Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

Η Ψυχή των Εθνών και Ιστορία. Η Ελληνική Περίπτωση

(Ομιλία Σ.Κ. Αθήνα 27/12/2012 Στοά του Βιβλίου – Εορτασμός Ημέρας ΝΟΕΚ)

Αγαπητοί φίλοι,

Σκοπός αυτής της παρουσίασης είναι να εκθέσω πολύ σύντομα μερικές απλές σκέψεις για την σχέση εσωτερισμού και Ιστορίας και ειδικότερα την σχέση ΝΟΕΚ και Ιστορίας.
Όπως γνωρίζετε αυτά που ονομάζουμε έθνη αποτελούν ζώσες οντότητες και συνιστούν μία διαφοροποίηση της μεγάλης εκείνης ύπαρξης που λέγεται ανθρωπότητα. Οι διαφοροποιήσεις αυτές έχουν προέλθει είτε από εξωτερικούς παράγοντες είτε αποσκοπούν στο να εκφράσουν ειδικές ποιότητες, ειδικούς χρωματισμούς της τρέχουσας, κάθε φορά παγκόσμιας συνείδησης. Πρόκειται δηλαδή για ομαδικούς σχηματισμούς οι οποίοι συγκροτούνται γύρω από μία εσωτερική ιδέα, από ένα αρχέτυπο, ένα κοινό εσωτερικό πρότυπο, που ονομάζεται Ψυχή του έθνους.

Το πρότυπο αυτό μπορεί σε διάφορες περιόδους είτε να είναι ισχυρό είτε ασθενές, να μετασχηματίζεται και να εξελίσσεται. Το άκρως ενδιαφέρον είναι ότι η όλη διαδικασία συμβαίνει στα εσωτερικά πεδία, ενώ αυτό που εμείς βλέπουμε ή αντιλαμβανόμαστε είναι η προβολή αυτών των αλλαγών στον εξωτερικό κόσμο και μάλιστα σε διακριτό χρόνο. Αντιλαμβανόμαστε μια διαδοχή συμβάντων που τους δίνουμε το όνομα Ιστορία.

Η καταγραφή αυτών των συμβάντων, προκειμένου να γίνουν κτήμα της πανανθρώπινης γνώσης, αποτελεί έργο των ειδικών. Ένα έργο όμως που περικλείει πολλές αποκλίσεις, πολλούς «θορύβους», όπως θα λέγαμε με την σύγχρονη ορολογία, αφού στην διαδικασία αυτής της απογραφής υπεισέρχεται πάντοτε ο προσωπικός παράγων και επομένως καταγράφεται αυτό που ο εκάστοτε ιστορικός ο ίδιος «βλέπει» και «αντιλαμβάνεται».

Σκοπός των εσωτεριστών και μάλιστα της ειδικής εκείνης ομάδος που φέρει την ονομασία ΝΟΕΚ, πρέπει να είναι η «αποκρυπτογράφηση», αν μπορούμε να το πούμε, αυτών των καταγραφών ώστε να αντιλαμβανόμαστε την υποκείμενη αλήθεια, τα βαθύτερα και ουσιαστικά εκείνα γεγονότα που καθορίζουν, από τους εσωτερικούς κόσμους, την πορεία και εξέλιξη του όλου συστήματος.
Μας έχει ειπωθεί ότι ο ΝΟΕΚ εργάζεται για να βοηθήσει την εξέλιξη της Ανθρωπότητας. Αυτό με άλλα λόγια σημαίνει ότι τα μέλη του ΝΟΕΚ, έχοντας αναπτύξει μία ενισχυμένη ευαισθησία προς το κέντρο εκείνο παραγωγής ενέργειας και παγκόσμιων ιδεών, που οδηγεί την ανθρωπότητα σε συνεχείς επεκτάσεις συνείδησης και όλο πιο διευρυμένες δράσεις, μπορούν να κατευθύνουν και να υλοποιούν ιδέες συμβατές και βοηθητικές της απώτατης εκείνης διαδικασίας που αντικατοπτρίζει τον τρέχοντα σκοπό της εξέλιξης και του γίγνεσθαι και που συνοπτικά η τεχνικά ονομάζουμε Σχέδιο.

Προκειμένου, η ανταπόκριση στο Σχέδιο να είναι ευρύτερη και αποτελεσματικότερη απαιτείται μεγαλύτερη, στο βαθμό του δυνατού, κατανόηση Του όχι μόνο στην παρούσα του φάση αλλά και διαχρονικά και διαχωρικά μέσα στην αέναη αλλαγή και κίνηση χώρου και χρόνου. Πρέπει να προσεγγισθεί σαν ζώσα οντότητα. Το Σχέδιο δεν είναι μία απλή μορφοποίηση ιδεών, αλλά υπάρχει αφ’ εαυτού. Μία ύπαρξη που προκύπτει από την ίδια την εκδήλωση του. Αυτό και μόνο αρκεί για να δώσει περιπλοκότητα και βάθος στην όλη διαδικασία, αλλά ο συνδυασμός και με άλλους εξωγενείς παράγοντες καθιστά το όλο εγχείρημα δυναμικά δαιδαλικό και ως εκ τούτου απαιτείται σημαντική προσπάθεια για την μελέτη και την υποβοήθηση του.

Η Ιστορία, η καταγραφή δηλαδή όπως είπαμε διαδοχικών γεγονότων επί του φυσικού πεδίου, και όχι μόνο, αποτελεί μία απογραφή της προβολής των 3 αρχετυπικών ιδεών και των αποτελεσμάτων τους στον κόσμο της τρέχουσας συνειδητότητας μας. Ακολουθώντας το περίφημο μοντέλο της σπηλιάς του Πλάτωνα η Ιστορία αποτελεί ένα Πανόραμα της διαδοχής των σκιών. Ουσιαστικά είναι αυτό που αντιλαμβανόμαστε από τον αντικατροπτισμό και τις διαδοχές εκείνες που η πλήρης καταγραφή τους υπάρχει μόνο στα ακασικά αρχεία.

Η Γνώση και η ορθή παρατήρηση αυτής της καταγραφής, της Ιστορίας, οδηγεί σε σημαντικά οφέλη τον αναζητητή μερικά από τα οποία είναι:

•    Αντίληψη των σχέσεων μεταξύ των διαφόρων ενεργειών και δυνάμεων της ύπαρξης και άρα κατανόησης του Σχεδίου. Πρόκειται για μία καταγραφή των σκέψεων και της θελήσεως του Θεού, όπως αυτή εκδηλώνεται στον πλανήτη μας και δρα στο κόσμο της συνείδησης μας.

•    Συνειδητή αντίληψη της παγκοσμιότητας και της ολότητας της ανθρωπότητας. Μία αντίληψη που τοποθετεί ορθά την έννοια του έθνους, σαν μία επί μέρους διαφοροποίηση της μεγάλης ενότητας και σαν εκφραστή ειδικών ποιοτήτων και ιδιοτήτων, μέσα σε ένα τεράστιο καλειδοσκόπιο. Κάτι που παίζει το ρόλο του στην παγκόσμια αλληλουχία και ακολουθεί τον ιστορικό του κύκλο και όχι σαν κάτι που πρέπει να εξαφανισθεί βίαια και απότομα.

•    Πλήρης και ουσιαστική αντίληψη της μη χωριστικότητος, αφού η ιστορική μελέτη οδηγεί αβίαστα και σταδιακά στη βίωση της ενότητας.

•    Βίωση των καθολικών ενεργειών, πλανητικών και κοσμικών, που δρουν μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι και δεν αφήνουν καμία αμφιβολία για μία ύπαρξη πλήθους αλληλεπιδράσεων και αλληλενεργειών. Ο αγνωστικισμός δύσκολα θα βρει θέση στο μυαλό ενός ιστορικού μελετητή, που προσεγγίζει τα γεγονότα με ανοικτή καρδιά.

Φυσικά για να αποκομίσουμε όλα τα παραπάνω οφέλη καθώς και άλλα σημαντικά συμπεράσματα εσωτερικής φύσεως, χρειαζόμαστε έναν ειδικό τρόπο μελέτης της ιστορίας. Ακριβέστερα, χρειαζόμαστε μια ειδική νοητική στάση αυτή του επονομαζόμενου εσωτερικού παρατηρητή και πιο, συγκεκριμένα καλό θα είναι:

•    Να έχουμε πάντα στο μυαλό μας την ιστορία σαν ολότητα και σαν εκδήλωση ζωής ενός μεγάλου Όντος.

•    Να μη βλέπουμε μόνο την τοπική επίδραση των διαφόρων γεγονότων αλλά να προσπαθούμε να τα προεκτείνουμε χρονικά και χωρικά, ώστε να αντιληφθούμε την διαχρονική και δια-χωρική τους σημασία. Καλό είναι να βλέπουμε δηλαδή τι επιδράσεις είχε , ένα φαινομενικά έλασσον γεγονός, μετά από 300 ή 400 χρόνια στον παγκόσμιο χάρτη.

•    Να εστιαζόμαστε σημαντικά στις χρονολογίες. Αυτές σε συνδυασμό με χρονολογίες που αφορούν κοσμικά φαινόμενα (όπως τα τεκταινόμενα στον ζωδιακό ή οι ακτίνες) μπορούν να μας αποκαλύψουν κατ’ ουσίαν το Σχέδιο αλλά και τους περιορισμούς που υφίστανται σε συγκεκριμένες φάσεις.

•    Να αναζητούμε πάντα κρυμμένα νοήματα, κλείδες και αποκαλύψεις μέσα στην ιστορική ροή. Αυτές συνήθως καταδεικνύουν την προσπάθεια των οδηγών της φυλής, της Ιεραρχίας, να ωθήσουν τα πράγματα σε συγκεκριμένη κατεύθυνση και να ανυψώσουν την ανθρώπινη συνείδηση.

•    Να μη περιοριζόμαστε μόνο στη μελέτη των πολιτικών ή στρατιωτικών θα λέγαμε γεγονότων αλλά μελετάμε και την ιστορία της επιστήμης, της τέχνης, την φυσική ιστορία που αφορά την εξέλιξη των ειδών, την ιστορία των θρησκειών και των φιλοσοφιών και γενικά την ιστορία κάθε μορφοποιημένης εκδήλωσης σε αυτό το σύστημα. Όλα συντελούν στην κατανόηση της Ζωής και της Δράσης Αυτού εντός του Οποίου κινούμεθα και εσμέ.

•    Τέλος, πρέπει να καταγράφονται οι σημαντικές εκείνες στιγμές, έστω και αν φαινομενικά δεν δείχνουν σπουδαίες, που συμβαίνουν επεκτάσεις της ανθρώπινης συνειδητότητος. Αυτά τα παγκόσμια σατόρι ή σαμάντι, συνήθως υλοποιούνται μέσω ειδικών γεγονότων που είναι η αιχμή, το αποκορύφωμα μιας τεράστιας συνολικής προσπάθειας των ανθρώπων εν συνόλω και καταδεικνύουν ότι η μέση ανθρώπινη σκέψη έχει κατακτήσει κάποια επίπεδα και άρα ότι η φυλή έχει φτάσει σε κάποια όρια.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ

Νομίζουμε ότι το θέμα της Ελλάδος χρήζει μίας ειδικής μελέτης και επανεξέτασης, όχι μόνο γιατί ζούμε σε αυτόν τον τόπο και άρα έχουμε την αντίστοιχη καρμική σχέση, αλλά και λόγω των ειδικών γεγονότων των τελευταίων χρόνων τα οποία δείχνουν ότι δεν πρόκειται για μία χώρα στο περιθώριο της ιστορίας αλλά στο προσκήνιο της. Ας μην ξεχνάμε ότι για τις επόμενες δεκαετίες το όνομα της Ελλάδος θα βρίσκεται σε όλα τα βιβλία της ιστορίας και θα μελετάτε από χιλιάδες αν όχι εκατομμύρια ανθρώπους, σαν ειδικό παράδειγμα, και οι οποίοι θα δυναμοποιούν με τις σκεπτομορφές τους την ψυχή του έθνους μας. Η όλη διαδικασία απαιτεί προσοχή και ειδικό χειρισμό τόσο άμεσα όσο και για τα χρόνια που έρχονται.

Τι ακριβώς είναι το ελληνικό έθνος; Και ποια η ψυχή του με άλλα λόγια ποια είναι η χαρακτηριστική διαχρονική ποιότητα – ιδιότητα του;

Όλοι γνωρίζουμε μέσες άκρες την ιστορία μας, με την κλασική έννοια του όρου, την καταγραφή δηλαδή των γεγονότων. Αυτό που χρειάζεται είναι να κοιτάξουμε πίσω από τα γεγονότα και να αναγνωρίσουμε τον ειδικό εκείνο τόνο που χαρακτηρίζει την φυλή καθώς και την χροιά και την ένταση που ο τόνος αυτός ηχεί στις διάφορες χρονικές περιόδους.

Το κύριο χαρακτηριστικό του έθνους μας είναι ότι απετέλεσε το όχημα για να ενσαρκωθούν, σε διάφορες εποχές, μέλη της Ιεραρχίας, διαφόρων βαθμών (π.χ. Σωκράτης) και να μορφοποιηθούν έτσι ιδέες καθοριστικές για το σύνολο της ανθρωπότητας.

Ο λόγος αυτής της ειμαρμένης χάνεται στα βάθη των αιώνων αλλά μια ερμηνεία της μπορούμε να έχουμε από τις πληροφορίες που μας δίνονται για τον ακτινικό και ζωδιακό εξοπλισμό. Ο Αιγόκερως π.χ. που κυβερνά την προσωπικότητα της Ελλάδος είναι ένδειξη αρχαιότητος και αποκρυστάλλωσης αλλά είναι και το ζώδιο της μυήσεως και άρα υποβοηθά προσπάθειες που αποσκοπούν σε επεκτάσεις συνείδησης.

Το γεγονός προσέδωσε στο έθνος τεράστια δυναμικότητα αλλά και ισχυρότατο κάρμα με θετικές και αρνητικές αποχρώσεις, ουσιαστικά το κατέστησε κιβωτό, θεματοφύλακα, μεγάλων ιδανικών τα οποία όφειλε να διαφυλάξει αλλά και να μετεξελίξει, όπου αυτό ήταν δυνατόν.
Στους αρχαίους χρόνους, η αφοσίωση σε αφηρημένες έννοιες, όπως πατρίδα, πόλη, δημοκρατία και η εξ’ αυτών αίσθηση καθήκοντος, η λατρεία μιας ανώτερης τέχνης και η φιλοσοφική αναζήτηση της αλήθειας, αποτελούσε κυρίαρχη ιδεολογία. Όλα αυτά καθόριζαν τον λεγόμενο ελληνικό πολιτισμό τον οποίο θεωρούσαν καθήκον τους να μεταδώσουν και σε άλλους λαούς.
Στο σημείο αυτό μπορεί να παρατηρήσει κανείς ότι όλα αυτά ήταν χαρακτηριστικά και άλλων λαών. Οι διαφοροποιήσεις όμως ήταν κυρίως δύο, πρώτον ότι για πρώτη φορά οι άνθρωποι εμπνέονταν από αφηρημένες έννοιες ( είναι κάτι άλλο να πολεμάς και να πεθαίνεις για την πατρίδα σου, που είναι κάτι αφηρημένο ένα σύμβολο και κάτι άλλο να πολεμάς για τον Φαραώ ή τον αυτοκράτορα που τον βλέπεις) και δεύτερον ότι άρχιζε να μορφοποιείται η έννοια του άλλου, της κοινότητας, της πόλης, της φυλής, δηλαδή ομαδικές έννοιες. Ακόμα και οι αρνητικότητες των αρχαίων όπως η φοβερή υπεροψία τους, ο εγωισμός και η νοησιαρχία τους ήταν σε ομαδικό επίπεδο. Όλα αυτά αποτελούσαν ένδειξη εξέλιξης της παγκόσμιας συνείδησης και ήταν το απαραίτητο υπόβαθρο για τον επερχόμενο χριστιανισμό.

Στους μέσους χρόνους το έθνος ασχολήθηκε μέσω του Χριστιανισμού με το ιδανικό της μυστικιστικής προσέγγισης του Θεού, του επέκεινα. Η νοητική μέθοδος, που είχε χρησιμοποιηθεί από τους αρχαίους, είχε εγκαταλειφθεί ως οδηγούσα σε φαύλους κύκλους και σε στασιμότητα. Η απ’ ευθείας προσέγγιση με τις ανώτερες ιδέες είχε τώρα επιλεχθεί. Όταν προς το τέλος των μέσων χρόνων άρχισε και πάλι να συνειδητοποιείται η σύνδεση με τους αρχαίους χρόνους και η διαδοχική κληρονομιά, τότε άρχισε να παράγεται έργο συνθετικό και βαθύ με αποκορύφωμα την εκ νέου αντίληψη των Πλατωνικών Ιδεών (Πλήθων ο Γεμιστός) και την μετάδοση τους στην Δύση.
Στη σύγχρονη εποχή το έθνος μας ταλανίζετε από ένα διχασμό. Η αρχαία και η χριστιανική όψη της ψυχής του δεν έχουν ακόμα ευθυγραμμισθεί ή συγχωνευθεί και ως εκ τούτου Ισχυρός Λόγος δεν μπορεί ακόμα να εκφρασθεί. Σαν αποτέλεσμα έχουμε μία έλλειψη εστίασης, μία διαστρέβλωση μεγάλων ιδεών και συνεπακόλουθο φοβερό κάρμα. Για αυτό ίσως μας λένε και τα βιβλία ότι δεν έχει δοθεί ακόμα η ακτίνα της ψυχής της σύγχρονης Ελλάδας. Βρισκόμαστε στο μέσον μιας διαδικασίας.
Στο σημείο αυτό πρέπει να τονισθεί ένας ισχυρός διαχρονικός παράγοντας μεγάλης συνειδητότητας και παρών σε όλους τους χρόνους: Η ΓΛΩΣΣΑ. Η ελληνική γλώσσα αποτελεί έναν από τους πλέον ικανούς μηχανισμούς ανάπτυξης και περιγραφής αφηρημένων εννοιών και ιδεών. Πρόκειται για ένα εργαλείο ακρίβειας που σε συνδέει με τον ανώτερο νοητικό και ενορατικό κόσμο. Είναι ένα δώρο της Ιεραρχίας προς την ανθρωπότητα και βασικός πυλώνας του σύγχρονου πολιτισμού, μέσω της επίδρασης της σε άλλες γλώσσες. Η χρήση της και διαφύλαξη της αποτελεί έναν ακόμα σκοπό και καθήκον της φυλής μας. Πιθανή αχρήστευση ή υποβάθμιση της θα έχει άγνωστες συνέπειες.
Από όλα τα ανωτέρω είμαστε σε θέση να αποτολμήσουμε μία επιγραμματική περιγραφή της ελληνικής ψυχής αλλά και των λαθών της και του μέλλοντος της.

Η ψυχή του ελληνικού έθνους χαρακτηρίζεται από τις λέξεις «συντηρώ» και «διαδίδω» γνώση και φως που έχει σχέση με τις αφηρημένες ιδέες. Φτιάχνω το κέλυφος, το αρχέτυπο, μέσα στο οποίο μπορώ να δράσω. Η προσέγγιση γίνεται είτε μέσω νοητικών διαδικασιών είτε μέσω μυστικιστικής ενδοσκόπησης. Δεν ασχολείται τόσο με θέματα οργάνωσης, διαχείρισης ή διακυβέρνησης (π.χ Ρωμαίοι) όσο με θέματα διδασκαλίας και κατακρήμνισης ιδεών.

Οι διαστροφές των παραπάνω πολλές και ενδιαφέρουσες. Ας δούμε μερικές εδώ, όχι για να επιτιμήσουμε αλλά για να προσδιορίσουμε το προς τα που πρέπει να δουλέψουμε, εξάλλου η αυτογνωσία είναι εκ των ουκ άνευ τόσο για τους ανθρώπους όσο και τα έθνη:
•    Απόλυτος εγωισμός
•    Υπερηφάνεια
•    Ανωτερότητα Φυλής – Έθνους, που έφτασε σε ακραία επίπεδα στους ύστερους ελληνικούς και βυζαντινούς χρόνους.
•    Ακραίος Τοπικισμός, που έφτασε σε ακραία επίπεδα στη σύγχρονη εποχή.
•    Απόκρυψη του πραγματικού, μέσω νοητικής υπερλειτουργίας και διαστροφής. (Αρχαιότητα)
•    Έλλειψη παραγωγικής και αποτελεσματικής οργάνωσης. ( Η Κρατική οργάνωση του Βυζαντίου ελάχιστα ήταν ικανή να πράξει)
•    Παραποίηση των μεγάλων ιδεών (όπως η δημοκρατία σύγχρονη εποχή, ή η αγιοσύνη κατά τους μέσους χρόνους ) που το έθνος είχε την τύχη να κληρονομήσει και να είναι θεματοφύλακας.

Όσον αφορά το μέλλον, ενώ εξωτερικά φαίνεται ζοφερό στη πραγματικότητα είναι ελπιδοφόρο και λαμπρό για όσους μπορούν να δουν πίσω από τα πρόσκαιρα γεγονότα. Το έθνος μας δεν έχει πάψει να βρίσκεται μέσα στους σχεδιασμούς της μεγάλης αδελφότητας, όπως αποδεικνύει η εποποιία της ελληνικής επανάστασης , που θα ήταν αδύνατη χωρίς εσωτερική υποστήριξη, αλλά και η ενσάρκωση σε αυτό στους σύγχρονους χρόνους, πολλών προχωρημένων αδελφών όπως αποδεικνύουν η εμπειρία και τα γραφόμενα στα βιβλία, που προσπάθησαν να μορφοποιήσουν την σύγχρονη πραγματικότητα μας, να αποκαταστήσουν δηλαδή επαφή με την Ψυχή του έθνους. Η τωρινή καθημερινότητα, η γεμάτη πόνο και αβάσταχτη ψυχολογική πίεση δεν είναι παρά μία διαδικασία εξαγνισμού που ο τόπος μας έχει επιλεγεί, μαζί με άλλες χώρες που τώρα υποφέρουν, να περάσει ώστε να κατακάψει άμεσα και στο βαθμό που είναι δυνατό ένα μεγάλο αριθμό από τις θυμαπάτες του παρελθόντος για να είναι σε θέση να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην επερχόμενη νέα Παγκόσμια Έκφραση. Στο χέρι μας είναι αν αυτός ο ρόλος θα είναι καθοριστικός ή δευτερεύων.

Αγαπητοί φίλοι,

Το θέμα αυτής της σύντομης ομιλίας θα μπορούσε να είναι το αντικείμενο ετήσιου σεμιναρίου, εδώ προσπαθήσαμε απλώς να παρουσιάσουμε μερικές βασικές ιδέες, ώστε να θέσουμε τα θεμέλια και να δώσουμε το έναυσμα για περαιτέρω μελέτη αλλά και για αποτελεσματική εσωτερική εργασία των εξυπηρετητών, εργασία στηριζόμενη σε ισχυρή βάση, κάτι που τόσο ανάγκη έχουν οι συνάνθρωποι μας και οι εποχές.

Επιτρέψατε μου να τελειώσω με τα λόγια του Μαχάτμα:
« Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην πραγματικότητα είναι μία μετατόπιση της ανθρώπινης συνείδησης από την εστίαση της στις ατομικές ενέργειες που λειτουργούν στα όρια ενός ιδιαίτερου αξεπέραστου δακτυλίου (ατομικού ή εθνικού) σε μια κατανόηση των υφιστάμενων αμοιβαίων σχέσεων και των αποτελεσμάτων που προκύπτουν αμοιβαίως..... Να χαίρεσθε γιατί το ανθρώπινο πνεύμα δεν έχει αληθινά ηττηθεί, δεν υπάρχει τελική εξάλειψη της θεότητος στον άνθρωπο... η Θεότης θα θριαμβεύσει»