«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,
Κυριακή 18 Μαΐου 2025
Κείμενο που διαμοιράστηκε
.jpg)
Τρόπος Προσέγγισης στην Εξωτερίκευση (Αύγουστος 1946)
Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που προβάλλουν από το θέμα του εκπληκτικού κι επικείμενου αυτού γεγονότος (την επανεμφάνιση της Ιεραρχίας στο φυσικό πεδίο) είναι ο παράγοντας των αναπτύξεων και των προσαρμογών που συνεχίζονται μέσα στην ίδια την Ιεραρχία για την προετοιμασία αυτού του γεγονότος. Παρεμπιπτόντως θα ήθελα να τονίσω εδώ πως ό,τι θα συμβεί κι ό,τι συμβαίνει ήδη δοκιμαστικά είναι η εξωτερίκευση των Άσραμ. Τα μεγάλα επίσημα τμήματα, όπως το τμήμα της διδασκαλίας (2η ακτίνα) ή εκείνο των αναδυόμενων πολιτισμών (3η ακτίνα) , δεν πρόκειται να επανεμφανισθούν αυτή τη στιγμή. Oι δραστηριότητές τους θα διατηρηθούν για πολύ καιρό ακόμη μέσα στην Ιεραρχία στο δικό της πεδίο. Το πρώτο βήμα είναι η επανεμφάνιση ορισμένων Άσραμ που ελέγχονται από ορισμένους Διδασκάλους στο φυσικό πεδίο, που θα εφελκύσουν γενική αναγνώριση και θα εγγυηθούν στο κοινό το γεγονός της Ιεραρχίας και την αποκατάσταση των Μυστηρίων. Αργότερα, αν αυτά τα βήματα αποδειχθούν επιτυχή, θα γίνουν δυνατές άλλες και πιο σημαντικές επανεμφανίσεις, αρχίζοντας από την επιστροφή του Χριστού.
Αλλά στο μεταξύ μέσα στην Ιεραρχία και σε σχέση με τα Μέλη της γίνονται μεγάλα και μνημειώδη συμβάντα. Oι μαθητές στην περιφέρεια κάθε άσραμ έχουν την τάση να μην παρατηρούν την εκπαίδευση και τις στάσεις Εκείνων που είναι ανώτεροί τους σ’ ένα Άσραμ· συχνά παραβλέπουν το γεγονός ότι κι Αυτοί επίσης – από τον Χριστό μέχρι τον ταπεινότερο μυημένο – βρίσκονται σε διαδικασία σταθερής κι αυξανόμενης ιεραρχικής πειθαρχίας, εκγύμνασης και καθοδήγησης. Επειδή οι ανώτεροι μαθητές και μυημένοι έχουν προσεγγίσει ένα στόχο που φαινόταν επί πολύ εντελώς απρόσιτος για το μέσο ζηλωτή, υποτίθεται ότι έχουν επιτύχει· το γεγονός ότι έχουν περάσει μόνο έναν οδοδείκτη πάνω στον ατέλειωτο Δρόμο της Ευδαιμονίας λησμονείται ολοκληρωτικά. Αλλά εξαιτίας της ώθησης της ίδιας της ζωής, η πρόοδος συνεχίζεται διαρκώς· η γνώση πρέπει πάντα να μετουσιώνεται σε σοφία· η αγάπη πρέπει πάντα να συνοδεύεται από θεία θέληση· ο σχεδιασμός πρέπει πάντα να δίνει τη θέση του στο θείο σκοπό· το φως πρέπει πάντα να ακολουθείται από ζωή· από την Ιεραρχία ο μυημένος πρέπει να περάσει στη Σαμπάλλα και από τη Σαμπάλλα να ακολουθήσει τη μια ή την άλλη από τις επτά Ατραπούς· η Ατραπός της Εξέλιξης δίνει τη θέση της στην Oδό της Ανώτερης Εξέλιξης· οι πλανητικές αναγνωρίσεις επεκτείνονται τελικά σε ηλιακές επαφές· η Χριστική συνείδηση ανελίσσεται τελικά σε κάτι τόσο παμπεριεκτικό ώστε δεν έχουμε ακόμη λέξεις ούτε και ανάγκη λέξεων γι’ αυτό· η αναγνώριση του Πατρός και της εναδικής ύπαρξης κάνει όλες τις μικρότερες αναγνωρίσεις να σβήσουν και η ψυχική συνείδηση και η προοδευτική ζωή μέσα στη μορφή δεν αποτελούν πλέον στόχους κι αφήνονται πολύ πίσω.
... ...
Στη σύνθεση και την παμπεριεκτική επίγνωση της μεγάλης Ζωής που περιέχει όλα όσα υπάρχουν, καθετί (εκτός απ’ ό,τι είναι γνωστό ως κακό) διατηρείται και διαρκεί για πάντα.
Θα έχετε παρατηρήσει (αν είστε αληθινοί σπουδαστές εκείνου που έχω δώσει στον κόσμο) ότι οι πληροφορίες σχετικά με την Ιεραρχία διακρίνονται σε τρεις κύριες κατηγορίες:
1. Το έργο της Ιεραρχίας σε σχέση με τον άνθρωπο και τους τρεις κόσμους της ανθρώπινης εξέλιξης.
2. Την ενδόμυχη σύσταση της Ιεραρχίας και την ενδότερη δραστηριότητά της.
3. Την υπέρτερη σχέση της με τη Σαμπάλλα και την εξωπλανητική ζωντάνια.
Μεγάλο μέρος όσων σας μεταδόθηκαν στις δύο τελευταίες κατηγορίες έσμιξε από σας σε μια ενδιαφέρουσα αλλά εντελώς μη πρακτική αντίληψη ότι η Ιεραρχία έχει εμφανώς μια δική της ζωή που βαίνει ανεξάρτητα από την ανθρωπότητα κι ότι οι στόχοι και οι αντικειμενικοί της σκοποί δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον για σας. Αυτά τα συμπεράσματα εξαρτώνται από το πόσο κυριαρχεί ο χωριστικός σας νους, γιατί στην πραγματικότητα το έργο κι η δραστηριότητα που βαίνει και στα τρία κέντρα – τη Σαμπάλλα, την Ιεραρχία και την Ανθρωπότητα – σμίγει, συγχωνεύεται και αλληλοεξαρτάται· είναι όλα αμοιβαία εφελκυστικά κι επικλητικά.
Το γεγονός, λόγου χάρη, ότι η Ιεραρχία προσεγγίζει πλησιέστερα την ανθρωπότητα και τελικά θα κάνει την εμφάνισή της πάνω στο φυσικό πεδίο οφείλεται όχι μόνο στην ιεραρχική πρόθεση, αλλά στην απαίτηση του ανθρώπινου γένους και στον ισχυρό κραδασμό και φθόγγο που εδραίωσε η ανθρωπότητα. Σ’ αυτό το βαθμό η ανθρωπότητα ελέγχει κάποιες από τις δραστηριότητες της Ιεραρχίας κι έτσι κατασταλάζει η δράση. Την ίδια στιγμή όλα όσα συμβαίνουν μπορούν να ανιχνευθούν στη Σαμπάλλα, ενυπάρχουν στο θείο σκοπό και ωθούνται και παρακινούνται από τη Σαμπαλλική ενέργεια η οποία στην πλειονότητα των περιπτώσεων διανέμεται σε ολόκληρο τον πλανήτη μέσω της Ιεραρχίας. Τόσο η Ιεραρχία όσο και η Ανθρωπότητα περιέρχονται υπό την επιρροή εξωπλανητικών δυνάμεων που κάνουν την κρούση τους πάνω στον πλανήτη μέσω της Σαμπάλλα. Επομένως προβάλλει μια μεγάλη αλληλεξάρτηση της οποίας το κεφαλικό, το καρδιακό και το ηλιοπλεγματικό κέντρο στο αιθερικό σώμα του ανθρώπου είναι σύμβολα· η ενοποιημένη τους σχέση κάνει τον άνθρωπο να λειτουργεί και να καταδεικνύεται σαν ένα συνεκτικό όλο σε ένα ιδιαίτερο επίπεδο συνείδησης. Είναι ουσιαστικό οι μαθητές να προσπαθήσουν να το συλλάβουν κι έτσι να αναπτύξουν μέσα τους τουλάχιστον τα στοιχεία αυτής της συνθετικής ενοποιημένης σύλληψης των ζωντανών συνθηκών και μιας ζωτικής κατάστασης.
Οι οδηγίες αυτές μπορούν να βοηθήσουν όλους τους ειλικρινείς ζηλωτές και μαθητές να αναπτύξουν αυτό τον τύπο κατανόησης με όσο το δυνατό μεγαλύτερη ταχύτητα κι ακρίβεια. Είναι διακριτικό του ιεραρχικού τύπου νου: αφορά τον ίδιο σαν μια θεία ομάδα που έχει συνείδηση της έλξης και της εφελκυστικής δύναμης του ύψιστου κέντρου, της Σαμπάλλα, ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της ανθρωπότητας και είναι ευαίσθητος στην “κλήση” του τρίτου εκείνου κύριου κέντρου δια του οποίου εκφράζεται η ζωή του πλανητικού Λόγου. Συνεπώς η συνείδηση του Διδασκάλου ασχολείται με τρεις κύριες γραμμές ευθύνης, αλλά μόνο μια απ’ αυτές είναι έμφυτη μέσα στο ζωντανό οργανισμό του οποίου αποτελεί τμήμα· αυτή η όψη της ζωής Του είναι επικλητική σε δύο κατευθύνσεις: προς τη Σαμπάλλα και την Ανθρωπότητα· γι’ Αυτόν τα δύο άλλα κέντρα είναι εφελκυστικά.
Σήμερα τα ανθρώπινα όντα σαν σύνολο είναι τόσο ισχυρά επικλητικά, ώστε ολόκληρη η τάση της ζωής της Ιεραρχίας και τα μέχρι σήμερα σχέδια Της υπόκεινται σε αλλαγή, σε αναβολή όσον αφορά ορισμένες ενδόμυχες και καθαρά ιεραρχικές αποφάσεις και σε επιτάχυνση ορισμένων σχεδίων που είχαν καταστρωθεί (αν μπορώ να χρησιμοποιήσω μια τέτοια λέξη) για να λάβουν χώρα αρκετούς αιώνες αργότερα απ’ ό,τι σ’ αυτόν, αλλά τα οποία – εξαιτίας της απρόσμενης ετοιμότητας της ανθρωπότητας – μπορούν να λάβουν χώρα χωρίς να είναι πραγματικά πρόωρα, αλλά με ασφάλεια και στο πλήρωμα του χρόνου· αυτό το πλήρωμα του χρόνου όσον αφορά τον ιδιαίτερο σχεδιασμό με τον οποίο ασχολείται, είναι από τώρα μέχρι το 2025 μ.Χ. – μια πραγματικά σύντομη χρονική περίοδο στην οποία θα δούμε να κορυφώνεται ο μεγαλύτερος σκοπός του πλανητικού Λόγου που εργάζεται μέσω των τριών κύριων κέντρων μέσα στο σώμα της εκδήλωσής Του. Αυτός ο σκοπός είχε τριπλή φύση:
1. Περιλάμβανε την ικανότητα Εκείνων στην Αίθουσα Συμβουλίου στη Σαμπάλλα να αντιδρούν και να απορροφούν ορισμένες εξωπλανητικές ενέργειες και να τις χρησιμοποιούν με μια ενδοπλανητική έννοια. Δεν περίμεναν οι Διευθύνοντες Πράκτορες αυτών των δυνάμεων ότι ο πλανητικός μας Λόγος θα μπορούσε να επιτύχει έναν ορισμένο στόχο τόσο γρήγορα σε χρόνο και χώρο όπως έκανε.
2. Περιλάμβανε μια μεγάλη διεύρυνση, αριθμητικά και στη συνείδηση της Ιεραρχίας. Αυτό προδικάζει μια μεγάλη εισροή μυημένων και μαθητών και μια τρομακτική εισροή εκείνου που εσωτερικά καλείται “αγγελική ουσία” από το ντεβαϊκό βασίλειο υπό τη διεύθυνση ορισμένων μεγάλων Ντέβα που συνδέθηκαν με την Ιεραρχία στη διάρκεια των περασμένων διακοσίων ετών. Αυτό πάλι δεν αναμενόταν τόσο νωρίς. Το αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος είναι ότι η θύρα της μύησης από την οποία περνά το ανθρώπινο γένος στέκει πιο διάπλατα ανοικτή (μιλώντας συμβολικά) από ποτέ πριν και την ίδια στιγμή οι Διδάσκαλοι περνούν με μεγαλύτερη ταχύτητα στην Oδό της Ανώτερης Εξέλιξης· αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι μυημένοι προσαρμόζονται τόσο γοργά να πάρουν τη θέση Τους και οι μαθητές κινούνται στη θέση του μυημένου τόσο γρήγορα, ώστε έχει γίνει εύλογη μια μεγάλη πίεση προς τα εμπρός.
3. Περιλάμβανε τελικά μια μεγάλη αφύπνιση στην ανθρώπινη οικογένεια κι έναν κύριο πνευματικό αναπροσανατολισμό. Αυτή πάλι αναμενόταν ότι θα εκπληρωθεί όταν ο ήλιος θα περάσει στον Αιγόκερω μετά από 2300 χρόνια. Αλλά έχει ήδη συμβεί κι αναγκαστικά έχει επιφέρει μια βασική αναπροσαρμογή στα σχέδια της Ιεραρχίας και μια ανανεωμένη έμφαση στο σκοπό όπως καταγράφεται στη Σαμπάλλα.
Αυτό επειδή είναι πραγματικό κι έχει ωριμάσει ο χρόνος για μια απόφαση, προκάλεσε μια ενδοπλανητική ζύμωση και μια μεγάλη δραστηριότητα στα τρία κύρια κέντρα.
...
Σ’ αυτό το τμήμα των εκπαιδευτικών μας θεμάτων (αν μπορώ να τα αποκαλέσω έτσι) θα ασχοληθούμε κυρίως με την ανταπόκριση και την επακόλουθη δραστηριότητα της Ιεραρχίας σε σχέση με την ανθρωπότητα. Αυτή θα πάρει τη μορφή μιας νέας Προσέγγισης και μιας εξωτερικής επανεμφάνισης.
Θα ήταν λοιπόν συνετό να έχουμε διαρκώς κατά νου τις ακόλουθες ιδέες· θα τις απαριθμήσω κατ’ ακολουθία και για χάρη σαφήνειας:
1. Το έργο της Ιεραρχίας ανά τους αιώνες είχε θεμελιωδώς τριπλή φύση:
α. Μια σταθερή προσπάθεια να εδραιώσει μια στενότερη και πιο κατανοητή σχέση με τη Σαμπάλλα. Αυτή συνεπάγεται:
Μια ανέλιξη της όψης θέληση σε σύνδεση με την πλήρη χρήση της νοήμονος αγάπης.
Μια σταθερή προσαρμογή του αναπτυσσόμενου Σχεδίου στον αναδυόμενο, ενεργοποιό Σκοπό.
Μια αυξανόμενη ικανότητα να διαβιβάζει ενέργεια από τη Σαμπάλλα στους τρεις κόσμους, από τα κοσμικά αιθερικά επίπεδα στα κοσμικά πυκνά φυσικά πεδία.
β. Ν’ ανελίξει – μέσα στην περιφέρεια του ιεραρχικού κέντρου – μια ζωή, ένα σχέδιο και μια τεχνική που θα εκγυμνάσει όσους βρίσκουν το δρόμο τους σε ένα Άσραμ που είναι από μόνο του μια όψη της ζωής της Ιεραρχίας...
γ. Να παρουσιάσει τελικά μέσα στην Ιεραρχία τις ποιότητες και των επτά Ακτίνων με το μέσον των επτά κύριων Άσραμ και των συνδεόμενων κι επικουρικών τους Άσραμ.
2. Σήμερα η σχέση της Σαμπάλλα με την Ιεραρχία είναι στενότερη από κάθε άλλη εποχή, εξαιτίας των παρακάτω παραγόντων:
α. Το προσηλωμένο έργο και σχέδιο – που ακολουθούν τα τρία μεγάλα τμήματα της Ιεραρχίας (το τμήμα του Μανού, εκείνο του Χριστού κι εκείνο του Κυρίου του Πολιτισμού) – στο οποίο οι τρεις Ηγέτες έδρασαν ενωμένα σαν ένα Τρίγωνο διαβίβασης ανάμεσα στην Αίθουσα Συμβουλίου του Κυρίου του Κόσμου και την Ιεραρχία. Είναι και οι τρεις Μέλη του Συμβουλίου, αν και κανείς απ’ Αυτούς δεν εργάζεται ακόμη στο κέντρο των υποθέσεων· προκειμένου να έχουν μεγαλύτερη χρησιμότητα στη δική Τους σφαίρα, πήραν τη θέση Τους πάνω στην περιφέρεια της επιρροής του Συμβουλίου.
β. Το επικλητικό έργο που εκτελείται τόσο συνειδητά όσο και ασυνείδητα από την ίδια την ανθρωπότητα έχει τέτοια δυναμικότητα ώστε διείσδυσε πέρα από τον αξεπέραστο δακτύλιο (νοούμενο συμβολικά) της Ιεραρχίας στην ίδια τη Σαμπάλλα κι εφέλκυσε ανταπόκριση. Το επικλητικό αυτό έργο προσέγγισε ένα υψηλό σημείο δυναμικότητας σαν αποτέλεσμα του παγκόσμιου πολέμου (1914-1945) κι ο φθόγγος και η έλξη του εμμένουν ακόμη.
γ. Η γοργή ανάπτυξη της ολοκλήρωσης ανάμεσα στους προχωρημένους ανθρώπους ανάγκασε πολλούς να μπουν στην Ατραπό της Μαθητείας κι επομένως σε κάποιο Άσραμ κι επέτρεψε παρόμοια σε πολλούς μαθητές να λάβουν μύηση.
3. Η αναγνώριση από ένα πολύ πιο ευρύ κοινό του γεγονότος της Ιεραρχίας· αυτή εδραίωσε ένα νέο τύπο σχέσης ανάμεσα στην Ιεραρχία και την ανθρωπότητα. Μέχρι τώρα η σχέση εξαρτάτο από την αναγνώριση απ’ τους προχωρημένους ζηλωτές της φύσης της θέσης τους σε σχέση με την Ιεραρχία· σήμερα η αναγνώριση από χιλιάδες που δεν είναι με κανέναν τρόπο προχωρημένοι ζηλωτές ούτε προετοιμάζονται με καμιά έννοια να συνδεθούν με την Ιεραρχία, δημιούργησε ένα νέο τύπο προβλήματος· υποδηλώνει στην Ιεραρχία μια υποσχόμενη ανάπτυξη, αν και την ίδια στιγμή προκαλεί αναταραχές, καθώς απαιτεί ένα διαφορετικό τρόπο προσαρμογής στις ανθρώπινες απαιτήσεις από εκείνον που συνεπάγεται η αποδοχή μαθητών στα Άσραμ Τους· απαιτεί την προσοχή ορισμένων μαθητών και μυημένων σ’ όλα τα Άσραμ και την ικανότητα της Ιεραρχίας να διεισδύει και να διαλύει το πυκνό νέφος των χαοτικών σκεπτομορφών που δημιούργησε το συγχυσμένο, ενδιαφερόμενο και περίεργο κοινό γι’ Αυτούς.
4. Η χρήση από την Ιεραρχία της καταστροφικής όψης της θειότητας, την πρώτη Ακτίνα, με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι στην πραγματικότητα ένας δημιουργικός παράγοντας κι ένας παράγοντας ο οποίος σε τελική ανάλυση όχι μόνο αποδεσμεύει τη ζωή από τους προηγούμενους περιορισμούς της, αλλά απαιτεί επίσης – υπό το Νόμο της Ισορροπίας – τη δομητική δραστηριότητα της δεύτερης Ακτίνας. Το έργο της καταστροφής έχει πια πρακτικά τελειώσει κι αρχίζει το έργο των Δομητών.
5. O νέος όμιλος υπηρετών του κόσμου δημιουργήθηκε σαν ένα ενδιάμεσο σώμα ανάμεσα στην Ιεραρχία και το ευρύ κοινό. Αυτός ο όμιλος διαιρείται σε δύο μικρότερους ομίλους:
α. Εκείνους τους μαθητές και εργάτες που έχουν ήδη ολοκληρωθεί σε κάποιο Άσραμ.
β. Τους νοήμονες κι ανθρωπιστές ζηλωτές κι εργάτες στις παγκόσμιες υποθέσεις και σε όλα τα τμήματα.
Οι δύο αυτοί όμιλοι σχηματίζουν ενωμένα έναν πράκτορα διαβίβασης δια του οποίου μπορεί η Ιεραρχία να προσεγγίσει τις μάζες των ανθρώπων με τις νέες έννοιες, τις τεχνικές του νέου πολιτισμού και τις βασικές υποθέσεις κάτω απ’ τις οποίες η ανθρωπότητα θα προχωρήσει σε μεγαλύτερο φως.
6. Η αναγνώριση από την ανθρωπότητα των κυριότερων προβλημάτων της και η αυξανόμενη ικανότητα του γενικού κοινού να δει αυτά τα προβλήματα με όρους της Μίας Ανθρωπότητας, του συνόλου. Αυτή η ικανότητα υποδεικνύει στην Ιεραρχία τη θέση της Ανθρωπότητας πάνω στην Ατραπό αυτή την εποχή και την ετοιμότητα του ανθρώπινου γένους για τη νέα αποκάλυψη – που πρέπει να την ακολουθήσει αργότερα η αποκατάσταση των Μυστηρίων.
7. O νέος προσανατολισμός της ανθρώπινης οικογένειας μέσα της στην έννοια της Μίας Ανθρωπότητας και η έντονα αφυπνισμένη πνευματική απαίτηση που σήμερα διακρίνει το ανθρώπινο γένος παντού και η οποία ανάγκασε την Ιεραρχία να πάρει κάποιες βασικές αποφάσεις και να αναπροσαρμοσθεί σε μια πιο στενή σχέση με το ανθρώπινο κέντρο της ζωής και του σκοπού.
(Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας, σελ. αγγλικού βιβλίου: 559-566)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου