«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 21.00 - 

με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

29 Νοεμβρίου 2020

Εκφώνηση κειμένου πριν από τον διαλογισμό από την αδελφή Α.Μ.:

Θ Ε Λ Η Σ Η

Η θέληση είναι μια όψη της θείας εκδήλωσης που προς το παρόν είναι ελάχιστα φανερή πάνω στο φυσικό πεδίο, που δεν έχουμε ακριβείς λέξεις να την εκφράσουμε, και εκείνες οι λέξεις που υπάρχουν είναι παρόμοια παραπλανητικές. Μπορώ όμως να προσπαθήσω να σας δώσω κάποιες έννοιες, σχέσεις και παραλληλισμούς που μπορεί να εξυπηρετήσουν και να βάλουν τα θεμέλια για μια μελλοντική διδασκαλία γύρω από το 2025. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο έρχεται η αποκάλυψη. Δίνεται μια σκέψη. Περιγράφεται ένα σύμβολο. Μεταδίδεται μια ιδέα. Τότε ο νους των ανθρώπων συλλογίζεται πάνω σ αυτό και οι ενορατικοί του κόσμου συλλαμβάνουν τη σκέψη, χρησιμεύει ως μια σπερματική σκέψη που τελικά καρποφορεί με την παρουσίαση και την ανάπτυξη μιας αποκάλυψης που εξυπηρετεί στο να οδηγήσει τη φυλή των ανθρώπων πλησιέστερα στο σκοπό τους.(589)

Εξετάζουμε την έκφραση της δύναμης της Σαμπάλλα με όρους της Θέλησης, δηλ. του θείου σκοπού, που βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση στο νου του Θεού από την αρχή του χρόνου και την αυγή της δημιουργίας. Στο νου του Θεού, αυτή η ιδέα φαίνεται ολόκληρη κι πλήρης. Στην εκδήλωση είναι βαθμιαία, εξελικτική και εμφανής δραστηριότητα της ουσίας.

Για τη θέληση και το σκοπό του Θεού η ανθρωπότητα δεν ξέρει τίποτε, γιατί η ατομική θέληση ή η συλλογική θέληση που θα μπορούσε να δράσει σαν ερμηνευτής, αποκάλυπτής, καθώς και για να χρησιμεύσει σαν ένας τρόπος επαφής, είναι αφιερωμένη στον εγωισμό και είναι τυφλή από τις ανώτερες προσεγγίσεις της θείας έκφρασης.

Κάτω από την αποκρυφιστική μεθοδολογία, πρέπει να αρχίσουμε με το συμπαντικό και με το όλο. Με τον καιρό, το ατομικό και το ιδιαίτερο θα αποκαλυφτούν, αλλά σε σχέση με το σύνολο. Θα ήταν δυνατό μέσα από τη μελέτη των εφτά ακτίνων και των συσχετιζόμενων αστερισμών και τους παράγοντες που χρησιμοποιούν για μετάδοση, τους πλανήτες, να αποκτήσουμε κάποια γενική ιδέα για τη διάχυση της ενέργειας της Σαμπάλλα ως τον αναδυόμενο σκοπό πάνω στο φυσικό πεδίο.

Η επιθυμία είναι προς το παρόν η πιο ισχυρή δύναμη στον κόσμο. Οργανωμένη, ενοποιημένη επιθυμία ήταν η βασική αιτία για την επιτυχία του Άξονα στον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Ο μόνος παράγοντας που μπορεί να αντισταθεί στην επιθυμία είναι η Θέληση χρησιμοποιώντας τη λέξη με την πνευματική της σημασία και σαν έκφραση της πρώτης μεγάλης θείας όψης.

Η αποφασιστικότητα στις περισσότερες περιπτώσεις δεν είναι παρά η έκφραση μιας σταθερής και ενωμένης επιθυμίας. Δεν είναι οργανωμένη χρήση της θέλησης. Το μυστικό της θέλησης βρίσκεται στην αναγνώριση της θείας φύσης του ανθρώπου. Μόνο αυτή μπορεί να εφελκύσει την αληθινή έκφραση της θέλησης.

Στην πραγματικότητα πρέπει να εφελκυστεί από την ψυχή, καθώς αυτή δεσπόζει στον ανθρώπινο νου και ελέγχει την προσωπικότητα.

Το μυστικό της θέλησης συνδέεται επίσης στενά με την αναγνώριση της ακατανίκητης φύσης της καλοσύνης και τον αναπόφευκτο τελικό θρίαμβο του καλού. Αυτό δεν είναι αποφασιστικότητα. Δεν είναι συγκέντρωση και διέγερση της επιθυμίας έτσι ώστε να μπορεί να μετουσιωθεί σε θέληση. Δεν είναι μια αδιάλλακτη, ακλόνητη, αμετακίνητη εστίαση όλων των ενεργειών στην ανάγκη του θριάμβου. Είναι εκείνη η ιδιαίτερη και διακριτική ποιότητα της θειότητας που είναι τόσο διαφορετική, που ακόμη και ο ίδιος ο Χριστός δεν ήταν σε θέση να την εκφράσει με ευκολία και κατανόηση.

Παρόλα αυτά, αυτή η δύναμη της Σαμπάλλα είναι διαθέσιμη για ορθή χρήση, αλλά η δύναμη να εκφράζεται βρίσκεται στην κατανόησή της ( στο μέτρο που μπορεί να είναι δυνατό σ αυτό το ενδιάμεσο σημείο της ανθρώπινης εξέλιξης) και στην ομαδική χρήση. Είναι μια ενοποιητική, συνθετική δύναμη, αλλά μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν μια οργανωτική, σταθεροποιητική δύναμη. Τα δυο κλειδιά για τη χρήση της ενέργειας της Σαμπάλλα είναι : Ομαδική χρήση και Κατανόηση.

Η ανθρωπότητα είχε αρκετή δυσκολία να κατανοήσει τη σημασία της Αγάπης. Αν συμβαίνει αυτό, το πρόβλημα με τη Θέληση θα είναι φυσικά πιο δύσκολο. Για τη μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων, η αληθινή αγάπη είναι , ακόμη, απλά μια θεωρία. Η Αγάπη (όπως συχνά την ερμηνεύουμε) υπολογίζεται σαν καλοσύνη, αλλά είναι καλοσύνη από τη μορφική πλευρά της ζωής για τις προσωπικότητες εκείνων που βρίσκονται γύρω μας. Συνήθως εκπληρώνεται σαν μια επιθυμία για να εκτελεστούν οι υποχρεώσεις μας και να μην παρεμποδίσουμε με κανέναν τρόπο εκείνες τις δραστηριότητες και σχέσεις που τείνουν στην ευημερία των συνανθρώπων μας. Εκφράζεται σε επιθυμία να τερματιστούν οι καταχρήσεις και να επέλθουν ευτυχέστερες, υλικές, παγκόσμιες συνθήκες. Εμφανίζεται στη μητρική αγάπη, στην αγάπη ανάμεσα στους φίλους, αλλά προς το παρόν, σπανίως σαν αγάπη ανάμεσα σε ομίλους και έθνη. Είναι το βασικό θέμα της χριστιανικής διδασκαλίας, όπως η Θέληση, που εκφράζεται θεία, θα είναι το βασικό θέμα της επερχόμενης παγκόσμιας θρησκείας. Η αγάπη ήταν η ώθηση πίσω από αρκετό από το καλό που έγινε στον τομέα της φιλανθρωπίας και της ανθρώπινης ευημερίας, αλλά, πραγματικά, η αγάπη δεν εκφράστηκε ακόμη ποτέ, εκτός από το Χριστό.

Μπορεί να ρωτήσετε, γιατί, αν είναι έτσι, δίνεις έμφαση σ αυτή την ανώτατη θεία όψη. Γιατί δεν περιμένεις μέχρι να μάθουμε περισσότερα για την αγάπη και πώς να την εκδηλώσουμε στο περιβάλλον μας;

Επειδή, στην αληθινή της έκφραση, η Θέληση σήμερα είναι αναγκαία σαν προωθητική, εξωθητική δύναμη, και επίσης σαν ένας διευκρινιστικός, εξαγνιστικός παράγοντας.

Η πρώτη καταγραμμένη ομιλία του Χριστού ειπώθηκε στη Μητέρα του (το σύμβολο της όψης της ουσίας της θειότητας) όταν είπε « Δεν ξέρετε ότι πρέπει να ασχολούμαι με τις υποθέσεις του Πατέρα μου;» εκείνες οι υποθέσεις, που τον συσχέτιζαν με την πρώτη θεία όψη, την Μονάδα ή την όψη του Πατέρα, ήταν η εκπλήρωση του σκοπού και η εκτέλεση της πρόθεσης, της θέλησης και του σκοπού του Θεού.

Η δεύτερη ομιλία Του ήρθε τη στιγμή του βαπτίσματος στον Ιορδάνη όταν είπε στον Ιωάννη τον Βαπτιστή : «Άφησέ τα να είναι έτσι τώρα, γιατί πρέπει να εκτελέσουμε κάθε εντολή». Εδώ, σ αυτή τη δεύτερη μύηση-που συμβολίζει την κατάκτηση της επιθυμίας- περνά πάνω στο χώρο της εκπλήρωσης της ορθής δραστηριότητας. Γιατί η δική Του προσωπική επιθυμία (που αναγκαστικά ήταν του πιο υψηλού βαθμού εξαιτίας του υψηλού σημείου Του στην εξέλιξη) αντικαταστάθηκε από τη Θεία Θέληση. Πάλι, στο τέλος της ζωής Του στην εμπειρία στη Γεσθημανή αναφώνησε «Πατέρα, ας γίνει το θέλημά Σου, όχι το δικό μου». Ακόμη και τότε και γι Αυτόν, το να πετύχει την πλήρη έκφραση της θέλησης φαινόταν σχεδόν αδύνατο. Είχε ακόμη επίγνωση ενός έμφυτου δυαδισμού της θέσης Του και της αντίθεσής Του ανάμεσα στη θέλησή Του και στη θέληση του Θεού.

Σ αυτές τις τρείς αναφορές, επέδειξε την αναγνώρισή Του στις τρείς αναδυόμενες όψεις της ζωής, της ποιότητας και της ενέργειας της Σαμπάλλα

1.    Η πρώτη όψη η Θέληση που καθορίζει την όψη της Ζωής.

Αυτή δεν αναφέρεται στα γεγονότα, στα συμβάντα και στις περιστάσεις, στο μέτρο που σχετίζεται η ανθρωπότητα, αλλά στη φύση των εκδηλώσεων της ζωής σε οποιοδήποτε κύκλο μέσα από οποιοδήποτε έθνος ή φυλή. Αυτή αναφέρεται επίσης στις γενικές και ευρείες γραμμές που σε κάθε στιγμή δίνουν το ρυθμό της εξέλιξης των μορφών πάνω στον πλανήτη.

Βασικά αφορά τη δύναμη και την αντοχή της ζωής, καθώς εκδηλώνεται μέσα απ’ αυτές και δημιουργεί εκείνες τις εξωτερικές συνθήκες που είναι προετοιμασμένες και εκφράζονται με όρους ζωής ποιότητας και εμφάνισης.

Η λέξη ΖΩΗ όπως αναφέρομαι εδώ είναι η ζωή στην οποία αναφέρεται η Μπλαβατσκυ ως εκείνο που συνθέτει το πνεύμα, την ψυχή και το σώμα. Στην πραγματικότητα είναι εκείνο το τέταρτο κάτι που βρίσκεται κρεμασμένο πίσω από όλη την εκδήλωση, πίσω από όλους τους στόχους όλες τις ποιοτικές εκφράσεις της θειότητας και για το οποίο υπάρχει ένας υπαινιγμός στα λόγια της Μπαγκαβαντ Γκιτά « έχοντας διαπεράσει ολόκληρο το σύμπαν με ένα τμήμα του Εαυτού Μου παραμένω». (592)

2.    Η δεύτερη όψη, η Θέληση που επιφέρει την εκπλήρωση των ορθών ανθρώπινων σχέσεων.

Είναι η θέληση που επιφέρει την εκπλήρωση. Αυτή είναι η βάση όλων των σχέσεων και όλων των διαδικασιών της αλληλοσυσχέτισης μέσα στο ηλιακό μας σύστημα και –στο μέτρο που σχετίζεται η ανθρωπότητα - με τον πλανήτη.

Είναι ο κύριος παράγοντας στο να επιφέρει το αναπόφευκτο της θείας ολοκλήρωσης. Είναι η αιτία όλης της εκπλήρωσης όλων των μορφών πάνω σε όλα τα πεδία και της θείας πρόθεσης. Είναι αυτό που βρίσκεται πίσω από την ίδια τη συνείδηση.

Αυτή η συγκεντρωμένη εξελικτική προσπάθεια, αυτός ο αταλάντευτος σκοπός απαιτεί περισσότερα από μια επιθυμία και περισσότερα από τη θέληση να είσαι δραστικός. Υπάρχει μια πραγματωμένη αντίληψη από την αρχή γιατί αυτή η θεία θέληση για εκπλήρωση, προηγείται της δημιουργικής προσπάθειας. Είναι η σύνθεση της δημιουργίας ή της έμμονης προσπάθειας, της προσκόλλησης στο όραμα και της ολοκληρωτικής θυσίας, και όλα αυτά με όρους θείου εμπειρικού πειραματισμού. Επομένως να θυμάστε ότι μέσα από όλες αυτές τις εμπειρίες της θείας θέλησης, διατρέχει το νήμα μιας εκπληρωμένης σύνθεσης.

Είναι το τέλος όπως γίνεται ορατό από την αρχή. Είναι το άλφα και το ωμέγα που δημιουργεί το ολοκληρωμένο όλο και την τέλεια εκπλήρωση της θέλησης. (593)

3.     Η Τρίτη όψη, η Θέληση που τελικά νικά τον θάνατο.

Αυτή η θέληση είναι η αρχή της νίκης, του υπέρτατου στόχου της ζωής όταν επιτευχθεί η εκπλήρωση της ζωής. Είναι η τελική και ενωμένη επιτυχία ή ενοποιημένη ομοφωνία της ύλης- πνεύματος, της ζωής-μορφής, σε ένα σκοπό που έχει προβλεφθεί από καιρό, μαζί με κάτι που είναι το όνειρο και ο στόχος των ανώτατων μυημένων της Ιεραρχίας να έρθουν σε επαφή –τη μυστική αποκάλυψη της ίδιας της Σαμπάλλα. Περισσότερα δεν είναι δυνατό να πω. Αν ο ίδιος ο Χριστός μοχθεί γιαυτή τη γνώση, δεν είναι δυνατό για μας να κάνουμε τίποτε περισσότερο από το να διατυπώνουμε εικασίες. Όπως ακριβώς η ανθρωπότητα μοχθεί για την ιεραρχία, έτσι και η ίδια η Ιεραρχία μοχθεί για τη Σαμπάλλα.

Και οι τρείς αυτές όψεις σχετίζονται με τις τρείς θείες όψεις του πνεύματος, της ψυχής και του σώματος, της ζωής, της συνείδησης και της μορφής, της ζωής, της ποιότητας και της εμφάνισης.

Αυτή η φάση της έκφρασης της ζωής του Χριστού δεν είχε ποτέ μελετηθεί κατάλληλα. Όμως, αν είχε συλληφθεί και κατανοηθεί έστω και λίγο, θα μπορούσε να βοηθήσει την ανθρωπότητα να διώξει το κακό (ατομικό, ομαδικό, πλανητικό) πίσω στον τόπο από όπου ήρθε. Θα μπορούσε να βοηθήσει την ανθρωπότητα να απελευθερωθεί από τον τρόμο που σήμερα προχωρεί αμείλικτα και σιωπηλά προς τα έξω, αψηφώντας το Θεό και τον άνθρωπο.

Συνεπώς, η ενέργεια της Σαμπάλλα είναι εκείνη που σχετίζεται με τη ζωντάνια της ανθρωπότητας (μέσα από τη συνείδηση και τη μορφή). Αφορά την εδραίωση των ορθών ανθρώπινων σχέσεων και είναι εκείνη η κατάσταση της ύπαρξης που τελικά αρνείται τη δύναμη του θανάτου. Επομένως, είναι το έναυσμα και όχι η ώθηση.

Είναι πραγματωμένος σκοπός και όχι έκφραση της επιθυμίας. Η επιθυμία εργάζεται από και μέσα από την υλική μορφή προς τα πάνω. Η Θέληση εργάζεται προς τα κάτω, μέσα στη μορφή, υποτάσσοντας συνειδητά τη μορφή στο θείο σκοπό.

Η μια είναι επικλητική και η άλλη εφελκυστική. Η επιθυμία, όταν είναι μαζική και εστιασμένη, μπορεί να επικαλεστεί τη θέληση. Η θέληση, όταν εφελκύεται, τερματίζει την επιθυμία και γίνεται μια δεσπόζουσα, παρωθητική, κατευθυντήρια δύναμη, που σταθεροποιεί, διευκρινίζει και ανάμεσα σε άλλα πράγματα τελικά καταστρέφει.

Είναι πολύ περισσότερα από αυτά, αλλά αυτά είναι όλα όσα μπορεί να κατανοήσει ένας άνθρωπος αυτή τη στιγμή και όλα όσα για τα οποία έχει προς το παρόν το μηχανισμό της κατανόησης.

Αυτή η θέληση που έχει εγερθεί από την επίκληση, πρέπει να εστιαστεί στο φως της ψυχής και αφού αφιερωθεί στο σκοπό της εδραίωσης των ορθών ανθρώπινων σχέσεων, πρέπει να χρησιμοποιηθεί, με αγάπη, για να καταστρέψει όλα όσα εμποδίζουν την ελεύθερη ροή της ανθρώπινης ζωής και αυτό να επιφέρει το θάνατο (πνευματικό και αληθινό) της ανθρωπότητας. Αυτή η θέληση πρέπει να επικληθεί και να εφελκυσθεί.

Δεν αναφέρομαι εδώ στη χρήση της μιας ή της άλλης από τις δυο Μεγάλες Επικλήσεις ή στην Τρίτη που δόθηκε πρόσφατα. Αναφέρομαι στην εστιασμένη συνείδηση των ανδρών και γυναικών της καλής θέλησης, που η ζωή τους καθορίζεται από τη θέληση να προωθήσουν τους σκοπούς του Θεού με αγάπη, που ζητούν ανιδιοτελώς να κατανοήσουν εκείνους τους σκοπούς και που δεν φοβούνται το θάνατο.

Υπάρχουν δυο μεγάλα εμπόδια στην ελεύθερη έκφραση της δύναμης της Σαμπάλλα στην αληθινή της φύση.

Το ένα είναι η ευαισθησία της κατώτερης φύσης στην κρούση της και στον επακόλουθο εξευτελισμό για εγωιστικούς σκοπούς.

Το δεύτερο είναι η μπλεγμένη, παρεμποδιστική, μπερδεμένη αλλά μαζική αντίσταση των καλοπροαίρετων ανθρώπων του κόσμου που μιλάνε με ασάφεια και ομορφιά για την αγάπη, αλλά που αρνούνται να εξετάσουν τις τεχνικές της θέλησης του Θεού σε λειτουργία. Σύμφωνα με αυτούς αυτή η θέληση είναι κάτι με το οποίο προσωπικά δεν έχουν να κάνουν τίποτε. Αρνούνται να αναγνωρίσουν ότι ο Θεός εκτελεί τη θέλησή Του μέσα από τους ανθρώπους, όπως ακριβώς αναζητούσε πάντα να εκφράσει την αγάπη Του μέσα από τους ανθρώπους . Δε θα πιστέψουν ότι εκείνη η θέληση θα μπορούσε πιθανό να εκφραστεί μέσα από την καταστροφή του κακού με όλα τα υλικά επακόλουθα εκείνου του κακού. Δεν μπορούν να πιστέψουν ότι ο Θεός της αγάπης πιθανώς θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει την πρώτη θεία όψη για να καταστρέψει τις μορφές που εμποδίζουν την ελεύθερη δράση του θείου πνεύματος. Εκείνη η θέληση δεν πρέπει να εισχωρήσει μέσα στην ερμηνεία τους για την αγάπη..

Τέτοιοι άνθρωποι είναι σαν μια μυλόπετρα γύρω από το λαιμό της ανθρωπότητας, επειδή ακινητοποιούν κάθε αληθινή προσπάθεια, μουρμουρίζοντας « ας αγαπάμε το Θεό και ο ένας τον άλλο», αλλά δεν κάνουν τίποτε εκτός από το να μουρμουρίζουν προσευχές και κοινοτοπίες, ενώ η ανθρωπότητα πεθαίνει.

Μπορείτε να εκτιμήσετε εύκολα το γεγονός ότι η εφέλκυση της ενέργειας της θέλησης και η επίδρασή της πάνω στο απροετοίμαστο, υλικά σκεπτόμενο άτομο θα μπορούσε και θα αποδεικνυόταν μια καταστροφή. Απλά θα χρησίμευε στο να εστιάσει και να ενισχύσει την κατώτερη προσωπική θέληση, που είναι το όνομα που δίνουμε στην επιθυμία, που έχουμε αντιληφθεί και καθορίσει. Θα μπορούσε να δημιουργήσει τότε μια κατευθυντήρια δύναμη που κατευθύνεται σε προσωπικούς στόχους, έτσι ώστε το άτομο να μπορούσε να γίνει ένα τέρας διαφθοράς. Στην ιστορία της φυλής, μια ή δυο αναπτυγμένες προσωπικότητες το έκαναν αυτό με θλιβερά αποτελέσματα, πάνω τόσο στον εαυτό τους όσο και στους συνανθρώπους τους της εποχής τους (Νέρων και Χίτλερ).

Υπάρχει μόνο ένας τρόπος με τον οποίο η εστιασμένη κακή θέληση, με την ανταποκριτικότητά της στη δύναμη της Σαμπάλλα, μπορεί να υπερνικηθεί και αυτό γίνεται με την αντίθεση μιας εξίσου εστιασμένης πνευματικής θέλησης, που επιδείχνεται από τους άνδρες κι τις γυναίκες καλής θέλησης που ανταποκρίνονται, που εκπαιδεύουν τον εαυτό τους στο να είναι ευαίσθητοι σ αυτόν τον τύπον της νέο-εισερχόμενης ενέργειας και μπορούν να μάθουν πώς να την επικαλούνται και να την εφελκύουν.

Θα ήθελα να σας υποδείξω εδώ, ότι η όψη της θέλησης μπορεί να προσεγγιστεί μόνο από το νοητικό πεδίο και μόνο εκείνοι, επομένως, που εργάζονται με το νου και μέσα από το νου μπορούν να αρχίσουν να οικειοποιούνται αυτή την ενέργεια. Εκείνοι που ζητάνε να εφελκύσουν την ενέργεια της Σαμπάλλα πλησιάζουν κοντά στην ενέργεια του πυρός. Το πυρ είναι το σύμβολο και η ποιότητα του νοητικού πεδίου. To πυρ είναι μια όψη της θείας φύσης. Το πυρ παράγεται με φυσικά μέσα και με τη βοήθεια του ορυκτού βασιλείου και αυτό ήταν το κύριο απειλητικό και επιλεγμένο μέσο της καταστροφής του Παγκόσμιου πολέμου. Αλλά η πύρινη καλή θέληση και η συνειδητή εστιασμένη χρήση της δύναμης της Σαμπάλλα μπορούν να αντιμετωπίσουν το πυρ με πυρ και αυτό πρέπει να γίνει.

Δεν μπορώ να σας δώσω περισσότερα πάνω σ αυτό το θέμα μέχρι να αφιερώσετε χρόνο στην εξέτασή του και να επιδιώξετε να κατανοήσετε τη χρήση της θέλησης, τη φύση της, το σκοπό της και τη σχέση της με ό,τι κατανοείτε σαν ανθρώπινη θέληση.

Πρέπει να συλλογιστείτε πάνω στο πως θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και με τι τρόπο οι ζηλωτές και μαθητές που είναι νοητικά πολωμένοι, μπορούν να εστιάσουν εκείνη τη θέληση και να επωμιστούν με ασφάλεια την ευθύνη για τη σωστή χρήση της.

Άραγε δεν θα μπορούσε να υπάρξει ένας οργανωμένος όμιλος που θα αναλάμβανε αυτό το θέμα σαν την κεντρική ιδέα του διαλογισμού του και που θα προσπαθούσε να προσαρμοστεί –με την ορθή κατανόηση- στην επαφή με τη χρήση της ενέργειας της Σαμπάλλα; Δε θα ήταν δυνατό να επεξεργαστείτε βαθμιαία αυτή την κεντρική ιδέα της αποκάλυψης της θείας θέλησης, έτσι ώστε να μπορεί το γενικό θέμα να παρουσιαστεί στο σκεπτόμενο κοινό όταν θα έρθει πραγματικά η ειρήνη;

Υπάρχουν πολλά που πρέπει να εξεταστούν σε σχέση μ αυτό. Υπάρχει η κατάδειξη των τριών όψεων της θέλησης, όπως απαριθμήθηκαν πιο πάνω.

Υπάρχει η προετοιμασία του ατόμου για την έκφραση αυτής της ενέργειας.

Υπάρχει μια ώριμη εξέταση που πρέπει να δοθεί στη σχέση της Ιεραρχίας με τη Σαμπάλλα, που προωθείται καθώς οι Διδάσκαλοι επιχειρούν να εκτελέσουν το θείο σκοπό και να είναι Παράγοντες διανομής της ενέργειας της θέλησης.

Υπάρχει μια προσπάθεια που πρέπει να γίνει ώστε να κατανοηθεί κάπως η φύση της άμεσης κρούσης της πρώτης όψης πάνω στην ανθρώπινη συνείδηση, εντελώς ξέχωρα από το ιεραρχικό κέντρο- μια κρούση που γίνεται χωρίς καμμιά διαδικασία απορρόφησης και υποβιβασμού στην οποία την υποβάλλει η Ιεραρχία. Αυτή μπορεί να γίνει πιο άμεση και πιο πλήρης όταν θα έχει επέλθει μεγαλύτερη ασφάλεια από μια πιο κατανοητή ανθρώπινη προσέγγιση.

Μια από τις αιτίες που βρέθηκαν πίσω από τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο μπορεί να βρεθεί σε μια πρώιμη επαφή από κάποιες εγωιστικές διάνοιες που έχουν μια σχετικά υψηλή ποιότητα που βοηθιέται από η Μαύρη Στοά. Για να απομακρυνθεί αυτό και για να επέλθει τελικά η εξαφάνιση της επιρροής των σκοτεινών δυνάμεων από τον πλανήτη μας, πρέπει να έρθει η δραστική, συνειδητή χρήση της δύναμης της Σαμπάλλα από τη Λευκή Στοά , που βοηθιέται από τους άνδρες και τις γυναίκες καλής θέλησης που η θέληση τους για το καλό είναι αρκετά ισχυρή ώστε να τους διαφυλάξει από τον προσωπικό κίνδυνο στο έργο τους και να τους αποτρέψει από τις εσφαλμένες και επικίνδυνες γραμμές.

Αυτή η βοήθεια απαιτεί μια κάποια συγκεκριμένη και σχεδιασμένη επαφή και αλληλεπίδραση ανάμεσα στα δυο κέντρα, την Ανθρωπότητα και την Ιεραρχία. Όταν αυτή εδραιωθεί καλύτερα θα μπορέσει να οργανωθεί και να γίνει γνωστή συνεργασία και τα μέλη των δυο μεγάλων κέντρων μπορούν « να σταθούν μαζί με μαζική πρόθεση».

Αυτή η μαζική πρόθεση θα είναι η αντιστοιχία πάνω στο νοητικό πεδίο της μαζικής πρόθεσης του γενικού κοινού που στέκει με τη δύναμη της έλξης πάνω στα χείλη του και στην καρδιά του.

Σ αυτή την έλξη πρέπει να προστεθεί η εστιασμένη θέληση των παγκόσμιων διανοητών και ενορατικών που θα χρησιμοποιήσουν το νου τους και τον εγκέφαλό τους για να εκφωνήσουν το σωστό.

(Αλίκη Μπέιλη, Εσωτερική Αστρολογία, από σελ. 590)

 

 

Μάντραμ του Πυρός

 Ζητώ το Δρόμο. Λαχταρώ να γνωρίσω.

Οράματα βλέπω και φευγαλέες βαθιές εντυπώσεις.

Πίσω απ’ την πύλη, στην άλλη πλευρά, 

βρίσκεται αυτό που ονομάζω κατοικία,

γιατί ο κύκλος έχει σχεδόν διανυθεί και το τέλος προσεγγίζει την αρχή.

Ζητώ το Δρόμο. Όλους τους δρόμους διάνυσαν τα πόδια μου.

Ο Δρόμος τους Πυρός με καλεί με άγρια κλήση.

Τίποτα μέσα μου δε ζητά το δρόμο της ειρήνης,

τίποτα μέσα μου δε λαχταρά τη γη.

Το πυρ ας μαίνεται, οι φλόγες ας καταβροχθίζουν.

Είθε να καεί όλη η σκουριά και είθε να εισέλθω απ’ αυτή την Πύλη

και να βαδίσω το Δρόμο του Πυρός.

 

«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 21.00 - 

με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

22 Νοεμβρίου 2020

Εκφώνηση κειμένου πριν από τον διαλογισμό από την αδελφή Ε.Σ.:

  ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΑΡΚΕΗΝ ΤΟΝ ΙΟΥΝΙΟ ΤΟΥ 2020, Ομιλία της  Christine Morgan

Η Ανύψωση και η Ελευθερία της Υπηρεσίας

Ανύψωση και Ελευθερία – η υπόσχεση της Υδροχοϊκής εποχής θα μπορούσε σίγουρα να εκφραστεί με αυτές τις δύο λέξεις. Ωστόσο, η έκφρασή τους στην πορεία της ιστορίας, έδωσε δύναμη και προνόμια σε άτομα και μειοψηφίες, ενώ ολόκληροι λαοί τις στερήθηκαν και αδικήθηκαν. Μια τέτοια κρυσταλλοποίηση φαίνεται να υπάρχει σήμερα, εκεί όπου οι δυνάμεις του εθνικισμού, της οικονομικής ιδιοτέλειας και της απληστίας έχουν διαιωνίσει κατάφωρες ανισότητες.

Παρότι τέτοιου είδους σκοτεινά και καταστροφικά πρότυπα έχουν φέρει επανειλημμένα την ανθρωπότητα στο χείλος της καταστροφής, διακρίναμε επίσης σε όλο τον κόσμο σημάδια μιας νέας και πιο φωτισμένης συνείδησης στην ανταπόκριση των ανθρώπων, όπως κατά τη διάρκεια της πρόσφατης πανδημίας. Άραγε, όταν περάσουμε μέσα από τις συνέπειες της τωρινής πανδημίας, θα ανασυγκροτηθεί, η διεθνής κοινότητα σε ένα πιο ενοποιημένο σώμα, θα επανορθώσει αυτές τις κατάφωρες ανισότητες στον κόσμο και θα στηρίξει εκείνους που εργάζονται για το σκοπό αυτό; Ωστόσο, πέρα και από αυτή την αίσθηση της παγκόσμιας ενότητας, θα χρειάζεται η αίσθηση ενός παγκόσμιου πεπρωμένου και σκοπού, ώστε να οδηγηθεί η ανθρώπινη δημιουργικότητα στην ορθή κατεύθυνση.

Μια πρόσφατη επιστολή της Σχολής Αρκέην αναφερόταν στον σοφό σύμβουλο της Νορβηγικής διπλωματίας, Torgeir E. Fjærtoft, ο οποίος είχε επισημάνει την ανάγκη για ένα νέο είδος διπλωματίας, ώστε να σταματήσει η ατέρμονη διαμάχη μεταξύ των εθνών και το προκύπτον διεθνές αδιέξοδο. Αυτός είπε: «Η εμπειρία μου από την πολυμερή διπλωματία εντός των ΗΕ είναι ότι για να πειστεί κάποιος, επικαλούμαστε για να εφελκύσουμε. Αυτό σημαίνει ότι για να δουλέψει μια ιδέα πρέπει να έχει ισχυρή απήχηση. Η συγκεκριμένη διατύπωση σε κάθε δεδομένη στιγμή των αρχών και των κωδικοποιήσεων των ΗΕ δεν είναι παρά εξελισσόμενες παρουσιάσεις μίας υποκείμενης ιδέας. Αυτή η ιδέα, όχι οι εξελισσόμενες παρουσιάσεις, είναι η πηγή με την οποία σχετίζονται τα κράτη μέλη».

Μας δίνει έμπνευση να παρακολουθούμε την απήχηση της πρακτικής που χρησιμοποιούν οι σπουδαστές του εσωτερισμού – επικαλούμαστε για να εφελκύσουμε. Αυτή είναι η αρχή κάθε δημιουργικής δραστηριότητας και μια ουσιαστική δράση για τη δημιουργία ορθών σχέσεων κάθε είδους. Είναι η ίδια διαδικασία που υπόκειται όλης της εργασίας μας στη συνδιάσκεψη και ιδιαίτερα σήμερα, κατά την Παγκόσμια Ημέρα Επίκλησης. Προκειμένου να αυξηθεί η ισχύς αυτής της διαδικασίας επίκλησης-εφέλκυσης, θα πρέπει η συνείδηση να ανυψωθεί στα ανώτερα επίπεδα ενέργειας όπου βρίσκεται αυτή η δύναμη. Αυτή η ανύψωση της συνείδησης αποτελεί το κλειδί για την αρχή της ελευθερίας – ένα θέμα που βρίσκεται στο νου πολλών ανθρώπων ως αποτέλεσμα της πανδημίας και των περιορισμών που, αναγκαστικά, έχουν επιβληθεί σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό στις κινήσεις και τις δραστηριότητες ολόκληρων πληθυσμών. Το ζήτημα της ελευθερίας φαίνεται να εντοπίζεται πίσω από αρκετά γεγονότα που διαμορφώνουν τον κόσμο μας σήμερα, καθώς νιώθουμε σιγά-σιγά ν’ ανοίγει μια πόρτα προς έναν νέο κόσμο. Τελικά, ελευθερία είναι μια κατάσταση συνείδησης, που δεν καθορίζεται από τις περιστάσεις, κάτι το οποίο αρκετοί απ’ όσους μάχονται για την ελευθερία κατέδειξαν στον κόσμο με την έμπνευση να τους στηρίζει εν μέσω διώξεων και φυλάκισης.

Εσωτερικά, η αρχή της ελευθερίας είναι «μια ενζυμική ενέργεια που μπορεί να διαπεράσει την ουσία κατά ένα μοναδικό τρόπο». Είναι μια θεία αρχή που αντιπροσωπεύει μια όψη της επίδρασης την οποία ασκεί ο μεγάλος ήλιος Σείριος πάνω στο ηλιακό μας σύστημα και, όπως πληροφορούμαστε, «ιδιαίτερα πάνω στον πλανήτη μας». Αυτή η κοσμική ελευθερία «συνδέεται με ορισμένες μεγάλες εξελικτικές αναπτύξεις που επιτρέπουν στη ζωή ή την όψη πνεύμα να ελευθερωθεί από την κρούση, την επαφή και την επίδραση της ουσίας». Η έλλειψη εσωτερικής ελευθερίας οφείλεται σε ελλιπή ευθυγράμμιση με τον Ανώτερο Εαυτό μέσα από λεπτοφυείς φόβους, επιθυμίες ή άλλες γοητείες. Εμποδίζει την κυκλοφορία των δυνάμεων της ζωής, οδηγώντας σε πνευματική ασφυξία και απώλεια επαφής με το βασίλειο της ομορφιάς που αναζητά έκφραση μέσα απ’ όλες τις μορφές.

Πρώτα και κύρια, η πρόσβαση σε αυτόν τον κόσμο της ομορφιάς επιτυγχάνεται μέσω ευθυγράμμισης με την ψυχή, διότι η ψυχή ενεργοποιεί στον μαθητή τους νόμους-χορηγούς της ελευθερίας του πνευματικού βασιλείου. Ο Νόμος της Ανύψωσης είναι ένας από αυτούς, και όταν εγκαθίσταται στην προσωπική ζωή, αφυπνίζει «τη χαρούμενη, ανυψωτική δύναμη της «ουντάνα» – μιας από τις πέντε πράνα που κυκλοφορούν γύρω από το αιθερικό σώμα κάθε ανθρώπου. Ουντάνα σημαίνει «αυτό που μεταφέρει προς τα επάνω». Όταν αυτό ελέγχεται, συντονίζει τους ζωτικούς αέρες στις κοιλότητες του εγκεφάλου και ανυψώνει τη συνείδηση στο τσάκρα της κορώνας. Σε αυτό το σημείο, επιτυγχάνεται είσοδος στο άσραμ και βιώνεται αληθινή ελευθερία. Αυτό συμβαίνει, επειδή ολόκληρος ο κύκλος του άσραμ με τον οποίο συνδέεται ένας μαθητής, η εσωτερική και εξωτερική του υπηρεσία, διέπεται από απόλυτη ελευθερία.

Η περιορισμένη μας αντίληψη για αυτή την αληθινή ελευθερία και μια απρόθυμη ή ατελής ανταπόκριση στην πειθαρχία που συνεπάγεται η επίτευξή της, είναι εκείνο που μας καθιστά αιχμάλωτους του πλανήτη. Στο βαθμό που οι εξωτερικές αισθήσεις και η κατώτερη επιθυμητική φύση ελέγχουν την εμπειρία, η πειθαρχία που απαιτείται για την επίτευξη απελευθέρωσης θα μοιάζει δεσμευτική. Το κάλεσμα της εποχής μας είναι η πρόθυμη ανακατεύθυνση της επιθυμητικής φύσης ώστε να λειτουργεί δημιουργικά στο ομαδικό έργο. Σύμφωνα με τον Θιβετανό, «Η υπακοή είναι μπροστά, με την ελευθερία στο χέρι της».

Η ομαδική εργασία απελευθερώνει τον κατώτερο εαυτό και η συνείδηση ανυψώνεται μέσα στο φως του πύρινου πετραδιού που καίει λαμπρό με σκοπό και αγάπη στην καρδιά του ομίλου. Όσο περισσότερο το βιώνουμε, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούμε ότι η πειθαρχία και η ελευθερία είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος και όταν αυτό γίνει αντιληπτό, οι πνευματικές πρακτικές δεν είναι πλέον κοπιαστικές, αλλά γεμάτες χαρμόσυνη διεύρυνση. Οι καθημερινοί διαλογισμοί και οι περιοδικοί αναστοχασμοί καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, διατηρούν σε φόρτιση το αιθερικό σώμα και το πνεύμα μας αισθάνεται μια ένδον ανάταση. Ο Νόμος της Ανύψωσης αναλαμβάνει τον έλεγχο και, καθώς συμβαίνει αυτό, μια κατανόηση ενός πιο δυσνόητου αλλά σχετικού νόμου αρχίζει να παίζει το ρόλο της. Αυτός είναι ο Νόμος της Διευρυμένης Ανταπόκρισης, για τον οποίο μια αρχαία στάντζα αναφέρει:

Πάνω απ’ τα σύννεφα της γης, ένα σημείο αστραποβολεί… Mόνο ο οφθαλμός της όρασης βλέπει αυτό το σημείο… Mόνο η κατανόηση του νόμου που εξυψώνει και ανεβάζει μπορεί να διδάξει στον ‘άνθρωπο του πυρός και υιό του ύδατος’ να εισέλθει στην καταχνιά. Aπό εκεί αναρριχάται στη βουνοκορφή κι εκεί στέκει πάλι ελεύθερος. Eίναι μια ελευθερία τριπλή στο είδος της, που χαιρετά τον άνθρωπο ο οποίος περνά … στο φλεγόμενο έδαφος της θυσίας. O ήλιος αυξάνει το πυρ· διασκορπίζει την ομίχλη και στεγνώνει τη γη. Kι έτσι γίνεται το έργο. Εσωτερική Ψυχολογία II, σελ.199

Αν στοχαστούμε πάνω σε αυτές τις μυστηριώδεις λέξεις, μπορεί να οδηγηθούμε σε μια αμεσότερη σχέση με τους εσωτερικούς νόμους που διευκολύνουν την ανύψωση της συνείδησης στην βουνοκορφή. Ένας άλλος τρόπος για να μπούμε στο πνεύμα αυτών των νόμων, είναι να σκεφτόμαστε τον εαυτό μας ως «ενέργεια σε κίνηση» και όχι ως μορφή. Η αίσθηση της ταυτότητάς μας καθορίζεται από μια «συνήθεια σε κίνηση» που εδραιώνει ένα πρότυπο μοτίβο στην ουσία, και αυτό το μοτίβο συγχωνεύεται σε μια ουσιαστική μορφή. Επειδή η συνήθεια της κίνησής μας πάντα τροποποιείται –αλλάζει εντελώς ανεπαίσθητα με την πάροδο του χρόνου και κινείται σπειροειδώς ανοδικά– παρόμοια και η μορφή διασπάται ακατάπαυστα και αναδομείται σύμφωνα με τους νέους ρυθμούς κίνησης. Στην πνευματική ατραπό στόχος μας είναι η συνθετική κίνηση. Όπως διαβάζουμε στην Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός: «Mια από τις κύριες λειτουργίες του Διδασκάλου στον παρόντα κύκλο (αν κι όχι σ’ όλους τους κύκλους) είναι να διδάξει στο μαθητή Tου πώς να εναρμονίζει όλους αυτούς τους παράγοντες, πώς να συνθέτει τους ποικίλους τρόπους κίνησης ή έκφρασης και πώς να τους συντονίζει όλους, έτσι ώστε ο κραδασμός να είναι ομοιόμορφος. Όταν ελέγχει η ενέργεια του Eγώ ή επιβάλλει το ρυθμό της στα διάφορα περιβλήματα μέσω των αντίστοιχων κύριων κέντρων τους, όταν το τριπλό πυρ ανέρχεται με διευθετημένο τρόπο μέσω του τριπλού αγωγού κι όταν τα τρία κεφαλικά κέντρα ενώνονται κατά τριγωνικό τρόπο, τότε έχουμε φώτιση ή ακτινοβόληση ολόκληρης της ζωής της προσωπικότητας, το σκότος δίνει τη θέση του στο φως κι ο Ήλιος της Γνώσης προβάλλει και διασκορπίζει το σκότος της άγνοιας. Tα μικρότερα κέντρα σχετίζονται με τον ενδότερο συντονισμό του περιβλήματος, τα μεγαλύτερα με τον ομαδικό συντονισμό ή την αλληλοσυσχέτιση του ενός περιβλήματος με το άλλο. O άνθρωπος αποβαίνει φλεγόμενο και λαμπερό φως, ακτινοβολώντας φως που καίει εκ των ένδον». Σελ. 1130

Ο μαθητής αναρριχάται σταθερά στην βουνοκορφή μαζί με συμμαθητές για να σχηματίσει ένα φλεγόμενο φως. Σε αυτό το πυρ αναφερθήκαμε κατά τη διάρκεια της εορταστικής εβδομάδας του Νέου Ομίλου Εξυπηρετητών του Κόσμου, τον οποίο ονομάσαμε συμβολικά Ομαδικό Προμηθέα, από τον Τιτάνα που έκλεψε τη φωτιά από τους θεούς στον Όλυμπο για να προσφέρει το δώρο του πολιτισμού στην ανθρωπότητα. Αυτή η συμβολική πράξη μπορεί να εξομοιωθεί με την συγχώνευση του ανώτερου και του κατώτερου νου σε μια γέφυρα φωτός ανάμεσα στο ανθρώπινο και τα υπερανθρώπινα βασίλεια. Αυτός είναι σίγουρα ο στόχος για την Πέμπτη ρίζα-φυλή και το άμεσο καθήκον του Νέου Ομίλου Εξυπηρετητών του Κόσμου που πρωτοπορεί. Μας δίνει έμπνευση η απεικόνιση του ομίλου να στέκει στην βουνοκορφή του Αιγόκερου, εφελκύοντας το φλογερό φως της Ιεραρχίας για να δοθεί στην ανθρωπότητα ως η φωτιά του νέου, παγκόσμιου πολιτισμού. Εδώ, στο σημείο της βουνοκορφής βιώνονται τα πυρά του Άγκνι, του Κυρίου του νοητικού πεδίου, που αναζωπυρώνονται από την αέρινη αγάπη του Ίντρα, του Κυρίου του Βουδδικού πεδίου, οδηγώντας τον μαθητή να φλέγεται από χαρά και ευδαιμονία.

Όλα αυτά μπορεί να έμοιαζαν με μια όμορφη και μάλλον μυστικιστική απεικόνιση της εμπειρίας του μαθητή στην βουνοκορφή, εάν δεν επρόκειτο να προσθέσουμε σ’ αυτήν την πρακτική εργασία τη λήψη και μεταβίβαση αυτού του πυρός μέσα στην ανθρώπινη συνείδηση. Αυτό συμβαίνει καθώς εργαζόμαστε με το ρυθμό και το τελετουργικό της έβδομης ακτίνας της τελετουργικής μαγείας, η οποία είναι η βάση της «έμπρακτα εφαρμοσμένης μαθητείας». Μέσω της συνειδητοποίησης και της χρήσης αυτής της ακτινικής ενέργειας, το «υπερκόσμιο φως» που βιώνεται στην βουνοκορφή απλώνεται κάτω χαμηλά στις κοιλάδες. Μας λένε ότι «η Διαδικασία που απαιτείται για την εκδήλωση του ‘‘υπερκόσμιου φωτός’’ πραγματοποιείται όταν επιτευχθεί ένα μεταβατικό σημείο σύνθεσης και οι επτά ενέργειες συγχωνευτούν σε ένα μεγάλο ζωογόνο Φως. Αυτές οι επτά ενέργειες πάντοτε δημιουργούσαν, ενωμένες, το «υπερκόσμιο φως» πάνω στα ύψιστα επίπεδα της θείας έκφρασης, αλλά αυτό το αποκαλυπτικό φως βρίσκει Τόπο μόνο όταν η έβδομη ακτίνα της Τελετουργικής Τάξης είναι ενεργή και σε διαδικασία εκδήλωσης στους τρεις κόσμους και απαραιτήτως, συνεπώς, στο έβδομο πεδίο, το φυσικό πεδίο. Μια τέτοιου είδους εκδήλωση αναπόφευκτα λαμβάνει χώρα σε στιγμές πλανητικής κρίσης, όταν η έβδομη ακτίνα είναι ενεργή και όταν ο Ήλιος βρίσκεται στον Υδροχόο. Ένας τέτοιος συνδυασμός σχέσεων εγκαθιδρύεται τώρα… Ο Στόχος αυτού του συνδυασμού… είναι να φέρει φώτιση και να εδραιώσει τάξη πάνω στη Γη…

… Η πρώτη ένδειξη μιας πιθανής αποτελεσματικότητας αυτών των θείων εισηγήσεων ήταν «η χορήγηση της Μεγάλης Επίκλησης· η δυναμικότητά της ήταν τόσο μεγάλη, ώστε έπρεπε να εξετασθούν οι ορθές συνθήκες πριν γίνει δυνατή η ανακοίνωσή της. Αυτό ήταν το πρώτο βήμα στη σχεδιασμένη καταστάλαξη του “υπερκόσμιου φωτός”· το δεύτερο βήμα θα είναι η επανεμφάνιση του Μεγάλου Κυρίου που θα δράσει σαν φακός δια του οποίου μπορεί να εστιασθεί το φως και να προσαρμοστεί στην ανθρώπινη ανάγκη. Πραγματοποιούνται γοργά οι συνθήκες με τις οποίες μπορεί να γίνει εφικτό το μεγάλο αυτό γεγονός της διάδοσης του φωτός» (ΜΣΝΕ ΙΙ, σελ. 425/6).

Αν στοχαστούμε πάνω σ’ αυτό αυτό, θα διαπιστώσουμε ότι οι ζωές μας, συντονισμένες με τον Νόμο της Ανύψωσης, καθίστανται ενεργειακά πρότυπα κίνησης, έως ότου η ατόφια δύναμη της ζωντάνιας μετασχηματίσει αυτόματα κάθε τι με το οποίο επέρχεται επαφή. Η διακήρυξη του Χριστού, «Ιδού, ποιώ τα πάντα καινά», μπορεί επομένως να ακολουθηθεί από κάθε μαθητή στο δικό του επίπεδο. Αυτή η μεταμόρφωση μπορεί να φαίνεται πέραν των δυνάμεών μας, τόσο ατομικά όσο και ως όμιλος, αλλά δεν είναι – κρατάμε το πεπρωμένο μας στα ίδια μας τα χέρια και το ερώτημα που τίθεται είναι εάν θα γίνουμε μαχητές πάνω στην ατραπό του φωτός ή θα είμαστε εκείνο που ο Θιβετανός αποκαλεί «βραδυπορούντες και μέτρια ικανοποιητικοί ζηλωτές». Κατά τη διάρκεια αυτού του αβέβαιου μεταβατικού σταδίου στην παγκόσμια ιστορία, η αγάπη που βρίσκεται μέσα μας ζητά επιτακτικά να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να ανταποκριθούμε σε αυτήν την τωρινή χωρίς προηγούμενο ευκαιρία. Εάν μόνο τολμήσουμε να θέσουμε προκλήσεις στις προσωπικότητες μας, μπορούμε να προχωρήσουμε επαναστατικά μπροστά σε έναν νέο τρόπο ζωής. Αυτό αποτελεί αναμφίβολα μια τεράστια δυσκολία, λόγω του ότι ο υλικός κόσμος γίνεται ιδιαίτερα έντονα και απτά αντιληπτός. Ακόμη κι αν υπάρχει εσωτερική γνώση και ευαισθησία στην υποκειμενική εντύπωση, οι αισθήσεις μπορούν πολύ εύκολα να υπερισχύσουν, παραλύοντας την πνευματική ζωή. Η ένταση του εσωτερικού κόσμου πρέπει ωστόσο να επιδιωχθεί και μπορούμε αυτό να το κατακτήσουμε, ενεργώντας «Ως Εάν» ο στόχος να έχει ήδη επιτευχθεί. Χρησιμοποιώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τη δημιουργική φαντασία σημαίνει ότι θα εργαζόμαστε υπό τον αποκρυφιστικό νόμο, η ενέργεια ακολουθεί τη σκέψη – η μορφή σκέψης που δομούμε ενεργοποιείται σταθερά σε τέτοιο βαθμό συντονισμού με την πραγματικότητα προς την οποία προσβλέπουμε, ώστε τελικά ανυψώνει τη συνείδηση στην πραγματικότητα της ομαδικής ζωής πάνω στην βουνοκορφή.

Εδώ, πάνω στην βουνοκορφή, το συγχωνευμένο ομαδικό μοτίβο σκέψης είναι ένα ζων πυρ, μέσω του οποίου η Ιεραρχία μπορεί να εργαστεί, και κάθε μαθητής αποτελεί ένα μέρος του μοτίβου και ένα ζωτικό κρίκο για την προώθηση της ενέργειας στο περιβάλλον. Η αλλαγή στην ομαδική ζωή και η διαρκής σκέψη για τον όμιλο και τον εαυτό μας με όρους «ενεργειακών προτύπων σε κίνηση» σηματοδοτεί ουσιαστικά τη μετάβαση από τη μονοτονία και την επανάληψη του φυσικού πεδίου σε δημιουργικές, αενάως αυθεντικές, εμπειρίες ενέργειας σε κυκλοφορία. Από υποκειμενική άποψη τα πάντα αλληλεπιδρούν, ενώ ανεπαίσθητοι μετασχηματισμοί λαμβάνουν χώρα ασταμάτητα. Κάθε στιγμή της ημέρας φέρνει κάτι καινούργιο που δεν είχε βιωθεί ποτέ προηγουμένως. Εάν σταθούμε σε αυτό, αντιλαμβανόμαστε ότι το να ζούμε συνειδητά στις ανώτερες αισθήσεις και να προσπαθούμε να βιώσουμε τη ζωή ως ενεργειακά μοτίβα, θα μπορούσε να είναι ό,τι πιο εξυψωτικό και δημιουργικό μπορούμε ενδεχομένως να πράξουμε. Είναι η χαρά της ζωής σε ένα διαρκώς εναλλασσόμενο καλειδοσκόπιο φωτός, χρώματος και ήχου – κάθε τμήμα του οποίου πάλλεται από δυναμική ζωή. Αυτή είναι η πραγματικότητα που αναμένει όλους όσοι τολμούν να αφήσουν «τις Δυνάμεις της Δημιουργικής Ζωής να κυκλοφορούν και τον Νόμο της Ανύψωσης να Ελέγχει».

 

«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 21.00 - 

με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

15 Νοεμβρίου 2020

Εκφώνηση κειμένου πριν από τον διαλογισμό από τoν αδελφό Δ.Κ.:

ΙΘΑΚΗ

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ

Είμαστε τυχεροί που ζούμε στην Ελλάδα και έτσι μπορούμε να έχουμε εύκολη πρόσβαση στον πλούτο της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας και φιλοσοφίας. Στον εσωτερισμό μιλάμε πολύ – και δικαίως - για το ινδικό έπος της Μπαγκαβάτ Γκίτα αλλά σπάνια για τα δύο ελληνικά έπη, την Ιλιάδα και την Οδύσσεια που αποδίδονται στον Όμηρο.

Για τον αποσυμβολισμό του έπους της Ιλιάδας, που προηγείται χρονικά, δεν έχω συναντήσει πολλές αναφορές. Πιστεύω ότι χρήζει μιας εμπεριστατωμένης ανάλυσης. Νομίζω ότι, σε γενικές γραμμές, συμβολίζει την μακρά πορεία του ανθρώπου μέσα στην ατραπό της εμπειρίας και στο τέλος, με τη κυρίευση της Τροίας, την είσοδο στην ατραπό της επιστροφής. Αυτή η ατραπός της επιστροφής παρουσιάζεται με ένα εξαιρετικό τρόπο στην Οδύσσεια. Θα προσπαθήσω, με τη βοήθεια κάποιων κειμένων, να ρίξω λίγο φως στους συμβολισμούς της Οδύσσειας, που βέβαια είναι πάρα πολλοί και πολυεπίπεδοι. Μόνο να πω ότι τα περισσότερα ονόματα που αναφέρονται εκεί δεν είναι καθόλου τυχαία…

Ο Οδυσσέας συμβολίζει τον αναζητητή, τον άνθρωπο, τη συνείδηση που πλέον έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται ότι ο τελικός στόχος του είναι η επιστροφή στην Ιθάκη, στον πνευματικό κόσμο και η επανένωσή του με την Πηνελόπη, την ψυχή του. Όλα αυτά βέβαια στη συνείδησή του γιατί στην πραγματικότητα είναι πάντα ενωμένος. Σε αυτό το ταξίδι ο νους του θα είναι ο πολύτιμος βοηθός του. Βλέπουμε να σχηματίζεται ένα τρίγωνο μεταξύ του Οδυσσέα-συνείδηση, της Πηνελόπης-ψυχή και του Τηλέμαχου που πιστεύω ότι συμβολίζει τον αναλυτικό νου.

Ο Οδυσσέας ξεκίνησε από την Τροία με 12 καράβια που ήταν γεμάτα με λάφυρα  και τους συντρόφους του. 12 επίπεδα που χρειάζονται κάθαρση σε αντιστοιχία με τους 12 άθλους του Ηρακλή. Οι σύντροφοι του Οδυσσέα αντιπροσωπεύουν τα κατώτερα κομμάτια του ψυχισμού του, τα μέρη της προσωπικότητας που χρειάζονται εξαγνισμό.

Πρώτος σταθμός του Οδυσσέα στο ταξίδι της επιστροφής είναι η χώρα των Κικόνων. Οι σύντροφοι του Οδυσσέα λεηλατούν τον τόπο με περισσή απληστία και παραμένουν αλαζονικά στη χώρα τρώγοντας και πίνοντας. Εκεί τους βρίσκουν οι Κίκονες και αφανίζουν αρκετούς από αυτούς.  Εδώ ο Οδυσσέας χάνει τους συντρόφους, αποβάλλει δηλαδή τα κομμάτια της προσωπικότητας που αντιπροσωπεύουν την απληστία. Η παρόρμηση για συσσώρευση πλούτου είναι ακόρεστη. Τα καράβια του Οδυσσέα ήταν γεμάτα λάφυρα, ωστόσο οι σύντροφοι ήθελαν κι άλλα. Ο συμβολισμός της χώρας των Κικόνων παραπέμπει σε ένα από τα 9 προβλήματα που αντιμετωπίζει ο αναζητητής, ως άλλος Ηρακλής, που αντιμετωπίζει τα 9 κεφάλια της Λερναίας Ύδρας, το πρόβλημα της συσσώρευσης χρήματος.

Επόμενος σταθμός, η χώρα των Λωτοφάγων. Οι λωτοφάγοι έδωσαν στους συντρόφους του Οδυσσέα να φάνε τους λωτούς της λησμονιάς. Ορισμένοι από τους συντρόφους τρώνε τους καρπούς, συμβολίζοντας με αυτή την πράξη ένα μέρος της συνείδησής του, που παραμένει προσκολλημένο στη μορφική όψη, ξεχνώντας τον προορισμό της ψυχής. Και η πολύ γλυκιά γεύση τους παραπέμπει ίσως στα κατώτερα ψυχιστικά φαινόμενα που μας δίνουν μια γλυκιά ψευδαίσθηση διεύρυνσης της συνείδησης.

Συνεχίζοντας το ταξίδι ο Οδυσσέας πέφτει πάνω στους Κύκλωπες. Ο Πολύφημος εγκλωβίζει τον Οδυσσέα και τους συντρόφους του στη σπηλιά του ασυνείδητου. Είναι γιος του Ποσειδώνα, προέρχεται δηλαδή από το συναισθηματικό σώμα. Ο Οδυσσέας χρησιμοποιεί το νου για να μπορέσει να σωθεί. Μόνο ένας ισχυρός νους μπορεί να εξισορροπήσει αυτές τις συναισθηματικές αναταραχές. Δεν έχει τη δύναμη να τον σκοτώσει, αλλά τον κάνει ανίκανο να εμποδίσει τη φυγή του, γιατί ουσιαστικά ο Κύκλωπας είναι ένα μέρος του εαυτού του. Η τύφλωση του Πολύφημου προκαλεί την οργή του πατέρα του Ποσειδώνα, ο οποίος εδώ ταυτίζεται με την ανεξέλεγκτη και ταραγμένη συναισθηματική μας φύση. Αυτή η συναισθηματική διαταραχή θα είναι το μόνιμο εμπόδιο στην προσπάθεια του Οδυσσέα, όπως και κάθε ανθρώπου στο ταξίδι της αναζήτησης.

Έχοντας καταφέρει να δαμάσει εν μέρει το συναίσθημα, ο Οδυσσέας φτάνει στο νησί του Αιόλου. Ο Αίολος συμβολίζει το νοητικό στοιχείο, ο έλεγχος του οποίου μπορεί να οδηγήσει στον τελικό σκοπό. Δίνει στον Οδυσσέα ένα ασκί, μέσα στο οποίο βρίσκονται δεμένοι όλοι οι αέρηδες και τον συμβουλεύει να μην το ανοίξει πριν φτάσει στην Ιθάκη. Ο ήρωας πέφτει σε βαθύ ύπνο κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Η συνείδηση χάνει την επαγρύπνησή της και οι άπληστοι σύντροφοί του ανοίγουν το ασκί, νομίζοντας πως περιέχει δώρα του Αιόλου. Η νοητική σύγχυση που προκαλείται με την απελευθέρωση των ανέμων πισωγυρίζει τη συνείδηση από τον προορισμό της. Ο Οδυσσέας αναζητητής δεν είναι ακόμα έτοιμος για τον τελικό προορισμό. Και έτσι πέφτει εξ αιτίας της αλαζονείας και ξαναρχίζει πάλι την μάχη, πάντα όμως από ένα ανώτερο τμήμα του σπειροειδούς. Στο βιβλίο «Οι Άθλοι του Ηρακλή» διαβάζουμε σχετικά: «Η αληθινή δοκιμασία στο Σκορπιό δε θα συμβεί μέχρι να συντονισθεί κανείς, μέχρι ο νους, η συναισθηματική φύση και η φυσική φύση λειτουργήσουν σαν μονάδα. Τότε ο άνθρωπος περνά στο Σκορπιό όπου η ισορροπία του ανατρέπεται και η επιθυμία του φαίνεται να επικρατεί, όταν νομίζει ότι απαλλάχθηκε απ’ αυτή. Είναι ρευστός, ενώ νόμιζε ότι είναι ισορροπημένος. Ο νους για τον οποίο ήταν εντελώς σίγουρος ότι άρχισε να ελέγχει την προσωπικότητά του, δε φαίνεται να λειτουργεί».

Στη συνέχεια ο Οδυσσέας φτάνει στη γη των Λαιστρυγόνων που ήταν φοβεροί ανθρωποφάγοι γίγαντες. Κατέστρεψαν τα 11 από τα 12 πλοία και έφαγαν τους ναύτες τους. Μόνο το πλοίο του Οδυσσέα γλύτωσε. Ο αναζητητής έρχεται αντιμέτωπος με τους φόβους του, τους αποδέχεται και τους μετασχηματίζει. Εδώ αντιμετωπίζει το κεφάλι της Ύδρας που σχετίζεται με το φόβο. Και αν κρίνουμε από το μέγα πλήθος των συντρόφων που αφανίστηκαν, βλέπουμε ότι το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της ενέργειάς μας καταναλώνεται στους φόβους και τις ανησυχίες μας.

Επόμενος σταθμός του ήρωα, το νησί της Κίρκης. Η Κίρκη γοητεύει τους συντρόφους του ήρωα και τους μεταμορφώνει σε χοίρους. Εδώ απεικονίζεται η δύναμη του σεξουαλικού ενστίκτου, που μπορεί να μεταβάλλει έναν άνθρωπο σε ζώο, εκδηλώνοντας τα πιο κτηνώδη του ένστικτα. Ο Οδυσσέας με τη βοήθεια του Ερμή, μένει ανεπηρέαστος από την Κίρκη. Ο Οδυσσέας αντιμετώπισε το κεφάλι της Ύδρας που σχετίζεται με το σεξ. Παρότι τα κατώτερα τμήματα της προσωπικότητας (σύντροφοι) ήταν έτοιμα να υποταχθούν στη δύναμη της σεξουαλικής έλξης, η συνείδηση-Οδυσσέας κατάφερε να αντισταθεί στη λαγνεία και να χαλιναγωγήσει τη σεξουαλική ενέργεια που θα του φανεί πολύ χρήσιμη στην επόμενη περιπέτεια, στην κάθοδο στον Άδη.

Ο Οδυσσέας κατεβαίνει στον Άδη – υποσυνείδητο για να ξεκαθαρίσει το παρελθόν. Με τη βοήθεια της ενέργειας που εξοικονόμησε με το έλεγχο της σεξουαλικότητας, κάνει ένα είδος ανασκόπησης και ξεκαθαρίζει σκέψεις και συναισθήματα που τον στοιχειώνουν. Έχει την πολύτιμη βοήθεια του αιθερικού σώματος, μιας και ποτίζει με αίμα τους νεκρούς για να θυμηθούν και να μιλήσουν. Το αίμα είναι η πηγή της ζωής και ξαναφέρνει στη ζωή όσα έχουν ξεχαστεί αλλά εξακολουθούν να επηρεάζουν το παρόν. Αυτή η εργασία δεν μπορεί να γίνει όμως χωρίς πρώτα να έχει ισχυροποιηθεί η θέληση. Με το ξίφος της θέλησης ο Οδυσσέας βάζει σε τάξη τις ψυχές. Και βέβαια η όλη διαδικασία πρέπει να γίνει σύντομα. Ο ήρωας ρίχνει μια ματιά στο παρελθόν και συνεχίζει το ταξίδι, γιατί αν καθυστερήσει πολύ με τις αναμνήσεις, κινδυνεύει να καθηλωθεί, να «πετρώσει» αντικρύζοντας το κεφάλι της Μέδουσας που βρίσκεται στον Άδη.

Στη συνέχεια ο ήρωας αντιμετωπίζει τις Σειρήνες που τον παρακινούν με το γλυκό τραγούδι τους να εγκαταλείψει τον σκοπό του και να πάει κοντά τους. Αντίθετα με ότι πιστεύεται, το κείμενο δεν κάνει αναφορά στη μαγεία της φωνής τους αλλά στη θελκτικότητα των στίχων. Οι στίχοι παρακινούν τον Οδυσσέα να πάει κοντά τους γιατί γνωρίζουν τα πάντα και όποιος τις ακούει αποκτά γνώση. Βλέπουμε εδώ την αντιστοιχία των σειρήνων με τον ψευτοδάσκαλο Βούσιρι που εκμαύλισε τον Ηρακλή στον άθλο των χρυσών μήλων. Ο Οδυσσέας όμως σφικτά δεμένος στο κατάρτι του σκοπού της επιστροφής, τους αντιστέκεται.

Αμέσως μετά ο Οδυσσέας και οι σύντροφοί του αντιμετωπίζουν τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Η Κίρκη είχε συμβουλέψει τον Οδυσσέα να μην τα βάλει μαζί τους, ίσως γιατί αυτά τα τέρατα να συμβολίζουν τους παγκόσμιους νόμους της ανταπόδωσης, του κάρμα. Χάνοντας κάποιους συντρόφους από τα τέρατα, ο Οδυσσέας ξεκαθαρίζει κάποια κομμάτια από το κάρμα του, που δεν είχαν ακόμα ξεκαθαριστεί.

Επόμενος σταθμός το νησί του Ήλιου. Ενώ ο ήρωας κοιμάται, οι σύντροφοί του σφάζουν και τρώνε κάποια από τα ιερά βόδια του ήλιου. Αυτά τα βόδια, απ’ ότι αναφέρεται στο κείμενο, δεν αυξάνονται ούτε λιγοστεύουν και αυτό γιατί συμβολίζουν τις αιώνιες και αμετάβλητες πνευματικές αξίες. Η πράξη των συντρόφων φαίνεται να συμβολίζει την εκμετάλλευση αυτών των αξιών. Πολλές φορές ο αναζητητής χρησιμοποιεί τις εσωτερικές εμπειρίες για να θρέψει το εγώ του και να επιδείξει πνευματική ανωτερότητα. Πρόκειται για την πνευματική υπερηφάνεια-αλαζονεία που περιγράφεται στους άθλους του Ηρακλή σαν άλλο ένα κεφάλι της Λερναίας Ύδρας. Και βέβαια έρχεται η τιμωρία, το καράβι καταστρέφεται και όλοι οι εναπομείναντες σύντροφοι πνίγονται. Ο Οδυσσέας διασώζεται και απαλλαγμένος πια και από την έπαρση, φτάνει στο νησί της Καλυψούς.

Η Καλυψώ κρατάει τον ήρωα στο νησί της, προσφέροντάς του τις γήινες απολαύσεις. Όπως φαίνεται και από το όνομά της καλύπτει και συσκοτίζει τη συνείδηση. Ο άνθρωπος ξεχνάει τον προορισμό του και ενδιαφέρεται μόνο για την κάλυψη των επιθυμιών του μέσα στην άνεση που του προσφέρεται. Βλέπουμε εδώ την αντιστοιχία με το κεφάλι της ύδρας που αντιπροσωπεύει την άνεση. Μάλιστα από τα 10 χρόνια που κράτησε συνολικά η επιστροφή του Οδυσσέα, τα 7 ήταν καθηλωμένος στο νησί της Καλυψούς. Τόσο πολύ καιρό χάνουμε καθηλωμένοι από την άνεση και τις απολαύσεις. Από μια άλλη όμως σκοπιά θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε αυτήν την καθυστέρηση σαν ένα απαραίτητο διάλειμμα στο ταξίδι του γυρισμού. Ο Ερμής τελικά αφυπνίζει τον Οδυσσέα. Ο ήρωας ερμη-νεύει με διαφορετικό τρόπο τον κόσμο και ξαναδίνει αξία στα πνευματικά αγαθά έναντι των υλικών. Έτσι ξεκινάει πάλι το ταξίδι με τη σχεδία που του έφτιαξε η Καλυψώ.

Πλησιάζοντας ο Οδυσσέας στο νησί των Φαιάκων, ο Ποσειδώνας  σηκώνει μεγάλη θαλασσοταραχή. Οι συναισθηματικές συγκρούσεις σαν τεράστια κύματα απειλούν να τον συντρίψουν. Τότε εμφανίζεται η Ινώ η Λευκοθέα και τον συμβουλεύει να πετάξει τα ρούχα που του έδωσε η Καλυψώ και τον βαραίνουν, να βάλει ένα λευκό πανί στο στήθος και να πηδήξει από τη σχεδία. Το λευκό πανί στο κέντρο της καρδιάς ίσως συμβολίζει τον εξαγνισμό των συναισθημάτων που πραγματοποιείται σε αυτό το κέντρο. Έτσι ο ήρωας απελευθερώνεται από τις ψευδαισθήσεις του υλικού κόσμου και κολυμπώντας φτάνει στη στεριά, γυμνός. Έτσι γυμνός από προσκολλήσεις και αγνός από συναισθηματικές φορτίσεις, φτάνει επιτέλους στη γη των Φαιάκων. Η λέξη Φαίακες, όπως και όλα τα ονόματα που χρησιμοποιεί ο Όμηρος, είναι συμβολική. Συμβολίζει το νοητικό πεδίο από τη φαιά ουσία του εγκεφάλου. Επιτέλους ο ήρωας παίρνει τη 2^η μύηση!

Οι Φαίακες κατοικούσαν αρχικά κοντά στους Κύκλωπες από τους οποίους υπέφεραν από ληστρικές επιδρομές. Έτσι άλλαξαν τόπο διαμονής και σώθηκαν. Η ύλη δηλαδή του νοητικού ανέβηκε σε ανώτερο υποπεδίο, όπου δεν μπορούσε πια το αστρικό πεδίο να ασκήσει επιρροή. Ο Οδυσσέας γυμνός, δηλαδή ελεύθερος από τα χρέη του αστρικού πεδίου ντύνεται με τα ρούχα που του δίνει η Ναυσικά, η κόρη του Βασιλιά, το «ένδυμα της ψυχής» του νοητικού πεδίου. Τελικά ο ήρωας φτάνει μπροστά στο Βασιλιά Αλκίνοο, που σημαίνει ισχυρός νους και ίσως να συμβολίζει τον ανώτερο νου, ο οποίος του ζητάει να του διηγηθεί το πώς έφτασε ως εδώ. Ζητείται δηλαδή από τον Οδυσσέα να κάνει μια ανασκόπηση του ταξιδιού, η οποία είναι απαραίτητη για να μπορέσει να το συνεχίσει. Οι Φαίακες, στη συνέχεια, τον καλούν να συμμετάσχει στους αθλητικούς αγώνες που γίνονται στην πόλη τους. Σε αυτό το σημείο ο Οδυσσέας καταφέρνει να ξεπεράσει την αλαζονεία, ένα καθαρά νοητικό εμπόδιο, στο δρόμο του για την επιστροφή στο πνεύμα.

Τελικά οι Φαίακες βοηθούν τον ήρωα να επιστρέψει στην Ιθάκη. Τον βάζουν σε ένα πλοίο τους που δεν ταξιδεύει με πανιά ή κουπιά αλλά, με τι άλλο, με τη δύναμη της σκέψης.  Και μάλιστα ταξιδεύει σχεδόν σαν να πετάει στον αέρα με τη δύναμη τεσσάρων αλόγων. Τα 4 άλογα αντιπροσωπεύουν τα 4 κατώτερα σώματα του ανθρώπου που πλέον έχουν περιέλθει στον έλεγχο του νου.

Το κείμενο μας αποκαλύπτει ότι ο γιος του Οδυσσέα ο Τηλέμαχος με παρότρυνση της Αθηνάς – της σοφίας του Ανώτερου Εαυτού – έχει φύγει από την Ιθάκη προς αναζήτηση πληροφοριών για τον χαμένο πατέρα. Στο ταξίδι του στη Σπάρτη ο Μενέλαος του χαρίζει δύο αμφορείς, έναν από το Θεό Ήφαιστο και έναν φτιαγμένο από θνητό. Αυτούς τους κρατήρες τους χρησιμοποιούσαν για να αραιώνουν τον οίνο που στην αρχαιότητα ήταν πολύ δυνατός και στην προκειμένη περίπτωση συμβολίζουν την παρότρυνση να ασκεί ο Τηλέμαχος-κατώτερος νους έλεγχο στα πάθη του αστρικού, χωρίς όμως να σβήνει την ορμή για δημιουργία. Πρέπει ο νους να κάνει τη σωστή κράση του ανθρώπινου και θείου στοιχείου, να βαδίζει τη μεσαία ατραπό.

Ο Οδυσσέας επιτέλους έχει φθάσει στην Ιθάκη. Ο αναζητητής έχει κάνει τα πρώτα βήματα της πνευματικής αφύπνισης. Εδώ ο υπέρτατος ενθουσιασμός για τη νέα πραγματικότητα που βιώνει καθώς και η αίσθηση δύναμης που οφείλεται στην ολοκληρωμένη προσωπικότητα μπορεί να τον οδηγήσουν στην αλαζονεία και την πνευματική φιλοδοξία. Γι’ αυτό η Αθηνά-σοφία καθοδηγεί τον Οδυσσέα σε μια στάση περίσκεψης και σεμνότητας. Έτσι ο ήρωας μεταμφιέζεται σε ζητιάνο και κοιμάται στην καλύβα του χοιροβοσκού. Ο χοιροβοσκός Εύμαιος ήταν γιος ενός Βασιλιά που κατάφερε να ενώσει τα δύο αντιμαχόμενα βασίλεια της Συρίας. Αντιπροσωπεύει την ισορροπία των δύο λοβών του εγκεφάλου και θα είναι ισχυρός σύμμαχος του Οδυσσέα στη μεγάλη μάχη που θα ακολουθήσει. Οι δύο λοβοί, τολμώ να πω, ότι αντιπροσωπεύουν ο μεν αριστερός τον νου, ο δε δεξιός το βουδικό στοιχείο.

Η μεγάλη μάχη, η μάχη ανάμεσα στον Οδυσσέα και τους μνηστήρες της Πηνελόπης συμβολίζει την αναμέτρηση με τον Ένοικο στο Κατώφλι. Η Αθηνά συμβουλεύει τον Οδυσσέα να είναι προσεκτικός και να μη φανερώσει το όνομά του και τις προθέσεις του στους μνηστήρες πριν τη μάχη. Ο Ένοικος είναι πολυμήχανος, η ιδιότητα που αποδίδεται στον Οδυσσέα και μπορεί εύκολα να παραπλανήσει τη συνείδηση. Η Αθηνά επεμβαίνει πολύ συχνά αφ’ ότου έφτασε ο Οδυσσέας στο νησί των Φαιάκων, από τη στιγμή δηλαδή της δεύτερης μύησης. Τώρα πια χρειάζεται περισσότερο ο αναζητητής την βοήθεια της ενόρασης που προέρχεται από ανώτερα πεδία και μπορεί βέβαια πολύ πιο εύκολα να την αντιληφθεί. Πριν τους Φαίακες ήταν συχνότερες οι επεμβάσεις του Ερμή, που συμβολίζει τις παρεμβάσεις του νου. Ο νους άλλωστε ερμη-νεύει. Πάνω σε αυτό ο Θιβετανός αναφέρει: «Ο Σκορπιός μεταφέρει τη δοκιμασία μέχρι τη ζωή του φυσικού πεδίου και τότε, όταν αντιμετωπισθεί και χρησιμοποιηθεί εκεί, η ζωή του ανθρώπου ανεβαίνει στον ουρανό και το πρόβλημα που περιλαμβάνει η δοκιμασία λύνεται με τη χρήση του ορθολογικού νου». Και σε άλλο σημείο: «Η δύναμη του νου, αφού αναπτύχθηκε, δοκιμάσθηκε και βρέθηκε αληθινή στο ζώδιο του Σκορπιού, αρχίζει να μειώνει τη δραστηριότητά της και τη θέση της αρχίζει να παίρνει η ενόραση. Αυτό είναι ουσιώδες πριν εισέλθει ο μαθητής στο ζώδιο του Αιγόκερου και αρχίσει η προετοιμασία για μύηση».

Ο Ένοικος στο Κατώφλι είναι το συνολικό άθροισμα όλων των χαρακτηριστικών της προσωπικότητας που δεν έχουν ακόμη κατακτηθεί και δεν έχουν υποταχτεί και τα οποία πρέπει τελικά να υπερνικηθούν πριν από τη μύηση. Όταν ο νους φτάσει σε ένα σχετικά υψηλό στάδιο ανάπτυξης, εφελκύεται η όψη της μνήμης με ένα νέο και συνειδητό τρόπο και τότε κάθε λανθάνουσα προδιάθεση, κάθε φυλετικό και εθνικό ένστικτο, κάθε κατάσταση που δεν έχει κατακτηθεί και κάθε σφάλμα που ελέγχει φτάνει μέχρι την επιφάνεια της συνείδησης και τότε αρχίζει η τελική μάχη.

Οι μνηστήρες της Πηνελόπης που είναι πολλοί συμβολίζουν όλα αυτά τα ανυπότακτα χαρακτηριστικά και προδιαθέσεις της προσωπικότητας και ο αρχηγός τους ο Αντίνοος αποτελεί τη συνισταμένη τους. Φαίνεται και από το όνομά του, Αντίνοος ίσον Αντι-Νους. Μετά από την ανάλογη προετοιμασία, η μάχη του ήρωα με τους μνηστήρες είναι σφοδρή. Πολύτιμος βοηθός είναι ο Τηλέμαχος, ο πια εξαγνισμένος νους καθώς και οι υπηρέτες που έχουν μείνει πιστοί στον Οδυσσέα.

Πριν από τη μάχη, η Πηνελόπη – ψυχή  βάζει στους μνηστήρες τη δοκιμασία να τεντώσουν το τόξο του Οδυσσέα και να περάσουν το βέλος και από τα 12 τσεκούρια. Εδώ οι συμβολισμοί είναι πολλοί. Θα επιχειρήσω να αποσυμβολίσω την δοκιμασία μόνο μερικά. Το τόξο μπορεί να συμβολίζει και το ζώδιο του Τοξότη από το οποίο πρέπει να περάσει ο μαθητής μετά από τη δεύτερη μύηση στο Σκορπιό πριν να έρθει στο κατώφλι της τρίτης μύησης και της ένωσης με την ψυχή. Το τέντωμα του τόξου δείχνει ότι για να αντιμετωπίσει κανείς τις δοκιμασίες που τίθενται για την τρίτη  μύηση, απαιτείται μια ισχυρή θέληση. Και τα 12 τσεκούρια που πρέπει να διαπεραστούν είναι οι 12 άθλοι του Ηρακλή, οι δοκιμασίες που περνάει ο αναζητητής και θριαμβεύει και στα 12 ζώδια. Ο Οδυσσέας που ήταν μεταμφιεσμένος σε ζητιάνο ήταν ο μόνος που κατάφερε να φέρει σε πέρας τη δοκιμασία.

Και βέβαια ακολουθεί η μεγάλη μάχη όπου οι μνηστήρες φονεύονται ο ένας μετά τον άλλο και ο ήρωας επικρατεί πανηγυρικά. Και στη συνέχεια το παλάτι καθαρίζεται από το αίμα και τα πτώματα και απολυμαίνεται με θειάφι, που είναι το χημικό στοιχείο θείο. Το θείο λοιπόν καθαρτικό πυρ καθαρίζει τελείως την προσωπικότητα του αναζητητή και τότε είναι η ώρα για την μεγάλη ένωση. Την ένωση του Οδυσσέα με την Πηνελόπη. Την ένωση του αναζητητή με την ψυχή. Επιτέλους η τρίτη μύηση έχει ληφθεί, το ταξίδι τελείωσε. Μέχρι βέβαια να αρχίσει το επόμενο….

 

Βιβλιογραφία:

1)   ΜΥΣΤΙΚΗ ΟΔΥΣΣΕΙΑ, Ιουλία Πιτσούλη, εκδόσεις Διόπτρα

2)   Ιστορίες και Συμβολισμός της Αναζήτησης στην Αρχαία Ελλάδα   kosmos-zine.gr