Ιστολόγιο για τον Νέο Όμιλο των Παγκόσμιων Εξυπηρετητών

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

 To μυστήριο του Θανάτου και της Σταύρωσης

Πολλοί ανθρωπολόγοι μιλάνε για το πώς το ταμπού του σεξ της Βικτωριανής εποχής έδωσε τη θέση του στο ταμπού του θανάτου της σύγχρονης εποχής. Ο κοινός θάνατος των οικείων προσώπων ή ο δικός μας, θεωρούνται θέματα απωθητικά για στοχασμό ή συζήτηση. Στην αφετηρία αυτής της ανατροπής συναντάμε την τάση του κοινωνικού περιβάλλοντος να αποκρύπτει και να αρνείται τον θάνατο. Έτσι τις περισσότερες φορές προκειμένου, υποτίθεται, να προφυλάξουμε τον ετοιμοθάνατο του στερούμε την αλήθεια για την κατάστασή του, δεν επιτρέπουμε σε παιδιά να παραβρίσκονται σε κηδείες, ενώ έχουμε αλλάξει τον τόπο του θανάτου. Οι άνθρωποι  δεν πεθαίνουν πια στο σπίτι τους αλλά στο νοσοκομείο, μόνοι, το νεκρό σώμα, γρήγορα απομακρύνεται από τον θάλαμο προετοιμάζεται επί χρήμασι από επαγγελματίες και εκτίθεται τελευταία φορά στην εκκλησία μέσα σε φέρετρο.

 Η πανδημία του τελευταίου χρόνου έρχεται να προσβάλλει αυτήν την υλιστική τάση του Δυτικού κόσμου να αορατοποιεί τον θάνατο. Πλέον η σκιά του θανάτου έχει πέσει πάνω στους καλοζωισμένους δυτικούς, που ανατραφήκαμε με μια απαίτηση μακροζωίας, ασφάλειας και αιώνιας νεότητας.

Είναι όμως ο θάνατος τόσο άγριος; Είναι όντως ο αιώνιος εχθρός; Η εσωτερική διδασκαλία μας μιλάει για την ομορφιά του θανάτου. Ο θάνατος είναι ο  απελευθερωτής από την μορφή, ενώ η διαδικασία του δεν είναι κάτι περισσότερο «από μια κουρά μαλλιών» (Μόρυα, Φώτιση), μια απόρριψη φθαρμένης ύλης. Θυμίζω την ζωντανή εικονοπλασία του Βούδα: ο θάνατος είναι ο σπουδαίος ποιμένας, που με το καμτσίκι του βγάζει τα γελάδια, ήτοι την ατομική συνείδηση, από τα στενά μαντριά του ένσαρκου βίου για να βοσκήσουν σε ευρύτερα λιβάδια. Ο θάνατος εδώ είναι μια μετάβαση σε άλλα πιο ευρύχωρα συνειδησιακά πεδία. Η συνείδηση συνεχίζει αδιάλειπτα το ταξίδι της.

Στο παρακάτω βίντεο ο Μ Robbins μας παρουσιάζει το μυστήριο του θανάτου από την οπτική της συνέχειας, της επιβίωσης της συνείδησης από το  θάνατο της μορφής.

 

ΒΙΝΤΕΟ:  Η ΠΛΑΝΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

 

Σήμερα Μεγάλη Παρασκευή γιορτάζουμε το Μυστήριο της Σταύρωσης. Η θυσία του Ιησού μας αποκαλύπτει μια άλλη όψη του θανάτου: το γεγονός της Αθανασίας. Εδώ η χρήση του θανάτου, η καταστροφική όψη της πρώτης ακτίνας, δεν επιβάλλεται από τους Κύριους του Κάρμα ή την θέληση της ψυχής προς την επαναστατημένη και φοβισμένη προσωπικότητα. Εδώ ο θάνατος αφορά την εντολή του Πατρός, το παράγγελμα της ΘΥΣΙΑΣ για το καλό του όλου, προς την συγχωνευμένη ψυχή και προσωπικότητα, προκειμένου το Σχέδιο να πραγματωθεί και μικρότερες ζωές να ζήσουν πληρέστερα. Στην Γεσθημανή, «ο Χριστός, αντιπροσωπεύοντας το ανθρώπινο γένος, αγκυροβόλησε ή εδραίωσε τη θέληση του Θεού πάνω στη γη και την έκανε δυνατή για την νοήμονα ανθρωπότητα να την εκτελέσει» (Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας, 606). Είναι το δράμα της Γεσθημανής, η υποταγή του προσωπικού θελήματος και η ευθυγράμμισή του με το Θέλημα του Πατρός, που μας οδηγεί στην Αθανασία. Ζούμε την Ζωή του Μεγάλου Όντος. Ο Μεγάλος Θάνατος, το να επαναλάβουμε συνειδητά το δρόμο της Θυσίας του Μεγάλου Όντος, νικά τους μικρούς θανάτους και τον φόβο του θανάτου. 

ΘΑΝΑΤΩ ΘΑΝΑΤΟΝ ΠΑΤΗΣΑΣ 

ΚΑΙ ΤΟΙΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΜΝΗΜΑΣΙ ΖΩΗΝ ΧΑΡΙΣΑΜΕΝΟΣ

(Το παραπάνω κείμενο συντάχθηκε από την αδελφή Ε.Σ.

Η μετάφραση και ο υποτιτλισμός του βίντεο αποτελούν ομαδική εργασία)