Εφελκύοντας την Ψυχή των Εθνών

ΟΙ ΑΚΤΙΝΕΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Ο Θιβετανός δε μας δίδει τις ακτίνες της ψυχής και της προσωπικότητας της σύγχρονης Ελλάδας. Μας δίνει τις ακτίνες της σύγχρονης Ιταλίας και μια νύξη ότι, κάτι που ίσως εφαρμόζεται στην περίπτωση της Ιταλίας και της Ρώμης, οι ακτίνες ίσως αλλάζουν. Αν ισχύει αυτό, τότε δεν έχουμε παρά μερική μόνο ερμηνεία του γιατί η ιστορία των εθνών φαίνεται να αλλάζει, καθώς θα θέλαμε να γνωρίζουμε πότε συμβαίνει αυτή αλλαγή.
Μια επιπλέον περιπλοκή έγκειται στην ύπαρξη των ζωδιακών σημείων και των πλανητών κάθε έθνους δια των οποίων εισρέουν συγκεκριμένες ενέργειες και παρόλο που κάποιες πόλεις και εθνικές υποομάδες μπορεί να βρίσκονται υπό την επίδραση ορισμένων ακτίνων και ζωδίων, ο συνολικός τάπητας αποβαίνει εξαιρετικά πολύπλοκος.
Η κλασσική Ελλάδα δεν αποτελούσε ένα ενιαίο έθνος με τη σύγχρονη έννοια του όρου, αλλά μια συνύπαρξη τριών εθνικών ομάδων, των Δωριέων, των Ιώνων και των Αιολών και είχε εκατοντάδες ξεχωριστά πόλεις-κράτη που είχαν ως κέντρο τους το Αιγαίο Πέλαγος και την Ευρωπαϊκή Ελληνική ηπειρωτική χώρα, αλλά απλωνόταν δυτικά ως τη Σικελία, την Ιταλία και περαιτέρω.
Εν τούτοις, οι Έλληνες αναγνώριζαν ορισμένους δεσμούς γλώσσας και κουλτούρας που τους διαφοροποιούσε από τους ‘βαρβάρους’ και από καιρού εις καιρόν συμμαχούσαν για παράδειγμα, κατά των Περσών ή τη Μακεδονική εισβολή ή παραμέριζαν τις διαφορές τους για να συναγωνιστούν σε Πανελλήνιους αγώνες.
Τα ομηρικά έπη, Ιλιάδα και Οδύσσεια  συνιστούσαν τη Βίβλο της κλασσικής Ελλάδας. Πολλά μέρη αυτών των έργων απομνημονεύθηκαν και θεωρούνταν πολύτιμη καθοδήγηση για την ορθή διακυβέρνηση. Η Ιλιάδα είναι κατά πολύ μιας 4ης ακτίνας έργο, Αρμονία μέσω Διαμάχης. Μετά από  το τραγικό και σοβαρό ρήγμα στο στρατόπεδο των ελλήνων και την άγρια μάχη μεταξύ Ελλήνων και Τρώων και τους αντίστοιχους ‘ουράνιους’ πρωταθλητισμούς, το έπος τελειώνει με εκεχειρία και γενική συμφιλίωση
Η Οδύσσεια υμνεί τις περιπέτειες του Οδυσσέα κατά την επιστροφή του από την Τροία στην Ιθάκη, μια αρχετυπική μορφή 3ης ακτίνας, πανούργα, εξαιρετικά ανθεκτική, πολυμήχανη,  περίεργη και συχνά ανενδοίαστη. Η σύζυγος του Πηνελόπη, είναι κατά παρόμοιο τρόπο επιδέξια στην ύφανση πέπλων δόλου. Το έπος παρουσιάζει κάποια στοιχεία 4ης ακτίνας, καθώς τελειώνει με συμφιλίωση μετά από έναν κρίσιμο αγώνα. Η 3η ακτίνα είναι η ακτίνα της ενεργούς νοημοσύνης και παρουσιάζει μια ικανότητα για αφηρημένη σκέψη, χειρισμό, εφευρετικότητα, ακατάπαυστη δραστηριότητα, αναζήτηση νεωτερισμών και ποικιλίας, εμπορική και επιχειρηματική δράση.
Η μοναδικότητα της επίτευξης των αρχαίων Ελλήνων σίγουρα έγκειται στο βασίλειο της φιλοσοφίας, της λογικής και της αφηρημένης σκέψης. Εδώ έγκειται η εκδήλωση του σκοπού της ψυχής. Οι έλληνες στοχαστές κατάφεραν να απελευθερωθούν από τα μαγευτικά, μη κριτικά ξόρκια της μυθολογικής σκέψης και του θρησκευτικού δόγματος και να αντικειμενοποιήσουν διάφορα μέρη του περιβάλλοντος, να τα μελετήσουν και να στοχαστούν στους ποικίλους τομείς του. Ο πολιτισμός τους ήταν ο πρώτος που στηρίχτηκε στην πρωταρχικότητα της διανόησης.
Ένα από τα βασικά εργαλεία για να το πετύχουν ήταν το αλφάβητο, το οποίο εξέλιξαν σε ένα ιδιαιτέρως ευέλικτο εργαλείο για την παραγωγή νέων λέξεων και κατά συνέπεια ιδεών. Το αλφάβητο επέτρεψε το μαζικό αλφαβητισμό... Συγχρόνως οι έλληνες ανέπτυξαν δυο άλλα χρήσιμα εργαλεία της επικοινωνιακής 3ης ακτίνας, τα πλοία και τα νομίσματα.
Εφόσον ένα και μόνο νόμισμα μπορούσε να αγοράσει ή να θεωρείται ισότιμο με 5χ, 10ψ ή 15z, προσέφερε  τη δυνατότητα μεταφορά; αγαθών, υπηρεσιών, καλλιτεχνημάτων και αντιπροσώπευε μιαν αφαίρεση από αυτά καθαυτά τα στερεά αντικείμενα. Αυτό σε συνάρτηση με τα πλοία, προσέφερε επίσης εμπορικές ευκαιρίες που πρόθυμα αξιοποιήθηκαν. Οι Αθηναίοι ανέπτυξαν αρκετές ενδιαφέρουσες τραπεζιτικές πρακτικές.
Η ελληνική γλώσσα προσέφερε ένα νέο εργαλείο για αφηρημένη σκέψη και για μελέτη των ιδανικών μορφών.Στη γλώσσα παρατηρούμε μια δυναμική, επιχειρηματική νοημοσύνη, η οποία χαίρεται να κάνει άριστες διακρίσεις και να ανιχνεύει γραμμές αιτίου και αποτελέσματος. Ο Ηρόδοτος, ο Θουκυδίδης και ο Πολύβιος παρήγαγαν συστήματα εξελιγμένης και ευρέος φάσματος ιστορικής σκέψης. Οι πρώτοι έλληνες φιλόσοφοι ήσαν πρόδρομοι του Αϊνστάιν στην έρευνα τους για ένα ενοποιημένο πεδίο θεωρίας, που να αναζητά την ομοιότητα στην πολλαπλότητα των φαινομένων και θεώρησαν το νερό, τον αέρα, τους αριθμούς, το άτομο ως το ουσιαστική πρωταρχική ουσία ή αρχή των πάντων.
Η φιλοσοφική μελέτη δεν εστίασε μόνο στο φυσικό περιβάλλον, αλλά και στο κοινωνικό  με τη διερεύνηση αφηρημένων εννοιών όπως η δικαιοσύνη, η αλήθεια, η αρετή και το κάλλος,  τη μελέτη των οικονομικών ζητημάτων και την σημαντική πρόοδο στα μαθηματικά. Η υπέρτατη συνεισφορά των ελληνικών μαθηματικών ήταν η συστηματική εισαγωγή της επαγωγικής λογικής ως μέσον απόδειξης της αλήθειας των μαθηματικών προτάσεων. Η  αμερόληπτη σχολαστικότητα του Σωκράτη άνοιξε το δρόμο για το μνημειώδες σύστημα σκέψης που συστήθηκε από τον Πλάτωνα. Η μεταγενέστερη δυτική φιλοσοφία έχει περιγραφεί ως ‘Βήματα προς τον Πλάτωνα’.
Στην ελληνική μυθολογία η Μνημοσύνη (Μνήμη) ήταν η μητέρα των 9 Μουσών που ενέπνευσε ποικίλες πολιτισμικές δραστηριότητες. Το γεγονός αυτό και οι παραπάνω πληροφορίες ανατρέχουν σε ποιότητες του Τρίτου Κυρίου της Ακτίνας που φαίνεται ιδιαιτέρως σχετική με την ελληνική επίτευξη: ο Φύλακας των Αρχείων, Ο κύριος της Μνήμης, ο Ερμηνευτής Αυτού που έχει γίνει Ορατό, ο Θείος Διαχωριστής, Η με διάκριση Ουσιώδης Ζωή, ο Παγκόσμιος Νους και ο Οικοδόμος των Ιδρυμάτων
Η ελληνική θρησκεία ενθάρρυνε τους ανθρώπους να αποδίδουν το μέγιστο των ικανοτήτων τους και των ευκαιριών τους σε ποικίλα πεδία δράσης. Η ελληνική ζωή ήταν εξαιρετικά ανταγωνιστική. Αυτό αντανακλά μια επίτευξη που προσανατολίζεται στο ρητό «να είσαι ο εξυπνότερος», της 3ης ακτίνας, αλλά επίσης και της 4ης.Τα πάντα μπορεί να αποτελέσουν άμιλλα---ο αθλητισμός, το τραγούδι, το ορατόριο, η ποίηση, η μουσική, το δράμα. Στους ετήσιους εορτασμούς των Διονυσίων στην Αθήνα, παραγωγές τραγωδιών και κωμωδιών συναγωνίζονται για βραβεία.
Η 4ης ακτίνας αγωνία και έκσταση σχετίζεται και με την ελληνική λέξη ‘αγών’ (agon) και τη Διονυσιακή έξοδο από τον εαυτό, την έκσταση. Στο βαθμό που οι έλληνες πίστευαν ότι η αγωνία  για τον αγώνα ήταν μια ευγενής επιδίωξη σημαίνει ότι εκδήλωναν μια 4ης ακτίνας ποιότητα. Τυπικά χαρακτηριστικά της 4ης ακτίνας συνιστά ο θαυμασμός της ασφάλειας, της ευστάθειας, του χρυσού μεσαίου σημείου και συγχρόνως της ζωής του πάθους, της έκστασης, της σύγκρουσης και της αναταραχής. «Ο έλληνας έδινε τόσο μεγάλη αξία στο ‘μέσον’ γιατί ήταν τόσο επιρρεπής στα άκρα» (Kitto 1951:252)
Διερευνούσαν εκτεταμένα το ζήτημα της συμφιλίωσης των αντιθέτων και της επίλυσης των πολικοτήτων για να παράγουν αρμονία μέσα από τη σύγκρουση. Όταν σταματούσαν οι εχθροπραξίες για τους μεγάλους εορτασμούς όπως οι Ολυμπιακοί αγώνες, αγώνες άλλου τύπου ακολουθούσαν. Οι ποιότητες της 4ης ακτίνας προέβαλαν στον ακτινοβόλο χρωματισμό των εξαίσιων αναλογιών της γλυπτικής και στην αρχιτεκτονική, στην αναβλύζουσα πληθωρικότητα της Παλιάς Κωμωδίας, στην ισχυρή φαντασία της Τραγωδίας, στην αποφασιστικότητα με την οποία εξωραΐζονταν ακόμη και αντικείμενα όπως τα νομίσματα και τα σκεύη, στην πρωταρχική θέση που είχε η μουσική στην εκπαίδευση και στη μουσικότητα και εκφραστικότητα της ελληνικής γλώσσας.
Σε σύγκριση με τις ακτίνες 3η και 4η  οι υπόλοιπες δεν έχουν τόση σημασία. Παρατηρείται για παράδειγμα μια γενική έλλειψη επιστημονικής προσοχής στη λεπτομερή και ακριβή παρατήρηση, παρότι εμφανίζεται περισσότερο κατά τους ελληνιστικούς χρόνους  του 3ου και 2ου αιώνα. Οι έλληνες είδαν τη φυσική ως φιλοσοφία παρά ως μηχανική (που τόσο δυσαρεστούσε τον Πλάτωνα) και ο 3ης πολύ-αξονικός στοχασμός για τα μεγάλα ζητήματα της ζωής προτιμούσε να λειτουργεί με τη θεωρία παρά με το πείραμα.
Οι έλληνες προόδευσαν περισσότερο σε διανοητικές και συναισθηματικές παρά σε υλικά επιτεύγματα. Επανειλημμένως συναντούμε μια μίξη της 3ης και της 4ης ακτίνας , όπως για παράδειγμα στην ανάπτυξη της ταξινόμησης της ρητορικής (πώς να μιλάει κανείς πειστικά και εύγλωττα). Η ελληνική γλώσσα διαθέτει κομψότητα στη μορφή, χάρη, αρμονία και μια πολύχρωμη μουσικότητα, η οποία ανατρέχει στην 4η ακτίνα. Διαθέτει επίσης ποικιλία στη σειρά των λέξεων και μια ελαφράδα που διευκολύνει τη γρήγορη ομιλία, ποιότητες κι αυτές της 3ης ακτίνας.
Η 3η ακτίνα σχετίζεται κατά πολύ με την έκφραση του κάλλους , όμως η παρουσία της 4ης έχει μάλλον εμπνεύσει το ρητό « η διανοητική ικανότητα των ελλήνων συνοδεύεται από μια αισθητική αριστοτεχνία” (Bowra, 1 3 57: 1 7). Οι διάλογοι του Πλάτωνα δεν πρόσφεραν μόνο ιδέες, αλλά και τις κομψές και δραματικές εκφράσεις τους. Η 3η ακτίνα είναι επίσης γνωστή ως ο Κύριος της Ισορροπίας, και είτε/ή , παρότι/όμως το ελληνικό ύφος μπορεί να αποτελεί μια αντανάκλαση αυτής της ποιότητας της 3ης ακτίνας, αποκαλύπτει όμως και μια συνδιαλλαγή της με τη 4η. Το πάθος για ισορροπία και αντίθεση είναι συχνά μάλλον τυπικό, εκφραστικό και σταθερό σημάδι μιας ορμής για τάξη και αρμονία μπρος στην πολυπλοκότητα του κόσμου.
Όταν  η ακτίνα κάποιου ανθρώπου εκδηλώνεται  παρατηρείται μια παροδική, προπαρασκευαστική περίοδος ‘κατάρρευσης’. Στην αρχαϊκή περίοδο (8ος-6ος αιώνας) υπήρξε μια ραγδαία παρακμή των κοινωνικών και πολιτικών οργανισμών, κυρίως η εξαφάνιση της βασιλείας και της αριστοκρατίας, που αντικαταστάθηκε αρχικά από τυραννίες και μετά από ολιγαρχίες (όπου τα πλούτη ήταν το κριτήριο κι όχι η καταγωγή) και δημοκρατίες. Υπήρξε μια μαζική επέκταση της ελληνική κοσμοθεωρίας μέσω της αποικιοκρατίας και της αντιληπτικής ικανότητας και της ευρύτητάς της με την αύξηση της κυκλοφορίας των νομισμάτων, της λογοτεχνίας, της φιλοσοφικής, ανθρωπολογικής, γεωγραφικής και ιστορικής έρευνας.
Μετά από την αναταραχή της αρχαϊκής εποχής επήλθε μια άνθιση του πολιτισμού και εκδήλωση της ψυχής κατά την κλασσική περίοδο. Οι έλληνες ήταν άψογοι έμποροι και η υψηλού τύπου χρηματιστηριακή οικονομία του 4ου αιώνα μ.Χ. ήταν η πλησιέστερη αρχαία προς την προσέγγιση του 13ου αιώνα στο Λονδίνο. Κάποιες υπέρτατες οικονομικές πρακτικές απέτυχαν στην υλοποίηση, κυρίως λόγω της τάσης των ελλήνων να θεωρητικολογούν για να συλλάβουν αφηρημένα οικονομικά μοντέλα και πρότυπα παρά να δίνουν προσοχή στις πρακτικές όψεις της αγοράς.
Μια επίσης συνέπεια αυτής της αύξουσας ισχύς της αφαίρεσης αναφαίνεται στην επίλυση της σύγκρουσης με δημοκρατικές αρχές όπως η ισονομία (ισότητα έναντι του νόμου) και ισηγορία (ισότητα της ευκαιρίας  να ομιλούν δημόσια/ελευθερία λόγου). Την ίδια εποχή, ο ενδημικός πλούτος και η εμφύλια διαμάχη απειλούσε τη μετριοπάθεια και προσέφερε ευκαιρίες για φρικαλεότητες και ακρότητες.Η πολιτισμική επίτευξη της Ελλάδας ήταν γεωγραφικά πολύ άνιση. Ενώ η Ιωνία και η Αθήνα ανταποκρίνονταν και εκδήλωναν την 3η ακτίνα ψυχής, άλλες περιοχές μόλις και μετά βίας ανταποκρίνονταν σε αυτήν…
Οι Αθηναίοι ακόμη και για τα δεδομένα των ελλήνων ήσαν γνωστοί για την ακατάπαυστή τους δραστηριότητα και πολυπραγμοσύνη και ήταν στην Ιωνία που εμφανίστηκαν οι περισσότερες από τις πρώιμες προόδους στην αφηρημένη σκέψη. Ένας συνδυασμός 4ης ακτίνας ψυχής και 3ης ακτίνας προσωπικότητας (ένας συνδυασμός της Ανατολής, συμπτωματικά) θα εκδηλώνονταν με υψηλά αισθητικά γούστα και υπερέχοντα διανοουμενισμό, μια ώθηση για  επίτευξη αρμονίας και κάλλους  εκφρασμένη με ενεργό νοημοσύνη και προσαρμοστικότητα (Robbins l988: 6l8),και σίγουρα αυτό συνάδει με την αρχαία Ελλάδα.
Όμως ένας συνδυασμός 3ης ακτίνας ψυχής και 4ης ακτίνας προσωπικότητας που έχει χαρακτηριστικά όπως η έμφαση στην ουσιώδη φύση της σκέψης πίσω από την εμφάνιση συνδυασμένη με  μια φροντίδα για προσωπική ομορφιά και εμφάνιση, προσαρμοστικότητα και ‘πολυμηχανικότητα’ συνδυασμένη με δημιουργική φαντασία και αισθητική ευαισθησία, επιχειρηματικότητα αναμεμειγμένη με καλλιτεχνικές δεξιότητες ταιριάζει ακόμη περισσότερο.
Ο πολιτισμός της αρχαίας Ελλάδας προσφέρει ένα καλό παράδειγμα της ουσιώδους πάλης μεταξύ της 3ης  ακτίνας ψυχή και της 4ης ακτίνας προσωπικότητα καθώς εμφανίζει «αγώνα για οξύνοια, πνευματικά εμπνευσμένη διανοητική αντίληψη και χειρισμό της ενέργειας και προσωπικό νου που επισκιάζεται από συγκρουόμενα ψυχολογικές και φυσικές καταστάσεις» (Robbins 1988:581).
Για κάποιο χρόνο και ως ένα βαθμό η ψυχή έφερε ‘νοημοσύνη’ και ‘λογική’…Αν η ελληνική επίτευξη πραγματικά αποκάλυψε έναν σκοπό της ψυχής, αυτός μάλλον ήταν της όξυνσης της νοητικής δημιουργικότητας και επικοινωνιακές αρετές (3η ακτίνα ψυχής) και αυτό φαίνεται πιο πιθανό παρά η μεταμόρφωση της δυσαρμονίας και διαφωνίας σε κάλλος και συμφωνία (4η ακτίνα ψυχής)

Βιβλιογραφία:
Bailey, A. The Destiny of the Nations, New York: Lucis Publishing Company, 1949.
Bailey, A. Esoteric Psychology Vols. I & II, New York: Lucis Publishing Company, 1936, 1942.
Bailey, C. The Legacy of Rome, Oxford: Clarendon, 1923.
Barnes, H., An Intellectual and Cultural History of the Western World, Vol I, New York: Dover, 1965.
Burns, N. Western Civilizations, New York: Norton, 1947.
Bowra, M. The Greek Experience, London: Weidenfeld & Nicolson, 1957.
Kitto, H. The Greeks, London: Penguin, 1951.
Robbins, M. Tapestry of the Gods, Vols. I and II, Jersey City Heights: University of the Seven Rays Publishing House, 1988.

(Από το άρθρο «The Rays of Ancient Greece and Rome», Journal of Esoteric Psychology, Volume 7, No. 2, 1992 ΤHE RAYS OF ANCIENT GREECE & ROMΕ του Dr. R. F. Newbold)

ΤΑ ΕΘΝΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΚΤΙΝΕΣ
Σε σχέση μ’ αυτή τη συζήτηση που διέπει κι επηρεάζει τα ηγετικά έθνη του κόσμου, ο σπουδαστής πρέπει να έχει κατά νου το γεγονός ότι όλα ρυθμίζονται πρωτίστως σήμερα από το Νόμο των Χασμάτων· ωστόσο προχωρημένες ομάδες σε κάθε έθνος αρχίζουν να ανταποκρίνονται στο Νόμο της Κατανόησης. Είναι ένας νόμος που τελικά θα τονίσει την αιώνια αδελφοσύνη του ανθρώπου και την ταύτιση όλων των ψυχών με την Υπερψυχή. Αυτό θα αναγνωρισθεί στη φυλετική συνείδηση, καθώς και η ένα-δικότητα της Ζωής που διαχύνεται, διαπερνά, εμψυχώνει και ολοκληρώνει ολόκληρο το ηλιακό σύστημα. Η Ζωή αυτή λειτουργεί μέσα και διαμέσου όλων των πλανητικών διατάξεων, σ’ όλα τα βασίλεια των μορφών τους και σε ό,τι μπορεί να περιληφθεί στις λέξεις “μορφική ζωή”. Οι λέξεις αυτές περιέχουν τρεις βασικές ιδέες: τις ιδέες της ζωής, της μορφής και της εξέλιξης.
Η λειτουργία του Νόμου της Αγαπητικής Κατανόησης θα διευκολυνθεί και θα επιταχυνθεί εξαιρετικά στη διάρκεια της Υδροχοϊκής Εποχής που εξετάζουμε· θα καταλήξει αργότερα στην ανάπτυξη ενός παγκόσμιου διεθνούς πνεύματος, στην αναγνώριση μιας παγκόσμιας πίστης στο Θεό κι επίσης στην ανθρωπότητα σαν της κύριας έκφρασης της θειότητας στον πλανήτη και της μεταφοράς της ανθρώπινης συνείδησης από τον κόσμο των υλικών πραγμάτων σ’ εκείνον του πιο καθαρά ψυχικού. Θα οδηγήσει με τον καιρό κι αναπόφευκτα στον κόσμο των πνευματικών πραγματικοτήτων. Πρέπει να θυμόμαστε ότι (για την προχωρημένη ανθρωπότητα) η σειρά της αναγνώρισης αυτών των διευρύνσεων της συνείδησης είναι η εξής:
1.  Ο κόσμος της ψυχιστικής ζωής. Απαιτεί την αναγνώριση απ’ την εγκεφαλική συνείδηση της ανάγκης για νοητικό [48] και πνευματικό έλεγχο σαν πρώτο βήμα.
2.  Ο κόσμος της νοητικής ανέλιξης.
3.  Ο κόσμος της ψυχής ή εγώ, ο ατομικοποιημένος άνθρωπος. Όταν αυτές οι αναγνωρίσεις εδραιωθούν στο ζηλωτή, τότε έρχεται η αναγνώριση από το μαθητή του Διδασκάλου που θα τον καθοδηγήσει.
4.  Ο έλεγχος της ζωής του φυσικού πεδίου από την ψυχή.
5.  Η λειτουργία και η χρησιμοποίηση των ψυχικών δυνάμεων και η θέση και ο ρόλος τους στο πεδίο της νοήμονος υπηρεσίας.
6.  Η ερμηνευτική ικανότητα του φωτισμένου νου.
7.  Μια εμπνευσμένη δημιουργική ζωή στο φυσικό πεδίο.
Σ’ αυτή την ανάπτυξη της φυλετικής συνείδησης η διαδικασία δεν ακολουθεί κατ’ ανάγκη τη σειρά των παραπάνω επτά σταδίων. Αυτό οφείλεται στη διέγερση και την επακόλουθη ευαισθητοποίηση της μορφικής όψης μέσω της αυξημένης ακτινοβολίας και ισχύος του δυναμικού Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου· οι τάξεις του αποτελούνται από εκείνους που πέρασαν ή περνούν απ’ τα στάδια του ζηλωτή και του μαθητή, μαθαίνοντας έτσι να υπηρετούν. Η ψυχιστική ανέλιξη των μαζών παραλληλίζεται με την πνευματική ανέλιξη της προχωρημένης ανθρωπότητας. Μπορεί να ιδωθεί να βαίνει σε μεγάλη κλίμακα παντού σήμερα και δικαιολογεί την τρομακτική ανάπτυξη της πνευματιστικής κίνησης και την τεράστια αύξηση των κατώτερων ψυχιστικών δυνάμεων….
Σήμερα υπάρχουν πολλές χιλιάδες που περιέρχονται υπό την επιρροή του Νόμου της Αγαπητικής Κατανόησης. Πολλοί σε κάθε έθνος ανταποκρίνονται στον ευρύτερο συνθετικό αδελφικό φθόγγο, αλλά οι μάζες δεν καταλαβαίνουν προς το παρόν τίποτα απ’ αυτό. [49] Πρέπει να οδηγηθούν βαθμιαία σε σωστούς δρόμους από τη σταθερή ανάπτυξη της ορθής κατανόησης των ίδιων των συμπατριωτών τους. Να το έχετε αυτό κατά νου όσοι από σας εργάζεσθε για την παγκόσμια ειρήνη και τις ορθές ανθρώπινες σχέσεις, για την αρμονία και τη σύνθεση.
Όλα τα μεγάλα έθνη ελέγχονται από δύο ακτίνες, όπως ακριβώς το ανθρώπινο ον. Με τα μικρότερα έθνη δε χρειάζεται ν’ ασχοληθούμε. Όλα τα έθνη ελέγχονται από μια ακτίνα προσωπικότητας που αποτελεί αυτή την εποχή το δεσπόζοντα δυναμικό και κύριο παράγοντα ελέγχου κι από μια ψυχική ακτίνα που γίνεται αισθητή μόνο από τους μαθητές και τους ζηλωτές κάθε έθνους.
Η ψυχική αυτή ακτίνα πρέπει να εφελκυσθεί σε μια αύξουσα λειτουργική δραστηριότητα από το Νέο Όμιλο Υπηρετών του Κόσμου, γιατί αυτό είναι ένα από τα κύρια αντικείμενα και καθήκοντά του. Αυτό δεν πρέπει ποτέ να το χάσουμε από τη θέα.
(Αλ. Μπέιλη, Το Πεπρωμένο των Εθνών, 47-49)

ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΟΜΙΛΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΝ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΤΩΝ
...H εμφάνιση σήμερα του Νέου Ομίλου Εξυπηρετητών του Κόσμου είναι μια ένδειξη ότι υπάρχουν αρκετοί εγωικοί ακτινικοί τύποι σε φυσική εκδήλωση κι ότι ένας επαρκής αριθμός προσωπικοτήτων ανταποκρίνεται στην ψυχική επαφή, έτσι ώστε να μπορεί να σχηματισθεί ένας όμιλος ο οποίος μπορεί σαφώς να εντυπώνεται σαν ομάδα. Είναι η πρώτη φορά που μια τέτοια κατάσταση είναι εφικτή. Μέχρι τον παρόντα αιώνα μπορούσαν να εντυπωθούν άτομα εδώ κι εκεί σε διαφορετικά μέρη του κόσμου και σε πολύ διαφορετικούς χρόνους και περιόδους. Όμως σήμερα ένας όμιλος μπορεί ν’ ανταποκριθεί και οι αριθμοί τους είναι σχετικά τόσο μεγάλοι ώστε μπορεί να σχηματισθεί πάνω στον πλανήτη ένας όμιλος που να απαρτίζεται από έναν αριθμό προσώπων τέτοιας ακτινοβόλου δραστηριότητας που οι αύρες τους να συναντώνται και να έρχονται σε επαφή μεταξύ τους. Έτσι ένας όμιλος – υποκειμενικός και αντικειμενικός – μπορεί να λειτουργεί.
Υπάρχουν σήμερα αρκετά κέντρα φωτός διασκορπισμένα σ’ όλο τον κόσμο και αρκετοί μαθητές και ζηλωτές, ώστε οι μικρές ακτίνες ή νήματα φωτός (μιλώντας συμβολικά) που ακτινοβολούν από τον καθένα τους, μπορούν να συναντώνται και να αλληλοσυμπλέκονται και να σχηματίζουν ένα δίκτυο φωτός στον κόσμο. Αυτό συνιστά τη μαγνητική αύρα του Νέου Ομίλου Εξυπηρετητών του Κόσμου. Κάθε άτομο στον όμιλο είναι ευαίσθητο στο Σχέδιο, είτε με τη δική του προσωπική γνώση μέσω επαφής με την ψυχή του, είτε επειδή η ενόραση του λέει πως, ό,τι ο Όμιλος που τον έλκει δέχεται σαν άμεσο έργο του, είναι γι’ αυτόν αληθινό και ορθό και μ’ αυτό μπορεί να συνεργασθεί οτιδήποτε μέσα του είναι ανώτερο και καλύτερο. Το κάθε άτομο σ’ αυτό τον Όμιλο θα εργάζεται στο δικό του ιδιαίτερο περιβάλλον ανάλογα με την ακτίνα και τον τύπο του. Αυτά πάλι θα χρωματίζονται απ’ τη φυλή και το έθνος του. Αλλά το έργο προωθείται καλύτερα όταν οι μονάδες στον Όμιλο [140] αντιμετωπίζουν την ανάγκη στο δικό τους ιδιάζον περιβάλλον, με τον τρόπο που είναι γι’ αυτές ο απλούστερος και καλύτερος δρόμος, εφόσον ανήκουν από συνήθεια και εκπαίδευση στο ιδιαίτερο αυτό περιβάλλον. Αυτό πρέπει να το θυμάστε.
(Αλ. Μπέιλη, Εσωτέρα Ψυχολογία ΙΙ)