«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»
ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ
- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 21.00 - με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.
Κυριακή 26 Ιουνίου 2022
.jpg)
ΑΔΥΣΩΠΗΤΟΣ ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΑΧΚΑΡΑΝΑ
Σε σχέση μ’ αυτή τη δόμηση των περιβλημάτων του ανθρώπου συμβαίνουν ορισμένα ενδιαφέροντα σημεία της εκδήλωσης με τα οποία θα ασχοληθούμε τώρα, αφήνοντας το σπουδαστή να επεξεργασθεί τις αντιστοιχίες ως προς το σύστημα και τον πλανήτη και δίνοντας μόνο γενικές υποδείξεις που μπορεί να του είναι χρήσιμες στα συμπεράσματά του.
Σε όλο το έργο της μορφικής δόμησης συμβαίνουν ορισμένες πολύ ζωτικές περιστάσεις που αφορούν το Eγώ περισσότερο από τα καθαυτά περιβλήματα, μολονότι η ανακλαστική δράση ανάμεσα στον κατώτερο προσωπικό εαυτό και τον ανώτερο είναι τόσο στενή ώστε να είναι σχεδόν αδιαχώριστη.
H στιγμή κατά την οποία το Eγώ οικειοποιείται το περίβλημα. Aυτή λαμβάνει χώρα μόνο αφού αρχίσει να κραδαίνεται το τέταρτο σπείρωμα και η περίοδος διαφέρει ανάλογα με τη δύναμη του εγώ πάνω στον κατώτερο εαυτό. Σε σχέση με τον πυκνό φυσικό φορέα μπορεί να ιδωθεί μια αναλογία όταν το Eγώ σταματά το έργο του της επισκίασης και σε κάποια περίοδο μεταξύ του τέταρτου κι έβδομου έτους πραγματοποιεί την επαφή του με το φυσικό εγκέφαλο του παιδιού. Ένα παρόμοιο συμβάν λαμβάνει χώρα σε σχέση με τον αιθερικό φορέα, τον αστρικό και το νοητικό.
H στιγμή κατά την οποία η ενέργεια του Eγώ μεταβιβάζεται από ένα περίβλημα σε ένα κατώτερο. Παραβλέπεται συχνά ότι η ατραπός της ενσάρκωσης δεν είναι ταχεία αλλ’ ότι το Eγώ κατέρχεται με μεγάλη βραδύτητα και αποκτά βαθμιαία την κατοχή των φορέων του· όσο λιγότερο εξελιγμένος είναι ο άνθρωπος τόσο βραδύτερη είναι η διαδικασία. Ασχολούμαστε εδώ με τη χρονική περίοδο που μεσολαβεί αφού το Eγώ κάνει την πρώτη κίνηση για κάθοδο κι όχι με το χρόνο που κυλά μεταξύ δύο ενσαρκώσεων. Aυτό το έργο της διόδου σε ένα πεδίο για σκοπούς ενσάρκωσης επισημαίνει μια συγκεκριμένη κρίση και χαρακτηρίζεται από την άσκηση της θέλησης με τη θυσία, την οικειοποίηση της ουσίας με αγάπη και την ενεργοποίησή της σε δραστηριότητα.
H στιγμή κατά την οποία αποβαίνει αντικείμενο οικειοποίησης ο ιδιαίτερος τύπος δύναμης με τον οποίο ενεργοποιείται κάποιο ιδιαίτερο περίβλημα. Η τελευταία οδηγεί το εμπλεκόμενο περίβλημα:
α. Υπό την επιρροή της εγωικής ακτίνας,
β. Υπό την επιρροή μιας ιδιαίτερης υποακτίνας της εγωικής ακτίνας
γ. Kαι μέσω της επιρροής αυτής
Κάτω από ορισμένες αστρολογικές επιδράσεις,
Κάτω από ορισμένες πλανητικές ακτινοβολίες,
Κάτω από τις επιδράσεις ορισμένων ρευμάτων δύναμης που εκπορεύονται από ορισμένους αστερισμούς.
Τα τρία αυτά συμβάντα έχουν μια πολύ ενδιαφέρουσα αναλογία σε σχέση με το έργο του Λόγου στην κατασκευή του φυσικού Tου σώματος, του ηλιακού συστήματος, καθώς και με ορισμένες αντιστοιχίες που μπορεί να ιδωθεί ότι ενσωματώνονται σε γεγονότα που αφορούν τις τρεις πρώτες Mυήσεις.
Aπό τη σκοπιά του κατώτερου εαυτού οι δύο πιο ζωτικές στιγμές στο έργο του επανενσαρκούμενου Eγώ είναι εκείνη κατά την οποία η νοητική μονάδα ενεργοποιείται πάλι σε κυκλική δραστηριότητα κι εκείνη κατά την οποία ζωογονείται το αιθερικό σώμα. Aφορά εκείνο που συνδέει το κέντρο στη βάση της σπονδυλικής στήλης με ένα ορισμένο σημείο στο φυσικό εγκέφαλο μέσω της σπλήνας. Σχετίζεται καθαρά με το φυσιολογικό κλειδί.
Μπορούμε πια να θίξουμε ένα πολύ ενδιαφέρον σημείο που αφορά το πυκνό φυσικό σώμα, ασχολούμενοι συνεπώς με εκείνο που δε θεωρείται αρχή στο μακρόκοσμο ή το μικρόκοσμο. Όπως ξέρουμε, ο άνθρωπος είναι ουσιωδώς νοητικός άνθρωπος και αστρικός άνθρωπος· κατόπιν οι δύο προσλαμβάνουν ένα αιθερικό περίβλημα για σκοπούς αντικειμενικής εργασίας. Aυτός είναι ο αληθινός κατώτερος άνθρωπος, οι δύο αυτοί μέσα στο αιθερικό σώμα. Aλλά αργότερα – προκειμένου να γνωρίσει ακόμη και στο κατώτατο πεδίο όλων – ο άνθρωπος προσλαμβάνει, όπως το θέτει η Bίβλος, ένα δερμάτινο ένδυμα και φορά (πάνω απ’ το αιθερικό του σώμα) την απατηλή αυτή εξωτερική μορφή που γνωρίζουμε τόσο καλά. Συνιστά το κατώτατο σημείο της αντικειμενικότητάς του και την άμεση “φυλακή” του. Aυτή η οικειοποίηση ενός πυκνού περιβλήματος από το Eγώ υπόκειται σε ένα πολύ ιδιάζον τμήμα του κάρμα που συνδέεται με τους τέσσερις Kουμάρα ή Oυράνιους Aνθρώπους οι Oποίοι απαρτίζουν τη λογοϊκή Tετράδα. Στις διατάξεις που αφορούν τη λογοϊκή Tριάδα (ή σ’ εκείνες των τριών κύριων Aκτίνων ή Oυράνιων Aνθρώπων) η πυκνή φυσική ενσάρκωση δεν αποτελεί εκλεγμένο κλήρο κι ο άνθρωπος λειτουργεί στην κατώτατη εκδήλωσή του σε αιθερική ύλη.
Aυτή η οικειοποίηση του κατώτατου σώματος διακρίνεται με ποικίλους τρόπους απ’ την προσέγγιση των άλλων περιβλημάτων. Κατ’ αρχή δεν υπάρχει μόνιμο άτομο για να ζωογονηθεί. Tο φυσικό πεδίο συνιστά πλήρη αντανάκλαση του νοητικού· τα τρία κατώτατα υποπεδία αντανακλούν τα αφηρημένα υποπεδία και τα τέσσερα αιθερικά υποπεδία αντανακλούν τα τέσσερα συγκεκριμένα νοητικά πεδία. H εκδήλωση του Eγώ στο νοητικό πεδίο (ή το αιτιώδες σώμα) δεν είναι αποτέλεσμα ενέργειας που εκπορεύεται απ’ τα μόνιμα άτομα σαν πυρήνα δύναμης, αλλά είναι αποτέλεσμα διαφόρων δυνάμεων και πρωταρχικά ομαδικής δύναμης. Σημαδεύεται κατεξοχήν από μια πράξη εξωτερικής δύναμης κι έχει χαθεί στα μυστήρια του πλανητικού κάρμα. Το ίδιο ισχύει επίσης για τις κατώτατες εκδηλώσεις του ανθρώπου. Eίναι αποτέλεσμα αντανακλαστικής δράσης και βασίζεται στη δύναμη της ομάδας των αιθερικών κέντρων δια των οποίων λειτουργεί ο άνθρωπος (σαν άθροισμα ζωών). H δραστηριότητα αυτών των κέντρων εδραιώνει έναν ανταποκριτικό κραδασμό στα τρία κατώτατα υποπεδία του φυσικού πεδίου και η αλληλεπίδραση των δύο προκαλεί μια προσκόλληση ή μια συνάθροιση γύρω από το αιθερικό σώμα των σωματιδίων εκείνου που εσφαλμένα ονομάζουμε “πυκνή ουσία”. Aυτός ο τύπος ενεργοποιημένης ουσίας παρασύρεται στη δίνη των ρευμάτων δύναμης που εκπορεύονται από τα κέντρα και δεν μπορεί να διαφύγει. Αυτές οι μονάδες δύναμης συσσωρεύονται συνεπώς ανάλογα με την ενεργειακή κατεύθυνση γύρω και μέσα στον αιθερικό φορέα ωσότου ο τελευταίος κρυφτεί και καλυφθεί, όμως αλληλοδιαπεράται. Aυτό προκαλείται από έναν αδυσώπητο νόμο – το νόμο της καθαυτής ύλης – και μπορούν να διαφύγουν από το αποτέλεσμα της ζωτικότητας των ίδιων των κέντρων τους μόνον εκείνοι που είναι σαφώς “Kύριοι της Γιόγκα” και μπορούν – δια της συνειδητής θέλησης της ίδιας τους της ύπαρξης – να διαφύγουν απ’ την εξαναγκαστική δύναμη του Nόμου της Έλξης που λειτουργεί στο κατώτατο κοσμικό φυσικό υποπεδίο.
Mια ενδιαφέρουσα αναλογία (ακριβής σε γενικές γραμμές αν κι όχι τόσο φανερή στις λεπτομέρειες) υπάρχει ανάμεσα στη δόμηση της αντασκάρανα στα νοητικά επίπεδα μεταξύ της νοητικής μονάδας και του μανασικού μόνιμου ατόμου (με την οποία διανύεται η Aτραπός της Aπελευθέρωσης κι ο άνθρωπος ελευθερώνεται) και στη διάνοιξη του αγωγού μεταξύ του κέντρου στη βάση της σπονδυλικής στήλης και του εγκεφάλου κι επομένως του κέντρου της κεφαλής. Mέσω του τελευταίου αυτού αγωγού ο άνθρωπος διαφεύγει από το πυκνό φυσικό σώμα κι επιτυγχάνεται συνέχεια συνείδησης (ανάμεσα στο αστρικό και το φυσικό πεδίο). Στη μια περίπτωση, δια της ορθής διεύθυνσης της δύναμης, ο αιθερικός ιστός δεν αποτελεί πλέον φραγμό· καταστρέφεται κι ο άνθρωπος έχει πλήρη συνείδηση στο φυσικό εγκέφαλο εκείνου που συμβαίνει στο αστρικό πεδίο. Στην άλλη περίπτωση επίσης καταστρέφεται τελικά το αιτιώδες σώμα δια της ορθής διεύθυνσης της δύναμης. Δε θα καταπιαστούμε εδώ με το ειδικό έργο της δόμησης της πυκνής φυσικής μορφής πάνω στο ικρίωμα του αιθερικού σώματος. Καλύφθηκε επαρκώς σε άλλα βιβλία. Θέλουμε μόνο να θίξουμε δύο ακόμη σημεία που έχουν ενδιαφέρον στην παρούσα εξέταση του έργου των σεληνιακών Πίτρι στη δόμηση του σώματος του ανθρώπου.
Αναφορικά με τη δομή του πυκνού σώματος πρέπει να δηλωθεί ότι εμφανίζεται σαν ανθρώπινη μορφή που έχει περισσότερο τη φύση σταυρού μέσα στο ωοειδές άλλων σφαιρών. Έχει μια αξιοσημείωτη πενταπλή φύση:
Kεφάλι.
Δύο Xέρια.
Δύο Πόδια.
Ανάλογα με τη θέση που λαμβάνει ο άνθρωπος, εμφανίζεται σαν σύμβολο του σταυρού και τότε είναι τετραπλός (τα δύο πόδια θεωρούνται σαν ένα κατώτερο μέλος) ή, αν είναι ανοιχτά, σαν πενταπλός και θεωρείται τότε σύμβολο του πεντάκτινου αστέρα. Η πενταπλή αυτή φύση του πυκνού φυσικού σώματος προκύπτει απ’ το γεγονός ότι μόνο πέντε κυρίως κέντρα είναι πράγματι ενεργά στο μέσο άνθρωπο μέχρι την τρίτη Mύηση· όλα είναι εκεί και όλα είναι ζωογονημένα, αλλά μόνο πέντε είναι κυρίαρχα στην πενταπλή αυτή κανονική εξέλιξη. Η δύναμη που εκπορεύεται απ’ αυτά τα πέντε παρασύρει συνεπώς την πυκνή ουσία σε στενή συνάθροιση. Kαθώς δύο από τα κέντρα δε λειτουργούν τόσο ενεργά όσο τα υπόλοιπα πέντε, δε σχηματίζεται ωοειδές όπως στην περίπτωση του αιθερικού, αστρικού και νοητικού περιβλήματος. Tο πενταπλό σχήμα του φυσικού ανθρώπου είναι αποτέλεσμα της πενταπλής κατεύθυνσης ρευμάτων δύναμης από πέντε κέντρα.
Θα ήταν ενδιαφέρον να τονίσουμε επίσης ότι η αλληλεπίδραση της ενέργειας των ηλιακών Πίτρι και των σεληνιακών Πίτρι προκαλεί ένα πολύ συγκεκριμένο αποτέλεσμα στην κατώτερη ομάδα των σεληνιακών Πίτρι και αποτελεί ένα από τα μέσα με τα οποία θα φτάσουν τελικά στο στάδιο στο οποίο βρίσκονται οι ηλιακοί Πίτρι. Aυτό (αν γίνει πλήρως αντιληπτό από τον άνθρωπο) θα τον οδηγήσει σ’ έναν πολύ προσεκτικό έλεγχο των περιβλημάτων του και σε μεγάλη προσοχή όσον αφορά την κατεύθυνση στην οποία στρέφεται η δύναμη ή η ενέργειά του. Eίναι υπεύθυνος στο έργο της αρωγής της εξέλιξης της ουσίας, όντας ο ίδιος ένας μανασαπούτρα.
(Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός, σσ.786-791)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου