Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2021

 ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ZYΓΟΥ

ΑΦΡΟΔΙΤΗ-ΟΥΡΑΝΟΣ-ΚΡΟΝΟΣ: 3 ΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΤΟΥ ΖΥΓΟΥ

(Εσωτέρα Αστρολογία: σελίδες 668-675, περιέχει αναφορές από την Μυστική Δοξασία)


Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ – ΚΡΟΝΟΣ

Αναφορές από τη Μυστική Δοξασία και την Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός:

     1.  “Ο Κρόνος, ο πατέρας των Θεών, μετασχηματίσθηκε από την Αιώνια Διάρκεια στην περιορισμένη περίοδο.” (Μ.Δ. Ι. 451)

2.  “Ο Ιεχωβάς ταυτιζόταν με τον Κρόνο και τον Ήφαιστο.” (Μ.Δ. Ι. 632)

3.  “Με τον καιρό ο πλανήτης Κρόνος διασύρθηκε από όσους λάτρευαν άλλους Θεούς.” (Μ.Δ. Ι. 631)

4.  “Ο Κρόνος συνδεόταν με τη Λεμουρεία.” (Μ.Δ. ΙΙ. 812)

5.  “Η Αφροδίτη, ο Δίας και ο Κρόνος θα μπορούσαν να θεωρηθούν [668] από τη σκοπιά του παρόντος σαν οι φορείς των τριών υπέρτατων ή κύριων αρχών. Ο Ερμής, η Γη και ο Άρης συνδέονται στενά μ’ αυτούς τους τρεις, αλλά εδώ κρύβεται ένα μυστήριο.” (Κ.Π. 299)

6.  “Η Αφροδίτη, η Γη και ο Κρόνος σχηματίζουν σήμερα ένα τρίγωνο μεγάλου ενδιαφέροντος:

α.  Υφίσταται ζωογόνηση.

β.  Αυξάνει την κραδασμική ικανότητα των πλανητικών και των ατομικών κέντρων.” (Κ.Π. 181-182)

7.  “Για κάποιο διάστημα ο ηλιακός Λόγος έχει στρέψει την προσοχή Του στη Γη και τον Κρόνο, ενώ ο Ουρανός διεγείρεται.” (Κ.Π. 357)

8.  “Ο αποκρυφισμός πρέπει να κερδίσει τη μέρα πριν η παρούσα περίοδος φτάσει… την τριπλή επταδικότητα του Κρόνου του δυτικού κύκλου της Ευρώπης – πριν το τέλος του 21ου αιώνα μ.Χ.” (Μ.Δ. ΙΙΙ. 23)

9.  “Ένας από τους πιο ισχυρούς μεταξύ των επτά δημιουργικών Αγγέλων τρίτης τάξης είναι ο Κρόνος, η ιδιοφυία που προΐσταται του πλανήτη και ο Θεός των Εβραίων… δηλαδή ο Ιεχωβάς… στον οποίο ήταν αφιερωμένη η έβδομη μέρα, το Σάββατο ή η ημέρα του Κρόνου.” (Μ.Δ. ΙΙΙ. 115)

10. “Το ζώδιο της έλευσης του Μεσσία ήταν η σύνοδος του Δία και του Κρόνου στο ζώδιο των Ιχθύων.” (Μ.Δ. ΙΙΙ. 152)

11. “Ο Κρόνος ονομαζόταν Δράκων της Ζωής.” (Μ.Δ. ΙΙΙ. 195)

12. “Ο Κρόνος, ο Σίβα και ο Ιεχωβάς είναι ένα.” (Μ.Δ. ΙΙΙ. 195)

13. “Ο Κρόνος είναι η συνθέτουσα διάταξη για τους τέσσερις πλανήτες που ενσωματώνουν το αγνό κι απλό μάνας και είναι [669] ο κύριος διαλύτης για τους τέσσερις μικρότερους και τελικά και για τους Επτά.” (Κ.Π. 370)

14. “Ο Σείριος επηρεάζει ολόκληρο το ηλιακό μας σύστημα μέσω των τριών συνθετουσών διατάξεων: του Ουρανού, του Ποσειδώνα και του Κρόνου.” (Κ.Π. 378)

15. “Ο Κρόνος είναι το εστιακό σημείο για τη διαβίβαση του κοσμικού νου και στις επτά πλανητικές μας διατάξεις.” (Κ.Π. 378)

16. “Η Κρόνεια διάταξη θεωρείται εσωτερικά ότι έχει απορροφήσει τα ‘πυρά δια τριβής’ του ηλιακού χώρου.” (Κ.Π. 1154)


Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ – ΟΥΡΑΝΟΣ

Αναφορές από τη Μυστική Δοξασία και την Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός:

     1.  “Ο Ουρανός ήταν γνωστός από τους αρχαίους με ένα άλλο όνομα.” (Μ.Δ. Ι. 126)

2.  “Ο Κρόνος (χρόνος)… αντιπροσωπεύεται σαν ακρωτηριάζων τον Ουρανό… Ο απόλυτος χρόνος είναι για να καταστεί περιορισμένος και καθορισμένος.” (Μ.Δ. Ι. 450)

3.  “Ανάμεσα στις τρεις μυστικές τροχιές ή Αγγελικά Αστέρια ο Ουρανός… δεν περιλαμβανόταν.” (Μ.Δ. Ι. 629)

4.  “Ο Ουρανός... προσωποποίησε κάθε δημιουργική δύναμη και είναι συνώνυμος με τον Κρόνο.” (Μ.Δ. ΙΙ. 281-282)

5.  “Ο Ουρανός ήταν άγνωστος στους αρχαίους κι αναγκάζονταν να υπολογίζουν τον ήλιο ανάμεσα στους πλανήτες… Ο Ουρανός είναι ένα σύγχρονο όνομα, αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο, οι αρχαίοι είχαν ένα μυστηριώδη πλανήτη που δεν ονόμαζαν ποτέ. Αυτός ο 7ος πλανήτης δεν ήταν ο ήλιος, αλλά ο κρυμμένος θείος Ιεροφάντης.” (Μ.Δ. ΙΙΙ. 330)

6.  “Ο Ουρανός διεγείρεται τώρα.” (Κ.Π. 357)

7.  “Είναι ένας από τους τρεις συνθέτοντες πλανήτες και ο Σείριος επηρεάζει ολόκληρο το ηλιακό μας σύστημα μέσω του Ουρανού, του Ποσειδώνα και του Κρόνου.” (Κ.Π. 378)

8.  “Ο Ουρανός είναι η οικία του ‘ηλεκτρικού πυρός’.” (Κ.Π. 1154)


Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ – ΑΦΡΟΔΙΤΗ

Αναφορές από τη Μυστική Δοξασία και την Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός:


1.  “Η Αφροδίτη… δεν έχει κανένα δορυφόρο… και είναι πολύ πιο παλιά από τη Γη.” (Μ.Δ. Ι. 180· ΙΙ. 35) [673]

2.  Η Αφροδίτη είναι “ο μικρός ήλιος στον οποίο η ηλιακή τροχιά αποθηκεύει το φως της.” (Μ.Δ. ΙΙ. 27)

3.  “Το φως έρχεται δια της Αφροδίτης η οποία λαμβάνει ένα τριπλό απόθεμα και δίνει το ένα τρίτο στη Γη.

α.  Γιαυτό οι δύο καλούνται ‘δίδυμες αδελφές’.

β.  Το πνεύμα της Γης είναι υποβοηθητικό της Αφροδίτης.” (Μ.Δ. ΙΙ. 33)

4.  “Η Αφροδίτη είναι ο πιο απόκρυφος, ισχυρός και μυστηριώδης από όλους τους πλανήτες:

α.  Η σχέση της με τη Γη είναι η πιο εξέχουσα.

β.  Προΐσταται της φυσικής αναπαραγωγής των ανθρώπων.

γ.  Ονομάζεται ο ‘άλλος ήλιος’.

δ.  Είναι το αρχέτυπο ή πνευματικό πρωτότυπο της Γης.” (Μ.Δ. ΙΙ. 33-35)

5.  “Ο πλανητικός Λόγος της Αφροδίτης αγάπησε τη Γη τόσο πολύ ώστε ενσαρκώθηκε και της έδωσε τέλειους νόμους οι οποίοι απορρίφθηκαν και αποβλήθηκαν.” (Μ.Δ. ΙΙ. 38)

6.  “Κάθε αμάρτημα που γίνεται στη Γη είναι αισθητό στην Αφροδίτη. Κάθε αλλαγή στην Αφροδίτη αντανακλάται στη Γη.” (Μ.Δ. ΙΙ. 35)

7.  “Η Αφροδίτη είναι… ο φωτοδότης της Γης μας, τόσο με φυσική όσο και μυστικιστική έννοια.” (Μ.Δ. ΙΙ. 36)

8.  “Ο αποκρυφιστικός μυστικισμός ασχολείται με τον Αντιβασιλέα (τον πλανητικό Λόγο) της Αφροδίτης.” (Μ.Δ. ΙΙ. 36)

9.  “Η ανθρωπότητα (που εμφανίσθηκε τις Λεμούρειες ημέρες)… λέγεται ότι είναι υπό την άμεση επιρροή της Αφροδίτης.” (Μ.Δ. ΙΙ. 27)

10. “Ο ήλιος Σείριος είναι η πηγή του Λογοϊκού νου (μάνας) με την ίδια έννοια που οι Πλειάδες συνδέονται με την εξέλιξη του νου [674] στους επτά Ουράνιους Ανθρώπους και η Αφροδίτη ευθύνεται για την έλευση του νου στη Γήινη άλυσο.” (Κ.Π. 347)

11. “Υπάρχει ένας ψυχικός δεσμός ανάμεσα στον πλανητικό Λόγο της Αφροδίτης και σ’ εκείνον της Γης μας:

α.  Η Αφροδιτιανή διάταξη είναι πιο ενεργός από τη δική μας.

β.  Η ανθρωπότητά της είναι πιο αναπτυγμένη από τη δική μας.

γ.  Η ακτινοβολία της περιλαμβάνει το βουδδικό πεδίο όσον αφορά την ανθρωπότητά της.

δ.  Θα μπορούσε λοιπόν μέσω διέγερσης να διανοιγεί το ίδιο πεδίο για τη Γήινή μας ανθρωπότητα.” (Κ.Π. 367)

12. “Η Αφροδίτη είναι η δεύτερη ή η έκτη διάταξη, ανάλογα αν οι διατάξεις απαριθμούνται μυστικιστικά ή αποκρυφιστικά.” (Κ.Π. 595)

13. “Η Αφροδίτη είναι αρνητικά πολωμένη, απ’ όπου κι έγινε εφικτή μια μυστηριώδης απορρόφηση από τη Γη της Αφροδιτιανής δύναμης… ο καρμικός δεσμός μεταξύ των δύο πλανητικών Λόγων (ο ένας σε θετική ενσάρκωση κι ο άλλος σε αρνητική) προκάλεσε μια πλανητική συγγένεια. Το φως αστραποβόλησε.” (Κ.Π. 323)

14. “Ο Κύριος της Αφροδίτης:

α.  Έχει μια θέση στη Λογοϊκή Τετράδα.

β.  Η Αφροδίτη είναι στον πέμπτο γύρο κι επομένως είναι πιο προοδευμένη από τους άλλους πλανήτες.” (Κ.Π. 300)

15. “Στο τωρινό στάδιο εξέλιξης στα συστημικά κέντρα (τους πλανήτες) η Αφροδίτη, η Γη και ο Κρόνος σχηματίζουν ένα τρίγωνο μεγάλου ενδιαφέροντος:

α.  Υφίσταται ζωογόνηση.

β.  Αυξάνει την κραδασμική ικανότητα των πλανητικών και ατομικών κέντρων.” (Κ.Π. 181) [675]

16. “Η Αφροδίτη, ο Δίας κι ο Κρόνος θα μπορούσαν να θεωρηθούν από τη σκοπιά του παρόντος φορείς των τριών υπέρτατων ή κύριων αρχών. Ο Ερμής, η Γη και ο Άρης συνδέονται στενά μ’ αυτούς τους τρεις, αλλά εδώ κρύβεται ένα μυστήριο.” (Κ.Π. 299)

17. “Στο ανθρώπινο σύστημα ο δεξιός οφθαλμός αντιστοιχεί στο βούδδι και τον Ερμή κι ο αριστερός οφθαλμός στο μάνας και την Αφροδίτη.” (Μ.Δ. ΙΙΙ. 447, 458)

18.  “Στο μέσο του πέμπτου γύρου ο Λόγος του Ερμή μαζί με το Λόγο της Αφροδίτης και της Γης μας θα σχηματίσουν ένα προσωρινό τρίγωνο δύναμης.” (Κ.Π. 371)

19. “Η Αφροδίτη και ο Δίας συνδέονται στενά με τη Γη κι αποτελούν τελικά ένα εσωτερικό τρίγωνο.” (Κ.Π. 370)

20. “Η Αφροδίτη που βρίσκεται στον πέμπτο γύρο, συντόνισε και ανέπτυξε τη νοητική αρχή και συντέθηκαν τέσσερις νοητικές όψεις και η βουδδική όψη εφοδιάστηκε με ένα μέσον έκφρασης διαμέσου της πέμπτης αρχής.” (Κ.Π. 376)

21. Υπάρχουν τρεις πλανητικές διατάξεις όπου… “εκδηλώνεται το μάνας και δύο όπου το Βούδδι εκδηλώνεται ήδη μανασικά. Απ’ αυτές τις δύο η Αφροδίτη είναι η μία…” (Κ.Π. 377)

22. “Η Αφροδίτη βρίσκεται στον τελευταίο γύρο της κι έχει σχεδόν τελειοποιήσει το τέταρτο βασίλειο.” (Κ.Π. 742)

Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2021

 

«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,
ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,
ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 21.00 - 
με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

17 Οκτωβρίου 2021

Εκφώνηση κειμένου πριν από τον διαλογισμό από τον αδελφό Δ.Χ.



Εκπαίδευση: Αποκαλύπτοντας το Φως της Ψυχής

Στον 21ο αιώνα υπάρχει μια χωρίς προηγούμενο πρόσβαση των ανθρώπων στη γνώση. Οι τομείς της δημιουργίας ή της μετάδοσης ή της εφαρμογής γνώσης προσφέρονται ολοένα και περισσότερο για τον βιοπορισμό πολλών ανθρώπων. Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχει και μια δικαιολογημένη ανησυχία ότι πολλές από αυτές τις λειτουργίες θα αντικατασταθούν σύντομα από την τεχνητή νοημοσύνη. Και παραδόξως, παρ’ όλη αυτή την εστίαση στη γνώση, φαίνεται να επικρατεί αμφιβολία περισσότερο από ποτέ άλλοτε.

Κάποτε, η μετάδοση χρήσιμης γνώσης, που θα βοηθούσε τους νέους προετοιμάζοντάς τους να γίνουν ενεργοί πολίτες και να ενσωματωθούν στον κόσμο της εργασίας, έμοιαζε να είναι ο ύψιστος στόχος της εκπαίδευσης. Σήμερα, όμως, χρειάζεται να αναρωτηθούμε εάν αυτό υπάρχει περίπτωση να αρκεί, από τη στιγμή που η βασισμένη-στη-γνώση κοινωνία μας, μάς έχει οδηγήσει στο επίκεντρο πολλαπλών αλληλένδετων κρίσεων.

Συνήθως συσχετίζουμε τη γνώση με το νου, ενώ ένας κοινός ορισμός της είναι «δικαιολογημένη αληθινή πεποίθηση». Η αιτιολόγηση ή η απόδειξη βασίζεται γενικά στην μαρτυρία της φυσικής εμπειρίας ή στη διανοητική αιτιολόγηση αυτής της εμπειρίας. Επομένως, ποια θα έπρεπε να είναι η στάση μας απέναντι στην γνώση, σε μια εποχή που λόγω της πίεσης που ασκεί η πανδημία το μεγαλύτερο ποσοστό της εργασίας, της εκπαίδευσης και του χρόνου αναψυχής διεξάγεται διαδικτυακά και συνεπώς πέρα από ένα εκ των βασικότερων συστατικών γνώσης – την κοινή φυσική εμπειρία; Αυτό υπογραμμίζει ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα που αφορούν τη γνώση σε μια τεχνολογικά προηγμένη κοινωνία, όπου η αξιοπιστία της εμπειρίας δέχεται επίθεση με την άνοδο της τεχνολογίας «deepfake», η οποία επιτρέπει την παραποίηση ηχητικών και βιντεοσκοπημένων δεδομένων.

Σε συνδυασμό με αυτήν την δυνητική διάβρωση εμπιστοσύνης κάποιου στα ίδια του τα μάτια και τα αυτιά, υπάρχει μια γενική διάβρωση εμπιστοσύνης απέναντι στην εξουσία. Οι κυβερνήσεις, οι θρησκευτικοί θεσμοί, οι οργανώσεις των μέσων ενημέρωσης, ακόμη και οι επιστήμονες, θα πρέπει πια να περιμένουν ότι οι δηλώσεις τους θα περάσουν από κριτική εξέταση. Μια ευρύτερα διαδεδομένη κριτική σκέψη αποτελεί μια σημαντική παράμετρο της μαζικής εκπαίδευσης του εικοστού αιώνα. Είναι ουσιώδες να διακρίνουμε την αλήθεια από την παραποίηση, προκειμένου να μπορέσουμε να γίνουμε υπεύθυνοι πολίτες. Εντούτοις, η κριτική σκέψη μπορεί φτάσει στα άκρα και να μετεξελιχθεί σε διαβρωτικό σκεπτικισμό, υπονομεύοντας τη συλλογική εμπιστοσύνη που είναι το θεμέλιο της κοινοτικής προσπάθειας. Μια κοινωνία, στην οποία η πρώτη ενστικτώδης αντίδραση είναι να αμφισβητείται η δημόσια πληροφόρηση, είναι μια κοινωνία που κινδυνεύει με αποδιοργάνωση. Συνεπώς, είναι επικίνδυνοι καιροί για τη γνώση, καθώς οι άνθρωποι ωθούνται ίσως εντονότερα από συναισθήματα, κι αυτή είναι μια κατάσταση που ορισμένοι στον χώρο της πολιτικής και του εμπορίου επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν δραστικά. Όλα αυτά υποδεικνύουν ότι οφείλουμε να επιδεικνύουμε μεγαλύτερη διάκριση καθώς προσεγγίζουμε τη γνώση. Ίσως, εκτός από το να αναρωτιόμαστε «τί μας δείχνεται εδώ;» να πρέπει να προσθέτουμε, και «ποιος μας το δείχνει και για ποιο λόγο;» Πάνω απ’ όλα, θα πρέπει να προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τον φθόγγο της καλής θέλησης σε οτιδήποτε κοινοποιείται.

Αυτή η ανησυχία για τη γνώση, μας καλεί επιπλέον να προβληματιστούμε πολύ προσεκτικά για το πώς πρέπει να αλλάξει η κάθε λογής εκπαίδευση. Λόγω της πανδημίας, ένα πολύ μεγαλύτερο μέρος της εκπαίδευσης έπρεπε να παρασχεθεί από απόσταση. Εάν η πανδημία είχε συμβεί έστω λίγα χρόνια νωρίτερα, είναι αμφίβολο κατά πόσο αυτό θα ήταν δυνατόν, γεγονός που φανερώνει τη σημασία της διασυνδεσιμότητας. Ωστόσο, εκείνο που λείπει σε μεγάλο βαθμό από αυτή τη διεισδυτική ηλεκτρονική σύνδεση είναι το «ανθρώπινο άγγιγμα»– αυτός ο λεπτοφυής συνδυασμός αισθητήριων στοιχείων, γλώσσας του σώματος και ενεργητικής διασύνδεσης, τα οποία χρωματίζουν και δίνουν βαθύτερο νόημα στην επικοινωνία. Η έλλειψη αυτού του στοιχείου σημαίνει ότι οι σχέσεις μαθητών και δασκάλων θα υποβαθμιστούν σχεδόν αναπόφευκτα. Ευκαιρίες για τυχαίες συναντήσεις και φιλική καθοδήγηση σε ανεπίσημο πλαίσιο, που θα μπορούσαν να συμβούν σε έναν φυσικό χώρο μάθησης, επίσης απουσιάζουν σε μεγάλο βαθμό από μια εμπειρία με τη μεσολάβηση οθόνης.

Καθώς προχωρούν τα προγράμματα εμβολιασμού και ορισμένες κοινωνίες αρχίζουν να επιστρέφουν στους προ της πανδημίας τρόπους εργασίας, θα ήταν ίσως δελεαστικό να πιστεύουμε ότι ο κόσμος της εκπαίδευσης το μόνο που χρειάζεται να μάθει είναι ότι η διδασκαλία δεν θα έπρεπε να διεξάγεται αποκλειστικά μέσω οθόνης. Δεδομένου, ωστόσο, του ρόλου που έχει σήμερα η εκπαίδευση στην μετάδοση γνώσης, με την οποία θα πρέπει οι σπουδαστές να εξοπλίζονται για μια δραστική αντιμετώπιση του μέλλοντος, ήρθε η ώρα για μια βαθύτερη επανεκτίμηση αυτού του ρόλου. Μπορεί, η γνώση να είναι θεμελιώδης σε μια σύγχρονη κοινωνία –όμως αυτό αρκεί;

 Πέρα από την Γνώση

Η απάντηση σε αυτό το ζήτημα θα μπορούσε να διευρύνει την άποψή μας για την “υπηκοότητα”. Έχουμε άραγε φτάσει ως είδος στο σημείο όπου μπορούμε να επεκτείνουμε την εθνική ταυτότητα και να ενστερνιστούμε πραγματικά την πλανητική ιδιότητα του πολίτη; Αποτελεί πλέον κοινή παραδοχή η άποψη ότι ζούμε τώρα στην Ανθρωπόκαινο Εποχή, κατά την οποία το ανθρώπινο είδος ασκεί παγκόσμιες επιδράσεις στην οικολογία και το κλίμα. Επιπρόσθετα, η κατανόησή μας για τον ανθρώπινο νου και την καρδιά, εμπλουτισμένη τόσο από τις πνευματικές παραδόσεις όσο και τη σύγχρονη ψυχολογία, είναι ευρύτερη και βαθύτερη από ποτέ. Φαίνεται ότι η στιγμή για μια θεμελιώδη αλλαγή στην εκπαιδευτική πρακτική έχει ωριμάσει και αναζωπυρώνεται η δέσμευση στην προσπάθεια να διεγερθεί το πολύτιμο πετράδι της ψυχής που ενοικεί σε κάθε άτομο. Αυτή η διαδικασία ανακάλυψης προϋποθέτει μια εξερεύνηση που υπερβαίνει την επικράτεια του συγκε- κριμένου νου.

Στο βιβλίο «Εκπαίδευση στην Νέα Εποχή», η Αλίκη Μπέιλη έδωσε έμφαση σε δύο πυλώνες της εκπαίδευσης – την αξία του ατόμου και το γεγονός της μίας ανθρωπότητας. Στην οικολογικά συνειδητή εποχή μας θα μπορούσαμε να αναδιατυπώσουμε αυτήν την ιδέα ως την αξία του μεμονωμένου οργανισμού και το γεγονός της ενιαίας οικολογίας – το μεγάλο σύμπλεγμα οικοσυστημάτων που ονομάστηκε Γαία. Το πρώτο, μας προσανατολίζει στις αξίες και τη φύση του ατόμου, κι επομένως στη φιλοσοφία και την ψυχολογία, το δεύτερο στην πραγματική ενότητα της ανθρωπότητας και όλων των ζωντανών ειδών, πίσω από κάθε εμφανή ποικιλομορφία, κι επομένως στην οικολογία, την ιστορία, την ανθρωπολογία και κάθε συναφή τομέα έρευνας.

Οι αξίες υπερέχουν της διάνοιας, φτάνοντας στην ενορατική αίσθηση της ολότητας και του ορθού. Συνηθίζουμε να θεωρούμε τον κλάδο της φιλοσοφίας που ονομάζεται ηθική ως εκείνον που αφορά την ορθολογική τεκμηρίωση των αξιών, ενώ με μια ευρύτερη ερμηνεία της «φιλοσοφίας» ως αγάπη για τη σοφία, μπορεί να αποτελέσει το μέσον για να βιώσουμε άμεσα αυτές τις αξίες. Αυτός είναι ο πυρήνας της πνευματικής ζωής. Στο παρελθόν, η οργανωμένη θρησκεία είχε προσφέρει σε πολλούς ένα υπόβαθρο για το ζωτικό αυτό πεδίο υγιούς ανθρώπινης λειτουργίας. Καθώς η επίδραση της οργανωμένης θρησκείας ακολουθεί μια φθίνουσα πορεία, έχει ζωτική σημασία, η ουσιαστική αυτή διάσταση της ανθρώπινης ζωής να ενισχυθεί στον τομέα της εκπαίδευσης.  Αυτό  δεν  συνεπάγεται  την επικράτηση κάποιας συγκεκριμένης πνευματικής δοξασίας. Αντίθετα, χρειάζεται να αναγνωριστεί ότι η πνευματικότητα, ως θεμελιώδης όψη του ανθρώπου, θα πρέπει να βρεθεί στο επίκεντρο κάθε εκπαιδευτικού προγράμματος σπουδών.

Θέτοντας την ίδια σκέψη με ελαφρώς διαφορετικούς όρους, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η εκπαίδευση αφορά δύο θεμελιώδη ερωτήματα – “Τί είναι αυτό που συμβαίνει;” και “Γιατί αυτό συμβαίνει;” Το δεύτερο ερώτημα, των ατέλειωτων “γιατί” της παιδικής ηλικίας, απευθύνεται σε κάτι που υπάρχει στα βάθη του ανθρώπινου πνεύματος – την  αναζήτηση νοήματος και σημασίας. Πώς μπορούμε να σχεδιάσουμε μια εκπαίδευση που να δια- τηρεί ζωντανή και να υποθάλπει αυτήν την θεία φλόγα της περιέργειας καθώς το παιδί αναπτύσσεται σε ενήλικα; Η απορία του “Τί” είναι επίσης σημαντική, καθώς προσβλέπει στην πρόσληψη πληροφόρησης και οδηγεί, ορθά καλλιεργημένη, στις μεγαλειώδεις δομές της τεκμηριωμένης γνώσης που παρέχει η επιστήμη. Η εξεύρεση της ορθής ισορροπίας στην εκπαίδευση ανάμεσα στο “Τί” και το “Γιατί” δεν είναι εύκολη και υπάρχουν βάσιμοι λόγοι να θεωρήσουμε ότι το τελευταίο διάστημα η ανθρωπότητα έδωσε υπερβολική έμφαση στο “Τί” έναντι του “Γιατί”, δίνοντας αξία στην φυσική κατανόηση του κόσμου και στην συνακόλουθη ικανότητα πρόβλεψης και χειραγώγησής του, αντί του προβληματισμού, κατά πόσον αυτού του είδους οι χειρισμοί είναι συνετοί και εξυπηρετούν το κοινό καλό.

Οι τέχνες, όντας ένας ακόμη τομέας που εκτείνεται πέρα από τα καθαρά διανοητικά, στα ενορατικά πεδία, επίσης δεν έχουν τη θέση που τους αρμόζει στην εκπαίδευση. Σε μια πρόσφατη επιστολή της Σχολής Αρκέην,(1) υπάρχει αναφορά στον εκπαιδευτικό Γκέρτ Μπίστα (Gert Biesta), ο οποίος υποστηρίζει ότι η τέχνη εξαφανίζεται από την εκπαίδευση, καθώς αξιολογείται λιγότερο ως προς τη δική της εγγενή αξία και περισσότερο ως προς την επίδρασή της σε άλλα πεδία του προγράμματος σπουδών, όπως το ακαδημαϊκό επίτευγμα αλλά και η ανάπτυξη δημιουργικών δεξιοτήτων, η διάκριση και οι φιλοκοινωνικές στάσεις.

Ο Μπίστα θεωρεί ότι δίδεται υπερβολική έμφαση στον ρόλο των  τεχνών  ως  προς το να παρέχουν στους νέους ευκαιρίες έκφρασης της δικής τους μοναδικής φωνής, δημιουργικότητας και ταυτότητας, αντί να τίθεται το πλέον σημαντικό και δύσκολο ερώτημα, για το ποια θα πρέπει να είναι η ορθή ποιότητα αυτών των εκφράσεων και συνεπώς πώς τέτοιες εκφράσεις μπορούν να συνεισφέρουν στην γενικότερη κουλτούρα.

Σύμφωνα με τη διατύπωση του Μπίστα, «Οι τέχνες… παρέχουν μοναδικές υπαρξιακές δυνατότητες αντιμετώπισης της αντίστασης του κόσμου, υλικής και κοινωνικής, καθώς και “ρύθμισης” μιας τέτοιας αντίστασης… που ταυτόχρονα σημαίνει, ότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε και να “ρυθμίσουμε” τις επιθυμίες που έχουμε όσον αφορά τον κόσμο και την ύπαρξή μας σε αυτόν και με αυτόν… Ακριβώς όπως τέχνη είναι ο διάλογος των ανθρώπινων υπάρξεων με τον κόσμο, τέχνη είναι η διερεύνηση και ο μετασχηματισμός των επιθυμιών μας, ώστε να γίνουν μια θετική δύναμη για τους τρόπους με τους οποίους επιδιώκουμε να υπάρχουμε στον κόσμο ως ώριμοι ενήλικες. Στο σημείο αυτό είναι όπου μπορούμε να εντοπίσουμε την εκπαιδευτική δύναμη των τεχνών.»(2)

Σε αυτήν την προσέγγιση, η εκπαιδευτική εμπειρία της πραγματικής τέχνης επιδέχεται μεγαλύτερης προσοχής – μια διερεύνηση από τον καλλιτέχνη των ιδιοτήτων που ο ίδιος επιδιώκει να εκφράσει μέσω μιας πράξης δημιουργίας  και  της αντίστασης που συναντάται σε αυτή την εμφάνιση. Αυτό δεν περιορίζεται στην αντίσταση του ξύλου, του πηλού, του χρώματος και του μετάλλου, της ηχητικής μουσικής σύνθεσης, της βαρύτητας και της σωματικής φύσης στον χορό κοκ., αλλά επίσης, πολύ περισσότερο, στην αντίσταση της λεπτοφυούς ύλης του νου, των συναισθημάτων και της φυσικής ουσίας προκειμένου να συντονιστούν ώστε μια ιδέα να εκφραστεί “για τα καλά” στον αντικειμενικό κόσμο. Έτσι, η ενασχόληση με την τέχνη συνεπάγεται τη διαμόρφωση χαρακτήρα κάτω από την εμπνευσμένη επί- δραση της ψυχής.

Συνεπώς, η πρόκληση για άπαντες τους εκπαιδευτικούς είναι να υπερβούν το ρόλο τους ως μεταδότες μιας σχετικής γνώσης και να γίνουν πραγματικοί μέντορες, δείχνοντας σε μαθητές τον πέραν της γνώσης δρόμο προς το νόημα και τον σκοπό, που προσλαμβάνονται με την ενόραση και παίρνουν μορφή με τη δημιουργική φαντασία. Επιπλέον, η πρόκληση που τίθεται στην ευρύτερη κοινωνία είναι να τοποθετήσει τους εκπαιδευτικούς και την εκπαίδευση στον πυρήνα της ανασυγκρότησης και παράλληλα να προσδώσει μεγαλύτερη αξία στην φυσική τους ευεξία. Όπως επισημαίνει η Έλενα Ρέριχ στον Πύρινο Κόσμο Ι «... το έθνος που έχει λησμονήσει τους δασκάλους του έχει λησμονήσει το μέλλον του. Ας μη χάνουμε ούτε ώρα από το να κατευθύνουμε τη σκέψη μας προς τη χαρά του μέλλοντος. Κι ας βεβαιωθούμε ότι ο δάσκαλος είναι το πιο καταξιωμένο μέλος των θεσμών της χώρας». (Στροφή 582)

Στα άρθρα που ακολουθούν εξετάζουμε τρόπους με τους οποίους τα προγράμματα των Ηνωμένων Εθνών συμβάλλουν στην προώθηση του πνεύματος της περιεκτικότητας στην εκπαίδευση, ενώ προετοιμάζουν παράλληλα τους σπουδαστές για ένα αβέβαιο μέλλον. Εξετάζουμε, επίσης, μια πρωτοπόρα εφαρμογή του «Παγκόσμιου Βασικού Προγράμματος Σπουδών», που προτάθηκε από τον Ρόμπερτ Μύλλερ (Robert Muller), πρώην Αναπληρωτή Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών και περιγράφεται από την επίτιμη συνεργάτιδά μας Γκλόρια Κρουκ (Gloria Crook), Ιδρύτρια και Πρόεδρο του Σχολείου Robert Muller.

Lucis Trust, Παγκόσμια Καλή Θέληση, Eνημερωτικό Δελτίο 2021#2

https://www.lucistrust.org/el/world_goodwill/world_goodwill_homepage/newsletter_20212_education_unveiling_the_light_of_the_soul


Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2021

 

«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,
ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,
ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 21.00 - 
με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

10 Οκτωβρίου 2021

Εκφώνηση κειμένου πριν από τον διαλογισμό από την αδελφή Ε.Σ.



Η «ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΙΣΘΗΣΗ» ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΟΜΙΛΟΥ ΥΠΗΡΕΤΩΝ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Κατά τη συνάθροιση στον κόσμο αυτή την εποχή του νέου Ομίλου των Παγκόσμιων Εργατών πρέπει να υπάρξει αληθινή προσοχή. Κάθε εργάτης είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του και για την υπηρεσία του και για κανέναν άλλο. Είναι φρόνιμο να εκτιμούμε και να υπολογίζουμε τον εξελικτικό βαθμό, όχι από τις αξιώσεις, αλλά από το έργο που επιτελέστηκε και την αγάπη και τη σοφία που καταδείχτηκε. Η κρίση πρέπει να βασίζεται σε μια αποδειγμένη γνώση του σχεδίου καθώς πραγματώνεται στη συνετή διατύπωση του επόμενου βήματος για την ανθρώπινη φυλή· σε μια εκδηλωμένη εσωτερική αίσθηση, και σε μια επιρροή ή αυρική δύναμη που είναι πλατιά, εποικοδομητική και περιεκτική.
      Με ρωτάς να ορίσω σαφέστερα τι εννοώ με τις λέξεις “εσωτερική αίσθηση”. Εννοώ ουσιαστικά τη δύναμη να ζούμε και να λειτουργούμε υποκειμενικά, να έχουμε μια συνεχή εσώτερη επαφή με την ψυχή και τον κόσμο στον οποίο βρίσκεται, κι αυτή πρέπει να πραγματώνεται υποκειμενικά μέσα από την αγάπη, που φανερώνεται ενεργά· μέσα από τη σοφία, που διαχύνεται σταθερά· και μ’ εκείνη την ικανότητα να περικλείουμε και να ταυτιζόμαστε με όλα όσα αναπνέουν και νιώθουν, που είναι το εξέχον χαρακτηριστικό κάθε αληθινά λειτουργικού υιού του Θεού. Εννοώ συνεπώς μια ενδόμυχα διατηρούμενη στάση του νου που μπορεί να προσανατολίζεται κατά βούληση σε κάθε κατεύθυνση. Μπορεί να κυβερνά και να ελέγχει τη συναισθηματική ευαισθησία, όχι μόνο του ίδιου του μαθητή, αλλά όλων όσους μπορεί να προσεγγίζει.
 Με την ισχύ της σιωπηλής του σκέψης μπορεί να φέρνει σ’ όλους φως και ειρήνη. Μέσα από εκείνη τη νοητική δύναμη, μπορεί να συντονίζεται με την παγκόσμια σκέψη, και στο βασίλειο των ιδεών, και μπορεί να διακρίνει και να επιλέγει εκείνους τους νοητικούς πράκτορες κι εκείνες τις έννοιες που θα του επιτρέψουν, σαν εργάτη κάτω από το σχέδιο, να επηρεάζει το περιβάλλον του και να ντύνει τα νέα ιδεώδη μ’ εκείνη την ύλη της σκέψης που θα τους επιτρέπει ν’ αναγνωρίζονται πιο εύκολα στον κόσμο της καθημερινής συνηθισμένης σκέψης και ζωής. Αυτή η στάση του νου θα επιτρέψει επίσης στο μαθητή να προσανατολιστεί στον κόσμο των ψυχών, και σ’ αυτό τον υψηλό τόπο έμπνευσης και φωτός ν’ ανακαλύψει τους συνεργάτες του, να επικοινωνήσει μαζί τους και – ενωμένος μαζί τους – να συμπράξει στην πραγματοποίηση των θείων προθέσεων.
      Η εσωτερική αυτή αίσθηση είναι η κύρια ανάγκη του ζηλωτή τη στιγμή αυτή της παγκόσμιας ιστορίας. Μέχρι να την κατανοήσουν κάπως οι ζηλωτές και μπορέσουν να τη χρησιμοποιήσουν, δε θα μπορέσουν ποτέ ν’ αποτελέσουν μέρος του Νέου Ομίλου· δε θα μπορέσουν ποτέ να εργαστούν σαν λευκοί μάγοι, και οι Οδηγίες αυτές θα παραμείνουν γι’ αυτούς θεωρητικές και κυρίως διανοητικές, αντί να είναι πρακτικές και αποτελεσματικές.
Για να καλλιεργηθεί αυτή η εσωτερική αίσθηση χρειάζεται διαλογισμός και διαλογισμός συνεχής, στα πρώτα στάδια της ανάπτυξης. Αλλά καθώς περνά ο καιρός κι ο άνθρωπος αναπτύσσεται πνευματικά, ο καθημερινός αυτός διαλογισμός θα παραχωρήσει αναγκαστικά τη θέση του σ’ ένα σταθερό πνευματικό προσανατολισμό και τότε ο διαλογισμός όπως τον κατανοούμε και τον χρειαζόμαστε τώρα, δε θα απαιτείται πια. Η απόσπαση ανάμεσα στον άνθρωπο και στις μορφές του που χρησιμοποιεί θα είναι τόσο πλήρης, ώστε θα ζει πάντα στην “έδρα του Παρατηρητή”, και από αυτό το σημείο και στάση θα διευθύνει τις δραστηριότητες του νου και των συναισθημάτων και των ενεργειών που καθιστούν τη φυσική έκφραση εφικτή και χρήσιμη.
      Το πρώτο στάδιο σ’ αυτή την ανάπτυξη και την καλλιέργεια της εσωτερικής αίσθησης συνίσταται στο να διατηρηθεί η στάσης της συνεχούς αποσπασμένης παρατήρησης.
      Ο νέος Όμιλος των Παγκόσμιων Εργατών θα μπορούσε σωστά να θεωρηθεί στις εξωτερικές τάξεις του σαν ένα εξασκημένο σώμα οργανωμένων παρατηρητών. Θα υποδιαιρέσω τον όμιλο σε τρία τμήματα και θα το κάνω για να μπορέσουν οι ζηλωτές και οι τσέλα σ’ ολόκληρο τον κόσμο να καθοδηγηθούν στη γνώση τους ως προς το πού στέκουν ατομικά και να μπορέσουν, ειλικρινά και αληθινά, ν’ αρχίσουν να εργάζονται με νοημοσύνη. Θα μπορέσουν έτσι να βοηθηθούν να βρουν τη θέση τους.
      Πρώτο, υπάρχουν οι Οργανωμένοι Παρατηρητές. Οι ζηλωτές αυτοί μαθαίνουν να κάνουν δύο πράγματα. Μαθαίνουν να ασκούν εκείνη την απόσπαση που θα τους επιτρέψει να ζουν σαν ψυχές στον κόσμο των καθημερινών υποθέσεων και να κατανοούν την πραγματική σημασία των λέξεων: να εργάζονται χωρίς προσκόλληση. Είναι επίσης, δευτερευόντως, εκείνοι οι σπουδαστές των παγκόσμιων υποθέσεων σε κάποιο από τα επτά τμήματα στα οποία αναφέρθηκα νωρίτερα όταν έφερνα το νέο όμιλο στην προσοχή του κόσμου. Αυτοί μελετούν τα σημεία των καιρών. Ερευνούν το μεγάλο δράμα της ιστορίας προκειμένου ν’ ανακαλύψουν την κύρια τάση του, κι έτσι να εκφράσουν στον κοινό ακαδημαϊκό κόσμο και στους στοχαστές της φυλής ό,τι βλέπουν και κατανοούν.
      Ένα τριπλό νήμα διατρέχει ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία και στην αλληλεπίδραση των τριών αυτών νημάτων βρίσκεται η ιστορία της εξέλιξης. Το ένα νήμα καθοδηγεί τις σκέψεις του ανθρώπου καθώς ασχολείται με την ανάπτυξη της μορφικής όψης, τις φυλετικές τάσεις και δείχνει πόσο απαρέγκλιτα οι μορφές των φυλών, των χωρών και της πανίδας και της χλωρίδας της πλανητικής μας ζωής συμβάδισαν με τις ανάγκες των βραδέως αναδυόμενων υιών του Θεού. Το δεύτερο νήμα μας οδηγεί να κατανοήσουμε την ανάπτυξης της συνείδησης, και υποδεικνύει την ανάδυση από το ενστικτώδες στάδιο σ’ εκείνο της διανοητικής επίγνωσης και σ’ εκείνο της ενορατικής φώτισης που είναι ο τωρινός στόχος της συνείδησης.
      Το τρίτο νήμα αφορά το καθαυτό Σχέδιο κι εδώ εισερχόμαστε στο βασίλειο του αληθινά άγνωστου. Τι είναι το Σχέδιο, και ποιος ο στόχος, είναι προς το παρόν τελείως μη αντιληπτά εκτός από τον ανώτατο μύστη και τους πιο εξυψωμένους υιούς του Θεού. Μέχρι ν’ αναπτυχθεί στην ανθρώπινη οικογένεια ο φωτισμένος νους και η δύναμη της ενορατικής ανταπόκρισης, δε μας είναι δυνατό να συλλάβουμε τις βασικές έννοιες που βρίσκονται στο νου του ίδιου του Θεού. Μέχρι να αναρριχηθούμε στο υψηλότερο σημείο του Όρους της Μύησης, δεν είναι δυνατό να δούμε τη Γη της Επαγγελίας όπως είναι. Μέχρι να υπερπηδηθούν οι περιορισμοί – οι αναγκαίοι περιορισμοί – των τριών κόσμων κι ο άνθρωπος να μπορεί να λειτουργεί ως ελεύθερη ψυχή στο πνευματικό βασίλειο, αυτό που βρίσκεται πέρα απ’ αυτό το βασίλειο πρέπει να παραμείνει κρυφό για τον άνθρωπο, όπως ακριβώς η ανθρώπινη κατάσταση ύπαρξης κι επίγνωσης παραμένει σφραγισμένο βιβλίο για το ζώο. Είναι ένα ωφέλιμο και αναγκαίο μάθημα που όλοι οι μαθητές πρέπει να συλλάβουν.
      Αλλά οι παρατηρητές των καιρών και των εποχών μπορούν να κάνουν γοργή πρόοδο στην ενορατική ανάπτυξη αν επιμείνουν στο διαλογισμό τους, εκγυμνάσουν τις διάνοιές τους και προσπαθούν πάντα να σκέφτονται με όρους παγκοσμιότητας. Ας κοιτάξουν αναδρομικά την ιστορία σαν μέρος της αναδυόμενης προετοιμασίας που θα εγκαινιάσει το μέλλον. Ας πάρουν θάρρος αναγνωρίζοντας το γεγονός ότι το βασίλειο των ψυχών γίνεται σταθερά ένα φαινόμενο του φυσικού πεδίου (μήπως λέω παραδοξολογίες;) και θα γίνει τελικά γνωστό σαν ένα βασίλειο της φύσης και θα θεωρείται έτσι από τους επιστήμονες προτού περάσουν δύο αιώνες.
 Αυτοί οι “Οργανωμένοι Παρατηρητές” αποτελούν τον εξωτερικό κύκλο του νέου ομίλου και βασικός τους τόνος είναι η σύνθεση, η εξάλειψη των επουσιωδών και η οργάνωση της ανθρώπινης γνώσης. Καθώς εργάζονται στα πολλά πεδία της ανθρώπινης επίγνωσης, διακρίνονται από ένα μη χωριστικό πνεύμα και από την ικανότητα να ασχολούνται με τα θεμελιακά ουσιώδη και να συνδέουν τα ποικίλα τμήματα της ανθρώπινης έρευνας σ’ ένα οργανωμένο κι ενοποιημένο όλο.
     Δεύτερο, η επόμενη ομάδα στο νέο Όμιλο των Παγκόσμιων Εργατών είναι εκείνη των τηλεπαθητικών επικοινωνών.
 Είναι πολύ λιγότεροι και διακρίνονται από τη σχετικά στενή αλληλοσχέτισή τους. Είναι κυρίως μια συνδετική ή γεφυρωτική ομάδα. Συναθροίζονται από τον πιο εξωτερικό κύκλο των οργανωμένων παρατηρητών, αλλά έχουν έναν ευρύτερο ορίζοντα υπηρεσίας απ’ αυτούς, γιατί εργάζονται μ’ έναν πιο αληθινά εσωτερικό τρόπο. Βρίσκονται σ’ επαφή μεταξύ τους και με τους οργανωμένους παρατηρητές, αλλά είναι επίσης σε επαφή με την ομάδα των ανδρών και γυναικών που στέκουν στο καθαυτό κέντρο ή την καρδιά του παγκόσμιου ομίλου. Το έργο τους είναι τριπλό και πολύ δύσκολο. Πρέπει να καλλιεργούν σταθερά εκείνη την απόσπαση που χαρακτηρίζει την ψυχή που γνωρίζει τον εαυτό της. Παίρνουν σταθερά τη γνώση και την πληροφόρηση που συσσώρευσαν οι οργανωμένοι παρατηρητές και την προσαρμόζουν στην ανάγκη του κόσμου και διαδίδουν τη διδασκαλία. Εργάζονται αποτελεσματικά, αλλά πάντα στα παρασκήνια, και παρότι μπορεί να είναι γνωστοί στον κόσμο στο αρχικό αυτό στάδιο του έργου του νέου ομίλου, και παρότι μπορεί συνεπώς ν’ αναγνωρίζονται σαν δάσκαλοι, συγγραφείς και εργάτες, αργότερα θ’ αποσυρθούν περισσότερο στο περιθώριο και θα εργάζονται μέσω του εξωτερικού κύκλου. Θα τους εμπνέουν και θα βάζουν αυξημένη ευθύνη στους ώμους τους· θα υποθάλπουν την ανάπτυξη της τηλεπαθητικής αλληλεπίδρασης στον κόσμο κι έτσι θα υφαίνουν εκείνα τα νήματα που τελικά θα γεφυρώσουν το τωρινό χάσμα ανάμεσα στο ορατό και στο αόρατο, κι έτσι θα κάνουν εφικτό το νέο κόσμο – έναν κόσμο στον οποίο ο θάνατος, όπως τον ξέρουμε, θα καταργηθεί και θα εδραιωθεί μια εξασκημένη παγκόσμια συνέχεια συνείδησης. Γι’ αυτό δίνεται έμφαση στην εκγύμναση αυτής της ομάδας του νέου ομίλου στην τηλεπαθητική ευαισθησία. Τα μέλη του δεύτερου αυτού κύκλου εργατών διδάσκονται ν’ αναπτύσσουν ευαισθησία σε τρεις κατευθύνσεις: στις σκέψεις των ανθρώπων σε φυσική ενσάρκωση· στις διάνοιες όσων έφυγαν και είναι ακόμη σε νοητικά σώματα· και τρίτο στην ομάδα των πνευματικών Όντων που στέκουν σαν θεματοφύλακες της εξελικτικής διεργασίας και από τα χέρια των οποίων περνούν σταθερά τα τρία νήματα της αναπτυσσόμενης ζωής.

Το έργο τους είναι εξαιρετικά δύσκολο, πολύ δυσκολότερο από εκείνο της πρώτης ομάδας και δυσκολότερο ακόμη και από εκείνο της τελευταίας, γιατί τους λείπουν προς το παρόν ορισμένες δυνάμεις και η αναγκαία εμπειρία. Το κέντρο της συνείδησής τους είναι η ενόραση κι όχι εκείνο της συνθέτουσας διανόησης, και η κατάσταση της επίγνωσής τους είναι πλατιά και περιεκτική. Συνεπώς μπορούν να υποφέρουν περισσότερο από την πλειονότητα, και υπάρχουν λίγοι που να μην είναι σ’ αυτό το στάδιο πολύ ευαίσθητοι για την άνεσή τους, και να μην ανταποκρίνονται υπερβολικά στους κραδασμούς που εκπορεύονται από τη μορφική όψη και στους τρεις κόσμους. Η κατάσταση της απόσπασής τους δεν είναι ακόμη πλήρης. Γεφυρώνουν και συνεπώς υποβαστάζουν άπειρα προβλήματα και ανταποκρίνονται στον παγκόσμιο πόνο. Βλέπουν, αν μπορώ να το εκφράσω έτσι, πάρα πολλά, γιατί δεν τους ανήκει ακόμη το προνόμιο να οραματίζονται με διαύγεια το στόχο που βρίσκεται διακόσια χρόνια μπροστά. Νιώθουν την παρούσα ανάγκη. Ανταποκρίνονται στη νέα παλίρροια της πνευματικής δύναμης που εισρέει. Υποβαστάζουν το βάρος της ανθρωπότητας στους ώμους τους, κι επειδή είναι κάπως συντονισμένοι, ζουν και στους τρεις κόσμους ταυτόχρονα κι αυτό λίγοι μπορούν να το κάνουν. Έχουν επίγνωση της επείγουσας ανάγκης της τωρινής ευκαιρίας κι επίσης της απάθειας των πολλών, και γι’ αυτούς τους λόγους εργάζονται κάτω από τρομακτική πίεση.

Τρίτο, η εσώτατη ομάδα όλων είναι εκείνη των μελών της ίδιας της Ιεραρχίας. Δε με ενδιαφέρει καθόλου αν οι απολυτρωμένες αυτές ψυχές αναγνωρίζονται σαν Πρεσβύτεροι Αδελφοί της φυλής, σαν Διδάσκαλοι της Σοφίας, σαν το Νέφος των Μαρτύρων, σαν ο Χριστός και η Εκκλησία Του, σαν Υπεράνθρωποι, ή με κάθε άλλο όρο με τον οποίο οι κληρονομημένες τάσεις της ανθρωπότητας ή η παράδοση επιλέγουν να τους αποκαλέσουν. Αυτοί οι ίδιοι νοιάζονται λιγότερο. Οι μικρές έριδες ως προς τις προσωπικότητες και τα ονόματα και την περιωπή τους δεν έχουν καμιά σημασία. Αλλά είναι οι νοήμονες δυνάμεις του πλανήτη· εκφράζουν, λόγω της κατάστασης της διευρυμένης συνείδησής τους, τη Διάνοια του Θεού· ενσωματώνουν τη νοήμονα αρχή, αμετάβλητη και αναλλοίωτη και μέσα απ’ αυτούς ρέει η ενέργεια που ονομάζουμε Θέληση του Θεού, από έλλειψη καλύτερης κατανόησης. Γνωρίζουν πολύ περισσότερα για το σχέδιο απ’ ό,τι οι δύο εξωτερικοί κύκλοι του νέου Ομίλου Παγκόσμιων Εργατών, γιατί βλέπουν καθαρά ποιο είναι το επόμενο βήμα το οποίο η πλανητική εξέλιξη θα οδηγήσει τη φυλή να κάνει στη διάρκεια των προσεχών διακοσίων ετών. Δεν ασχολούνται με ανώφελες εικασίες αναφορικά με τον απώτατο στόχο στο πέρας της παγκόσμιας εποχής. Αυτό μπορεί να σας εκπλήξει λόγω των πολλών εικασιών των αμύητων. Αλλά έτσι είναι. Γνωρίζουν ότι υπάρχει ο χρόνος και η εποχή για όλα τα πράγματα και προσβλέποντας και κατανοώντας ενορατικά το στόχο όλων των βασιλείων στο άμεσο μέλλον, στρέφουν την ενωμένη τους προσπάθεια σ’ ένα σκοπό – να καλλιεργήσουν την ενορατική τηλεπαθητική ικανότητα ανταπόκρισης των Επικοινωνών που γεφυρώνουν το χάσμα ανάμεσα σ’ αυτός τους και το φυσικό κόσμο. Οι τελευταίοι με τη σειρά τους επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν τους Παρατηρητές. Γιγνώσκοντες, Επικοινωνούς και Παρατηρητές – όλοι εργάζονται με στενή, παρότι συχνά μη παρατηρήσιμη ενότητα, κι όλοι ανταποκρίνονται (σύμφωνα με το βαθμό τους) στην παρώθηση του Νου και της Θέλησης του Λόγου, της ηλιακής Θεότητας.

Πέρα απ’ αυτή την τριπλή ομάδα στέκουν οι Θρόνοι, οι Κυριότητες και οι Δυνάμεις με τις οποίες δε χρειάζεται ν’ ασχοληθούμε. Στην άλλη πλευρά στέκει η ανθρωπότητα που σπαράσσεται από τα δεινά του τελευταίου παγκόσμιου πολέμου, σαστισμένη από την κοινωνική, θρησκευτική και οικονομική πίεση του παρόντος, ευαίσθητη και ανταποκρινόμενη στις επιδράσεις και ενέργειες που εισρέουν με το νέο κύμα της Υδροχοϊκής Εποχής· ανίκανη να καταλάβει και να εξηγήσει κι έχοντας συνείδηση μόνο ενός πόθου για ελευθερία σκέψης και φυσικών συνθηκών, αρπάζοντας κάθε ευκαιρία ν’ αποκτήσει γνώση και προσφέροντας έτσι ένα γόνιμο πεδίο στο οποίο μπορεί να εργαστεί ο νέος αυτός όμιλος.
Είδαμε ότι ο αντικειμενικός σκοπός κάθε εσώτερης εκγύμνασης είναι ν’ αναπτύξει την εσωτερική αίσθηση, και ν’ ανελίξει την εσώτερη εκείνη ευαίσθητη επίγνωση που θα επιτρέψει στον άνθρωπο να λειτουργεί, όχι μόνο σαν ένας Υιός του Θεού σε φυσική ενσάρκωση, αλλά σαν κάποιος που διαθέτει επίσης εκείνη τη συνέχεια συνείδησης που θα του επιτρέψει να είναι ενδόμυχα αφυπνισμένος, αλλά κι εξωτερικά ενεργός. Αυτό επιτυγχάνεται με την ανάπτυξη της δύναμης να είμαστε ένας εκγυμνασμένος Παρατηρητής. Συνιστώ αυτά τα λόγια σ’ όλους τους ζηλωτές. Η εμμονή στη στάση της ορθής παρατήρησης είναι εκείνη που επιφέρει την απόσπαση από τη μορφή, μια επακόλουθη δύναμη να χρησιμοποιούμε τη μορφή κατά βούληση με σκοπό να προωθηθούν τα ιεραρχικά σχέδια και με συνέπεια τη χρησιμότητα στην ανθρωπότητα. Όταν αποκτηθεί κάπως αυτή η δύναμη να παρατηρούμε, τότε ο ζηλωτής συνδέεται με την ενδιάμεση εκείνη ομάδα των εκγυμνασμένων Επικοινωνών που στέκει ανάμεσα στις ομάδες που προαναφέρθηκαν (τις εξωτερικές ομάδες και την ομάδα των πνευματικών εργατών στο υποκειμενικό πεδίο), διερμηνεύοντας τη μια στην άλλη. Είναι καλό να θυμάστε ότι ακόμη και τα μέλη της Ιεραρχίας επωφελούνται από τις γνώμες και τη συμβουλή των ανιδιοτελών εκείνων μαθητών που μπορούν να τους εμπιστευθούν για να αναγνωρίσουν ορθά και να ερμηνεύσουν την ανάγκη της στιγμής.
Όταν επιτευχθεί αυτό το στάδιο, κι ο άνθρωπος είναι σε συνειδητή επαφή με το σχέδιο, τότε μπορεί ν’ αρχίσει το αληθινό μαγικό έργο. Οι άνδρες και οι γυναίκες που αρχίζουν να ζουν σαν ψυχές, μπορούν ν’ αναλάβουν το μαγικό έργο της νέας εποχής και μπορούν να εγκαινιάσουν εκείνες τις αλλαγές κι εκείνη την ανοικοδόμηση που θα προκαλέσει την εμφάνιση του νέου ουρανού και της νέας γης, για την οποία όλες οι Γραφές του κόσμου παρέχουν εύγλωττη μαρτυρία. Μπορούν τότε να εργαστούν με τις δυνάμεις της αιθερικής ύλης, κι έτσι να φέρουν σε ύπαρξη εκείνες τις δημιουργίες και οργανώσεις του φυσικού πεδίου, οι οποίες θα ενσωματώσουν περισσότερο ικανοποιητικά τη ζωή του Θεού στην Υδροχοϊκή Εποχή που είναι πλέον μαζί μας.

(Πραγματεία επί της Λευκής Μαγείας ΙΙ, σελ. 604-610)

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2021

 NEA ΣΕΛΗΝΗ

                                                                       (Εικόνα του Nicholas Roerich)

ΦΛΕΓΟΜΕΝΟ ΕΔΑΦΟΣ & ΔΙΑΥΓΕΣ ΨΥΧΡΟ ΦΩΣ

…Ο μυημένος έχει αντιμετωπίσει δύο κύριες δοκιμασίες που περιγράφονται συμβολικά σαν το “φλεγόμενο έδαφος” και το “διαυγές ψυχρό φως”….Οι δοκιμασίες αυτές εφαρμόζονται όταν η ψυχή αδράξει την προσωπικότητα και το πυρ της θείας αγάπης καταστρέφει τις αγάπες και τις επιθυμίες της ολοκληρωμένης προσωπικότητας. Δύο παράγοντες τείνουν να τις προκαλέσουν: η βραδεία κίνηση της έμφυτης συνείδησης προς μεγαλύτερο έλεγχο και η σταθερή ανάπτυξη της “διάπυρης έφεσης” στην οποία αναφέρεται ο Πατάντζαλι. ΟΙ ΔΥΟ ΑΥΤΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ, ΟΤΑΝ ΕΡΘΟΥΝ ΣΕ ΖΩΝΤΑΝΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ, ΟΔΗΓΟΥΝ ΤΟ ΜΑΘΗΤΗ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΦΛΕΓΟΜΕΝΟΥ ΕΔΑΦΟΥΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΔΙΑΧΩΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΆΓΓΕΛΟ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΈΝΟΙΚΟ ΣΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ.

Ο Κριός ο οποίος σε διάφορα σημεία στην Ατραπό της Ζωής ωθεί την ψυχή στο φλεγόμενο έδαφος και την υποβάλλει σε μια εξαγνιστική διαδικασία στη διάρκεια της ενσάρκωσης. Δια του μικρότερου πυρός του νου “πυρπολούνται και διαλύονται στις φλόγες οι ζούγκλες της εμπειρίας και τότε καθαρίζει η Ατραπός κι επιτυγχάνεται η ανεμπόδιστη όραση.” (Αρχαίο Σχόλιο)

Ο Ουρανός ενσωματώνει την ενέργεια της έβδομης ακτίνας και το έργο του είναι ανάλογο μ’ εκείνο του Ερμή, γιατί η έβδομη ακτίνα είναι η ακτίνα που σχετίζει πνεύμα και ύλη και συνδέει το ηλεκτρικό πυρ με το πυρ δια τριβής, προκαλώντας έτσι την εκδήλωση. Ο Ουρανός οδηγεί την ψυχή στο φλεγόμενο έδαφος κατά τα τελικά στάδια της Ατραπού, όπου το πυρ του Κριού και τα πυρά που γεννιούνται από τη δυναμικότητα του Ουρανού παράγουν την εμπρηστική θερμότητα του τελικού φλεγόμενου εδάφους. Από αυτό το έδαφος πρέπει τελικά να περάσει ο μυημένος. Ο Ουρανός κυβερνά τον αποκρυφιστικό Δρόμο και με μια εσωτερική έννοια συνδέεται με τον Ιεροφάντη των Μυστηρίων της Μύησης.

Την κρίση του φλεγόμενου εδάφους, που προκαλείται από τη δραστηριότητα του Ουρανού. Σ’ αυτήν εισέρχεται ο μυημένος με την ελεύθερη επιλογή που κάνει στο Ζυγό, το σημείο ισορροπίας όπου – συνήθως – λαμβάνει χώρα η στιγμή της αντιστροφής του τροχού. Εκεί ο άνθρωπος πρέπει να αποφασίσει κατά πόσο θα προχωρήσει όπως συνήθως και σύμφωνα με τη συνήθεια ή, αντιστρέφοντας τον τροχό, θα περάσει από το φλεγόμενο έδαφος προς την απελευθέρωση. Ο Ζυγός είναι το πολικό αντίθετο του Κριού κι επομένως σχετίζονται στενά. (EA: Ζυγός)

Κανόνας Ι.

Για Υποψηφίους: Ας ερευνήσει ο μαθητής στο βαθύ σπήλαιο της καρδιάς. Εάν εκεί το πυρ καίει λαμπρό, θερμαίνοντας τον αδελφό του, χωρίς όμως να θερμαίνει τον ίδιο, έφθασε η ώρα να υποβάλει αίτηση για να σταθεί ενώπιον της θύρας.

Για Μαθητές και Μυημένους: Ας σταθεί ο όμιλος στο πυρ του νου, που εστιάζεται στο διαυγές φως της κεφαλής. Το φλεγόμενο έδαφος έκανε το έργο του. Το διαυγές ψυχρό φως λάμπει και είναι ψυχρό κι όμως η θερμότητα – που εφελκύσθηκε απ’ την ομαδική αγάπη – επιτρέπει τη θέρμη της ενεργητικής κίνησης προς τα έ-ξω. Πίσω από τον όμιλο στέκει η Θύρα. Μπροστά τους ανοίγεται ο Δρόμος. Ας προχωρήσει μαζί η ομάδα των αδελφών – έξω από το πυρ, μέσα στο ψύχος και προς μια νεότερη ένταση. (Ακτίνες+Μυήσεις:19)

Το φλεγόμενο έδαφος έκανε το έργο του.

Εδώ υπάρχει μια σαφής τάση παρερμηνείας. Για πολλούς ανθρώπους το φλεγόμενο έδαφος σημαίνει ένα απ’ τα δύο πράγματα:

α. Είτε το πυρ του νου, που κατακαίει εκείνα τα πράγματα της κατώτερης φύσης για τα οποία αποκτά όλο και μεγαλύτερη επίγνωση.

β. Είτε το φλεγόμενο έδαφος της θλίψης, αγωνίας, φρίκης και οδύνης, που είναι η χαρακτηριστική ποιότητα της ζωής στους τρεις κόσμους, ιδιαίτερα αυτή την επο-χή.

Αλλά το φλεγόμενο έδαφος που αναφέρεται εδώ είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Όταν το λαμπρό φως του ηλίου εστιασθεί ορθά διαμέσου ενός φακού, μπορεί να προκαλέσει ανάφλεξη. Όταν το λαμπρό φως της Ενάδας εστιάζεται απευθείας στην προσωπικότητα δια της ανταχκάρανα κι όχι ειδικά δια της ψυχής, παράγει ένα λαμπρό πυρ που κατα-καίει όλα τα εμπόδια με μια σταθερή, διαδοχική διαδικασία. Με άλλα λόγια, όταν η όψη θέληση ρέει από την Ενάδα κι εστιάζεται μέσω της προσωπικής θέλησης (όπως μπορεί να τη συλλάβει και να την αντιληφθεί ο νους), καταστρέφει σαν πυρ όλα τα στοιχεία της αυτοβουλίας. Καθώς η ενέργεια της Σαμπάλλα ρέει κι έρχεται σε άμεση επαφή με την ανθρωπότητα (παραλείποντας τη διαβίβαση μέσω της Ιεραρχίας, όπως συμβαίνει ως τώρα), έχετε αυτό που βλέπετε σήμερα στον κόσμο, μια καταστρεπτική ανάφλεξη ή ένα παγκόσμιο φλεγόμενο έδαφος. (30)

Στην Ατραπό της Μύησης η εναδική θέληση (της οποίας η εγωική θέληση είναι α-ντανάκλαση και η ατομική αυτοβουλία είναι παραμόρφωση) διαβιβάζεται βαθμιαία μέσω της ανταχκάρανα απευθείας στον άνθρωπο επί του φυσικού πεδίου. Παράγει την ανώτερη αντιστοιχία εκείνων των ποιοτήτων για τις οποίες με τόση άνεση μιλά ο καλο-γυμνασμένος αλλά αμαθής εσωτεριστής – τη μετουσίωση και μεταμόρφωση. Το αποτέλεσμα είναι η αφομοίωση της ατομικής θέλησης και της εγωικής θέλησης στο σκοπό της Ενάδας που είναι ο σκοπός – απαρέγκλιτος και αναλλοίωτος – του Ενός στον Οποίο ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε. Αυτό είναι το πεδίο της αληθινής καύσης, γιατί ο “Θεός ημών Πυρ αναλίσκον”. Είναι η καιόμενη βάτος ή το φλεγόμενο δένδρο της ζωής του Βιβλικού συμβολισμού. Αυτό το ύψιστο απ’ όλα τα πυρά, αυτό το βαθιά πνευματικό και μέχρι τώρα σπάνια αναγνωρισμένο φλεγόμενο έδαφος έχει αποτελέσματα που συνοψίζονται για μας στην επόμενη φράση ή πρόταση του Κανόνα Ι.

3. Το διαυγές ψυχρό φως λάμπει και είναι ψυχρό κι όμως η θερμότητα – που εφελκύ-σθηκε απ’ την ομαδική αγάπη – επιτρέπει τη θέρμη της ενεργητικής κίνησης προς τα έξω.

Στις λέξεις αυτές έχετε το κλειδί για την ομαδική μύηση. (31-32)

Όπου όμως υπάρχει πραγματική αγάπη, προκαλεί ελάττωση της θέλησης της προ-σωπικότητας, εφέλκυση της θυσιαστικής εγωικής θέλησης και μια συνεχώς αυξανόμενη ικανότητα ταύτισης της ομάδας με τη θέληση ή το σκοπό της Ενάδας. Η πρόοδος της ομάδας βαίνει συνεπώς απ’ το ένα φλεγόμενο έδαφος στο άλλο – όπου κάθε φλεγόμενο έδαφος είναι ψυχρότερο και διαυγέστερο απ’ το προηγούμενο, αλλά δημιουργεί διαδο-χικά το φλέγον πυρ, το διαυγές ψυχρό φωτισμένο πυρ και το αναλίσκον θείο πυρ. (32-33)

Πριν προχωρήσουμε στη μελέτη των τελικών φράσεων του Κανόνα Ένα, θα ήθελα να επισύρω την προσοχή σας στο γεγονός ότι ο μυημένος έχει αντιμετωπίσει δύο κύριες δοκιμασίες που περιγράφονται συμβολικά σαν το “φλεγόμενο έδαφος” και το “διαυγές ψυχρό φως”. Μόνο όταν τις έχει περάσει επιτυχώς, μπορεί ο ίδιος – ή ο όμιλος, όταν εξετάζεται η ομαδική μύηση – να προχωρήσει μπροστά κι έξω σε πλατύτερες εκτάσεις της θείας συνείδησης. Οι δοκιμασίες αυτές εφαρμόζονται όταν η ψυχή αδράξει την προσωπικότητα και το πυρ της θείας αγάπης καταστρέφει τις αγάπες και τις επιθυμίες της ολοκληρωμένης προσωπικότητας. Δύο παράγοντες τείνουν να τις προκαλέσουν: η βραδεία κίνηση της έμφυτης συνείδησης προς μεγαλύτερο έλεγχο και η σταθερή ανάπτυξη της “διάπυρης έφεσης” στην οποία αναφέρεται ο Πατάντζαλι.ΟΙ ΔΥΟ ΑΥΤΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ, ΟΤΑΝ ΕΡΘΟΥΝ ΣΕ ΖΩΝΤΑΝΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ, ΟΔΗΓΟΥΝ ΤΟ ΜΑΘΗΤΗ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΦΛΕΓΟΜΕΝΟΥ ΕΔΑΦΟΥΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΔΙΑΧΩΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΆΓΓΕΛΟ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΈΝΟΙΚΟ ΣΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ. Το φλεγόμενο έδαφος βρίσκεται στο κατώφλι κάθε νέας προόδου μέχρι να ληφθεί η τρίτη μύηση. (39)

Το “διαυγές ψυχρό φως” είναι το φως της καθαρής λογικής, της αλάθητης ενορατικής αντίληψης και το αδιάλειπτο, έντονο κι αποκαλυπτικό του φως συνιστά μια μείζονα δοκιμασία στα αποτελέσματά του. Ο μυημένος ανακαλύπτει τα βάθη του κακού και ταυτόχρονα δελεάζεται από τα ύψη μιας αυξανόμενης αίσθησης θειότητας. Το διαυγές ψυχρό φως αποκαλύπτει δύο πράγματα:

Α. ΤΗΝ ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ σ’ ολόκληρη τη φύση και συνεπώς σ’ ολόκλη-ρη τη ζωή της προσωπικότητας του μυημένου ή του μυημένου ομίλου. Τα λέπια πέφτουν απ’ τα μάτια επιφέροντας – παραδόξως – τη “σκοτεινή νύκτα της ψυχής” και την αίσθηση ότι είναι μόνος κι αποστερημένος κάθε βοήθειας. Οδηγεί (στην περίπτωση του Χριστού, για παράδειγμα) στην τρομερή εκείνη στιγμή του Κήπου της Γεσθημανή, που κορυφώθηκε στο Σταυρό, όταν η θέληση της προσωπικότητας-ψυχής συγκρούσθηκε με τη θεία θέληση της Ενάδας. Η αποκάλυψη στο μυημένο των αιώνων της αποκοπής από την Κεντρική Πραγματικότητα και απ’ όλες τις συνοδευτικές της συνέπειες κατέρχεται πάνω σ’ εκείνον που επιχειρεί να σταθεί “σε απομονωμένη Ενότητα”, όπως ο Πατάντζαλι (για να τον αναφέρουμε για δεύτερη φορά) αποκαλεί την εμπειρία.

Β. Η ΠΑΝΤΟΓΝΩΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΌΛΟΥ γίνεται επίσης κατανοητή στο μυημένο με το μέσον του διαυγούς ψυχρού φωτός και οι φάσεις της “απομονωμένης εμπειρίας’’, όπως αποκαλείται μερικές φορές αποκρυφιστικά, τερματίζονται για πάντα. Θα ήθελα ν’ αντιληφθείτε τι μπορεί να σημαίνει αυτό, όσο είναι δυνατό στην τωρινή σας συνείδηση. Μέχρι τώρα ο μυημένος μαθητής λειτουργούσε σαν δυαδικότητα και σαν συγχώνευση ψυχικής ενέργειας και δύναμης προσωπικότητας. Τώρα αυτές οι μορφές ζωής φανερώ-νονται σ’ αυτόν όπως ουσιαστικά είναι και γνωρίζει ότι – σαν κατευθυντήριοι πράκτορες και σαν μεταβατικοί θεοί – δεν μπορούν πια να τον εξουσιάζουν. Μεταφέρεται βαθμιαία σε μια άλλη θεία όψη, παίρνοντας μαζί του όλα όσα δέχθηκε στη διάρκεια των αιώνων από τη στενή σχέση και ταύτιση με την τρίτη όψη – τη μορφή – και τη δεύτερη όψη, τη συνείδηση. Μια αίσθηση αποστέρησης, εγκατάλειψης και μοναξιάς κατέρχεται πάνω του καθώς αντιλαμβάνεται ότι πρέπει επίσης να εξαφανισθεί ο έλεγχος της μορφής και της ψυχής. Εδώ βρίσκεται η αγωνία της απομόνωσης και η κατισχύουσα αίσθηση της μοναξιάς. Αλλά οι αλήθειες που αποκαλύπτονται από το διαυγές ψυχρό φως της θείας λογικής δεν του αφήνουν καμιά επιλογή. Πρέπει να εγκαταλείψει καθετί που τον κρατά μακριά από την Κεντρική Πραγματικότητα· πρέπει να αποκτήσει ζωή και “περισσή ζωή”. Αυτό αποτελεί την υπέρτατη δοκιμασία στο ζωικό κύκλο της ενσαρκούμενης Ενάδας· και “ΟΤΑΝ Η ΚΑΘΑΥΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ ΕΙΣΕΛΘΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΜΥΗΜΕΝΟΥ, ΤΟΤΕ ΠΡΟΧΩΡΕΙ ΔΙΑΜΕΣΟΥ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΖΩΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ”. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο το εκφράζει το Αρχαίο Σχόλιο. (40)