«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»
ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ
- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 21.00 - με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.
Κυριακή 3 Ιουλίου 2022
Η ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΑΦΙΝΑΣ
Ο μεγάλος Προεστός που εδρεύει στην Αίθουσα Συμβουλίου του Κυρίου, μίλησε στο Δάσκαλο που καθόταν δίπλα του: “Πού είναι ο υιός του ανθρώπου που είναι υιός του Θεού; Πώς ζει; Ποιες δοκιμασίες πέρασε και με ποια υπηρεσία ασχολείται τώρα;”
Ο Δάσκαλος ρίχνοντας τα μάτια του στον υιό του
ανθρώπου που είναι υιός του Θεού, είπε: “Τίποτε προς το παρόν, μεγάλε Προεστέ.
Η τρίτη μεγάλη δοκιμασία δίδαξε πολλά σ’ ένα μαθητή σαν κι αυτόν. Στοχάζεται
και συλλογίζεται”.
“Δώσε μια δοκιμασία που θα απαιτήσει την πιο
σοφή εκλογή του. Στείλε τον να εργασθεί σ’ ένα πεδίο όπου πρέπει ν’ αποφασίσει
ποια φωνή απ’ όλες τις πολλές φωνές θα προκαλέσει την υπακοή της καρδιάς του.
Δώσε επίσης μια πολύ απλή δοκιμασία στο εξωτερικό πεδίο, αλλά μια δοκιμασία που
θ’ αφυπνίσει στην εσώτερη πλευρά της ζωής ολόκληρη τη σοφία του και τη δύναμή
του να διαλέγει ορθά. Ας προχωρήσει στην τέταρτη δοκιμασία.”
* * *
Ο Ηρακλής στάθηκε μπροστά στην τέταρτη μεγάλη
Πύλη· ένας υιός του ανθρώπου αλλά κι ένας υιός του Θεού. Στην αρχή υπήρχε βαθιά
σιωπή. Δεν άρθρωσε καμιά λέξη ούτε έκανε κάποιο θόρυβο. Πέρα από την Πύλη
απλωνόταν το τοπίο με καθαρές γραμμές και στο μακρινό ορίζοντα ορθωνόταν ο Ναός
του Κυρίου, το ιερό του Θεού Ηλίου, με επάλξεις που λαμποκοπούσαν. Σ’ έναν
κοντινό λόφο στεκόταν ένα λυγερό
ελαφάκι. Κι ο Ηρακλής που είναι υιός
του ανθρώπου αλλά και υιός του Θεού, παρατηρούσε και πρόσεχε, όταν ακούστηκε μια φωνή. Η φωνή
ήρθε απ’ το λαμπρό κύκλο της σελήνης που είναι η κατοικία της Άρτεμης. Και η
ωραία Άρτεμη είπε λόγια προειδοποίησης στον υιό του ανθρώπου.
“Η ελαφίνα είναι δική μου, γιαυτό μην την
αγγίζεις”, είπε. “Για πολλά χρόνια την ανέθρεφα και την περιποιόμουν όταν ήταν
μικρή. Η ελαφίνα είναι δική μου και πρέπει να μείνει δική μου.”
Έπειτα φάνηκε η Διάνα, η κυνηγός των ουρανών,
η κόρη του ηλίου. Πηδώντας με σανδάλια στα πόδια προς την ελαφίνα, ισχυρίσθηκε
ότι είναι δική της.
“Δεν είναι έτσι”, είπε, “ωραία Άρτεμη· η
ελαφίνα είναι δική μου και πρέπει να μείνει δική μου. Μέχρι σήμερα ήταν πολύ
μικρή, τώρα μπορεί να είναι χρήσιμη. Η χρυσοκέρατη ελαφίνα είναι δική μου, όχι
δική σου και θα μείνει δική μου.”
Ο Ηρακλής στέκοντας ανάμεσα στις δύο στήλες
της Πύλης, άκουγε και παρακολουθούσε τον καυγά, απορώντας που οι δύο κόρες
διεκδικούσαν την κατοχή της ελαφίνας.
Μια άλλη φωνή ήχησε στο αυτί του και με
επιτακτικό τόνο είπε: “Η ελαφίνα δεν ανήκει σε καμιά κόρη, Ηρακλή, αλλά στο Θεό
του οποίου το ιερό βλέπεις στο μακρινό βουνό. Πήγαινε σώσε την και φέρε την
στην ασφάλεια του ιερού και άφησέ την εκεί. Ένα απλό πράγμα θα κάνεις, υιέ του
ανθρώπου, όμως (και σκέψου καλά τα λόγια μου) αφού είσαι υιός του Θεού, μπορείς
να κυνηγήσεις και να κρατήσεις την ελαφίνα. Πήγαινε.”
Ο Ηρακλής πήδηξε απ’ την τέταρτη Πύλη,
αφήνοντας πίσω του τα πολλά δώρα που πήρε για να μη τον εμποδίζουν στο γρήγορο
κυνήγι. Και από μακριά τον παρακολουθούσαν οι διαπληκτιζόμενες κόρες. Η ωραία
Άρτεμη έσκυβε από τη σελήνη και η όμορφη Διάνα, η κυνηγός των δασών του Θεού,
ακολουθούσε τις κινήσεις της ελαφίνας και με την κατάλληλη αφορμή καθεμιά
παραπλανούσε τον Ηρακλή, επιδιώκοντας να ματαιώσει τις προσπάθειές του. Κυνηγούσε την ελαφίνα από σημείο σε
σημείο και καθεμιά με πανουργία τον εξαπατούσε. Κι αυτό το έκαναν συνεχώς.
Έτσι για έναν ολόκληρο χρόνο ο υιός του ανθρώπου
που είναι υιός του Θεού ακολουθούσε την ελαφίνα από τόπο σε τόπο, πιάνοντας
φευγαλέα τη μορφή της, μόνο για ν’ ανακαλύψει ότι με γρηγοράδα χανόταν στα
πυκνά δάση. Από λόφο σε
λόφο και από δάσος σε δάσος την κυνήγησε ώσπου κοντά σε μια ήσυχη λιμνούλα την
είδε ξαπλωμένη πάνω στην απάτητη χλόη να κοιμάται, αποκαμωμένη από το τρέξιμο.
Με αθόρυβο βήμα, με τεντωμένο χέρι και με
σταθερό μάτι έστειλε ένα βέλος στην ελαφίνα και την πλήγωσε στο πόδι. Με όλη
του τη δύναμη σύρθηκε κοντά κι όμως η ελαφίνα δεν κουνήθηκε. Σύρθηκε πιο κοντά
και την αγκάλιασε, σφίγγοντάς την πάνω στην καρδιά του. Η Άρτεμη και η ωραία
Διάνα παρακολουθούσαν.
“Η έρευνα τελείωσε”, έψαλλε δυνατά. “Οδηγήθηκα
στο σκοτάδι του βορρά και δε βρήκα την ελαφίνα. Στα βαθιά σκοτεινά δάση άνοιξα
το δρόμο μου αλλά δε βρήκα την ελαφίνα· και σε ζοφερές πεδιάδες και άγριες
ερημιές αγωνίσθηκα για την ελαφίνα, όμως δεν τη βρήκα. Σε κάθε σημείο που
έφθανα, οι κόρες έστρεφαν τα βήματά μου, όμως επέμεινα και τώρα η ελαφίνα είναι
δική μου! Η ελαφίνα είναι δική μου!”
“Όχι έτσι Ηρακλή”, ήρθε στα αυτιά του η φωνή
εκείνου που στέκει κοντά στο μεγάλο Προεστό μέσα στην Αίθουσα Συμβουλίου του
Κυρίου. “Η ελαφίνα δεν ανήκει στον υιό του ανθρώπου έστω κι αν είναι υιός του
Θεού. Φέρε την ελαφίνα στο μακρινό ιερό όπου κατοικούν οι υιοί του Θεού κι
άφησέ την εκεί μαζί τους.”
“Γιατί, σοφέ Δάσκαλε; Η ελαφίνα είναι δική
μου· δική μου από μακρά αναζήτηση και περιπλάνηση και δική μου γιατί την κρατώ
κοντά στην καρδιά μου.”
“Μήπως δεν είσαι υιός του Θεού, αν και είσαι
υιός του ανθρώπου; Μήπως δεν είναι το ιερό και δική σου κατοικία; Μήπως δε
μοιράζεσαι τη ζωή όλων όσων κατοικούν εκεί; Φέρε στο ιερό του Θεού την ιερή
ελαφίνα και άφησέ την εκεί, υιέ του Θεού.”
* * *
Τότε ο Ηρακλής έφερε την ελαφίνα στο άγιο ιερό
των Μυκηνών, τη μετέφερε στο κέντρο του ιερού τόπου και την άφησε εκεί. Και
καθώς την άφηνε μπροστά στον Κύριο, παρατήρησε στο πόδι της την πληγή που έκανε ένα δικό του
βέλος από το τόξο που είχε χρησιμοποιήσει. Η ελαφίνα του ανήκε με το δικαίωμα
της έρευνάς του. Η ελαφίνα του ανήκε χάρη στην επιδεξιότητα και την παλικαριά
του. “Γιαυτό η ελαφίνα είναι διπλά δική μου”, φώναξε.
Η Άρτεμη όμως, καθισμένη στην εξωτερική αυλή
του ιερότατου τόπου, άκουσε τη δυνατή νικητήρια φωνή του και είπε: “Δεν είναι
έτσι. Η ελαφίνα είναι δική μου και πάντα ήταν δική μου. Είδα τη μορφή της να
καθρεφτίζεται στα νερά· άκουσα τα βήματά της στους δρόμους της γης· ξέρω ότι η
ελαφίνα είναι δική μου, γιατί κάθε μορφή είναι δική μου”.
Ο Θεός-Ήλιος μίλησε από τον ιερό τόπο. “Η
ελαφίνα είναι δική μου, όχι δική σου Άρτεμη. Το πνεύμα της αναπαύεται μαζί μου
για όλη την αιωνιότητα, εδώ στο κέντρο του σεπτού ιερού. Δεν μπορείς να μπεις
εδώ Άρτεμη, αλλά μάθε ότι λέω την αλήθεια. Η Διάνα, η ωραία κυνηγός του Κυρίου,
μπορεί να μπει για λίγο και να σου πει τι βλέπει.”
Για μια σύντομη στιγμή η κυνηγός του Κυρίου
πέρασε στο ιερό και είδε τη μορφή εκείνου που ήταν η ελαφίνα, να κείτεται
μπροστά στο βωμό σαν πεθαμένη. Και με λύπη είπε: “Αν όμως το πνεύμα της
αναπαύεται μαζί σου, μεγάλε Απόλλωνα, ευγενικέ υιέ του Θεού, τότε μάθε ότι η
ελαφίνα είναι νεκρή. Η ελαφίνα σκοτώθηκε απ’ τον άνθρωπο που είναι υιός του
ανθρώπου, έστω κι αν είναι υιός του Θεού. Γιατί αυτός μπορεί να μπει στο ιερό
κι εμείς να περιμένουμε την ελαφίνα εδώ έξω;”
“Γιατί κουβάλησε την ελαφίνα στην αγκαλιά του,
κοντά στην καρδιά του και η ελαφίνα αναπαύεται στον ιερό τόπο, όπως κι ο
άνθρωπος. Όλοι οι άνθρωποι είναι
δικοί μου. Και η ελαφίνα είναι δική
μου, ούτε δική σου, ούτε του ανθρώπου, αλλά δική μου.”
* * *
Κι ο Ηρακλής γυρίζοντας από τη δοκιμασία,
πέρασε πάλι απ’ την Πύλη και βρήκε το δρόμο του πίσω στο δάσκαλο της ζωής του.
“Εκπλήρωσα το χρέος που μου ανέθεσε ο μεγάλος
Προεστός. Ήταν απλό, εκτός από το μάκρος του χρόνου και την κούραση της
έρευνας. Δεν άκουσα εκείνους που διεκδικούσαν, ούτε λάθεψα στο Δρόμο. Η ελαφίνα είναι στον ιερό τόπο κοντά στην καρδιά του Θεού κι επίσης σε ώρα ανάγκης κοντά
στη δική μου καρδιά.”
“Πήγαινε να δεις, Ηρακλή γιε μου, απ’ τις
στήλες της Πύλης.” Ο Ηρακλής υπάκουσε. Πέρα απ’ την Πύλη απλωνόταν το τοπίο με
καθαρές γραμμές και στο μακρινό ορίζοντα ορθωνόταν
ο Ναός του Κυρίου, το ιερό του Θεού Ηλίου, με επάλξεις που λαμποκοπούσαν, ενώ
σ’ έναν κοντινό λόφο στεκόταν ένα λυγερό ελαφάκι.
“Εκτέλεσα το έργο, σοφέ μου Δάσκαλε; Το
ελαφάκι είναι πίσω στο λόφο όπου το είδα πρωτύτερα να στέκει.”
Και από την Αίθουσα Συμβουλίου του Κυρίου,
όπου κάθεται ο μεγάλος Προεστός, ήρθε μια φωνή: “Όλοι οι υιοί των ανθρώπων που
είναι υιοί του Θεού πρέπει συνεχώς να ψάχνουν για το ελαφάκι με τα χρυσά κέρατα
και να το φέρνουν στον ιερό τόπο· ξανά και ξανά”.
Τότε ο Δάσκαλος
είπε στον υιό του ανθρώπου που είναι υιός του Θεού: “Ο τέταρτος άθλος τελείωσε
και από τη φύση της δοκιμασίας και απ’ τη φύση της ελαφίνας η έρευνα πρέπει να
είναι συχνή. Μην το ξεχνάς και σκέψου το μάθημα που έμαθες.”
Ο ΘΙΒΕΤΑΝΟΣ
(Αλίκη Μπέιλη, Οι Άθλοι του Ηρακλή)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου