Δε σκοπεύω να συνεχίσω να σας δίνω μόνο συνεχείς συμβουλές σχετικά με τη διάνυση της Ατραπού της Μαθητείας. Είστε ενήλικοι άνδρες και γυναίκες και γνωρίζετε το Δρόμο. Η πρακτική εφαρμογή των αρχαίων Κανόνων αποτελεί προσωπική σας ευθύνη. Ό,τι κάνετε είναι δική σας υπόθεση. Φτάσατε στην ωριμότητα και πρέπει να είστε έτοιμοι για το επόμενο βήμα. Αυτό το βήμα θα γίνει όταν μετουσιώσετε τη γνώση και τη θεωρία σε σοφία, πρακτική κι έκφραση.
Μόνο με
πνεύμα αληθινής απόσπασης γίνεται η
καλύτερη εργασία ενός μαθητή. Ο μαθητής αντιλαμβάνεται ότι εξαιτίας αυτής της
απόσπασης είναι (για το υπόλοιπο της ζωής του) ένας απλός εργάτης – ένας από
ένα μεγάλο στρατό ιεραρχικών εργατών – χωρίς υποτιθέμενες προσωπικές κλίσεις,
αντικειμενικούς σκοπούς ή επιθυμίες. Γι’ αυτόν δεν υπάρχει παρά μόνο συνεχής
εργασία και σταθερή συνάφεια με άλλους ανθρώπους. Μπορεί να είναι από φυσικού
του ένα μοναχικό πρόσωπο, με μια βαθιά επιθυμία για μοναξιά, αλλά αυτό δεν έχει
σημασία. Είναι η ποινή που πρέπει να
πληρώσει για την ευκαιρία ν’ αντιμετωπίσει την ανάγκη της στιγμής. Συμβαίνει
τώρα η δυσκολότερη οργανωμένη ώθηση
της Ιεραρχίας κι ο αντικειμενικός της σκοπός είναι να αντισταθμίσει την τάση
της φυλής να αποκρυσταλλωθεί στη χωριστικότητα, γιατί ο χωρισμός είναι σήμερα η
γραμμή της ελάχιστης αντίστασης για τους ανθρώπους και τα έθνη. Απ’ όπου και η
σύσταση αυτών των εργαζόμενων ομίλων μαθητών, που δίνουν μια έκφραση ομαδικού
έργου, ομαδικής συνοχής και μη-χωριστικότητας.
Λίγοι –
σχετικά πολύ λίγοι – από τους μαθητές κι ενορατικούς του κόσμου σήμερα στέκουν μαζί σε μια διπλή δραστηριότητα:
η μια είναι να νιώθουν και να αγγίζουν με μεγαλύτερη ακρίβεια το σταθερά
εκδιπλούμενο υποκειμενικό σχέδιο· η άλλη είναι να μιλούν και να διδάσκουν με
μεγαλύτερη διαύγεια και να διαλέγουν με σοφότερη ακρίβεια τις σωστές λέξεις
(γραπτές και προφορικές) για να εκφράσουν την αλήθεια. Η παρουσίαση των
αισθητών πραγματικοτήτων θα οδηγήσει
τότε τους σκεπτόμενους ανθρώπους
του κόσμου να σταματήσουν την τωρινή
τάση της σκέψης τους και να συνεργασθούν πληρέστερα κι ελεύθερα στη διαφώτιση
του κόσμου. Χρησιμοποιώ τη λέξη “διαφώτιση” με την αποκρυφιστική της έννοια. Το
πλήρες μέτρο αυτού που μπορεί να γίνει εξαρτάται (όσον αφορά το μαθητή ατομικά)
από την εσώτερη δύναμή του να ζει την κάθε μέρα σαν μια ψυχή – ελεύθερος από
φόβο, ελεύθερος από αυτοσυνείδηση κι ελεύθερος από εκείνες τις αντιδράσεις που
διεγείρουν το αστρικό ή συναισθηματικό σώμα σε οργανωμένη δραστηριότητα,
βασισμένη σε αρχαίες συνήθειες. Για το μαθητή και την επιτυχία του έργου του
στόχος είναι ένα αστρικό σώμα ήρεμο και υποτακτικό, ευαίσθητο σε εντυπώσεις από
την ψυχή κι απ’ το Διδάσκαλο, που να αντανακλά το όραμα με τη μεγαλύτερη
καθαρότητα περιγράμματος. Πρέπει να θυμάστε ότι όταν ο μαθητής είναι πλήρως
απασχολημένος με τη ζωή της υπηρεσίας και στα τρία πεδία, είναι λίγα που μπορεί
ή πρέπει να ειπωθούν σ’ αυτόν. Μια σκέψη όμως μπορεί να βοηθήσει.
Ας
προσπαθήσει στην ένταση της ζωής του να διατηρήσει τη σύνθεση της
προσωπικότητας και την ολοκλήρωση όλων των μερών του εξοπλισμού του. Συχνά στην
ένταση της δραστηριότητας του ενός ή του άλλου σώματος και στο ένα ή το άλλο
πεδίο η έμφαση μπορεί πρόσκαιρα να είναι τόσο ισχυρή προς κάποια διεύθυνση,
ώστε να χάσει για μια στιγμή τη συνθετική άποψη του Σχεδίου και του ομίλου.
Φυσικά εργάζεται κάτω από μεγάλη πίεση, συναισθηματικά μπορεί να μαθαίνει το
δύσκολο μάθημα της απόσπασης και συνεπώς μπορεί να βρίσκεται σε προσωρινή
εξέγερση. Όμως στο νοητικό πεδίο έχει επίγνωση μιας νοητικής διαύγειας και μιας
δύναμης να σκέφτεται, που τον κρατά συνεχώς κι εποικοδομητικά ενεργό. Συνεπώς
οι ακόλουθοι τρεις όροι εκφράζουν αρκετά συχνά την κατάσταση του μαθητή όσον
αφορά την κατώτερη φύση του: υπερβολική κούραση, συναισθηματική εξέγερση και
νοητική διαύγεια. Πώς πρέπει ν’ αντιμετωπίσει
αυτό το πρόβλημα; Η φυσική κούραση δε χρειάζεται αναγκαστικά να εμποδίζει με
οποιοδήποτε τρόπο τη χρησιμότητά του. Σε πολλούς ανθρώπους οι φυσικές
συνθήκες εμποδίζουν την εργασία τους γιατί η προσοχή τους εστιάζεται στην
ανεπιθύμητη φυσική κατάσταση· οι μαθητές ωστόσο έχουν συχνά μια περίεργη
ικανότητα να συνεχίζουν το έργο τους άσχετα με ό,τι μπορεί να τους συμβαίνει
φυσικά. Ο φυσικός εγκέφαλος μπορεί ν’ αντανακλά σε τέτοιο βαθμό τη νοητική ζωή,
ώστε να μένει ουσιαστικά ανεπηρέαστος από οποιεσδήποτε εξωτερικές συνθήκες. Ο μαθητής μαθαίνει να ζει με τα φυσικά
του μειονεκτήματα κάτω από αντίξοες συνθήκες κι η εργασία του διατηρεί το
συνηθισμένο υψηλό της επίπεδο.
Το συναισθηματικό
πρόβλημα μπορεί να είναι το δυσκολότερο. Αλλά μόνο ο μαθητής μπορεί να
χειρισθεί τον αυτοοικτιρμό του και ν’ απελευθερωθεί απ’ την εσώτερη συναισθηματική
καταιγίδα στην οποία ζει. Πρέπει ν’ αναγνωρίσει ότι η ολοκλήρωσή του είναι
αδύναμη, γιατί εργάζεται σε δύο φάσεις ή τμήματα:
.... Φυσικό......................... συναισθηματικό
και
.... Νοητικό......................... ψυχικό.
Είναι άλλοτε το ένα κι άλλοτε το άλλο και συνήθως πολύ έντονα σε κάθε περίπτωση. Αυτή η δυαδικότητα πρέπει να έλθει σε στενότερη σχέση κι αυτό είναι το σημείο που πρέπει να προσέξει καθώς επιζητεί να εδραιώσει και να διατηρήσει την αναγκαία σύνθεση και ολοκλήρωση προσωπικότητας-ψυχής. Πότε θα μάθουν οι μαθητές ότι η στάση που συνεπάγεται μια ορισμένη “δε με νοιάζει” αντίδραση και μια μορφή αδιαφορίας είναι ένας απ’ τους ταχύτερους τρόπους αποδέσμευσης του Εαυτού από τις προσωπικές απαιτήσεις; Δεν είναι η “δε με νοιάζει” διάθεση που θα επηρεάζει τη στάση του μαθητή προς τους άλλους ανθρώπους. Είναι η στάση της ολοκληρωμένης σκεπτόμενης προσωπικότητας του μαθητή προς το αστρικό ή συναισθηματικό σώμα. Τον οδηγεί να πάρει τη θέση ότι κανένα πράγμα που προκαλεί οποιαδήποτε αντίδραση πόνου ή στενοχώριας στο συναισθηματικό σώμα δεν έχει την παραμικρή σημασία. Οι αντιδράσεις αυτές απλά αναγνωρίζονται, βιώνονται, γίνονται ανεκτές και δεν τους επιτρέπεται να δημιουργήσουν κανέναν περιορισμό. Όλοι οι μαθητές θα έκαναν καλά να στοχασθούν όσα είπα. Η όλη διαδικασία βασίζεται σε μια βαθιά εδραιωμένη πεποίθηση στην εμμονή του αθάνατου Όντος μέσα στις μορφές της ψυχής και της προσωπικότητας.
Η
εσώτερη αυτή αντίληψη αυξάνει με την ανάπτυξη της δύναμης του διαλογισμού είτε
πρόκειται για ατομικό διαλογισμό ή για ομαδικό έργο. Ο διαλογισμός είναι ουσιώδης
για την εδραίωση μιας πιο ελεύθερης εσώτερης πνευματικής αλληλεπίδρασης – είτε
πάλι σαν ψυχής σε σχέση με την προσωπικότητα είτε μιας ομάδας μαθητών σε σχέση
με τον Διδάσκαλό τους ή μεταξύ τους. Θα μπορούσατε εδώ να ρωτήσετε: Γιατί
θεωρείται αναγκαία η ευαίσθητη αυτή αλληλεπίδραση μεταξύ των μαθητών του ομίλου
ενός Διδασκάλου; Δεν είναι η ζωή αρκετά περίπλοκη και χωρίς την υπερβολική
επίγνωση των συνθηκών, των επαφών της προσωπικότητας και της ψυχής εκείνων με
τους οποίους συνδεόμαστε και με τους οποίους προσπαθούμε να βαδίσουμε σαν
συμμαθητές; Θα ήθελα εδώ να σας θυμίσω ότι σαν μαθητές είστε σε προετοιμασία
για μύηση κι αυτή η επικείμενη κατάσταση συνείδησης συνεπάγεται τρία πράγματα:
1. Αυξημένη επίγνωση κι ευαισθησία στην εμπειρία και τη ζωή σ’ όλες τις μορφές.
2. Τη δύναμη να κάνετε για άλλους ό,τι προσπάθησα
να κάνω για σας τώρα σε μικρότερη κλίμακα κι αργότερα, σε άλλες ζωές, όπως το
κάνω τώρα.
3. Το θάρρος και τη δύναμη να ξέρετε τα πάντα, ν’
αντιλαμβάνεσθε τα πάντα και να αγαπάτε με υπομονετική σοφία κι αμετάβλητη
ειλικρίνεια.
Αυτό πρέπει σίγουρα να σας είναι φανερό. Στο ομαδικό έργο στο οποίο τώρα καλούνται να συμμετάσχουν οι μαθητές, έχετε μια προσφερόμενη ευκαιρία που μπορεί να βοηθήσει στην πρόκληση όλων των ποιοτήτων που σας χρειάζονται σαν υποψηφίων για μύηση σε όχι τόσο πολύ μακρινή χρονολογία, όπως θεωρούμε το χρόνο από την εσώτερη πλευρά.
Δινόταν
πάντα η διδασκαλία ότι ο μαθητής ή ο μυημένος πρέπει να προσαρμοσθεί και να
μάθει από τις συνθήκες στις οποίες βρίσκεται και από το πλαίσιο και το
περιβάλλον με το οποίο τον φέρνει καθημερινά σ’ επαφή η ζωή του στο φυσικό
πεδίο. Αυτή είναι μια από τις αρχικές κοινοτοπίες της Ατραπού. Ήταν ωστόσο
κάποτε μια ιδέα τόσο νέα για το ζηλωτή και τον εκγυμναζόμενο μαθητή όσο κι η
διδασκαλία που προσπαθώ να δώσω σ’ αυτό τον όμιλο των μαθητών μου κι η ευκαιρία
που επιθυμώ ν’ αδράξετε. Η εκπαίδευση που μέχρι τώρα εφαρμοζόταν στα εσώτερα
πεδία χωρίς να γίνεται συχνά αντιληπτή από την αφυπνισμένη συνείδηση του
αποδεγμένου μαθητή, πρέπει τώρα να συλληφθεί, να χρησιμοποιηθεί και να
κυριαρχηθεί από την αφυπνισμένη συνείδηση και το φυσικό του εγκέφαλο. Ο μαθητής
στο παρελθόν προσπαθούσε να εδραιώσει αρμονικές σχέσεις με το περιβάλλον του –
γιατί η αρμονία είναι μια απ’ τις απελευθερωτικές δυνάμεις που πρέπει να
προηγηθούν της απελευθέρωσης της ενέργειας που χρησιμοποιείται μετά τη μύηση.
Καλλιεργούσε την υπομονή, την ανεκτικότητα και τη χρησιμότητα και πρόσφερε υπηρεσία
κι αυτό γινόταν μέσω της διαδικασίας της ορθής
εξωτερικής διαγωγής που βασιζόταν σε ορθό εσώτερο προσανατολισμό και στάση.
Αλλά σύμφωνα με το νέο σύστημα (που έγινε αναγκαίο από την επιτευχθείσα
φυλετική πρόοδο) αυτή η διαδικασία των ορθών εξωτερικών προσαρμογών πρέπει να
παραλληλισθεί στη Νέα Εποχή με τις ορθές
εσώτερες σχέσεις, συνειδητά εδραιωμένες και συνειδητά διατηρημένες κι αναγνωρισμένες γι’ αυτό που είναι από το
συνειδητό νου κι εγκέφαλο του μαθητή. Αυτό
συνεπώς προϋποθέτει αληθινή γνώση της εσώτερης ομαδικής σχέσης του
μαθητή, πνευματική διείσδυση στην εσώτερη ζωή ενός αδελφού μαθητή και την
επακόλουθη συγχώνευση ταυτόχρονα σε καρδιά-νου-εγκέφαλο του μαθητή όλων όσων
είναι γνωστά τόσο στα εξωτερικά όσο και στα εσώτερα πεδία. Αυτό δε συνέβαινε
μέχρι τώρα. Είναι μια από τις κύριες αιτίες για τον σχηματισμό αυτών των ομίλων
όσον αφορά τα ατομικά μέλη του ομίλου. Θα επέλθει προοδευτικά και ασφαλώς από
την καθημερινή χρήση των ομαδικών διαλογισμών που μπορεί να σας αναθέσω, από
ένα ανανεωμένο ενδιαφέρον στο θέμα του τηλεπαθητικού έργου κι από μια στενότερη
και βαθύτερη αγάπη που πρέπει να καλλιεργηθεί απ’ όλους σας.
Τρία
πράγματα έχουν μεγάλη σημασία και αποτελούν την ατομική σας ευθύνη:
1. Ευχέρεια επικοινωνίας. Σαν μέλος του ομίλου μου είναι ουσιώδες να καλλιεργήσετε δύο όψεις της “τέχνης της επικοινωνίας” που βασίζεται αιώνια στην αγαπητική έλξη.
α. Επικοινωνία ή επαφή με την ψυχή μέσω μιας καλλιεργημένης ευθυγράμμισης και ορθού διαλογισμού.
β. Επικοινωνία ή επαφή με τους αδελφούς του ομίλου σας· θέτει τα θεμέλια για εποικοδομητική, ενωμένη εργασία.
2. Απροσωπία.
Υπάρχει κάτι άλλο που μπορώ να πω γι’ αυτό το θέμα; Πρέπει να μάθετε να
εξετάζετε ό,τι λέγεται ή προτείνεται από κάθε αδελφό του ομίλου με μια πλήρη
και προσεκτικά αναπτυγμένη “θεία αδιαφορία”. Προσέξτε τη χρήση της λέξης
“θεία”, γιατί κρατά το κλειδί της αναγκαίας στάσης. Είναι κάτι διαφορετικό από
την αδιαφορία της ανεμελιάς ή την αδιαφορία ενός ψυχολογικά αναπτυγμένου
“τρόπου διαφυγής” απ’ ό,τι δεν είναι ευχάριστο· ούτε είναι η αδιαφορία της
ανωτερότητας. Είναι η αδιαφορία που δέχεται ό,τι προσφέρεται, χρησιμοποιεί ό,τι
είναι χρήσιμο, μαθαίνει ό,τι μπορεί, αλλά δεν εμποδίζεται από προσωπικές
αντιδράσεις. Είναι η κανονική στάση της ψυχής ή του εαυτού προς το μη-εαυτό.
Είναι η άρνηση της προκατάληψης, όλων των στείρων προκατειλημμένων ιδεών, όλων
των έξεων της προσωπικότητας, των επιδράσεων ή του παρελθόντος. Είναι η λειτουργία
της απόσπασης από “τον κόσμο, τη σάρκα και το διάβολο” για τα οποία μιλά η Καινή Διαθήκη.
3. Αγάπη. Η
αγάπη είναι εκείνη η περιεκτική, μη επικριτική, μαγνητική αντίληψη και στάση
που (στο ομαδικό έργο) διατηρεί την ομαδική ακεραιότητα, καλλιεργεί τον ομαδικό
ρυθμό και δεν επιτρέπει σε κανένα δευτερεύον προσωπικό γεγονός ή διάθεση να
καταστρέψει το ομαδικό έργο.
Επαφή, απροσωπία και αγάπη – αυτά τα τρία συνιστούν τους ατομικούς αντικειμενικούς σκοπούς που θέτω μπροστά στον καθένα και σ’ όλους σας.
1. Ομαδική ακεραιότητα. Αυτή αναπτύσσεται από την ορθή ολοκλήρωση και αναφέρεται στη λεπτή ισορροπία που πρέπει να διατηρείται μεταξύ των μελών του ομίλου. Η φύση αυτής της ακεραιότητας δημιουργεί τελικά μια ομαδική σταθερότητα και μια ομαδική απαλλαγή από την “ταλάντευση”, που θα επιτρέψει την αδιάκοπη ομαδική εργασία και αλληλεπίδραση. Θα προκύψει αν το καθένα απ’ τα μέλη του ομίλου νοιάζεται απλά για τις δικές του υποθέσεις κι επιτρέπει στους αδελφούς του του ομίλου να νοιάζονται για τις δικές τους· θα προκύψει αν κρατάτε τις προσωπικές σας υποθέσεις, τις ιδιωτικές σας έγνοιες και σκοτούρες έξω απ’ την ομαδική ζωή· θα προκύψει αν απέχετε από συζητήσεις του ενός για τον άλλον κι από παρεμβάσεις στις υποθέσεις και τις στάσεις των άλλων. Αυτό έχει υπέρτατη σημασία στο παρόν στάδιο της ομαδικής εργασίας· θα σημαίνει – αν μπορέσετε να το επιτύχετε – ότι μπορείτε να κρατάτε το νου σας καθαρό από όλα τα μικροπράγματα που αφορούν τη ζωή της προσωπικότητας. Αυτό σημαίνει ότι ο νους σας θα είναι συνεπώς ελεύθερος για ομαδικό έργο.
2. Συγχώνευση. Μ’ αυτή εννοώ την ικανότητα του ομίλου να εργάζεται σαν μονάδα.
Αυτή εξαρτάται από την επίτευξη ορθής ατομικής στάσης και (όταν εργάζεσθε) την
επίτευξη της ικανότητας να χάνετε απ’ τα μάτια σας καθετί εκτός απ’ την εργασία
που πρέπει να γίνει και μια βαθιά αίσθηση αγάπης για τους αδελφούς σας.
3. Κατανόηση. Χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη
αναφορικά με την αντίληψή σας για το έργο που πρέπει ν’ αναληφθεί. Δε
χρησιμοποιώ τη λέξη αναφορικά με τη στάση σας προς τον εαυτό σας ή προς τους
αδελφούς σας του ομίλου. Σημαίνει ότι κάθε όμιλος εργάζεται με σύνεση και
κατανόηση για το δικό του καθορισμένο έργο, ξέροντας ότι συνεισφέρει σ’ ένα
σύνολο που υπάρχει μέσα στο νου του Διδασκάλου.
Ακεραιότητα, συγχώνευση και κατανόηση – αυτή είναι η τάξη του έργου και η σειρά της ανάπτυξης. Όλοι οι όμιλοι που εργάζονται στον εξωτερικό κόσμο σε σχέση με τα Άσραμ των Διδασκάλων, θα ακολουθούν ορισμένα αρχικά και τελικά στάδια στο έργο τους κι αυτά θα είναι ομοιόμορφα για όλους, οποιαδήποτε κι αν είναι η ειδική και ατομική ομαδική τους εργασία. Έτσι θα επέλθει μια ομαδική σχέση και μια επακόλουθη ενίσχυση των μεμονωμένων ομίλων. Το τρίτο στάδιο του έργου που πρέπει να γίνει θα είναι ειδικό και ιδιαίτερο, διαφορετικό για κάθε όμιλο και πρέπει να διεξάγεται από τον όμιλο με λεπτολόγο προσοχή. Θα ήθελα να ζητήσω απ’ τους διάφορους ομίλους που μπορεί να εργάζονται κάτω απ’ την καθοδήγησή μου, να ασχολούνται με τη δική τους ατομική ομαδική εργασία και να μη νοιάζονται για τη φύση της εργασίας που γίνεται από τους άλλους ομίλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου