ΒΙΝΤΕΟ:

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Τί είναι η ψυχή και τί είναι η προσωπικότητα;

Μπορεί να μιλάμε ατελείωτα πάνω σ’ αυτό, αλλά η όλη ιδέα είναι ότι η προσωπικότητα - εάν αφεθεί στις φυσικές μεθόδους της - υφαρπάζει για τον εαυτό της, ενώ η ψυχή δίνει και συνεισφέρει.

Η ψυχή είναι η εσωτερική μας πηγή αλτρουισμού και κραδασμού της καρδιάς.

Η προσωπικότητα είναι νοήμων αλλά η ψυχή αγαπά –αγαπά στο φως, συνεισφέρει στην ευημερία των άλλων και νιώθει συνδεδεμένη με τους άλλους.

 Έτσι όταν είμαστε ανιδιοτελείς δρούμε υπό την παρόρμηση της ψυχής και όταν είμαστε ιδιοτελείς –ανεξάρτητα από το πως δικαιολογούμαστε γι’ αυτό– είναι παρόρμηση της προσωπικότητας που στην πραγματικότητα είναι πολύ περιορισμένη στον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον εαυτό καθώς σκέφτεται: εγώ είμαι αυτό.

https://www.youtube.com/watch?v=1yUVOeh_GxY

Ομιλητές: Heidi Robbins, William Meader και Michael Robbins

To αρχικό βίντεο προέρχεται από το Monadic Media

Μετάφραση και υποτιτλισμός για την ελληνική γλώσσα από Ε.Σ, Α.Π. και Α.Μ.

 

«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 21.00 - 

με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

27 Ιουνίου 2021

Εκφώνηση κειμένου πριν από τον διαλογισμό από την αδελφή Α.Δ.:

(Αποσπάσματα από το βιβλίο της Αλίκης Μπέιλη: 

Μαθητεία στην Νέα Εποχή, τόμ. Β.)

 Υπάρχει ένα πνευματικό ανάλογο ή μια ανώτερη αντιστοιχία της οικονομικής ζωής του πλανήτη μας που μπορεί να βρεθεί στην Ιεραρχία. O συμμερισμός συνδέεται μ’ εκείνο που έχει αξία, που πρέπει να μερισθεί αν πρόκειται να υπάρξει δικαιοσύνη και με εκείνες βασικά τις αξίες που δίνουν ζωή. O μερισμός στον οποίο αναφέρομαι είναι ο συμμερισμός όλων των αντιδράσεων, όλων των στάσεων, όλων των τύπων σοφίας, όλων των προβλημάτων και δυσκολιών και περιορισμών έτσι ώστε να γίνουν δημιουργικά με ομαδική έννοια και να πάψουν να είναι καταστροφικά. Τίποτε καταστροφικό δεν έχει θέση σε κανένα Άσραμ, αλλά οι μαθητές μπορούν και χρησιμοποιούν στο έργο τους την ασραμική δύναμη με καταστροφικό τρόπο και μέσα στους τρεις κόσμους. Αυτό δεν είναι εύκολο να το κατανοήσετε. Ίσως μπορέσω να το διευκρινίσω, αν επισημάνω ότι ο μερισμός αυτός συνεπάγεται πλήρη γνώση όλων των αντιδράσεων της προσωπικότητας όλων των μελών του Άσραμ, δηλαδή όλων όσων προετοιμάζονται για μικρότερες μυήσεις και συνεπώς όλων όσων βρίσκονται κάτω από έναν ορισμένο βαθμό. Δεν υπάρχει κανένα μυστικό που να μην μπορεί να γνωστοποιηθεί και μπορείτε να καταλάβετε ότι η ανακάλυψη της πραγματικής φύσης αυτού συνιστά κύρια δοκιμασία για όλους τους μαθητές. Δεν υπάρχει τίποτε στο νου κάποιου μαθητή που να μην μπορεί να γίνει τηλεπαθητικά γνωστό στα άλλα μέλη του Άσραμ που βρίσκονται στον ίδιο βαθμό ανάπτυξης ή σε όλους όσους είναι μεγαλύτερου βαθμού, γιατί υπάρχει ο νόμος ότι το μεγαλύτερο περιλαμβάνει πάντα το μικρότερο.

O όμιλος των μαθητών στο Άσραμ που έχουν την ίδια ανάπτυξη με το νέο μαθητή, δρα σαν προστατευτικός όμιλος και αυτό ισχύει, ανεξάρτητα από το βαθμό, αναφορικά με μια ανώτερη εισερχόμενη ενέργεια.

O ασραμικός αυτός μερισμός είναι μια απ’ τις μεγάλες αποζημιώσεις της μαθητείας. Μέσα απ’ αυτόν μπορεί πρόσθετο φως να γίνει “αποκρυφιστικά ανεκτό”.

Αυτή η διαδικασία “μερισμού” δεν περιλαμβάνει ό,τι συνήθως νοείται σαν “συμμερισμός προβλημάτων”. Δυσκολίες και προβλήματα της προσωπικότητας δεν επιτρέπεται να εισέλθουν στο Άσραμ· μόνο εξελικτικοί περιορισμοί κι έλλειψη τελειότητας (περιορισμοί στην ψυχική έκφραση, που δείχνουν το βαθμό ή το στάδιο μαθητείας) αναγνωρίζονται.

Σε ένα Άσραμ λοιπόν ο συμμερισμός γίνεται πάνω στις παρακάτω γραμμές:

α. Συμμερισμός στον ατομικό περιορισμό αλλά όχι στα ατομικά προβλήματα ή τις δυσκολίες της προσωπικότητας.

β. Συμμερισμός στην “τέχνη της αποκρυφιστικής προστασίας”. Αυτή συνεπάγεται δύο δραστηριότητες: την προστασία ορισμένων μαθητών και την προστασία του Άσραμ από επιχειρούμενες επιθέσεις ή εισβολές.

γ.  Συμμερισμός στην υπηρεσία του Σχεδίου, που καταλήγει σε δράση στους τρεις κόσμους.

δ. Συμμερισμός στην Ασραμική ζωή με ό,τι αυτό σημαίνει και στις ευκαιρίες που έτσι παρουσιάζονται.

ε.  Συμμερισμός στη διέγερση που έρχεται από την Παρουσία του Διδασκάλου και τις οδηγίες που δίνει περιστασιακά.

ζ. Συμμερισμός στην αύξηση της δύναμης ή της αγάπης ή της διορατικότητας που επέρχεται στη διάρκεια κάθε κύκλου μύησης.

η. Συμμερισμός στα αποτελέσματα ειδικών πνευματικών συμβάντων όπως:

1.  Η κατευθυνόμενη προσοχή της Σαμπάλλα.

2.  Μια εισροή εξωπλανητικής δύναμης.

3.  Η “προσέγγιση” ή η κατευθυνόμενη δύναμη ενός Αβατάρ κάποιου βαθμού.

4.  Η συγχώνευση κάθε ιεραρχικής σκέψης και δραστηριότητας σε κάποιο κατευθυνόμενο γεγονός, όπως το Φεστιβάλ του Βεσάκ και όλο και περισσότερο η Πανσέληνος ή το Φεστιβάλ του Χριστού.

Κάθε μεγάλη πράξη μερισμού καταλήγει αυτόματα στην πρόκληση δύο αντιδράσεων:

α. Τη δημιουργία ενός σημείου έντασης.

β. Την ανάδυση ενός σημείου κρίσης.

Η προσέγγιση “δύο σημείων ενέργειας” (όπως, για παράδειγμα, δύο μαθητών) δημιουργεί αναπόφευκτα ένα σημείο έντασης που μπορεί να απελευθερώσει ενέργεια στην υπηρεσία του Σχεδίου. Δημιουργεί επίσης ένα σημείο κρίσης, ανάλογα με την ανάπτυξη των ενεχόμενων μαθητών.

Η μύηση σήμερα αφορά τον όμιλο κι όχι το άτομο,

Όταν ο Χριστός είπε: “Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε”, υπέδειξε μια κατάσταση του νου στην οποία η κατανόηση ελέγχει με τέτοιο τρόπο, ώστε ο ζηλωτής δεν επαινεί πια ούτε μέμφεται· εξαιτίας της γενικής αυτής στάσης στη νοητική του προσέγγιση των ανθρώπων, είναι τότε ελεύθερος να γίνει πλήρες μέλος ενός Άσραμ.

O προχωρημένος μαθητής μπορεί να έχει – κι έχει – σαφή επίγνωση των σφαλμάτων, των αποτυχιών και των ανεπιθύμητων ιδιοτήτων εκείνων με τους οποίους συνδέεται, αλλά ο κριτικός νους του δεν είναι ο καθοριστικός παράγοντας, όπως συμβαίνει με την πλειονότητα των λιγότερο αναπτυγμένων. Καθορίζεται περισσότερο από τις εφέσεις, την προσπάθεια και τη σταθερή πρόθεση παρά από τη σκοπιά της προσωπικότητας. Υπολογίζει το άδραγμα της ψυχής πάνω στον κατώτερο εαυτό, κυρίως απ’ τη σκοπιά της σταθερότητας αυτού του αδράγματος· η από μέρους του μεταχείριση του ζηλωτή βασίζεται επομένως πάνω σ’ αυτή την αναγνώριση και όχι πάνω σε οποιαδήποτε ανάλυση της έλλειψης ανάπτυξης του ζηλωτή. Αυτό είναι ένα σημείο μεγάλης σπουδαιότητας, γιατί αυτός είναι ο τύπος εξέτασης που διέπει τους Διδασκάλους όταν επιλέγουν και εκπαιδεύουν έναν όμιλο για μύηση. Με δεδομένο το σταθερό κράτημα της ψυχής, το προσεκτικό αυτί της προσωπικότητας και μια συνεπή και διαρκή προσπάθεια και από τις δύο κατευθύνσεις – ψυχής και προσωπικότητας (κι αυτό είναι παράδειγμα επίκλησης και εφέλκυσης) – και ο Διδάσκαλος μπορεί ν’ αρχίσει να εκπαιδεύει τον όμιλο.

Oι “κύκλοι ενδιαφέροντος” ή εκείνες οι περίοδοι όπου οι Διδάσκαλοι δίνουν μεγάλη προσοχή στην όψη ποιότητα του ανθρώπινου γένους, επιταχύνθηκαν· η διαδικασία “εκτίμησης” θα γίνεται πλέον κάθε τριακόσια χρόνια αντί κάθε χίλια χρόνια, όπως συνέβαινε μέχρι το 1575 μ.Χ.

Είναι φανερό ότι αν η μύηση είναι υπόθεση του φυσικού πεδίου που απαιτεί αναγνώριση στην εγκεφαλική συνείδηση, οι μαθητές θα πρέπει να βρίσκονται μαζί σε φυσική ενσάρκωση (και μ’ αυτό εννοώ εντός του αξεπέραστου δακτυλίου των τριών κόσμων, που είναι τα πυκνά φυσικά πεδία του κοσμικού φυσικού πεδίου) για αρκετά μεγάλη περίοδο χρόνου προκειμένου να δοκιμάσουν τις αντιδράσεις τους σαν όμιλος στο ζήτημα της ομαδικής μύησης κι ο ένας έναντι του άλλου σαν συμμέτοχοι. Για μεγάλο διάστημα αυτού του χρόνου πρέπει να υπάρχει μια ζωή στο φυσικό πεδίο, που να τη συμμερίζονται όλοι στον όμιλο· η ανάγκη αυτή δε συνεπάγεται ομοιότητα ή ταυτότητα τοποθεσίας, αλλά πρέπει να περιλαμβάνει ομοιότητα παγκόσμιων υποθέσεων και πολιτισμού. Αυτή η αναγκαιότητα του φυσικού πεδίου – όπως αντιλαμβάνεσθε – είναι μια δοκιμασία ατομικής ολοκλήρωσης εν όψει μιας μεταγενέστερης ομαδικής ολοκλήρωσης.

Η σχετική κατάσταση διατηρείται επίσης στο εσώτερο πεδίο μετά θάνατον και στη συνείδηση εκείνων (μη συνδεμένων προς το παρόν) που αποτελούν ακόμη τμήμα του ομίλου που επελέγη για το πείραμά μου της ομαδικής προετοιμασίας για μύηση.

Πριν από το τέλος αυτού του αιώνα χιλιάδες θα σταθούν ενώπιον του Μυσταγωγού και θα λάβουν μύηση σε ομαδική μορφή· θα διέλθουν μαζί τη θύρα της μύησης και μαζί θα δώσουν τους όρκους τους. Η δήλωση αυτή ισχύει για τη δεύτερη και τρίτη μύηση.

Ο χρόνος είναι ένα από τα κύρια υποκείμενα θέματα ή μυστικά της μύησης. είναι ο χρόνος όπως τον κατανοεί ο μυημένος. Είναι ο χρόνος καθώς ρυθμίζει την ταχύτητα· καθώς εδραιώνει το ρυθμό· καθώς κατευθύνει τις σχέσεις· καθώς καθορίζει την επιλογή και σταθεροποιεί την απόφαση: δραστηριότητα, ρυθμός, σχέση, απόφαση!

Oι αποφάσεις στις οποίες καταλήγει δε σχετίζονται με τη ζωή στους τρεις κόσμους, αλλά ενσωματώνουν τις αντιδράσεις της Πνευματικής Τριάδας.

“Το έργο του μυημένου προωθείται μέσα στον αξεπέραστο δακτύλιο του Παγκόσμιου Νου”.

Η ποιότητα της προσέγγισης που κομίζει ο μυημένος στο έργο, αντλείται σαν καθαρή ενέργεια απ’ το κέντρο της καρδιάς του πλανητικού Λόγου·

Η μύηση είναι ουσιαστικά για το μαθητή μια διαδικασία αποκάλυψης. Για το μαθητή που προετοιμάζεται να λάβει μύηση, η έμφαση τίθεται αναγκαστικά στην αναγνώριση – τη νοήμονα αναγνώριση εκείνου που πρόκειται να αποκαλυφθεί.

Ο νεοφώτιστός αποκτά επίγνωση της ψυχικής επαφής και ανταποκρίνεται στις φόρμουλες της ψυχής. Για τον μυημένο η ενόραση είναι πάντοτε η αποκάλυψη του σκοπού της Σαμπάλλα και η πραγματοποίηση του θείου Σχεδίου. Τώρα παίρνουν τον έλεγχο οι φόρμουλες της ζωής και όχι της ψυχής.

Ο μυημένος-μαθητής αναπτύσσει μια στάση έναντι των ζωντανών διαδικασιών και των παγκόσμιων γεγονότων που βασίζεται στο χαρακτήρα, ερμηνεύεται στον κόσμο της έννοιας, αλλά κομίζει σ’ αυτά ένα διαφορετικό φως κι ένα κίνητρο.

Το στάδιο της αναγνώρισης της αποκάλυψης που χορηγείται στο μυημένο των κύριων Μυστηρίων χωρίζεται σε μικρότερες φάσεις. Αυτές θα μπορούσαν να περιγραφούν σαν τρεις σε αριθμό, μολονότι πολλά εξαρτώνται απ’ τη μύηση που λαμβάνεται και από την ακτίνα του προετοιμαζόμενου μαθητή. Αυτές είναι:

1. Το Στάδιο της Διείσδυσης. Αυτό αναφέρεται στη διάτρηση του κόσμου της γοητείας κι επομένως επιφέρει δύο αντικειμενικούς σκοπούς:

α. To Φως της Πνευματικής Τριάδας διαχύνεται στη συνείδηση του μυημένου μέσω της ανταχκάρανα, έτσι ώστε το Σχέδιο για την ανθρωπότητα και ο θείος Σκοπός ως προς τον πλανήτη να γίνονται διαρκώς σαφέστερα. Αυτό εισάγει τη σχέση με τη Σαμπάλλα.

β. Έτσι διασκορπίζεται ένα μέρος της παγκόσμιας γοητείας κι έτσι συμβαίνει μια διαύγαση του αστρικού πεδίου και συνεπώς υπηρετείται η ανθρωπότητα. Ο μαθητής αποδεσμεύει φως και διασκορπίζει μέρος της γοητείας που τυφλώνει τις μάζες των ανθρώπων.

2. To Στάδιο της Πόλωσης. ο μυημένος, αντιλαμβάνεται αιφνιδιαστικά τι ακριβώς έκανε κατά το προηγούμενο στάδιο και παίρνει μια σταθερή στάση, ορθά προσανατολισμένη στο όραμα.

O μυημένος “ριζώνει τα πόδια του στη βουνοκορφή κι από το υψηλό αυτό σημείο αντιλαμβάνεται τη σκέψη του Θεού, οραματίζεται το όνειρο στο Νου του Θεού, ακολουθεί τον οφθαλμό του Θεού από το κεντρικό σημείο ως τον εξωτερικό στόχο και βλέπει τον εαυτό του σαν όλα όσα είναι κι όμως μέσα στο όλο”.

3. Το Στάδιο της Καταστάλαξης. Αφού ταυτίσθηκε με το Σχέδιο και με τη Θέληση του Θεού, προχωρά κατόπιν – σαν αποτέλεσμα της τριπλής αυτής αναγνώρισης – για να εκτελέσει το μερίδιο του στην υλοποίηση του Σχεδίου. Γίνεται Πράκτορας Φωτός – του παγκόσμιου Φωτός ή του Φωτός της Ενάδας.

Η εντολή που μας δίνεται είναι: Συλλάβετε όσο μπορείτε πιο φαντασιακά τη μεγαλοπρέπεια της μυητικής διαδικασίας. Η μύηση μπορεί να ληφθεί στα διαλείμματα μεταξύ των ενσαρκώσεων ή αμέσως μετά την επιστροφή στη ζωή του φυσικού πεδίου. Το τελευταίο είναι το πιθανότερο για εκείνους που δε λαμβάνουν μυήσεις ανώτερες της τρίτης.

Η μυημένη συνείδηση δεν είναι ο παράγοντας που απαιτείται να καταγραφεί έτσι· σπάνια συμβαίνει αυτό. Η αναγνώρισή της έρχεται όταν ο υποψήφιος συμμετέχει στην “εσωτερική εγκατάσταση” ενός υποψηφίου στις τάξεις της Μεγάλης Λευκής Στοάς. Ένας άνθρωπος είναι μυημένος πριν από κάθε μυητική τελετή. Η τελετή αφορά την ιεραρχική αναγνώριση του μαθητή κι όχι την καταλληλόλητα του υποψηφίου.

 

ΕΝΑ ΜΑΝΤΡΑΜ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ

Το σημείο του φωτός μέσα στο πυρακτωμένο τόξο, ω Προσκυνητή στην Οδό, αυξάνει κι ελαττώνεται καθώς η εφαρμογή αυστηρή ή όχι προδίδει το σκοπό μέσα στην καρδιά.

Το σημείο αυτό είναι πάντα εκεί, απαρατήρητο κι αόρατο. Σκοτεινή και θλιβερή είναι η νύχτα και πονεμένη η καρδιά του αφώτιστου Προσκυνητή. Σκοτεινή είναι η νύχτα αλλά η θλίψη δεν γίνεται αισθητή όταν στη σκοτεινή θύρα φαίνεται το ζωηρό απατηλό φως, το φως που τρεμοσβήνει πάντα μπροστά, πλανεύοντας με το φέγγος του τον Προσκυνητή που πάντα προχωρεί.

Έξι φορές μπορεί ν’ αυξηθεί και να ελαττωθεί το φως, έξι φορές η λάμψη γίνεται αισθητή, αλλά στην έβδομη ώρα της λάμψης η Φλόγα ξεπηδά.

Έξι φορές η Φλόγα ξεπηδά, έξι φορές αρχίζει η καύση, αλλά στην έβδομη ώρα ο βωμός χάνεται απ’ τη θέα και μόνο η Φλόγα φαίνεται.

Έξι φορές ο κύκλος του καυστικού πυρός, έξι φορές η βουερή κάμινος καίει και ξεχωρίζει, αλλά την έβδομη τίποτε δεν μένει εκτός απ’ την ανερχόμενη Φλόγα που ανεβαίνει στο Τριαδικό Πνεύμα.

Έξι φορές η Φλόγα ανεβαίνει, έξι φορές το νέφος υποχωρεί, αλλά την έβδομη τίποτε δεν φαίνεται εκτός απ’ το αιώνιο πυρ.

Έξι φορές οι φλόγες απορροφούν το ύδωρ, έξι φορές η υγρασία εξαφανίζεται, αλλά στην έβδομη μεγάλη απορρόφηση τίποτε δεν μένει εκτός από ιριδίζον πυρ.

Τρεις φορές το πυρ περιτυλίγει, τρεις φορές ο ήλιος υποχωρεί· την τέταρτη το έργο γίνεται και τίποτε δεν μένει εκτός απ’ την πρωτογενή Φλόγα. Η Φλόγα αυτή απορροφά, περιστρέφεται, παίρνει και παραμένει. Όταν όλα όσα υπάρχουν διαβούν τη Φλόγα, τότε Χρόνος δεν υπάρχει. (A+M:769)

Festival for the New Group of World Servers - Hellas

 

Δ Ι Α Λ Ο Γ Ι Σ Μ Ο Σ 

ΕΠΙΚΚΛΗΣΗ ΣΕΙΡΙΟΥ

ΕΥΘΥΓΡΑΜΜΙΣΗ ΜΕ ΤΗ ΘΕΙΑ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, 
ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΤΟΥ ΝΟΥ, ΤΗΣ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗΣ  

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2021 στις 19.30

πραγματοποιείται –2 φορές το μήνα– βράδυ Τετάρτης

ΣΕΙΡΙΟΣ ΚΑΙ ΚΑΡΜΑ

Ο άξονας Καρκίνου-Αιγόκερω, στον οποίο επισυμβαίνει το θερινό Ηλιοστάσιο –που έγινε χθες– είναι επίσης μια «διπλή θύρα» για την είσοδο δυνάμεων από τον μέγα υπεραστέρα τον Σείριο, που θεωρείται ο «ανώτερος εαυτός» του ηλιακού μας συστήματος. Eπηρεάζει τον πλανήτη μας μέσω των τριών συνθετικών πλανητών: Ουρανός, Ποσειδών, Κρόνος, οι οποίοι προΐστανται των 3 ηλιακών συστημάτων, 1ου, 2ου και 3ου αντίστοιχα. (ΠΚΠ:378)

   Το Πλανητικό Μας Σχέδιο δεν συνδέεται μόνο με τον αρμονικό συντονισμό της Γης με τους άλλους πλανήτες, αλλά και με την ευθυγράμμιση με τις κοσμικές δυνάμεις του Σείριου.

   Η Γη έχει μια ιδιαίτερη σχέση με αυτό το άστρο και ως Ιεραρχία και ως Ανθρωπότητα. Κάθε ανθρώπινη ψυχή που φτάνει στην Απελευθέρωση βρίσκεται αντιμέτωπη με την επιλογή μιας εκ των «Επτά Κοσμικών Ατραπών». Μας λέγεται ότι η πλειοψηφία της Ανθρωπότητας θα επιλέξει την Οδό προς τον Σείριο.

   Ο Σείριος αποκαλείται και Κύριος του Κάρμα. Από το σύστημά του εκπορεύεται μια μεγάλη και ιδιαίτερη ομάδα ντέβας, που συνιστούν το σύνολο του αστρικού φωτός. Είναι οι πράκτορες των καρμικών κυρίων, που αυτοί οι ίδιοι αποτελούν ντεβαϊκές οντότητες ασύλληπτα προχωρημένης εξέλιξης και που στη δική τους ουσία:

1.         Kαταγράφουν,

2.         Παράγουν αποτελέσματα από αίτια,

3.         Kατευθύνουν δύναμη.

   Σείριος -καμα-μάνας –το κοσμικό αστρικό πεδίο και το συστημικό αστρικό πεδίο– απαρτίζουν έναν στενά συνυφασμένο δεσμό και αποτελούν τη γραμμή ελάχιστης αντίστασης για τη διάχυση ενός ιδιαίτερου τύπου δύναμης. (ίδιο:625)

   Ο Νόμος του Κάρμα είναι ο ενδιάμεσος νόμος του Σείριου. Βρίσκεται ενδιάμεσος μεταξύ των: 3 νόμων της Σύνθεσης, της Έλξης, της Οικονομίας από τη μια και των 7 νόμων του ηλιακού μας συστήματος από την άλλη. (ίδιο:570)

   Ο Νόμος κατ' ουσίαν βεβαιώνει την επίδραση του Σείριου στο ηλιακό μας σύστημα και ελέγχει το τρίτο υποπεδίο του κοσμικού νοητικού πεδίου.

   Και τα δυο συστήματα, το Ηλιακό μας σύστημα και το σύστημα του Σείριου, είναι ανεξάρτητα στο χρόνο και στο χώρο, ή (με άλλα λόγια), στην εκδήλωση, αλλά εν τούτοις «αιτίες» που εκκινούν από τον Σείριο συνιστούν πολύ σαφή «αποτελέσματα» στο σύστημά μας.

   Αυτές οι αιτίες ονομάζονται από εμάς ο Νόμος του Κάρμα. Σχετίζονται με τις μεγάλες επεκτάσεις συνείδησης που ονομάζουμε μυήσεις και εκ των οποίων διέρχονται όλα τα όντα κι οι οντότητες, άνθρωποι, πλανήτες, ηλιακά συστήματα, αστερισμοί.

   Οι Κύριοι του συστημικού μας Κάρμα, οι Λιπίκα, όπως ονομάζονται, «ελέγχονται», θα λέγαμε, από  ανώτερους Κύριους στον Σείριο. Αυτοί οι εξω-συστημικοί κοσμικοί Κύριοι του Κάρμα εργάζονται μέσω τριών αντιπροσώπων τους που συστήνουν ένα Τρίγωνο γύρω από τον Ηλιακό Λόγο, παρόμοιο με το Τρίγωνο των 3 Βουδδών Δραστηριότητας που στέκουν γύρω από τον Σανάτ Κουμάρα στον πλανήτη μας. (ίδιο:1142)

   Αυτά είναι μυστήρια για μας, αλλά μην ξεχνούμε ότι ο Σειριακός Νόμος του Κάρμα ελέγχει τον Λόγο μας με τον ίδιο τρόπο που το εγώ –όταν φτάσει στο κατάλληλο στάδιο εξέλιξης– ελέγχει την ανθρώπινη προσωπικότητα, με στόχο αποκλειστικό την εξέλιξη.

 

«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 21.00 - 

με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

20 Ιουνίου 2021

Εκφώνηση κειμένου πριν από τον διαλογισμό από την αδελφή Σ.Κ.:

(Aλίκη Μπέιλη, Εσωτέρα Θεραπευτική, σελ. 643)

ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ

Ο θεραπευτής πρέπει να επιδιώξει να συνδέσει την ψυχή του, την καρδιά του, τον εγκέφαλό του και τα χέρια του. Έτσι μπορεί να διαχύσει τη ζωτική θεραπευτική δύναμη στον πάσχοντα. Αυτό είναι μαγνητικό έργο. Θεραπεύει την ασθένεια ή μπορεί να επαυξήσει τη λεγόμενη κακή κατάσταση, ανάλογα με τη γνώση του θεραπευτή.

Ο θεραπευτής πρέπει να επιδιώξει να συνδέσει την ψυχή του, τον εγκέφαλό του, την καρδιά του και την αυρική εκπόρευση. Έτσι μπορεί η παρουσία του να τροφοδοτήσει την ψυχική ζωή του πάσχοντα. Αυτό είναι έργο ακτινοβολίας. Τα χέρια δε χρειάζονται. Η ψυχή επιδεικνύει τη δύναμή της. Η ψυχή του πάσχοντα ανταποκρίνεται με την ανταπόκριση της αύρας του στην ακτινοβολία της αύρας του θεραπευτή, που είναι πλημμυρισμένη με ψυχική ενέργεια. 

Μόνο από μια απλή ανάγνωση αυτού του Κανόνα θα γίνει φανερό ότι η σημασία του είναι ζωτική για την επιτυχία κάθε θεραπευτικού έργου. Συνοψίζει τους δύο τρόπους θεραπείας, που βασίζονται σε δύο ικανότητες του θεραπευτή οι οποίες θεμελιώνονται σε δύο ομάδες σχετιζόμενων όψεων στην προσωπικότητα του θεραπευτή και υποδεικνύουν δύο διαφορετικά σημεία εξέλιξης εκ μέρους του θεραπευτή. Μια ανάλυση αυτού του Κανόνα θα μεταδώσει μια ακόμη μεγαλύτερη ιδέα της σπουδαιότητάς του, γιατί δεν υποδεικνύει μόνο τις γραμμές πάνω στις οποίες πρέπει να εκπαιδευθεί ο θεραπευτής, αλλά επίσης την ανάγκη να υπάρχουν ορισμένες εσώτερες σχέσεις οι οποίες εξαρτώνται απ’ το σημείο εξέλιξης του θεραπευτή. Επιπλέον στη μια περίπτωση το φυσικό σώμα του πάσχοντα είναι το αντικείμενο της θεραπευτικής τέχνης, ενώ στην άλλη είναι η ψυχή του ασθενή που νιώθει το αποτέλεσμα της θεραπευτικής ενέργειας. Στην πρώτη περίπτωση ο θεραπευτής εργάζεται με την πράνα ή το ζωτικό πλανητικό ρευστό και στην άλλη με την ψυχική ενέργεια.

Μπορούμε συνεπώς με βάση αυτό τον Κανόνα να διαιρέσουμε τους θεραπευτές σε δύο ομάδες: η μια ομάδα χειρίζεται το ζωτικό αιθερικό ρευστό που ονομάζουμε πράνα, ενώ η δεύτερη ομάδα εργάζεται σ’ ένα πολύ υψηλότερο επίπεδο και χρησιμοποιεί την ικανότητα να προσελκύει ψυχική ενέργεια μέσα στο σώμα (ή μάλλον στην προσωπικότητα) του θεραπευτή και – από το απαιτούμενο κέντρο – να τη διοχετεύει πάλι στο κατάλληλο κέντρο στο σώμα του πάσχοντα, αλλά αυτή τη φορά δια της διέγερσης της αύρας του πάσχοντα που ελέγχεται απ’ την ψυχή του πάσχοντα. Οι δύο τύποι ενέργειας είναι τελείως διαφορετικής ποιότητας, γιατί ο ένας είναι καθαρά της προσωπικότητας και καλείται μερικές φορές ζωώδης μαγνητισμός και ο άλλος είναι της ψυχής, περιλαμβάνοντας έναν τύπο ενέργειας που ονομάζεται ακτινοβολία.

Πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι στην πραγματικότητα έχουμε τρεις τύπους θεραπευτών: 

1. Το θεραπευτή που εργάζεται καθαρά μέσω μαγνητισμού και προσκομίζει τη θεραπευτική ζωτική δύναμη του πλανητικού αιθερικού σώματος καθώς χρησιμοποιεί το ατομικό του αιθερικό σώμα σαν αγωγό δια του οποίου η πράνα μπορεί να διαχυθεί στο ζωτικό σώμα του πάσχοντα.

2. Το θεραπευτή που εργάζεται σε ανώτερο επίπεδο και συνεπώς κατ’ ανάγκη μ’ έναν ανώτερο τύπο ασθενή· χρησιμοποιεί την ενέργεια της δικής του επισκιάζουσας ψυχής από κοινού με την ενέργεια της ατομικοποιημένης του ψυχής κι έτσι την ακτινοβολεί στην ψυχή του ασθενή μέσα από αμφότερες τις αύρες.

3. Το θεραπευτή που μπορεί να χρησιμοποιεί και τις δύο τεχνικές και του οποίου το εύρος των επαφών και οι δυνατότητες χρησιμότητας είναι πολύ μεγαλύτερες των δύο άλλων. Μπορεί να χρησιμοποιεί με την ίδια ευκολία την ενέργεια της ψυχής ή τη ζωτική πρανική δύναμη και συνεπώς έχει κυριαρχήσει και τις δύο τεχνικές που διέπουν τις δύο ομάδες των σχετικών ικανοτήτων. Αυτή η κατηγορία θεραπευτών είναι πολύ σπανιότερη από τις άλλες δύο. 

Προς το παρόν στο σημερινό κόσμο δε διδάσκεται κανένα αληθινό σύστημα πνευματικής θεραπείας σε υποψήφιους θεραπευτές. Αντίθετα καταβάλλεται προσπάθεια να βασιστεί η όλη διαδικασία και οι χρησιμοποιούμενες τεχνικές σε καθαρά νοητικά επίπεδα, σε συστήματα επιβεβαίωσης, σε τρόπους προσευχής, σε διέγερση της θέλησης-για-ζωή του πάσχοντα και περιστασιακά στη χρησιμοποίηση μαγνητικών ή υπνωτιστικών υποβολών σε σχέση με το αιθερικό σώμα· διδάσκονται διάφορες μορφές εφαρμοσμένης υποκειμενικής σκέψης, αλλά καμιά αληθινή φόρμουλα για μια νοήμονα και αναμενόμενη θεραπεία· μόνο μια αόριστη πίστη του θεραπευτή και του ασθενή και μια τυφλή αυθυποβολή σε ό,τι πρέπει να δημιουργήσει η αναγνώριση κι επιβεβαίωση της θεότητας.

Όμως η αληθινή θεραπεία βασίζεται σε ορισμένες γενικές αρχές που απαιτούν σαφή νοητική αποδοχή· ωστόσο οι μέθοδοι που εφαρμόζονται είναι σαφώς φυσικές, χρησιμοποιώντας τα αιθερικά ρεύματα και τα κέντρα του αιθερικού σώματος, όπως η επίθεση των χεριών και η εδραίωση σχέσεων που επηρεάζουν το φυσικό σώμα και οι οποίες δεν είναι καθόλου νοητικής φύσης και δεν απαιτείται να έχουν οικειοποιηθεί και να διατηρούνται στο νου του ασθενή. Το αιθερικό σώμα έχει φυσική φύση κι αυτό δεν πρέπει να λησμονείται και χρειάζεται συχνή επανάληψη. Όπως είδαμε προηγουμένως, υπάρχουν τρεις βασικές αρχές τις οποίες βεβαιώνει και πιστεύει ο θεραπευτής και βοηθείται πάρα πολύ εφόσον τις αποδέχεται κι ο ασθενής: 

1. Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα χωρισμός. Το πλανητικό αιθερικό σώμα είναι ένα σύνολο αδιάσπαστο και συνεχές· αυτού του αιθερικού σώματος τα αντίστοιχα του θεραπευτή και του ασθενή αποτελούν ακέραια κι εγγενή μέρη.

2. Υπάρχει μια αδιάσπαστη (αν και πιθανόν μη αντιληπτή) σχέση μεταξύ του αιθερικού σώματος του θεραπευτή κι εκείνου του ασθενή, η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί όταν επέλθει επαφή, για μια οριστική κυκλοφορία ενεργειών.

3. Οι αγωγοί της σχέσης μπορούν να διοχετεύουν πολλούς και διαφορετικούς τύπους ενέργειας που διαβιβάζονται από το θεραπευτή στον ασθενή. Στο γεγονός αυτό βρίσκεται ελπίδα και κίνδυνος.

 

 

 

ΗΧΟΓΡΑΦΗΜΕΝΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

που εκφωνήθηκαν από τις αδελφές Λ.Λ. και Ε.Σ.

 

ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ

Το πρώτο κλειδί κρύβεται κάτω απ’ το Κατώφλι, φρουρούμενο απ’ το Φύλακα. Αυτός που εισβάλλει πρέπει να σκύψει και να αρπάξει μετά από αποφασιστική έρευνα. Το χέρι που αδράχνει το κλειδί πρέπει να έχει το σημάδι των καρφιών στο κέντρο που βρίσκεται εκεί. Όταν είναι έτσι, η πρώτη θύρα θα ανοίξει.

Το δεύτερο κλειδί βρίσκεται στο Κατώφλι, πάνω στο σωρό των αγκαθιών. Απ’ τα κέντρα των ποδιών πρέπει να χύνεται το αίμα που διαλύει όλα τα εμπόδια. Στα αιματοβαμμένα πόδια και στα χέρια με τα σημάδια των καρφιών κρύβεται το μυστικό. Αναζήτησέ τα. Τότε η δεύτερη θύρα θα ανοίξει με το άγγιγμά σου.

Το τρίτο κλειδί βρίσκεται στο μισό δρόμο. Ακριβώς στο ύψος της καρδιάς φαίνεται το κλειδί. Προτού αρπαγεί και χρησιμοποιηθεί η λόγχη πρέπει να τρυπήσει κι έτσι το αίμα να χυθεί, καθαρίζοντας κι ολοκληρώνοντας. Μόνο όσοι έχουν έτσι εξαγνισθεί μπορούν να αδράξουν το κλειδί και να περάσουν απ’ την τρίτη θύρα. (Α+Μ:766)

Festival for the New Group of World Servers - Hellas

 

Δ Ι Α Λ Ο Γ Ι Σ Μ Ο Σ 

ΕΠΙΚΚΛΗΣΗ ΣΕΙΡΙΟΥ

ΕΥΘΥΓΡΑΜΜΙΣΗ ΜΕ ΤΗ ΘΕΙΑ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, 
ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΤΟΥ ΝΟΥ, ΤΗΣ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗΣ  

Τετάρτη 9 Ιουνίου 2021 στις 19.30

πραγματοποιείται –2 φορές το μήνα– βράδυ Τετάρτης.

ΣΕΙΡΙΟΣ

Αναφορές από τη Μυστική Δοξασία

και την Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός:

1. “Ο Σείριος αποκλήθηκε ‘Άστρο του κυνός’. Ήταν το αστέρι του Ερμή ή Βούδδα, που ονομάζεται ο ‘Μεγάλος Καθοδηγητής του ανθρώπινου γένους’.” (Μ.Δ. ΙΙ. 391)

2. “Ο ήλιος Σείριος είναι η πηγή του Λογοϊκού νου (μάνας) κατά την ίδια έννοια με την οποία οι Πλειάδες συνδέονται με την εξέλιξη του νου στους Επτά Ουράνιους Ανθρώπους και η Αφροδίτη ευθύνεται για την έλευση του νου στην Γήινη άλυσο.” (Κ.Π. 347)

3. “Ο Σείριος, οι Πλειάδες και ο Ήλιος μας σχηματίζουν ένα κοσμικό τρίγωνο.” (Κ.Π. 375)

4. “Το ηλιακό μας σύστημα είναι αρνητικά πολωμένο αναφορικά με τον ήλιο Σείριο ο οποίος επηρεάζει ψυχικά ολόκληρο το σύστημά μας μέσω των τριών συνθετουσών διατάξεων: Ουρανού, Ποσειδώνα και Κρόνου.” (Κ.Π. 378)

5. “Δονήσεις μας προσεγγίζουν από το Σείριο μέσω του κοσμικού νοητικού πεδίου.” (Κ.Π. 553)

6. “Οι Κύριοι του Κάρμα στο σύστημά μας βρίσκονται υπό την εξουσία ενός μεγαλύτερου Κυρίου του Κάρμα στο Σείριο. Διεπόμαστε από το Σειριακό Κύριο του Κάρμα.” (Κ.Π. 570)

7. “Η συνείδηση του κοσμικού νοητικού πεδίου είναι ο στόχος της επίτευξης για τον ηλιακό μας Λόγο και ο Σειριακός Λόγος αποτελεί για τον ηλιακό μας Λόγο ό,τι και το ανθρώπινο Εγώ (η ψυχή) αποτελεί για την ανθρώπινη προσωπικότητα.” (Κ.Π. 592)

8. “Τρεις αστερισμοί συνδέονται με την πέμπτη λογοϊκή αρχή στην τριπλή της εκδήλωση: ο Σείριος, δύο από τις Πλειάδες κι ένας μικρός αστερισμός του οποίου το όνομα πρέπει να διακριβωθεί ενορατικά.” (Κ.Π. 699)

9. Οι Κοσμικοί Αβατάρ “…αντιπροσωπεύουν ενσωματωμένες δυνάμεις απ’ τα ακόλουθα κοσμικά κέντρα: το Σείριο κι από εκείνο από τα επτά αστέρια της Μεγάλης Άρκτου που εμψυχώνεται απ’ το Πρωτότυπο του Κυρίου της τρίτης Ακτίνας και το δικό μας κοσμικό κέντρο.” (Κ.Π. 723)

α. Μόνο ένα Ον (από το Σείριο) έχει επισκεφθεί το σύστημά μας κι αυτό έγινε την περίοδο της ατομικοποίησης.

β. Εμφανίζονται συνήθως και κανονικά μόνο κατά τη μύηση ενός ηλιακού Λόγου. (Κ.Π. 723)

(ΕΣ.Α.:659)

 

 

«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 21.00 - 

με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

6 Ιουνίου 2021

Εκφώνηση κειμένου πριν από τον διαλογισμό από την αδελφή Α.Μ.:

«…στρέφεται πάνω στο στυλοβάτη του φωτός … 

… Ο δρόμος γι’ αυτούς δεν είναι πια τόσο σκοτεινός …»

Ο Χριστός είπε ότι ο άνθρωπος είναι θείος. Είχε δίκιο; Αν ο άνθρωπος είναι θείος και υιός του Πατρός, ας προχωρήσουμε να εκφράσουμε αυτή τη θειότητα και να διεκδικήσουμε τα πρωτοτόκια μας. Στο παρελθόν αφιερώσαμε πολλή σκέψη και συζήτηση για το Θεό. Ο υπερβατικός Θεός αναγνωρίσθηκε και απορρίφθηκε. Ο ενύπαρκτος Θεός είναι στα πρόθυρα της αναγνώρισης και σ’ αυτή την αναγνώριση [263] βρίσκεται ασφαλώς η διέξοδος για τον άνθρωπο. Είμαστε άραγε θείοι; Αυτό είναι το πολύ σπουδαίο ερώτημα.

Εάν ο άνθρωπος είναι θείος, αν η μαρτυρία των αιώνων είναι αληθινή και αν ο Χριστός ήρθε να μας δείξει τη θειότητα σε έκφραση και να θεμελιώσει τη νέα βασιλεία, τότε η κατάρρευση σήμερα των παλιών μορφών και η πλατιά καταστροφή των γνωστών δομών της κοινωνίας και της θρησκείας μπορεί να είναι απλά μέρος της διαδικασίας θέσπισης των νέων μεθόδων της ζωής και του σχεδιασμένου έργου ενός ζωτικού εξελισσόμενου πνεύματος. Η αντίδραση στην εμφάνιση της βασιλείας μπορεί να εξηγεί την αναταραχή των μαζών και η γενική ευαίσθητη ανταπόκριση στα νέα ιδανικά μπορεί να οφείλεται στην κρούση της δύναμης της βασιλείας στις διάνοιες των πιο προχωρημένων ανθρώπων του κόσμου. Ο μυστικιστής και ο Χριστιανός μπορούν να μιλούν με όρους της βασιλείας του Θεού· οι φιλάνθρωποι και οι φιλόσοφοι μπορούν να μιλούν με όρους της παγκόσμιας κοινότητας, του νέου πολιτισμού, της παγκόσμιας ομοσπονδίας των εθνών, της ανθρωπότητας σαν συλλογικό σώμα, της ζωής της κοινότητας και του διεθνισμού και της οικονομικής αλληλεξάρτησης και της παγκόσμιας ενότητας· αλλά αυτά είναι απλά λόγια και ονόματα που διάφοροι τύποι διάνοιας εφαρμόζουν στο μεγάλο αναδυόμενο γεγονός ενός νέου βασιλείου της φύσης που προβάλλει απ’ το ανθρώπινο βασίλειο, με τις δικές του αρχές ζωής, τους νόμους της ομαδικής ευημερίας και της αδελφότητας του ανθρώπου. …

Η ανάγκη μας σήμερα είναι να δούμε το κρυμμένο νήμα του σκοπού που θα μας βγάλει από το φαινομενικό αδιέξοδο· να απομονώσουμε από τις πολλές θεωρίες τη βασική εκείνη θεωρία που δεν έχει τις ρίζες της μόνο στο παρελθόν, αλλά είναι ικανή να εφαρμοσθεί μ’ ένα νέο τρόπο, με νέους όρους, από εκείνους που έχουν διαποτισθεί από το νέο όραμα. Χρειαζόμαστε εκείνο που ο Δρ. Σβάιτσερ αποκαλεί “…την αναγνώριση ότι ο πολιτισμός βασίζεται σε κάποιο είδος θεωρίας του σύμπαντος και μπορεί να αποκατασταθεί μόνο με την πνευματική αφύπνιση και τη θέληση για ηθικό καλό στις μάζες του ανθρώπινου γένους”. Αυτή η αφύπνιση είναι ήδη εδώ και η θέληση για το καλό είναι παρούσα. …

Κάποιος παρατήρησε ότι τα βάσανά μας αυτή την εποχή οφείλονται κυρίως στην έλλειψη ενορατικής αντίληψης εκ μέρους εκείνων που μπορούν να εντυπώσουν τις μάζες και να οδηγήσουν τους ανθρώπους προς τα εμπρός. Επιζητούν να οδηγούν με νοητικές μεθόδους και εξαναγκασμούς και όχι με την ενορατική παρουσίαση της πραγματικότητας που το παιδί και ο σώφρων άνθρωπος μπορούν συγχρόνως να αναγνωρίσουν. Εκείνο που χρειάζεται είναι το όραμα, γιατί “όπου δεν υπάρχει όραμα οι λαοί χάνονται”. Δεν μας έλειψε ο ιδεαλισμός ούτε υπήρξαμε πολύ άφρονες. Οι περισσότεροι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν ζητήματα και προβλήματα, δρουν με ειλικρίνεια, ακόμη και αν η γραμμή δράσης τους μπορεί να φαίνεται εσφαλμένη. Αλλά το εξέχον λάθος μας υπήρξε η αποτυχία να προβούμε σ’ εκείνες τις προσαρμογές και τις θυσίες της προσωπικότητας που θα έκαναν εφικτή την πραγμάτωση. …

Η υπακοή στο ύψιστο που γνωρίζει κανείς, τόσο στα μικρά όσο και στα μεγάλα πράγματα, είναι ένας πολύ απλός κανόνας για να τον ακολουθήσουν πολλοί, είναι όμως το μυστικό του Δρόμου. [266] Ζητούμε τόσα πολλά και όταν μας δίνεται ένας απλός κανόνας και μας λένε να υπακούμε μόνο τη φωνή της συνείδησης και ν’ ακολουθούμε τη λάμψη του φωτός που μπορούμε να δούμε, δεν το βρίσκουμε αρκετά ενδιαφέρον για να προκαλέσει άμεση υπακοή. Αλλά αυτός ήταν ο πρώτος κανόνας που ακολούθησε ο Χριστός και όταν ήταν ακόμη παιδί είπε ότι ήρθε ν’ ασχοληθεί με “τα του Πατρός Του”. Υπάκουσε στην κλήση. Έκανε όπως Του είπε ο Θεός· ακολούθησε βήμα προς βήμα την εσώτερη φωνή – και αυτή Τον οδήγησε από τη Βηθλεέμ στο Γολγοθά. Τον οδήγησε όμως τελικά στο Όρος της Ανάληψης. Μας έδειξε τα αποτελέσματα της υπακοής και “έμαθεν αφ’ ών έπαθε την υπακοήν”. Πλήρωσε το τίμημα και μας αποκάλυψε τι είναι και τι κάνει ο Θεός στον άνθρωπο. …

Το επίτευγμα της ανθρώπινης τελειοποίησης δεν είναι το απλό ζήτημα της δημιουργίας καλού χαρακτήρα και το να είναι κανείς καλός και αγαθός. Χρειάζονται περισσότερα απ’ αυτό. Είναι ζήτημα κατανόησης και μιας νέας και ρυθμισμένης εσώτερης στάσης, προσανατολισμένης στην υπηρεσία του ανθρώπου, στον οποίο εκφράζεται ο Θεός. “Ο γαρ μη αγαπών τον αδελφόν όν εώρακε, τον Θεόν, όν ουχ εώρακε, πώς δύναται αγαπάν;” Αυτό είναι το ερώτημα που ο Ιωάννης, ο αγαπημένος Απόστολος, θέτει και που εμείς σαν φυλή δεν επιχειρήσαμε ακόμη να απαντήσουμε. Η ζωτική ανάγκη είναι να επιστρέψουμε στην απλή θεμελιώδη οδηγία που μας δόθηκε και να μάθουμε ν’ αγαπούμε τον αδελφό μας. Η αγάπη δεν είναι μια αισθηματική και συγκινησιακή κατάσταση συνείδησης. Υπολογίζει το σημείο εξέλιξης και την ανάπτυξη του χαρακτήρα εκείνων που πρέπει ν’ αγαπηθούν· αλλά παρόλα αυτά είναι μια αγάπη που βλέπει αληθινά και η οποία, επειδή βλέπει τόσο αληθινά μπορεί να δρα με σύνεση. Είναι μια αγάπη που αντιλαμβάνεται ότι ο κόσμος χρειάζεται αγάπη και ότι ένα πνεύμα αγάπης (που είναι πνεύμα περιεκτικότητας, ανοχής, δίκαιης κρίσης και μακρόπνοου οράματος) μπορεί να οδηγήσει όλους τους ανθρώπους σ’ εκείνη την εξωτερική ενότητα που βασίζεται σε μια αναγνωρισμένη εσώτερη σχέση. … Είμαστε όλοι έτοιμοι να δεχθούμε αγάπη. Είμαστε όλοι πρόθυμοι να αγαπηθούμε γιατί αντιλαμβανόμαστε, ασυνείδητα αν όχι συνειδητά, [267] ότι αγάπη σημαίνει υπηρεσία και μας αρέσει να μας υπηρετούν. Ήρθε ο καιρός που πρέπει να αλλάξει η ιδιοτελής αυτή στάση προς τη ζωή και πρέπει να μάθουμε να δίνουμε και όχι να ζητούμε αγάπη, να προβαίνουμε στην υπηρεσία όλων όσα συναντούμε καθημερινά και να μην προσδοκούμε ούτε ν’ απαιτούμε τίποτε για το χωριστό εαυτό.

Όταν αυτό το πνεύμα γενικευθεί, τότε θα δούμε μια ταχύτερη ολοκλήρωση των επιθυμητών αλλαγών. Θεολογικά μας ειπώθηκε ότι “ο Θεός είναι αγάπη” και έπειτα Τον ερμηνεύουμε με όρους του δικού μας μίσους, των δικών μας περιορισμένων ιδανικών, των στενών θεολογιών και των χωριστικών μας στάσεων. ….

Η κατανόηση της αγάπης και η έκφραση της αγάπης είναι αυστηρά προσωπικά θέματα. Η αγάπη μπορεί να μένει αόριστα θεωρία ή συναισθηματική εμπειρία. Μπορεί να γίνει κινητήριος παράγοντας της ζωής και κάτι που συνεισφέρει στο σύνολο. Αν ο καθένας σκεφθεί για λογαριασμό του το νόημα της αγάπης στη ζωή του και αν όλοι αποφάσιζαν να δώσουν αγάπη και κατανόηση (όχι συναισθηματικές αντιδράσεις, [268] αλλά σταθερή, μόνιμη, κατανοούσα αγάπη) τότε οι περιπλοκές στον ταραγμένο αυτό κόσμο θα εξοβελίζονταν και θα γινόταν ένας ευκολότερος τόπος για να ζήσουμε σ’ αυτόν. Η αγάπη είναι ουσιαστικά η αντίληψη της αδελφοσύνης. Είναι η αναγνώριση ότι όλοι είμαστε τέκνα του Ενός Πατρός· είναι έλεος και συμπόνια και κατανόηση και υπομονή. Είναι η αληθινή έκφραση της ζωής του Θεού.

 Αγάπη, υπηρεσία, αυταπάρνηση που προσφέρονται στο μέγιστο για την βοήθεια του κόσμου, επεξηγούνται μέσα από τον παρακάτω μύθο που σχετίζεται με τον Βούδδα:

 «Με την πίστη ότι πέτυχε το τελευταίο στάδιο της τελείωσης, ο Βούδδας επρόκειτο να εγκαταλείψει την ύπαρξη στον πεπερασμένο χώρο και χρόνο, να αφήσει κάθε λύπη και οδύνη για την αγνή ύπαρξη της παγκόσμιας και αιώνιας μακαριότητας.

Εκείνη τη στιγμή μια περαστική νυχτερίδα έχαψε μια σκνίπα που βόμβιζε.

«Στάσου», είπε το Φωτισμένο Ον, «η κατάσταση της τελείωσης στην οποία εισέρχομαι, δεν είναι παρά η τελείωση του εαυτού μου, μια μοναδική τελείωση, η πληρότητά μου είναι μια μοναδική πληρότητα· επομένως δεν είμαι ακόμη ένα παγκόσμιο Ον. Άλλα όντα υποφέρουν ακόμη από ατέλεια, ύπαρξη και επακόλουθο θάνατο. Η συμπόνια γι’ αυτά ξυπνά ακόμη μέσα μου, καθώς ατενίζω τις οδύνες τους.

Το δρόμο της ζωής προς την τελείωση τον έχω αληθινά και πραγματικά φωτίσει γι’ αυτά· αλλά, μπορούν να βαδίσουν αυτό το δρόμο χωρίς εμένα;

Η μοναδική τελείωση του εαυτού μου που ονειρεύθηκα, η τελείωση του δικού μου χαρακτήρα και της προσωπικότητας δεν είναι παρά ατέλεια όταν ένα άλλο ον – μια απλή σκνίπα – υποφέρει ακόμη από την ατέλεια του ίδιου της του είδους.

Κανένα ον δεν μπορεί να φθάσει μόνο του στη μακαριότητα· πρέπει όλοι μαζί να τη φθάσουμε και αυτή η μοναδική μακαριότητα ανήκει στον καθένα. Γιατί δεν είμαι μέσα σε κάθε άλλο ον και δεν είναι κάθε άλλο ον μέσα μου;»

Με ήρεμη χαμηλή φωνή σε κάθε εαυτό μιλά έτσι ο Βούδδας, με την έμπνευση στον εσώτερο χαρακτήρα, την έφεση στην εξωτερική προσωπικότητα, μετουσιώνοντας αιώνια τον εαυτό σε μη-εαυτό, κάθε πραγματικότητα εξαρτώμενη από άλλη, ένας διαρκής τρόπος ζωής για να βαδίσει προς την τελείωση του καθενός, των πάντων.

Αυτός που αισθάνεται την παρόρμηση να περάσει αυτόν τον Δρόμο, εντούτοις αγαπά τον αδελφό του που βρίσκεται στο σκοτάδι, στρέφεται πάνω στο στυλοβάτη του φωτός και γυρίζει προς την άλλη κατεύθυνση. Ατενίζει το σκοτάδι και τότε τα επτά κέντρα φωτός που είναι μέσα του μεταβιβάζουν το φως που ξεχύνεται προς τα έξω και ιδού!  η όψη αυτών που βρίσκονται πάνω στο σκοτεινό δρόμο δέχεται αυτό το φως. Ο δρόμος γι’ αυτούς δεν είναι πια τόσο σκοτεινός.

(Αλίκη Μπέιλη, Επιλογή «Από τη Βηθλεέμ στον Γολγοθά» κ.ά.)