ΑΘΛΟΣ VIII
Η ΕΞΟΝΤΩΣΗ
ΤΗΣ ΛΕΡΝΑΙΑΣ ΥΔΡΑΣ
(Σκορπιός, 23η Οκτωβρίου-22α Νοεμβρίου)
Ο Μύθος
Ο μεγάλος
Προεστός, περιβλημένος με ακτινοβόλο γαλήνη, είπε μια μόνο λέξη. Ο Δάσκαλος άκουσε τη χρυσή
εντολή και κάλεσε τον Ηρακλή, τον υιό του Θεού που ήταν και υιός του ανθρώπου.
“Το φως λάμπει τώρα στην όγδοη Πύλη”, είπε ο Δάσκαλος.
“Στο αρχαίο Άργος έπεσε ανομβρία. Η Αμυμώνη ικέτευσε
τη βοήθεια του Ποσειδώνα. Τη διέταξε να κτυπήσει ένα βράχο κι όταν το έκανε, ανάβλυσαν τρία κρυστάλλινα ρυάκια· όμως μια ύδρα έκανε εκεί τη φωλιά της.”
“Δίπλα στον ποταμό Αμυμώνη
είναι το σάπιο τέλμα της Λέρνας.
Μέσα στο αηδιαστικό
αυτό έλος βρίσκεται η τερατώδης
ύδρα, μια πληγή
για την ύπαιθρο. Εννιά κεφάλια
έχει αυτό το πλάσμα και το ένα είναι αθάνατο. Ετοιμάσου να πολεμήσεις μ’ αυτό το αηδιαστικό θηρίο. Μη νομίσεις
ότι θα χρησιμεύσουν τα κοινά
μέσα· καταστρέφεις ένα κεφάλι, δύο φυτρώνουν
αμέσως.” Ο Ηρακλής περίμενε προσδοκώντας.
“Μια συμβουλή
μόνο θα σου δώσω”, είπε ο Δάσκαλος. “Σηκωνόμαστε γονατίζοντας· νικάμε παραδιδόμενοι, αποκτάμε
αφήνοντας. Προχώρα,
υιέ του Θεού και υιέ του ανθρώπου
και νίκησε.” Έπειτα ο Ηρακλής πέρασε από την όγδοη Πύλη.
Το λιμνάζον έλος της Λέρνας ήταν μια κηλίδα που τρόμαζε
όσους έμπαιναν στα όρια της. Η δυσωδία της μόλυνε
την ατμόσφαιρα σε απόσταση επτά μιλίων. Όταν ο Ηρακλής
πλησίασε, χρειάσθηκε να σταματήσει, γιατί
μόνο η οσμή σχεδόν τον κατέβαλε.
Ο λασπωμένος βόρβορος
ήταν επικίνδυνος
και πολλές φορές ο Ηρακλής
τράβηξε τα πόδια
του για να μη βουλιάξει
στη γη που υποχωρούσε.
Τελικά
βρήκε τη φωλιά του τερατώδους θηρίου.
Σε μια σπηλιά με διαρκές
σκοτάδι κρυβόταν
η ύδρα. Μέρα και νύχτα ο Ηρακλής
παραμόνευε στον ύπουλο
βάλτο, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή
που θα έβγαινε το θηρίο. Μάταια παραφύλαγε. Το τέρας παρέμενε
μέσα στο δύσοσμο άντρο του.
Καταφεύγοντας σ’ ένα τέχνασμα, ο Ηρακλής
βύθισε τα βέλη του σε φλεγόμενη
πίσσα και τα έριξε βροχηδόν στο άνοιγμα της σπηλιάς όπου κατοικούσε το αποτρόπαιο θηρίο. Ακολούθησε φασαρία και ταραχή.
Πρόβαλε η ύδρα με τα εννιά άγρια κεφάλια της να πετούν
φλόγες. Η φολιδωτή ουρά της μαστίγωνε με μανία τα νερά και τη λάσπη, πιτσιλίζοντας τον Ηρακλή.
Τρεις οργιές ψηλά στάθηκε το τέρας, ένα άσχημο πράγμα
που φαινόταν σαν να είχε γίνει απ’ όλες τις
ρυπαρές σκέψεις που υπήρξαν απ’ την αρχή του χρόνου.
Η ύδρα πήδηξε στον Ηρακλή και προσπάθησε να τυλιχθεί στα πόδια του. Έκανε ένα βήμα στο πλάι και κατάφερε
ένα τόσο συντριπτικό κτύπημα ώστε ένα από τα κεφάλια
της κόπηκε αμέσως.
Προτού ακόμη πέσει το τρομακτικό αυτό κεφάλι στο έλος, φύτρωσαν δύο στη θέση του. Ξανά και ξανά επιτέθηκε
ο Ηρακλής στο λυσσασμένο θηρίο, αλλά αυτό γινόταν δυνατότερο, χωρίς να εξασθενίζει μετά από κάθε έφοδο.
Έπειτα ο Ηρακλής
θυμήθηκε ό,τι του είχε πει ο Δάσκαλός του, “σηκωνόμαστε γονατίζοντας”.
Πετώντας το ρόπαλό του, ο Ηρακλής
γονάτισε, άρπαξε την ύδρα με γυμνά χέρια και τη σήκωσε
ψηλά. Κρεμασμένη
στον αέρα, η δύναμή
της μειώθηκε. Στα γόνατά του κράτησε
την ύδρα ψηλά για να μπορέσει ο καθαρός αέρας και το φως να έχει αποτέλεσμα. Το τέρας,
δυνατό στο σκοτάδι και την ελώδη λάσπη, έχασε γρήγορα τη δύναμή
του όταν έπεσαν πάνω του οι ακτίνες
του ηλίου και το άγγιγμα
του αέρα.
Πάλευε
σπασμωδικά κι ένα ρίγος διαπερνούσε το αηδιαστικό κορμί του. Όλο και ασθενέστερος γινόταν ο αγώνας του ώσπου κερδήθηκε η νίκη. Τα εννιά κεφάλια
έσκυψαν κι έπειτα με λαχανιασμένα στόματα και γυάλινα
μάτια έπεσαν άψυχα. Μόνο όμως όταν έπεσαν χωρίς ζωή, ο Ηρακλής ξεχώρισε το μυστικό
κεφάλι που ήταν αθάνατο.
Τότε ο Ηρακλής έκοψε το αθάνατο
κεφάλι της ύδρας και το έθαψε κάτω από ένα βράχο, ενώ ακόμη σφύριζε
άγρια.
Επιστρέφοντας ο Ηρακλής, στάθηκε μπροστά
στο Δάσκαλό του. “Η νίκη κερδήθηκε”, είπε ο Δάσκαλος. “Το Φως που λάμπει
στην όγδοη Πύλη έσμιξε
πια με το δικό σου.”
Φράνσις Μέρτσαντ
Από το βιβλίο: ΟΙ ΑΘΛΟΙ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ, Μια Αστρολογική Ερμηνεία, της ΑΛΙΚΗΣ Α. ΜΠΕΪΛΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου