Ιστολόγιο για τον Νέο Όμιλο των Παγκόσμιων Εξυπηρετητών

   «ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ 

ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

Κυριακή 11 Μαΐου 2025

 Κείμενο που διαμοιράστηκε 

ΕΡΜΗΣ - ΜΟΥΣΕΣ - ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

 

Σήμερα (9/5) πραγματοποιείται (κατά την ηλιοκεντρική προσέγγιση του ζωδιακού) σύνοδος μεταξύ του ΕΡΜΗ και της ΚΑΛΛΙΟΠΗΣ. Φέρει το Ωραίο, το Καλό και το Αληθινό, στο ισχυρό και νικηφόρο Φως του αρχόμενου Βεσάκ,  την Ηλιακή Γιορτή του Ταύρου και Το αποκορύφωμα του Κονκλάβιου των Διδασκάλων αυτού του Μεγάλου Έτους Απόφασης (12 Μαΐου 2025 Πανσέληνος του Ταύρου, 4.58 μ.μ. GMT).

Οι Μούσες είναι η ιερή παρόρμηση για επιστροφή στο Υπέρτατο Ουράνιο Κάλλος.

“… Ο Στοχαστής δίδαξε: «Μάθετε πώς να αναγνωρίζετε τη χαρά. Ανάμεσα στις Μούσες υπάρχει και η Μούσα της Χαράς, αλλά μπορείς να την προσκαλέσεις μόνο με όμορφα λόγια και σκέψεις. Μην επιχειρήσετε να απειλήσετε και να απαιτήσετε, γιατί έρχεται μόνο από το δρόμο του Ωραίου». (Σ: 231)

Ο Θρύλος Τους αποτελεί μέρος του παγκόσμιου Μύθου για τη Μητέρα του Κόσμου που έχει χαράξει ένα νέο μονοπάτι στην Εξέλιξη.

 

«Μέχρι τώρα το σημάδι του Σωτήρα ήταν ο Σταυρός και η ποιότητα της σωτηρίας που προσφέρθηκε ήταν η ελευθερία από τη μορφή ή το δέλεαρ της ύλης και από τα δεσμά της – μια ελευθερία που μπορεί να επιτευχθεί μόνο με μεγάλο κόστος. Το μέλλον κρύβει μέσα στη σιωπή του άλλους τρόπους σωτηρίας της ανθρωπότητας. Το ποτήρι της λύπης και η αγωνία του Σταυρού έχουν σχεδόν τελειώσει. Η χαρά και η δύναμη θα πάρουν τη θέση τους. Αντί για λύπη, έχουμε χαρά που θα λειτουργήσει ως ευτυχία και θα οδηγήσει τελικά στην ευδαιμονία. Θα έχουμε μια δύναμη που δεν θα γνωρίζει τίποτα άλλο παρά τη νίκη...». (Α+Μ: 233-4)

 

Στον μύθο, το παλαιότερο τραγούδι των Μουσών είναι αυτό που τραγούδησαν μετά τη νίκη των Ολύμπιων επί των Τιτάνων, για να γιορτάσουν τη γέννηση μιας νέας τάξης.

 

Υπήρχαν δύο κύριες ομάδες Μουσών: αυτές από τη Θράκη, από την Πιερία, και αυτές από τη Βοιωτία, που βρίσκονται στις πλαγιές του Ελικώνα.

Η πρώτη, κοντά στον Όλυμπο, φέρει συχνά, στην ποίηση, το όνομα του Πιερίδη. Σχετίζονται με το μύθο του Ορφέα και τη λατρεία του Διονύσου. Οι Μούσες του Ελικώνα τοποθετούνται πιο άμεσα κάτω από τον Απόλλωνα.

 

Ο Ορφέας που γεννήθηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, από μια Μούσα [την Καλλιόπη με τον Απόλλωνα] με το τραγούδι του έφερνε τα ορυκτά, τα φυτά και τα ζώα σε συντονισμό, επειδή γνώριζε πώς να αντιλαμβάνεται και να συντονίζεται με τους βαθείς νόμους της φύσης, επειδή κατανοούσε το μυστικό ηχόχρωμα κάθε στοιχείου και ήταν σε θέση να απορρίψει κάθε δέλεαρ και γοητεία.

 

Η μαγεία δεν είναι τίποτα περισσότερο από το να φτάσουμε στην απαραίτητη δόνηση, να την κατακτήσουμε και να της δώσουμε την επιθυμητή κατεύθυνση.

 

Η μουσική του γιου της Μούσας είναι στενή επικοινωνία με τη φύση και ταυτόχρονα κυριαρχία πάνω σε κάθε μία από τις εσώτατες δυνάμεις της.

 

Ακριβώς επειδή είναι προικισμένος με τέτοια δύναμη, ο Ορφέας είναι ο απαραίτητος σύντροφος των ηρώων που είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τα πιο επίπονα εγχειρήματα. Η φωνή και το τραγούδι του Ορφέα είναι θαυματουργική δύναμη που θεραπεύει, σώζει και αποκαθιστά τη ζωή. … Το τραγούδι και η μυητική πρακτική, η μαγεία των λέξεων και η τελετουργία είναι, στον Ορφέα, δύο όψεις της ίδιας ιερής «γνώσης» που αποκαλύπτει την αρκάνα της ζωής και του θανάτου, δείχνοντας τον μυστικό τρόπο να τις αντιμετωπίσουμε και να τις κυριαρχήσουμε. 

  

Αρχίστε το τραγούδι μας με τις Ελικώνες Μούσες,Που

 κατέχουν το Όρος Ελικώνα, υψηλό και άγιο,Και

 κοντά στην βιολετί ως κηλίδα πηγή του σε μαλακά πέταλα,

Χορέψτε γύρω από το βωμό του παντοδύναμου Κρόνιου,

Και αφού λούσουν το μεταξωτό δέρμα τους στην Πέρμησσο

ή στην Πηγή των Αλόγων ή στον ιερό κολπίσκο Ολμείο,

αρχίζουν τον χορωδιακό χορό τους στην κορυφή του Ελικώνα

Τόσο υπέροχο που πονάει, και με δύναμη στα βήματά τους...

 (Ησίοδος – Θεογονία, Προοίμιο)

 

Οι Μούσες είναι μία, τρεις, επτά ή εννέα. Αλλά, από τους κλασικούς χρόνους, ο αριθμός εννέα έχει επιβληθεί.

 

Οι Μούσες ήταν επίσης αυτές που είχαν διδάξει τη Σφίγγα, το τέρας που γέννησε η Έχιδνα από τον Τυφώνα, το περίφημο αίνιγμα που πρότεινε στους Θηβαίους .

 

Εννέα ζώδια (συμπεριλαμβανομένης της Παρθένου), εννέα ενωμένες δυνάμεις, συμβάλλουν στην ανάπτυξη της χριστικής ζωής, τόσο στο ατομικό όσο και στο ομαδικό πλαίσιο.

 

Ολόκληρη η ιστορία της ανθρώπινης προόδου και το μυστικό των διαδικασιών της θείας εκδήλωσης βρίσκονται σε αυτή τη διασυνδεδεμένη αριθμητική σύνθεση, σε αυτή την αμοιβαία και καρποφόρα σχέση:

1. Εννέα είναι ο αριθμός του ανθρώπου. Στην πραγματικότητα, η τέταρτη δημιουργική Ιεραρχία (ο Άνθρωπος) είναι η ένατη, αν συμπεριληφθούν και οι ανεκδήλωτες πέντε.
2. Εννέα είναι ο αριθμός της μύησης, όσον αφορά την ανθρωπότητα.

 Κατανοώντας τις Μούσες ως παρθένες ή πρωτογενείς ενέργειες του Κόσμου και της Φύσης, δηλαδή την ένταξή τους στην Όψη Μητέρα της πραγματικότητας, η οποία για τον εσωτερισμό συμπίπτει με την «παρθένο», την Ουσία-Ύλη που σχετίζονται με το Άγιο Πνεύμα ή την Τρίτη Όψη, καλεί στο παιχνίδι τη λεγόμενη Εξέλιξη των Ντέβα, της Μητέρας του Κόσμου, ελλογίζει την θηλυκή ή δεκτική Προέλευση της δημιουργίας, αρθρωμένη στις υποδιαιρέσεις της (ανάλογη με τις Αγγελικές ιεραρχίες της χριστιανικής παράδοσης).

 

Όσον αφορά την ηλιακή εκδήλωση και την ανθρώπινη εξέλιξη, μπορούμε τότε να φανταστούμε την Ντέβα Ουσία των Μουσών  να πιστοποιείται στα υψηλότερα επίπεδα (κοσμικοί αιθέρες) του κοσμικού φυσικού πεδίου, ιδιαίτερα από το Δεύτερο Μοναδιαίο Πεδίο (2η Ιεραρχία της Παρθένου-Δία) έως το Τέταρτο Βουδικό Πεδίο των Πνευματικών μας Ψυχών ή των Ηλιακών Αγγέλων του ΛΟΓΟΥ που έγινε σάρκα (4η Ιεραρχία Σκορπιού-Ερμή ).

 

Μία Μητέρα – Τρεις, Επτά, Εννέα Παρθένες Μητέρες – που με τη Δύναμη του Ήχου και της Σκέψης μας βοηθούν να φέρουμε στο προσκήνιο τον Χριστό μέσα μας.

 

Ο βασικός τόνος που ενσωματώνει την αλήθεια ως προς την αποστολή της Παρθένου είναι «ο Χριστός μέσα σας, η ελπίδα της δόξα».

 

Ο άνθρωπος ανακάλυψε ξανά τον Θρύλο του Λόγου και της Μούσας:

Το Πνεύμα εισέρχεται στον κόσμο (Ύλη) μέσω του Ήχου, του τραγουδιού και του λόγου, της μουσικής και της ποίησης, της δημιουργικής Δύναμης των οικοδόμων του Λόγου και των κοσμικών και ηλιακών Μουσών τους.

 

Και, συμμετρικά, ο Άνθρωπος, μια συνειδητή μονάδα ενός πλανητικού Λόγου, μπορεί να επιστρέψει στο Πνεύμα, στον Οίκο του Πατέρα, και πάλι με τη σοφή βοήθεια της Μητέρας και των Παρθένων και Στοργικών Υπηρετριών Της.

 

Η Μεγάλη Μητέρα Παρθένος είναι η θεϊκή Guinevere η οποία, μέσω του συζύγου της Αρθούρου (το αστέρι Αρκτούρος του αστερισμού Βοώτη), τον φωτισμένο βασιλιά, φύλακα των επτά ενεργειών της ζωής της Μεγάλης Άρκτου, εκχέει αυτές τις επτά ακτίνες στους 12 ιππότες της στρογγυλής τραπέζης (το 12πλό αρχέτυπο ζωδιακό με επικεφαλής τον 1ο ανεκδήλωτο, την Ιεραρχία των Ιχθύων), για να γαλουχήσει την ανάπτυξη και εξέλιξη του Υιού, της Συνείδησης, του Ηλιακού Βασιλείου.

 

«Ο κόσμος, ανθρώπινος και θεϊκός, είναι φτιαγμένος από ποίηση και τραγούδι»: το Τραγούδι της Μούσας μέσα μας είναι το Μαντρικασάκι που είναι και δίνει ζωή σε κάθε γλώσσα, σε κάθε σκεπτομορφή.

 

Εμείς, οι καλλιτέχνες της σκέψης, μπορούμε να ψάλλουμε το αληθινό Όνομα των πραγμάτων και έτσι, ονομάζοντάς τα, αγαπώντας τα, τα εκδηλώνουμε και τα απελευθερώνουμε:

 

“Ο ήχος, το φως, η δόνηση και η μορφή αναμειγνύονται και συγχωνεύονται, και έτσι το έργο είναι ένα. Προχωρά σύμφωνα με το νόμο, και τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει τώρα το έργο να προχωρήσει. Ο άνθρωπος αναπνέει βαθιά. Συγκεντρώνει τις δυνάμεις του και διώχνει τη σκεπτομορφή από αυτόν.” (ΠΚΠ:Δόμηση σε νοητική ύλη)

 

 Δείτε για  περισσότερα επί των Μουσών:

https://blog-en.theplanetarysystem.org/2025/05/09/academy-of-the-muses-the-muse-legend/