8 Ομιλία
της Αλίκης Μπέιλη στην Σχολή Αρκέην την Παρασκευή 30 Απριλίου 1943
Α.Α.Β.: […] Υπάρχουν μαθητές στην Σχολή, ένας ή δύο δηλαδή, που τους έχω βάλει απευθείας στο Βαθμό του Μαθητή, γιατί είχαν σίγουρα επαφή με τους Διδασκάλους. […] Η μαρτυρία που έρχεται, καθώς επισκέπτομαι διαφορετικές χώρες, είναι ότι υπάρχουν άνδρες και γυναίκες σε κάθε χώρα που έχουν έρθει σε συγκεκριμένη επαφή με τους Διδασκάλους, και το ξέρουν. […]
Μου φαίνεται ότι ένα από τα πράγματα που έχουμε να κάνουμε στη Σχολή είναι δώσουμε μαρτυρία για το γεγονός [για το όντως] των Διδασκάλων, διότι γνωρίζουμε [εμείς οι ίδιοι εξ εμπειρίας και όχι θεωρητικά].
Θέλω λοιπόν να εξετάσω μαζί σας, ανταποκρινόμενη σε μεγάλο βαθμό στο ενδιαφέρον και στις ερωτήσεις σας, πως θα μπορείτε κι εσείς να γνωρίζετε, και δεν το εννοώ αόριστα, αλλά στην πραγματικότητα.
[…] Μιλάω για την Ιεραρχία κατά ένα τρόπο που η ύπαρξή Της να προκύπτει ως λογική συνεπαγωγή και να στηρίζεται στην απόδειξη της μαρτυρίας ευυπόληπτων ανδρών και γυναικών παντού στον Κόσμο.
Η δήλωση περί μαθητείας είναι μια δήλωση που θα ήθελα να αισθανθώ ότι οι αρχαιότεροι μαθητές στην Σχολή θα μπορούσαν να την κάνουν, και να την κάνουν ειλικρινά. […]
Οι διάφορες εσωτερικές βαθμίδες μαθητείας χαρακτηρίζονται από ένα γεγονός και μόνο. Την έκταση της επίδρασης [της ακτινοβολίας]. […] Ένας παγκόσμιος μαθητής ξέρει το Σχέδιο. […] Θέλω να δω την Σχολή να εκπαιδεύει και να αναπτύσσει παγκόσμιους μαθητές.
Οι παγκόσμιοι μαθητές πολύ σπάνια εκπαιδεύονται από άλλους παγκόσμιους μαθητές. Γενικά οφείλουν να σφυρηλατήσουν τα πάντα από μόνοι τους, με το ελάχιστο υλικό που θα τους δώσει κάποιο [ενδεχομένως] τελείως ασήμαντο πρόσωπο. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι όλοι σας διαθέτετε υπερβολική πληροφόρηση. Καταλαβαίνετε τι εννοώ; Ξέρετε τόσα πολλά, που η μάζα της γνώσης σας εξοστρακίζει το ένα ή δύο [βασικά] σημεία που χρειάζεται να κατέχετε και που κανείς άλλος δεν μπορεί να σας τα δώσει. Θα πρέπει να παλέψετε [να τα βρείτε] από μόνοι σας. Δεν είχα κανέναν άλλο να με διδάξει για την Ιεραρχία. Παρέλαβα μπόλικη διδασκαλία για τα πεδία και για ενέργειες και δυνάμεις, πολύ ακαδημαϊκή γνώση. Εκείνο όμως που όφειλα να παλέψω μαζί του από τα 15 μέχρι τα 35 χρόνια μου, έπρεπε να γίνει χωρίς να μου δίνει βοήθεια κάποια [άλλη] ψυχή. Το ενδιαφέρον είναι ότι μπορεί να έχεις απευθείας επαφή με έναν Διδάσκαλο, αλλά εσύ απλώς να μην το αναγνωρίζεις, να μην ξέρεις ποιος είναι, και να μην καταλαβαίνεις την ουσία αυτού που σου έχει πει. Μόνο η ίδια η ζωή ξετυλίγει την σημασία αυτού που σου είπε.
(ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ: Και πάλι εδώ έχουμε το στοιχείο της Ομολογίας. Ο ομολογητής στην Πατερική αλλά και την Πρωτοχριστιανική παράδοση αν αρνείται να το κάνει, αρνείται τον "Χριστό".)
Α.Α.Β.: […] Υποθέτω ότι στην τελευταία μου ζωή ως αποδεγμένος μαθητής αμάρτησα έντονα πάνω σε αυτή την γραμμή, και γι αυτό με τρομοκρατούν τόσο πολύ οι δηλώσεις [η ομολογία]. […] Τόσο πολύ μάλιστα, που σε αυτή την ζωή έχω πάει στην άλλη άκρη.
[…] Τα έκαψα όλα.
[…] Εκείνο που σκέφτεσαι ότι είναι
θαυμάσιο, μια ικανοποιητική εμπειρία, φτάνει σε ένα όριο επίτευξης –σε ένα
σημείο κλιμάκωσης– και τότε, βλέπεις κάτι άλλο.
Α.Α.Β.: […] Ο αποδεγμένος μαθητής ναι μεν αναπτύσσεται, αλλά αναπτύσσεται σε ανταπόκριση προς μια εξωτερική διδασκαλία, ενώ ο παγκόσμιος μαθητής αναπτύσσεται από γνώση που έχει αφομοιωθεί σε προηγούμενη ζωή, από ένα σπόρο από το παρελθόν.
[…] Ποιο θα είναι
το όφελος αν θα συνεχίσω να διδάσκω όλους σας εδώ απόψε χωρίς να επιτρέπω να
επωφελείστε από την εμπειρία μου;
[…] Το να είσαι
παγκόσμιος μαθητής σημαίνει σκληρή δουλειά και μόνο. Ένας παγκόσμιος μαθητής
ξεκινά σαν ένας αποδεγμένος μαθητής. Από το εφαλτήριο εκείνου του επιπέδου [του
αποδεγμένου] εργάζεται όσο καλύτερα μπορεί και με σκληρή εργασία αξιώνεται το
βαθμό [του παγκόσμιου μαθητή].
[…] Δεν διαθέτεις
αρκετή απελπισία να βοηθήσεις την ανθρωπότητα.
[…] Τρείς φορές
πριν να φτάσω τα δεκατέσσερα προσπάθησα να αυτοκτονήσω.
Α.Α.Β.: Μια Κυριακή κι ενώ όλη η οικογένεια είχε πάει στη εκκλησία και ήμουν μόνη στο σαλόνι, και εγώ μισούσα την ζωή και μισούσα τον κόσμο, άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα ένας άνδρας. Δεν ξαφνιάστηκα που φόραγε ένα τουρμπάνι στο κεφάλι. Νόμιζα ότι είχα δει τον Ιησού.
[…] Είχα φτάσει
από την ηλικία των δεκαπέντε στα τριάντα πέντε και δεν είχα πάρει χαμπάρι ότι
είχα συναντήσει έναν Διδάσκαλο. […] Η ερμηνεία που είχα δώσει ήταν όλη λάθος. Ότι
δηλαδή ήταν ένα όραμα. Πέρασαν είκοσι χρόνια προτού ανακαλύψω ποια ήταν η
ταυτότητά Του. […] Ο Ατλαντικός Χάρτης31
και οι Τέσσερεις Ελευθερίες32 ήρθαν απευθείας από την Ιεραρχία.
[…] Καθώς αναπτύσσονται σε γνώση και σε σοφία, αναπτύσσονται επίσης και τα σφάλματα και οι προκαταλήψεις τους. Αυτό αποτελεί ένδειξη ωρίμασης, διότι όταν μια προκατάληψη, ένα μίσος ή
εγωισμός έρχεται
στην επιφάνεια και στο φως, καλπάζει αφηνιασμένο [το ελάττωμα]. […] Άμα λοιπόν
το πράγμα τραβήξει και πάει μακριά, [οι μαθητές] αφυπνίζονται και το κόβουν. Το
γνώρισμα του μαθητή είναι ότι άμα μάθει ό,τι κάτι δεν είναι σωστό, το εξολοθρεύει.
[…] Η επίδραση ενός Διδασκάλου πάνω σε έναν
όμιλο είναι σοβαρή και αυτός είναι ο λόγος που οι Διδάσκαλοι δεν εμφανίζονται
πιο συχνά. Θα μισούσα να δω τον Κ.Η. να εμφανιζόταν σε μένα ή στη συνάντηση του
Βεσάκ. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε καταστροφή για μερικούς λόγω της υπέρ-διέγερσης.
Ο μαθητής πληρώνει το τίμημα της επαφής πάνω στο φυσικό του σώμα. Δεν μπορεί να
κοιμηθεί για μέρες αφότου θα έχει μια συζήτηση με έναν Διδάσκαλο. […]
[…] Πάρε την διδασκαλία του Θιβετανού. Δεν μπορεί να μιλήσει καλά Αγγλικά, αλλά εγώ είμαι πολύ καλά μορφωμένη. Χρησιμοποιεί για να εργαστεί τα δικά μου Αγγλικά και το δικό μου νου. Κάποιοι από τους Διδασκάλους ξέρουν πολύ ολίγα. Ο Θιβετανός ξέρει σχετικά με την Προαιώνια Σοφία μακράν περισσότερα από όσα ο Κ.Η., αλλά [και οι δύο] ξέρουν τους ανθρώπους μέσα στο δικό τους Άσραμ που κατέχουν την αναγκαία γνώση.[…]
(ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ 34: Και σήμερα αυτό στο κέντρο της Σχολής στη Νέα Υόρκη τότε γίνεται, στο Βεσάκ, ενώ στο Λονδίνο και στη Γενεύη στην επόμενη Πανσέληνο, στην Εορτή του Χριστού και την Ημέρα της Παγκόσμιας Επίκλησης).
[…] "Υποκειμενικά πηγαίνω ορισμένες βραδιές
σε ένα μεγάλο δωμάτιο, σε ένα βουνό, κάτω από τα πεύκα. Στα αριστερά του
δωματίου είναι ένα μικρό δωμάτιο, όπου είστε εσύ και ένας ή δύο άλλοι. Συχνά
βρίσκεστε σε ένα τραπέζι με διαγράμματα36 πάνω σε αυτό. Πέρα από αυτό το
δωμάτιο είναι ένα άλλο δωμάτιο, με τον Κ.Η". Απάντησα: "Αυτό είναι το
Άσραμ του Διδασκάλου Κ.Η. και εγώ είμαι
πράγματι σε αυτό το άλλο δωμάτιο, με τους άλλους ανθρώπους, όπου έχω πάρα πολλά
να κάνω με τα διαγράμματα των αρχαρίων". Ήξερε λοιπόν ότι ήταν μαθήτρια
του Κ.Η.[…]
(ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η Αλίκη Μπέιλη το εκδηλώνει καθαρά. Ομιλεί ως η Φωνή του Ομίλου. Αυτό το άλμα επιδιώκει να αξιωθούν να κάνουν και οι υπόλοιποι.)
10 Oμιλία
της Αλίκης Μπέιλη στην Σχολή Αρκέην, Παρασκευή 14 Μαΐου 1943
Α.Α.Β.: Ένα από αυτά που με εντυπωσιάζουν είναι τα σημεία στα οποία καθοδηγηθήκαμε να δώσουμε έμφαση στο έργο μας στη Σχολή Αρκέην. Δηλαδή έμφαση στην ευθυγράμμιση, στην επαφή με την Ψυχή, κατόπιν στην μαθητεία και μετά στο γεγονός της Ιεραρχίας.
[…] Νομίζω ότι η λειτουργία ενός ομίλου όπως αυτός συνίσταται στο ότι μπορεί να οραματιστεί την πιθανότητα ενός πράγματος το οποίο είναι νέο, και ότι μπορεί μέσω σκέψης να φέρει σε ύπαρξη αυτό που αργότερα θα είναι γνώση του καθενός.
HR: Θα το
ονόμαζες αγκυροβόληση;
Α.Α.Β.: Όχι. Τίποτα δεν μπορεί ν' αγκυροβοληθεί προτού να έχει προσλάβει πρώτα φυσική μορφή. Θα πρέπει να υπάρχει στο φυσικό πεδίο η μορφή, προτού αυτό να θεωρείται αγκυροβολημένο.
[…] Στο πίσω μέρος του μυαλού του ο Θιβετανός έχει αυτό που είναι ο στόχος των σημερινών μαθητών στον κόσμο, ανθρώπων σαν κι εμάς. Δεν είναι η Μονάδα. Αυτός ο στόχος είναι μη εφικτός. Ο στόχος είναι πλήρης επαφή με την Ψυχή και η τρίτη μύηση.
WM:
Εξοικειωνόμαστε με ό,τι υπάρχει επέκεινα.
Α.Α.Β.: Ο
Θιβετανός μας έχει πει ότι μετά την τρίτη μύηση η συνείδηση δεν βρίσκει καμία
εφαρμογή στις καταστάσεις ύπαρξης μπορεί να καταγράφουμε. […]
[…] Όχι Μοναδιαία συνείδηση. Καταστάσεις καταγραφής, για τις οποίες μάλιστα δεν διαθέτουμε όνομα.
Εννοεί ότι η συνείδηση δεν λειτουργεί στην περιοχή της Μονάδας. Η συνείδηση οδηγεί στην Μονάδα. Μετά εγκαταλείπεται. Αυτό που παίρνει τη θέση της, η συνείδηση το περιγράφει ως "άμεση σχέση Μονάδας Προσωπικότητας". Η συνείδηση όμως δεν ξέρει τίποτε γι αυτό. Το οραματίζεται στην ενατένιση.
Κοσμικό Πυρ: Υπάρχει ένα όραμα που παρουσιάζεται με αυτό το βιβλίο. Είναι πειστικό και σε κάνει να αισθάνεσαι ότι το καταλαβαίνεις. Είναι ίσως το πιο αφηρημένο απ’ όλα τα βιβλία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου