«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 21.00 - 

με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

30 Μαΐου 2021

Εκφώνηση κειμένου πριν από τον διαλογισμό από την αδελφή Κ.Β.: 

ΤΗΛΕΠΑΘΕΙΑ ΚΑΙ Ο ΑΙΘΕΡΙΚΟΣ ΦΟΡΕΑΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ IV  -  ΤΑ ΚΕΝΤΡΑ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ

Θα εξετάσουμε τώρα τα κέντρα σαν ελεγκτικούς παράγοντες στη ζωή της προσωπικότητας στους τρεις κόσμους και την αμοιβαία σχέση τους μελετώντας το θέμα πάντοτε από τη σκοπιά της σχέσης τους με κάποιο από τα τρία κύρια πλανητικά κέντρα – τη Σαμπαλα την Ιεραρχία και την Ανθρωπότητα σε συνδυασμό με:

1.  To Σημείο στο Κέντρο
2. Τις Σχετιζόμενες Ενέργειες
3. Τη Σφαίρα Ακτινοβολίας
4. Το Τρίγωνο Ενέργειας
Το δυσνόητο αυτού του θέματος  είναι πολύ μεγάλο.
Όμως μια  βασική δήλωση θα χρησιμεύει για να διασαφηνίσει κάπως το ζήτημα.
Είναι μια δήλωση που σπάνια εκφράστηκε αλλού. Ας τη διατυπώσω όσο μπορώ πιο απλά:
Tα κέντρα κάτω από το διάφραγμα π.χ. το ηλιοπλεγματικό κέντρο, το ιερό κέντρο και το κέντρο στη βάση της σπονδυλικής στήλης, ελέγχονται από τους τέσσερις αιθέρες του πλανητικού φυσικού πεδίου.
            1^ος αιθέρας πρώτο υποπεδίο του φυσικού (από πάνω)
                     Κ. Κεφαλής  Λογοϊκή Συνείδηση, ποιότητα της θέλησης.
            2^ος αιθέρας δεύτερο υποπεδίο φυσικού (από πάνω )
                     Κ. Καρδιάς Μοναδιαία Συνείδηση της Αγάπης
            3^ος αιθέρας τρίτο υποπεδίο φυσικού (από πάνω)
                      Κ. Λαιμού  Ατμική Συνείδηση Νοήμονος Δραστηριότητας
            4^ος αιθέρας  τέταρτο υποπεδίο φυσικού (από πάνω
                      Κέντρο Ηλιακού Πλέγματος, Κέντρο Ιερού, Κέντρο Βάσις. Βουδική   1            
                       Συνείδηση Αρμονίας μέσα από διάκριση.
 Τα κέντρα πάνω από το διάφραγμα π.χ. το καρδιακό κέντρο, το κέντρο λαιμού, το κέντρο άζνα και το κέντρο κεφαλής ελέγχονται από τους τέσσερις κοσμικούς αιθέρες στους οποίους δίνουμε το όνομα των ενεργειών :
            Tου Βουδικού πεδίου    4^ος Κοσμικός αιθέρας
            Του Ατμικού πεδίου       3^ος Κοσμικός  αιθέρας
            Του  Εναδικού πεδίου    2^ος Κοσμικός αιθέρας
            Του Λογοικού πεδίου     1^ος Κοσμικός αιθέρας
Η δήλωση αυτή συνεπάγεται μια κάπως νέα έννοια. Δημιουργεί μια βασική σχέση  που καθιστά εφικτό το γεγονός ότι  <ως άνω ούτω και κάτω>.
Σκεφτείτε το.  Έχει σοβαρά επακόλουθα.

• Τα κέντρα κάτω από το διάφραγμα –στη διάρκεια της εξελικτικής διαδικασίας– διευθύνονται από τον πρώτο, τον δεύτερο και τον τρίτο αιθέρα μετρώντας από κάτω προς τα επάνω (δηλαδή από τον αιθέρα του φυσικού βουδικού υποπεδίου 4^ος αιθέρας, του φυσικού ατμικού υποπεδίου 3^ος αιθέρας και του φυσικού μοναδιαίου υποπεδίου 2^ος αιθέρας).

     Όταν η εξέλιξη φέρει τον ζηλωτή, στο σημείο της προσωπικής ολοκληρώσεως, τότε οι ενέργειες του ανωτάτου, του αιθερικού ατομικού πεδίου 1^ος αιθέρας (φυσικό πρώτο υποπεδιο - Κ. Κεφαλής στο φυσικό –φυσικό μόνιμο άτομο –Λογοική Συνείδηση) μπορούν και πράγματι ελέγχουν.
Όταν  συμβεί αυτό, τότε υπάρχει η δυνατότητα οι ενέργειες των κοσμικών αιθερικών πεδίων να φέρουν τα κέντρα πάνω από το διάφραγμα σε πλήρη έκφραση.
Αυτό λαμβάνει χώρα στην Ατραπό της Μαθητείας και στην Ατραπό της Μύησης.
Η ενδιαφέρουσα αυτή διαδικασία της μεταφοράς των ενεργειών ονομάζεται με διαφόρους τρόπους όπως  <ακτινοβόλος αντικατάσταση >  <ενεργοποιός ενοποίηση> και <εμπνευστικό ανακλώμενο φως της ενέργειας>.
Εκφράζουμε με λέξεις αυτό που συμβαίνει, όταν οι ανώτερες ενέργειες, αντικαταστήσουν τις κατώτερες, όταν η μαγική < έλξη > των πνευματικών ενεργειών, σύρει προς τα επάνω και απορροφά τις κατώτερες ενέργειες που αφορούν πρωτίστως τη ζωή της προσωπικότητας, ή όταν το ανακλώμενο φως της Πνευματικής Τριάδας  και της Εναδικης Δόξας,  μεταφέρεται στα ανώτερα ενεργειακά κέντρα, στον τελικό φορέα που χρησιμοποιείται από το αναπτυγμένο ανθρώπινο ον.
Λίγα  δόθηκαν προς το παρόν αναφορικά με τη σχέση των τεσσάρων  φυσικών  αιθέρων και των τεσσάρων κοσμικών.
Υπάρχει ωστόσο μια άμεση σχέση μεταξύ τους και αυτή την αποκαλύπτει η μυητική διαδικασία.
Αυτή επιφέρει επίσης σημαντικές αλλαγές στους φορείς της ανθρωπότητας.
Υπάρχει επίσης μια άμεση σχέση μεταξύ των τεσσάρων όψεων του κάρμα (του Νόμου του Αιτίου  και Αποτελέσματος) και των τεσσάρων φυσικών αιθέρων καθώς και των τεσσάρων κοσμικών  αιθέρων.
Η σχέση αυτή θα αποτελέσει αργότερα τη βάση μιας νέας αποκρυφιστικής επιστήμης.
Συνεπώς υπάρχουν πολλά ακόμη που πρέπει να συληφθούν από τους σπουδαστές αναφορικά με την ενέργεια, τις εκπορεύτηκες πηγές της, τον τρόπο μεταφοράς της, ή των μεταβατικών διαδικασιών της και το αγκυροβόλιο της, μέσα στο πλανητικό σώμα ή το φυσικό σώμα του ατόμου.
Το μέσο πρόσωπο ελέγχεται από τα κέντρα κάτω από το διάφραγμα, που ανταποκρίνονται στους αιθέρες του φυσικού πεδίου καθώς διαβιβάζουν ενέργειες από τους τρεις κόσμους της ανθρώπινης εξέλιξης
Και ότι  ο μυημένος  ανταποκρίνεται στους κοσμικούς αιθέρες καθώς επιδρούν και αφυπνίζουν τα κέντρα πάνω από το διάφραγμα.
Πρέπει ταυτόχρονα να θυμάστε ότι τα επτά κέντρα του αιθερικού φορέα του ανθρώπου απαρτίζονται πάντα από τους φυσικούς αιθέρες αλλά αποβαίνουν –στην Ατραπό της Μαθητείας– φορείς των κοσμικών αιθέρων.
Για να διατηρήσουμε με σαφήνεια την εικόνα, θα ήταν καλό να εξετάσουμε πολύ σύντομα τις τέσσερις όψεις των κέντρων όπως της απαρίθμησα παραπάνω, ή εκείνη την ολότητα που παρουσιάζουν στον οφθαλμό του Ορώντος. Αυτές είναι:

      1. Tο σημείο στο κέντρο.
Είναι < το πετράδι στο λωτό >. 
Είναι το αγκυροβόλιο της Ενάδας στο φυσικό πεδίο. Είναι το σημείο της ζωής. Περιέχει όλες τις δυνατότητες, όλες τις δυναμικότης, όλες τις εμπειρίες και όλες τις κραδασμικές δραστηριότητες.
2. Οι σχετιζόμενες ενέργειες.
Η έκφραση αυτή αναφέρεται σε ότι αποκλήθηκε < πέταλα του λωτού>
3. Σφαίρα ακτινοβολίας.
Αφορά την ακτίνα επιρροής ή το εξερχόμενο κραδασμικό αποτέλεσμα των κέντρων, καθώς βαθμιαία και αργά, έρχονται σε δραστηριότητα. Είναι αυτό που συνιστά την λεγόμενη αύρα του ανθρώπου, ακόμη και αν αυτή η αύρα συγχέεται συχνά με την αύρα της υγείας.
4. Το Κεντρικό Τρίγωνο Ενεργειών.
Αυτό εκφράζει τις τρεις ακτίνες που ρυθμίζουν τους περιοδικούς φορείς του ανθρώπου .
Αυτές είναι η ακτίνα της Ενάδας, η ακτίνα της ψυχής και η ακτίνα της προσωπικότητας.
Συχνά διαβάζουμε στη διδασκαλία πως ο μαθητής όταν αφυπνίσει τα αιθερικα του κέντρα δεν υπάρχει ασθένεια γι' αυτον. Οι ενέργειες μεταφέρονται από τους αδένες στα όργανα και σε κάθε κύτταρο του σώματος και υπάρχει υγεία στην πυκνή ύλη του ανθρώπου.

(Αλίκη Μπέιλη, Τηλεπάθεια και ο Αιθερικός Φορέας, σελ. 167)

 

ΜΕΓΑΛΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ, 5+2

Με ρώτησες (Α.Α.Μπ.) ποια θεωρώ σαν τα σπουδαιότερα και σημαντικότερα γεγονότα από πνευματική άποψη αυτή την εποχή. Η ερώτηση αυτή φωτίζει ένα θέμα που είναι εξαιρετικά επίκαιρο, γιατί συνεχίζει ό,τι μόλις έδωσα για τη Μεγάλη Απάρνηση (βλέπε σελ. 602-614) και την επακόλουθη αποκάλυψή της ή (όπως τις ονομάζουν οι Χριστιανικές εκκλησίες) τη Σταύρωση και την Ανάσταση. Η Χριστιανική ανάσταση είναι ωστόσο – απ’ τη σκοπιά της Μεγάλης Στοάς στο Σείριο – μόνο μια μικρή και περαστική ανάσταση, παρότι η μετέπειτα χορηγούμενη αποκάλυψη είναι διαρκής και μόνιμη στα αποτελέσματά της.

Υπάρχουν πέντε μεγάλα πνευματικά γεγoνότα στα οποία συμμετέχει σήμερα ολόκληρη η ανθρωπότητα και δύο που θα συμβούν αργότερα, όταν τα πρώτα πέντε εδραιώσουν τα μόνιμα αποτελέσματά τους…

Ποια είναι τα πέντε πνευματικά γεγονότα στα οποία συμμετέχουμε όλοι συνειδητά ή ασυνείδητα; Ας τα απαριθμήσω:

1. Η κρίση των ιδεολογιών.

2. Η σταθερή αφύπνιση των ανθρώπων παντού σε μια καλύτερη κατανόηση.

3. Η ανάπτυξη της καλής θέλησης καθώς αποκαλύπτει τα χάσματα.

4. Η μερική σφράγιση της θύρας όπου ενοικεί το κακό.

5. Η χρήση της Μεγάλης Επίκλησης.

Αυτά είναι τα πέντε βαθύτατα πνευματικά γεγονότα που συμβαίνουν σήμερα στον κόσμο. Τα δύο που βρίσκονται μπροστά στο όχι πολύ μακρινό μέλλον (τα οποία όμως εξαρτώνται απ’ το κατά πόσο θα επωφεληθεί η ανθρωπότητα απ’ την τωρινή ευκαιρία) είναι:

6. Η ΣΤΕΝΟΤΕΡΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ.

7. Η ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. (Α+Μ:741-759)

Festival for the New Group of World Servers - Hellas

 

ΒΙΝΤΕΟ

ΝΤΕΒΑΣ ΑΓΓΕΛΟΙ

Καθοδηγούμενος Διαλογισμός από τον Michael Robbins

To αρχικό βίντεο προέρχεται από το Monadic Media

Μετάφραση και υποτιτλισμός για την ελληνική γλώσσα οι Ε.Σ, Α.Π. και Α.Μ.

 

«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 21.00 - 

με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

23 Μαΐου 2021

Εκφώνηση κειμένου πριν από τον διαλογισμό από τον αδελφό Β.Κ.:

Η ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΩΝ ΧΡΥΣΩΝ ΜΗΛΩΝ ΤΩΝ ΕΣΠΕΡΙΔΩΝ

(Δίδυμοι, 21η Μαΐου-20ή Ιουνίου)

Ο Μύθος

Ο μεγάλος Προεστός μέσα στην Αίθουσα Συμβουλίου του Κυρίου παρακολούθησε τους άθλους του υιού του ανθρώπου που είναι υιός του Θεού. Αυτός κι ο Δάσκαλος είδαν την τρίτη μεγάλη Πύλη ν’ ανοίγει μπροστά στον υιό του ανθρώπου και ν’ αποκαλύπτει μια νέα ευκαιρία να βαδίσει το Δρόμο. Σημείωσαν πώς σηκώθηκε ο εργάτης κι ετοιμάσθηκε ν’ αρχίσει το έργο του.

“Πες να φρουρήσει το ιερό δένδρο. Ας αναπτύξει ο Ηρακλής τη δύναμη να ερευνά χωρίς αποθάρρυνση, παραπλάνηση και μεγάλη ταχύτητα. Ας δείξει καρτερικότητα. Μέχρι τώρα τα κατάφερε καλά.” Έτσι δόθηκε τα μήνυμα.

Πέρα σε μια μακρινή χώρα μεγάλωνε το ιερό δένδρο, το δένδρο της σοφίας και πάνω του φύτρωναν τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων. Η φήμη των γλυκών αυτών καρπών είχε φτάσει σε μακρινές χώρες κι όλοι οι υιοί των ανθρώπων που ήξεραν πως είναι υιοί του Θεού, τους επιθυμούσαν. Κι ο Ηρακλής ήξερε γι’ αυτούς τους καρπούς κι όταν δόθηκε το μήνυμα να τους ψάξει, ζήτησε το Δάσκαλο, ρωτώντας Τον για το δρόμο που έπρεπε να πάρει για να βρει το ιερό δένδρο και να μαζέψει τα μήλα.

“Πες μου το Δρόμο, Δάσκαλε της ψυχής μου. Ζητώ τα μήλα και τα χρειάζομαι γρήγορα για μένα. Δείξε μου τον πιο σύντομο δρόμο και θα πάω!”

“Δεν είναι έτσι, γιε μου”, απάντησε ο Δάσκαλος, “ο δρόμος είναι μακρύς. Δύο μόνο πράγματα θα σου εμπιστευθώ κι έπειτα από σένα εξαρτάται ν’ αποδείξεις την αλήθεια όσων πω. Να θυμάσαι ότι το ιερό δένδρο φρουρείται καλά. [55] Τρεις ωραίες παρθένες φροντίζουν το δένδρο και προστατεύουν τον καρπό του. Ένας δράκοντας με εκατό κεφάλια προστατεύει τις παρθένες και το δένδρο. Φυλάξου καλά από τη δύναμη που είναι πολύ μεγάλη για σένα, από τεχνάσματα που είναι πολύ δόλια για την αντίληψή σου. Πρόσεξε πολύ. Το δεύτερο πράγμα που θέλω να σου πω είναι ότι η έρευνά σου θα σε φέρει εκεί όπου θα συναντήσεις πέντε μεγάλες δοκιμασίες στο Δρόμο. Καθεμιά θα σου προσφέρει προοπτική για σοφία, κατανόηση, επιδεξιότητα κι ευκαιρία. Πρόσεξε καλά. Φοβάμαι, γιε μου, ότι δε θα πετύχεις ν’ αναγνωρίσεις αυτά τα σημεία στο Δρόμο. Όμως μόνο ο χρόνος θα δείξει· ο Θεός ας ευοδώσει την έρευνά σου.”

* * *

Με εμπιστοσύνη, γιατί διεκδικούσε την επιτυχία κι όχι την αποτυχία, ο Ηρακλής προχώρησε στο Δρόμο βέβαιος για τον εαυτό του, τη σοφία του και τη δύναμή του. Πέρασε την τρίτη Πύλη, πηγαίνοντας βόρεια. Διέσχισε τη χώρα ζητώντας το ιερό δένδρο, αλλά δεν το βρήκε. Ρωτούσε όλους τους ανθρώπους που συναντούσε, αλλά κανένας δεν μπορούσε να τον οδηγήσει στο δρόμο του· κανένας δε γνώριζε τον τόπο. Πέρασε καιρός κι ακόμη έψαχνε, περιπλανώμενος από τόπο σε τόπο και γυρίζοντας συχνά στην τρίτη Πύλη. Λυπημένος κι αποθαρρημένος έψαχνε παντού.

Ο Δάσκαλος που παρατηρούσε από μακριά, έστειλε το Νηρέα να δει αν μπορούσε να βοηθήσει. Πήγε πολλές φορές με διαφορετική μορφή και με διάφορα λόγια αλήθειας, αλλά ο Ηρακλής δεν ανταποκρινόταν ούτε ήξερε ότι ήταν αγγελιαφόρος. Αν και ήταν επιδέξιος στο λόγο και σοφός με τη βαθιά σοφία ενός υιού του Θεού, ο Νηρέας απέτυχε, γιατί ο Ηρακλής ήταν τυφλός. Δεν αναγνώρισε τη βοήθεια που με τόσο λεπτό τρόπο προσφέρθηκε. Με λύπη επέστρεψε ο Νηρέας στο Δάσκαλο για ν’ αναφέρει την αποτυχία.

“Η πρώτη από τις πέντε μικρότερες δοκιμασίες πέρασε”, απάντησε ο Δάσκαλος “και στο στάδιο αυτό σημειώθηκε αποτυχία. Ας προχωρήσει ο Ηρακλής”.

Μη βρίσκοντας ο Ηρακλής το ιερό δέντρο στο βόρειο δρόμο, στράφηκε στο νότο και στον τόπο του σκότους συνέχισε την έρευνά του. Στην αρχή ονειρεύθηκε μια σύντομη επιτυχία, αλλά ο Ανταίος, ο όφις, τον συνάντησε σ’ αυτό το δρόμο και πάλεψε μαζί του, νικώντας τον σε κάθε σημείο. [56]

“Αυτός φρουρεί το δένδρο”, είπε ο Ηρακλής, “έτσι μου είπαν, το δένδρο πρέπει να είναι κοντά. Πρέπει να συντρίψω το φρουρό κι αφού τον εξοντώσω, να ρίξω τους καρπούς και να τους μαζέψω”. Όμως αν και πάλεψε με μεγάλη δύναμη, δεν τον νίκησε.

“Πού είναι το λάθος μου;” είπε ο Ηρακλής. “Γιατί ο Ανταίος μπορεί να με νικά; Μήπως δεν ήμουν παιδί όταν σκότωσα ένα φίδι στην κούνια μου; Με τα χέρια μου δεν το στραγγάλισα; Γιατί τώρα αποτυγχάνω;”

Παλεύοντας ξανά με όλη του τη δύναμη άρπαξε το φίδι με τα δύο του χέρια, το σήκωσε ψηλά στον αέρα, μακριά απ’ το έδαφος. Και να! Το έργο έγινε. Ο Ανταίος νικημένος, είπε: “Θα έλθω ξανά με άλλο παρουσιαστικό στην όγδοη Πύλη. Ετοιμάσου να παλέψουμε πάλι”.

Ο Δάσκαλος κοιτάζοντας από μακριά, είδε ό,τι συνέβη κι ανέφερε το γεγονός στο μεγάλο Προεστό που κάθεται στην Αίθουσα Συμβουλίου του Κυρίου. “Η δεύτερη δοκιμασία πέρασε. Ο κίνδυνος ξεπεράστηκε. Σ’ αυτό το σημείο η επιτυχία σημαδεύει το δρόμο του.” Κι ο μεγάλος Προεστός απάντησε: “Ας προχωρήσει”.

* * *

Ευτυχισμένος και σίγουρος ο Ηρακλής προχώρησε βέβαιος για τον εαυτό του και με νέο θάρρος για έρευνα. Τώρα στράφηκε στη δύση και γυρίζοντας εκεί συνάντησε τον όλεθρο. Μπήκε απερίσκεπτα στην τρίτη μεγάλη δοκιμασία κι αντιμετώπισε αποτυχία που καθυστέρησε πολύ τα βήματά του.

