«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,
ΓΙΑ
ΤOΥΣ ΥΠΑΙΝΙΓΜOΥΣ
Oι υπαινιγμοί που έδινε προηγουμένως ο Διδάσκαλος, αφορούσαν
κυρίως την οικοδόμηση ή την αλλαγή του χαρακτήρα και την αφύπνιση του τσέλα.
Αυτοί δε συνιστούν πλέον υπαινιγμούς για το σύγχρονο μαθητή· γνωρίζει αρκετά
από μόνος του για να ασχοληθεί με το χαρακτήρα του κι έχει εισδύσει στις
παρυφές του εσώτερου κόσμου με τη δική του προσπάθεια και δύναμη. Τέτοιος είναι
ο κανόνας για την πλειονότητα των ζηλωτών σήμερα. Υπαινιγμοί σαν αυτούς που θα
σας δώσω, είναι επιφανειακά εύκολοι στην κατανόηση κι έχουν μια φαινομενικά
προφανή έννοια· αφορούν
όμως την υπηρεσία και τις ανθρώπινες και πλανητικές υποθέσεις κι επιδέχονται
διάφορες ερμηνείες – ανάλογα με το
σημείο εξέλιξης και τον ακτινικό τύπο.
Στην τελευταία μου οδηγία σας έδωσα τρεις υπαινιγμούς και θα
ήταν χρήσιμο αν τους εξετάζαμε σε συντομία. Θα σας υποδείξω τη γραμμή πάνω στην
οποία μπορεί να σας έλθει φως σαν όμιλος, στο συγκεκριμένο σημείο της ανάπτυξής
σας.
O πρώτος
υπαινιγμός ασχολήθηκε
με τις αλλαγές που επήλθαν από το έργο που γίνεται στα Άσραμ τα οποία
εμπεριέχονται στο μεγάλο Άσραμ της Ιεραρχίας. Σας είπα ότι τα αποτελέσματά του
θα ήταν η εδραίωση μιας στενότερης σχέσης μεταξύ του Σανάτ Κουμάρα και της
Αίθουσας Συμβουλίου Του. Αυτό είναι αποτέλεσμα του έργου που γίνεται από τους
μαθητές του κόσμου – εντός ή εκτός ενσάρκωσης. Αναρωτιέμαι πόσοι από σας
αναλογισθήκατε τη σημασία αυτής της δήλωσης ότι οι αλλαγές προέκυψαν από τη
δραστηριότητα των μαθητών· μ’ αυτό δεν εννοώ τους πρεσβύτερους μυημένους, αλλά
ό,τι εννοείτε όταν μιλάτε για ένα μαθητή. Θα έπρεπε κανονικά να υποθέσετε ότι
οι αναγκαίες αλλαγές θα εγκαινιάζονταν από τους Διδασκάλους ή από τον Χριστό ή
ακόμη από τον Σανάτ Κουμάρα. Αλλά δεν είναι έτσι. Γιατί άραγε; Ποια ιδέα
βρίσκεται πίσω απ’ τη σαφή μου δήλωση; Oι μαθητές του κόσμου είναι μεσολαβητές
μεταξύ Ιεραρχίας και Ανθρωπότητας. Είναι προϊόν της άμεσης ανθρώπινης προσπάθειας· καθορίζουν το ρυθμό της ανθρώπινης
ανέλιξης· βρίσκονται λοιπόν σε στενή επικοινωνία με τη συνείδηση της φυλής των
ανθρώπων. Η ποιότητα των νέων μαθητών, η ταχύτητα με την οποία βρίσκουν οι
άνθρωποι το δρόμο τους στις τάξεις των μαθητών και το αίτημα που θέτουν οι
εργαζόμενοι μαθητές του κόσμου για λογαριασμό της ανθρωπότητας (την οποία γνωρίζουν) είναι εκείνα που επιφέρουν
τις αναγκαίες αλλαγές. Oι Διδάσκαλοι εκπαιδεύθηκαν στην τέχνη της αναγνώρισης
που είναι η αποκορύφωση της άσκησης στην παρατήρηση· είναι πάντοτε έτοιμοι να κάνουν τις αναγκαίες αλλαγές στις
τεχνικές ή το πρόγραμμα κάθε φορά που η ανθρώπινη φύση ξεπερνά τις παλιές
παρουσιάσεις των πάντοτε αναγκαίων αληθειών. Τους υποδεικνύεται η ανάγκη από
τους μαθητές Τους και τότε εισάγουν τις απαιτούμενες αλλαγές. Όταν αυτές
συμβαίνουν σε περιόδους κρίσης και είναι μακροπρόθεσμες σε αποτέλεσμα και θα
καθορίσουν τις συνθήκες για αρκετές χιλιάδες χρόνια που θα έλθουν, τότε
ολόκληρη η Ιεραρχία συνέρχεται σε κονκλάβιο. Με βάση το φως αυτού του υπαινιγμού μπορείτε από
μόνοι σας να συμπεράνετε πολλά.
O δεύτερος
υπαινιγμός που
σας έδωσα, υπέδειξε ότι το ανθρώπινο γένος εξελίχθηκε τόσο καλά, ώστε σήμερα οι
στόχοι και οι θεωρίες, οι σκοποί και οι αποφάσεις, που εκφράζονται πλέον στην
ανθρώπινη σκέψη και γραφή, δείχνουν ότι η όψη θέληση της θειότητας, στην πρώτη
της εμβρυώδη εκδήλωση, άρχισε να κάνει αισθητή την παρουσία της. Κατανοήσατε
άραγε αυτό τον υπαινιγμό; Αντιληφθήκατε άραγε ότι αυτό δείχνουν οι εξεγέρσεις
των μαζών και η απόφασή τους να υπερνικήσουν τα εμπόδια κι όλα τα κωλύματα για
μια καλύτερη παγκόσμια κατάσταση; Συλλαμβάνετε άραγε το γεγονός ότι οι
επαναστάσεις των τελευταίων διακοσίων ετών ήταν σημάδια του αγώνα της πνευματικής
όψης; Το πνεύμα αυτό είναι ζωή και
θέληση· ο κόσμος σήμερα δείχνει σημάδια μιας νέας ζωής. Σκεφθείτε το στα
σύγχρονα και άμεσα επακόλουθά του και δείτε τον τρόπο με τον οποίο ο κόσμος
περιέρχεται υπό την έμπνευση της πνευματικής Θέλησης.
O τρίτος
υπαινιγμός που
σας έδωσα αποσκοπούσε να υποδείξει ότι είναι καθήκον και ευθύνη του μαθητή που
εργάζεται υπό την έμπνευση του Άσραμ, να “τροποποιήσει, να εξειδικεύσει και να
προσαρμόσει” το προτεινόμενο σχέδιο της Σαμπάλλα (για το οποίο είναι υπεύθυνα
τα Άσραμ) ως προς τον επερχόμενο πολιτισμό και κουλτούρα. Υπάρχει μια “τέχνη
πνευματικού συμβιβασμού” που πρέπει να μαθευτεί και που είναι δύσκολο να
κυριαρχηθεί, γιατί καταργεί το φανατισμό, απαιτεί μια εκπαιδευμένη και νοήμονα
κατανόηση των εφαρμοσμένων μέτρων και της αλήθειας και καταργεί επίσης την
αποφυγή της ευθύνης· συνεπάγεται ακόμη μια κατανόηση της χρονικής εξίσωσης, των
διαφορετικών σημείων εξέλιξης καθώς κι εμπειρία στη διαδικασία απόρριψης του
ξεπερασμένου και μη αναγκαίου – αδιάφορο πόσο καλό μπορεί να φαίνεται ότι
είναι.
Στους τρεις αυτούς υπαινιγμούς υπάρχει ένα πλατύ πεδίο για
ατομική εκπαίδευση κι επέκταση της συνείδησης και με την ορθή χρήση των
υπαινιγμών αυτών ο μαθητής μαθαίνει να υπηρετεί με επάρκεια κι ακρίβεια και να
προσφέρει ικανοποιητική υπηρεσία στην Ιεραρχία.
Θα το υποδεικνύω πάντοτε όταν θα σας δίνω έναν υπαινιγμό και στους
υπαινιγμούς αυτούς θα σας ζητούσα να συγκεντρωθείτε. Δε θα τους αναλύω πάντοτε
όπως έκανα σήμερα, γιατί πρέπει ν’ αναπτυχθείτε λύνοντας τα προβλήματά σας.
Μια απ’ τις δυσκολίες που σχετίζονται με την εγκαινίαση μιας
νέας και πιο προχωρημένης
στάσης έναντι της μύησης, είναι η αντιστάθμιση της ιδέας ότι ο μυημένος γνωρίζει πάντα όλα όσα μπορούν να
γίνουν γνωστά. Χρειάζεται να θυμάστε ότι η γνώση συνδέεται με τον πραγματικό κόσμο· αφορά τις
συσσωρευμένες πληροφορίες των αιώνων· συνδέεται στενά με τη μνήμη και το
υποκειμενικό της αντίστοιχο – την ανάκτηση της παρελθοντικής γνώσης. Αυτό
σημαίνει τη συνειδητή επανάκτηση πάλι όλων όσων το Εγώ αποθήκευσε σαν
αποτέλεσμα πολλών ενσαρκώσεων και πολλών διαφορετικών εμπειριών· σχετίζεται με
τα “πέταλα γνώσης” του εγωικού λωτού και με το συγκεκριμένο κατώτερο νου. Γνώση
είναι εκείνο που επιφέρει μια αποτελεσματική λειτουργική σχέση μεταξύ της
εξωτερικής αυτής σειράς πετάλων, του συγκεκριμένου νου και του εγκεφάλου.
Ενσωματώνει το “νοήμονα εξοπλισμό” μιας ψυχής σε ενσάρκωση στη διάρκεια
οποιασδήποτε ζωής κι αφορά κυρίως το εφήμερο, το μεταβατικό και το περαστικό. O
παράγοντας που είναι διαρκής στη γνώση, είναι απλώς η δύναμή της να σχετίζει το
παρελθόν με το παρόν και να παράγει έτσι μια αποτελεσματική φαινομενική ζωή
σήμερα.
Η σοφία είναι
γνώρισμα του μυημένου και την κατέχει
ακόμη κι αν η πρακτική του γνώση για τις εγκόσμιες λεπτομέρειες – ιστορικές,
γεωγραφικές, οικονομικές και πολιτιστικές – απέχει πολύ απ’ το επιθυμητό. Oι
μαθητές στο Άσραμ ενός Διδασκάλου μπορούν να Του προσφέρουν οποιαδήποτε γνώση
θα απαιτούσε, γιατί προέρχονται από διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμούς κι
ανάμεσά τους μπορεί να συνοψισθεί το σύνολο της ανθρώπινης γνώσης σε κάθε
δεδομένη στιγμή. Αυτό δεν πρέπει να ξεχνιέται. O Διδάσκαλος της Σοφίας γνωρίζει πάντοτε πού θα αποταθεί για
γνώση. Η γνώση και η νοημοσύνη ή η
νοητική πόλωση δεν πρέπει να συγχέονται
στο νου σας. Θα μπορούσα να προσθέσω στα παραπάνω ότι η γνώση ασχολείται με το εξακριβωμένο και το
αποτελεσματικό στο φυσικό πεδίο και στους τρεις κόσμους· η σοφία ασχολείται με
τις ενδόμυχες ικανότητες και δυνατότητες της πνευματικής έκφρασης. Η γνώση μπορεί να εκφρασθεί με έννοιες και
αντιλήψεις· η σοφία αποκαλύπτεται δια των ιδεών τις οποίες (πολύ συχνά)
αντιστρατεύεται έντονα μεγάλο μέρος της εγκόσμιας γνώσης. O συγκεκριμένος νους
παρεμποδίζει συχνά, όπως καλά ξέρετε, την ελεύθερη ροή ιδεών που παρωθούνται
ενορατικά· με την ελεύθερη αυτή ροή νέων ιδεών ασχολείται βασικά ο μυημένος,
γιατί οι ιδέες, η ορθή
τους εφαρμογή κι ερμηνεία, είναι εκείνες που καθορίζουν το μέλλον της
ανθρωπότητας και της πλανητικής ζωής.
Το πρώτο πράγμα λοιπόν που πρέπει να μάθει ο μαθητής που
προετοιμάζεται για μύηση είναι η φύση των ιδεών και η διάκρισή τους από τις
προσεγγιζόμενες σκεπτομορφές – για να το εκφράσουμε απλά κι επομένως ανεπαρκώς
λόγω της πολυπλοκότητας του θέματος. Το πρωταρχικό μέλημα του Διδασκάλου είναι
να βοηθήσει το μαθητή ν’ αναπτύξει την ενόραση και ταυτόχρονα να διατηρήσει τη
νοητική αντίληψη σε δραστήρια και υγιή κατάσταση. Αυτό κατ’ αρχή γίνεται
επιτρέποντάς του να οδηγηθεί σε μια ορθή σχέση και ακριβή εκτίμηση μεταξύ των
αφηρημένων και συγκεκριμένων περιοχών της σκέψης – εκείνων των ανώτερων και
κατώτερων όψεων του νου που είναι για την ψυχή ό,τι είναι ο κατώτερος νους και
ο εγκέφαλος για την προσωπικότητα. Σκεφθείτε το αυτό. Η αληθινή αναγνώριση της
διάκρισης αυτής δημιουργεί μια νέα εστίαση της δύναμης της ζωής μέσα στην ψυχή η
οποία στα αρχικά στάδια της μαθητείας λειτουργεί δια του αφηρημένου νου και του
συγκεκριμένου νου. Αλλά οι αφαιρέσεις με τις οποίες ασχολείται τότε ο
εκπαιδευόμενος μαθητής, δεν έχουν τη φύση ενοράσεων κι εδώ είναι ένα σημείο που προκαλεί συχνά σύγχυση. Είναι
απλά οι πλατιές, γενικές και οικουμενικές έννοιες και οι παγκόσμιες αντιλήψεις τις οποίες η βαθμιαία αναπτυσσόμενη νοημοσύνη του
ανθρώπινου γένους κατέγραψε και αναγνώρισε και τις οποίες οι προηγμένοι
διανοητές της φυλής συλλαμβάνουν με ευκολία,
αλλά φαίνονται τόσο εκπληκτικές στο νεόφυτο. Φαίνεται να έχουν γι’ αυτόν
τέτοια σπουδαιότητα και σημασία (σαν αντικείμενα της ενισχυμένης του όρασης),
ώστε τις συγχέει με τις ιδέες και την ενορατική τους αντίληψη. Δεν έχει μάθει
να διακρίνει μεταξύ των αφηρημένων σκέψεων και των ενορατικών ιδεών. Εδώ
έγκειται η ουσία του προβλήματός του.
Oι ιδέες είναι κάτι διαφορετικό όσον αφορά το μυημένο·
ασχολούνται πρωταρχικά μ’ εκείνο που τελικά θα υπάρξει και είναι εκείνες οι
διαμορφωτικές, νέες πνευματικές και δημιουργικές παρωθήσεις που θ’
αντικαταστήσουν το παλαιό και θα κτίσουν το “νέο οίκο” όπου θα ζήσει η
ανθρωπότητα· κύκλο με κύκλο και πολιτισμό με πολιτισμό το καινούργιο ρεύμα των
εισερχόμενων ιδεών καθόρισε τους τόπους κατοικίας του ανθρώπου και τους τρόπους
της ζωής και της έκφρασής του· διαμέσου αυτών των αιώνια ζωντανών και παντοτινά
εμφανιζόμενων ιδεών προχωρά η ανθρωπότητα σε κάτι καλύτερο και μεγαλύτερο και καταλληλότερο
για τη ζωή της βραδέως εκδηλωνόμενης θειότητας.
Oι ιδέες, όταν προσεγγισθούν ενορατικά από το μαθητή ή το
μυημένο δια της ανταχκάρανα, πρέπει να μεταφερθούν συνειδητά στα αφηρημένα
επίπεδα της σκέψης, όπου (εκφράζοντάς το συμβολικά) σχηματίζουν τις κυανοτυπίες
πριν από την εγκαινίαση της δημιουργικής διαδικασίας που θα τους προσδώσει φαινομενική
υπόσταση και ύπαρξη. Θα ήθελα λοιπόν να θυμάστε τους τρεις παράγοντες:
1. Την
Ενόραση........................ που
προσεγγίζεται και αποκαλύπτει νέες ιδέες.
2. Τον
Αφηρημένο Κόσμο....... όπου τους
δίνεται μορφή και ουσία και που είναι για τη σκεπτομορφή που τελικά
δημιουργείται ό,τι είναι το αιθερικό σώμα για τον πυκνό φυσικό φορέα.
3. Τη
Συγκεκριμένη Σκέψη...... που
προκαλεί τη συγκεκριμενοποίηση της σκεπτομορφής κι έτσι καθιστά την ιδέα
διαθέσιμη στο ανθρώπινο γένος.
Στην
απλή αυτή σύνοψη εκφράζεται για σας εδώ η διαδικασία που θα είναι σε θέση ν’
ακολουθήσει ο μαθητής όταν αποβεί μυημένος· καθώς λαμβάνεται κάθε μύηση, το
εύρος της ιδέας αυξάνεται σταθερά καθώς και η δυναμικότητά της, έτσι ώστε να
μπορεί να ειπωθεί ότι ο μυημένος – καθώς προοδεύει στην Ατραπό της Μύησης –
εργάζεται πρώτα με την ιδέα, μετά με τις ιδέες, κατόπιν με το ιεραρχικό Σχέδιο
υπό μια πλατιά και γενική έννοια και τελικά φτάνει στο σημείο όπου περιέρχεται
υπό την επιρροή του σκοπού του Σανάτ Κουμάρα. Τότε του αποκαλύπτεται η θέληση
του Κυρίου του Κόσμου.
Το έργο του μυημένου προωθείται στον
αξεπέραστο δακτύλιο του Παγκόσμιου Νου· αυτή είναι απλώς μια φράση που εκφράζει
την εμβέλεια της σκέψης, του σχεδιασμού και του σκοπού ενός πλανητικού ή
ηλιακού Λόγου. Η ποιότητα της
προσέγγισης που κομίζει ο μυημένος στο έργο, αντλείται σαν καθαρή ενέργεια απ’
το κέντρο της καρδιάς του πλανητικού Λόγου· είναι αγνή αγάπη με τα αναπόφευκτα
συνακόλουθά της, τη σοφία και την κατανόηση. Αυτά του δίνουν διόραση του σχεδίου. Η δύναμη που μπορεί να κομίσει στο έργο
αντλείται από την κατανόησή του του σκοπού του πλανητικού Λόγου κι αυτό το
διευρυνόμενο και παμπεριεκτικό έργο εισάγεται σε διαβαθμισμένη αλληλουχία και
προωθείται υπό την επιρροή της διευρυνόμενης επίγνωσης του μυημένου και της
αυξανόμενης ευαισθησίας του στην εντύπωση.
Επιδιώκω εδώ ν’ απομακρύνω από το νου σας την έμμονη ιδέα ότι ο μυημένος εργάζεται
επειδή γνωρίζει. Θα αντέστρεφα τη δήλωση και θα έλεγα ότι γνωρίζει επειδή
εργάζεται. Δεν υπάρχει κανένα σημείο επίτευξης στο οποίο ο Μυσταγωγός να λέει στο
μυημένο: Τώρα γνωρίζεις και μπορείς συνεπώς να εργασθείς. Είναι μάλλον: Τώρα
υπηρετείς κι εργάζεσαι και κάνοντας αυτό επιβιβάζεσαι για ένα νέο και δύσκολο
ταξίδι ανακαλύψεων· θα ανακαλύψεις προοδευτικά την πραγματικότητα και θα
φτάσεις σε ολόκληρες περιοχές έκφρασης, επειδή υπηρετείς. Σαν αποτέλεσμα αυτής
της υπηρεσίας θα εκδηλωθούν ορισμένες δυνάμεις και ενέργειες και η ικανότητά
σου να τις χρησιμοποιείς θα δείξει σε σένα, στους άλλους μυημένους και στον
κόσμο ότι είσαι ένας εργάτης με πλήρη συνείδηση στην εσώτερη πλευρά της ζωής.
O μυημένος εργάζεται από τη θέση του στην εσώτερη αυτή
πλευρά. Κατά τη διάρκεια των αρχικών σταδίων της μυητικής διαδικασίας εργάζεται
στον κόσμο της έννοιας. Μετά την
τρίτη μύηση εργάζεται συνειδητά στον κόσμο
των αιτίων μέχρι εκείνη τη στιγμή που θα είναι αρκετά προχωρημένος για να
εργασθεί στον κόσμο της ύπαρξης. O
ζηλωτής προσπαθεί να συλλάβει το σκοπό του κόσμου της έννοιας και να εφαρμόσει
με κατανόηση στην καθημερινή του ζωή την αποκτημένη γνώση. O μαθητής προσπαθεί
να κατανοήσει τη σημασία του κόσμου των αιτίων και να συσχετίσει αίτιο κι
αποτέλεσμα μ’ έναν πρακτικό τρόπο. O ανώτερου βαθμού μυημένος χρησιμοποιεί
τις δυναμικότητες των τριών αυτών κόσμων της έννοιας, της αιτίας και της
ύπαρξης για να εκπληρώσει το σκοπό του Σανάτ Κουμάρα.
Oι διαφορές αυτές δεν είναι αυστηρές και σταθερές, με σαφείς διαχωριστικές γραμμές· η ζωή είναι ρευστή και κινούμενη και τα σημεία επίτευξης είναι μυριάδες σε αριθμό και προοδεύουν συνεχώς, αλλά η γενική εικόνα θα χρησιμεύσει για ν’ απομακρύνει τη σκέψη σας από τα “στολίδια της μύησης”, από τα πολύχρωμα και ασήμαντα υποτιθέμενα γεγονότα (πραγματικά και φανταστικά) στα οποία δόθηκε τόση μεγάλη έμφαση από αποκρυφιστικούς ομίλους και οδηγούς και τα οποία διατηρούνται σαν δέλεαρ των υποψήφιων μαθητών. Θα ήθελα αυτός ο όμιλος που εκπαιδεύω να λησμονήσει τις λεπτομέρειες της μύησης όπως παρουσιάζονται τόσο συχνά από τον κάπηλο των μυστηρίων και το συναισθηματικό άτομο και να συγκεντρωθεί στις πολύ πιο αληθινές πραγματικότητες της έννοιας, της αιτίας και της ύπαρξης. Oι παλιές και ξεπερασμένες παρουσιάσεις ήταν προϊόν του συγκεκριμένου νου κι επομένως αποκρυσταλλωτικές στις συνέπειές τους και παραμορφωτικές στα αποτελέσματά τους· εφελκύουν επίσης πνευματική ιδιοτέλεια και απομόνωση καθώς και αστρική περιέργεια. Η νέα προσέγγιση που ζητώ να υποδείξω, προσελκύει τον αφηρημένο νου και την ψυχή των οποίων οι αξίες είναι σταθερές και τελικά την ενόραση· δεν πρόκειται για τόσο ζωηρόχρωμη έλξη όσον αφορά την προσωπικότητα, αλλά θα φέρει δημιουργικότερα αποτελέσματα και θα οδηγήσει το νεόφυτο σε έναν ασφαλέστερο δρόμο, με λιγότερες απογοητεύσεις και αποτυχίες.
(Αλίκη Μπέιλη, Μαθητεία στη Νέα Εποχή, σσ. 223-225)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου