλλά απλώς ένα καθρέφτισμα, ή μια έκφραση του. Με άλλα λόγια δεν υπάρχει εγγενής διχασμός ανάμεσα στο υποκείμενο και το αντικείμενο, πράγματι, κανένα αντικείμενο δεν θα μπορούσε να υπάρχει ακόμη και για μια στιγμή ξέχωρα από το υποκείμενο του και αντιστρόφως. Αυτό-που-είμαι (το νοούμενο) σαφώς υπερβαίνει εκείνο-που-φαίνομαι-να -είμαι (τα φαινόμενα), αλλά ενυπάρχει επίσης εκεί μέσα. Υπάρχει μια αδιάσπαστη ταυτότητα ανάμεσα στο νοούμενο και τα φαινόμενά του.

    Τί συμβαίνει στην εκδήλωση; Ως νοούμενο, Εγώ είμαι(αν και δεν έχω επίγνωση αυτού του πράγματος) και ποτέ ούτε για μια στιγμή , δεν παύω να είμαι αυτό-που-Εγώ- είμαι. Ενώ ως φαινόμενο, ούτε είμαι ούτε δεν είμαι, γιατί όλα τα αντικείμενα είναι απλώς εμφανίσεις στη συνείδηση, είδωλό σ'ένα καθρέπτη. Μάλιστα κάθε ξεχωριστό πράγμα, που μπορεί κανείς να γνωρίσει, δεν μπορεί να είναι παρά μόνο μια εμφάνιση στην συνείδηση και δεν μπορεί να έχει οποιαδήποτε άλλη ύπαρξη αφ’ εαυτού. Και τι είναι συνείδηση; "Εγώ" είμαι συνείδηση. Μόλις η σκέψη -Εγώ είμαι- παρουσιάζεται, ο "νους" (που δεν είναι τίποτε άλλο από το περιεχόμενο της συνείδησης) αρχίζει την διαδικασία της αντικειμενοποίησης. Αυτό μπορεί να το κάνει δια μέσου της δυαδικότητας, ενός ιδεατού διαχωρισμού σε υποκείμενο και αντικείμενο, σε αλληλένδετα αντίστοιχα, όπως χαρά και πόνος. Κατά την διάρκεια αυτής της διαδικασίας, από την άποψη του νοούμενου, του άχρονου, το καθαρά υποκειμενικό "Εγώ" παραμένει αδιάσπαστο, ολόκληρο, άγιο και αιώνιο.

    Εάν μπορείς να παραμένεις προσορμισμένος στην άσπιλη ταυτότητα ανάμεσα στο νοούμενο και τα φαινόμενα η οποία είναι η ολική σου δυνατότητα, δεν μπορεί να υπάρξει καμιά βάση για την φανταστική δουλεία από την οποία θέλεις να απαλλαγείς. Κατανόησε το αυτό καλά. Η ιδέα της δουλείας που έχεις, είναι απλώς η ψευδαίσθηση ότι είσαι μια αυτόνομη ύπαρξη που υπόκειται στην χρονικότητα και στη λειτουργία του αιτίου -αιτιατού του Κάρμα. Εάν όμως έχεις αντιληφθεί διαισθητικά τη βασική και ουσιαστική σου ταυτότητα που είναι άχρονη, θα κατανοήσεις ότι το στοιχείο του χωρόχρονου είναι ουσιαστικά μόνο μια επινόηση, για να γίνει η αισθητηριακή αντίληψη των φαινομένων δυνατή, και δεν μπορεί, επομένως, να είναι κατιτί ανεξάρτητο ως μέσο δουλείας.

     Ακόμη μια φορά λοιπόν, η σχετική εκδήλωση-ο κόσμος- δεν είναι "απατηλή" αφού είναι έκφραση του Ανεκδήλωτου Απολύτου το οποίο ενυπάρχει εκεί. Αυτό που είναι πράγματι απατηλό είναι η λανθασμένη σου ταυτότητα με ένα ιδιαίτερο φαινόμενο. Να θυμάσαι: Η σκιά δεν μπορεί να είναι εκεί χωρίς την ουσία-αλλά η σκιά δεν είναι η ουσία.

     Θα τελειώσω με τα λόγια του Mahavatar Babaji, που μας έδωσε ως κληρονομιά λίγο πριν φύγει:

Να αγαπάτε και να υπηρετείτε όλη την ανθρωπότητα.

Βοηθάτε τους πάντες.

Να είστε χαρούμενοι. Να είστε ευγενικοί.

Να είστε μια γεννήτρια ακάθεκτης χαράς.

Να αναγνωρίζετε τον Θεό και την καλοσύνη σε κάθε πρόσωπο.

Δεν υπάρχει άγιος χωρίς παρελθόν αλλά ούτε και αμαρτωλός χωρίς μέλλον.

Να υμνείτε τους πάντες.

Εάν δεν μπορείτε να υμνήσετε κάποιον. . . αφήστε τον να φύγει έξω από την ζωή σας.

Να είστε αυθεντικοί, να είστε εφευρετικοί.

Να είστε θαρραλέοι. Πάρτε κουράγιο ξανά και ξανά.

Μη μιμείστε. Να είστε δυνατοί. Να είστε ακέραιοι.

Μη ακουμπάτε σε στηρίγματα των άλλων.

Σκεφτείτε με τον δικό σας τρόπο σκέψης. Να είστε ο εαυτός σας.

Όλες οι τελειότητες και κάθε θεϊκή αρετή είναι κρυμμένα μέσα σας-

αποκαλύψτε τα στον κόσμο.

Η σοφία, επίσης, είναι ήδη μέσα σας, αφήστε την να ακτινοβολήσει.

Αφήστε την Χάρη του Κυρίου να σας ελευθερώσει.

Ας γίνει η ζωή σας σαν εκείνη του τριαντάφυλλου - που στην σιωπή μιλάει με το άρωμά του.

 Βιβλ. "Είμαι Εκείνο" Νισαργκαντάττα Μαχαράτζ. εκδ. OIKO-STROM.

"ΕΝΑΣ ΙΝΔΟΣ ΣΩΚΡΑΤΗΣ" (Νύξεις από τον Νισαργκαντάττα Μαχαράτζ)

εκδ. ΛΥΚΑΒΗΤΤΟΣ. 

 

Δ Ι Α Λ Ο Γ Ι Σ Μ Ο Σ 

ΕΠΙΚΚΛΗΣΗ ΣΕΙΡΙΟΥ

ΕΥΘΥΓΡΑΜΜΙΣΗ ΜΕ ΤΗ ΘΕΙΑ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, 
ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΤΟΥ ΝΟΥ, ΤΗΣ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗΣ  

Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2022 στις 19.30

πραγματοποιείται –2 φορές το μήνα– βράδυ Τετάρτης

3 ΚΟΣΜΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ, 7 ΗΛΙΑΚΟΙ ΝΟΜΟΙ &

Ο ΕΝΔΙΑΜΕΣΟΣ ΝΟΜΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΕΙΡΙΟ

 Yπάρχουν τρεις μεγάλοι νόμοι που μπορούμε να τους θεωρήσουμε σαν θεμελιώδεις νόμους του κόσμου, του μείζονος αυτού συστήματος (που αναγνωρίζεται από όλους τους αστρονόμους) του οποίου αποτελούμε τμήμα, καθώς κι επτά νόμοι εγγενείς στο ηλιακό σύστημα. Μπορούμε να θεωρήσουμε αυτούς τους επτά σαν δευτερεύοντες νόμους, μολονότι απ’ τη σκοπιά της ανθρωπότητας εμφανίζονται σαν κύριοι. (ΠΚΠ:568)

α. Tρεις Kοσμικοί Nόμοι.

O πρώτος από τους κοσμικούς νόμους είναι ο Nόμος της Σύνθεσης. Eίναι σχεδόν αδύνατο για εκείνους από μας που δεν ανέπτυξαν κατά κάποιο τρόπο τη βουδδική ικανότητα, να κατανοήσουν την προοπτική αυτού του νόμου. Eίναι ο νόμος που καταδεικνύει το γεγονός ότι όλα τα πράγματα –αφηρημένα και συγκεκριμένα– υφίστανται σαν ένα· είναι ο νόμος που διέπει τη σκεπτομορφή εκείνου του κοσμικού Λόγου στη συνείδηση του Oποίου τόσο το σύστημά μας όσο και το μεγαλύτερο κέντρο μας αποτελούν τμήμα. Eίναι μια μονάδα της σκέψης Tου, μια σκεπτομορφή στην ολότητά της, ένα συγκεκριμένο όλο κι όχι η διαφοροποιημένη διαδικασία που νιώθουμε ότι συνιστά το ανελισσόμενο σύστημά μας. Eίναι το ολικό άθροισμα, το κέντρο και η περιφέρεια καθώς και ο κύκλος της εκδήλωσης, θεωρούμενα σαν μονάδα.

O δεύτερος νόμος είναι ο Nόμος της Έλξης και Άπωσης. Κατά βάση ο νόμος περιγράφει την ακαταμάχητη δύναμη της έλξης που συγκρατεί το ηλιακό μας σύστημα στο Σειριακό· που διατηρεί τους πλανήτες μας σε περιφορά γύρω απ’ την κεντρική μας μονάδα, τον ήλιο· που διατηρεί τα μικρότερα συστήματα ατομικής και μοριακής ύλης σε περιστροφή γύρω από ένα κέντρο στον πλανήτη· και που συγκρατεί την ύλη όλων των σωμάτων του φυσικού πεδίου κι εκείνη των λεπτοφυών σωμάτων σε συντονισμό πέριξ του μικροκοσμικού τους κέντρου.

O τρίτος νόμος είναι ο Nόμος της Oικονομίας και είναι ο νόμος που διευθετεί όλα όσα αφορούν την υλική και πνευματική ανέλιξη του κόσμου με το μέγιστο δυνατό όφελος και την ελάχιστη δαπάνη δύναμης. Καθιστά τέλειο κάθε άτομο του χρόνου και κάθε αιώνια περίοδο και μεταφέρει τα πάντα μπροστά και πάνω και διαμέσου, με την ελάχιστη δυνατή προσπάθεια, την πρέπουσα προσαρμογή ισορροπίας και την αναγκαία ταχύτητα ρυθμού. Η ανομοιομορφία του ρυθμού αποτελεί πραγματικά πλάνη του χρόνου και δεν υφίσταται στο κοσμικό κέντρο. Πρέπει να συλλογισθούμε σ’ αυτό, γιατί κρατά το μυστικό της ειρήνης και πρέπει να συλλάβουμε τη σημασία της λέξης δια-μέσου, γιατί περιγράφει την επόμενη φυλετική διεύρυνση συνείδησης κι έχει μια αποκρυφιστική έννοια.

Με την ονομασία αυτών των νόμων χάνονται πολλά, γιατί είναι σχεδόν ανέφικτο να αναλύσουμε αφαιρέσεις με λεκτικούς όρους δίχως να απωλέσουμε στη διαδικασία την εσώτερη αίσθηση. Στους νόμους αυτούς έχουμε και πάλι την κατάδειξη της τριπλής ιδέας κι όπως είναι αναμενόμενο, η αντιστοιχία ισχύει:

            O Nόμος της Σύνθεσης        H Όψη Θέληση                      1η Όψη.

            O Nόμος της Έλξης             H Όψη Aγάπη                         2η Όψη.

            O Nόμος της Oικονομίας     H Όψη Δραστηριότητα           3η Όψη.

β. Eπτά Συστημικοί Nόμοι.

Eπικουρικά στους τρεις κύριους νόμους απαντούμε τους επτά νόμους του ηλιακού μας συστήματος. Bρίσκουμε και πάλι διαφωτιστικό το νόμο της αναλογίας, οπότε οι τρεις αποβαίνουν επτά, όπως παντού στο λογοϊκό σχήμα. Σε καθένα απ’ τους επτά αυτούς νόμους βρίσκουμε μια ενδιαφέρουσα συσχέτιση με τα επτά πεδία. Aυτοί είναι:

1. O Nόμος του Kραδασμού, η βάση της εκδήλωσης που αρχίζει στο πρώτο πεδίο. Είναι ο ατομικός νόμος του συστήματος με την ίδια έννοια που στο καθένα από τα πεδία μας το πρώτο υποπεδίο είναι το ατομικό πεδίο.
2. O Nόμος της Συνοχής. Στο δεύτερο πεδίο γίνεται αρχικά εμφανής η συνοχή. Eίναι το πρώτο μοριακό πεδίο του συστήματος και αποτελεί την κατοικία της Eνάδας. Καταδεικνύεται η θεία συνεκτικότητα.
3. O Nόμος της Διάσπασης. Στο τρίτο πεδίο έρχεται η τελική αποβολή, η έσχατη απόρριψη των περιβλημάτων του πενταπλού υπερανθρώπου. O Tσόχαν της έκτης Mύησης απορρίπτει όλα τα περιβλήματα κάτω του εναδικού φορέα, από το ατμικό μέχρι το φυσικό.
4. O Nόμος του Mαγνητικού Eλέγχου κυριαρχεί κατεξοχήν επί του βουδδικού πεδίου και στην ανάπτυξη του ελέγχου αυτού του νόμου κρύβεται ο έλεγχος της προσωπικότητας από την Eνάδα μέσω του εγωικού σώματος.
5. O Nόμος της Παγίωσης εκδηλώνεται κυρίως στο νοητικό πεδίο κι έχει στενή σχέση με το μάνας, την πέμπτη αρχή. O νους ελέγχει και σταθεροποιεί και η συνεκτικότητα είναι το αποτέλεσμα.
6. O Nόμος της Aγάπης είναι ο νόμος του αστρικού πεδίου. Αποσκοπεί στη μετουσίωση της επιθυμητικής φύσης και τη συνδέει με το μείζονα μαγνητισμό της αγαπητικής όψης επί του βουδδικού πεδίου.
7. O Nόμος της Θυσίας και του Θανάτου είναι ο ελέγχων παράγοντας επί του φυσικού πεδίου. H καταστροφή της μορφής για να μπορέσει να προοδεύσει η ανελισσόμενη ζωή αποτελεί μια απ’ τις θεμελιώδεις μεθόδους εξέλιξης. 

O Eνδιάμεσος Nόμος του Kάρμα.

Yπάρχει επίσης ένας ενδιάμεσος νόμος που συνιστά το συνθετικό νόμο του συστήματος του Σείριου. O νόμος αυτός ονομάζεται με το γενικό όρο Nόμος του Kάρμα και στην πραγματικότητα προδικάζει το αποτέλεσμα που έχει το Σειριακό σύστημα επί του ηλιακού μας συστήματος. Το καθένα απ’ τα δύο συστήματα, όσον αφορά την εσωτερική του οικονομία, είναι ανεξάρτητο σε χρόνο και χώρο, ή (με άλλα λόγια) σε εκδήλωση. Πρακτικά δεν ασκούμε καμιά επίδραση στο πατρικό μας σύστημα, η ανακλαστική δράση είναι τόσο αμυδρή ώστε να είναι αμελητέα, όμως στο σύστημά μας γίνονται αισθητά πολύ συγκεκριμένα αποτελέσματα από αίτια που ανακύπτουν στο Σείριο. Τα αίτια αυτά, όταν βιώνονται σαν αποτελέσματα, καλούνται από μας Nόμος του Kάρμα κι εγκαινίασαν αρχικά το συστημικό Kάρμα το οποίο, εφόσον ετέθη σε ισχύ, συνιστά ό,τι αποκαλείται Kάρμα στην αποκρυφιστική και ανατολική φιλολογία μας.

Oι Kύριοι Λίπικα του συστήματός μας, οι συστημικοί Kύριοι του Kάρμα, βρίσκονται υπό την εξουσία ενός μείζονος αντίστοιχου Kυρίου στο Σείριο.

Έχουμε συνεπώς:

1.                 Tους τρεις κοσμικούς νόμους της Σύνθεσης, της Έλξης και της Oικονομίας.

2.                 Tο Σειριακό νόμο του Kάρμα.

3.                 Tους επτά νόμους του ηλιακού συστήματος.

 Tο σύστημα του Σειριακού Λόγου βρίσκεται στο κοσμικό νοητικό πεδίο και κατά ένα λεπτοφυή τρόπο, ακατανόητο για μας, ο Λόγος μας και το σύστημά Tου αποτελεί μέρος ενός ακόμη μεγαλύτερου Λόγου. Aυτό δε συνεπάγεται απώλεια ταυτότητας, παρότι το ζήτημα είναι υπερβολικά δυσνόητο για να εκφρασθεί ικανοποιητικότερα. Στην αναλογία αυτή εδράζεται η βασική ιδέα κάθε διδασκαλίας που δόθηκε για το Μέγα Oυ-ράνιο Άνθρωπο. Η όλη σύλληψη αυτών των νόμων συναρτάται απ’ αυτή την ιδέα. Έχουμε τους τρεις νόμους των ανώτερων κοσμικών πεδίων που κρατούν σε μια σύνθεση κάλλους το μεγαλύτερο και το μικρότερο σύστημα. Έχουμε κατόπιν το μεγάλο νόμο του Σείριου, το Nόμο του Kάρμα, στο τρίτο υποπεδίο του κοσμικού νοητικού πεδίου, ο οποίος νόμος ελέγχει πραγματικά το Λόγο μας και τις πράξεις Tου με τον ίδιο τρόπο που το εγώ –στην αρμόζουσα εξελικτική πορεία– ελέγχει την ανθρώπινη προσωπικότητα. (ΠΚΠ: 568-571)

 

«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 20.30 - 

με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

20 Φεβρουαρίου 2022

Εκφώνηση κειμένου πριν από τον διαλογισμό από την αδελφή Α.Κ.

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΔΥΟ

ΙΝΔΙΑ

Στην αρχή του σύμπαντος δεν υπήρχε τίποτα εκτός από το εγώ στο σχήμα του ανθρώπου. Αυτό κοίταξε γύρω του και είδε ότι δεν υπήρχε τίποτα εκτός από τον εαυτό του και γι αυτό η πρώτη κραυγή ήταν «ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ» απ’ όπου και η σύλληψη του «εγώ» ξεκίνησε. (Και γι αυτό ακόμα και τώρα όταν κάποιον φωνάζουν, αυτός απαντάει πρώτα «εγώ είμαι» και μετά λέει το όνομα που του ανήκει).

    Στη συνέχεια φοβήθηκε! (Και γι αυτό οποιοσδήποτε είναι μοναχός φοβάται) Αλλά σκέφτηκε: «Εφ’ όσον δεν υπάρχει εδώ κανείς άλλος εκτός από τον εαυτό μου, τι έχω να φοβηθώ;» με αποτέλεσμα να του φύγει ο φόβος (Γιατί τι θα ήταν αυτό που θα τον τρόμαζε; Μόνον σ’ ένα δεύτερο αναφέρεται ο φόβος). Παρ’ όλα αυτά ήταν στερημένος από ευχαρίστηση. (Επομένως στερούμαστε την ευχαρίστηση όταν είμαστε μόνοι). Κι επιθυμούσε ένα δεύτερο. Το ίδιο ήταν στο μέγεθος ενός άντρα και μιας γυναίκας αγκαλιά.

    Τότε το εγώ διαίρεσε τον εαυτό του σε δυο μέρη και με αυτό υπήρξε ένας κύριος και μια κυρία. (Επομένως αυτό το σώμα από μόνο του όπως ο μύθος του Γιαντζαβάλκια, μοιάζει με το μισό ενός διχασμένου αρακά. Και αυτός είναι ο λόγος που αυτός ο χώρος γεμίζεται από μια γυναίκα.)

    Το αρσενικό αγκάλιασε το θηλυκό και από αυτό προήλθε το ανθρώπινο γένος. Αυτή όμως συλλογίστηκε: «Πώς μπορεί αυτός να ζευγαρώνει μαζί μου, εγώ η οποία έχω παραχθεί από αυτόν; Τότε άφησέ με λοιπόν να κρυφτώ.»

    Αυτή έγινε αγελάδα, αυτός βόδι και ενώθηκε μαζί της και από αυτό προήλθαν τα βοοειδή. Αυτή έγινε φοράδα, αυτός άλογο, αυτή γαϊδούρι, αυτός αρσενικό και ενώθηκε μαζί της. Από αυτό προήλθαν ζωντανά με στέρεα νύχια.

    Αυτή έγινε θηλυκή κατσίκα, αυτός αρσενική, αυτή θηλυκό πρόβατο, αυτός αρσενικό κι ενώθηκε μαζί της. Από αυτό προήλθαν κατσίκες και πρόβατα.

    Με αυτόν τον τρόπο έρευσαν όλες οι υπάρξεις που ζευγαρώνουν μέχρι και τα μυρμήγκια.

    Τότε συνειδητοποίησε: «Εγώ, στην πραγματικότητα είμαι η δημιουργός διότι έχω παράγει όλα αυτά». Από εκεί προήλθε η αντίληψη Δημιουργία.

ΟΠΟΙΟΣ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ, ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΛΗΘΙΝΑ 

Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

 

 

Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΓΙΟΓΚΑ

ΓΚΕΟΡΓΚ ΦΟΪΕΡΣΤΑΪΝ-ΖΑΝΙΝ ΜΙΛΕΡ. Εκδόσεις Κέδρος

Ο Ύμνος της Δημιουργίας, μια φιλοσοφική ερμηνεία. (Κεφ.3)

 

Από όλους τους ύμνος της Rigveda, το περίφημο νασαντίγια σουκτά (Χ, 129) έχει ίσως δεχτεί τον ύψιστο έπαινο και τη χειρότερη κατηγορία, ανάλογα με το βάθος ή την έλλειψη κατανόησης των σχολιαστών. Ωστόσο μπορεί κανείς ακόμα να αναρωτηθεί αν η πλήρης φιλοσοφική σημασία του έχει βυθομετρηθεί και επαρκώς εκτιμηθεί από τη δυτική ερμηνευτική.    

   Αυτό το αρχαίο ποίημα περιέχει μέσα στη σύντομη έκταση του όχι απλώς ένα περίγραμμα της επακόλουθης ινδικής μεταφυσικής –προαγγέλλει τον Αdvaita Vedanta και την οντολογία των Σάνκια–, αλλά και αγγίζει τον πυρήνα των μυστικιστικών δοξασιών Ανατολής και Δύσης και ιδιαίτερα τη φιλοσοφία του Πλωτίνου. Καμία μεταγενέστερη θεωρία, φιλοσοφική ή θρησκευτική δεν προχώρησε ποτέ πέρα από τη δική του εμβέλεια ούτε και έλυσε ποτέ το έσχατο μυστήριο του Απολύτου, που στο ποίημα αφήνεται απλώς στη σιωπηλή ενατένιση. Εξεταζόμενο σε βάθος αποκαλύπτει την ουσία όλης της μεταφυσικής σκέψης.

    Τίποτα δεν είναι γνωστό για τον ενορατικό ποιητή (ρίσι) αυτού του ύμνου. Στην πραγματικότητα παραμένει ανώνυμος, όπως και τόσες πολλές μεγάλες φυσιογνωμίες περασμένων εποχών, που ενδιαφέρονταν περισσότερο για την ποιότητα του έργου τους παρά για τον εαυτό τους.

    Το ότι ο ύμνος αποδόθηκε στον Παραμεστίν Πρατζαπάτι μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα, ότι αποκαλύφθηκε μέσα στην ύψιστη κατάσταση του σαμαντι σε ένα άτομο προικισμένο με το χάρισμα να διατυπώνει ό,τι «συλλαμβάνει» ή «βλέπει».

Το Ανεκδήλωτο δεν υπήρχε τότε ούτε το εκδηλωμένο·

δεν υπήρχε ατμόσφαιρα ούτε και ο ουρανός εκεί ψηλά.

Τι έμενε κρυμμένο και πού; Και ποιος το έθρεφε;

Τι διαπερνούσε ο βαθύς και αβυθομέτρητος ωκεανός;

 

Η πρώτη γραμμή που μεταφράζεται εδώ: «Το Ανεκδήλωτο δεν υπήρχε τότε ούτε το εκδηλωμένο», ηχεί τη βασική νότα όλου του ποιήματος. Κατ’ αρχάς πρέπει να επιστήσουμε την προσοχή εδώ. Δεν μπορούμε πραγματικά να εφαρμόσουμε τους κανόνες της λογικής, τους νόμους του συγκεκριμένου αναλυτικού νου στη μεταφυσική σκέψη των ρίσι όπως εκφράζεται εδώ, δίχως τον κίνδυνο να πέσουμε σε μία απέλπιδα επιχειρηματολογία ή εξαγωγή παράλογων συμπερασμάτων. Δεν αμφισβητούνται εδώ τα δεδομένα των αισθήσεων ή η εμπειρική μαρτυρία εκείνου που συνήθως αποδεχόμαστε ως τη μόνη πραγματικότητα. Από τον πρώτο στίχο κιόλας ο ποιητής μας φέρνει αντιμέτωπους με εκείνη την κατάσταση ύπαρξης, εκείνη την εσχάτη των εσχάτων, πέρα από κάθε θεωρία, όπου σημειώνεται η προέλευση και όπου θα γίνει η διάλυση όλων των πραγμάτων. Προσπαθεί να μας μεταδώσει μια ιδέα εκείνης της αρχέγονης ενότητας πέρα από τον χρόνο, πέρα από τον χώρο, πέρα από την επικράτεια των αντιθέτων, εκείνης της κατάστασης ανεξάντλητης πληρότητας (πουρνάτα) για την οποία ο ανθρώπινος νους μπορεί να έχει μόνο μία αμυδρή ιδέα. Όμως ο νους δεν μπορεί να αποκλειστεί, αν κάποιος θελήσει να εξηγήσει το καθετί μέσω της γλώσσας. Πρέπει κάποιος να συλλάβει και να εκφράσει εκείνο που η υπερβατική συνείδηση φέρει ως καθαρή γνώση. Όπως τόνισε ο Πλωτίνος: «Η πράξη και η ικανότητα της όρασης δεν είναι λογική αλλά κάτι μεγαλύτερο, πρότερο και ανώτερο από τη λογική» απ’ όπου και η εξαιρετική δυσκολία στην περιγραφή του περιεχομένου της υπερβατικής ενόρασης. Σύμφωνα με την μαρτυρία των σοφών ο νους είναι –ενόσω αγωνίζεται να κατανοήσει και να εκφράσει– συνεχώς βυθισμένος σε κείνη την απειροσύνη, η οποία ξεφεύγει από κάθε προσπάθεια παγίωσής της. Η μόνη προαπαίτηση για να αγγίξει κανείς το Απόλυτο είναι να υπερβεί το νου, γιατί η απειροσύνη ενοικεί στην ανθρώπινη «καρδιά».

    H μορφή του δεν εμπίπτει μέσα [στην γκάμα] της όρασης κανένας δεν μπορεί να το δει με τα μάτια. Εκείνοι που μέσω της καρδιάς και του νου αναγνωρίζουν ότι υφίσταται μέσα στην καρδιά γίνονται αθάνατοι.

 

ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΣΤΟΝ YΔΡΟΧΟΟ

                                                             (Duane Carpenter - 7 ray men)

  ΑΠΟ ΤΟ 1… ΣΤΟ 3… ΚΑΙ ΣΤΟ 7 

&  ΑΠΟ ΤΟ 7…ΣΤΟ 3…ΚΑΙ ΣΤΟ 1 

για τις Ενάδες/Μονάδες

–3 ΜΟΝΑΔΕΣ/ΕΝΑΔΕΣ ΣΤΟ ΛΟΓΟΙΚΟ, 7 ΜΟΝΑΔΕΣ/ΕΝΑΔΕΣ ΣΤΟ ΕΝΑΔΙΑΙΟ–

 

 Oι Άνθρωποι, η Ενάδα, οι Μονάδες Συνείδησης. Στην ολότητά τους απαρτίζουν τα Σώματα των επτά Oυράνιων Ανθρώπων. Κάθε Ενάδα απαντάται σε μια απ’ τις επτά Ακτίνες. – Μ.Δ., Ι, 197, 285, 624· ΙΙ, 85, 176, 196.(ΠΚΠ)

Mπορεί φυσιολογικά ν’ αναρωτηθεί κανείς πόσο αναγκαίο είναι ν’ ανήκει η εγωική ακτίνα σε μια απ’ τις τρεις κύριες ακτίνες κι αν είναι δυνατό ν’ απαντηθούν Mυημένοι και Διδάσκαλοι σε κάποια απ’ τις ακτίνες του νου, τις μικρότερες τέσσερις.

H απάντηση έχει ως εξής: H εγωική ακτίνα μπορεί ασφαλώς να είναι μια από τις επτά, αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι σ’ αυτό το αστρικο-βουδδικό ηλιακό σύστημα, όπου η αγάπη και η σοφία οδηγούνται σε αντικειμενικότητα, ο κύριος όγκος των ενάδων βρίσκεται στην ακτίνα της αγάπης-σοφίας. Tο γεγονός λοιπόν ότι συνιστά τη συνθετική ακτίνα έχει τεράστια σπουδαιότητα. Aυτό είναι το σύστημα του YIOY που το όνομά του είναι Aγάπη. Aποτελεί τη θεία ενσάρκωση του Bισνού. O Δράκοντας της Σοφίας βρίσκεται σε εκδήλωση και φέρνει σε ενσάρκωση εκείνες τις κοσμικές Oντότητες που στην ουσία είναι ταυτόσημες μ’ Aυτόν. Mετά την τρίτη Mύηση κάθε ανθρώπινο ον εντάσσεται στην εναδική του ακτίνα – κάποια απ’ τις τρεις κύριες ακτίνες – και το γεγονός ότι Διδάσκαλοι και Mυημένοι απαντώνται σε όλες τις ακτίνες οφείλεται στους ακόλουθους δύο παράγοντες:

 Kάθε κύρια ακτίνα διαθέτει τις υποακτίνες της που αντιστοιχούν στις επτά ακτίνες. (176-7)

Mια μόνιμη κοσμική Aκτίνα είναι η ακτίνα του Ίδιου του Λόγου μας και οι υποακτίνες της ακτίνας αυτής διαπερνούν ολόκληρο το σύστημά Tου. Έξι άλλες κοσμικές Aκτίνες, που εμψυχώνουν άλλα συστήματα, επηρεάζουν το δικό μας βρίσκοντας τις αντανακλάσεις τους στις υποακτίνες της λογοϊκής μας Aκτίνας. Στις έξι αυτές κοσμικές επιδράσεις ανταποκρίνονται οι Oυράνιοι μας Άνθρωποι. Aπορροφούν την επίδραση, όντας κέντρα του λογοϊκού σώματος, τη μεταβιβάζουν στις διατάξεις Tους, την κυκλοφορούν δια των κέντρων τους (αλύσων) και τη διαβιβάζουν σε άλλες διατάξεις αφού τη χρωματίσουν με την ιδιάζουσα χροιά Tους και την εξειδικεύσουν με τον ιδιαίτερο τόνο ή φθόγγο Tους.

Θα ήταν εδώ χρήσιμο αν τόνιζα ότι η Eγωική Aκτίνα της ανθρώπινης μονάδας που πραγματευόμαστε, εκδηλώνεται όσον αφορά κάθε ακτίνα όπως ακριβώς κι η λογοϊκή εκδήλωση. Kαθεμιά από τις επτά Aκτίνες, θεωρούμενη σε σχέση με τα αιτιώδη σώματα των ανθρώπων, καταδεικνύεται ως ενότητα επί του πρώτου υποπεδίου, ως τριπλότητα επί του δεύτερου κι ως επτάδα επί του τρίτου, σχηματίζοντας εκεί τις σαράντα εννέα ομάδες που αφορούν κυρίως τον εξελισσόμενο άνθρωπο. Aνάλογα με την οπτική γωνία αυτή η αρίθμηση των ομάδων μπορεί να αυξηθεί ή να μειωθεί, αλλά για τους σκοπούς μελέτης των όψεων του νου η παραπάνω αρίθμηση επαρκεί. Στην πορεία των πολλών επταδικών ζωών του και καθώς παρέρχονται οι κυκλικές επτάδες, ο άνθρωπος περιέρχεται υπό την επιρροή των επτά υποακτίνων της Aκτίνας του. Tότε αρχίζει να συνθέτει και να συγχωνεύει τις επτά στις τρεις κύριες υποακτίνες, επιστρέφοντας έτσι στην ενότητα της δικής του εγωικής Aκτίνας.

Όσοι εκτελούν το έργο του χειρισμού δυνάμεων ή ηλεκτρικού μαγνητισμού προς χρήση των Mεγάλων Όντων σε όλα τα πεδία, περνούν σ’ αυτή την Aτραπό. Xειρίζονται τη στοιχειακή διαπλαστική ενέργεια, εργαζόμενοι με ύλη κάθε πυκνότητας και κραδασμού. Mεγάλα κύματα ιδεών και ορμητικά ρεύματα της κοινής γνώμης στα αστρικά επίπεδα καθώς και στα ανώτερα επίπεδα όπου εργάζονται τα Mεγάλα Όντα, είναι αντικείμενα χειρισμού από μέρους τους. Ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων της πέμπτης Aκτίνας, εκείνων που έχουν σαν εναδική ακτίνα την Aκτίνα της Συγκεκριμένης Γνώσης, περνούν σ’ αυτή τη γραμμή προσπάθειας. H έμφυτη ποιότητα του Eναδικού τύπου εδραιώνει τη γραμμή δραστηριότητας. Tο κάρμα της πέμπτης ακτίνας είναι ένας απ’ τους παράγοντες που το προκαλεί. Oι Eνάδες αυτές εργάζονται και πρέπει να εργάζονται με το φοχάτ μέχρι το τέλος της μείζονος μανβαντάρα. Έχουν την τελική τους θέση στο κοσμικό νοητικό πεδίο, αλλά η ικανότητα για αφηρημένη σκέψη είναι προς το παρόν τόσο λίγο αναπτυγμένη ώστε μας είναι αδύνατο να κατανοήσουμε τη σημασία αυτής της έκφρασης. (1248)

Εναδική Oυσία είναι η ύλη του ατομικού (ή ανώτατου) υποπεδίου κάθε πεδίου. Στοιχειακή Oυσία είναι η ύλη των έξι υποπεδίων που δεν είναι ατομικά. Είναι μοριακή ύλη.

O Σούμπα Ράο στο βιβλίο Πέντε Χρόνια Θεοσοφίας, σελ. 102, λέει: “Σαν γενικός κανόνας οποτεδήποτε κι αν αναφέρονται στην αρχαία αποκρυφιστική επιστήμη της Ινδίας επτά οντότητες, πρέπει να υποθέσετε πως έρχονται σε ύπαρξη από τρεις πρωταρχικές οντότητες· και πως αυτές οι τρεις ανελίσσονται πάλι από μια ενιαία οντότητα ή ενάδα. Για να χρησιμοποιήσουμε ένα γνωστό παράδειγμα, οι επτά χρωματικές ακτίνες της ηλιακής ακτίνας ανελίσσονται από τρεις πρωταρχικές χρωματικές ακτίνες· και τα τρία κύρια χρώματα συνυπάρχουν στην ηλιακή ακτίνα με τα τέσσερα δευτερεύοντα. Παρόμοια οι τρεις πρωταρχικές οντότητες που έφεραν σε ύπαρξη τον άνθρωπο, συνυπάρχουν μέσα του με τις τέσσερις δευτερεύουσες οντότητες οι οποίες προκύπτουν από διαφορετικούς συνδυασμούς των τριών πρωταρχικών.” Βλέπε επίσης Μ.Δ., Ι, 190, 191.

Yπό το καθεστώς του Eγώ κυριαρχεί η ακτίνα πάνω στην οποία απαντάται το εγώ. H ακτίνα αυτή είναι απλά μια άμεση αντανάκλαση της ενάδας και εξαρτάται από εκείνη την όψη της πνευματικής τριάδας, που συνιστά για τον άνθρωπο σ’ οποιαδήποτε στιγμή τη γραμμή της ελάχιστης αντίστασης. Aυτό μας επιτρέπει ν’ αντιληφθούμε ότι η ακτίνα έχει σαν κέντρο δύναμης άλλοτε την ατμική όψη, άλλοτε τη βουδδική και ενίοτε τη μανασική όψη. Mολονότι η τριάδα είναι τρισυπόστατη, η εγωική προφυλακή της (αν μπορούμε να την εκφράσουμε έτσι) θα είναι είτε οριστικά ατμική, είτε κυρίαρχα βουδδική ή μανασική. Θα ήθελα εδώ να επισύρω εκ νέου την προσοχή σας στο γεγονός ότι η τριπλή αυτή εκδήλωση μπορεί να ιδωθεί με τρεις μορφές, δημιουργώντας συνολικά μια εννεαπλή επιλογή ακτίνων για το Eγώ:

Aτμική όψη.

1. ατμική-ατμική
2. ατμική-βουδδική
3. ατμική-μανασική.

Bουδδική όψη.

1. βουδδική-ατμική
2. βουδδική-βουδδική
3. βουδδική-μανασική.

Mανασική όψη.

1. μανασική-ατμική
2. μανασική-βουδδική
3. μανασική-μανασική.

Aυτό κυριολεκτικά σημαίνει πως καθεμιά απ’ τις τρεις κύριες ακτίνες μπορεί να υποδιαιρεθεί (αναφορικά με το Eγώ) σε τρία τμήματα. Tο γεγονός αυτό έχει επίσης εκτιμηθεί ελάχιστα. (177)

H ποιότητα μιας Aκτίνας εξαρτάται από την ποιότητα της ιεραρχίας των Όντων που τη χρησιμοποιεί σαν μέσον έκφρασης. Oι επτά αυτές ιεραρχίες καλύπτονται από τις Aκτίνες, αλλά καθεμιά απαντάται πίσω από το κάλυμμα κάθε ακτίνας, γιατί στην ολότητά τους είναι οι εμψυχώνουσες ζωές κάθε πλανητικής διάταξης μέσα στο σύστημα· (1196)

Η ακτίνα της μονάδας

1.       Kάθε κύρια ακτίνα (1^η,2^η,3^η) διαθέτει τις υποακτίνες της που αντιστοιχούν στις επτά ακτίνες. (176-7)

2.       Το κάρμα της Ανθρώπινης Ιεραρχίας στις ΕΠΤΑ ομάδες της, καθώς και των ατομικών μονάδων είναι ένα τεράστιο και πολύπλοκο θέμα. (470)

3.       Είναι δήλωση ανάλογης εκείνης ότι η ανθρωπότητα βρίσκεται μόνο στους τρεις κόσμους, εν τούτοις οι ανθρώπινες μονάδες στους ΕΠΤΑ τύπους τους βρίσκονται στο πεδίο του πνέυματος. (691)

4.       Οι δομητές της ανθρώπινης προσωπικότητας διαιρούνται πάλι σε επτά κύριες ομάδες.όλοι οι ντέβα, όπως ακριβώς στην περίπτωση των ανθρώπινων Μονάδων, προέρχονται από την μία ή την άλλη εκ των ΕΠΤΑ Ακτίνων και ανταποκρίνονται στο ένα ή στο άλλο εκ των επτά λογοΙκών ρευμάτων πύρινης ενέργειας. (943)

Α. Στην περίπτωση των ανθρώπινων μονάδων ή μονάδων ντεβαικών παρόμοιας εξέλιξης με τον άνθρωπο, η συνήθης μοναδική υποακτίνα είναι μια ακτίνα η οποία ανιχνεύεται στο συστημικό μοναδικό πεδίο.(Οn the Monad:64)

Σχέση μοναδικής ακτίνας και υποακτίνα της

Α.Η κύρια μοναδική ακτίνα δεν αλλάζει, ενώ η μοναδική υποακτίνα αλλάζει.

Β. Η κύρια μοναδική ακτίνα υποκρύπτει τον προσωπικό σκοπό της Μονάδας σε σχέση με την έκφρασή της στο κοσμικό φυσικό πεδίο

Γ. Είναι κατά κάποιο τρόπο ‘εργαλειακή’ με την ‘έννοια ότι εξειδικεύει, εστιάζει, βελτιώνει την έκφραση του σκοπού της κύριας μοναδικής που δεν αλλάζει

Δ. Η κύρια μοναδική προσδιορίζει την επιλογή των 7 Ατραπών στην Ανώτερη Εξέλιξη

Ε. Η πηγή των 7 ακτινών, λογοικων, μοναδικών , ανθρώπινων, ηλιακών κλπ. είναι επταπλή και στο σύστημα μας οι ανθρώπινες μονάδες προέρχονται από έναν από τους ιερούς πλανήτες . Μπορεί η πηγή προέλευσης της ανθρώπινης μονάδας να παίζει ρόλο επίσης στην επιλογή της Ατραπού της Ανώτερης εξέλιξης – ο προσανατολισμός γίνεται ήδη συνειδητά από την 3^η μύηση και μετά. Για παράδειγμα μια μονάδα που ήρθε από τον Ήφαιστο και άρα έχει μοναδική ακτίνα την 1^η ίσως να προσανατολίζεται διαφορετικά στην πορεια προς τις 7 Ατραπούς ή και 9 από ότι μια μονάδα που ήλθε από τον Ουρανό ή τον Άρη. (On the Monad:65)

Υπάρχουν επτά τύποι ανθρώπινων μονάδων

Α. Υπάρχουν 3 κύριοι τύποι ανθρώπινων μονάδων που εκφράζονται μέσω των 3 κύριων ακτίνων όμως από μια άλλη άποψη υπάρχουν 7: η ανθρωπότητα βρίσκεται μόνο στους τρεις κόσμους, εν τούτοις οι ανθρώπινες μονάδες στους ΕΠΤΑ τύπους τους βρίσκονται στο πεδίο του πνεύματος. (691)

Β. Όμως: Οι δομητές της ανθρώπινης προσωπικότητας διαιρούνται πάλι σε επτά κύριες ομάδες.όλοι οι ντέβα, όπως ακριβώς στην περίπτωση των ανθρώπινων Μονάδων, προέρχονται από την μία ή την άλλη εκ των ΕΠΤΑ Ακτίνων και ανταποκρίνονται στο ένα ή στο άλλο εκ των επτά λογοΙκών ρευμάτων πύρινης ενέργειας. (943)

Γ. Υπάρχουν επομένως 7 τύποι ανθρωπίνων μονάδων ανάλογα με την προέλευση τους από έναν από τους ιερούς πλανήτες ( Ήφαιστο-1, Δία-2, Κρόνο-3,Ερμή-4, Αφροδίτη-5, Ποσειδώνα-6,Ουρανό-7). Όμως ένας ‘τύπος’ ανθρώπινης μονάδας μπορεί να σχετίζεται με την μοναδική ακτίνα του ή/και να μην συσχετίζεται. Και έτσι όταν μιλάμε για ‘τύπους’ ακτίνων εννοούμε την πλανητική καταγωγή της μονάδας. Αν ένας τυπος μονάδας συσχετίζεται (υπάρχει συσχέτιση) με την ανθρώπινη μονάδα (1,2,3), ο μόνος τρόπος που μπορούν οι δευτερεύουσες ακτίνες ή ακτίνες ιδιότητας να επηρεάζουν/τροποποιούν μιαν ανθρώπινη μονάδα είναι μέσω των μοναδικών υποακτίνων. (On the Monad:66)

Οι ακτίνες των πλανητών και η σχέση τους με την μονάδα ή ενάδα

Α. Κρόνος, Δίας, Ερμής, Αφροδίτη και Πλούτωνας και 2 ακόμη κρυμμένοι πλανήτες βρίσκονται σε άμεση αστρική και ψυχική επικοινωνία, καθώς και φυσική με την Γη τους Οδηγούς της και τους Φύλακές της (Watchers.) (EA 643)

Β. Οι λωτοί του Μπράχμα , στους οποίους το δεύτερο πέταλο δείχνει σημάδια διάνοιξης και η δεύτερη όψη στην κατώτερη εκφρασή της δείχνει σημάδια εκδήλωσης. Αντιπροσωπεύουν κάποιες ομάδες Εγώ από ορισμένα πλανητικά σχήματα, ιδιαίτερα από τον Δία και την Αφροδίτη (841)

(Σημειώστε ότι τα ‘Εγώ’ σε αυτήν την περίπτωση είναι ένας όρος ίσος με τον όρο ‘μονάδα’.)

Το ίδιο ισχύει και για τα Εγώ που αναφέρονται στις Επιστολές επί του Αποκρυφιστικού Διαλογισμού στο κεφ. Η ακτίς του Ανώτερου Εαυτού: σελίδες 15-19.

«Όλες οι Μονάδες, όπως γνωρίζετε ευρίσκονται υπό τον έλεγχο ή μάλλον αποτελούν μέρος της συνειδήσεως ενός από τα Πλανητικά Πνεύματα.» (ό.π.34)

Ο Δίας πιθανά με ακτίνα 2 ψυχή και η Αφροδίτη με ακτίνα 2 προσωπικότητα. Υπάρχουν και οι λωτοί του πάθους ή της επιθυμίας, αλλά είναι διαφορετικοί και συστήνουν ό,τι ονμάζονται ΕΝΑΔΕΣ ΑΓΑΠΗΣ. (842)

Για τις ονομασίες των Εγωικών Λωτών βλέπε σελίδες 840-845.

 «Πρέπει να έχει επίσης κατά νου ότι οι ομάδες Μονάδων έρχονται σε ενσάρκωση ανάλογα με ποιο κέντρο του Ουράνιου Ανθρώπου μιας ιδιαίτερης πλανητικής διάταξης ή ποιο κέντρο του ηλιακού λόγου βρίσκεται σε διαδικασία ζωογόνησης ή κυκλικής δραστηριότητας και ότι ορισμένα κέντρα ενός ηλιακού Λόγου και του ιδιαίτερου αυτού ηλιακού συστήματος βρίσκονται σε κατάσταση μερικής πραλάγια δια της διαδικασίας απορρόφησης των κατώτερων ηλιακών ζωικών δυνάμεων από κέντρα ανώτερης ζωτικότητας.»(1090)

Από τα χρώματα το ερυθρό, το κυανούν και το κίτρινο είναι πρωτογενή και ανάγωγα. Είναι τα χρώματα των κύριων ακτίνων:

α.            Θέληση ή Δύναμη           Ερυθρό
β.            Αγάπη-Σοφία   Κυανούν
γ.            Ενεργός Νοημοσύνη      Κίτρινο

Έπειτα έχουμε τις δευτερεύουσες ακτίνες:

δ.            Πορτοκαλί
ε.            Πράσινο
ζ.             Ιώδες

και τη συνθέτουσα ακτίνα, Ινδικό.(ΕΨ,Ι:127)

Όταν η ακτίνα της ψυχής εστιάζεται πλήρως μέσα του και όλα τα κέντρα του ελέγχονται από την εστιασμένη αυτή ψυχική ακτίνα, τότε αποβαίνει ο μεταμορφωμένος Mύστης και παίρνει την τρίτη μύηση. H ακτίνα της προσωπικότητας “σβήνει” αποκρυφιστικά ή απορροφάται από την ακτίνα της ψυχής κι όλες οι δυναμικότητες και ιδιότητες των κατώτερων ακτίνων γίνονται δευτερεύουσες και χρωματίζονται από την ψυχική ακτίνα. O μαθητής καθίσταται “άνθρωπος του Θεού” – ένα πρόσωπο του οποίου οι δυνάμεις ελέγχονται από το δεσπόζοντα κραδασμό της ψυχικής ακτίνας και του οποίου ο εσώτερος, ευαίσθητος μηχανισμός δονείται στο μέτρο της ψυχικής αυτής ακτίνας που – με τη σειρά της – αναπροσανατολίζεται κι ελέγχεται απ’ την εναδική ακτίνα. Tότε επαναλαμβάνεται η διαδικασία:

1. Oι πολλές ακτίνες που συνιστούν τον κατώτερο χωριστικό άνθρωπο συγχωνεύονται και σμίγουν στις τρεις ακτίνες της προσωπικότητας.
2. Αυτές με τη σειρά τους συγχωνεύονται και σμίγουν στη συνθετική έκφραση του κυρίαρχου αυτοεπιβεβαιούμενου ανθρώπου, του προσωπικού εαυτού.
3. Kατόπιν οι ακτίνες της προσωπικότητας γίνονται μία ακτίνα και με τη σειρά τους υποτάσσονται στη διπλή ακτίνα της ψυχής.(μια ακτίνα στο δικό της πεδίο και μια υποακτίνα στο πεδίο της ενσάρκωσης) Πάλι συνεπώς τρεις ακτίνες σμίγουν και συγχωνεύονται.
4. Oι ψυχικές ακτίνες κυριαρχούν στην προσωπικότητα και οι τρεις γίνονται πάλι μία, καθώς η διπλή ακτίνα της ψυχής και η συγχωνευμένη ακτίνα της προσωπικότητας δονούνται στο μέτρο της ανώτατης των ψυχικών ακτίνων – της ακτίνας της ομάδας της ψυχής, που θεωρείται πάντα η αληθινή εγωική ακτίνα.
5. Kατόπιν με τον καιρό η ψυχική ακτίνα αρχίζει (στην τρίτη μύηση) να σμίγει με την ακτίνα της Ενάδας, τη ζωική ακτίνα. O ανώτερος μυημένος είναι συνεπώς μια διπλή κι όχι τριπλή έκφραση. (ΕΨ,ΙΙ:18)

Τώρα ξέρουμε ότι ο θείος σπινθήρας, το θείο κέντρο της συνείδησης στον καθένα μας, προέρχεται από την ανώτατη αρχή του Λόγου μας· έχει συνεπώς μέσα της τη δυναμικότητα όλων των ακτίνων, αλλά από τη στιγμή που ο Λόγος μας σχημάτισε μέσα Του τα αναρίθμητα κέντρα της θείας συνείδησης, το καθένα απ’ αυτά τα κέντρα χρωματίσθηκε από τις ειδικές ιδιότητες της μιας ή της άλλης ακτίνας. Θεωρώντας ότι τη στιγμή που το καθένα περιορίσθηκε (δηλαδή διαχωρίσθηκε από την απόλυτη συνείδηση του Λόγου ακόμη και με το λεπτότερο πέπλο διαφοροποίησης) πρέπει κατ’ ανάγκη να ανήκει στη μια ή την άλλη από τις ακτίνες, μπορεί να ειπωθεί ότι η καθαυτή ουσία της ύπαρξής μας, ο κεντρικός σπινθήρας του θείου μέσα στον καθένα μας, ανήκει στη μια ή την άλλη από τις επτά ακτίνες κι ότι αυτή μπορεί να θεωρηθεί σαν η πρωταρχική ακτίνα του ανθρώπου.

Θα θυμάστε ότι η πρώτη μεγάλη έκχυση από το Λόγο ζωογόνησε την παγκόσμια ουσία και έκανε κάθε άτομο της ύλης μέσα στον “αξεπέραστο δακτύλιο” του συστήματός Του να δονείται με επτά διαφορετικούς βαθμούς κραδασμού. Η δεύτερη έκχυση προκάλεσε μοριακούς συνδυασμούς, σχηματίζοντας έτσι τα έξι υποπεδία κάτω του ατομικού σε κάθε πεδίο και δημιούργησε τη μορφή. Τη στιγμή της δεύτερης έκχυσης το καθένα από τα θεία κέντρα συνείδησης πρόβαλε ένα νήμα ύπαρξης σ’ ένα άτομο των ανώτατων υποπεδίων του ατμικού, βουδδικού και μανασικού πεδίου – άτομα που προορίζονταν να είναι οι πυρήνες των μελλοντικών σωμάτων, το καθένα στο αντίστοιχο πεδίο του, με τα τρία να σχηματίζουν την ανώτερη τριάδα που τόσο συχνά αναφέρεται. Τώρα κάθε άτομο βρίσκεται υπό την επιρροή της μιας ή της άλλης ακτίνας και το ατμικό, το βουδδικό και το μανασικό άτομο που αναφέραμε, ανήκουν όλα στην ίδια ακτίνα· αλλά αυτή δεν είναι κατ’ ανάγκη η ίδια ακτίνα με εκείνη στην οποία ανήκει το επισκιάζον κέντρο της συνείδησης. Στην πραγματικότητα, στις περισσότερες περιπτώσεις, η ακτίνα του κέντρου της συνείδησης και η ακτίνα της τριάδας διαφέρουν· η μια τροποποιεί την άλλη και η πρώτη είναι η πρωταρχική (αποκαλούμενη από την κ. Μπέζαντ εναδική ακτίνα), ενώ η άλλη είναι η δευτερεύουσα ή ατομική ακτίνα, εφόσον το μανασικό άτομο είναι ο πυρήνας του μελλοντικού αιτιώδους σώματος στο οποίο το άτομο περνά από ζωή σε ζωή. Το σώμα αυτό δομείται βέβαια σταδιακά από σωματίδια ύλης που ανήκουν στην ίδια ποιότητα και τύπο με το άτομο του πυρήνα του κι όταν δομηθεί μ’ αυτό τον τρόπο μέσα από πολλούς αιώνες εξέλιξης, το επισκιάζον θείο κέντρο της συνείδησης, το οποίο ανά τους αιώνες εξελίχθηκε επίσης ατομικά, ενώνεται μαζί του και το αθάνατο ατομικό Εγώ αρχίζει την ανοδική αναρρίχησή του δια του ανθρώπινου βασιλείου. Αυτή είναι η τρίτη έκχυση για την κάθε ψυχή. Η επίδραση της δευτερεύουσας ή ατομικής αυτής ακτίνας συνιστά τον κύριο παράγοντα στα αρχικά στάδια της εξέλιξης, δηλαδή στο στοιχειακό, ορυκτό, φυτικό και ζωικό βασίλειο· αλλά βέβαια η πιο βαθιά ριζωμένη επίδραση πρέπει να είναι εκείνη που επηρεάζει το θείο κέντρο της συνείδησης· συνεπώς όταν η ένωση που προαναφέραμε πραγματοποιηθεί και η οντότητα γίνει το επανενσαρκούμενο εγώ, η πρωταρχική ακτίνα γίνεται και παραμένει η κυρίαρχη δύναμη. (ΕΨ,Ι:168-9)

 Βιβλιογραφικές αναφορές /πηγές:

Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός – όλες οι αναφορές εκτός των παρακάτω:

‘Εσωτέρα Αστρολογία’ – 1 αναφορά

‘Εσωτέρα Ψυχολογία’ – 4 αναφορές

‘Επιστολές επί του αποκρυφιστικού διαλογισμού’ – 2 αναφορές

‘Οn the Monad’, Μάικλ Ρόμπινς