Γιατί εκεί συνάντησε τον Βούσιρι, το μεγάλο αρχιαπατεώνα, γιο των υδάτων και στενό συγγενή του Ποσειδώνα. Το έργο του είναι να παραπλανά τους υιούς των ανθρώπων με λόγια που φαίνονται σοφά. Ισχυρίζεται ότι κατέχει την αλήθεια και με ευκολία τον πιστεύουν. Μιλάει με ωραία λόγια λέγοντας: “Είμαι ο δάσκαλος. Σε μένα δόθηκε η γνώση της αλήθειας και θυσιασθείτε για μένα. Δεχθείτε το δρόμο της ζωής μέσα από μένα. Ξέρω όσα κανείς άλλος. Η αλήθεια μου είναι σωστή. Όλες οι άλλες αλήθειες είναι λάθος και ψέμμα. Ακούστε τα λόγια μου· ελάτε μαζί μου και θα σωθείτε”. Κι ο Ηρακλής υπάκουσε και καθημερινά εξασθένιζε στον αρχικό δρόμο (τρίτη δοκιμασία) [57] μην ψάχνοντας πια το ιερό δένδρο. Η δύναμή του εξασθενούσε. Αγαπούσε, λάτρευε τον Βούσιρι και δεχόταν όσα έλεγε. Αδυνάτιζε μέρα με τη μέρα, ώσπου ήρθε η μέρα που ο αγαπημένος του δάσκαλος τον έδεσε σ’ ένα βωμό και τον κράτησε εκεί δεμένο για έναν ολόκληρο χρόνο.

Ξαφνικά μια μέρα, καθώς αγωνιζόταν να ελευθερωθεί κι έβλεπε σιγά-σιγά τι ήταν ο Βούσιρις, ήλθαν στο νου του τα λόγια που είχε πει κάποτε ο Νηρέας: “Η Αλήθεια βρίσκεται μέσα σου. Μέσα σου υπάρχει μια ανώτερη δύναμη και ισχύς και σοφία. Στρέψου προς τα μέσα κι επικαλέσου την ισχύ που είναι η δύναμη η οποία είναι η κληρονομιά όλων των υιών των ανθρώπων που είναι υιοί του Θεού”. Αμίλητος καθόταν φυλακισμένος στο βωμό, δεμένος στις τέσσερις γωνίες του για έναν ολόκληρο χρόνο. Έπειτα με την ισχύ που είναι η ισχύς όλων των υιών του Θεού, έσπασε τα δεσμά του, άρπαξε τον ψευτοδάσκαλο (που είχε φανεί τόσο σοφός) και τον έδεσε στο βωμό στη θέση του. Δεν είπε τίποτε, αλλά τον άφησε εκεί να μάθει.

Ο Δάσκαλος που παρακολουθούσε από μακριά, σημείωσε τη στιγμή της αποδέσμευσης και γυρίζοντας στο Νηρέα είπε: “Η τρίτη μεγάλη δοκιμασία πέρασε. Τον δίδαξες πώς να την αντιμετωπίσει κι επωφελήθηκε την κατάλληλη στιγμή. Ας προχωρήσει στο Δρόμο κι ας μάθει το μυστικό της επιτυχίας”.

* * *

Τιμωρημένος αλλά με αμφίβολη ανακούφιση, ο Ηρακλής συνέχισε την έρευνά του και περιπλανήθηκε μακριά. Ο χρόνος που πέρασε δεμένος στο βωμό, του είχε διδάξει πολλά. Προχώρησε με μεγαλύτερη σοφία στο δρόμο του.

Ξαφνικά σταμάτησε. Μια κραυγή βαθιάς απόγνωσης αντήχησε στα αυτιά του. Μερικοί γύπες που φτερούγιζαν πάνω από ένα μακρινό βράχο τράβηξαν την προσοχή του· τότε αντήχησε πάλι η κραυγή. Έπρεπε να συνεχίσει το δρόμο του ή ν’ αναζητήσει εκείνον που είχε ανάγκη κι έτσι να καθυστερήσει; Σκέφθηκε το πρόβλημα της καθυστέρησης· είχε χάσει ένα χρόνο κι ένιωθε ότι έπρεπε να βιαστεί. Και πάλι ακούσθηκε η κραυγή κι ο Ηρακλής με γοργά βήματα έτρεξε να βοηθήσει τον αδελφό του. [58] Βρήκε τον Προμηθέα αλυσοδεμένο σ’ ένα βράχο, να υποφέρει από φρικτούς πόνους που του προξενούσαν οι γύπες οι οποίοι έτρωγαν το συκώτι του και τον σκότωναν σιγά-σιγά. Έσπασε τις αλυσίδες κι ελευθέρωσε τον Προμηθέα, κυνήγησε τους γύπες στις μακρινές φωλιές τους και περιποιήθηκε τον άρρωστο μέχρι ν’ αναρρώσει απ’ τις πληγές του. Κατόπιν, με μεγάλη απώλεια χρόνου, συνέχισε το δρόμο του.

Ο Δάσκαλος, παρακολουθώντας από μακριά, είπε στο μαθητή του που έψαχνε, αυτά τα σαφή λόγια, τα πρώτα λόγια που του είπε από τότε που άρχισε την έρευνά του: “Το τέταρτο στάδιο του δρόμου για το ιερό δένδρο τέλειωσε. Δεν υπήρξε καθυστέρηση. Ο κανόνας στην Ατραπό που διάλεξες, ο οποίος επισπεύδει την επιτυχία είναι: “Μάθε να υπηρετείς”.

Ο Προεστός στην Αίθουσα Συμβουλίου του Κυρίου παρατήρησε: “Έπραξε καλά. Συνέχισε τις δοκιμασίες”.

* * *

Η έρευνα προχώρησε σ’ όλες τις κατευθύνσεις κι έψαχνε το ιερό δένδρο στο βορρά και το νότο, στην ανατολή και τη δύση, αλλά δεν το έβρισκε. Ήρθε μια μέρα όπου κουρασμένος απ’ το φόβο και το ταξίδι άκουσε μια φήμη από έναν περαστικό προσκυνητή στο δρόμο ότι το δένδρο βρισκόταν κοντά σ’ ένα μακρινό βουνό, η πρώτη αληθινή πληροφορία που του δόθηκε ως τώρα. Έτσι στράφηκε στα ψηλά βουνά της ανατολής και μια λαμπρή και ηλιόλουστη μέρα αντίκρισε το αντικείμενο της έρευνάς του κι επιτάχυνε τα βήματά του. “Τώρα θα αγγίξω το ιερό δένδρο”, φώναξε μέσα στη χαρά του, “θα νικήσω το δράκο που το φρουρεί· θα δω τις φημισμένες ωραίες παρθένες· και θα κόψω τα μήλα”.

Πάλι όμως σταμάτησε από μια αίσθηση βαθιάς δυστυχίας. Ο Άτλας τον αντίκριζε κλονισμένος από το φορτίο των κόσμων πάνω στη ράχη του. Το πρόσωπό του ήταν χαραγμένο απ’ την οδύνη· τα πόδια του λύγιζαν απ’ τον πόνο· τα μάτια του έκλειναν απ’ την αγωνία· δε ζητούσε βοήθεια· δεν είδε τον Ηρακλή, αλλά στεκόταν λυγισμένος απ’ τον πόνο, το βάρος των κόσμων. Ο Ηρακλής παρατηρούσε τρέμοντας και λογάριαζε το βάρος του φορτίου και του πόνου. [59] Ξέχασε την έρευνά του. Το ιερό δένδρο και τα μήλα έσβησαν απ’ το νου του· το μόνο που ήθελε ήταν να βοηθήσει το γίγαντα κι αυτό χωρίς καθυστέρηση· όρμησε μπροστά κι ανυπόμονα μετακίνησε το φορτίο, σηκώνοντάς το απ’ τους ώμους του αδελφού του στη δική του ράχη, παίρνοντας στους ώμους του το φορτίο των κόσμων. Έκλεισε τα μάτια του και στηρίχθηκε με προσπάθεια και να! το φορτίο κύλησε και στάθηκε ελεύθερος κι επίσης ο Άτλας.

Μπροστά του στεκόταν ο γίγαντας και στο χέρι του κρατούσε τα χρυσά μήλα, προσφέροντάς τα με αγάπη στον Ηρακλή. Η έρευνα είχε τελειώσει.

Οι τρεις αδελφές κρατούσαν κι άλλα χρυσά μήλα και τα έβαλαν στα χέρια του και η Αίγλη, η ωραία αυτή παρθένα που είναι η δόξα του δύοντος ηλίου, δίνοντάς του ένα μήλο είπε: “Ο Δρόμος σε μας σημαδεύεται πάντα από την υπηρεσία. Πράξεις αγάπης είναι τα ορόσημα του Δρόμου”. Τότε η Ερύθεια που φυλά την πύλη από την οποία πρέπει όλοι να περάσουν προτού σταθούν μόνοι ενώπιον του μεγάλου Προεστού, του έδωσε ένα μήλο πάνω στο οποίο ήταν χαραγμένη με φως η χρυσή λέξη Υπηρεσία. “Να το θυμάσαι αυτό”, είπε, “μην το ξεχνάς”.

Και τέλος ήρθε η Εσπερίς, το θαύμα του εσπερινού άστρου και του είπε καθαρά και με αγάπη: “Προχώρησε και υπηρέτησε και βάδισε τώρα και πάντα το δρόμο όλων των υπηρετών του κόσμου”.

“Τότε δίνω πίσω αυτά τα μήλα για εκείνους που ακολουθούν”, είπε ο Ηρακλής κι επέστρεψε εκεί απ’ όπου ήρθε.

* * *

Έπειτα στάθηκε μπροστά στο Δάσκαλο κι ανέφερε όλα όσα έγιναν. Τότε ο Δάσκαλος του έδωσε τη λέξη της χαράς και με το δάκτυλο του έδειξε την τέταρτη Πύλη και είπε: “Πέρνα απ’ αυτή την Πύλη. Πιάσε την ελαφίνα κι έλα πάλι στον Άγιο Τόπο”.

Ο ΘΙΒΕΤΑΝΟΣ

(Αλίκη Μπέιλη, Οι Άθλοι του Ηρακλή, σελ. 30)) 

 

«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 21.00 - 

με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

16 Μαΐου 2021

Εκφώνηση κειμένου πριν από τον διαλογισμό από την αδελφή Ε.Σ.:

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

 Θα επιθυμούσα να μιλήσω σ’ αυτό το σημείο της συζήτησής μας των δεκατεσσάρων κανόνων για μυημένους για το θέμα της ομαδικής μύησης· οι κανόνες αυτοί είναι εκείνοι με τους οποίους πρέπει να μάθουν να συμμορφώνονται οι ομάδες που επιδιώκουν με ομοφωνία μια ομαδική διεύρυνση συνείδησης. Γι’ αυτό το λόγο παρέλειψα ως τώρα να εισέλθω σε λεπτομέρειες, συνδέοντας τους κανόνες αυτούς με τα επτά κέντρα ή ειδικά με τις επτά μεγάλες ηλιακές μυήσεις. Από τις επτά αυτές μυήσεις μόνο πέντε αφορούν τη μέση ανθρωπότητα. Οι υπόλοιπες δύο μυήσεις αφορούν μόνο εκείνους που είναι πρόθυμοι να ικανοποιήσουν ορισμένες ασυνήθιστες απαιτήσεις και να καταβάλλουν την ειδική εκείνη προσπάθεια η οποία τους δίνει δικαίωμα στην προσωνυμία “Νικητές δια της καθαρής αγνής θέλησης”.

Η ομαδική μύηση δεν είναι εύκολη επίτευξη, ιδιαίτερα γιατί είναι πρακτικά ένα αδοκίμαστο πείραμα κι αποτελεί ουσιαστικά μια πρωτοποριακή προσπάθεια. Πολύ νωρίς έγινε αντιληπτό από την Ιεραρχία ότι μια τέτοια ανάπτυξη ήταν αναπόφευκτη, αν η εξελικτική αύξηση της ανθρωπότητας αποδεικνυόταν κάπως ικανοποιητική. Ωστόσο χρειάσθηκαν χιλιετίες για να φανεί – σαν υποθετική προσπάθεια – κατά κάποιο τρόπο εφικτή και μόνο δοκιμαστικά πειράματα έχουν ως τώρα επιχειρηθεί. Ο πρώτος αντικειμενικός σκοπός αυτών των πειραμάτων (που συνεχίζονται ήσυχα σε διάφορα μέρη του κόσμου) είναι να διαπιστωθεί αν μια ομάδα μαθητών μπορεί να εργασθεί από κοινού κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να ιδωθεί – απ’ τους Διδασκάλους – ότι λαμβάνει χώρα μια εσώτερη συγχώνευση. Τα μέχρι τώρα αποτελέσματα δεν υπήρξαν ενθαρρυντικά. Ήταν κατ’ αρχή δύσκολο να βρεθούν μαθητές που να είναι κατά προσέγγιση στο ίδιο σημείο εξέλιξης, των οποίων οι ακτίνες να “διαλάμπουν” επαρκώς και να μπορούν να εκδηλώσουν κάποια ενιαία ποιότητα ή κάποιο κυρίαρχο θέμα (αν μπορώ να χρησιμοποιήσω μια τέτοια φράση) το οποίο να μοιράζονται από κοινού και το οποίο θα επαρκούσε για να τους κρατήσει μαζί και θα αποδεικνυόταν αρκετά ισχυρό για να αντισταθμίσει τις διαφορές της προσωπικότητας, τις προτιμήσεις και τα εμπόδια. Έως τώρα αυτό δεν έγινε δυνατό. Η μια ομάδα μετά την άλλη δοκιμάσθηκε κι ελέγχθηκε από διάφορους Διδασκάλους σε διάφορα μέρη του κόσμου, αλλά μέχρι τώρα όλες αυτές οι απόπειρες αποδείχθηκαν αποτυχημένες. Όταν χρησιμοποιώ τη λέξη “αποτυχία” εννοώ αποτυχία απ’ τη σκοπιά του σχεδιασμένου αντικειμενικού σκοπού. Απ’ τη σκοπιά της ατομικής ανάπτυξης του κάθε ιδιαίτερου μαθητή δεν υπήρξε αναγκαστικά αποτυχία· απ’ τη σκοπιά του αδαούς γενικού κοινού η δημοσίευση της Μαθητείας στη Νέα Εποχή θ’ αποδειχθεί στα χρόνια που θα έρθουν μια εποχιακή επιτυχία.

Θα ήταν πολύτιμο να εξετάσουμε σε συντομία τι συνεπάγεται η ομαδική μύηση και να το επιχειρήσουμε πραγματικά κι όχι συναισθηματικά και εφεσιακά.

Ένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ιεραρχία επί του προκειμένου είναι η απάλειψη του αισθήματος – της περίεργης αυτής συναισθηματικής αντίδρασης και σχέσης η οποία συνδέει όλα τα μέλη μιας ομάδας με τα δεσμά της συμπάθειας ή της αντιπάθειας. Όπου υπάρχει συμπάθεια, εδραιώνεται τότε μια πολύ ισχυρή σχέση προσωπικότητας όσον αφορά το καλό του ομίλου. Η ομαδική ισορροπία διαταράσσεται. Όπου υπάρχει αντιπάθεια, η εσώτερη ικανότητα της απόκρουσης λειτουργεί συνεχώς και τότε προκύπτει σχίσμα. Μήπως δεν αληθεύει, αδελφοί μου, ότι οι αμοιβαίες σχέσεις σας υπόκεινται συχνά στην κρούση της επιδοκιμασίας ή της αποδοκιμασίας; Όταν υπάρχει αυτή η στάση, τα πρώτα βήματα για την ομαδική συγχώνευση απουσιάζουν. Αυτό εννοούμε ως αίσθημα και η συναισθηματική αυτή αντίδραση πρέπει να εξαφανισθεί σαν προκαταρκτικό στάδιο. Δε μιλώ αυτή τη στιγμή για την απροσωπία. Για μερικούς ανθρώπους η απροσωπία είναι απλώς ένας μηχανισμός διαφυγής από την ευθύνη· για άλλους υποδηλώνει καταπίεση και συνεπάγεται τέτοια σκληρή εργασία, ώστε ολόκληρος ο χρόνος του μαθητή διατίθεται στην επίτευξη απροσωπίας, εξασφαλίζοντας ως εκ τούτου τη μη επιτυχία. Αυτό για το οποίο μοχθείτε έντονα και το οποίο παίρνει αδόκιμη θέση στη σκέψη σας, με τη πάροδο του χρόνου αποβαίνει φυλακή και πρέπει αργότερα να καταστραφεί. Τέτοιος είναι ο απόκρυφος νόμος. Η απροσωπία είναι εφικτή μόνο για το μαθητή που γνωρίζει αληθινά πώς να αγαπά και για εκείνον που βλέπει τη ζωή και τη φαντασμαγορία της (περιλαμβανομένων όλων των συντροφικών προσώπων) στο φως της Πνευματικής Τριάδας.

Σ’ αυτό αναφέρεται πρωτίστως ο Κανόνας ΧΙ και δε θα σας είναι δυνατό να κατανοήσετε τη σημασία αυτού του κανόνα αν δεν υπάρχει ένας βαθμός διαύγειας στο νου σας για τις αληθινές ομαδικές σχέσεις. Τέτοιες σχέσεις δε βασίζονται στην προσωπικότητα ή την απροσωπία, ή στη συμπάθεια ή την αντιπάθεια, ή στην επίκριση ή τη μη επίκριση, αλλά σε μια αληθινή κατανόηση της “θείας αδιαφορίας”, της πνευματικής απόσπασης και της βαθιάς, επίμονης, αναλλοίωτης αγάπης. Σε πολλούς σοβαρούς ζηλωτές η παράθεση αυτών των φράσεων θα φανεί παράδοξη· όμως η κατανόηση των αποκρυφιστικών παραδόξων τείνει στην απελευθέρωση. Στην κατανόηση των βασικών αυτών στάσεων βρίσκεται το πρώτο μάθημα του ζηλωτή για συμμετοχή στην ομαδική μύηση.

Το δεύτερο σημείο που πρέπει να συλλάβει ο όμιλος που αγωνίζεται έτσι, είναι η αναγκαιότητα για τη χρησιμοποίηση της δύναμης της καταστροφής.

Ο όμιλος συγκεντρώνεται κάτω από καρμικό νόμο· ασραμική αναγκαιότητα και ψυχική διεύθυνση. Παρουσιάζεται τότε στους παρατηρούντες Διδασκάλους μια ευκαιρία για πολύ συγκεκριμένη εκγύμναση κάποιων πρόθυμων ζηλωτών, αλλά κι ένα εξίσου συγκεκριμένο σημείο έντασης που υποδεικνύει πραγματική δυσκολία. Λίγα στην πραγματικότητα συνδέουν αυτούς τους ανθρώπους εκτός από την κλίση, την κοινή έφεση κι ένα στόχο που αντικρίζεται και διατηρείται από κοινού. Το εξέχον χαρακτηριστικό ενός τέτοιου ομίλου είναι η πνευματική ιδιοτέλεια. Η δήλωση αυτή μπορεί να σας ξαφνιάσει μέχρι να εξετάσετε επισταμένως την καρδιά σας και τότε τολμώ να προβλέψω ότι θ’ ανακαλύψετε ότι δεν είναι η θεία αγάπη για την ανθρωπότητα που σας επέτρεψε να βρείτε το δρόμο σας προς τον εξωτερικό όμιλο κάποιου Άσραμ αλλά η επιθυμία για ανάπτυξη, για επίτευξη και για απελευθέρωση. Το πρώτο βήμα συνεπώς είναι να το αναγνωρίσετε αυτό, απ’ όπου και η εντολή που τόσο συχνά παρανοείται: Σκοτώστε την επιθυμία. Αυτή πρέπει να είναι η πρώτη καταστρεπτική δραστηριότητα του μαθητή. Αυτό που επιδιώκει ή θέλει ή επιθυμεί δεν πρέπει να ρυθμίζει το μαθητή και να τον οδηγεί σ’ ό,τι μπορούμε να ονομάσουμε “ασραμική συναίνεση”, αλλά μόνο το εξωθητικό κίνητρο της παγκόσμιας ανάγκης. Έτσι ο μαθητής αρχίζει να απαλλάσσεται από την επιθυμία με μια διαδικασία φθοράς. Δεν καταπολεμά θετικά την επιθυμία με πρόθεση την εξάλειψή της· δεν επιδιώκει να τη μετουσιώσει (όπως θα έκανε ο δόκιμος μαθητής), αλλά παύει να της δίνει οποιαδήποτε αναγνώριση· αρνείται να της παρέχει την αναγκαία διέγερση της προσοχής, γιατί όπως πάντα η ενέργεια ακολουθεί τη σκέψη· τον απασχολεί η παγκόσμια ανάγκη και η υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει και – σχεδόν παραμελημένη – η επιθυμία πεθαίνει από φθορά.

Θα σας είναι λοιπόν φανερό ότι θα χρειασθεί χρόνος για να επιτύχουν όλα τα μέλη μιας ομάδας την καταστροφή της ατομικής επιθυμίας και μέχρι να επιτευχθεί κάποιος βαθμός της ενωμένης αυτής απελευθερωτικής διαδικασίας, η ομάδα δεν μπορεί να προχωρήσει μαζί σαν μονάδα στην Οδό της Μύησης.

Το επόμενο βήμα είναι η καταστροφή των δεσμών που συνδέουν τις προσωπικότητες των μελών της ομάδας. Πρέπει να αποκοπούν και οι σχέσεις μεταξύ των μελών της ομάδας πρέπει να τεθούν στη βάση της ψυχικής δραστηριότητας, της κοινής δέσμευσης στο Διδάσκαλο του Άσραμ και της ενωμένης υπηρεσίας που παρέχεται στην ανθρωπότητα. Επέρχεται ένα σημείο ελευθερίας στην ομαδική σχέση, το οποίο καταδεικνύεται σε κάποια οριστικά σχεδιασμένη και ενωμένη δραστηριότητα που προωθείται στον εξωτερικό κόσμο, αλλά εμπλουτίζει τη ζωή του Άσραμ. Ωσότου επιτευχθεί αυτό το στάδιο, η δραστηριότητα του ομίλου αντιστοιχεί σ’ εκείνη του δόκιμου μαθητή κι όχι του δεσμευμένου μαθητή. Το αυθόρμητα αναδυόμενο ομαδικό έργο που γεννιέται απ’ την ομαδική συνείδηση και συγχωνεύει ολόκληρο τον όμιλο των μαθητών σε ένα σημείο έντασης στην υπηρεσία, είναι η πρώτη ένδειξη ότι ο όμιλος είναι έτοιμος για περαιτέρω διδασκαλία, για τόνωση της ομαδικής του δυναμικότητας και για στενότερη σχέση με το Διδάσκαλο. Όλα αυτά προέκυψαν από τον ίδιο τον όμιλο, ανεξάρτητα από κάθε εντολή του Διδασκάλου και σαν αποτέλεσμα της ενωμένης ψυχικής ζωής του ομίλου, η οποία κάνει αποτελεσματικά αισθητή την παρουσία της. Αυτές οι δύο πνευματικά καταστρεπτικές διαδικασίες – η καταστροφή της επιθυμίας και η αποκοπή όλων των δεσμών της προσωπικότητας – είναι τα δύο πρώτα και ουσιαστικά αποτελέσματα του αληθινού ομαδικού έργου.

Η τρίτη ποιότητα η οποία πρέπει ολοσχερώς να εκριζωθεί και να καταστραφεί είναι εκείνη της οποιασδήποτε αντίδρασης στην αναγνώριση, είτε αναγνώριση που παρέχεται από τον κόσμο των ανθρώπων είτε από άλλους μαθητές ή απ’ το Διδάσκαλο. Η ικανότητα να εργαζόμαστε χωρίς καμιά ένδειξη αναγνώρισης, να βλέπουμε άλλους να απαιτούν ανταμοιβή για τη δράση που έγινε κι ακόμη ν’ αγνοούμε ότι τα αποτελέσματα του καλού που εγκαινιάσθηκε από το μαθητή ατομικά ή την ομάδα του, διεκδικούνται από άλλους, είναι το σημάδι του ιεραρχικού εργάτη. Οι Διδάσκαλοι δε δέχονται αναγνώριση για το έργο που έγινε απ’ τους μαθητές Τους παρότι εγκαινίασαν την αρχική ώθηση κι έδωσαν καθοδήγηση και κατεύθυνση· ο μαθητής εκτελεί το Σχέδιο· επωμίζεται την ευθύνη· πληρώνει το τίμημα, καλό ή κακό, ή τα καρμικά αποτελέσματα της αναληφθείσας δραστηριότητας και είναι εκείνος που αποκτά την αναγνώριση του πλήθους. Αλλά – μέχρι ο μαθητής να μην επιδιώκει αναγνώριση, μέχρι να πάψει να σκέπτεται με βάση τα αποτελέσματα και να αγνοεί την αντίδραση του κόσμου για το έργο του σαν μαθητή ατομικά – έχει ακόμη πολύ δρόμο για να κερδίσει τις ανώτερες μυήσεις. Το όλο πρόβλημα γίνεται περισσότερο δύσκολο όσον αφορά έναν ολόκληρο ασραμικό όμιλο, γιατί η αναγνώριση της ομαδικής υπηρεσίας φαίνεται να είναι μικρό αίτημα απ’ τον κόσμο που υπηρετείται· ωστόσο μια τέτοια απαίτηση και μια τέτοια προσδοκία καθυστερεί την πλήρη απορρόφηση του ομίλου στο εσώτερο Άσραμ.

Όμως αυτοί δεν είναι ανέφικτοι αντικειμενικοί σκοποί, αλλιώς δε θα σπαταλούσα το χρόνο σας ή το δικό μου για την περιγραφή τους. Ο όμιλος μπορεί να σταθεί στο ύψος της αποκρυφιστικής ανάγκης αν αναγνωρίσει ενωμένα την προοπτική της προσπάθειας και αγωνισθεί ενωμένα για πλήρη απορρόφηση στην υπηρεσία – μια απορρόφηση τόσο βαθιά ώστε ν’ αποκλείει κάθε άλλη αναγνώριση, ιδιαίτερα εκείνες με προσωπική φύση. Επιστρέφουμε συνεπώς (όπως γίνεται συνεχώς) στο γεγονός ότι όταν ένας όμιλος μπορέσει να φθάσει σε ένα κατάλληλο σημείο ενωμένης έντασης, οι επουσιώδεις αντιδράσεις εξαφανίζονται και οι ανεπιθύμητες ποιότητες αυτόματα απομακρύνονται.

Οι τρεις αυτοί τύποι εργασίας πάνω στις γραμμές της καταστροφής αξίζουν την προσεκτική σας εξέταση και – επειδή είναι πάνω στη γραμμή της καταστροφικής όψης – θα σας είναι φανερό ότι η χρησιμοποιούμενη μέθοδος είναι εκείνη της χρήσης της ομαδικής Θέλησης. Θα είναι εξίσου φανερό ότι η ομαδική Θέληση μπορεί να κάνει την εμφάνισή της μόνο υπό το Νόμο της Αποκρυφιστικής Συνέχειας όταν κι αν ο όμιλος λειτουργεί με νοημοσύνη κι εκδηλώνει επαρκώς αγάπη.

Φθάνουμε τώρα στον τρίτο παράγοντα που συνεπάγεται η ομαδική μύηση. Αυτός είναι η ποικιλία στην ενότητα, που αναγνωρίζεται και χρησιμοποιείται συνειδητά. Ένας όμιλος δεν αποτελείται από μαθητές που όλοι ετοιμάζονται για την ίδια μύηση. Αυτή είναι συχνά μια σκληρή ρήση για να τη δεχθούν τα μέλη του ομίλου. Η σημασία της προηγούμενης δήλωσής μου ότι ένας όμιλος αποτελείται από άνδρες και γυναίκες που όλοι βρίσκονται στο ίδιο σημείο εξέλιξης, είναι μια γενίκευση και σημαίνει απλώς ότι όλοι έφθασαν στο σημείο όπου δεσμεύθηκαν και τάχθηκαν αμετακίνητα στο έργο του Άσραμ κάτω από κάποιο Διδάσκαλο.

Το έργο ωστόσο απαιτεί μια ποικιλία ποιότητας και δυναμικότητας για να είναι αποτελεσματικό στην εκδήλωση στο εξωτερικό πεδίο. Χρειάζεται εκείνους που βρίσκονται σε στενή επαφή με το Διδάσκαλο και είναι συνεπώς μυημένοι μιας ορισμένης περιωπής· χρειάζεται επίσης εκείνους που έχουν ευχέρεια στη σχέση με το εσώτερο Άσραμ και είναι συνεπώς πρεσβύτεροι μαθητές, παρότι όχι κατ’ ανάγκη ανώτεροι μυημένοι· χρειάζεται ακόμη εκείνους που δεν είναι τόσο προχωρημένοι στην Ατραπό της Μαθητείας, επειδή έχουν ή μπορούν να εδραιώσουν μια στενή συνάφεια με τη συνήθη ανθρωπότητα στην καθημερινή ζωή. Ένας όμιλος μαθητών σαν αυτόν αποτελεί κατά συνέπεια μια μικρογραφία ιεραρχίας και μια ιεραρχία υφίσταται στους ποικίλους βαθμούς της για να επιτρέπει ένα ευρύ πεδίο αποτελεσματικών σχέσεων. Συλλογισθείτε σ’ αυτή τη δήλωση. Μπορείτε τώρα να δείτε γιατί είναι αναγκαία η εξάλειψη των αντιδράσεων της προσωπικότητας, επειδή μόνο έτσι μπορούν να λειτουργούν οι όμιλοι σαν μια συντονισμένη μονάδα με τα διάφορα μέλη ν’ αναγνωρίζουν τις αμοιβαίες τους θέσεις χωρίς όμως να νιώθουν ζηλοτυπία ή υποτιμητικά· τότε το έργο προωθείται με βάση την έμπνευση, το συντονισμό και την πρακτική εφαρμογή. Τα πρεσβύτερα μέλη του ομίλου κι εκείνα με την πιο προχωρημένη θέση (όποια κι αν είναι) παρέχουν το κίνητρο του Σχεδίου όπως το δέχονται από το Διδάσκαλο· οι πιο έμπειροι μεταξύ των μαθητών συντονίζουν τότε το Σχέδιο μέσα στον όμιλο, συνδέοντάς το με το Άσραμ και υποδεικνύοντας την προσέγγισή του στον κόσμο των ανθρώπων· οι νεόφυτοι – δεσμευμένοι κι αφιερωμένοι, παρότι ακόμη άπειροι – εκτελούν το Σχέδιο στο φυσικό πεδίο. Αυτό προϋποθέτει, όπως μπορείτε να δείτε, ομαλό και αποτελεσματικό συντονισμό, την πρέπουσα προσοχή στη γενική εικόνα και μια εφαρμογή των λεπτομερειών της εργασίας στην άμεση ανάγκη. Είναι δύσκολο χρέος για μια ομάδα έντονα ατομικιστών μαθητών (κι όλοι οι μαθητές είναι άτομα) να αρχίσουν να κάνουν τα πρώτα βήματα γι’ αυτές τις στάσεις και τις σχέσεις που χαρακτηρίζουν την Ιεραρχία σαν σύνολο.

Ένας άλλος σπουδαίος παράγοντας για την ομαδική προετοιμασία για μύηση είναι η καλλιέργεια της σιωπής. Συχνά διερωτώμαστε όταν συζητείται η λειτουργία του Άσραμ, πώς μπορούμε να εκγυμνάσουμε τους μαθητές μας να αντιληφθούν ότι ουσιαστικά η σιωπή δεν είναι αποφυγή της ομιλίας. Πολλοί μαθητές φαίνεται να νομίζουν ότι είναι κι ότι πρέπει να μάθουν να μη μιλούν αν ελπίζουν να λάβουν μύηση. Μερικοί θα έκαναν πολύ καλύτερα αν μιλούσαν περισσότερο απ’ ό,τι μιλούν – πάνω σε ορθές γραμμές. Η επιβαλλόμενη σιωπή σ’ ένα Άσραμ είναι η αποφυγή ορισμένων γραμμών σκέψης, η εξάλειψη της ονειροπόλησης και η επιβλαβής χρήση της δημιουργικής φαντασίας. Η ομιλία κατά συνέπεια ελέγχεται στην πηγή της, γιατί η ομιλία είναι αποτέλεσμα ορισμένων εσώτερων πηγών ιδεών, σκέψεων και φαντασίας· είναι η καταστάλαξη (σ’ ένα ορισμένο σημείο κορεσμού, αν μπορώ να το εκφράσω έτσι) εσώτερων αποθεμάτων που υπερχειλίζουν στο φυσικό πεδίο. Η συγκράτηση της ομιλίας και η καταστολή των λόγων, αν είναι αποτέλεσμα αντίληψης ότι αυτό που πρόκειται να ειπωθεί είναι λανθασμένο ή ανεπιθύμητο ή ασύνετο ή σπατάλη ενέργειας, θα αυξήσει απλά την εσώτερη αποταμίευση και θα οδηγήσει τελικά αργότερα σε μια βιαιότερη έκφραση λόγων· μπορεί επίσης να επιφέρει σοβαρές και καταστροφικές συνθήκες στο αστρικό σώμα του μαθητή. Η σιωπή της σκέψης πρέπει να καλλιεργηθεί και δεν εννοώ, αδελφοί μου, σιωπηλή σκέψη. Εννοώ ότι πρέπει να αρνούμαστε είσοδο σε ορισμένες γραμμές σκέψης· ορισμένες συνήθειες σκέψης εκριζώνονται και ορισμένες προσεγγίσεις σε ιδέες δεν αναπτύσσονται. Αυτό γίνεται με μια διαδικασία υποκατάστασης κι όχι με μια βίαιη διαδικασία καταστολής. Ο μυημένος μαθαίνει να διατηρεί το όργανο της σκέψης του σε ορισμένη αποτελεσματική κατάσταση. Οι σκέψεις του δεν αναμιγνύονται η μια με την άλλη, αλλά περιέχονται (αν μπορώ να το εκφράσω παραστατικά) σε ξεχωριστά διαμερίσματα, ή αρχειοθετούνται προσεκτικά για αναφορά και μεταγενέστερη χρήση. Υπάρχουν ορισμένα στρώματα σκέψης (μιλώντας πάλι συμβολικά) που διατηρούνται στο ίδιο το Άσραμ και δεν επιτρέπεται ποτέ να εισέλθουν στο νου του μαθητή ή του μυημένου όταν δεν εργάζονται συνειδητά στο Άσραμ· άλλα συνδέονται με τον όμιλο και το έργο του και τους δίνεται ελεύθερη δράση μέσα στον ομαδικό αξεπέραστο δακτύλιο· άλλα ακόμη έχουν μια πιο γήινη φύση και διέπουν την καθημερινή ζωή και τις σχέσεις του μαθητή με προσωπικότητες και με τις υποθέσεις της πολιτισμένης ζωής και τα γεγονότα του φυσικού πεδίου. Αυτά είναι μόνο ενδείξεις εκείνου που εννοώ, αλλά αρκούν για να δείξουν κάπως (αν διαλογισθείτε κατάλληλα) τι νοείται ως σιωπή του μυημένου. Μέσα στα επιτρεπόμενα επίπεδα επαφής η ομιλία είναι ελεύθερη κι ανεμπόδιστη· έξω απ’ τα επίπεδα αυτά δε δίνεται καμιά ένδειξη ότι υπάρχουν κι άλλες σφαίρες δραστηριότητας σκέψης, με τη ρυθμιστική ομιλία τους. Τέτοια είναι η σιωπή του μυημένου μαθητή.

Εξετάσαμε λοιπόν συνοπτικά αλλά υποδηλωτικά τέσσερις ποιότητες που χρειάζεται να αναπτύξει, να μελετήσει και να επιτύχει από κοινού ο όμιλος που προετοιμάζεται για μύηση. Αυτές είναι:

1. Η επίτευξη μιας μη-συναισθηματικής ομαδικής αλληλοσχέτισης.

         2. Η γνώση να χρησιμοποιεί εποικοδομητικά τις δυνάμεις της καταστροφής.

         3. Η επίτευξη της δύναμης να εργάζεται σαν μικρογραφία της Ιεραρχίας και σαν ομάδα που επιδεικνύει ενότητα στην ποικιλία.

        4. Η καλλιέργεια της δύναμης της αποκρυφιστικής σιωπής.

(Αλίκη Μπέιλη, Οι Ακτίνες και οι Μυήσεις, σσ. 208-215)