Το μυστικό της πνευματικής ζωής είναι απλώς το μυστικό της εκδήλωσης, ή η προβολή εδώ πάνω, στο φυσικό πεδίο, εκείνου το οποίο γνωρίζουμε, και εκείνου που εμείς είμαστε, και εκείνου που εμείς μπορούμε να είμαστε.
Καθώς μελετώ τον εαυτό μου, μου φαίνεται ότι δύο πράγματα με εμποδίζουν να
το καταφέρω αυτό. Καθαρά η τεμπελιά, η υπερβολική προσπάθεια, το υπερβολικό
ζόρισμα, όχι αρκετή ένταση, όχι αρκετή διάρκεια ή επιμονή. Δεύτερο, οι φορείς
μου (διάνοια, συγκινήσεις, φυσικό σώμα) ορθώνουν εμπόδια και φραγμούς όλη την
ώρα. Δε βλέπω τίποτα άλλο να εμποδίζει, και όταν το θέτω για τον εαυτό μου με
τα λόγια του Κανόνα Ι, μέσα στο διαυγές φως του λογισμού, μου κόβονται τα
πόδια, γιατί δεν έχω κανένα λόγο να είμαι τεμπέλα και δεν υπάρχει κανένας λόγος
να μην εξαγνίζουμε τους φορείς μας και να τους κάνουμε αυτό που εμείς θέλουμε
να είναι, να τους διαφεντεύουμε.
Α.Α.Β.: Αναφορικά με τη θέληση θυμάμαι μερικές λέξεις από την ιστορία της Frances Hodgson Burnett για παιδιά. Λέει στην ιστορία πως ο πατέρας ενός αγοριού ανεβαίνει στην
κορυφή ενός βουνού να συμβουλευτεί από ένα Ινδό άγιο. Ένα από αυτά που λέει
αυτός ο άγιος στον άνθρωπο είναι, "Να επιτρέπεις να περνά από το νου σου
μονάχα εκείνο που θα ήθελες να δεις να συμβαίνει, αφού βεβαιώνεσαι πρώτα ότι
δεν είναι αναξιοπρεπές και επιζήμιο για κανέναν. Τότε αυτό θα τραβηχτεί κοντά
σου". Και μόνο λέγοντας: "Εντάξει, το βλέπω αυτό. Θα το σκεφτώ",
και στρέφοντας το νου μας σε αυτό πολύ συχνά, θα δούμε ότι είναι σαν να
επωάζεται.
(Αλίκη Μπέυλη, Ομιλίες Παρασκευής, 20η , 1943)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου