Ιστολόγιο για τον Νέο Όμιλο των Παγκόσμιων Εξυπηρετητών

 «ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 20.30 - 

με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2023

Oμιλία πριν από τον διαλογισμό από την αδελφή .Α.Μ.

ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΘΕΛΗΣΗΣ

(Από το βιβλίο του Ρομπέρτο Ασατζιόλλι, 

Η ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΘΕΛΗΣΗΣ, σελ. 108…)

Όλα αυτά τα είδη αγάπης έχουν ορισμένη σχέση με τη θέληση και τις διάφορες όψεις της. Βασικό καθήκον του καθένα μας είναι να επεξεργαστεί τις διάφορες σχέσεις κάτω από τις ιδιαίτερες περιστάσεις που αντιμετωπίζει. Πολλά απομένουν να ανακαλύψουμε ακόμη, τόσο σε γενικές γραμμές όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Οι παρατηρήσεις που θα κάνω εδώ, περιορίζονται στη γενική δομή των σημαντικότερων σχέσεων μεταξύ αγάπης και θέλησης.

Η αγάπη και η θέληση παρουσιάζονται στα άτομα σαν ιδιότητες αντιστρόφως ανάλογες. Σε εκείνους που κυριαρχεί η αγάπη παρατηρούμε ότι διαθέτουν λιγότερη θέληση και την οποία όταν χρειαστεί δε χρησιμοποιούν κατάλληλα· εκείνοι πάλι που διακρίνονται για την ισχυρή θέληση τους, δεν έχουν ή τουλάχιστον δε δείχνουν να έχουν, καθόλου το αντίθετο της. Αυτή η προσωπική ανισορροπία μεταξύ αγάπης και θέλησης μπορεί να οξυνθεί ακόμα περισσότερο από τις ουσιαστικές διαφορές ποιότητας, φύσης και κατεύθυνσης των δύο αυτών όψεων. Η αγάπη, επειδή είναι ελκτική, μαγνητική και εξωστρεφής, τείνει να συνδέει και να ενώνει. Η θέληση, αντίθετα, σαν «δυναμική», τείνει να επικυρώνει, να χωρίζει και να εξουσιάζει· οδηγεί στην εδραίωση μιας σχέσης εξάρτησης. Κι όπως είναι φανερό, οι διαφορές αυτές μπορούν να καταλήξουν σε πραγματική αντιπαράθεση.

Η αγάπη θεωρείται συνήθως κάτι αυθόρμητο και ανεξάρτητο από τη θέληση, κάτι που απλά «συμβαίνει» συχνά ενάντια στη θέληση μας. Στο ξεκίνημα ωστόσο μιας σχέσης συμπάθειας, προκειμένου να καλλιεργηθεί μια ανθρώπινη αγάπη ικανοποιητική, διαρκής και δημιουργική, χρειάζεται στ' αλήθεια τέχνη.

Η ανθρώπινη αγάπη δεν είναι απλά θέμα συναισθημάτων, συγκινητικών συνθηκών ή εκδηλώσεων στοργής. Για να αγαπήσεις σωστά χρειάζονται όλα όσα προϋποθέτει η εξάσκηση οποιασδήποτε τέχνης και δραστηριότητας· δηλαδή πειθαρχία, υπομονή και επιμονή, ιδιότητες που όπως είδαμε στα προηγούμενα κεφάλαια χαρακτηρίζουν τη θέληση. Είναι κοινά διαπιστωμένο πως οι ιδιότητες αυτές θεωρούνται απαραίτητες για την εκμάθηση και την εμπέδωση μιας τέχνης - είτε πρόκειται για κάποιο μουσικό όργανο, για τραγούδι, για ζωγραφική ή για οποιαδήποτε δημιουργική δραστηριότητα. Εκείνος που φιλοδοξεί να τελειοποιήσει τον εαυτό του στον τομέα που επιλέγει, θα πρέπει να είναι διατεθειμένος να αφιερώσει στην αντίστοιχη πραχτική όλο το χρόνο και την ενέργεια που απαιτείται. Κι όμως, ο κόσμος αρνείται, παραγνωρίζει ή, στην καλύτερη περίπτωση, δέχεται με ιδιαίτερη επιφύλαξη και δισταγμό την αναγκαιότητα να αφιερώνει στον τομέα της αγάπης το χρόνο και την ενέργεια που απαιτείται.

Είναι γεγονός ότι σε μεγάλο ποσοστό παρατηρούνται συγκρούσεις και παρεξηγήσεις μεταξύ των ατόμων που δημιουργούν σχέσεις συμπάθειας. Αποδεικνύεται έτσι ότι π.χ. ο έρωτας και η απλή σεξουαλική και συναισθηματική έλξη δεν επαρκούν για μια πετυχημένη σχέση αγάπης. Προκειμένου να εδραιωθεί μια τέτοια αγάπη, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η κατοχή ή η απόχτηση μιας επαρκούς «ποσότητας» φυσικής, ψυχολογικής και πνευματικής γνώσης, όμοια (αν δεν είναι και ίδια) με αυτήν της καλής θέλησης. Κατά συνέπεια, η καλή θέληση και η καλή αγάπη είναι στενά συνδεδεμένες. Η γνώση που χρειάζεται για την καλή αγάπη, όπως και για την καλή θέληση, αφορά τη δομή της ανθρώπινης ύπαρξης, τις διάφορες λειτουργίες της και τους νόμους που τις διέπουν. […]

Με αυτή την προετοιμασία γινόμαστε ικανοί να αναλάβουμε αποτελεσματικά το έργο που οδηγεί στην εναρμόνιση και στην ενοποίηση αγάπης και θέλησης. Υπάρχουν τρεις μέθοδοι κατάλληλες για αυτό το σκοπό:

• Η πρώτη έγκειται στην ανάπτυξη της πιο ανίσχυρης όψης από τις δύο, για να καταστήσει εξίσου διαθέσιμες την αγάπη και τη θέληση.
• Η δεύτερη στοχεύει στην αφύπνιση και στην εκδήλωση των ανώτερων όψεων τόσο της αγάπης όσο και της θέλησης.
• Η τρίτη βοηθά στο να λειτουργούν και οι δύο εναλλακτικά, έτσι ώστε η μία να αφυπνίζει και να ενισχύει την άλλη.

 

Οι Τρεις Μέθοδοι

1.        Με την πρώτη μέθοδο εξισορροπείται το δίδυμο αγάπη-θέληση, αυξάνοντας την αναλογία της πιο αδύναμης λειτουργίας σε σχέση με την ισχυρότερη. Οι συναισθηματικοί τύποι, στους οποίους κυριαρχεί η αγάπη, πρέπει να προσβλέπουν στην προοδευτική ανάπτυξη της θέλησης και στη διαρκώς επεκτεινόμενη ενεργή χρήση της. Αντίθετα, για τους θεληματικούς τύπους, η εξάσκηση της θέλησης αντιπροσωπεύει το κανάλι της ελάχιστης αντίστασης. Αυτοί πρέπει να φροντίσουν ώστε η ποιότητα της αγάπης τους να ελέγχει και να αντισταθμίζει τη χρήση της θέλησης τους, καθιστώντας την τελευταία αβλαβή και εποικοδομητική.

Στην περίπτωση της θέλησης, στόχος της εξάσκησης είναι η καλλιέργεια των όψεων στις οποίες μπορεί να είναι ελλιπής. Η καλλιέργεια αυτή απαιτείται για να εξαλειφτεί η απροθυμία του ατόμου όσο αφορά την ανάληψη ενεργού εκπαίδευσης. Η απροθυμία τούτη πηγάζει κύρια από τη βασική αδράνεια που υπάρχει σε όλους μας. Μπορεί, όμως, η ανταγωνιστική προς τη θέληση τάση να αποτελεί μια ακραία αντίδραση ενάντια σε μια δυσάρεστη και υπερβολική επιβολή της στην παρελθούσα ζωή του ατόμου. Η εξάλειψη αυτού του ανταγωνισμού επιτυγχάνεται, όπως είχα αναφέρει προηγούμενα, αναγνωρίζοντας και εκτιμώντας την αξία και την ανάγκη της σωστής χρήσης της θέλησης. Το ίδιο μπορούμε να ισχυριστούμε και για την αγάπη. Πολλοί άνθρωποι τη φοβούνται· φοβούνται να ανοιχτούν σε ένα άλλο άτομο, σε μια ομάδα ή σε ένα ιδανικό. Για να ανακαλύψετε και να αποκαλύψετε αυτές τνς αυταπάτες και τους φόβους σας ώστε να απαλλαγείτε, πρέπει να κάνετε μια ειλικρινή και τίμια αυτοανάλυση ή ψυχανάλυση με τη βοήθεια ειδικών.

2.       Η δεύτερη μέθοδος – της αφύπνισης και εκδήλωσης των ανώτερων όψεων της αγάπης και της θέλησης – προβάλλει ένα ιδιαίτερα σημαντικό θέμα. Πολλοί περιορισμοί και σφάλματα της σύγχρονης επιστημονικής ψυχολογίας οφείλονται στην αποτυχία (ή στην απροθυμία μας) να αναγνωρίσουμε ότι τόσο στην αγάπη όσο και στη θέληση υπάρχουν ποιοτικές διαφορές επιπέδου, βαθμού και αξίας. Η επιστημονική ψυχολογία, όμως, ενώ υποστηρίζει ότι εξαλείφει την αποτίμηση, την έχει συχνά (και μερικές φορές αναπόφευκτα) διαμορφώσει χωρίς να το συνειδητοποιεί. Όπως είπε και ο Μάσλοου «η Επιστήμη βασίζεται στις ανθρώπινες αξίες και από μόνη της αποτελεί ένα σύστημα αξιών».

Η διαμόρφωση διαφορετικών επιπέδων ύπαρξης με διάφορες αξίες είναι γεγονός και αναντίρρητη εκδήλωση του νόμου της εξέλιξης καθώς πορεύεται από ένα απλό, ακατέργαστο και άξεστο στάδιο σε άλλα περισσότερο εξευγενισμένα και με ανώτερη οργάνωση σε όλους τους τομείς. Αν αυτή τη διαπίστωση την επεκτείνουμε στη σφαίρα της αγάπης, παραμερίζοντας προς το παρόν τη σχέση σεξουαλικότητας και αγάπης, βλέπουμε ότι η αγάπη είναι κυριαρχική, κτητική, ζηλότυπη, τυφλή και βρίσκεται σε χαμηλό επίπεδο. Σε ένα ανώτερο επίπεδο βρίσκεται η αγάπη εκείνη που είναι τρυφερή, όπου ο ένας ενδιαφέρεται για την προσωπικότητα του άλλου, επιθυμεί την ευτυχία του και αποβλέπει στην ένωση των καλύτερων όψεων των δύο προσωπικοτήτων, δηλαδή της δικής του και του συντρόφου του. Σε διαφορετικό επίπεδο βρίσκουμε την αλτρουιστική αγάπη με την πλατιά ανθρωπιστική προοπτική της που εμψυχώνεται από τη συμπάθεια και από την παρόρμηση να απαλύνει κανείς την οδύνη που πολιορκεί την ανθρωπότητα.

Πώς μπορούμε λοιπόν να αγνοήσουμε τις διαφορές σε εξέλιξη, επίπεδο και αξία των διαφορετικών ειδών αγάπης;

Τα ίδια ισχύουν και για τη θέληση, η οποία είδαμε ότι στο κατώτερο επίπεδο της μπορεί να είναι σκληρή, εγωιστική, να τείνει στη δύναμη και στην επικυριαρχία, να είναι ανελέητη και σκληρή. Στα ανώτερα επίπεδα, όμως, η θέληση κατευθύνεται σε στόχους δίχως εγωιστικό και εγωκεντρικό περιεχόμενο. Όταν το άτομο εμπνέεται από μια θέληση τέτοιας ποιότητας, τείνει να εδραιώσει στενές σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους και είναι πρόθυμος να συνενώσει τη δική του θέληση με των άλλων για δημιουργικούς σκοπούς. Καθώς καλύπτονται οι βασικές ανάγκες, αναδύεται σταδιακά αυτό που ο Μάσλοου χαρακτήρισε ώθηση των ανώτερων αναγκών η ώθηση αυτή αυτοεπιβεβαιώνεται και μας οδηγεί σε μια πλατύτερη διεύρυνση συνείδησης και

πραγμάτωσης. Αυτό δεν ισχύει μόνο στους τομείς της αγάπης και της θέλησης, αλλά και στη σφαίρα της φαντασίας, της επιθυμίας και της διανοητικής δραστηριότητας. Μπορούμε ηθελημένα να παρακινήσουμε και να υποθάλψουμε αυτή τη φυσική διαδικασία ανάπτυξης, εφαρμόζοντας επιδέξια διάφορες τεχνικές που χρησιμοποιεί η επιστήμη της ψυχοσύνθεσης, όπως είναι ο οραματισμός, η δημιουργική φαντασία, ο διαλογισμός, το «ιδανικό πρότυπο», η μετουσίωση και η εξιδανίκευση.

3.     Η τρίτη μέθοδος στοχεύει στη σταδιακή συγχώνευση αγάπης και θέλησης μέσα από μια αμοιβαία προσφορά ενέργειας, που αποτελεί ουσιαστικό τμήμα της διαδικασίας της ψυχοσύνθεσης. Είναι η πορεία στην οποία η πολλαπλότητα των τάσεων, των αυτόνομων και συχνά συγκρουόμενων στοιχείων, οδηγούν σε μια διαρκή κατάσταση εναρμονιζόμενης αλληλεπίδρασης με τελική κατάληξη τη συγχώνευση, την ολοκληρωμένη ανθρώπινη ύπαρξη.

Όλα αυτά που σκόπιμα παραθέσαμε με απλούς όρους, φαίνονται στοιχειώδη και οφθαλμοφανή. Κι όμως, όποιος αποφασίσει να τα εφαρμόσει θα διαπιστώσει την πραχτική τους δυσκολία. Ο αναγνώστης δεν πρέπει να συμπεράνει, επειδή ' χρησιμοποιούμε απλές και ευκολονόητες εκφράσεις χωρίς ειδικές ορολογίες, ότι θεωρούμε τα θέματα αυτά απλά και εύκολα στην εφαρμογή τους.

Στη βαθμιαία συγχώνευση της αγάπης και της θέλησης παρουσιάζονται συχνά διαφορετικές σε διάρκεια περίοδοι, κατά τις οποίες οι εξωτερικές συνθήκες ή οι εσωτερικές τάσεις προκαλούν μια παροδική κυριαρχική ενίσχυση της έμφυτης, αδύναμης ή και λιγότερο αναπτυγμένης λειτουργίας. Παράδειγμα αποτελεί ο θεληματικός τύπος του άντρα που ξαφνικά ερωτεύεται μια γυναίκα· ένα άλλο παράδειγμα είναι όταν κάποια φυσική καταστροφή, όπως ο σεισμός ή η πλημμύρα προκαλεί θύματα και ξυπνάει τα ανθρωπιστικά αισθήματα, καθώς και την αίσθηση της ανθρώπινης αλληλεγγύης, στο άτομο που είναι εγωκεντρικό και αδιάφορο. Στον τύπο που κυριαρχεί η αγάπη, η παρόρμηση του να ολοκληρώσει την αγάπη που νιώθει ενισχύει τόσο πολύ τη θέληση του, ώστε εστιάζει προσωρινά τις ενέργειες του στα μέσα που θα τον βοηθήσουν να φτάσει στον επιθυμητό στόχο.