(by Nicholas Roerich)
«Το χρώμα κι όμως κανένα χρώμα δεν είναι πια ορατό. Ο ήχος και ο άηχος συναντώνται σ’ ένα άπειρο σημείο ειρήνης. Ο χρόνος και ο άχρονος αρνούνται τις σκέψεις των ανθρώπων. Όμως χρόνος δεν υπάρχει.
» Η μορφή βρίσκεται εκεί κι όμως η ψυχική αίσθηση αποκαλύπτει αυτό που η μορφή είναι ανίσχυρη να κρύψει – την εσώτερη σύνθεση, το παμπεριεκτικό πρίσμα, εκείνο το σημείο ενότητας που όταν επιτευχθεί σωστά – αποκαλύπτει ένα περαιτέρω σημείο όπου και τα τρία είναι ένα κι όχι μόνο τα δύο.
» Η μορφή και η ψυχή της συγχωνεύονται. Η εσώτερη όραση επιτηρεί τη συγχώνευση, γνωρίζει τη θεία σχέση και βλέπει τα δύο σαν ένα. Αλλά από αυτό το σημείο της υψηλής επίτευξης ένα ανώτερο όραμα αστράφτει μπροστά στον ανοιγμένο εσώτερο οφθαλμό. Τα τρία είναι ένα κι όχι μόνο τα δύο. Προχώρησε, ω προσκυνητή πάνω στο Δρόμο».
(Aλίκη Μπέιλη, Εσωτέρα Ψυχολογία, Τομ. Ι, σελ. 70)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου