«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,
Αγαπητέ συμμαθητή,
Τα πρόσφατα σεμινάρια της Παγκόσμιας Καλής Θέλησης στη Γενεύη, το Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη διερεύνησαν τις κρίσεις διάκρισης
που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα ως επακόλουθο της ανάπτυξης των νέων τεχνολογιών. Από την Συνθετική Βιολογία (Synthetic biology) έως την Τεχνητή Νοημοσύνη, οι ανησυχίες αυξάνονται, ιδίως όσον αφορά την πιθανή απώλεια του ανθρώπινου ελέγχου και της ελεύθερης
βούλησης. Ωστόσο, όλες αυτές οι κλιμακούμενες
κρίσεις μπορούν να
εξυπηρετήσουν την αποκάλυψη
των θεμελιωδών αξιών και την περαιτέρω
ανάπτυξη της «διακριτικής αντίληψης μεταξύ ορθού και λάθους
ή μεταξύ πνευματικότητας και υλισμού»
που είναι τόσο απαραίτητη για να «σφραγιστεί η θύρα όπου ενοικεί το
κακό».
Ποια είναι η κατανόησή μας για το κακό – πλανητικό
και κοσμικό – και
γιατί το πρώτο απαιτεί
μεταστοιχείωση μέσω μιας αγνής,
ηθικής διαβίωσης, ενώ το
δεύτερο πρέπει να σφραγιστεί πίσω από “μια θύρα”; Το πλανητικό κακό, όπως
μας λέγεται, είναι «η
έμφυτη τάση για τη φιλαυτία και το χωρισμό που είναι ενδόμυχος στην ουσία του πλανήτη μας» – μια τάση που μπορεί να μετουσιωθεί μέσα από την Επιστήμη
της Απολύτρωσης. Το κοσμικό
κακό, ωστόσο, είναι ένα ρεύμα
δύναμης που η ανθρωπότητα δεν προοριζόταν ποτέ να αντιμετωπίσει,* και αυτό «βρίσκει την κύρια έκφρασή του στην εσφαλμένη
σκέψη, στις ψεύτικες αξίες και στο υπέρτατο κακό της υλιστικής φιλαυτίας και στην αίσθηση της απομονωμένης χωριστικότητας».
Η διάκριση μεταξύ αυτών των δύο τύπων κακού δεν είναι τόσο εύκολη, διότι η φιλαυτία και ο διαχωρισμός είναι όροι που χρησιμοποιούνται για να ορίσουν και τους δύο. Αξίζει ωστόσο να σημειωθεί, ότι το κοσμικό κακό χαρακτηρίζεται από μια ένταση που συντονίζεται πολύ περισσότερο με τον αρνητικό πόλο του συμπαντικού ζεύγους των αντιθέτων – πνεύματος και ύλης. Εκφράζεται με έναν λιγότερο προσωπικό τρόπο, σε σύγκριση με την ανθρώπινη «ιδιοτέλεια» του πλανητικού κακού, αλλά μέσα από ένα καθηλωτικό και άκρως υλιστικό, ομαδικό όραμα. Καλλιεργεί την ανθρώπινη αίσθηση του «διαχωρισμού» που συνιστά το πλανητικό κακό μέσα από μια αίσθηση ενός χωριστικού ομαδικού σκοπού και μεγαλείου. Μια παραστατική αναλογία θα μπορούσε να βρεθεί στον τρόπο με τον οποίο ο κατώτερος, χωριστικός νους βλέπει ένα άστρο να λαμπυρίζει με μια ξεχωριστή μεγαλοπρέπεια, καθώς περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του στο σκότος του διαστήματος, ενώ ο ανώτερος, συνθετικός νους βλέπει κάτι εντελώς διαφορετικό:
Σήκωσε το κεφάλι σου, ω Λανού· βλέπεις ένα ή αμέτρητα φώτα από πάνω σου να καίνε στο σκοτεινό, νυχτερινό ουρανό;» «Νιώθω μια Φλόγα, ω Γκουρουντέβα, βλέπω αμέτρητους αναπόσπαστους σπινθήρες να λάμπουν μέσα της.(1)
Σε αντίθεση με το πλανητικό κακό, το οποίο τροφοδοτείται από εσφαλμένη επιθυμία και συχνά εκφράζεται μέσω «της κακοήθους και ποταπής» ανθρώπινης συμπεριφοράς, το κοσμικό κακό είναι αμιγές και πειθαρχημένο στο υλιστικό του όραμα – ένα όραμα που μπορεί να φαίνεται ότι είναι προς το συμφέρον των πολλών μέσω εκείνου που είναι ορθό και αγαθό. Μια απεικόνιση αυτού του γεγονότος βρίσκεται στην πολιτική ζωή του Όττο φον Μπίσμαρκ, στον οποίο αποδίδεται η ίδρυση του πρώτου κράτους πρόνοιας σε μια σύγχρονη βιομηχανική κοινωνία. Σύμφωνα με τα όσα αναφέρει η Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα, ο Μπίσμαρκ «ακολούθησε με δραστικό και επιδέξιο τρόπο ειρηνικές πολιτικές στις εξωτερικές υποθέσεις, επιτυγχάνοντας να διατηρήσει την ειρήνη στην Ευρώπη για περίπου δύο δεκαετίες».(2) Ενώ οι ιστορικοί γενικά επαινούν τον Μπίσμαρκ ως «οραματιστή», οι αυταρχικές εσωτερικές πολιτικές του καλλιέργησαν έναν ακραίο τύπο εθνικισμού που ενσωματώθηκε στη γερμανική κουλτούρα με αποκορύφωμα τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους.
Οι σπουδαστές της Σχολής μπορούν να βρουν ιδιαίτερα διδακτική τη σύγκριση της πολιτικής ζωής του Όττο φον Μπίσμαρκ με εκείνη του Αβραάμ Λίνκολν όσον αφορά τη φύση του καλού και του κακού. Σύμφωνα με τον Θιβετανό, αμφότεροι υπήρξαν φυλετικοί Αβατάρ – «ο Λίνκολν ήρθε από την καθαυτή ψυχή ενός λαού», ενώ ο Μπίσμαρκ ήρθε «αντίστοιχα από το βασίλειο του κοσμικού κακού [όντας] υπεύθυνος για την εστίαση του υλισμού πάνω στον πλανήτη σήμερα … Και οι δύο άνδρες ήρθαν μέσα στον ίδιο αιώνα, επιδεικνύοντας έτσι την ισορροπία στη φύση και τη σταθερή αλληλεπίδραση των ζευγών των αντιθέτων».(3)
Στον σημερινό συγκεχυμένο κόσμο, οι ισχυρές, χαρισματικές προσωπικότητες μπορούν ακόμη να επηρεάζουν μαζικά τις εθνικές και διεθνείς υποθέσεις σύμφωνα με τις κατευθύνσεις της υλιστικής νοοτροπίας που προώθησε ο Μπίσμαρκ. Επιπλέον, η ανοδική διανοητική πορεία της επιστήμης και της τεχνολογίας προς ένα κοινωνικό όραμα που δεν εμπεριέχει καμία επίγνωση ενός Θείου Σχεδίου ή μιας εσωτερικής πνευματικής διακυβέρνησης του κόσμου, στερείται της επικλητικής δύναμης που απαιτείται για να εφελκύσει την επανεμφάνιση του Χριστού και να σφραγίσει την θύρα όπου ενοικεί το κακό. Ως εκ τούτου, η κατάσταση που επέτρεψε να ανοίξει εξαρχής η θύρα όπου ενοικεί το κακό παραμένει ανεπίλυτη:
«…με την έλευση μιας πολύ αυξημένης νοητικής ανάπτυξης, με την αποκήρυξη της Ιεραρχίας από τον όγκο της ανθρωπότητας, και με την εκπόρνευση της θρησκείας σε υλικούς σκοπούς και στενές θεολογικές και νοητικές αρχές, η Ιεραρχία αναγκάστηκε (παρά τη θέλησή της) να αποσύρει κάποιο μέτρο της προστατευτικής της δύναμης (αν και ευτυχώς για την ανθρωπότητα όχι όλη)».(4)
Η προώθηση ενός υλιστικού, επιστημονικού οράματος που αγνοεί τις ανώτερες αλήθειες παρεμποδίζει την εδραίωση μιας νέας παγκόσμιας θρησκείας βασισμένης στην επιστήμη της επίκλησης και εφέλκυσης. Η σηµερινή πνευµατική αφύπνιση που συντελείται σε µεγάλο µέρος του πληθυσµού χρειάζεται να προβεί σε µια έντονη και στοχευμένη επικλητική έκκληση ώστε να προσεγγίσει τις πνευµατικές Ζωές της Ιεραρχίας και της Σαµπάλλα που αναµένουν να ανταποκριθούν. Κατά προβληματικό τρόπο, υπάρχει σήμερα μια αδήριτη ανάγκη για μια νέα επιστήμη της θρησκείας, έτσι ώστε «ο σκοπός που οι Διδάσκαλοι γνωρίζουν και υπηρετούν» να μπορεί να «καθοδηγεί τις μικρές θελήσεις των ανθρώπων», όπως το διατυπώνει η Μεγάλη Επίκληση. Εν τω μεταξύ, μας λένε ότι μέσω της επιστήμης της επίκλησης και εφέλκυσης, οι μαθητές μπορούν «να χρησιμοποιήσουν τις μη νοήμονες παρορμήσεις και τους ανώτερους (παρότι ατελείς) πόθους των μαζών των ανθρώπων υπό μια επικλητική μορφή· ... μπορούν να την χρησιμοποιήσουν και έτσι να παράγουν μια ενέργεια που θα είναι αρκετά ισχυρή για να κάνει μια αληθινή κρούση και μια συγκεκριμένη εντύπωση σε Όντα και Ζωές που βρίσκονται σε επίπεδα ανώτερα από εκείνα των τριών κόσμων».(5) Ο Θιβετανός διευκρινίζει περαιτέρω:
«Η Επιστήμη της Επίκλησης και Εφέλκυσης – που ενσωματώνει την τεχνική της αλληλεπίδρασης… σε αυξημένη έκταση μεταξύ Ανθρωπότητας και Ιεραρχίας – βασίζεται ολοκληρωτικά σε μια αίσθηση σχέσης. Επομένως μόνο ένα ορισμένο επίπεδο συνειδητών Ζωών μπορεί να επικαλεσθεί τη Σαμπάλλα και να εφελκύσει ανταπόκριση και αυτό γιατί έχουν αναπτύξει μερικές απ’ τις όψεις εκείνου του τύπου νοητικής κατανόησης που αποτελεί την ιεραρχική έκφραση του Παγκόσμιου Νου. Οι επιπόλαιες και μάταιες κουβέντες ορισμένων συγγραφέων και στοχαστών σχετικά με την κοσμική συνείδηση και η θρασεία χρήση φράσεων όπως “συντονισμός με το Άπειρο” ή “ψαύση του Παγκόσμιου Νου” χρησιμεύουν μόνο για να δείξουν πόσα λίγα είναι στην πραγματικότητα γνωστά για τις ανταποκρίσεις και τις αντιδράσεις των μυημένων ανώτερου βαθμού ή όσων βρίσκονται στα ανώτατα επίπεδα της ιεραρχικής ζωής».(6)
Είναι σαφές ότι οι σπουδαστές του εσωτερισμού, έχοντας μια «αίσθηση σχέσης» με τις Μεγάλες Ζωές της Πνευματικής Ιεραρχίας και μια γνώση της επίκλησης και εφέλκυσης, φέρουν μια σημαντική ευθύνη. Και ο Στοχαστικός διαλογισμός πάνω στην Προετοιμασία για την Επανεμφάνιση του Χριστού** κάθε Πέμπτη παρέχει στους σπουδαστές του εσωτερισμού μια από τις πιο ισχυρές επικλήσεις στις οποίες μπορούν να επιδοθούν ώστε να ανταποκριθούν σε αυτή την ανάγκη. Πρόσφατες επιστολές της σχολής καθώς και η Φθινοπωρινή επιστολή του Lucis Trust έχουν αποσταλεί αποσκοπώντας να ενθαρρύνουν τους σπουδαστές και τους συνεργάτες ώστε να επαναπροσδιορίσουν το πώς η επανεμφάνιση του Χριστού θα μπορούσε να λάβει χώρα σε αυτή την επιστημονική και τεχνολογική εποχή – μια εποχή που είναι σε άλλα απορροφημένη και αγνοεί σε μεγάλο βαθμό «το τωρινό πρόβλημα του κακού και τη ζωτικότητα του αδράγματος που έχει η υλική όψη πάνω στην πνευματική».
Σκοπός αυτής της επιστολής είναι να επανεξετάσουμε την κατανόησή μας για τη φύση του κακού, ώστε να μπορέσουμε να εκφέρουμε με μεγαλύτερη κατανόηση το πρόσταγμα της Μεγάλης Επίκλησης για «σφράγιση της πύλης του κακού». Η παλαιά αναπαράσταση του κακού που προσωποποιείται ως ένα τέρας με κέρατα δεν απασχολεί πλέον τον σύγχρονο νου, αλλά είτε στην παλαιά είτε στη σύγχρονη μορφή του, το κακό μπορεί να αντιμετωπιστεί με την ανάπτυξη μιας επιστημονικής εκτίμησης σχετικά με τις συνειδητές δυνάμεις του πνεύματος και της ύλης που δρουν σε κάθε βασίλειο της φύσης. Στο βιβλίο Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός, το οποίο γράφτηκε «για την καθοδήγηση των μυημένων του κόσμου»(7), μαθαίνουμε ότι ακόμη και το κοσμικό κακό μπορεί να βοηθήσει στην επίτευξη των στόχων του Λόγου σε βάθος χρόνου, αν και με πολύ πιο ακραίο και οδυνηρό τρόπο για την ανθρωπότητα. Το άδραγμα που έχουν οι δυνάμεις της ύλης πάνω στις δυνάμεις του πνεύματος είναι το αποτέλεσμα μιας γιγαντιαίας σκεπτομορφής που αιωρείται πάνω από την ανθρωπότητα – «το προϊόν της άγνοιας και της ιδιοτέλειας του ανθρώπου». Παραδόξως, ένας από τους τρόπους με τους οποίους αυτή η σκεπτομορφή μπορεί τελικά να καταστραφεί είναι «διατηρούμενη ζωντανή και ζωτική» μέχρι το σημείο της αποκρυστάλλωσης. Αυτό συμβαίνει μέσα από:
«…την υποθάλπουσα φροντίδα των αδελφών της σκιάς, και εκείνων των εκπροσώπων αυτού που θα μπορούσε να ονομασθεί “κοσμικό κακό”, οι οποίοι (κάτω από το κάρμα της τέταρτης ή ανθρώπινης οικογένειας στον παρόντα τέταρτο γύρο) αναλαμβάνουν πελώριες ευθύνες, κάνουν εφικτή τη δευτερεύουσα ζωογόνηση της σκεπτομορφής και παράγουν συνθήκες τέτοιας φρικτής περιγραφής, ώστε επισυμβαίνει κάτω από το νόμο γοργή αποκρυστάλλωση και καθίσταται δυνατή η ύστατη καταστροφή. Οι σπουδαστές θα κάνουν καλά να διευρύνουν την αντίληψή τους ως προς το σκοπό του κακού και του ρόλου που παίζουν οι κακοποιές δυνάμεις στο γενικό σχήμα».(8)
Είθε το βάθος της κατανόησής
μας να βοηθήσει στην επίκληση
του Φωτός, της Αγάπης και της Πνευματικής Δύναμης
που απαιτούνται για να ανοίξει
ο Δρόμος για την Έλευση του Χριστού. Εργαζόμαστε όλοι από
κοινού προς επίτευξη αυτού του
στόχου.
Υπό το πνεύμα της ομαδικής σχέσης, Όμιλος του Κέντρου
ΣΧΟΛΗ ΑΡΚΕΗΝ
** Αυτός ο
διαλογισμός συστήνεται στο τέταρτο μάθημα του δεύτερου βαθμού – Το Μαγικό Έργο
της Ψυχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου