ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΝΕΑΣ ΣΕΛΗΝΗΣ - Τρίτη 28 Ιουνίου 2022 στις 21.15

μέσω: https://noekhellas.my.webex.com/noekhellas.my/e.php?MTID=m7eac1bcc8406ef003d7cba4e3f12284c

Βουδότητα και πρακτική της Ανταχκάρανα 

H Ανταχκάρανα αντιπροσωπεύει το διαυγές κεντρικό κανάλι στη σπονδυλική στήλη μέσω του οποίου μπορεί η Κουνταλίνι να ανεβεί ανεμπόδιστα. Όταν η γέφυρα ολοκληρωθεί, είναι δυνατόν να βιωθεί το θείο άμεσα, μέσω της Κουνταλίνι. Τότε θα υπάρξει μια άμεση γνώση του «κενού» για να χρησιμοποιήσουμε τους βουδιστικούς όρους και η ζωή αλλάζει για πάντα. Από αυτήν την κατάσταση ύπαρξης, έχει κανείς την αίσθηση ότι, «Ναι, πρέπει να καταβάλω κάθε προσπάθεια για να ελευθερώσω κάθε ον από τα δεινά του και να το φέρω σε αυτήν την κατάσταση βίωσης της θειότητας!» Η άμεση ανάγκη γίνεται σαφής μαζί με το στοιχείο του χρόνου ή το παράθυρο της καρμικής ευκαιρίας. Τα δεινά των άλλων γίνονται άμεσα γνωστά, καθώς και η αίσθηση κάθε διαχωρισμού από αυτήν την ευδαιμονική ειρήνη.

Ωστόσο, η πνευματική απόγνωση για τα δεινά των άλλων καταλαμβάνει τον μαθητή και θέλει με κάθε τρόπο να τα ανακουφίσει, και είναι αυτή η «απόγνωση του Μποντισάτβα», για την οποία περιμένουν οι Διδάσκαλοι και η Πνευματική Τριάδα. Αυτή η απόγνωση παρέχει εκείνο το σημείο έντασης που απαιτείται για τη δόμηση της ανταχκάρανα. (Perspectives on the Antahkarana, Malvin Artley, The Esoteric Quarterly)

«Στην είσοδο της Oδού της Ανώτερης Εξέλιξης, που είναι ευκολότερο να βρεθεί τώρα εξαιτίας της γοργής δόμησης της ανταχκάρανα από φωτισμένες ψυχές που λειτουργούν στο φυσικό πεδίο κι εργάζονται απεγνωσμένα να βοηθήσουν την ανθρωπότητα. Η πνευματική τους απόγνωση είναι εκείνο που απαιτείται για να προσφέρει το αναγκαίο “σημείο έντασης” απ’ το οποίο μπορεί να δομηθεί η ανταχκάρανα. Υπάρχει μια βασική διάκριση μεταξύ της απόγνωσης και του πεσιμισμού. Η απόγνωση σχετίζεται με το στοιχείο του χρόνου και με μια ορθή και διακριτική αντίληψη της ανάγκης. O πεσιμισμός σχετίζεται περισσότερο με μια ανακριβή εκτίμηση της ποιότητας της ανθρωπότητας.» (Μαθητεία στη Νέα Εποχή, ΙΙ:64)

Η απελευθέρωση όλων των όντων από τα καρμικά νήματα που μας ενώνουν σε αυτόν τον ωκεανό κυκλικής ύπαρξης, έτσι ώστε όλοι να βιώσουν την ευδαιμονία του θείου, γίνεται σταθερή επιθυμία. Μέχρι να σταματήσει ο πόνος των άλλων και να γνωρίσουν οι μαθητές άμεσα την απόλυτη ειρήνη του Βούδα, δεν υπάρχει ξεκούραση ή ειρήνη για αυτόν που την έχει επιτύχει. Είναι πλήρως δεσμευμένος στο μονοπάτι του Μποντισάτβα ή του Χριστού «… μπορώ να επιτύχω το Βουδότητα για να ωφελήσω όλα τα αισθανόμενα όντα…».

Αναφορικά με την συνειδητή δόμηση της ανταχκάρανα απαιτούνται από τον μαθητή ή αυτόν που την επιχειρεί:

•     να ενεργεί «ως αν»,

•     να κάνει χρήση της αφηρημένης σκέψης,

•     να ερμηνεύει τα σύμβολα,

αλλά και….

•     να δεικνύει ή να διακατέχεται από μια αίσθηση επείγοντος – ένα σημείο έντασης που ξεπερνά όλα τα προσωπικά ενδιαφέροντα, φροντίδες ή ανησυχίες που μπορεί να αφορούν τη φυλή, το φύλο, τη θρησκεία κ.λπ.

Η αίσθηση του επείγοντος και η επακόλουθη προσπάθεια επικαλείται τη βοήθεια της Πνευματικής Τριάδας, και ο νους εμποτίζεται εν μέρει από το βουδικό στοιχείο που αναγνωρίζεται από την αίσθηση της ευδαιμονίας που προσφέρεται και την έλλειψη κάθε αίσθησης χωριστικότητας. Αυτό επιτυγχάνεται κανονικά κατά τα τελευταία στάδια της διαδικασίας.

Η συνειδητή δόμηση της ανταχκάρανα είναι μια διαλογιστική πρακτική, η οποία:

α) εμπνέεται από την υπηρεσία,

β) απηχεί τις απεικονίσεις των διαδικασιών του θανάτου (αφαίρεση) ως μονοπάτι για τη φώτιση και των διαδικασιών της γέννησης ως μέθοδος εκδήλωσης και δημιουργίας.

Αυτό το τελευταίο σημείο –ο θάνατος και η «οδός της εξόδου»– μας φέρνει και πάλι στις βουδιστικές πρακτικές που χρησιμοποιούν ένα σύνολο οραματισμών, οδηγιών και μάντρα για να «φέρουν τον θάνατο στην Οδό», όπως το ονομάζουν, ενόσω ο άνθρωπος βρίσκεται εν ζωή.

 Γνωρίζουμε ότι ο μαθητής συναντά το «διαυγές φως» κατά τη στιγμή του θανάτου του. Κάποιο είδος διαυγούς φωτός βιώνεται επίσης κατά τη διάρκεια του βαθύτατου ύπνου, το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως βάση για επίτευξη και ανάπτυξη μιας πρακτικής απόσυρσης που θα χρειαστεί κατά τη στιγμή του περάσματος στην άλλη όχθη.

Η διαδικασία του θανάτου (απόσυρση/αφαίρεση) είναι ίδια, στις λεπτομέρειές της, με τις μεθόδους του διαλογισμού που οδηγούν σε φώτιση. Το «διαυγές φως» είναι η βάση της επίτευξης της Φώτισης. Αυτό το διαυγές φως είναι αυτό που βιώνεται στην άλλη πλευρά του «χάσματος στη συνείδηση», το οποίο επιχειρούμε με τη συνειδητή δόμηση της ανταχκάρανα να γεφυρώσουμε.

Εάν κάποιος επιχειρήσει να «φέρει τον θάνατο στην Οδό», να το κάνει συνειδητά και να το κάνει σε κατάσταση εγρήγορσης, τότε κατά τη στιγμή της διέλευσης, μπορεί να εισέλθει πλήρως στη συνείδηση της ανώτερης Πνευματικής Τριάδας. Επιτυγχάνει συνέχεια της συνείδησης και εναδική πραγμάτωση.

«Με την ολοκλήρωση της ανταχκάρανα συμβαίνει το ίδιο, έχει κανείς επιτύχει συνέχεια της συνείδησης – πλήρη αναγνώριση και μνήμη όλων των εμπειριών της κάθε ημέρας, καθώς και των προηγούμενων ζωών του. Βρίσκεται στο δρόμο για να γίνει συνειδητός Λευκός Μάγος, ή κατά τη θιβετιανή ορολογία ένας Ρίνποτσε». (Perspectives on the Antahkarana)

Mε την δόμηση της ανταχκάρανα στα νοητικά επίπεδα και την διασύνδεση μεταξύ της νοητικής μονάδας και του μανασικού μόνιμου ατόμου αρχίζει να διανύεται η Aτραπός της Aπελευθέρωσης κι ο άνθρωπος ελευθερώνεται. Τότε έχουμε την διάνοιξη του αγωγού μεταξύ του κέντρου στη βάση της σπονδυλικής στήλης και του εγκεφάλου κι επομένως του κέντρου της κεφαλής. Mέσω του τελευταίου αυτού αγωγού ο άνθρωπος διαφεύγει από το πυκνό φυσικό σώμα κι επιτυγχάνεται συνέχεια συνείδησης (ανάμεσα στο αστρικό και το φυσικό πεδίο). Στη μια περίπτωση (αστρικό), δια της ορθής διεύθυνσης της δύναμης, ο αιθερικός ιστός δεν αποτελεί πλέον φραγμό· καταστρέφεται κι ο άνθρωπος έχει πλήρη συνείδηση στο φυσικό εγκέφαλο εκείνου που συμβαίνει στο αστρικό πεδίο. Στην άλλη περίπτωση (φυσικό) επίσης καταστρέφεται τελικά το αιτιώδες σώμα δια της ορθής διεύθυνσης της δύναμης. (ΠΚΠ:789)

  

«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 21.00 - 

με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

Κυριακή 26 Ιουνίου 2022

Εκφώνηση κειμένου πριν από τον διαλογισμό από την αδελφή Α.Δ.

ΑΔΥΣΩΠΗΤΟΣ ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΑΧΚΑΡΑΝΑ

 Σε σχέση μ’ αυτή τη δόμηση των περιβλημάτων του ανθρώπου συμβαίνουν ορισμένα ενδιαφέροντα σημεία της εκδήλωσης με τα οποία θα ασχοληθούμε τώρα, αφήνοντας το σπουδαστή να επεξεργασθεί τις αντιστοιχίες ως προς το σύστημα και τον πλανήτη και δίνοντας μόνο γενικές υποδείξεις που μπορεί να του είναι χρήσιμες στα συμπεράσματά του.

Σε όλο το έργο της μορφικής δόμησης συμβαίνουν ορισμένες πολύ ζωτικές περιστάσεις που αφορούν το Eγώ περισσότερο από τα καθαυτά περιβλήματα, μολονότι η ανακλαστική δράση ανάμεσα στον κατώτερο προσωπικό εαυτό και τον ανώτερο είναι τόσο στενή ώστε να είναι σχεδόν αδιαχώριστη.

H στιγμή κατά την οποία το Eγώ οικειοποιείται το περίβλημα. Aυτή λαμβάνει χώρα μόνο αφού αρχίσει να κραδαίνεται το τέταρτο σπείρωμα και η περίοδος διαφέρει ανάλογα με τη δύναμη του εγώ πάνω στον κατώτερο εαυτό. Σε σχέση με τον πυκνό φυσικό φορέα μπορεί να ιδωθεί μια αναλογία όταν το Eγώ σταματά το έργο του της επισκίασης και σε κάποια περίοδο μεταξύ του τέταρτου κι έβδομου έτους πραγματοποιεί την επαφή του με το φυσικό εγκέφαλο του παιδιού. Ένα παρόμοιο συμβάν λαμβάνει χώρα σε σχέση με τον αιθερικό φορέα, τον αστρικό και το νοητικό.

H στιγμή κατά την οποία η ενέργεια του Eγώ μεταβιβάζεται από ένα περίβλημα σε ένα κατώτερο. Παραβλέπεται συχνά ότι η ατραπός της ενσάρκωσης δεν είναι ταχεία αλλ’ ότι το Eγώ κατέρχεται με μεγάλη βραδύτητα και αποκτά βαθμιαία την κατοχή των φορέων του· όσο λιγότερο εξελιγμένος είναι ο άνθρωπος τόσο βραδύτερη είναι η διαδικασία. Ασχολούμαστε εδώ με τη χρονική περίοδο που μεσολαβεί αφού το Eγώ κάνει την πρώτη κίνηση για κάθοδο κι όχι με το χρόνο που κυλά μεταξύ δύο ενσαρκώσεων. Aυτό το έργο της διόδου σε ένα πεδίο για σκοπούς ενσάρκωσης επισημαίνει μια συγκεκριμένη κρίση και χαρακτηρίζεται από την άσκηση της θέλησης με τη θυσία, την οικειοποίηση της ουσίας με αγάπη και την ενεργοποίησή της σε δραστηριότητα.

H στιγμή κατά την οποία αποβαίνει αντικείμενο οικειοποίησης ο ιδιαίτερος τύπος δύναμης με τον οποίο ενεργοποιείται κάποιο ιδιαίτερο περίβλημα. Η τελευταία οδηγεί το εμπλεκόμενο περίβλημα:

α.  Υπό την επιρροή της εγωικής ακτίνας,

β.  Υπό την επιρροή μιας ιδιαίτερης υποακτίνας της εγωικής ακτίνας

γ.  Kαι μέσω της επιρροής αυτής

     Κάτω από ορισμένες αστρολογικές επιδράσεις,

     Κάτω από ορισμένες πλανητικές ακτινοβολίες,

     Κάτω από τις επιδράσεις ορισμένων ρευμάτων δύναμης που εκπορεύονται από ορισμένους αστερισμούς.

Τα τρία αυτά συμβάντα έχουν μια πολύ ενδιαφέρουσα αναλογία σε σχέση με το έργο του Λόγου στην κατασκευή του φυσικού Tου σώματος, του ηλιακού συστήματος, καθώς και με ορισμένες αντιστοιχίες που μπορεί να ιδωθεί ότι ενσωματώνονται σε γεγονότα που αφορούν τις τρεις πρώτες Mυήσεις.

Aπό τη σκοπιά του κατώτερου εαυτού οι δύο πιο ζωτικές στιγμές στο έργο του επανενσαρκούμενου Eγώ είναι εκείνη κατά την οποία η νοητική μονάδα ενεργοποιείται πάλι σε κυκλική δραστηριότητα κι εκείνη κατά την οποία ζωογονείται το αιθερικό σώμα. Aφορά εκείνο που συνδέει το κέντρο στη βάση της σπονδυλικής στήλης με ένα ορισμένο σημείο στο φυσικό εγκέφαλο μέσω της σπλήνας. Σχετίζεται καθαρά με το φυσιολογικό κλειδί.

Μπορούμε πια να θίξουμε ένα πολύ ενδιαφέρον σημείο που αφορά το πυκνό φυσικό σώμα, ασχολούμενοι συνεπώς με εκείνο που δε θεωρείται αρχή στο μακρόκοσμο ή το μικρόκοσμο. Όπως ξέρουμε, ο άνθρωπος είναι ουσιωδώς νοητικός άνθρωπος και αστρικός άνθρωπος· κατόπιν οι δύο προσλαμβάνουν ένα αιθερικό περίβλημα για σκοπούς αντικειμενικής εργασίας. Aυτός είναι ο αληθινός κατώτερος άνθρωπος, οι δύο αυτοί μέσα στο αιθερικό σώμα. Aλλά αργότερα – προκειμένου να γνωρίσει ακόμη και στο κατώτατο πεδίο όλων – ο άνθρωπος προσλαμβάνει, όπως το θέτει η Bίβλος, ένα δερμάτινο ένδυμα και φορά (πάνω απ’ το αιθερικό του σώμα) την απατηλή αυτή εξωτερική μορφή που γνωρίζουμε τόσο καλά. Συνιστά το κατώτατο σημείο της αντικειμενικότητάς του και την άμεση “φυλακή” του. Aυτή η οικειοποίηση ενός πυκνού περιβλήματος από το Eγώ υπόκειται σε ένα πολύ ιδιάζον τμήμα του κάρμα που συνδέεται με τους τέσσερις Kουμάρα ή Oυράνιους Aνθρώπους οι Oποίοι απαρτίζουν τη λογοϊκή Tετράδα. Στις διατάξεις που αφορούν τη λογοϊκή Tριάδα (ή σ’ εκείνες των τριών κύριων Aκτίνων ή Oυράνιων Aνθρώπων) η πυκνή φυσική ενσάρκωση δεν αποτελεί εκλεγμένο κλήρο κι ο άνθρωπος λειτουργεί στην κατώτατη εκδήλωσή του σε αιθερική ύλη.

Aυτή η οικειοποίηση του κατώτατου σώματος διακρίνεται με ποικίλους τρόπους απ’ την προσέγγιση των άλλων περιβλημάτων. Κατ’ αρχή δεν υπάρχει μόνιμο άτομο για να ζωογονηθεί. Tο φυσικό πεδίο συνιστά πλήρη αντανάκλαση του νοητικού· τα τρία κατώτατα υποπεδία αντανακλούν τα αφηρημένα υποπεδία και τα τέσσερα αιθερικά υποπεδία αντανακλούν τα τέσσερα συγκεκριμένα νοητικά πεδία. H εκδήλωση του Eγώ στο νοητικό πεδίο (ή το αιτιώδες σώμα) δεν είναι αποτέλεσμα ενέργειας που εκπορεύεται απ’ τα μόνιμα άτομα σαν πυρήνα δύναμης, αλλά είναι αποτέλεσμα διαφόρων δυνάμεων και πρωταρχικά ομαδικής δύναμης. Σημαδεύεται κατεξοχήν από μια πράξη εξωτερικής δύναμης κι έχει χαθεί στα μυστήρια του πλανητικού κάρμα. Το ίδιο ισχύει επίσης για τις κατώτατες εκδηλώσεις του ανθρώπου. Eίναι αποτέλεσμα αντανακλαστικής δράσης και βασίζεται στη δύναμη της ομάδας των αιθερικών κέντρων δια των οποίων λειτουργεί ο άνθρωπος (σαν άθροισμα ζωών). H δραστηριότητα αυτών των κέντρων εδραιώνει έναν ανταποκριτικό κραδασμό στα τρία κατώτατα υποπεδία του φυσικού πεδίου και η αλληλεπίδραση των δύο προκαλεί μια προσκόλληση ή μια συνάθροιση γύρω από το αιθερικό σώμα των σωματιδίων εκείνου που εσφαλμένα ονομάζουμε “πυκνή ουσία”. Aυτός ο τύπος ενεργοποιημένης ουσίας παρασύρεται στη δίνη των ρευμάτων δύναμης που εκπορεύονται από τα κέντρα και δεν μπορεί να διαφύγει. Αυτές οι μονάδες δύναμης συσσωρεύονται συνεπώς ανάλογα με την ενεργειακή κατεύθυνση γύρω και μέσα στον αιθερικό φορέα ωσότου ο τελευταίος κρυφτεί και καλυφθεί, όμως αλληλοδιαπεράται. Aυτό προκαλείται από έναν αδυσώπητο νόμο – το νόμο της καθαυτής ύλης – και μπορούν να διαφύγουν από το αποτέλεσμα της ζωτικότητας των ίδιων των κέντρων τους μόνον εκείνοι που είναι σαφώς “Kύριοι της Γιόγκα” και μπορούν – δια της συνειδητής θέλησης της ίδιας τους της ύπαρξης – να διαφύγουν απ’ την εξαναγκαστική δύναμη του Nόμου της Έλξης που λειτουργεί στο κατώτατο κοσμικό φυσικό υποπεδίο.

Mια ενδιαφέρουσα αναλογία (ακριβής σε γενικές γραμμές αν κι όχι τόσο φανερή στις λεπτομέρειες) υπάρχει ανάμεσα στη δόμηση της αντασκάρανα στα νοητικά επίπεδα μεταξύ της νοητικής μονάδας και του μανασικού μόνιμου ατόμου (με την οποία διανύεται η Aτραπός της Aπελευθέρωσης κι ο άνθρωπος ελευθερώνεται) και στη διάνοιξη του αγωγού μεταξύ του κέντρου στη βάση της σπονδυλικής στήλης και του εγκεφάλου κι επομένως του κέντρου της κεφαλής. Mέσω του τελευταίου αυτού αγωγού ο άνθρωπος διαφεύγει από το πυκνό φυσικό σώμα κι επιτυγχάνεται συνέχεια συνείδησης (ανάμεσα στο αστρικό και το φυσικό πεδίο). Στη μια περίπτωση, δια της ορθής διεύθυνσης της δύναμης, ο αιθερικός ιστός δεν αποτελεί πλέον φραγμό· καταστρέφεται κι ο άνθρωπος έχει πλήρη συνείδηση στο φυσικό εγκέφαλο εκείνου που συμβαίνει στο αστρικό πεδίο. Στην άλλη περίπτωση επίσης καταστρέφεται τελικά το αιτιώδες σώμα δια της ορθής διεύθυνσης της δύναμης. Δε θα καταπιαστούμε εδώ με το ειδικό έργο της δόμησης της πυκνής φυσικής μορφής πάνω στο ικρίωμα του αιθερικού σώματος. Καλύφθηκε επαρκώς σε άλλα βιβλία. Θέλουμε μόνο να θίξουμε δύο ακόμη σημεία που έχουν ενδιαφέρον στην παρούσα εξέταση του έργου των σεληνιακών Πίτρι στη δόμηση του σώματος του ανθρώπου.

Αναφορικά με τη δομή του πυκνού σώματος πρέπει να δηλωθεί ότι εμφανίζεται σαν ανθρώπινη μορφή που έχει περισσότερο τη φύση σταυρού μέσα στο ωοειδές άλλων σφαιρών. Έχει μια αξιοσημείωτη πενταπλή φύση:

     Kεφάλι.

     Δύο Xέρια.

     Δύο Πόδια.

Ανάλογα με τη θέση που λαμβάνει ο άνθρωπος, εμφανίζεται σαν σύμβολο του σταυρού και τότε είναι τετραπλός (τα δύο πόδια θεωρούνται σαν ένα κατώτερο μέλος) ή, αν είναι ανοιχτά, σαν πενταπλός και θεωρείται τότε σύμβολο του πεντάκτινου αστέρα. Η πενταπλή αυτή φύση του πυκνού φυσικού σώματος προκύπτει απ’ το γεγονός ότι μόνο πέντε κυρίως κέντρα είναι πράγματι ενεργά στο μέσο άνθρωπο μέχρι την τρίτη Mύηση· όλα είναι εκεί και όλα είναι ζωογονημένα, αλλά μόνο πέντε είναι κυρίαρχα στην πενταπλή αυτή κανονική εξέλιξη. Η δύναμη που εκπορεύεται απ’ αυτά τα πέντε παρασύρει συνεπώς την πυκνή ουσία σε στενή συνάθροιση. Kαθώς δύο από τα κέντρα δε λειτουργούν τόσο ενεργά όσο τα υπόλοιπα πέντε, δε σχηματίζεται ωοειδές όπως στην περίπτωση του αιθερικού, αστρικού και νοητικού περιβλήματος. Tο πενταπλό σχήμα του φυσικού ανθρώπου είναι αποτέλεσμα της πενταπλής κατεύθυνσης ρευμάτων δύναμης από πέντε κέντρα.

Θα ήταν ενδιαφέρον να τονίσουμε επίσης ότι η αλληλεπίδραση της ενέργειας των ηλιακών Πίτρι και των σεληνιακών Πίτρι προκαλεί ένα πολύ συγκεκριμένο αποτέλεσμα στην κατώτερη ομάδα των σεληνιακών Πίτρι και αποτελεί ένα από τα μέσα με τα οποία θα φτάσουν τελικά στο στάδιο στο οποίο βρίσκονται οι ηλιακοί Πίτρι. Aυτό (αν γίνει πλήρως αντιληπτό από τον άνθρωπο) θα τον οδηγήσει σ’ έναν πολύ προσεκτικό έλεγχο των περιβλημάτων του και σε μεγάλη προσοχή όσον αφορά την κατεύθυνση στην οποία στρέφεται η δύναμη ή η ενέργειά του. Eίναι υπεύθυνος στο έργο της αρωγής της εξέλιξης της ουσίας, όντας ο ίδιος ένας μανασαπούτρα.

 (Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός, σσ.786-791)

 

«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 21.00 - 

με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

Κυριακή 19 Ιουνίου 2022

Εκφώνηση κειμένου πριν από τον διαλογισμό από την αδελφή Α.Μ.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Ομιλία της Christine Morgan που πραγματοποιήθηκε στην Συνδιάσκεψη της Σχολής Αρκέην, στις 11 Ιουνίου 2022, στο Λονδίνο

 

Η φετινή τονική σκέψη που επιλέχθηκε για τη συνδιάσκεψη είναι, Ας σμίξει το φως των επτά Ακτίνων με την Έβδομη Ακτίνα και το Υπερκόσμιο Φως ας εγκαινιάσει τον νέο πολιτισμό και βασίζεται στην εργασία μας κατά τη διάρκεια του κατώτερου διαλείμματος με θέμα Φαντασία και Κοινωνική Αναγέννηση. Όπως μας υπενθυμίζει ο Θιβετανός, η επιστήμη της κοινωνικής εξέλιξης είναι κυριολεκτικά η κατασκευή του κατώτερου τμήματος της πλανητικής γέφυρας στη συνείδηση μεταξύ της ανθρωπότητας και της Πνευματικής Ιεραρχίας. Ο εσωτεριστής συμβάλλει σε αυτή την κατασκευή μέσω της φαντασίας, ερχόμενος σε επαφή με ιδέες και διαμορφώνοντας τις σε εικόνες-σκέψεις που εμπεριέχουν τις απαραίτητες ποιότητες για την ενδυνάμωση αυτής της ουράνιας γέφυρας συνείδησης μεταξύ του ανθρώπινου και του υπερανθρώπινου βασιλείου.

Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε αυτήν την εσωτερική υπηρεσία ως μια μορφή κοινωνικής γλυπτικής, όπως την χαρακτήρισε ο καλλιτέχνης, Joseph Beuys – το εγχείρημα της δόμησης «ενός κοινωνικού οργανισμού ως ένα Έργο Τέχνης». Σ’ αυτό περιλαμβάνεται κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα που επιχειρεί να «δομήσει και να διαμορφώσει την κοινωνία ή το περιβάλλον... χρησιμοποιώντας γλώσσα, σκέψεις, πράξεις και αντικείμενα». Ο Beuys το βασίζει αυτό στην πεποίθηση ότι «Κάθε ανθρώπινο ον είναι ένας καλλιτέχνης που – από την κατάσταση ελευθερίας του – τη θέση ελευθερίας που βιώνει από πρώτο χέρι – μαθαίνει να προσδιορίζει τις υπόλοιπες θέσεις στο Συνολικό Έργο Τέχνης της Μελλοντικής Κοινωνικής Τάξης».1 Στο The Art of Being Human, η Deborah Ravetz, η οποία μίλησε σε ένα σεμινάριο πριν από μερικά χρόνια, προσθέτει: «Εφόσον καθένας από εμάς διαθέτει φαντασία, καθένας από εμάς έχει και την ικανότητα να αναφαντασθεί, να αναδιαμορφώσει  ή  να  επαναρυθμίσει  τον  κόσμο… Η Κοινωνική  Γλυπτική  διευρύνει την αποστολή της τέχνης, έτσι ώστε να συμπεριλαμβάνει την εσωτερική μας ζωή, την ικανότητά μας να ανταποκρινόμαστε και να συναισθανόμαστε, καθώς και την ικανότητά μας να συνεργαζόμαστε για μετασχηματισμό».

Αυτές οι προοπτικές για την τέχνη, ως κινητήρια δύναμη στην κοινωνική εξέλιξη, συνηχούν με την εσωτερική άποψη, καθώς η εξελικτική ανάπτυξη της ανθρωπότητας επηρεάζεται από την Τέταρτη Ακτίνα που ενσωματώνει την ενέργεια της Αρμονίας, της Ομορφιάς και της Τέχνης και εμπνέει τη δημιουργική διαβίωση που εκφράζει αυτή την ενέργεια, «ώστε οι άλλοι να μπορούν να δουν την επίτευξη». Η εσωτερική εκπαίδευση αποτελεί μια παρόμοια διαδικασία δημιουργικής ζωής. Ο σπουδαστής μελετά τη σχέση μεταξύ της δικής του πνευματικής έφεσης και της αντίστασης που συναντά για την πραγμάτωσή της από την προσωπικότητα και το περιβάλλον. Μέσα σε αυτή τη σχέση κρύβεται η μετουσιωτική δύναμη που φέρνει αρμονία από τη διαμάχη. Οι ίδιες οι δυνάμεις μετασχηματισμού που ανακαλύφθηκαν από τον μαθητή προσαρμόζονται πλέον και κυκλοφορούν μέσα στο σύνολο της κοινωνικής σφαίρας προωθώντας τους στόχους της εξέλιξης.

Η τέταρτη ακτίνα βρίσκεται πάντα στη διάθεση της ανθρωπότητας και αυτό που είναι σημαντικό σε σχέση με την φετινή μας τονική σκέψη, είναι ότι έχει μια ιδιαίτερη σχέση με την έβδομη ακτίνα της τελετουργίας και του τυπικού. Ο Θιβετανός έγραφε:

«Σε όλα όσα έχουν ειπωθεί αναφορικά με τις Ακτίνες είναι έκδηλο από την παρούσα σκοπιά ότι δύο σχετίζονται εξαιρετικά με την εξέλιξη του ανθρώπου: η τέταρτη Ακτίνα της Αρμονίας, η οποία είναι η δεσπόζουσα ακτίνα του μείζονος κύκλου που περιλαμβάνει τον τέταρτο γύρο και σφαίρα και η έβδομη Ακτίνα της Τελετουργικής Μαγείας, η οποία είναι μια από τις κύριες επιδράσεις που αφορούν κάθε αντικειμενική εκδήλωση. Οι δύο αυτές Ακτίνες ή η δύναμη των δύο αυτών πλανητικών Λόγων συμβάλλει κυρίως για να επέλθει συνοχή στην άλυσό μας, την τέταρτη της τέταρτης διάταξης και επί της φυσικής μας σφαίρας, της Γης. Η τέταρτη και η έβδομη αλληλενεργούν, δρώντας η μία προσωρινά ως αρνητική δύναμη και η άλλη ως θετική...»2

… Η έβδομη Ακτίνα της Τελετουργικής Τάξης ή Μαγείας ενσωματώνει μια περίεργη ποιότητα που είναι το εξέχον χαρακτηριστικό της ιδιαίτερης Ζωής που εμψυχώνει αυτή την ακτίνα. Είναι η ποιότητα ή αρχή που είναι ο συντονιστικός παράγοντας ο οποίος ενοποιεί την εσώτερη ποιότητα και την εξωτερική απτή μορφή ή εμφάνιση. Αυτό το έργο βαίνει πρώτιστα στα αιθερικά επίπεδα και συνεπάγεται φυσική ενέργεια. Είναι το αληθινό μαγικό έργο. Θα ήθελα να τονίσω ότι όταν η τέταρτη ακτίνα και η έβδομη ακτίνα έρθουν μαζί σε ενσάρκωση, θα έχουμε μια πολύ ιδιάζουσα περίοδο αποκάλυψης και εισόδου φωτός. Γι’ αυτήν την εποχή λέγεται ότι τότε “ο ναός του Κυρίου θα αποκτήσει πρόσθετη δόξα και οι Οικοδόμοι θα αναγαλλιάσουν μαζί”.3

Αν και η Τέταρτη ακτίνα θα χρειαστεί κάποιο χρόνο για να αναπτύξει ολόπλευρα τη δημιουργική της έκφραση στη Γη, η πρώτη φευγαλέα εντύπωση της επίδρασης του Λόγου της είναι ήδη αισθητή. Η επίδρασή Του προβλέπεται να αυξάνεται σταθερά μετά το 2025, καθώς Αυτός ξεκινά έναν νέο κύκλο ενεργειακής δραστηριότητας στη Γη και ο τρέχων 21ος αιώνας θα δει «μια νέα αφύπνιση της δημιουργικής τέχνης σε όλους τους κλάδους της». Απ’ αυτό πολλά μπορούμε να περιμένουμε και να σχεδιάσουμε. Ίσως μπορούμε να φανταστούμε τον τρόπο με τον οποίο θα ήταν δυνατό να διαμορφωθεί στο μέλλον το έργο των εσωτερικών ομίλων που εργάζονται με την τέταρτη και την έβδομη ακτίνα για την τόνωση της κοινωνικής εξέλιξης, καθώς και των κατώτερων βασιλείων της φύσης. Η τέχνη αντλούσε πάντοτε έμπνευση από τη φύση και συχνά την αντέγραφε, εξ ου και οι εντυπώσεις φυσικών φαινομένων έχουν αποδοθεί με τη ζωγραφική και τη γλυπτική και έχουν εκφραστεί στη μουσική και τον χορό.

Τι γίνεται όμως με την αντίστροφη διαδικασία, όταν η φύση εμπνέεται από την ανθρώπινη τέχνη και την μιμείται; Αυτή είναι μια από τις ενδιαφέρουσες δυνατότητες που θα ξεδιπλωθούν καθώς η ανθρωπότητα αναπτύσσει αιθερική όραση, ανοίγοντας μια νέα περιοχή πειραματικής τέχνης. Όταν συνδυάζεται με την οργανωτική δύναμη του κέντρου άζνα, αυτή η δυνατότητα θα καταστήσει δυνατό να δημιουργηθούν φυλακτά στα αιθερικά πεδία. Εκπέμποντας συγκεκριμένες ποιότητες μέσω του χρώματος και του ήχου, αυτά τα αιθερικά γλυπτά φωτός θα προκαλέσουν φαινόμενα ραδιενεργού ομορφιάς στη φύση και η επίδρασή τους θα είναι ανάλογη με την ικανότητα του κάθε καλλιτέχνη να ενοράται το Σχέδιο και να δομεί ανάλογα.

Παραδοσιακά συνδεδεμένο με τα Ερμητικά τάγματα και τους αλχημιστές του Μεσαίωνα, το φυλακτό, ως ένα φυσικό τεχνούργημα, είναι «μια μαγική μορφή φορτισμένη με τη δύναμη που εντέλλεται να αναπαραστήσει».4 Στην κατοχή ενός μυημένου, το φυλακτό ήταν ένα όργανο για την υποβοήθηση της μεταστοιχείωσης και της ραδιενέργειας στη φύση. Ωστόσο, όπως σημείωσε ο Θιβετανός, «οι αλχημιστές του μεσαίωνα …απέτυχαν στην πλειονότητα των περιπτώσεων επειδή, έχοντας εντοπίσει την ουσία, δεν είχαν καμιά ιδέα πώς να ασχοληθούν μαζί της όταν αποδεσμευτεί, ούτε …είχαν κάποια αντίληψη της μαγνητικής δύναμης που ελκύει την αποδεσμευθείσα ουσία…»5 Αυτό ήταν και το πρόβλημα που αντιμετώπισαν οι επιστήμονες στις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα, όταν ανακαλύφθηκε η ραδιενέργεια.

Οι σύγχρονες εσωτερικές πρακτικές ασχολούνται αποκλειστικά με την πιο αργή, ασφαλέστερη και περισσότερο σίγουρη μέθοδο, που βοηθά να απελευθερωθεί ο  κεντρικός σπινθήρας της ζωής ο οποίος βρίσκεται φυλακισμένος σε κάθε μορφή ζωής. Στην Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός, οι δεκαπέντε κανόνες για την καταστάλαξη σκεπτομορφών μέχρι κάτω στο φυσικό πεδίο δίνονται με λεπτομερή σαφήνεια. Ενώ μια τέτοια ικανότητα πραγμάτωσης βρίσκεται στο απώτερο μέλλον, το μαγικό έργο της ψυχής σε αιθερικά επίπεδα δεν απέχει τόσο χρονικά όσο μπορεί να φανταζόμαστε. Όπως παρατήρησε ο Θιβετανός, «Λόγω της γοργής ανάπτυξης της φυλής και της μελλοντικής ταχείας ανέλιξης της αιθερικής όρασης, το κέρδος θα είναι πολύ πραγματικό αν οι σπουδαστές του αποκρυφισμού έχουν μια τουλάχιστον θεωρητική αντίληψη της φύσης εκείνου που σχετικά σύντομα θα γίνει ορατό6 …Στους προσεχείς αιώνες η κανονική κατοικία του ανθρώπου θα είναι ολόκληρο το φυσικό πεδίο μέχρι – δίχως να περιλαμβάνεται – το δεύτερο υποπεδίο. Το τέταρτο και τρίτο αιθερικό επίπεδο θα του είναι τόσο οικεία όσο και ένα συνηθισμένο φυσικό τοπίο με το οποίο είναι πλέον εξοικειωμένος».7

Το τρίτο αιθερικό επίπεδο αποτελεί το μέσον για τον ήχο και η τονική ποιότητα της σκεπτομορφής σε αυτό το επίπεδο καθορίζει την τελική της γεωμετρία και την μεγαλειώδη ακτινοβολία της εμφάνισής της στο τέταρτο επίπεδο. Αυτό το τέταρτο αιθερικό επίπεδο συνδέεται κυρίως με το χρώμα – την ουσία που καλύπτει το εσωτερικό φως όλων των μορφών και παρέχει το μέσον για να μπορεί αυτή να ακτινοβολεί. Οι ανώτεροι δύο αιθέρες αφορούν την ηλεκτρική ώθηση και το διαυγές φως της σκεπτομορφής, αλλά προέχει μια μεγαλύτερη εκτίμηση της ενεργητικής φύσης του ήχου και του χρώματος. Η διατεταγμένη ισχύς της έβδομης ακτίνας που κυβερνά ολόκληρο το φυσικό πεδίο αυξάνεται ταχέως και η ευρύτερη επίγνωση των διεργασιών που συμβαίνουν στα κατώτερα αιθερικά επίπεδα αυτού του πεδίου θα είναι χρήσιμη για το μέλλον.

Η Σχολή Αρκέην δίνει έμφαση στη δημιουργική φαντασία και τον οραματισμό, καθώς αυτά είναι τα εργαλεία της τεχνικής “Ως Εάν”. Οραματιζόμενοι ότι ήδη διαθέτουμε την ικανότητα επίτευξης του επικείμενου στόχου, εφελκύουμε τις ενέργειες που τελικά θα τον καταστήσουν πραγματικότητα. Ο οραματισμός είναι «η αιθερική εξωτερίκευση της δημιουργικής φαντασίας» και επιτρέπει την καταστάλαξη των σκεπτομορφών στα αιθερικά επίπεδα για την οργάνωση σε αυτά της ουσίας, ανάλογα με την ποιότητα των διαλογισμών μας. Καθώς εκφωνείται η Μεγάλη Επίκληση, αυτή η φωτισμένη, μαγική δομή φυλακτού θα φορτιστεί περαιτέρω με μια μαγνητική δύναμη που μπορεί να συνεχίσει το έργο της ακτινοβολίας της πολύ πέραν του διαλογισμού μας.

Αυτές είναι μερικές από τις έννοιες και τις συνέπειες για μελλοντική εργασία που περιέχονται στην τονική σκέψη: Ας σμίξει το φως των επτά Ακτίνων με την Έβδομη Ακτίνα και το Υπερκόσμιο Φως ας εγκαινιάσει τον νέο πολιτισμό. Παρότι η εργασία με αυτήν την τονική σκέψη οπωσδήποτε δεν είναι εύκολη, η ανάγκη των καιρών απαιτεί αυτή η προσπάθεια να διεισδύσει σε βαθύτερες όψεις εσωτερικής υπηρεσίας και να προετοιμάσει τον δρόμο για το μέλλον. Ως όμιλος, γνωρίζουμε ότι αυτό συνεπάγεται επαφή με το Σχέδιο, όπως αυτό υπάρχει στην Διάνοια του Θεού και υλοποίησή του στο φυσικό πεδίο. Ο ακαδημαϊκός Tu Weiming, δίνει διαλέξεις σχετικά με το θέμα από την οπτική του Κομφουκιανισμού, αναφερόμενος στην δημιουργική δύναμη του Ουρανού ως μια δυναμική ενέργεια μετασχηματισμού ενσωματωμένη στον άνθρωπο. Προωθεί τον Κομφουκιανισμό ως μια διαδικασία ανάπτυξης προς την επίτευξη ενότητας του Ουρανού (ή Tian – την κοσμική πηγή ηθικών και αισθητικών αξιών). Το έργο του είναι γεφυρωτικό, μεταξύ της δυτικής κοινωνικής θεωρίας και της χριστιανικής θεολογίας και η αντίληψή του όσον αφορά την «Ενσωματωμένη Γνώση» εκφράζει έναν παμπεριεκτικό ουμανισμό που  συγχωνεύει  το  κοσμικό  με  το  ιερό.  Πιστεύει  ότι  η  πρακτική  της «ανθρωποκοσμικής ενότητας» μπορεί να συμβάλει δυναμικά στην επίλυση των σύγχρονων ζητημάτων στην εποχή μας. Σχετικά μ’ αυτό αναφέρει:

«Έχουμε επιφορτιστεί, ως άτομα και κοινότητες, με το καθήκον να συνειδητοποιήσουμε μέσω αυτο-καλλιέργειας τόσο την αισθητική μας ικανότητα ώστε να εκτιμούμε την εξαιρετική παρουσίαση της ευρηματικότητας του Ουρανού όσο και την ηθική μας δύναμη ώστε να συνεχίζουμε δραστήρια του Ουρανού το μεγάλο έργο … Το αρχαίο κινέζικο ρητό “Ο ουρανός δημιουργεί, και ο άνθρωπος ολοκληρώνει”… αντιπροσωπεύει επακριβώς το πνεύμα αυτού του “ανθρωποκοσμικού” οράματος… Ο Ουρανός, κατ’ αυτόν τον τρόπο αντιληπτός, είναι πανταχού παρών και παντογνώστης, όχι όμως και παντοδύναμος. Η εμμονή μας στην παντοδυναμία του Ουρανού σημαίνει ότι αποδίδουμε στην κοσμική διαδικασία μια παμπεριεκτική δύναμη αυτο-προσαρμογής χωρίς οποιαδήποτε αναφορά στην κεντρική θέση της ανθρώπινης συμμετοχής. Μια ακούσια αρνητική συνέπεια αυτού είναι η απάλειψη της ανθρώπινης ευθύνης στην διατήρηση της παγκόσμιας τάξης. Τα ανθρώπινα όντα μπορούν, μέσω της δικής τους προσωπικής καλλιέργειας, να συμμετέχουν ενεργά στη δημιουργικότητα του Ουρανού».

Αυτή είναι απλά μια απόδειξη του τρόπου με τον οποίο τα μέλη του Νέου Ομίλου Εξυπηρετητών του Κόσμου εργάζονται το καθένα από την άποψη του δικού του πολιτιστικού και θρησκευτικού υπόβαθρου για να μεταδώσουν το Θείο έργο που έχει ανατεθεί στην ανθρωπότητα εκ μέρους της Σαμπάλλα, όπου η Θέληση του Θεού είναι γνωστή. Είτε στην

Ανατολή είτε στη Δύση, η ατραπός προς τον Νέο Πολιτισμό περιλαμβάνει μια διαρκή θυσία της ατομικιστικής νοοτροπίας προς όφελος του συλλογικού καλού. Αυτό αντανακλά το πνεύμα του μεγάλου νόμου υπό τον οποίο λειτουργεί ο Σανάτ Κουμάρα και τη δημιουργική θυσία που έκανε για να «φέρει αποδέσμευση στις μυριάδες μορφές της δημιουργίας Του».

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η πλανητική κρίση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα έχει καθοριστική σημασία και συμπαρασύρει τα πάντα· και η διαδικασία γέννησης προς μια νέα εποχή είναι εξαιρετικά επώδυνη, εξίσου όμως κατάλληλη για το έργο είναι η ενέργεια του Νέου Ομίλου Εξυπηρετητών του Κόσμου και ο δρόμος της προόδου δείχνεται ξεκάθαρα στην ανθρωπότητα. Το ζήτημα που τίθεται είναι εάν η ανθρωπότητα στο σύνολό της μπορεί να αναπτύξει τις αρχές της αγάπης και της συμπόνιας επαρκώς, ώστε να διακρίνει καθαρά και να λάβει τις ορθές αποφάσεις μέσα από τις επιλογές που αντιμετωπίζει στη διάρκεια αυτής της σημαντικής μεταβατικής περιόδου προς τη Νέα Εποχή. Μπορούμε να αντλήσουμε δύναμη από τα λόγια του οραματιστή οικονομολόγου, Kenneth Boulding, ο οποίος έγραψε για τη «Μεγάλη Μετάβαση» από την οποία περνά τώρα η ανθρωπότητα προς τον νέο πολιτισμό. Το υπέροχο όραμά του είναι κατάλληλο για να ολοκληρώσει αυτές τις εναρκτήριες σκέψεις για τη διάσκεψη του Λονδίνου.

«Αν κοιτάξουμε γύρω μας στον κόσμο σήμερα για να δούμε με τί μοιάζει η εμπειρία του ανθρώπου όσον αφορά την πρόβλεψη των επικείμενων πραγμάτων, ενδέχεται να το εντοπίσουμε στην εμπειρία των μυστικιστών και στις αναζητήσεις του θρησκευόμενου ανθρώπου. Θα προξενήσει πραγματικά έκπληξη, εάν ο άνθρωπος όπως τον γνωρίζουμε σήμερα αντιπροσώπευε την ολοκληρωτική εξάντληση οποιασδήποτε εξελικτικής δυνατότητας. Με την αύξηση της γνώσης μας για την πραγματικότητα αυξάνεται και η άγνοιά μας, και θα αποτελέσει και πάλι έκπληξη εάν σε αυτό το πρώιμο στάδιο ανάπτυξής του ο άνθρωπος έχει εξαντλήσει όλους τους τρόπους επικοινωνίας του με την πραγματικότητα. Ωστόσο, παρόλο που ο μηχανισμός δεν είναι παρά η μαμή της μεγάλης μετάβασης, τα τελικά αποτελέσματα μπορούν κάλλιστα να είναι μια κοινωνία με ιδιαίτερες πνευματικές εμπειρίες μιας ποιότητας που τώρα γίνεται αντιληπτή μόνο σε σπάνιες στιγμές ενόρασης».8

 Πηγές αναφορών:

1.  Statement dated 1973, first published in English in Caroline Tisdall; Art into Society, Society into Art.
2.  Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός, σ. 441
3.  Εσωτερική Ψυχολογία I, σ.52
4.  https://en.wikipedia.org/wiki/Talisman
5. Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός, σ. 1067
6. Αυτόθι, σ. 1155/6
7.  Αυτόθι, σ. 474
8.  Kenneth  E.  Boulding,  The  Meaning  of  the  Twentieth  Century:  The  Great Transition, σσ 154-5

https://www.lucistrust.org/el/conferences/show/arcane_school_conference_2022_london_june_11_12