… Ο δρόμος γι’ αυτούς δεν είναι πια τόσο σκοτεινός …»
Ο Χριστός
είπε ότι ο άνθρωπος είναι θείος. Είχε δίκιο; Αν ο άνθρωπος είναι θείος και υιός
του Πατρός, ας προχωρήσουμε να εκφράσουμε αυτή τη θειότητα και να διεκδικήσουμε
τα πρωτοτόκια μας. Στο παρελθόν αφιερώσαμε πολλή σκέψη και συζήτηση για το Θεό.
Ο υπερβατικός Θεός αναγνωρίσθηκε και απορρίφθηκε. Ο ενύπαρκτος Θεός είναι στα
πρόθυρα της αναγνώρισης και σ’ αυτή την αναγνώριση βρίσκεται ασφαλώς η διέξοδος για τον άνθρωπο.
Είμαστε άραγε θείοι; Αυτό είναι το πολύ σπουδαίο ερώτημα.
Εάν ο
άνθρωπος είναι θείος, αν η μαρτυρία των αιώνων είναι αληθινή και αν ο Χριστός
ήρθε να μας δείξει τη θειότητα σε έκφραση και να θεμελιώσει τη νέα βασιλεία,
τότε η κατάρρευση σήμερα των παλιών μορφών και η πλατιά καταστροφή των γνωστών
δομών της κοινωνίας και της θρησκείας μπορεί να είναι απλά μέρος της διαδικασίας θέσπισης των νέων μεθόδων της ζωής και του σχεδιασμένου έργου ενός ζωτικού
εξελισσόμενου πνεύματος. Η αντίδραση στην εμφάνιση της βασιλείας μπορεί να
εξηγεί την αναταραχή των μαζών και η γενική ευαίσθητη ανταπόκριση στα νέα ιδανικά
μπορεί να οφείλεται στην κρούση της δύναμης της βασιλείας στις διάνοιες των πιο
προχωρημένων ανθρώπων του κόσμου. Ο μυστικιστής και ο Χριστιανός μπορούν να
μιλούν με όρους της βασιλείας του Θεού· οι φιλάνθρωποι και οι φιλόσοφοι μπορούν
να μιλούν με όρους της παγκόσμιας κοινότητας, του νέου πολιτισμού, της
παγκόσμιας ομοσπονδίας των εθνών, της ανθρωπότητας σαν συλλογικό σώμα, της ζωής
της κοινότητας και του διεθνισμού και της οικονομικής αλληλεξάρτησης και της
παγκόσμιας ενότητας· αλλά αυτά είναι απλά λόγια και ονόματα που διάφοροι τύποι
διάνοιας εφαρμόζουν στο μεγάλο αναδυόμενο γεγονός ενός νέου βασιλείου της φύσης
που προβάλλει απ’ το ανθρώπινο βασίλειο, με τις δικές του αρχές ζωής, τους
νόμους της ομαδικής ευημερίας και της αδελφότητας του ανθρώπου. …
Η ανάγκη μας σήμερα είναι να δούμε το κρυμμένο νήμα του σκοπού που θα μας βγάλει από το φαινομενικό αδιέξοδο· να απομονώσουμε από τις πολλές θεωρίες τη βασική εκείνη θεωρία που δεν έχει τις ρίζες της μόνο στο παρελθόν, αλλά είναι ικανή να εφαρμοσθεί μ’ ένα νέο τρόπο, με νέους όρους, από εκείνους που έχουν διαποτισθεί από το νέο όραμα. Χρειαζόμαστε εκείνο που ο Δρ. Σβάιτσερ αποκαλεί “…την αναγνώριση ότι ο πολιτισμός βασίζεται σε κάποιο είδος θεωρίας του σύμπαντος και μπορεί να αποκατασταθεί μόνο με την πνευματική αφύπνιση και τη θέληση για ηθικό καλό στις μάζες του ανθρώπινου γένους”. Αυτή η αφύπνιση είναι ήδη εδώ και η θέληση για το καλό είναι παρούσα. …
Κάποιος παρατήρησε ότι τα βάσανά μας αυτή την εποχή οφείλονται κυρίως στην έλλειψη ενορατικής αντίληψης εκ μέρους εκείνων που μπορούν να εντυπώσουν τις μάζες και να οδηγήσουν τους ανθρώπους προς τα εμπρός. Επιζητούν να οδηγούν με νοητικές μεθόδους και εξαναγκασμούς και όχι με την ενορατική παρουσίαση της πραγματικότητας που το παιδί και ο σώφρων άνθρωπος μπορούν συγχρόνως να αναγνωρίσουν. Εκείνο που χρειάζεται είναι το όραμα, γιατί “όπου δεν υπάρχει όραμα οι λαοί χάνονται”. Δεν μας έλειψε ο ιδεαλισμός ούτε υπήρξαμε πολύ άφρονες. Οι περισσότεροι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν ζητήματα και προβλήματα, δρουν με ειλικρίνεια, ακόμη και αν η γραμμή δράσης τους μπορεί να φαίνεται εσφαλμένη. Αλλά το εξέχον λάθος μας υπήρξε η αποτυχία να προβούμε σ’ εκείνες τις προσαρμογές και τις θυσίες της προσωπικότητας που θα έκαναν εφικτή την πραγμάτωση. …
Η υπακοή στο ύψιστο που γνωρίζει κανείς, τόσο στα μικρά όσο και στα μεγάλα πράγματα, είναι ένας πολύ απλός κανόνας για να τον ακολουθήσουν πολλοί, είναι όμως το μυστικό του Δρόμου. Ζητούμε τόσα πολλά και όταν μας δίνεται ένας απλός κανόνας και μας λένε να υπακούμε μόνο τη φωνή της συνείδησης και ν’ ακολουθούμε τη λάμψη του φωτός που μπορούμε να δούμε, δεν το βρίσκουμε αρκετά ενδιαφέρον για να προκαλέσει άμεση υπακοή. Αλλά αυτός ήταν ο πρώτος κανόνας που ακολούθησε ο Χριστός και όταν ήταν ακόμη παιδί είπε ότι ήρθε ν’ ασχοληθεί με “τα του Πατρός Του”. Υπάκουσε στην κλήση. Έκανε όπως Του είπε ο Θεός· ακολούθησε βήμα προς βήμα την εσώτερη φωνή – και αυτή Τον οδήγησε από τη Βηθλεέμ στο Γολγοθά. Τον οδήγησε όμως τελικά στο Όρος της Ανάληψης. Μας έδειξε τα αποτελέσματα της υπακοής και “έμαθεν αφ’ ών έπαθε την υπακοήν”. Πλήρωσε το τίμημα και μας αποκάλυψε τι είναι και τι κάνει ο Θεός στον άνθρωπο. …
Το επίτευγμα
της ανθρώπινης τελειοποίησης δεν είναι το απλό ζήτημα της δημιουργίας καλού
χαρακτήρα και το να είναι κανείς καλός και αγαθός. Χρειάζονται περισσότερα απ’
αυτό. Είναι ζήτημα κατανόησης και
μιας νέας και ρυθμισμένης εσώτερης
στάσης, προσανατολισμένης στην
υπηρεσία του ανθρώπου, στον οποίο εκφράζεται ο Θεός. “Ο γαρ μη αγαπών τον
αδελφόν όν εώρακε, τον Θεόν, όν ουχ εώρακε, πώς δύναται αγαπάν;” Αυτό είναι το ερώτημα
που ο Ιωάννης, ο αγαπημένος Απόστολος, θέτει και που εμείς σαν φυλή δεν
επιχειρήσαμε ακόμη να απαντήσουμε. Η ζωτική ανάγκη είναι να επιστρέψουμε στην
απλή θεμελιώδη οδηγία που μας δόθηκε και να μάθουμε ν’ αγαπούμε τον αδελφό μας.
Η αγάπη δεν είναι μια αισθηματική και συγκινησιακή κατάσταση συνείδησης.
Υπολογίζει το σημείο εξέλιξης και την ανάπτυξη του χαρακτήρα εκείνων που πρέπει
ν’ αγαπηθούν· αλλά παρόλα αυτά είναι μια αγάπη που βλέπει αληθινά και η οποία, επειδή
βλέπει τόσο αληθινά μπορεί να δρα με σύνεση. Είναι μια αγάπη που αντιλαμβάνεται
ότι ο κόσμος χρειάζεται αγάπη και ότι ένα πνεύμα αγάπης (που είναι πνεύμα
περιεκτικότητας, ανοχής, δίκαιης κρίσης και μακρόπνοου οράματος) μπορεί να
οδηγήσει όλους τους ανθρώπους σ’ εκείνη την εξωτερική ενότητα που βασίζεται σε
μια αναγνωρισμένη εσώτερη σχέση. … Είμαστε όλοι έτοιμοι να δεχθούμε αγάπη.
Είμαστε όλοι πρόθυμοι να αγαπηθούμε γιατί αντιλαμβανόμαστε, ασυνείδητα αν όχι
συνειδητά, ότι
αγάπη σημαίνει υπηρεσία και μας αρέσει να μας υπηρετούν. Ήρθε ο καιρός που πρέπει
να αλλάξει η ιδιοτελής αυτή στάση προς τη ζωή και πρέπει να μάθουμε να δίνουμε
και όχι να ζητούμε αγάπη, να προβαίνουμε στην υπηρεσία όλων όσα συναντούμε
καθημερινά και να μην προσδοκούμε ούτε ν’ απαιτούμε τίποτε για το χωριστό
εαυτό.
Όταν αυτό το πνεύμα γενικευθεί, τότε θα δούμε μια ταχύτερη ολοκλήρωση των επιθυμητών αλλαγών. Θεολογικά μας ειπώθηκε ότι “ο Θεός είναι αγάπη” και έπειτα Τον ερμηνεύουμε με όρους του δικού μας μίσους, των δικών μας περιορισμένων ιδανικών, των στενών θεολογιών και των χωριστικών μας στάσεων. ….
Η κατανόηση
της αγάπης και η έκφραση της αγάπης είναι αυστηρά προσωπικά θέματα. Η αγάπη
μπορεί να μένει αόριστα θεωρία ή συναισθηματική εμπειρία. Μπορεί να γίνει
κινητήριος παράγοντας της ζωής και κάτι που συνεισφέρει στο σύνολο. Αν ο
καθένας σκεφθεί για λογαριασμό του το νόημα της αγάπης στη ζωή του και αν όλοι
αποφάσιζαν να δώσουν αγάπη και κατανόηση (όχι συναισθηματικές αντιδράσεις, αλλά
σταθερή, μόνιμη, κατανοούσα αγάπη) τότε οι περιπλοκές στον ταραγμένο αυτό κόσμο
θα εξοβελίζονταν και θα γινόταν ένας ευκολότερος τόπος για να ζήσουμε σ’ αυτόν.
Η αγάπη είναι ουσιαστικά η αντίληψη της αδελφοσύνης. Είναι η αναγνώριση ότι
όλοι είμαστε τέκνα του Ενός Πατρός· είναι έλεος και συμπόνια και κατανόηση και
υπομονή. Είναι η αληθινή έκφραση της ζωής του Θεού.
Αγάπη, υπηρεσία, αυταπάρνηση που προσφέρονται στο μέγιστο για την βοήθεια του κόσμου, επεξηγούνται μέσα από τον παρακάτω μύθο που σχετίζεται με τον Βούδδα:
«Με την πίστη ότι πέτυχε το τελευταίο στάδιο της τελείωσης, ο Βούδδας επρόκειτο να εγκαταλείψει την ύπαρξη στον πεπερασμένο χώρο και χρόνο, να αφήσει κάθε λύπη και οδύνη για την αγνή ύπαρξη της παγκόσμιας και αιώνιας μακαριότητας.
Εκείνη τη στιγμή μια περαστική
νυχτερίδα έχαψε μια σκνίπα που βόμβιζε.
«Στάσου», είπε το Φωτισμένο Ον, «η
κατάσταση της τελείωσης στην οποία εισέρχομαι,
δεν είναι παρά η τελείωση του εαυτού μου, μια μοναδική τελείωση, η
πληρότητά μου είναι μια μοναδική πληρότητα· επομένως δεν είμαι ακόμη ένα παγκόσμιο
Ον. Άλλα όντα υποφέρουν ακόμη από ατέλεια, ύπαρξη και επακόλουθο θάνατο. Η
συμπόνια γι’ αυτά ξυπνά ακόμη μέσα μου, καθώς ατενίζω τις οδύνες τους.
Το δρόμο της ζωής προς την
τελείωση τον έχω αληθινά και πραγματικά φωτίσει γι’ αυτά· αλλά, μπορούν να βαδίσουν
αυτό το δρόμο χωρίς εμένα;
Η μοναδική τελείωση του εαυτού μου
που ονειρεύθηκα, η τελείωση του δικού μου χαρακτήρα και της προσωπικότητας δεν
είναι παρά ατέλεια όταν ένα άλλο ον – μια απλή σκνίπα – υποφέρει ακόμη από την
ατέλεια του ίδιου της του είδους.
Κανένα ον δεν μπορεί να φθάσει
μόνο του στη μακαριότητα· πρέπει όλοι μαζί να τη φθάσουμε και αυτή η μοναδική μακαριότητα
ανήκει στον καθένα. Γιατί δεν είμαι μέσα σε κάθε άλλο ον και δεν είναι κάθε
άλλο ον μέσα μου;»
Με ήρεμη χαμηλή φωνή σε κάθε εαυτό
μιλά έτσι ο Βούδδας, με την έμπνευση
στον εσώτερο χαρακτήρα, την έφεση
στην εξωτερική προσωπικότητα, μετουσιώνοντας αιώνια τον εαυτό σε
μη-εαυτό, κάθε πραγματικότητα
εξαρτώμενη από άλλη, ένας διαρκής τρόπος ζωής για να βαδίσει προς την τελείωση
του καθενός, των πάντων.
Αυτός που αισθάνεται την παρόρμηση να περάσει αυτόν τον
Δρόμο, εντούτοις αγαπά τον αδελφό του που βρίσκεται στο σκοτάδι, στρέφεται πάνω
στο στυλοβάτη του φωτός και γυρίζει προς την άλλη κατεύθυνση. Ατενίζει το
σκοτάδι και τότε τα επτά κέντρα φωτός που είναι μέσα του μεταβιβάζουν το φως
που ξεχύνεται προς τα έξω και ιδού! η
όψη αυτών που βρίσκονται πάνω στο σκοτεινό δρόμο δέχεται αυτό το φως. Ο δρόμος
γι’ αυτούς δεν είναι πια τόσο σκοτεινός.
(Αλίκη Μπέιλη, Επιλογή «Από τη Βηθλεέμ στον Γολγοθά» κ.ά.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου