«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 20.30 - 

με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

30 Ιανουαρίου 2021

                            Ομιλία πριν από τον διαλογισμό από την αδελφή Λ.Λ. 

 ΘΕΛΗΣΗ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗ

Άγκνι Γιόγκα

107. Τα βήματα της απόκτησης της Γνώσης είναι: αφυπνισμένος, διερευνητικός, κρούων, ακροαζόμενος, αναμιμνησκόμενος, μετασχηματίζων, ξιφοφόρος, ισχυρός, λυχνία της ερήμου, λιοντάρι της ερήμου, συνεργάτης των Δημιουργικών Αρχών, δημιουργός.

110. Η βαθμίδα «Λιοντάρι της ερήμου» επιτρέπει ιδιαίτερα την εκπλήρωση της σκέψης... Η μεγάλη καρδιά μπορεί να τα περιέχει όλα. 

 

«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 20.30 - 

με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

24 Ιανουαρίου 2021

Εκφώνηση κειμένου πριν από τον διαλογισμό από τoν αδελφό Δ.Χ.:

                                       Από το Ενημερωτικό Δελτίο Παγκόσμιας Καλής Θέλησης #2, 2020

https://smhttp-ssl-50131.nexcesscdn.net/uploads/el/worldgoodwill/GR.NL2020_2__1.pdf

 

 ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ - ΛΥΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

 Παγκόσμια Ενότητα

 Το ύψιστο ίσως ιδανικό της ανθρωπότητας είναι το ιδανικό της Παγκόσμιας Ενότητας, όπου όλοι οι άνθρωποι ανεξάρτητα από εθνικότητα, φυλή, θρησκεία και ιδεολογία γίνονται ένα, όχι λόγω της ομοιότητάς τους αλλά λόγω της δέσμευσής τους σε μια κουλτούρα καλής θέλησης που δεν γνωρίζει σύνορα και διαπερνά την ποικιλομορφία του ανθρώπινου γένους. Ο σπόρος αυτού του ιδεώδους μπορεί να εντοπιστεί 2000 χρόνια πριν, στην απαρχή της Ιχθυακής εποχής, όταν ο Χριστός κατέδειξε ότι το πνευματικό δυναμικό του ανθρώπου μπορεί να «γεφυρώσει τα ουράνια και τη γη» και να εκφράσει την αγάπη και την καλή θέληση προς όλους. Σήμερα,ο βασικός τόνος του μηνύματος του Χριστιανικού Ευαγγελίου «Ο Θεός είναι Αγάπη» υπερβαίνει τα όρια της θρησκευτικής διδασκαλίας και επιδιώκει να μετασχηματίσει κάθε πτυχή της ανθρώπινης κοινωνίας και διαβίωσης.

Παρόλο που η ανθρωπότητα αυτή την εποχή φαίνεται να στέκει στο κατώφλι ενός μέλλοντος, όπου το ιδανικό της Παγκόσμιας Ενότητας είναι εφικτό, υπάρχουν επίσης τα εμπόδια προς αυτό το ιδανικό μέσα στην ψυχή. Επιθυμώντας το μέλλον, αλλά προσκολλημένοι στο παρελθόν, μπορεί εύκολα να διαφανεί μια εμμονή μας στην διαμάχη. Ωστόσο, αυτή η διαμάχη είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της αυξανόμενης προσδοκίας της ανθρωπότητας για περισσότερο φως, αγάπη και ενότητα και ως εκ τούτου αποτελεί από μόνη της ένα σημείο προόδου.

Η σημερινή παγκόσμια ένταση θα επιλυθεί, όταν η ανθρωπότητα μάθει να εγκαταλείπει το παλιό και να αγκαλιάζει το νέο. Οι ιδεολογίες του παρελθόντος εκθειάζουν τον ατομικισμό εις βάρος της ενότητας, αναπαράγουν τη χωριστικότητα και εμποδίζουν τη γέννηση μιας κουλτούρας καλής θέλησης πάνω στη γη. Ο μελλοντικός ιδεαλισμός αναγνωρίζει την ευθύνη του ατόμου προς το σύνολο, βασίζεται στην καλή θέληση και, συνεπώς, θα οδηγήσει στην Παγκόσμια Ενότητα όταν αυτή αγκυροβολήσει στην ανθρώπινη σκέψη και συνείδηση.

Αυτός ο ιδεαλισμός περιγράφεται εύστοχα ως πνευματικός, όχι λόγω της σχέσης του με την θρησκευτική σκέψη, αλλά επειδή σχετίζει το Πνεύμα με την έκφρασή του

—«ο άνθρωπος προς τον άνθρωπο και ο άνθρωπος προς τον Θεό» —, φέρνει όλα τα μέρη σε σχέση και έτσι σε ένα ενοποιημένο σύνολο. Εξαλείφει όλα εκείνα που διαιωνίζουν την χωριστικότητα και καλλιεργεί όλα όσα προάγουν ορθές σχέσεις. Επιδιώκει την πλήρη έκφραση της ανθρώπινης συνείδησης— το πλήρες φως, την αγάπη και τη δύναμη μιας ενωμένης ανθρωπότητας, η οποία, μέσα απ’ αυτή την ενότητά της, γίνεται ένας φορέας για την ανάδυση σε έκφραση μοναδικών ενεργειών πάνω στον πλανήτη.

Η λανθασμένη χρήση της δύναμης της σκέψης ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τη διαιώνιση του διχασμού. Η αυτονόητη αλήθεια ότι «η ενέργεια ακολουθεί την σκέψη» καταδεικνύεται από την επίδραση που ασκεί η άνοδος και η πτώση των ιδεολογιών στον ανθρώπινο πολιτισμό. Ηγετικές φυσιογνωμίες, υπεύθυνες για την υιοθέτηση ιδεολογιών, χρησιμοποιούν τη δύναμη του λόγου για να κατευθύνουν την μαζική σκέψη είτε προς το καλό είτε προς το κακό. Όταν η ανθρωπότητα σκέφτεται με όρους «εγώ κι ο άλλος», δημιουργείται μια κουλτούρα διχασμού. Καθώς η ανθρωπότητα μαθαίνει να σκέφτεται με όρους συλλογικότητας, καλής θέλησης και υποκείμενης ενότητας της δημιουργίας, τότε ο ανθρώπινος πολιτισμός διαμορφώνεται αντίστοιχα.

Με τον ορθό τρόπο σκέψης, τα υλικά εμπόδια της ενότητας, φαινομενικά τόσο ανυπέρβλητα, αρχίζουν να καταρρίπτονται. Οι ιδέες που κάποτε ζωογονούσαν αυτές τις μορφές παύουν πλέον να υπάρχουν και έτσι η υλική δομή του παλιού αποδυναμώνεται και καταρρέει. Αυτό το φαινόμενο καταδείχθηκε στην πτώση του τείχους του Βερολίνου που συμβόλιζε την κατάρρευση της ιδεολογικής διαίρεσης που είχε διαποτίσει τον κόσμο από το τέλος του Παγκοσμίου Πολέμου.

Η ικανότητα της σκέψης για δημιουργία αλλαγής δεν μπορεί να γίνει πλήρως κατανοητή ξέχωρα από την υλική πραγματικότητα. Ο κόσμος της σκέψης δεν υπάρχει σε κενό, αλλά σε αμοιβαία σύνδεση τόσο με τον υλικό όσο και με τον πνευματικό κόσμο. Αυτή η σχέση μεταξύ σκέψης και μορφής εμφανίζεται καθαρά στο έθνος-κράτος, το οποίο αποτελεί μια ιδέα όσο και έναν θεσμό. Το έθνος-κράτος έχει προσδιοριστεί ως μία «φαντασιακή κοινότητα»(1): με άλλα λόγια, αυτό που δημιουργεί ένα έθνος είναι το γεγονός ότι ένας πληθυσμός θεωρεί τον εαυτό του ως μία οντότητα. Αυτή η ισχυρή ομαδική σκεπτομορφή καθορίζει τη δύναμη και την ποιότητα της ύπαρξης ενός έθνους. Η εσωτερική σκέψη αντιμετωπίζει, επίσης, αυτή την ομαδική σκεπτομορφή ως το όχημα για την εκδήλωση ορισμένων δυναμικοτήτων, όπως η ψυχή του έθνους. Ωστόσο, η υλική μορφή του έθνους- κράτους, οι θεσμοί διακυβέρνησης, επηρεάζουν επίσης βαθιά την παγκόσμια αλληλεξάρτηση. Η χρηστή διακυβέρνηση διευκολύνει την τάξη, επιβάλλει νόμους, παρέχει ασφάλεια, ρυθμίζει την ανταλλαγή αγαθών, προστατεύει τις ελευθερίες, διασφαλίζει βασικούς πόρους, προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα και αποδίδει δικαιοσύνη. Η κακή διακυβέρνηση οδηγεί σε αποτυχημένα κράτη, σε αναρχία, χάος και βία.

Σήμερα, οι θεσμοί τόσο της εγχώριας όσο και της διεθνούς διακυβέρνησης απέχουν πολύ από το τέλειο, αλλά προσφέρουν ένα ακόμα πιο επαρκές θεμέλιο επάνω στο οποίο μπορούμε να οικοδομήσουμε έναν συνεργατικό και ολοκληρωμένο κόσμο. Το πρόβλημα συνεπώς δεν είναι πρόβλημα θεσμικής ικανότητας, αλλά διεθνούς σχέσης. Όταν αναφερόμαστε σε ορθές διεθνείς σχέσεις σημαίνει ότι αναφερόμαστε στην ευθυγράμμιση της προτεραιότητας των κυβερνήσεων με τις αξίες της καλής θέλησης και της αγάπης για το σύνολο —τις ίδιες αξίες που επιτρέπουν στα ανθρώπινα άτομα να συνάπτουν ορθές σχέσεις με άλλους, με το έθνος τους και όλο τον κόσμο. Υπάρχουν ωστόσο ποικίλα εμπόδια σ’ ό,τι αφορά την μετάφραση αυτών των ποιοτήτων σε εθνικό επίπεδο —τα περισσότερα από τα οποία βρίσκουν κάποια έκφραση στο εθνικό συμφέρον μιας χώρας.

Το εθνικό συμφέρον είναι η θεμελιώδης κατευθυντήρια αρχή στην εξωτερική πολιτική οποιουδήποτε έθνους και γενικά εμπεριέχει τρεις παράγοντες: ασφάλεια, ευημερία και αξίες. Επειδή το διεθνές σύστημα δεν διαθέτει μια υπερεθνική αστυνομική δύναμη, τα κράτη πρέπει να προνοούν για τη δική τους ασφάλεια με ποικίλα μέσα. Σήμερα, ο μόνιμος στρατός εξακολουθεί να θεωρείται ως ένα απαραίτητο στοιχείο υπεύθυνης διακυβέρνησης από τις περισσότερες χώρες.

 Το πρόβλημα της ασφάλειας πρέπει να γίνει κατανοητό ως ένα υποκειμενικό ζήτημα — πολύ σπάνια αναρωτιόμαστε, πόση ασφάλεια είναι αρκετή; Όταν οι απειλές που δεχόμαστε μεγαλοποιούνται, ενδυναμώνουν τον φόβο και δημιουργούν μια κουλτούρα που την χαρακτηρίζουν σχέσεις εχθρότητας. Αυτό εμποδίζει την διαμόρφωση μιας διεθνούς κουλτούρας που θα συνέβαλε στην δημιουργία της απαραίτητης ασφάλειας για μια πραγματικά Παγκόσμια Ενότητα.

Η ευημερία, ενώ είναι σαφώς ένας σημαντικός στόχος για το κράτος και τον λαό του, δεν χρειάζεται να αποβαίνει σε βάρος άλλων, αν και τούτο συμβαίνει συχνά. Οι επικριτές του ισχύοντος οικονομικού μας συστήματος υποστηρίζουν ότι αυτό υποκινεί τον ανταγωνισμό και ανταμείβει την απληστία. Οι υποστηρικτές υποστηρίζουν ότι το σύστημα είναι υγιές και ότι η απληστία είναι μάλλον ένα ανθρώπινο πρόβλημα, παρά πρόβλημα του συστήματος. Άλλοι θεωρούν ότι υπάρχει κάποιος βαθμός κυκλικής αιτιότητας, με την ανθρώπινη απληστία να διαιωνίζει τη συστημική απληστία και το αντίστροφο.

Το σημερινό κυρίαρχο οικονομικό σύστημα, που ορίζεται ευρύτερα ως νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός, έχει καταφέρει να αυξήσει τον πλούτο και την ευημερία στον κόσμο και έχει οδηγήσει εκατομμύρια έξω από τη φτώχεια προς μια αξιοπρεπή διαβίωση. Σε έναν κόσμο όπου θα επικρατούν οι άνθρωποι καλής θέλησης, το σύστημα αυτό θα μεριμνά ώστε ο παγκόσμιος πλούτος να διανέμεται σε όλη την ανθρωπότητα, εξαλείφοντας παντελώς τη φτώχεια, την πείνα και την έλλειψη στέγης. Ο μερισμός, εξάλλου, προκύπτει φυσικά, όταν κάποιος έχει αρκετά για την κάλυψη των βασικών του αναγκών. Αντίθετα, ο εγωκεντρισμός και η αγάπη της δύναμης έχουν προκαλέσει τη συσσώρευση πλούτου, καθιστώντας τον ένα εργαλείο ιδιοτέλειας έως και δουλείας.

Ο ορισμός του εθνικού συμφέροντος από την άποψη των αξιών που ενστερνίζεται το έθνος παρέχει μια ευκαιρία στην ψυχή αυτού του έθνους να εκφραστεί μέσω των σχέσεών της με άλλους. Στο βαθμό που οι αξίες ενός έθνους αντικατοπτρίζουν τις ιδιότητες της ψυχής— αγάπη, σοφία, λογική, και αυταπάρνηση— τότε το έθνος είναι σε θέση να γίνει ένας μεσολαβών και ενοποιητικός παράγων, οδηγώντας εαυτόν και άλλους σε σχέσεις που διέπονται από καλή θέληση.

Είναι σαφές ότι η Παγκόσμια Ενότητα απαιτεί την ορθή κατεύθυνση της σκέψης, της δράσης και της θέλησης της ανθρωπότητας προς αυτόν τον στόχο.

Αυτό σημαίνει την εξάλειψη των εμποδίων του παρελθόντος και την οικοδόμηση των μορφών μέσω των οποίων εκφράζονται τα ιδανικά του μέλλοντος. Το πιο σημαντικό είναι ότι αυτό απαιτεί δημιουργία σχέσεων. Με μια ενοποιημένη προσέγγιση μπορεί να πραγματωθεί το ιδεώδες της Παγκόσμιας Ενότητας εν μέσω των ατελειών του εκδηλωμένου κόσμου.

Το άμεσο πνευματικό πρόβλημα που αντιμε­τωπίζουν όλοι είναι το πρόβλημα μιας βαθμι­αίας αντιστάθμισης του μίσους και η εγκαινί­αση της νέας τεχνικής μιας εκγυμνασμένης, ευφάνταστης, δημιουργικής και πρακτικής καλής θέλησης.

Η καλή θέληση συνιστά την πρωταρχική απόπειρα του ανθρώπου να εκφράσει την αγάπη του Θεού. Τα αποτελέσματά της στη γη θα είναι η ειρήνη. Είναι τόσο απλή και πρακτική ώστε οι άνθρωποι αδυνατούν να εκτιμήσουν την ισχύ της ή το επιστημονικό και δυναμικό της αποτέλεσμα. Η νοοτροπία μιας οικογένειας μπορεί να τροποποιηθεί πλήρως, εφόσον κάποιο μέλος της εφαρμόζει με ειλικρίνεια την καλή θέληση. Η καλή θέληση μπορεί να προκαλέσει επανάσταση στον κόσμο, εφόσον εφαρμόζεται πραγματικά από ομάδες σε κάθε έθνος, από πολιτικά και θρησκευτικά κόμματα σε κάθε έθνος καθώς και μεταξύ των εθνών. (Τα Προβλήματα της Αν­θρωπότητας σελ. 6-7, προσαρμοσμένο)

 

Περισσότερα τεύχη: https://www.lucistrust.org/el/world_goodwill/news_archive

 

«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 20.30 - 

με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

17 Ιανουαρίου 2021

Εκφώνηση κειμένου πριν από τον διαλογισμό από την αδελφή Ο.Δ.:

ΣΥΜΠΟΝΙΑ, ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΥΣΠΛΑΧΝΙΑ

Το Φως της Ψυχής - Οι Γιόγκα Σούτρας του Πατάντζαλi

 

Βιβλίο 3 - Σούτρα 23

Η ένωση με άλλους πρέπει να επιτευχθεί μέσω ενός εστιασμένου διαλογισμού πάνω στις τρεις καταστάσεις του συναισθήματος – συμπόνια, τρυφερότητα και απάθεια.

Κάποια κατανόηση αυτού θα έρθει εάν ο μαθητής θα συγκρίνει αυτή τη σούτρα με μία στο πρώτο βιβλίο (Σούτρα 33). Η ένωση εδώ ασχολήθηκε με τα σημεία ένα βήμα πιο πέρα ​​από το προηγούμενο επίτευγμα. Σε αυτό, η φύση του φιλοξενούμενου εκπαιδεύεται σε μια αρμονική ειρηνική σχέση με όλους γύρω του. Σε αυτό, διδάσκεται να ταυτίζεται με όλους τους άλλους μέσα από τη συγκέντρωση σε αυτό που μερικές φορές ονομάζεται «οι τρεις καταστάσεις του συναισθήματος». Αυτές είναι:

α. Συμπόνια,  το αντίθετο του πάθους που είναι εγωιστικό και επιθετικό,

β. Τρυφερότητα,  το αντίθετο του εγωκεντρισμού, που είναι πάντα σκληρός και  αφοσιωμένος στον εαυτό του.

γ. Απάθεια, το αντίθετο της λαγνείας ή της επιθυμίας.

Αυτές οι τρεις καταστάσεις συναισθήματος όταν κατανοηθούν και εισαχθούν, βάζουν έναν άνθρωπο σε σχέση με την ψυχή όλων των ανθρώπων.

Μέσα από συμπόνια, δεν ασχολείται πλέον με τα εγωιστικά του ενδιαφέροντα, αλλά μπαίνει και υποφέρει με τον αδερφό του. Μπορεί να προσαρμόσει τη δόνηση του έτσι ώστε να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του αδερφού του, έχει τη δυνατότητα να μοιράζεται όλα όσα συμβαίνουν στην καρδιά του αδελφού του. Αυτό το κάνει μέσω της ενεργοποίησης της δικής του δόνησης για να ανταποκριθεί στην στοργική φύση του εγώ του και μέσω αυτής της ενοποιητικής αρχής όλες οι καρδιές παντού είναι ανοιχτές σε αυτόν.

Μέσα από τρυφερότητα, αυτή η  συμπονετική  κατανόηση μετατρέπεται σε πρακτική έκφραση. Οι δραστηριότητές του δεν είναι πλέον εσωστρεφείς και εγωκεντρικές αλλά εξωστρεφείς και εμπνευσμένες από μια ανιδιοτελή εγκάρδια επιθυμία για εξυπηρέτηση και βοήθεια. Αυτή η κατάσταση συναισθήματος καλείται μερικές φορές έλεος και χαρακτηρίζει όλους τους εξυπηρετητές της φυλής.. Περιλαμβάνει ενεργή βοήθεια, ανιδιοτελή πρόθεση, σοφή κρίση και στοργική δραστηριότητα. Είναι απαλλαγμένο από οποιαδήποτε επιθυμία για ανταμοιβή ή αναγνώριση. Αυτό καλύφθηκε όμορφα από την Ε.Π. Μπλαβάτσκυ στο  Η Φωνή της Σιωπής  με τις ακόλουθες λέξεις:

  «Ας ακουμπήσει η ψυχή σας το αυτί της σε κάθε κραυγή πόνου όπως ο λωτός αποκαλύπτει την καρδιά του να πίνει τον πρωινό ήλιο.

Ας μην στεγνώσει ο άγριος ήλιος ένα δάκρυ πόνου προτού τον σκουπίσεις από το μάτι του πάσχοντος.

Αλλά αφήστε κάθε καυτό ανθρώπινο δάκρυ να πέσει στην καρδιά σας και ας παραμένει εκεί. ούτε να το σκουπίζετε ποτέ μέχρι να αφαιρεθεί ο πόνος που τον προκάλεσε.

Αυτά τα δάκρυα, Ο εσύ από την καρδιά  πιο ελεήμων, αυτά είναι τα ρεύματα που ποτίζουν τα αθάνατα πεδία της φιλανθρωπίας.»

Μέσα από την απογοήτευση, ο υποψήφιος και ο εξυπηρετητής απαλλάσσονται από τα καρμικά αποτελέσματα της δραστηριότητάς του για λογαριασμό άλλων. Είναι, όπως γνωρίζουμε, η δική μας επιθυμία που μας συνδέει με τους τρεις κόσμους και τους άλλους. Η "Δέσμευση με" είναι διαφορετικής φύσης από την "ένωση με." Κάποιος είναι γεμάτος επιθυμία και προκαλεί υποχρέωση και αποτελέσματα. ο άλλος είναι απαλλαγμένος από την επιθυμία, παράγει «ταυτοποίηση με» και δεν έχει δεσμευτικά αποτελέσματα στους τρεις κόσμους. Η Απάθεια έχει περισσότερη νοητική ποιότητα από τα άλλα δύο. Θα μπορούσε να σημειωθεί ότι η απάθεια φέρνει την ποιότητα του κατώτερου νου, η τρυφερότητα είναι το συναισθηματικό αποτέλεσμα της  απαθούς* συμπόνιας και περιλαμβάνει την αρχή του καμικού ή του αστρικού, ενώ η συμπόνια αφορά επίσης το φυσικό πεδίο γιατί είναι η επεξεργασία της φυσικής εκδήλωσης των δύο άλλων καταστάσεων.

Αυτή η ένωση είναι το αποτέλεσμα της εγωικής ενότητας που μετατρέπεται σε πλήρη δραστηριότητα στους τρεις κόσμους μέσω του διαλογισμού.

* Ανεπηρέαστος από προσωπικά συναισθήματα ή προκαταλήψεις // αμερόληπτος // ήρεμος, απαθής, γαλήνιος.

 https://holderofthelight.com/compassion-tenderness-and-dispassion/,  8/10/2017

 

ΑΠΕΙΡΟΣΥΝΗ & ΤΟ ΔΙΣΚΟΠΟΤΗΡΟ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ

 (Απειροσύνη, Ι)

7. Αποδεχθείτε πνευματικά τη σύλληψη του Απείρου. Επιβεβαιώστε το Άπειρο στη συνειδητότητά σας. Εφαρμόστε κάθε σκέψη σε ευρεία κλίμακα. Αυτός ο μοχλός του Διαστημικού Πυρός εκδηλώνεται παντού. Το Χέρι των Κυρίων δρα διαμέσου της απέραντης συνειδητότητας· με παρόμοιο τρόπο εφαρμόστε τις αγωνιστικές προσπάθειές σας. Και πού δεν ζει το Πυρ του Απείρου; Η άμεση γνώση δεν επιβεβαιώνει την ιδέα του Δημιουργού στην πηγή της αιώνιας ροής της αγάπης; Σε μας εκδηλώνεται το σύμβολο – η πηγή της αγάπης. Δεν υπάρχει απέραντος μόχθος μέσα στην Αιωνιότητα και μέσα στα έργα του Σύμπαντος; Δεν εμφυτεύεται αδιάκοπα ο αιώνιος ζωντανός σπόρος του αγώνα Μας για τη βοήθεια της ανθρωπότητας;

Σε αιώνια κίνηση, σε αιώνιο αγώνα, σε αιώνια έφεση προς τα ύψη, σε αιώνια εκδηλωμένη επαγρύπνηση, επιβεβαιώνοντας την Αλήθεια, εκδηλώνοντας το ακτινοβόλο νήμα της Μητέρας του Κόσμου διαμέσου της πανοπλίας της άπειρης ομορφιάς, επιτιθέμενοι στα σκοτάδια της άγνοιας, υποσχόμενοι στην ανθρώπινη εστία τη δόξα των αστεριών – έτσι να βαδίζετε, λέγοντας, 

«Ω Κόσμε, θέλω να προσδεχθώ όλα τα δώρα σου· θέλω να γεμίσω μέχρι τα χείλη το δισκοπότηρο της επίτευξης· Κύριε, θέλω να στραγγίσω το δισκοπότηρο της Σοφίας των Διαθηκών Σου!»

 Ημερολόγιο 2021

Με υπογραμμισμένες τις ημερομηνίες και ώρες 

των Διαλογισμών Νέας Σελήνης και Πανσελήνου

και τις ανάλογες Σπερματικές Σκέψεις

Εδώ μπορείτε να ανοίξετε το Ημερολόγιο σε μορφή PDF 

 

ΗΛΙΟΣ ΣΕΙΡΙΟΣ, 

ΑΤΡΑΠΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΕΙΡΙΟ & ΒΟΥΔΙ

Οι ενέργειες από το Σείριο λειτουργούν ως πράκτορες του Κοσμικού Χριστού, της Δεύτερης Όψης της Θεότητας, η οποία αντιστοιχεί στην ψυχή/συνείδηση και μεσολαβεί μεταξύ της ύλης/μορφής και του πνεύματος/ζωής. Ο Σείριος σχετίζεται, σύμφωνα με τον Θ. με την όψη της συνείδησης, την 2^η όψη.

Ο Σείριος συνιστά το κέντρο καρδιάς ενός υπέρτατου Όντος για το ΟΠΟΙΟ ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΛΕΧΘΕΙ. Ως κέντρο καρδιάς αποτελεί την πηγή της κοσμικής αγάπης ή του ‘μπούντι/βούδι’ και «βρίσκεται στην καρδιά κάθε ατόμου».

Ένα ρεύμα ενέργειας που προέρχεται από τον Σείριο εισέρχεται κατευθείαν στο 5^ο βασίλειο, την Πλανητική Ιεραρχία της Γης και μεταφέρει την αρχή του βούδι ή της κοσμικής αγάπης.

Η σύνδεση αυτή δημιουργείται εξαιτίας του ομοιοκραδασμού –σε κατώτερη οκτάβα– της Ιεραρχίας με τον Σείριο, καθώς η πλανητική μας Ιεραρχία είναι το κέντρο καρδιάς του Σανάτ Κουμάρα ή του πλανήτη μας.

Ομοίως συνδέεται και σχετίζεται ο Σείριος ως ‘Κοσμική Καρδιά’ με την ‘Καρδιά του Ήλιου’ και προς τα κάτω με την καρδιά κάθε ανθρώπινου όντος.

 Το βούδι που ο Σείριος διανέμει στην Καρδιά του Ήλιου –και κάθε καρδιά οιουδήποτε όντος/οντότητας συστήνει μέρος ή κόμβο της αλυσίδας της βουδδικής διαμοίρασης– μπορεί να προσεγγιστεί ως:

– καθαρή λογική

– ενόραση

–  διάκριση

Η ενόραση υποδηλώνει την ικανότητα άντλησης πληροφορίας χωρίς προηγούμενη σχετική γνώση, την ικανότητα αναγνώρισης της αληθινής φύσης των άλλων και της γνώσης των εσωτερικών αναγκών τους, την ικανότητα ανίχνευσης μελλοντικών τάσεων και του τρόπου ικανοποίησής τους έτσι ώστε να ανταποκρίνεται στις δυνατότητες του εξοπλισμού ενός εκάστου. Εν κατακλείδι η ενόραση υποδηλώνει την ικανότητα σοφής ανταπόκρισης στις πνευματικές ανάγκες των άλλων.

Είναι ακόμη η ικανότητα, λέει ο Θ., της άμεσης επαφής με τη Διάνοια του Θεού. Ο Θ. εξισώνει τον όρο ‘βούδι’ με τον όρο ‘ενόραση’. Λέει ότι η ενόραση, η καθαρή λογική και η πεφωτισμένη γνώση που απαυγάζει τον σκοπό της αγάπης της θείας διάνοιας, είναι όροι που περιγράφουν εξίσου το βούδι και μπορούν να χρησιμοποιηθούν εναλλακτικά για να το ορίσουν.

Συναντώνται και στη Μυστική Δοξασία της Ελ. Μπλαβάτσκυ, η οποία αναγνωρίζεται από τον Θ. ως η πρώτη από τις τρεις σχεδιασμένες μεταδόσεις Ιεραρχικών διδασκαλιών.

Ο Θ. εξισώνει επίσης την ενόραση με την ικανότητα κρίσης και διάκρισης, καθώς επισημαίνει ότι η ικανότητα νοητικών διαφοροποιήσεων, στην πραγματικότητα οδηγεί κατευθείαν στην ανάπτυξη της ενόρασης ή του βούδι. Καθώς καθένας επιχειρεί να σημειώσει διαφορές, να διακρίνει ποιότητες, να κρίνει λόγους και αφηγήματα αλήθειας ή ψέμματος κλπ. αναπτύσσεται πνευματικά. Είναι η τέταρτη ποιότητα ή το βούδι που ουσιαστικά ευθύνεται για την ικανότητα της κρίσης και της διάκρισης. Είναι η τέταρτη αρχή που φανερώνει τη διαφορά –που τόσο πολύ μας εξαπατά– μεταξύ του καλού και του κακού.

Ο Σείριος σχετίζεται επίσης με την τέταρτη αρχή και φυσικά την τέταρτη ακτίνα.

Ο Ηλιακός Λόγος συστήνει την προσωπικότητα της Ψυχής-Σείριος. Η δυναμική αυτή σχέση του Ηλιακού μας λόγου με τον Σείριο είναι υπεύθυνη για την εξέλιξη, του νόμου του αίτιου και του αποτελέσματος ή κάρμα και την μύηση –ΣΕΙΡΙΟΣ, Ο ΑΣΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΜΥΗΣΗΣ–.

Από τον Σείριο Κοσμικοί Αβατάρς επιβλέπουν τις μυήσεις του Ηλιακού Λόγου. Τη Γη έχει επισκεφθεί μόνο ένα, έως τώρα, Αβατάρ από τον Σείριο.

Κάποιοι επίσης ακτινικοί Αβατάρς σχετίζονται με τον Σείριο, όπως αυτό της 7^ης ακτίνας, το οποίο θα επηρεάσει στην ερχόμενη εποχή όλο το σύστημα –ηλιακό– αλλά ιδιαίτερα και τον πλανήτη μας, παράγοντας εκείνες τις συνθήκες που θα επιτρέψουν την Επανεμφάνιση του Χριστού.

Η τέταρτη από τις 7 Κοσμικές Ατραπούς –που επιλέγουν οι μυημένοι μετά την πέμπτη μύηση– είναι «H Aτραπός προς το Σείριο». Η ατραπός αυτή είναι εκείνη που καλύπτεται με τα πυκνότερα νέφη μυστηρίου από όλες τις Aτραπούς. O λόγος για το μυστήριο αυτό είναι φανερός μόνο στο δεσμευμένο μυημένο, λέει ο Θ., μολονότι ένα κλειδί του μυστικού μπορεί να αποκτηθεί αν γίνει αντιληπτό ότι με μια ιδιάζουσα κι εσωτερική έννοια ο ήλιος Σείριος κι οι Πλειάδες έχουν στενή σχέση μεταξύ τους. Είναι μια σχέση ανάλογη μ’ εκείνη που έχει ο κατώτερος νους με τον ανώτερο νου. O Σείριος διαβιβάζει ενέργεια στο ηλιακό μας σύστημα μέσω της: “…επταπλής επωάζουσας Mητέρας, του αργυρού αστερισμού, της οποίας η φωνή είναι σαν ελαφρό κουδούνισμα και τα πόδια της διανύουν ανάλαφρα την ακτινοβόλο ατραπό ανάμεσα στους κόσμους μας και στο δικό της”.

Oι μυημένοι που διανύουν αυτό το δρόμο είναι κυρίως εκείνοι της τέταρτης κι έκτης τάξης, είναι η Aτραπός που ακολουθούν συνήθως οι “κύριοι της συμπόνιας” κι αυτή τη στιγμή ο Aιγύπτιος Διδάσκαλος κι ο Διδάσκαλος Iησούς ετοιμάζονται να τη διανύσουν.

Oι μυστικιστές της Δύσης που ήρθαν σε ενσάρκωση κατά τη διάρκεια των περασμένων χιλίων ετών αποτελούν μια ιδιάζουσα ομάδα Eγώ των οποίων η παρόρμηση είναι προς αυτόν τον τύπο κοσμικής ενέργειας. Στο σύστημα αυτό ανέπτυξαν ορισμένες βασικές αναγνωρίσεις και η “έκσταση” του δυτικού μυστικιστή είναι το σπέρμα που λανθάνει μέσα του, το οποίο κάποια μέρα θα ανθίσει στην κοσμική εκείνη αγαλλίαση για την οποία δεν έχουμε ακόμη όνομα.

H ενέργεια της Aτραπού IV μας προσεγγίζει απ’ το Σείριο μέσω του Ηλίου. Πρέπει να κατανοηθεί σαν κάλυψη πίσω από την οποία κρύβεται ένα από τα σημεία του ζωδιακού. Οι ιεραρχίες που σχετίζονται με τον ειδικό αυτό τύπο κοσμικής δύναμης κρύβονται κάτω απ’ τους αριθμούς δεκατέσσερα και δεκαεπτά. [1260] Αυτό συνιστά πλήρη κάλυψη για το μέσο αναγνώστη, αλλά στο δεσμευμένο τσέλα θα μεταδώσει τη νύξη που είναι αναγκαία για να φέρει φώτιση.

 {14=1+4=5 & 17=1+7=8.

5^ο ζώδιο =Λέων αριστερόστροφα

και δεξιόστροφα 8^ο ζώδιο = Λέων (Κυβερνήτης ΗΛΙΟΣ, εξωτερικά, εσωτερικά, ιεραρχικά)}

 Η ενέργεια του Σείριου μπορεί να καταγράφεται συνειδητά μετά την 3^η μύηση ή Μεταμόρφωση, σίγουρα εμπλέκεται στην 2^η μύηση-Βάπτισμα και συμβάλλει στους μετασχηματισμούς που απαιτούνται γι` αυτήν την μύηση.

Ο Σείριος εισρέει στην πλανητική μας ζωή, σύμφωνα με τον Θιβετανό, μέσω έξι αστερισμών και μέσω 6 πλανητών και μέσω μιας όψης του ίδιου του Ήλιου. Οι έξι αστερισμοί και πλανήτες που μεταφέρουν Τη Σειριακή ενέργεια και επιρροή είναι: Δίδυμοι, Καρκίνος, Λέων, Σκορπιός, Αιγόκερως και Ιχθείς.

Οι πλανήτες είναι: Ερμής, Άρης, Δίας, Κρόνος, Ουρανός και Ποσειδώνας.

Πηγές: Maureen Richmond

https://www.facebook.com/notes/esoteric-astrology-wisdom-retreat-center/esoteric-astrology-papers-by-maureen-richmond/2690001451107651/

Αλίκη Μπέιλη, Εσωτέρα Αστρολογία

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 20.30 - 

με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

10 Ιανουαρίου 2021

Εκφώνηση κειμένου πριν από τον διαλογισμό από τoν αδελφό Ε.Κ.:

                                                                     ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΒΔΟΜΟ του βιβλίου της Α.Α.Μπ., Η Επανεμφάνιση του Χριστού

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ

ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Η Αναγκαία Προετοιμασία

Το Έργο του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου

 … Τι πρέπει άραγε να γίνει για να επιταχυνθεί αυτή η επανεμφάνιση του Χριστού;

…Υπάρχει κάτι που μπορεί να κάνει το άτομο στη θέση που βρίσκεται και με τον εξοπλισμό, τις ευκαιρίες και τα εφόδια που κατέχει;

Η ευκαιρία είναι τόσο μεγάλη και η ανάγκη μιας καθορισμένης και σαφούς πνευματικής βοήθειας είναι τόσο επιτακτική ώστε – είτε θέλουμε είτε όχι – αντιμετωπίζουμε μια πρόκληση. Αντιμετωπίζουμε την επιλογή της αποδοχής και της επακόλουθης ευθύνης, ή της απόρριψης της ιδέας και της επακόλουθης αντίληψης ότι δε μας αφορά. Ωστόσο ό,τι αποφασίσουμε αυτή την εποχή και περίοδο θα επηρεάσει σαφώς το υπόλοιπο της δραστηριότητάς μας στη ζωή μας, γιατί είτε θα ρίξουμε το βάρος ή τη βοήθεια που μπορούμε να προσφέρουμε στην πλευρά της επίκλησης του Χριστού και της προετοιμασίας της επιστροφής Του, ή θα συνταχθούμε με τις τάξεις εκείνων που θεωρούν την όλη υπόθεση σαν έκκληση στους ανόητους και τους εύπιστους και πιθανόν να εργασθούμε για ν’ αποτρέψουμε την εξαπάτηση των ανθρώπων απ’ ό,τι αποφασίσαμε ότι είναι εμπαιγμός. Εδώ βρίσκεται η πρόκλησή μας. Θα χρειασθούμε για να την αντιμετωπίσουμε ό,τι διαθέτουμε σε αίσθηση αξιών κι ό,τι μπορούμε να προσφέρουμε σε μια εξειδικευμένη ενορατική έρευνα. Μπορεί τότε να αντιληφθούμε ότι η υποσχεθείσα αυτή επανεμφάνιση είναι σύμφωνη με τη γενική θρησκευτική πίστη και την κύρια ελπίδα που απέμεινε στο νου των ανθρώπων, η οποία μπορεί να φέρει αληθινή ανακούφιση στην πάσχουσα ανθρωπότητα.

Για όσους αποδέχονται την πιθανότητα της επανεμφάνισής Του και είναι πρόθυμοι να δεχθούν ότι η ιστορία μπορεί πάλι να επαναληφθεί, υπάρχουν τρία ερωτήματα τα οποία μπορούμε να τους υποβάλλουμε – οι απαντήσεις των οποίων είναι αυστηρά ατομικές. Αυτά είναι:

1. Πώς μπορώ προσωπικά ν’ αντιμετωπίσω αυτή την πρόκληση;

2. Τι μπορώ ειδικά να κάνω;

3. Ποια είναι τα βήματα που πρέπει να κάνω και πού είναι εκείνοι που θα συνεργασθούν μαζί μου;

… Όσο πλησιέστερα βρίσκεται ο άνθρωπος στην πηγή του πνευματικού φωτός και της δύναμης τόσο δυσκολότερο είναι το πρόβλημά του, γιατί οι ανθρώπινες υποθέσεις φαίνονται αυτή την εποχή πολύ μακριά από τη θεία αυτή δυνατότητα. Θα χρειασθεί όλη του την υπομονή, την κατανόηση και την καλή θέληση. Ταυτόχρονα θα είναι διαυγέστερη η κατανόησή του των γεγονότων. Υπάρχουν εσωτερικά κι εξωτερικά προβλήματα που πρέπει να λυθούν· υπάρχουν εσωτερικές κι εξωτερικές δυνατότητες που μπορούν να γίνουν πραγματικές. Καθώς ο πνευματικά σκεπτόμενος άνθρωπος αντιμετωπίζει τις εσωτερικές κι εξωτερικές δυνατότητες και γεγονότα, είναι εύκολο να καταγράψει μια αίσθηση πλήρους απογοήτευσης· λαχταρά να βοηθήσει αλλά δεν ξέρει τι να κάνει· η σύλληψή του των απειλητικών δυσχερειών, η στάθμιση των πόρων του κι εκείνων με τους οποίους πρέπει να εργασθεί και η σαφής του αντίληψη των δυνάμεων που παρατάσσονται εναντίον του (και σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα εναντίον του Χριστού), θα τον κάνουν ν’ αναρωτηθεί: “Σε τι ωφελεί οποιαδήποτε προσπάθεια μπορώ να κάνω; Γιατί να μην αφήσω τις δυνάμεις του καλού και του κακού να δώσουν τη μάχη μόνες τους; Γιατί να μην αφήσω την πίεση του εξελικτικού ρεύματος να φέρει – τελικά κι επιτέλους – την παύση της παγκόσμιας μάχης και να επιφέρει το θρίαμβo του καλού; Γιατί να επιχειρήσω οτιδήποτε τώρα;”

....

… η μάζα του άμεσου καλού και του οράματος στον κόσμο είναι τεράστια και το ποσό της διαυγούς ανθρωπιστικής σκέψης είναι απεριόριστο· στα χέρια των μαζών των αγαθών μικρών ανθρώπων και των εκατομμυρίων των ορθά σκεπτόμενων ατόμων σε κάθε χώρα βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου και απ’ αυτούς θα γίνει το προπαρασκευαστικό έργο για τον Ερχομό του Χριστού. … Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε πρέπει να το αντικρίσουμε με θάρρος, με αλήθεια και κατανόηση· καθώς και με την προθυμία να μιλάμε θετικά, με απλότητα και με αγάπη στην προσπάθεια να εκθέσουμε την αλήθεια και να διευκρινίσουμε τα προβλήματα που πρέπει να λυθούν. Οι αντίπαλες δυνάμεις του οχυρωμένου κακού πρέπει να κατατροπωθούν προτού Εκείνος που όλοι οι άνθρωποι περιμένουν, ο Χριστός, μπορέσει να έλθει.

… Για πόσο διάστημα πρέπει να αντέξουμε, ν’ αγωνισθούμε και να παλέψουμε; Η απάντηση έρχεται με διαύγεια: Θα έλθει αναπόφευκτα όταν αποκατασταθεί κάποιο μέτρο ειρήνης, όταν η αρχή του μερισμού θα βρίσκεται τουλάχιστον σε διαδικασία ελέγχου των οικονομικών υποθέσεων κι όταν οι εκκλησίες και οι πολιτικές ομάδες αρχίσουν να καθαρίζουν τον οίκο τους. …

.. γιατί δεν έρχεται ο Χριστός – με την πομπή και τις τελετές τις οποίες οι εκκλησίες αποδίδουν στο γεγονός – και με την έλευσή Του να φανερώσει τη θεία Του δύναμη, ν’ αποδείξει πειστικά την εξουσία και την ισχύ του Θεού κι έτσι να τερματίσει τον κύκλο της αγωνίας και της δυστυχίας.

Οι απαντήσεις σ’ αυτό είναι πολλές.

… ο κύριος αντικειμενικός σκοπός του Χριστού δε θα είναι η επίδειξη δύναμης, αλλά να καταστήσει φανερή την ήδη υφιστάμενη Βασιλεία του Θεού. Όμως όταν ήρθε προηγουμένως δεν αναγνωρίσθηκε και υπάρχει άραγε κάποια εγγύηση ότι αυτή τη φορά θα είναι διαφορετικά;

… θα ρωτήσετε γιατί δε θα αναγνωρισθεί;

Γιατί τα μάτια των ανθρώπων είναι τυφλά από τα δάκρυα του αυτοοικτιρμού κι όχι της μετάνοιας· γιατί οι καρδιές των ανθρώπων είναι ακόμη διαβρωμένες από την ιδιοτέλεια που δε θεραπεύθηκε από την αγωνία του πολέμου·

γιατί τα πρότυπα αξιών είναι τα ίδια όπως στη διεφθαρμένη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που είδε την πρώτη Του εμφάνιση, μόνο που τα πρότυπα αυτά ήταν εντοπισμένα κι όχι παγκόσμια όπως συμβαίνει σήμερα·

γιατί εκείνοι που θα Τον αναγνώριζαν κι ελπίζουν και λαχταρούν τον ερχομό Του, δεν είναι πρόθυμοι να κάνουν τις αναγκαίες θυσίες κι έτσι να εξασφαλίσουν την επιτυχία της έλευσής Του.

Η προχωρημένη σκέψη, η επιτυχία των πολλών εσωτερικών κινήσεων και πάνω απ’ όλα τα θαύματα της επιστήμης και το θαύμα των πολλών ανθρωπιστικών κινήσεων δε μαρτυρούν θεία απογοήτευση αλλά αύξηση της πνευματικής κατανόησης· οι δυνάμεις του πνεύματος είναι ανίκητες. Αυτές οι όψεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς δείχνουν το θαύμα της θειότητας στον άνθρωπο και την επιτυχία του θείου σχεδίου για την ανθρωπότητα. Όμως η θειότητα αναμένει την έκφραση της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου· η νοημοσύνη του και η αύξηση σε καλή θέληση ήδη εκφράζονται.

Μια άλλη απάντηση … στο τεθέν ερώτημα είναι ότι ο Χριστός και η πνευματική Ιεραρχία ποτέ – άσχετα πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη ή σπουδαία τα ελατήρια – δεν παραβιάζουν το θείο δικαίωμα των ανθρώπων να παίρνουν οι ίδιοι τις αποφάσεις τους, να ασκούν τη δική τους ελεύθερη βούληση και να κατακτούν την ελευθερία μαχόμενοι για την ελευθερία – ατομικά, εθνικά και διεθνώς. Όταν η αληθινή ελευθερία καλύψει τη γη, θα δούμε το τέλος της τυραννίας – πολιτικής, θρησκευτικής και οικονομικής. … Αναφέρομαι σ’ εκείνη την περίοδο που ασφαλώς θα έλθει, στην οποία θα κυβερνούν φωτισμένοι άνθρωποι· οι άνθρωποι αυτοί δε θα ανέχονται τον αυταρχισμό σε καμιά εκκλησία ή τον ολοκληρωτισμό σε κανένα πολιτικό σύστημα· δε θα δέχονται ούτε θα επιτρέπουν να διοικεί κάποιο σώμα ανθρώπων που αναλαμβάνουν να τους πουν τι πρέπει να πιστεύουν για να σωθούν ή ποια κυβέρνηση πρέπει να δεχθούν. Όταν στους ανθρώπους θα λέγεται η αλήθεια κι όταν θα μπορούν να κρίνουν ελεύθερα και ν’ αποφασίζουν για λογαριασμό τους, τότε θα δούμε έναν καλύτερο κόσμο.

Δεν είναι ουσιώδες ή αναγκαίο όλοι αυτοί οι επιθυμητοί αντικειμενικοί σκοποί να γίνουν τετελεσμένα γεγονότα στη Γη, προτού ο Χριστός έλθει πάλι ανάμεσά μας. Ωστόσο είναι ανάγκη αυτή η στάση για τη θρησκεία και την πολιτική να θεωρηθεί γενικά επιθυμητή και να γίνουν αποτελεσματικά βήματα στην κατεύθυνση των ορθών ανθρώπινων σχέσεων. Σ’ αυτές τις γραμμές εργάζεται ο Νέος Όμιλος Υπηρετών του Κόσμου και όλοι οι άνθρωποι καλής θέλησης και η πρώτη τους προσπάθεια πρέπει να είναι η εξουδετέρωση της πλατιάς αίσθησης απογοήτευσης και της ατομικής ματαιότητας.

Ό,τι θα εξουδετερώσει την αίσθηση της απογοήτευσης και της ματαιότητας και θα δώσει το αναγκαίο κίνητρο για την αναδόμηση του νέου κόσμου είναι η πίστη στην ουσιώδη θειότητα της ανθρωπότητας, στην εξελικτική απόδειξη (…) ότι το ανθρώπινο γένος προχώρησε σταθερά σε σοφία και γνώση και πλατιά περιεκτικότητα, συν την ανάπτυξη εκείνης της κατάστασης του νου που θα βασίζεται στην πίστη για την αλήθεια των ιστορικών αρχείων που μαρτυρούν τις πολλές ελεύσεις σε κρίσιμες εποχές των ανθρώπινων υποθέσεων και τους πολλούς παγκόσμιους Σωτήρες – ο μέγιστος των Οποίων ήταν ο Χριστός. Η ορθή κι εποικοδομητική στάση πρέπει να βασίζεται στην ενδόμυχη αναγνώριση της ύπαρξης του Χριστού και της συνεχούς Παρουσίας Του μεταξύ μας· πρέπει να θεμελιωθεί στη γνώση ότι ο πόλεμος – … – δεν ήταν παρά το σάρωθρο του Πατρός όλων, που σάρωσε όλα τα εμπόδια στο δρόμο του επιστρέφοντα Υιού Του. … Σ’ αυτά τα γεγονότα πρέπει σήμερα να στηριχθεί ο Νέος Όμιλος Υπηρετών του Κόσμου. Πρέπει να αναγνωρίσει τους παρεμποδιστικούς παράγοντες, πρέπει επίσης ν’ αρνηθεί να απογοητευθεί απ’ αυτούς· πρέπει να έχει επίγνωση των εμποδίων (πολλά απ’ τα οποία είναι οικονομικά και βασίζονται στην υλική απληστία, την αρχαία παράδοση και σε εθνικές προκαταλήψεις). Πρέπει κατόπιν να χρησιμοποιήσει τέτοια επιδεξιότητα στη δράση και τέτοια επιχειρηματική οξύνοια ώστε τα εμπόδια αυτά να υπερπηδηθούν· πρέπει να βαδίζει με τα μάτια ανοικτά διαμέσου των παγκόσμιων δυσχερειών και να περνά σώος κι επιτυχής διαμέσου όλων των απογοητευτικών παραγόντων.

Δύο είναι οι κύριοι παράγοντες που ρυθμίζουν την τωρινή ευκαιρία· μπορεί να θεωρηθούν τόσο πλήρως παρεμποδιστικοί ώστε αν δεν εξαλειφθούν, θα υπάρξει μεγάλη καθυστέρηση πριν μπορέσει να επιστρέψει ο Χριστός. Αυτοί είναι:

1. H αδράνεια του μέσου Χριστιανού ή του πνευματικά σκεπτόμενου ανθρώπου σε κάθε χώρα – Ανατολική ή Δυτική.

2. Η έλλειψη χρημάτων για το έργο της προετοιμασίας.

….

1. Η Αδράνεια του Μέσου Πνευματικά Σκεπτόμενου Ατόμου.

Το μέσο πνευματικά σκεπτόμενο πρόσωπο, ο άνθρωπος καλής θέλησης ή ο μαθητής έχει συνεχή επίγνωση της πρόκλησης των καιρών και της ευκαιρίας που μπορούν να προσφέρουν τα πνευματικά γεγονότα. Η επιθυμία να κάνει το καλό και να επιτυγχάνει πνευματικούς σκοπούς τον βασανίζει αδιάκοπα στη συνείδησή του. …. Αντιλαμβάνεται πως ό,τι συνεισέφερε σαν βοήθεια στους επιθυμητούς αυτούς σκοπούς, είναι πράγματι λίγο. Ξέρει ότι η πνευματική του ζωή είναι ένα παράπλευρο ζήτημα· είναι κάτι που κρατά επιμελώς για τον εαυτό του και το οποίο συχνά φοβάται να αναφέρει ακόμη και στο στενότερο και προσφιλέστερό του· προσπαθεί να συνδέσει τις πνευματικές του προσπάθειες με τη συνήθη, εξωτερική του ζωή, αγωνιζόμενος να βρει χρόνο κι ευκαιρία με ήπιο, μηδαμινό κι ανώδυνο τρόπο. Θεωρεί ότι είναι ανίσχυρος μπροστά στο έργο της οργάνωσης και της αναπροσαρμογής των υποθέσεών του, έτσι ώστε να κυριαρχήσει ο πνευματικός τρόπος ζωής· αναζητά άλλοθι για τον εαυτό του και τελικά δικαιολογείται με τόση επιτυχία, ώστε καταλήγει στο συμπέρασμα ότι κάνει το καλύτερο που μπορεί στις δοθείσες περιστάσεις. Η αλήθεια είναι ότι κάνει τόσο λίγα ώστε πιθανόν μια ώρα (ή ίσως δύο) από το εικοσιτετράωρό του καλύπτει το χρόνο που δίνει στο έργο του Διδασκάλου· κρύβεται πίσω από το άλλοθι ότι οι οικογενειακές του υποχρεώσεις δεν του επιτρέπουν να κάνει περισσότερα και δεν αντιλαμβάνεται ότι – αν δείξει λεπτότητα κι αγαπητική κατανόηση – το οικογενειακό του περιβάλλον μπορεί και πρέπει να γίνει το πεδίο στο οποίο θα θριαμβεύσει· ξεχνά ότι δεν υπάρχουν περιστάσεις στις οποίες το πνεύμα του ανθρώπου μπορεί να νικηθεί ή στις οποίες δεν μπορεί ο ζηλωτής να διαλογισθεί, να σκεφθεί, να μιλήσει και να προετοιμάσει το δρόμο για τον ερχομό του Χριστού, υπό την προϋπόθεση ότι ενδιαφέρεται αρκετά και γνωρίζει την έννοια της θυσίας και της σιωπής. Οι περιστάσεις και το περιβάλλον δεν είναι αληθινά εμπόδια στην πνευματική ζωή.

Ίσως κρύβεται πίσω από το άλλοθι της κακής υγείας και συχνά πίσω από φανταστικές ασθένειες. … Είναι ένα άλλοθι που είναι δύσκολο να μη χρησιμοποιηθεί, γιατί πολλοί νιώθουν κόπωση και αδιαθεσία κι αυτό τείνει να χειροτερεύει με την πάροδο των χρόνων.

Η μόνη θεραπεία … είναι ν’ αγνοήσετε το σώμα και να βρείτε τη χαρά στη ζωντάνια της υπηρεσίας. Δε μιλώ εδώ για σαφή ασθένεια ή για σοβαρά φυσικά μειονεκτήματα· σ’ αυτά πρέπει να δοθεί η δέουσα φροντίδα και προσοχή· … Όσοι ζητούν να βαδίσουν την Ατραπό της Μαθητείας πρέπει ν’ αποδεσμεύσουν τις πολλές αυτές ώρες που δαπανούν σε ανώφελες ατομικές φροντίδες, στην υπηρεσία της Ιεραρχίας.

Ένα άλλο άλλοθι που οδηγεί σε αδράνεια, είναι ο φόβος που έχουν οι άνθρωποι να μιλούν σε άλλους για τα πράγματα της Βασιλείας του Θεού· φοβούνται ότι θα τους αποκρούσουν ή θα τους θεωρήσουν ιδιόρρυθμους ή ενοχλητικούς. Επομένως σιωπούν, χάνουν ευκαιρίες και ποτέ δεν ανακαλύπτουν πόσο έτοιμοι είναι οι άνθρωποι για να συζητήσουν την πραγματικότητα, για την παρηγοριά και την ελπίδα που μπορεί να φέρει η σκέψη της επιστροφής του Χριστού, ή για το μερισμό του πνευματικού φωτός. Είναι ουσιαστικά μια μορφή πνευματικής δειλίας, αλλά είναι τόσο διαδεδομένη ώστε ευθύνεται για την απώλεια εκατομμυρίων ωρών στην υπηρεσία του κόσμου.

Υπάρχουν κι άλλα άλλοθι, αλλά όσα σημειώσαμε παραπάνω είναι τα συνηθέστερα· η απαλλαγή της πλειονότητας των ανθρώπων απ’ τις παρεμποδιστικές αυτές συνθήκες θα έφερνε στην υπηρεσία του Χριστού τόσες πολλές ώρες και τόση πολλή υπερωριακή προσπάθεια, ώστε το έργο εκείνων που δε δέχονται άλλοθι θα διευκολυνόταν και η έλευση του Χριστού θα ήταν πλησιέστερα απ’ ό,τι είναι σήμερα. … Είναι ουσιώδες ν’ αναγνωρίσουν όλοι οι πνευματικοί άνθρωποι ότι στον τόπο όπου βρίσκονται τώρα, μεταξύ των ανθρώπων που είναι οι σύντροφοί τους και με τον ψυχολογικό και φυσικό εξοπλισμό με τον οποίο είναι προικισμένοι, μπορούν και πρέπει να εργασθούν. ….

Προς το παρόν συντελούνται τρεις μεγάλες δραστηριότητες:

Πρώτο, η δραστηριότητα που γίνεται αισθητή στο “κέντρο όπου η θέληση του Θεού είναι γνωστή”, …. Αυτή επιχειρεί δημιουργικά να εισαγάγει σήμερα τη νέα παγκόσμια τάξη, την τάξη της Βασιλείας του Θεού υπό τη φυσική εποπτεία του Χριστού. Μπορεί να θεωρηθεί σαν η εξωτερίκευση της πνευματικής Ιεραρχίας του πλανήτη μας. Η επιστροφή του Χριστού σε ορατή δραστηριότητα θα είναι το σημάδι και το σύμβολό της.

Δεύτερο, η κρίσιμη δραστηριότητα που ρυθμίζει την πνευματική Ιεραρχία, από τον ίδιο τον Χριστό μέχρι τoν τελευταίο ζηλωτή που βρίσκεται στην περιφέρεια εκείνου του “κέντρου όπου η αγάπη του Θεού” έχει πλήρη δράση. Εκεί είναι πλήρως αντιληπτό ότι (όπως λέει ο Απ. Παύλος) “οίδαμεν γαρ ότι πάσα η κτίσις συστενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού”. (Ρωμ. 8.22.) Για την εκδήλωση αυτή προετοιμάζονται τώρα “οι Υιοί του Θεού που είναι οι Υιοί των Ανθρώπων”· γι’ αυτή την έλευση σε ενεργό εξωτερική υπηρεσία εισέρχονται ήδη – ένας προς έναν – σε εξωτερική δραστηριότητα στο φυσικό πεδίο. ….

Τρίτο, υπάρχει η ίδια η ανθρωπότητα, “το κέντρο που ονομάζουμε φυλή των ανθρώπων” – ένα κέντρο προς το παρόν πλήρους χάους, αναταραχής και σύγχυσης, μια ανθρωπότητα γεμάτη πόνο, αμηχανία και ταραχή, αλλά με νοητική επίγνωση απεριόριστων δυνατοτήτων, μαχόμενη συναισθηματικά για εκείνο το σχέδιο που της φαίνεται καλύτερο, αλλά χωρίς καμιά αίσθηση συνοχής ή αντίληψης ότι πρέπει να γίνει “ο ένας κόσμος για τη μία ανθρωπότητα”. Επιθυμούν απλά συναισθηματική ειρήνη, ασφάλεια για να ζουν και να εργάζονται και το όραμα ενός μέλλοντος που θα ικανοποιεί κάποια αόριστη αίσθηση θείας εμμονής. ….

Η λύση πρέπει να βρεθεί στην επανεμφάνιση του Χριστού. Αυτή είναι η διακριβωμένη θέληση του Θεού κι αυτή μαρτυρούν οι Γραφές του κόσμου· είναι η επιθυμία του ίδιου του Χριστού και των μαθητών Του, των Διδασκάλων της Σοφίας· είναι το αδιάγνωστο αίτημα των λαών σ’ όλες τις χώρες. Όταν υπάρχει αυτή η ενοποίηση σκοπού, αυτή η ομοιομορφία πνευματικής πρόθεσης κι ενός αντιληπτού αιτήματος, τότε ένα μόνο πράγμα υπάρχει που μπορεί ν’ αναστείλει την επανεμφάνισή Του κι αυτό είναι η αποτυχία του ανθρώπινου γένους να προετοιμάσει την παγκόσμια σκηνή για το εκπληκτικό αυτό γεγονός, “ετοιμάσατε την οδόν Κυρίου, ευθείας ποιείτε τας τρίβους αυτού” (Ματθ. 3.2), να εξοικειώσει τους ανθρώπους παντού με την ιδέα της έλευσής Του και να εμπεδώσει το απαιτούμενο μέτρο ειρήνης στη γη – μιας ειρήνης που να βασίζεται σε ορθές ανθρώπινες σχέσεις.

… Η μικρή προσευχή που λέει, “Παντοδύναμε Θεέ! Ας έρθει ειρήνη στη Γη κι ας αρχίσει από μένα”, συνοψίζει τις απαιτήσεις εκείνων που επιδιώκουν να εργασθούν για την προετοιμασία της έλευσης του Χριστού, αν σ’ αυτή προστεθεί η ανάπτυξη μιας υγιούς νοημοσύνης και η πρακτική μιας οργανωμένης ζωής. Αλλά σήμερα το ελατήριο μετατοπίζεται απ’ την έννοια της προσωπικής σωτηρίας … και η απαιτούμενη προετοιμασία συνίσταται στην εργασία, με σθένος και κατανόηση, να επιφέρουμε ορθές ανθρώπινες σχέσεις – έναν ευρύτερο αντικειμενικό σκοπό.

…Ερχόμαστε τώρα στο δεύτερο από τα κύρια εμπόδια: την έλλειψη οικονομικής υποστήριξης για τους εργάτες του Χριστού.

 

2. Η Έλλειψη Οικονομικής Ενίσχυσης του Έργου του Χριστού.

Είναι ίσως η μεγαλύτερη δυσκολία και σε πολλούς φαίνεται κατά καιρούς ότι είναι ανυπέρβλητη. Περιλαμβάνει το πρόβλημα της αληθινής οικονομικής κηδεμονίας και της διοχέτευσης επαρκών χρηματικών ποσών σε αγωγούς που θα βοηθήσουν οριστικά το έργο της προετοιμασίας για την επιστροφή του Χριστού. Συνδέεται στενά με το πρόβλημα των ορθών ανθρώπινων σχέσεων.

Το πρόβλημα είναι λοιπόν ιδιαζόντως δύσκολο, γιατί οι πνευματικοί εργάτες στον κόσμο δεν πρέπει μόνο να εκπαιδεύσουν τους ανθρώπους να δίνουν (ανάλογα προς τα μέσα τους), αλλά σε πολλές περιπτώσεις πρέπει – πρώτα απ’ όλα – να τους προσφέρουν ένα κίνητρο τόσο μαγνητικό στην έλξη του, ώστε να δίνουν αναγκαστικά. Πρέπει επίσης να συστήσουν την εταιρεία, το ίδρυμα ή την οργάνωση που θα διαχειρίζεται το προσφερόμενο χρήμα. Αυτό τους επιφορτίζει με ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο. Το αδιέξοδο που υπάρχει προς το παρόν, δεν οφείλεται μόνο στην καινοτομία της συγκέντρωσης κεφαλαίων για την προετοιμασία της έλευσης του Χριστού, αλλά οφείλεται και στην εξασκημένη ιδιοτέλεια της πλειοψηφίας εκείνων που κατέχουν τα πλούτη του κόσμου και οι οποίοι – ακόμη κι αν δίνουν – το κάνουν γιατί ενισχύει το γόητρο και δείχνει οικονομική επιτυχία. Υπάρχουν κατ’ ανάγκη εξαιρέσεις, αλλά είναι σχετικά λίγες.

Γενικεύοντας λοιπόν και υπεραπλουστεύοντας το ζήτημα, μπορούμε να υποθέσουμε ότι το χρήμα διοχετεύεται σε τέσσερις κύριους αγωγούς δαπανών:

1. Στις μυριάδες των οικογενειών στον κόσμο με τη μορφή μισθών, αμοιβών ή κληρονομημένου πλούτου. ….

2. Σε μεγάλα καπιταλιστικά συγκροτήματα και μονοπώλια τα οποία συναντούμε σαν πυργωτές κατασκευές σε πολλές χώρες. ….

3. Στις εκκλησίες και τις θρησκευτικές ομάδες σε όλο τον κόσμο. …

4. Σε φιλανθρωπικό, εκπαιδευτικό και ιατρικό έργο. …

… αν οι κατευθυντήριοι πράκτορες (από τα χέρια των οποίων διοχετεύεται το παγκόσμιο χρήμα) είχαν ένα αληθινό όραμα των πνευματικών πραγματικοτήτων, της μίας ανθρωπότητας και του ενός κόσμου κι αν ο αντικειμενικός τους σκοπός ήταν η τόνωση των ορθών ανθρώπινων σχέσεων, η μάζα των ανθρώπων παντού θ’ ανταποκρινόταν σε μια μελλοντική δυνατότητα πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι τώρα· δε θ’ αντιμετωπίζαμε, όπως σήμερα, δαπάνες – που ανέρχονται σε αμέτρητα εκατομμύρια – τις οποίες καθιστά απαραίτητες η ανάγκη ν’ αποκαταστήσουμε φυσικά, όχι μόνο τα φυσικά σώματα αναρίθμητων εκατομμυρίων ανθρώπων, αλλά και ολόκληρων πόλεων, συστημάτων μεταφοράς και κέντρων που έχουν την ευθύνη της αναδιοργάνωσης της ανθρώπινης ζωής.

… αν οι πνευματικές αξίες και οι πνευματικές ευθύνες που συνδέονται με το χρήμα (σε μεγάλα ή μικρά ποσά), είχαν δεόντως εκτιμηθεί και διδαχθεί στις οικογένειες και στα σχολεία, δε θα είχαμε τις φοβερές στατιστικές για τις δαπάνες του χρήματος πριν τον πόλεμο σε κάθε χώρα του κόσμου (και τη δαπάνη σήμερα στο Δυτικό ημισφαίριο) σε γλυκά, ποτά, τσιγάρα, διασκέδαση, περιττά ρούχα και πολυτέλειες. Οι στατιστικές αυτές ανέρχονται σε εκατοντάδες εκατομμύρια δολλάρια κάθε χρόνο. Ένα μέρος αυτού του χρήματος, που θα απαιτούσε ελάχιστη θυσία, θα επέτρεπε στους μαθητές του Χριστού και στο Νέο Όμιλο Υπηρετών του Κόσμου να προετοιμάσουν το δρόμο για την έλευσή Του και να εκπαιδεύσουν τις διάνοιες και τις καρδιές των ανθρώπων σε κάθε χώρα στις ορθές ανθρώπινες σχέσεις.

Το χρήμα – όπως και κάθε άλλο στην ανθρώπινη ζωή – έχει μολυνθεί απ’ την ιδιοτέλεια και την αρπαγή για ιδιοτελείς ατομικούς ή εθνικούς σκοπούς. …

Ωστόσο όλη την ώρα η μία ανθρωπότητα – … – κραυγάζει για ειρήνη, δικαιοσύνη κι αίσθημα ασφάλειας. Θα τα αποκτούσε γρήγορα με την ορθή χρήση του χρήματος και την αντίληψη εκ μέρους των πολλών της οικονομικής τους ευθύνης … που βασίζεται σε πνευματικές αξίες). Με την εξαίρεση λίγων μεγάλων διορατικών φιλανθρώπων και μιας δράκας φωτισμένων πολιτικών, κληρικών κι εκπαιδευτικών αυτό το αίσθημα της οικονομικής ευθύνης δεν υπάρχει πουθενά.

Ήλθε πλέον ο καιρός όπου το χρήμα πρέπει να επανεκτιμηθεί και η χρησιμότητά του να διοχετευθεί σε νέες κατευθύνσεις. Η φωνή του λαού πρέπει να επικρατήσει, αλλά πρέπει να είναι ένας λαός εκπαιδευμένος στις αληθινές αξίες, στη σημασία της ορθής κουλτούρας και στην ανάγκη ορθών ανθρώπινων σχέσεων. Είναι συνεπώς ουσιαστικά ζήτημα ορθής εκπαίδευσης και ορθής εξάσκησης στην ιδιότητα του πολίτη του κόσμου – …. …

Μπροστά στην ενοχλητική αυτή οικονομική κατάσταση – ποια είναι η απάντηση στο πρόβλημα; Σε κάθε χώρα, σε κάθε κυβέρνηση, σε κάθε εκκλησία και θρησκεία και σε κάθε εκπαιδευτικό ίδρυμα υπάρχουν άνδρες και γυναίκες που γνωρίζουν την απάντηση. ….

Υπάρχουν δύο ομάδες που μπορούν να κάνουν πολλά· όσοι χρησιμοποιούν ήδη τους οικονομικούς πόρους του κόσμου, … και δεύτερο, οι μάζες των καλών, αγαθών ανθρώπων σε όλες τις τάξεις και σφαίρες επιρροής.

Οι άνθρωποι καλής θέλησης και πνευματικής κλίσης πρέπει ν’ απορρίψουν τη σκέψη της σχετικής τους αχρηστίας, ασημαντότητας και ματαιότητας και ν’ αντιληφθούν ότι τώρα (…) μπορούν να εργασθούν δυναμικά. Οι Δυνάμεις του Κακού έχουν ηττηθεί, παρότι δε “σφραγίσθηκαν” ακόμη πίσω απ’ τη θύρα που θα τις βάλει η ανθρωπότητα και προείπε η Καινή Διαθήκη ότι θα συμβεί. Το κακό αναζητεί κάθε διαθέσιμη δίοδο για μια νέα προσέγγιση αλλά – … – οι μικροί άνθρωποι του κόσμου, οι φωτισμένοι κι ανιδιοτελείς στις απόψεις τους, υπάρχουν σε επαρκή αριθμό για να κάνουν αισθητή τη δύναμή τους – αν το θελήσουν. Υπάρχουν εκατομμύρια πνευματικά σκεπτόμενων ανδρών και γυναικών σε κάθε χώρα, που όταν φτάσουν στο σημείο να προσεγγίσουν σε μαζικό σχηματισμό αυτό το ζήτημα του χρήματος, μπορούν να το επαναδιοχετεύσουν μόνιμα. Υπάρχουν συγγραφείς και στοχαστές σ’ όλες τις χώρες, που μπορούν να προσθέσουν την ισχυρή τους βοήθεια και θα το κάνουν, αν προσεγγισθούν σωστά. Υπάρχουν σπουδαστές του εσωτερισμού και αφοσιωμένοι κληρικοί στους οποίους μπορούμε ν’ απευθύνουμε έκκληση για βοήθεια στην προετοιμασία της οδού επιστροφής του Χριστού, ιδιαίτερα αν η αιτούμενη βοήθεια είναι η δαπάνη χρήματος και χρόνου για την εδραίωση ορθών ανθρώπινων σχέσεων και την ανάπτυξη και διάδοση της καλής θέλησης.

… χρειάζεται η ανιδιοτελής εργασία χιλιάδων φαινομενικά ασήμαντων ανθρώπων. … η πιο αναγκαία ποιότητα είναι το θάρρος· … για να παραμερισθεί η επιφυλακτικότητα, η ντροπαλότητα και η δυσαρέσκεια της παρουσίασης μιας άποψης, ιδιαίτερα μιας άποψης που συνδέεται με το χρήμα. … Είναι εξαιρετικά δύσκολο να συγκεντρωθούν χρήματα για τη διάδοση της καλής θέλησης ή την εξασφάλιση της ορθής χρήσης του χρήματος για μακρόπνοες ιδέες, όπως η επιστροφή του Χριστού. Συνεπώς λέω ότι το πρώτο προαπαιτούμενο είναι το Θάρρος.

Η δεύτερη απαίτηση για τους εργάτες του Χριστού είναι να κάνουν εκείνες τις θυσίες και τις προσαρμογές που θα τους επιτρέψουν να δίνουν μέσα στα όρια των δυνατοτήτων τους· δεν πρέπει να υπάρχει μόνο μια εξασκημένη ικανότητα στην παρουσίαση του ζητήματος, αλλά κάθε εργάτης πρέπει να εφαρμόζει εκείνα που κηρύσσει. … Η δυσκολία δεν είναι στην οργάνωση του χρήματος και του έργου· βρίσκεται στη φαινομενική ανικανότητα των ανθρώπων να δίνουν. … Συνεπώς το δεύτερο προαπαιτούμενο είναι να δίνει κανείς ό,τι μπορεί.

Τρίτο, οι μεταφυσικές σχολές και οι εσωτερικές ομάδες αφιέρωσαν πολλή σκέψη σ’ αυτό το έργο της κατεύθυνσης του χρήματος σε αγωγούς που τους ενδιαφέρουν. … Γιατί οι αληθινά πνευματικοί εργάτες φαίνονται ανίκανοι να υλοποιήσουν εκείνο που χρειάζονται; Η απάντηση είναι απλή. Εκείνες οι ομάδες και οι εργάτες που βρίσκονται πλησιέστερα στο πνευματικό ιδεώδες μοιάζουν με μια διαιρεμένη οικογένεια. Το κύριο ενδιαφέρον τους βρίσκεται στα αφηρημένα πνευματικά επίπεδα και δεν έχουν προφανώς συλλάβει το γεγονός ότι το φυσικό πεδίο, όταν υποκινείται απ’ τα πνευματικά επίπεδα, έχει ίση σπουδαιότητα. … Στη νέα εποχή που πλησιάζει, πριν την επιστροφή του Χριστού, η αίτηση για οικονομική ενίσχυση πρέπει ν’ αποβλέπει στην εμπέδωση ορθών ανθρώπινων σχέσεων και της καλής θέλησης κι όχι στην ανάπτυξη κάποιας ιδιαίτερης οργάνωσης. … Συνεπώς το τρίτο προαπαιτούμενο είναι η υπηρεσία της μίας ανθρωπότητας.

Το τέταρτο προαπαιτούμενο πρέπει να είναι η προσεκτική παρουσίαση της υπόθεσης για την οποία ζητείται η οικονομική υποστήριξη. Οι άνθρωποι μπορεί να έχουν το θάρρος να μιλούν, αλλά ίση σημασία έχει μια νοήμων παρουσίαση. ...

Ερχόμαστε τώρα στο πέμπτο προαπαιτούμενο: τη ζωτική και ακλόνητη πίστη στην ανθρωπότητα σαν σύνολο. Δεν πρέπει να υπάρχει απαισιοδοξία ως προς το μέλλον του ανθρώπινου γένους ή απογοήτευση για την εξαφάνιση της παλιάς τάξης. “To αγαθό, το αληθινό και το ωραίο” είναι στο δρόμο του και γι’ αυτό ευθύνεται το ανθρώπινο γένος κι όχι κάποια εξωτερική θεία παρέμβαση. …

….

Δεν υπάρχει τίποτε να προσθέσουμε στον τρόπο έκκλησης για χρήματα, θάρρος ή κατανόηση. Αν το θάρρος του Χριστού καθώς αντιμετωπίζει την επάνοδο στο φυσικό, εξωτερικό αυτό κόσμο, αν η ανάγκη της ανθρωπότητας για ορθές ανθρώπινες σχέσεις και το θυσιαστικό έργο των μαθητών του Χριστού δεν αρκεί να σας πυρπολήσει και να ενεργοποιήσει εσάς κι όσους μπορείτε να προσεγγίσετε, τίποτε άλλο δεν μπορεί να ειπωθεί που να έχει κάποια χρησιμότητα.

Εξετάσαμε την ανάγκη της προετοιμασίας για τον ερχομό του Χριστού και μερικές από τις βασικές απαιτήσεις που θα προκύψουν όταν οι άνθρωποι ενστερνισθούν την αναγκαία δραστηριότητα που περιλαμβάνει τη συγκέντρωση των απαιτούμενων χρημάτων για την προώθηση του προπαρασκευαστικού έργου. Ο ατομικός εργάτης πρέπει πρωτίστως ν’ αποφασίσει αν το κίνητρο και η πνευματική του προσδοκία είναι επαρκή για το έργο ενώπιόν του. Σημασία έχει μόνο ό,τι παρέχει την αναγκαία ορμή για δράση και στο ύψος του εγχειρήματος θα είναι μόνο εκείνος ο εργάτης που έχει ένα αρκετά διαυγές όραμα το οποίο θα του επιτρέψει να εργασθεί με κατανόηση και ειλικρίνεια. Πρέπει ν’ ανακαλύψει ότι είναι σε θέση να παίξει το ρόλο του στην προώθηση του θείου Σχεδίου. Το γεγονός του Χριστού και η γνήσια δυνατότητα της επανεμφάνισής Του πρέπει να γίνουν σπουδαίοι κινητήριοι παράγοντες στη συνείδησή του. Θα αναζητήσει γύρω του εκείνους με τους οποίους μπορεί να εργασθεί και οι οποίοι έχουν τους ίδιους πνευματικούς σκοπούς μαζί του. Μ’ αυτό τον τρόπο και την κατάλληλη στιγμή θα βρει ότι υπάρχει στη Γη μια καλά οργανωμένη και ολοκληρωμένη ομάδα στην οποία μπορεί να δοθεί το όνομα του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου. Θα διαπιστώσει ότι βρίσκονται παντού και λειτουργούν σε κάθε χώρα και σε όλες τις οργανωμένες θρησκευτικές ομάδες και σε όλες τις άλλες ομάδες που είναι αφιερωμένες στην ευημερία της ανθρωπότητας και στην προετοιμασία του δρόμου για την επιστροφή του Χριστού.

Είναι πρωτίστως ένας όμιλος ο οποίος παρότι εργάζεται στο εξωτερικό πεδίο της καθημερινής φυσικής ζωής, διατηρεί ωστόσο μια στενή εσώτερη, πνευματική ολοκλήρωση με το κέντρο ενέργειας από το οποίο μπορεί ν’ αντλήσει οτιδήποτε χρειάζεται για ενεργό, πνευματικό έργο. Ο όμιλος παρέχει ένα πεδίο υπηρεσίας σε όσους επιδιώκουν μια έκφραση υπηρεσίας· παρέχει επίσης ένα σημείο συνάθροισης για όσους είναι πρόθυμοι να δοκιμασθούν κι έναν τόπο όπου τα κίνητρα και η αντοχή τους μπορούν να δοκιμασθούν πριν τη σταθερή ανέλιξη της πνευματικής ευκαιρίας. Έτσι απελευθερώνεται σε διαρκώς ευρύτερες περιοχές υπηρεσίας.

Ο Νέος Όμιλος Υπηρετών του Κόσμου παρέχει ουσιαστικά ένα έδαφος εξάσκησης κι ένα πεδίο εμπειρίας για εκείνους που ελπίζουν ν’ αναπτυχθούν σε πνευματικό ανάστημα και να προσαρμοσθούν για να γίνουν ενεργοί, κατευθυνόμενοι μαθητές του Χριστού. Η εμφάνιση αυτού του ομίλου στη Γη αυτή την εποχή είναι μια απ’ τις ενδείξεις της επιτυχίας της εξελικτικής διαδικασίας όπως εφαρμόσθηκε στην ανθρωπότητα. Αυτή η μέθοδος εργασίας – η χρησιμοποίηση ανθρώπινων όντων σαν πρακτόρων για την προαγωγή του έργου της σωτηρίας και της εξύψωσης του κόσμου – θεσπίστηκε από τον ίδιο τον Χριστό· εργάσθηκε πολύ συχνά με τους ανθρώπους μέσω άλλων, προσεγγίζοντας την ανθρωπότητα με το μέσον των δώδεκα Αποστόλων Του, θεωρώντας τον Παύλο ως αντικαταστάτη του Ιούδα του Ισκαριώτη. Ο Βούδδας δοκίμασε το ίδιο σύστημα, αλλά η σχέση της ομάδας Του αφορούσε στην αρχή τον Ίδιο κι όχι τόσο τον κόσμο των ανθρώπων. Ο Χριστός απέστειλε τους Αποστόλους Του στον κόσμο για να θρέψουν το ποίμνιο, να αναζητήσουν, να καθοδηγήσουν και να γίνουν “αλιείς ανθρώπων”. Η σχέση των μαθητών του Χριστού με το Διδάσκαλό τους ήταν δευτερεύουσα, όμως πρωτεύουσα με έναν αιτούντα κόσμο· η στάση αυτή διέπει ακόμη την Ιεραρχία, χωρίς όμως να μειώνει την αφοσίωση στον Χριστό. Ό,τι ο Βούδδας θέσπισε συμβολικά κι εμβρυακά, έγινε πραγματικό και υπαρκτό υπό τις απαιτήσεις της Ιχθυακής Εποχής.

Στην εποχή στην οποία εισερχόμαστε τώρα, την Υδροχοϊκή Εποχή, αυτός ο τρόπος ομαδικής εργασίας θα φθάσει σ’ ένα υψηλό σημείο ανάπτυξης και ο κόσμος θα σωθεί και θ’ ανοικοδομηθεί πολύ περισσότερο από τις ομάδες παρά από τα άτομα. Στο παρελθόν είχαμε παγκόσμιους σωτήρες – Υιούς του Θεού οι Οποίοι έδωσαν στους ανθρώπους ένα μήνυμα που έφερε αύξηση του φωτός στους ανθρώπους. Τώρα, στο πλήρωμα του χρόνου και με τις διαδικασίες της εξέλιξης, αναδύεται ένας όμιλος που θα φέρει σωτηρία στον κόσμο και (επειδή ενσωματώνει ομαδικές ιδέες και τονίζει την αληθινή έννοια της Εκκλησίας του Χριστού) θα διεγείρει και θα ενεργοποιήσει τις διάνοιες και τις ψυχές των ανθρώπων, έτσι ώστε να εγκαινιασθεί η νέα εποχή με την έκχυση της Αγάπης, της Γνώσης και της Αρμονίας του ίδιου του Θεού, καθώς και με την επανεμφάνιση του Χριστού στον Οποίο θα έχουν ενσωματωθεί και οι τρεις αυτές ιδιότητες της θειότητας.

Στο παρελθόν οι θρησκείες ιδρύονταν από κάποια μεγάλη ψυχή, από έναν Αβατάρ και από μια εξέχουσα πνευματική προσωπικότητα. Η σφραγίδα της ζωής, των λόγων και της διδασκαλίας τους αποτυπώθηκε στη φυλή και διατηρήθηκε για πολλούς αιώνες. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα του μηνύματος ενός ομαδικού Αβατάρ ή παγκόσμιου Σωτήρα; Ποια θα είναι η δυναμικότητα του έργου μιας ομάδας γιγνωσκόντων το Θεό, που θα εξαγγέλλουν την αλήθεια και θα είναι υποκειμενικά ενωμένοι στο μεγάλο έργο της σωτηρίας του κόσμου; Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα της αποστολής μιας ομάδας παγκόσμιων Σωτήρων που θα είναι όλοι σε κάποιο βαθμό Γνώστες του Θεού, που θα συμπληρώνουν αμοιβαία τις προσπάθειές τους, θα ενισχύουν αμοιβαία το μήνυμά τους και θ’ αποτελούν έναν οργανισμό δια του οποίου η πνευματική ενέργεια και η αρχή της πνευματικής ζωής μπορούν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους στον κόσμο υπό τη διεύθυνση του Χριστού σε Ορατή Παρουσία;

Ένα τέτοιο σώμα υφίσταται τώρα κι έχει τα μέλη του σε κάθε χώρα. Είναι σχετικά λίγοι κι απομακρυσμένοι μεταξύ τους, αλλά ο αριθμός τους αυξάνει σταθερά και το μήνυμά τους θα γίνεται αυξανόμενα αισθητό. Σ’ αυτούς επενδύθηκε το πνεύμα της δημιουργίας· είναι οι δομητές της νέας εποχής· σ’ αυτούς ανατέθηκε το έργο της διατήρησης του πνεύματος της αλήθειας και της αναδιοργάνωσης των σκέψεων των ανθρώπων, έτσι ώστε η φυλετική διάνοια να ελεγχθεί και να οδηγηθεί στη διαλογιστική και στοχαστική εκείνη κατάσταση που θα της επιτρέψει ν’ αναγνωρίσει την επόμενη ανέλιξη της θειότητας την οποία θα εγκαινιάσει ο Χριστός.

Τα τελευταία δέκα χρόνια ο Νέος Όμιλος Υπηρετών του Κόσμου αναδιοργανώθηκε κι αναζωογονήθηκε· η γνώση της ύπαρξής του διαδίδεται σ’ όλο τον κόσμο. Αποτελεί σήμερα μια ομάδα ανδρών και γυναικών κάθε έθνους και φυλής και κάθε θρησκευτικής οργάνωσης κι ανθρωπιστικής κίνησης που είναι βασικά προσανατολισμένη στη Βασιλεία του Θεού ή βρίσκεται στη διαδικασία ενός τέτοιου προσανατολισμού. Είναι μαθητές του Χριστού, που εργάζονται συνειδητά και συχνά ασυνείδητα για την επανεμφάνισή Του· είναι πνευματικοί ζηλωτές που επιδιώκουν να υπηρετήσουν και να κάνουν πραγματική τη Βασιλεία του Θεού πάνω στη Γη· είναι άνθρωποι καλής θέλησης και νοημοσύνης, που προσπαθούν ν’ αυξήσουν την κατανόηση και τις ορθές ανθρώπινες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Ο όμιλος αυτός διαιρείται σε δύο κύρια τμήματα:

1. Μια ομάδα που απαρτίζεται από τους μαθητές του Χριστού, οι οποίοι εργάζονται συνειδητά με τα σχέδια Του και από εκείνους που διδασκόμενοι από αυτούς, συνεργάζονται μαζί τους συνειδητά κι εκούσια. Στην τελευταία αυτή κατηγορία μπορούμε να περιληφθούμε κι εμείς, αν το θελήσουμε κι αν είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε τις αναγκαίες θυσίες.

2. Μια ομάδα που αποτελείται από ζηλωτές και παγκόσμια συνειδητούς άνδρες και γυναίκες που εργάζονται ασυνείδητα υπό την καθοδήγηση της πνευματικής Ιεραρχίας. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι, ιδιαίτερα σε υψηλές θέσεις σήμερα, οι οποίοι εκπληρώνουν το ρόλο των καταστροφέων της παλιάς μορφής ή των δομητών της νέας. Δεν έχουν συνείδηση κάποιου εσώτερου συνθετικού σχεδίου, αλλά ασχολούνται ανιδιοτελώς με την ικανοποίηση της παγκόσμιας ανάγκης όσο καλύτερα μπορούν, παίζοντας σημαντικό ρόλο στα εθνικά δράματα ή εργαζόμενοι επίμονα στο πεδίο της εκπαίδευσης.

Η πρώτη ομάδα είναι σε επαφή με την πνευματική Ιεραρχία σε κάποιο βαθμό και σε μεγάλο βαθμό όσον αφορά τους αληθινούς μαθητές· τα μέλη της εργάζονται υπό πνευματική έμπνευση. Η δεύτερη ομάδα είναι σε στενότερη επαφή με τις μάζες των ανθρώπων· εργάζεται σαφέστερα υπό την έμπνευση των ιδεών. Η πρώτη ομάδα ασχολείται με το Σχέδιο του Χριστού στο βαθμό που τα μέλη της μπορούν να συλλάβουν την ουσιαστικότητά του, ενώ η δεύτερη ομάδα εργάζεται με τις νέες έννοιες κι ελπίδες που αναδύονται στη συνείδηση του ανθρώπινου γένους, καθώς οι άνθρωποι αρχίζουν υποκειμενικά και συχνά ασυνείδητα ν’ ανταποκρίνονται στις προετοιμασίες για τον ερχομό του Χριστού. Σταθερά και σαν αποτέλεσμα του έργου του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου η ανθρωπότητα αφυπνίζεται στις δυνατότητες ενώπιόν της.

Η αφύπνιση της ιντελλιγκέντσιας σ’ όλες τις χώρες στην αναγνώριση της ανθρωπότητας αποτελεί το προοίμιο της εμπέδωσης της αδελφότητας. Ο άνθρωπος αναγνωρίζει την ενότητα της ανθρώπινης οικογένειας, αλλά πριν η ενότητα αυτή μπορέσει να πάρει μορφή με εποικοδομητικά μέτρα, είναι ουσιώδες όλο και περισσότεροι σκεπτόμενοι άνδρες και γυναίκες σ’ όλο τον κόσμο να συντρίψουν τους νοητικούς φραγμούς που υφίστανται μεταξύ φυλών, εθνών και τύπων· είναι ουσιώδες ο Νέος Όμιλος Υπηρετών του Κόσμου να επαναλάβει στον εξωτερικό κόσμο τον τύπο δραστηριότητας που εκδήλωσε η Ιεραρχία όταν ανέπτυξε και υλοποίησε το Νέο Όμιλο Υπηρετών του Κόσμου. Με την εντύπωση και την έκφραση ορισμένων μεγάλων ιδεών οι άνθρωποι παντού πρέπει να οδηγηθούν στην κατανόηση των θεμελιωδών ιδεωδών που θα διέπουν τη νέα εποχή. Αυτό είναι το κύριο έργο του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου.

Καθώς μελετούμε και μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε το Νέο Όμιλο Υπηρετών του Κόσμου σ’ όλους τους κλάδους και τις σφαίρες δραστηριότητάς του – που είναι διάσπαρτες σ’ όλο τον κόσμο και περιλαμβάνουν τους αληθινούς και ειλικρινείς εργάτες κι ανθρωπιστές σε κάθε έθνος, κάθε θρησκεία και κάθε οργάνωση με ανθρωπιστική πρόθεση – θα αφυπνισθούμε στην αντίληψη ότι υπάρχει σήμερα στη Γη ένα σώμα ανδρών και γυναικών των οποίων ο αριθμός και η εμβέλεια δραστηριότητας είναι τελείως επαρκής για να προκαλέσουν τις αλλαγές που θα επιτρέψουν στον Χριστό να βαδίσει πάλι ανάμεσά μας. Αυτό θα γίνει αν ενδιαφέρονται αρκετά, αν είναι αρκετά έτοιμοι να κάνουν τις αναγκαίες θυσίες και πρόθυμοι να υποτάξουν τις εθνικές, θρησκευτικές και οργανωτικές διαφορές τους στην εκτέλεση εκείνων των μορφών υπηρεσίας που θα αναδομήσουν τον κόσμο. Πρέπει να εκπαιδεύσουν τη φυλή των ανθρώπων σε λίγα απλά και βασικά ουσιώδη και να εξοικειώσουν την ανθρωπότητα στη σκέψη της επανεμφάνισης του Χριστού και της εξωτερίκευσης της Βασιλείας του Θεού. Το έργο τους θα είναι κυρίως να συνοψίσουν και να καταστήσουν αποτελεσματικό το έργο των δύο Υιών του Θεού: του Βούδδα και του Χριστού.

Η επιτυχία του έργου του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου είναι αναπόφευκτη· έκανε μεγάλη πρόοδο στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας· η εσώτερη ολοκλήρωση εκείνου του μέρους του ομίλου που εργάζεται σε στενή επαφή με τον Χριστό και την πνευματική Ιεραρχία, είναι τέτοια ώστε η εξωτερική επιτυχία είναι εξασφαλισμένη. Παρέχουν έναν αγωγό δια του οποίου το φως, η αγάπη και η δύναμη της Βασιλείας του Θεού θα μπορέσουν να φτάσουν στους πιο εξωτερικούς εργάτες.

Ας αντιληφθούμε λοιπόν ότι όλοι οι άνδρες και γυναίκες με πνευματική κλίση, όλοι όσοι επιδιώκουν κι εργάζονται για την εδραίωση ορθών ανθρώπινων σχέσεων, όλοι όσοι εφαρμόζουν την καλή θέληση και προσπαθούν αληθινά ν’ αγαπούν τους συνανθρώπους τους, αποτελούν ακέραιο μέρος του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου κι ότι το κύριο έργο τους αυτή την εποχή είναι να προετοιμάσουν το δρόμο για την επανεμφάνιση του Χριστού.

Ας δηλώσω εδώ με έμφαση ότι η κύρια μέθοδος που μπορεί να μας ενδιαφέρει και το ισχυρότερο εργαλείο στα χέρια της πνευματικής Ιεραρχίας είναι η διάδοση της καλής θέλησης και η συγχώνευσή της σε μια ενωμένη και λειτουργική δυναμικότητα. Προτιμώ αυτή την έκφραση από τις λέξεις “οργάνωση της καλής θέλησης”. Η καλή θέληση είναι σήμερα ένα όνειρο, μια θεωρία, μια αρνητική δύναμη. Πρέπει να αναπτυχθεί σε γεγονός, σε λειτουργικό ιδανικό και σε θετική ενέργεια. Αυτό είναι το έργο μας και καλούμαστε πάλι να συνεργασθούμε.

Το χρέος ενώπιον του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου είναι μεγάλο αλλά δεν είναι ακατόρθωτο. Είναι έργο που απορροφά, αλλά καθόσον αποτελεί ένα επιβαλλόμενο πρότυπο ζωής, μπορεί να πραγματωθεί σε κάθε όψη της κανονικής, καθημερινής ζωής του άνδρα ή της γυναίκας. Συγχρόνως όμως καλούμαστε να ζήσουμε μια μη κανονική ζωή και να επωμιστούμε ορισμένη ευθύνη.