(Aλίκη Μπέιλη, Εσωτέρα Θεραπευτική, σελ. 643)
ΚΑΝΟΝΑΣ ΠΕΜΠΤΟΣ
Ο θεραπευτής
πρέπει να επιδιώξει να συνδέσει την
ψυχή του, την καρδιά του, τον εγκέφαλό του και τα χέρια του. Έτσι μπορεί να
διαχύσει τη ζωτική θεραπευτική δύναμη στον πάσχοντα. Αυτό είναι μαγνητικό έργο.
Θεραπεύει την ασθένεια ή μπορεί να επαυξήσει τη λεγόμενη κακή κατάσταση, ανάλογα με τη γνώση του θεραπευτή.
Ο θεραπευτής πρέπει να επιδιώξει να συνδέσει την ψυχή του, τον εγκέφαλό του, την καρδιά του και την αυρική εκπόρευση. Έτσι μπορεί η παρουσία του να τροφοδοτήσει την ψυχική ζωή του πάσχοντα. Αυτό είναι έργο ακτινοβολίας. Τα χέρια δε χρειάζονται. Η ψυχή επιδεικνύει τη δύναμή της. Η ψυχή του πάσχοντα ανταποκρίνεται με την ανταπόκριση της αύρας του στην ακτινοβολία της αύρας του θεραπευτή, που είναι πλημμυρισμένη με ψυχική ενέργεια.
Μόνο από μια απλή ανάγνωση αυτού του Κανόνα
θα γίνει φανερό ότι η σημασία του είναι ζωτική για την επιτυχία κάθε
θεραπευτικού έργου. Συνοψίζει τους δύο τρόπους θεραπείας, που βασίζονται σε δύο
ικανότητες του θεραπευτή οι οποίες θεμελιώνονται σε δύο ομάδες σχετιζόμενων
όψεων στην προσωπικότητα του θεραπευτή και υποδεικνύουν δύο διαφορετικά σημεία
εξέλιξης εκ μέρους του θεραπευτή. Μια ανάλυση αυτού του Κανόνα θα μεταδώσει μια
ακόμη μεγαλύτερη ιδέα της σπουδαιότητάς του, γιατί δεν υποδεικνύει μόνο τις γραμμές
πάνω στις οποίες πρέπει να εκπαιδευθεί ο θεραπευτής, αλλά επίσης την ανάγκη να
υπάρχουν ορισμένες εσώτερες σχέσεις οι οποίες εξαρτώνται απ’ το σημείο εξέλιξης
του θεραπευτή. Επιπλέον στη μια περίπτωση το φυσικό σώμα του πάσχοντα είναι το
αντικείμενο της θεραπευτικής τέχνης, ενώ στην άλλη είναι η ψυχή του ασθενή που
νιώθει το αποτέλεσμα της θεραπευτικής ενέργειας. Στην πρώτη περίπτωση ο
θεραπευτής εργάζεται με την πράνα ή το ζωτικό πλανητικό ρευστό και στην άλλη με
την ψυχική ενέργεια.
Μπορούμε συνεπώς με βάση αυτό τον Κανόνα να
διαιρέσουμε τους θεραπευτές σε δύο ομάδες: η μια ομάδα χειρίζεται το ζωτικό
αιθερικό ρευστό που ονομάζουμε πράνα, ενώ η δεύτερη ομάδα εργάζεται σ’ ένα πολύ
υψηλότερο επίπεδο και χρησιμοποιεί την ικανότητα να προσελκύει ψυχική ενέργεια
μέσα στο σώμα (ή μάλλον στην προσωπικότητα) του θεραπευτή και – από το
απαιτούμενο κέντρο – να τη διοχετεύει πάλι στο κατάλληλο κέντρο στο σώμα του
πάσχοντα, αλλά αυτή τη φορά δια της
διέγερσης της αύρας του πάσχοντα που ελέγχεται απ’ την ψυχή του πάσχοντα. Οι
δύο τύποι ενέργειας είναι τελείως διαφορετικής ποιότητας, γιατί ο ένας είναι
καθαρά της προσωπικότητας και καλείται μερικές φορές ζωώδης μαγνητισμός και ο άλλος είναι της ψυχής, περιλαμβάνοντας
έναν τύπο ενέργειας που ονομάζεται ακτινοβολία.
Πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι στην πραγματικότητα έχουμε τρεις τύπους θεραπευτών:
1. Το
θεραπευτή που εργάζεται καθαρά μέσω μαγνητισμού και προσκομίζει τη θεραπευτική
ζωτική δύναμη του πλανητικού αιθερικού σώματος καθώς χρησιμοποιεί το ατομικό
του αιθερικό σώμα σαν αγωγό δια του οποίου η πράνα μπορεί να διαχυθεί στο
ζωτικό σώμα του πάσχοντα.
2. Το
θεραπευτή που εργάζεται σε ανώτερο επίπεδο και συνεπώς κατ’ ανάγκη μ’ έναν
ανώτερο τύπο ασθενή· χρησιμοποιεί την ενέργεια της δικής του επισκιάζουσας
ψυχής από κοινού με την ενέργεια της ατομικοποιημένης του ψυχής κι έτσι την
ακτινοβολεί στην ψυχή του ασθενή μέσα από αμφότερες τις αύρες.
3. Το θεραπευτή που μπορεί να χρησιμοποιεί και τις δύο τεχνικές και του οποίου το εύρος των επαφών και οι δυνατότητες χρησιμότητας είναι πολύ μεγαλύτερες των δύο άλλων. Μπορεί να χρησιμοποιεί με την ίδια ευκολία την ενέργεια της ψυχής ή τη ζωτική πρανική δύναμη και συνεπώς έχει κυριαρχήσει και τις δύο τεχνικές που διέπουν τις δύο ομάδες των σχετικών ικανοτήτων. Αυτή η κατηγορία θεραπευτών είναι πολύ σπανιότερη από τις άλλες δύο.
Προς το παρόν στο σημερινό κόσμο δε
διδάσκεται κανένα αληθινό σύστημα πνευματικής θεραπείας σε υποψήφιους
θεραπευτές. Αντίθετα καταβάλλεται προσπάθεια να βασιστεί η όλη διαδικασία και
οι χρησιμοποιούμενες τεχνικές σε καθαρά νοητικά επίπεδα, σε συστήματα
επιβεβαίωσης, σε τρόπους προσευχής, σε διέγερση της θέλησης-για-ζωή του
πάσχοντα και περιστασιακά στη χρησιμοποίηση μαγνητικών ή υπνωτιστικών υποβολών
σε σχέση με το αιθερικό σώμα· διδάσκονται διάφορες μορφές εφαρμοσμένης
υποκειμενικής σκέψης, αλλά καμιά αληθινή φόρμουλα για μια νοήμονα και
αναμενόμενη θεραπεία· μόνο μια αόριστη πίστη του θεραπευτή και του ασθενή και
μια τυφλή αυθυποβολή σε ό,τι πρέπει να δημιουργήσει η αναγνώριση κι επιβεβαίωση
της θεότητας.
Όμως η αληθινή θεραπεία βασίζεται σε ορισμένες γενικές αρχές που απαιτούν σαφή νοητική αποδοχή· ωστόσο οι μέθοδοι που εφαρμόζονται είναι σαφώς φυσικές, χρησιμοποιώντας τα αιθερικά ρεύματα και τα κέντρα του αιθερικού σώματος, όπως η επίθεση των χεριών και η εδραίωση σχέσεων που επηρεάζουν το φυσικό σώμα και οι οποίες δεν είναι καθόλου νοητικής φύσης και δεν απαιτείται να έχουν οικειοποιηθεί και να διατηρούνται στο νου του ασθενή. Το αιθερικό σώμα έχει φυσική φύση κι αυτό δεν πρέπει να λησμονείται και χρειάζεται συχνή επανάληψη. Όπως είδαμε προηγουμένως, υπάρχουν τρεις βασικές αρχές τις οποίες βεβαιώνει και πιστεύει ο θεραπευτής και βοηθείται πάρα πολύ εφόσον τις αποδέχεται κι ο ασθενής:
1. Δεν
υπάρχει στην πραγματικότητα χωρισμός. Το πλανητικό αιθερικό σώμα είναι ένα
σύνολο αδιάσπαστο και συνεχές· αυτού του αιθερικού σώματος τα αντίστοιχα του
θεραπευτή και του ασθενή αποτελούν ακέραια κι εγγενή μέρη.
2. Υπάρχει
μια αδιάσπαστη (αν και πιθανόν μη αντιληπτή) σχέση μεταξύ του αιθερικού σώματος
του θεραπευτή κι εκείνου του ασθενή, η
οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί όταν επέλθει επαφή, για μια οριστική κυκλοφορία
ενεργειών.
3. Οι
αγωγοί της σχέσης μπορούν να διοχετεύουν πολλούς και διαφορετικούς τύπους
ενέργειας που διαβιβάζονται από το θεραπευτή στον ασθενή. Στο γεγονός αυτό
βρίσκεται ελπίδα και κίνδυνος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου