Η έννοια της υπηρεσίας

(Συλλογή κειμένων από τα βιβλία της Αλίκης Μπέιλη)

 1. Η υπηρεσία μπορεί να οριστεί σύντομα ως το αυθόρμητο αποτέλεσμα της ψυχικής επαφής. H επαφή αυτή είναι τόσο σαφής και σταθερή ώστε η ζωή της ψυχής μπορεί να διαχυθεί στο όργανο που η ψυχή πρέπει κατ’ ανάγκη να χρησιμοποιήσει στο φυσικό πεδίο. Είναι ο τρόπος με τον οποίο η φύση αυτής της ψυχής μπορεί να καταδειχθεί στον κόσμο των ανθρώπινων υποθέσεων. H υπηρεσία δεν είναι ποιότητα ή κατόρθωμα· δεν είναι μια δραστηριότητα για την οποία οι άνθρωποι πρέπει να μοχθούν επίπονα, ούτε είναι μέθοδος παγκόσμιας σωτηρίας. Αυτή η διάκριση πρέπει να κατανοηθεί με σαφήνεια, αλλιώς η όλη μας στάση σ’ αυτή την αποφασιστική κατάδειξη της επιτυχίας της εξελικτικής διαδικασίας στην ανθρωπότητα θα είναι εσφαλμένη. Η υπηρεσία είναι μια εκδήλωση ζωής. Είναι ψυχική παρόρμηση και είναι στον ίδιο βαθμό μια εξελικτική ώθηση της ψυχής, όσο η παρόρμηση για αυτοσυντήρηση ή για αναπαραγωγή του είδους είναι μια εκδήλωση της ζωώδους ψυχής. Αυτή είναι σημαντική δήλωση. Πρόκειται για ένα ψυχικό ένστικτο, αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε μια τόσο ανεπαρκή έκφραση και συνεπώς είναι έμφυτη και ιδιάζουσα στην ψυχική ανέλιξη. Είναι το εξέχον χαρακτηριστικό της ψυχής, όπως ακριβώς η επιθυμία είναι το εξέχον χαρακτηριστικό της κατώτερης φύσης. Είναι ομαδική επιθυμία, όπως ακριβώς στην κατώτερη φύση είναι η επιθυμία της προσωπικότητας. Είναι η παρόρμηση για το ομαδικό καλό. Συνεπώς δεν μπορεί να διδαχθεί ή να επιβληθεί σ’ ένα πρόσωπο ως επιθυμητή απόδειξη της έφεσης που λειτουργεί εξωτερικά και βασίζεται σε μια θεωρία υπηρεσίας. Είναι απλώς το πρώτο πραγματικό αποτέλεσμα που εκδηλώνεται στο φυσικό πεδίο, για το γεγονός ότι η ψυχή αρχίζει να εκφράζεται στην εξωτερική εκδήλωση.
Ούτε η θεωρία ούτε η έφεση μπορούν να κάνουν έναν άνθρωπο πραγματικό υπηρέτη. Πώς λοιπόν υπάρχει τόση μεγάλη δραστηριότητα υπηρεσίας σε εκδήλωση στον κόσμο σήμερα;
Απλώς επειδή η ζωή, τα λόγια και τα έργα του πρώτου Μεγάλου Υπηρέτη του κόσμου, Εκείνου που ήρθε για να μας αποσαφηνίσει τι είναι ουσιαστικά η υπηρεσία, είχαν αναγκαστικά ένα αποτέλεσμα, και οι άνθρωποι σήμερα επιχειρούν ειλικρινά να μιμηθούν το παράδειγμά Του, αντιλαμβανόμενοι ελάχιστα ότι η μίμηση δεν τους αποφέρει αληθινά αποτελέσματα, αλλά τους δείχνει μόνο μια αυξανόμενη δυνατότητα.
… Σήμερα έχουμε πολλή σπουδή για υπηρεσία και μεγάλη φιλανθρωπική προσπάθεια. Όμως στο σύνολό της είναι βαθιά χρωματισμένη από την προσωπικότητα και συχνά προκαλεί μεγάλη βλάβη, γιατί οι άνθρωποι επιδιώκουν να επιβάλουν τις δικές τους ιδέες για την υπηρεσία και τις προσωπικές τεχνικές τους πάνω σε άλλους ζηλωτές. Μπορεί να έχουν γίνει ευαίσθητοι στην εντύπωση, αλλά συχνά παρερμηνεύουν την αλήθεια και είναι πολωμένοι στους σκοπούς της προσωπικότητας. Πρέπει να μάθουν να δίνουν έμφαση στην ψυχική επαφή και σε μια ενεργό οικειότητα με την εγωική ζωή κι όχι στη μορφική πλευρά της υπηρεσίας. Ας παρακαλέσω όσους από σας ανταποκρίνονται σ’ αυτές τις ιδέες και είναι ευαίσθητοι στην ψυχική εντύπωση (συχνά παρερμηνεύοντας την αλήθεια, όντας πολωμένοι στους σκοπούς της προσωπικότητας) να δίνουν έμφαση στην ψυχική επαφή κι όχι στη μορφική πλευρά της υπηρεσίας. Η δραστηριότητα της μορφικής πλευράς τονίζει τη φιλοδοξία της προσωπικότητας, καλύπτοντάς τους με τη γοητεία της υπηρεσίας. Αν δίνεται προσοχή στο ουσιώδες της υπηρεσίας – την ψυχική επαφή – τότε η παρεχόμενη υπηρεσία θα ρέει αυθόρμητα στις ορθές γραμμές και θα φέρνει πολύ καρπό. Μια ελπιδοφόρα ένδειξή της είναι η αφίλαυτη υπηρεσία και η βαθιά ροή της πνευματικής ζωής που εκδηλώθηκε στον κόσμο τελευταία.  (Εσωτερική Ψυχολογία ΙΙ:124/6)

2. Υπάρχουν εκείνοι που έχουν τόση θεωρία για την υπηρεσία και την έκφρασή της, ώστε αποτυγχάνουν να υπηρετήσουν κι επίσης αποτυγχάνουν ν’ αντιληφθούν με κατανόηση την περίοδο του πόνου που πάντα προηγείται της πλατιάς υπηρεσίας. Οι θεωρίες τους φράζουν το δρόμο στην αληθινή έκφραση και κλείνουν την πόρτα στην πραγματική κατανόηση. Το νοητικό στοιχείο είναι πολύ ενεργό.  (15_Εσωτερική Ψυχολογία ΙΙ:128)

Ο ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΤΗΣ

Μπορούμε εύκολα και σύντομα να σημειώσουμε αυτά τα χαρακτηριστικά. Δεν είναι ακριβώς ό,τι μπορεί κανείς να κατέληξε να πιστεύει. Δε μιλώ εδώ για τα προσόντα που χρειάζονται για να διανυθεί η Ατραπός της Μαθητείας ή η Δοκιμαστική Ατραπός. Αυτά είναι πολύ γνωστά. Είναι οι κοινοτοπίες της πνευματικής ζωής και συνιστούν το πεδίο μάχης ή την Κουρουκσέτρα των περισσότερων ζηλωτών. Εδώ ενδιαφερόμαστε για εκείνες τις ποιότητες που θα προβάλουν όταν ο άνθρωπος εργάζεται κάτω από την παρόρμηση του Νόμου της Υπηρεσίας. Θα εμφανιστούν όταν είναι ένας πραγματικός αγωγός για τη ζωή της ψυχής. Τα κύρια χαρακτηριστικά του θα είναι τρία:
1.    Θα τον διακρίνει, όπως μπορεί να αναμένεται, η ποιότητα της αβλάβειας και μια ενεργός αποχή από πράξεις και ομιλίες που θα μπορούσαν να βλάψουν ή να προκαλέσουν οποιαδήποτε παρανόηση. Με καμιά λέξη, εισήγηση, νύξη, υπαινιγμό ή εκφρασμένη δυσαρέσκεια δε θα βλάπτει την ομάδα του. Θα σημειώσετε πως δε λέω “δε θα βλάπτει οποιοδήποτε άτομο”. Όσοι εργάζονται κάτω από το Νόμο της Υπηρεσίας δε χρειάζονται υπόμνηση να μη βλάπτουν οποιοδήποτε άτομο. Συχνά χρειάζονται, κάτω από την πληθώρα της πνευματικής διέγερσης και την ένταση της έφεσής τους, να τους υπενθυμίζεται η εκδήλωση της ομαδικής αβλάβειας.

2.    Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι η προθυμία ν’ αφήνει τους άλλους να υπηρετούν όπως νομίζουν καλύτερα, γνωρίζοντας ότι η ζωή που ρέει μέσα από τον υπηρέτη ατομικά, πρέπει να βρει τους δικούς της αγωγούς και διεξόδους, κι ότι η διεύθυνση αυτών των ρευμάτων μπορεί να είναι επικίνδυνη και να εμποδίσει την προσφορά της αποσκοπούμενης υπηρεσίας. Οι προσπάθειες του υπηρέτη πρέπει να στρέφονται σε δύο κατευθύνσεις:

1.    Στο έργο της αρωγής των άλλων να “στέκουν σε πνευματική ύπαρξη”, όπως μαθαίνει να στέκει ο ίδιος.
2.    Στην αρωγή του ατόμου να εκφράσει την υπηρεσία του στο επιλεγμένο πεδίο του όπως επιθυμεί να την εκφράσει, κι όχι όπως ο παρατηρών βοηθός θεωρεί ότι πρέπει να την κάνει.
    
Εδώ πρέπει να διασαφηνιστεί ένα σημείο. Το έργο όσων εργάζονται κάτω από το Νόμο της Υπηρεσίας δεν ασκείται πρωτίστως με τον όμιλο στο σημερινό κόσμο που εργάζεται κάτω από το αποτέλεσμα της γενικής εκείνης ανταπόκρισης στην οποία αναφερθήκαμε νωρίτερα. Τα αποτελέσματα αυτά κατευθύνονται εύκολα σ’ εκείνες τις δραστηριότητες που εκδηλώνονται μαζικά ως φιλανθρωπική προσπάθεια, ως εκπαιδευτικά πειράματα ή ως κοινωνικές προσπάθειες στη ζωή της κοινότητας. Το όνομα όσων ανταποκρίνονται έτσι είναι λεγεώνα, και η θέληση για υπηρεσία με τον ιδιαίτερο αυτό τρόπο δε χρειάζεται ώθηση. H αξιοσημείωτη ανταπόκριση στις πολλές πρόσφατες καμπάνιες για την καλή θέληση το απέδειξε σαφώς. Αλλά το έργο του νέου τύπου υπηρέτη κατευθύνεται σ’ εκείνους που εδραιώνουν ψυχική επαφή και μπορούν συνεπώς να εργαστούν κάτω από το νέο εισερχόμενο Υδροχοϊκό Νόμο. Αυτός επικεντρώνεται γύρω από την ικανότητα να στέκουμε, όχι μόνο σε πνευματική ύπαρξη, αλλά μαζί με άλλους να εργαζόμαστε μαζί τους υποκειμενικά, τηλεπαθητικά και συνθετικά. Αυτή η διάκριση αξίζει προσοχής, γιατί κάποιος μπορεί εύκολα να σπαταλήσει προσπάθεια μπαίνοντας σε πεδία που ήδη τυγχάνουν καλού χειρισμού από τη σκοπιά της επίτευξης των μονάδων σ’ αυτό το πεδίο.
3.    Το τρίτο χαρακτηριστικό του νέου υπηρέτη είναι η χαρά. Αυτή παίρνει τη θέση της επίκρισης (αυτού του φοβερού δημιουργού δυστυχίας) και είναι η σιωπή που ηχεί.
Θα ήταν καλό να στοχαστείτε τα τελευταία αυτά λόγια, γιατί η αληθινή τους έννοια δεν μπορεί να μεταδοθεί με λέξεις αλλά μόνο με μια ζωή αφιερωμένη στους νεότερους ρυθμούς και στην υπηρεσία του συνόλου. Τότε αυτή η “ηχούσα χαρά” κι αυτή “η χαρούμενη ήχηση” μπορούν να κάνουν αισθητή την αληθινή τους έννοια.  (Εσωτερική Ψυχολογία ΙΙ:131/135)

ΥΠΗΡΕΤΩΝΤΑΣ

1. Όσοι από σας ζητούν να υπηρετήσουν την ανθρωπότητα και να συμμετάσχουν στην Ιεραρχική προσπάθεια να θεραπευθεί ο παγκόσμιος πόνος, πρέπει να μάθουν να διεισδύουν πίσω από τις εμφανίσεις, πίσω από τις μεθόδους και τα σχήματα, τα αποτελέσματα και τις συνέπειες στο φυσικό πεδίο, και να προσπαθήσουν να έρθουν σε επαφή με τις δυνάμεις της Σαμπάλλα ή της Ιεραρχίας καθώς και με την ανθρώπινη ανάγκη που δημιούργησε αυτούς τους τρόπους έκφρασης, κι έτσι θα τα δουν όπως είναι – όχι φθαρμένα συστήματα και παιδιάστικες προσπάθειες βελτίωσης, αλλά εμβρυώδη σχέδια με τα οποία μπορεί να έρθει τελικά η απελευθέρωση και η κουλτούρα κι ο πολιτισμός της Νέας Εποχής. Αν ζητάτε να φέρετε φώτιση στους σκοτεινούς τόπους της γης (που σημαίνει στο νου των ανθρώπων), τότε πρέπει εσείς οι ίδιοι να δείτε καθαρά και να σχετίσετε το αφηρημένο και το συγκεκριμένο με έναν τέτοιο τρόπο, ώστε στη ζωή σας να μπορεί να ιδωθεί ένας λειτουργικός ιδεαλισμός· μόνο έτσι μπορεί να ιδωθεί ένας λειτουργικός ιδεαλισμός εθνικής, φυλετικής και ανθρώπινης φύσης. Το κεφάλι καθώς και η καρδιά πρέπει να χρησιμοποιηθούν κι αυτό πολλοί ειλικρινείς άνθρωποι τείνουν να το ξεχνούν….
Με την αναγνώριση εκείνου που συμβαίνει στο ανθρώπινο γένος ως σύνολο και πίσω από τη σκηνή, οι διανοητές του κόσμου και του νέου ομίλου υπηρετών του κόσμου μπορούν να υπηρετήσουν καλύτερα· αυτό που έχει σημασία είναι η ανέλιξη της ανθρώπινης συνείδησης σε ανταπόκριση στις παρουσιαζόμενες συνθήκες σε κάθε χώρα ή χώρες· η “ανθρώπινη κατάσταση του νου” μόλις αρχίζει να εστιάζεται σε πράγματα που έχουν σημασία και να εκφράζεται με ένα ζωντανό τρόπο. Οι διανοητές και οι υπηρέτες πρέπει να μάθουν να συγκεντρώνονται στην αφυπνιζόμενη συνείδηση, κι όχι στα επιφανειακά κινήματα. Αυτή η αφύπνιση, αδελφοί μου, προχωρεί γοργά και ικανοποιητικά. Η μορφή ή οι μορφές μπορεί να υποφέρουν, αλλά η ενδόμυχη επίγνωση του ανθρώπου γίνεται στη διάρκεια αυτού του αιώνα εκφραστικά θεία.  (Η Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας: 73/4)

2. Αν είναι τόσο δύσκολο, αδελφοί μου, να αφυπνίσω ζηλωτές σαν εσάς στην επείγουσα υπηρεσία και με πλήρη αίσθηση ευθύνης· αν άνδρες και γυναίκες με όλες τις πληροφορίες που έχετε δεν μπορούν να εγερθούν σε μια θυσιαστική προσπάθεια, μπορείτε ν’ αποκτήσετε κάποια ιδέα του μεγέθους του έργου που αντιμετωπίζει η Ιεραρχία αυτή τη στιγμή. Μπορείτε ίσως να αντιληφθείτε την αίσθηση σχεδόν της απογοήτευσης που θα μπορούσε να με καταλάβει (αν περιοριζόμουν απ’ οποιαδήποτε χρονική έννοια) όταν, για παράδειγμα, εκείνοι με τους οποίους ζητώ να συνεργαστώ, είναι απασχολημένοι με τις δικές τους υποθέσεις, δεν έχουν καμιά αίσθηση του επείγοντος και προτιμούν να συγκεντρωθούν στη δική τους ανάπτυξη, στις οικογένειές τους, στα προβλήματά τους, παρά να επιτύχουν μια ευρύτερη παγκόσμια άποψη που θα μπορούσε να τους οδηγήσει σε πλήρη συνεργασία. Η αποτροπή της παγκόσμιας καταστροφής είναι ο στόχος των προσπαθειών μας και σ’ αυτό το στόχο ζήτησα τη βοήθειά σας.  (Ιανουάριος 1939), (Η Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας:79).

3. Υπάρχει κάποια σύγχυση που προκύπτει από το βασικό ιδεαλισμό ο οποίος υπόκειται στις δραστηριότητες πολλών ανθρώπων σε πολλές χώρες. Είναι η σημασία του κάπως νέου ιδανικού του καλού του κράτους ως σύνολο, ενάντια στο καλό του ατόμου και στο καλό της ανθρωπότητας. Το κράτος γίνεται σχεδόν μια θεία οντότητα στη συνείδηση του ιδεαλιστή. Αυτό αναγκαστικά είναι τμήμα του εξελικτικού σχεδίου, αλλά στο βαθμό που συνιστά πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο για να το λύσει το άτομο μόνο του και αβοήθητο. Μπορώ όμως να σας διαβεβαιώσω για μια βασική αλήθεια. Όταν οι άνθρωποι παντού – μέσα στα σύνορα του ιδιαίτερου κράτους τους,, κι ενώ υποστηρίζουν την αυθεντία του και τον πολιτισμό του – αρχίσουν να σκέφτονται με όρους του ανθρώπινου γένους, τότε η κοινή γνώμη θα γίνει τόσο δυναμική και τόσο σωστή στην περιεκτικότητά της, ώστε η κρατική πολιτική θα πρέπει να προσαρμοστεί αναπόφευκτα στο μεγαλύτερο ιδανικό και η θυσία του ατόμου και της ανθρωπότητας σε μεγάλους αριθμούς για το ατομικό κράτος δε θα είναι πια δυνατή. Το τμήμα θα γίνεται ορατό στην πρέπουσα σχέση του με το μεγαλύτερο όλο. Αυτή η αφύπνιση της κοινής γνώμης για τα παγκόσμια δικαιώματα, για τα περιεκτικά ανθρώπινα συμφέροντα και τη διεθνή συνεργασία, είναι ο αληθινός στόχος κάθε τωρινής πνευματικής προσπάθειας.  (Η Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας:219)

4. Τι μπορεί να κάνει το άτομο για να βοηθήσει το σκοπό της ανθρωπότητας και ν’ αναχαιτίσει το κύμα του κακού; Αν μάχεται ήδη στην πλευρά των Δυνάμεων του Φωτός…, γνωρίζει το πεπρωμένο και την υπηρεσία του. Αλλά τι γίνεται μ’ εκείνους που ρωτάνε τι μπορούν να κάνουν και είναι πρόθυμοι να δουν καθαρά και να παίξουν το ρόλο τους όταν έχουν το ορθό όραμα; Σ’ αυτούς θα έλεγα τα εξής:
1.         Εξαλείψτε από τη συνείδησή σας την προκατάληψη, την εθνική υπερηφάνεια και τις θρησκευτικές αντιπάθειες… Το δυσάρεστο παρελθόν όλων των εθνών χρησιμοποιείται σήμερα ως άλλοθι από εκείνους που δε διαλέγουν να επωμιστούν την ευθύνη ή να θυσιάσουν οτιδήποτε στο σκοπό της ανθρωπότητας. Σήμερα είναι αναγκαία απ’ όλους τους ανθρώπους μια αναγνώριση των αδυναμιών μας κι ένα πνεύμα ανεκτικότητας και συγχώρεσης.
2.         Αρνηθείτε να φοβάστε τα οποιαδήποτε αποτελέσματα της ορθής και θετικής δράσης. Σήμερα, πίσω από κάθε στάση που διαφωνεί βρίσκεται ο φόβος, κι ο φόβος σκοτώνει την αλήθεια, κρύβει το όραμα κι αναστέλλει την ορθή δράση. Ο μεγάλος Ηγέτης της Χριστιανικής αυτής εποχής μας προειδοποίησε να μη φοβόμαστε εκείνους που σκοτώνουν το σώμα, αλλά να φοβόμαστε εκείνους που ζητούν να σκοτώσουν την ψυχή….
3.         Έχοντας νιώσει το όραμα, αναγνωρίσει τα εμπόδια κι ασχοληθεί με την έμφυτη προκατάληψη και το φόβο, θα σας γίνει φανερό…. τι πρέπει να κάνετε. Δεν ανήκει σε μένα να σας πω τι θα κάνετε. Τις λεπτομέρειες πρέπει να τις αποφασίσετε εσείς· οι μέθοδοι που πρέπει να χρησιμοποιήσετε θα σας γίνουν φανερές· αυξανόμενα τα ανθρωπιστικά θέματα θα σας γίνουν κοινά· τότε θα σταθείτε στην πλευρά των Δυνάμεων του Φωτός και θα στηρίξετε τα χέρια εκείνων που μάχονται για την παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια που είναι προπαρασκευαστικές για να εγκαινιάσει τη νέα παγκόσμια τάξη. Θα το κάνετε χωρίς καμιά σκέψη για τον εαυτό. Θα αντιμετωπίσετε τη ζωή αληθινά και ειλικρινά, με πλήρως αφιερωμένη θυσία του χρόνου, του εαυτού, του χρήματος κι αν χρειαστεί της ζωής. Θ’ αντιληφθείτε δυναμικά ότι η στάση του παθητικού θεατή δεν είναι εκείνη του πράκτορα των Δυνάμεων του Φωτός ή κάποιου που αγαπά την ανθρωπότητα.
4.         Θα μάθετε επίσης να διατηρείτε το νου σας ελεύθερο από το μίσος, αρνούμενοι να μισήσετε τον πλανημένο αμαρτωλό, ακόμη κι όταν του επιβάλετε την ποινή του αμαρτήματός του. Το μίσος και η χωριστικότητα πρέπει να τερματιστούν και θα τερματιστούν καθώς ο ζηλωτής ατομικά θα τα συντρίβει στη ζωή του. Το μεγάλο λάθος του ουδετερόφιλου και του ειρηνιστή βρίσκεται στην άρνησή του να ταυτιστεί εποικοδομητικά με τον ανθρώπινο πόνο. Ακόμη κι όταν αντιδρά με βίαια συναισθήματα για τη συμφορά, λόγου χάρη, των μικρών παιδιών στο μεγάλο αυτό πόλεμο και των ανυπεράσπιστων προσφύγων, δεν ενδιαφέρεται ειλικρινά να κάνει κάτι για την κατάσταση καθώς συνεπάγεται θυσία. Αυτό ηχεί σκληρά, αλλά είναι μια αναγκαία δήλωση γεγονότος. Η συμπάθεια που δεν προκαλεί κάποιου είδους θετική δράση γίνεται μια μολυσμένη πληγή.
Έτσι με τη σκέψη, το λόγο και την πράξη αυτός που αγαπά την ανθρωπότητα θα μπει στη μάχη ενάντια στο κακό· με πλήρη αυτοπαραγνώριση θα αναλάβει το σκοπό της ανθρωπότητας χωρίς να κρύβεται πίσω από την αίσθηση της ματαιότητας και χωρίς να ζητά κάποιο άλλοθι σ’ έναν παρανοημένο ιδεαλισμό. Θ’ αντιμετωπίσει τα γεγονότα της τωρινής κατάστασης στο φως που διαχύνεται από το ίδιο το όραμα. Τότε θα προχωρήσει στην εποχή των ορθών ανθρώπινων σχέσεων, της πνευματικής ενότητας και των κοινών πόρων, με πλήρη εμπιστοσύνη επειδή προσαρμόζεται η αίσθησή του των αξιών. Γνωρίζει ότι η ανθρωπότητα έχει μια θεία αποστολή που πρέπει να εκτελεστεί πάνω στα φτερά της αγάπης μέσα από την με κατανόηση δράση, την ανιδιοτελή υπηρεσία και την προθυμία να πεθάνει στη μάχη, αν αυτός είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορεί να υπηρετήσει και να ελευθερώσει τον αδελφό του.  (Η Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας: 244/6)

5. Κάθε σπουδαστής που σκέφτεται καθαρά κι εφαρμόζει τη διδασκαλία στην καθημερινή του ζωή, συμβάλλει πολύτιμα στην ομαδική επίγνωση.
Συχνά ο ζηλωτής λέει στον εαυτό του: “Ποια χρησιμότητα έχω; Πώς μπορώ στη μικρή μου σφαίρα να υπηρετήσω τον κόσμο;” Ας απαντήσω σ’ αυτές τις ερωτήσεις τονίζοντας ότι, φέρνοντας με τη σκέψη αυτό το βιβλίο στη διάνοια του κοινού, εκφράζοντας μπροστά στους συνανθρώπους σας τη διδασκαλία που μεταδίδει και με μια ζωή που βιώνεται σε συμφωνία με τη διδασκαλία του, η υπηρεσία σας είναι πολύ πραγματική.
Αυτό συνεπάγεται αναγκαστικά τη δέσμευση ολόκληρης της προσωπικότητας στη βοήθεια της ανθρωπότητας και την υπόσχεση στον Ανώτερο Εαυτό ότι θα γίνει προσπάθεια να χαθεί από τη θέα ο εαυτός μέσα στην υπηρεσία – μια υπηρεσία που θα παρέχεται στον τόπο και στις περιστάσεις που το πεπρωμένο και το καθήκον του ανθρώπου επέβαλαν πάνω του. Εννοώ μια ανανέωση της προσπάθειας να επιφέρουμε την εξαγνισμό όλων των σωμάτων έτσι ώστε ολόκληρος ο κατώτερος άνθρωπος να μπορεί να είναι ένας αγνός αγωγός και όργανο μέσα από το οποίο η πνευματική δύναμη θα μπορεί να ρέει ανεμπόδιστη. Εννοώ την επίτευξη μιας στάσης που κάνει το ζηλωτή να μην επιθυμεί τίποτε για το χωριστό εαυτό και να θεωρεί όλα όσα έχει σαν κάτι που μπορεί να βάλει στο βωμό της θυσίας για την αρωγή των αδελφών του. Αν μπορούσαν όλοι όσοι διαβάζουν αυτό το βιβλίο να δουν τα αποτελέσματα μιας τέτοιας ενωμένης προσπάθειας, θα πρόβαλε μια ομαδική δραστηριότητα που θα αναλαμβανόταν με νοημοσύνη και θα επιτύγχανε μεγάλα πράγματα. Τόσοι πολλοί άνθρωποι τρέχουν εδώ κι εκεί πίσω από το ένα ή το άλλο άτομο, τη μια ή την άλλη εργασία και καθώς εργάζονται με έλλειψη νοήμονος συντονισμού, δεν επιτυγχάνουν τίποτα, ούτε κι ομαδικά αποτελέσματα. Όμως η ενωμένη ομαδική προσπάθεια θα κατέληγε σε μια εμπνευσμένη αναδιοργάνωση ολόκληρου του κόσμου και στην εξάλειψη των εμποδίων· θα γίνονταν πραγματικές θυσίες και θα υποχωρούσαν οι προσωπικοί πόθοι κι επιθυμίες για να υπηρετηθούν οι ομαδικοί σκοποί.  (Εσωτερική Ψυχολογία Ι: 19/20)


Σκέψεις για την υπηρεσία
To σύμβολο για την υδροχοϊκή εποχή είναι ένας άνδρας που κουβαλά μια στάμνα με νερό στους ώμους του τόσο γεμάτη που ξεχειλίζει και τρέχει άφθονο ύδωρ
Το σύμβολο του νόμου της υπηρεσίας που συμβολίζεται με τον υδροχόο είναι κάπως διαφορετικό. Σε αυτό ο άνθρωπος στέκει εντελώς ισορροπημένος με τους δυο βραχίονες σε έκταση, στο σχήμα του σταυρού και τη στάμνα με το νερό να ισορροπεί πάνω στο κεφάλι του.
Η στάμνα στους ώμους είναι σημείο του βάρους της υπηρεσίας και δηλώνει ένα συγκεκριμένο στάδιο ή σημείο πάνω στην οδό.
Η στάμνα πάνω στο κεφάλι του ανθρώπου που ήταν πάνω στο σταυρό της θυσίας για τόσο πολύ καιρό, ώστε έγινε εντελώς φυσική, υπονοεί πως ο σταυρός που τον στήριζε για τόσο μεγάλο διάστημα, έχει εξαφανιστεί, γιατί έχει γίνει ο ίδιος το ύδωρ της ζωής.
Η υπηρεσία ερμηνεύεται συχνά ως προσπάθεια να κάνουμε τους άλλους να συμφωνήσουν με την άποψη εκείνου που υπηρετεί. Υπηρεσία μπορεί να θεωρείται ό,τι προσφέρεται στους έχοντες ανάγκη. Η υπηρεσία είναι συχνά μια ένδειξη μιας πολυάσχολης και αυτάρεσκης διάθεσης. Μπορεί άλλοτε να πηγάζει από μια φανατική επιθυμία να βαδίσουμε τα βήματα των μεγάλων δάσκαλων ή ακόμα και του Χριστού. Όλα όμως τούτα , μας λέγεται ότι αποτελούν εσφαλμένα κίνητρα και απατηλή έφεση. Ο ορισμός της υπηρεσίας δεν είναι εύκολος. Η υπηρεσία, κατά τον Θιβετανό, δεν είναι ιδιότητα ή εκτέλεση, δεν είναι κάποια δραστηριότητα προς την όποια οι άνθρωποι πρέπει να μοχθούν επίπονα, δεν είναι μέθοδος παγκόσμια σωτήρια.
Η υπηρεσία είναι εκδήλωση ζωής. Είναι το προέχον χαρακτηριστικό της ψυχής. Είναι το πρώτο αποτέλεσμα της έκφρασης της ψυχής σε εκδήλωση. Είναι η κατεξοχήν τεχνική των σωστών ομαδικών σχέσεων
Κατά συνέπεια τα χαρακτηριστικά του αληθινού εξυπηρετητή είναι, όπως μας παραδίδονται, η αβλάβεια – σε λέξεις, πράξεις, σκέψεις – η προθυμία να αφήνουμε τους άλλους να υπηρετούν όπως νομίζουν καλύτερα και τρίτο, είναι η χαρά που τον χαρακτηρίζει
Ίσως, λέει ο Τζ.Κ., να μη μπορώ να κάνω καμιά άλλη εισήγηση στους ανθρώπους που ζητούν να λειτουργούν ως εξυπηρετητές από το να τους παρακαλέσω να επαναλαμβάνουν καθημερινά με όλη την κάρδια τους και όλη τη διάνοιά τους τη δέσμευση από την εσωτερική κατήχηση στο βιβλίο Μύηση, Ανθρωπινή και Ηλιακή:
«Εκτελώ το μέρος μου με ισχυρή αποφασιστικότητα, με ένθερμη έφεση. Κοιτώ πάνω, βοηθώ κάτω.Δεν ονειρεύομαι, ούτε αναπαύομαι. Μοχθώ. Υπηρετώ. Θερίζω. Προσεύχομαι. Είμαι ο Σταυρός. Είμαι η οδός. Πατώ πάνω στο έργο που κάνω, ανεβαίνω επάνω στο σφαγιασμένο μου εαυτό. Σκοτώνω την επιθυμία και αγωνίζομαι ξεχνώντας κάθε ανταμοιβή. Παραιτούμαι από τη γαληνή. Απαρνούμαι την ανάπαυση και, στην ένταση του πόνου, χάνω τον εαυτό μου και βρίσκω τον Εαυτό μου και μπαίνω στη Γαληνή. Με όλα αυτά δεσμεύω τον εαυτό μου, επικαλούμενος τον ανώτερο μου εαυτό»