Ιστολόγιο για τον Νέο Όμιλο των Παγκόσμιων Εξυπηρετητών

EOΡΤΑΣΜΟΣ ΒΕΣΑΚ

«Βλέπω και όταν ο Οφθαλμός ανοιχτεί, όλα είναι Φως» 

 ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΣΤΟΝ ΤΑΥΡΟ

ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ 15 ΜΑΪΟΥ 2022 – ώρα 19.30-21.30

Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΩΝ ΙΜΑΛΑΪΩΝ

Υπάρχει µια κοιλάδα που βρίσκεται σε αρκετά µεγάλο υψόµετρο στους πρόποδες των Ιµαλαΐων, στην περιοχή του Θιβέτ. Περιβάλλεται ολόγυρα από ψηλά βουνά, εκτός από τα βορειοανατολικά, όπου υπάρχει ένα στενό άνοιγµα στην οροσειρά. Συνεπώς, η κοιλάδα έχει σχήµα φιάλης, µε το λαιµό προς τα βορειο­ανατολικά, ενώ διευρύνεται σηµαντικά προς νότον. Ψηλά, προς το βόρειο άκρο, κοντά στο λαιµό της φιάλης, βρίσκεται ένας πελώριος επίπεδος βράχος. Δεν υπάρχουν δέντρα ή θάµνοι στην κοιλάδα, που καλύπτεται µ’ ένα είδος άγριας χλόης. Οι πλαγιές όµως των βουνών καλύπτονται από δέντρα.

Την περίοδο της πανσελήνου του Ταύρου, προσκυνητές, απ’ όλες τις γύρω περιοχές, αρχίζουν να συναθροίζονται. Οι πιστοί και οι λάµα βρίσκουν τον δρόµο τους προς την κοιλάδα και συγκεντρώνονται στο νοτιότερο και το µεσαίο τµήµα, αφήνοντας το βορειοανατολικό άκρο σχετικά άδειο. Εκεί, όπως λέει ο µύθος, συγκεντρώνεται µια οµάδα από εκείνα τα µεγάλα Όντα, που αποτελούν τους φύλακες, πάνω στη γη, του Σχεδίου του Θεού για τον πλανήτη µας και για την ανθρωπότητα. Το όνοµα µε το οποίο αποκαλούµε αυτά τα Όντα δεν έχει σηµασία. Ο Χριστιανός πιστός ίσως προτιµά ν’ αναφέρεται σε αυτούς ως ο Χριστός και η εκκλησία Του και να θεωρεί ότι αποτελούν το µέγα Νέφος των Μαρτύρων, που εγγυάται στην ανθρωπότητα την υπέρτατη σωτηρία. Οι εσωτεριστές του κόσµου τούς αποκαλούν Διδασκάλους της Σοφίας, την πλανητική Ιεραρχία, οι Οποίοι στις πολλές βαθµίδες Τους κυβερνώνται και διδάσκονται από τον Χριστό, το Διδάσκαλο όλων των Διδασκάλων κι επίσης Διδάσκαλο αγγέλων και ανθρώπων. Ή µπορεί να τους αποκαλούµε Ρίσι των Ινδουιστικών Γραφών, ή Εταιρία των Φωτισµένων Διανοιών, σύµφωνα µε τη θιβετανική διδασκαλία. Είναι οι Μεγάλοι Ενορατικοί και οι Μεγάλοι Σύντροφοι, κατά την πιο σύγχρονη παρουσίαση και αποτελούν το άθροισµα της τελειωθείσης ανθρωπότητος, που ακολούθησε τα βήµατα του Χριστού και εισήλθε για χάρη µας µέσα στο πέπλο, δίνοντάς µας το παράδειγµα να κάνουµε κι εµείς εκείνο που έκαναν εκείνοι. Αυτοί, µε τη σοφία, την αγάπη, και τη γνώση τους, ορθώνουν τείχος προστασίας γύρω από τη φυλή µας και επιδιώκουν να µας καθοδηγήσουν, βήµα βήµα (όπως κι Αυτοί καθοδηγήθηκαν στον καιρό Τους), από το σκοτάδι στο φως, από το απατηλό στο πραγµατικό και από το θάνατο στην αθανασία. Αυτός ο όµιλος εκείνων που γνωρίζουν τη θεότητα είναι ο βασικός συµµέτοχος της Εορτής του Βεσάκ. Κατατάσσονται στο βορειοανατολικό άκρο της κοιλάδας, σε οµόκεντρους κύκλους (σύµφωνα µε τη θέση και το βαθµό τους στη µυητική Τους ανάπτυξη) και προετοιµάζονται για µια µεγάλη πράξη υπηρεσίας. Μπροστά από το βράχο, κοιτάζοντας προς τα βορειοανατολικά, στέκουν Εκείνα τα Όντα που ονοµάζονται από τους µαθητές τους οι Τρεις Μεγάλοι Κύριοι. Αυτοί είναι ο Χριστός, που στέκει στο κέντρο, ο Κύριος των ζωντανών µορφών, ο Μανού, που στέκεται στα δεξιά Του και ο κύριος του Πολιτισµού, που στέκει στ’ αριστερά. Αυτοί οι τρεις αντικρίζουν το βράχο πάνω στον οποίο βρίσκεται ένα µεγάλο κρυστάλλινο κύπελλο, γεµάτο νερό.

Είναι ενδιαφέρουσα η πληροφορία σχετικά µε αυτήν την τελετή και σηµαντική για την πραγµατικότητά της, ότι όλοι όσοι ονειρεύτηκαν πως συµµετείχαν σ’ αυτήν, γνώριζαν επακριβώς την καθορισµένη θέση τους στο κατώτερο τµήµα της κοιλάδας, όπου στέκονταν. Κάποιος που µου την περιέγραψε, µου έλεγε ότι βρισκόταν στη µία πλευρά, κοντά σ’ ένα δέντρο όπου ήταν δεµένο ένα άλογο και ότι όλοι φαίνεται να γνώριζαν επακριβώς τον τόπο που βρίσκονταν. Μερικοί αντιλήφθηκαν ότι η τοποθέτηση και η ταξιθέτηση των θεατών κατέδειχνε σαφώς το βαθµό της εξέλιξης εκάστου.

Πίσω από τους συναθροισµένους σε οµάδα Διδασκάλους, µύστες, µυηµένους και πρεσβύτερους εργάτες του Σχεδίου του Θεού, θα βρεθούν οι παγκόσµιοι µαθητές και οι ζηλωτές στις διάφορες βαθµίδες και οµάδες, είτε εν τω σώµατι είτε εκτός του σώµατος, για να αναφέρουµε τα λόγια του Απ. Παύλου, οι ο­ποίοι απαρτίζουν αυτή την εποχή, το Νέο Όµιλο των Εξυπηρετητών του Κόσµου. Εκείνοι που παρευρίσκονται µε τα φυσικά τους σώµατα έχουν µεταβεί εκεί µε τους συνήθεις τρόπους. Οι υπόλοιποι παρευρίσκονται µε τα πνευµατικά τους σώµατα και σε ονειρική κατάσταση. Το όνειρο που διηγούνται αργότερα, δεν µπορεί, άραγε, να αποτελεί τη φυσική αναγνώριση και ανάµνηση ενός εσωτερικού πνευµατικού συµβάντος;

Καθώς πλησιάζει η ώρα της πανσελήνου, αρχίζει να επικρατεί σιγή ανάµεσα στο πλήθος κι όλοι κοιτάζουν προς τα βορειοανατολικά. Εκτελούνται ορισµένες τελετουργικές κινήσεις µε τις οποίες, οι συναθροισµένοι Διδάσκαλοι και οι µαθητές τους, όλων των βαθµών, παίρνουν διάφορες συµβολικές θέσεις και σχηµατίζουν πάνω στο έδαφος της κοιλάδας διάφορα σηµαντικά σύµβολα, όπως ο πεντάκτινος αστέρας, µε τον Χριστό να στέκει στο ψηλότερο σηµείο του, ή ένα τρίγωνο, µε τον Χριστό στην κορυφή, ή ένα σταυρό, καθώς και άλλους πολύ γνωστούς σχηµατισµούς που έχουν όλοι µια βαθιά και δυναµική έννοια. Όλα αυτά γίνονται υπό τον ήχο ορισµένων λέξεων που ψάλλονται και εσωτερικών φράσεων που ονοµάζονται µάντραµ. Η προσδοκία στα πλήθη που αναµένουν και παρατηρούν φουντώνει και η ένταση είναι πραγµατική και αυξάνει. Μοιάζει να γίνεται αισθητή µια διέγερση ή ένας δυναµικός κραδασµός σ’ ολόκληρο το σώµα των ανθρώπων που σαν αποτέλεσµα φέρνει την αφύπνιση των ψυχών των παρευρισκοµένων, τη συγχώνευση και. την ένωση του οµίλου σ’ ένα ενοποιηµένο σύνολο, και την ανύψωση όλων σε µια µεγάλη πράξη πνευµατικής αίτησης, ετοιµότητας και προσδοκίας. Είναι το αποκορύφωµα της έφεσης του κόσµου, που εστιάζεται σ’ αυτόν τον αναµένοντα όµιλο. Αυτές οι τρεις λέξεις –αίτηση, ετοιµότητα και προσδοκία– περιγράφουν καλύτερα την ατµόσφαιρα που περιβάλλει εκείνους που παρευρίσκονται σ’ αυτή τη µυστική κοιλάδα.

Οι ψαλµωδίες και οι ρυθµικές κινήσεις γίνονται εντονότερες και όλοι οι συµµετέχοντες, καθώς και το πλήθος που παρατηρεί, υψώνουν τα µάτια τους στον ουρανό προς την κατεύθυνση του στενού τµήµατος της κοιλάδας. Ακριβώς λίγα λεπτά πριν τη στιγµή της πανσελήνου, σε µακρινή απόσταση, διακρίνεται µια µικροσκοπική κουκίδα στον ουρανό. Πλησιάζει συνεχώς και γίνεται διαρκώς πιο ευδιάκριτη και σαφής µέχρι να φανεί η µορφή του Βούδα, που κάθεται µε διπλωµένα σταυρωµένα τα πόδια στη χαρακτηριστική του στάση, ντυµένος µε τον κιτρινόχρωµο χιτώνα του, να λούεται από φως και χρώµα και µε τα χέρια του απλωµένα σ’ ευλογία. Όταν φτάσει σ’ ένα σηµείο, πάνω ακριβώς από τον µεγάλο βράχο, αιωρούµενος στον αέρα πάνω από τα κεφάλια των τριών Μεγάλων Κυρίων, ένα µεγάλο µάντραµ, που χρησιµοποιείται µόνο µια φορά το χρόνο, στην εορτή, ψάλεται από τον Χριστό, ενώ ολόκληρη η οµάδα των ανθρώπων στην κοιλάδα προσκυνά. Αυτή η Επίκληση κινητοποιεί ένα µεγάλο κραδασµό ή ένα ρεύµα σκέψης που έχει τέτοια δυναµικότητα, που φτάνει από τον όµιλο των ζηλωτών, των µαθητών ή µυηµένων που τη χρησιµοποιούν µέχρι το Θεό τον Ιδιο. Σηµειώνει την υπέρτατη στιγµή της έντονης πνευµατικής προσπάθειας ολόκληρου του έτους, και η πνευµατική ζωογόνηση της ανθρωπότητας και τα πνευµατικά αποτελέσµατα διαρκούν όλους τους επόµενους µήνες. Το αποτέλεσµα αυτής της Μεγάλης Επίκλησης είναι οικουµενικό ή συµπαντικό και εξυπηρετεί στη σύνδεσή µας µ’ εκείνο το συµπαντικό κέντρο της πνευµατικής δύναµης από το οποίο προήλθαν όλα τα πλάσµατα της δηµιουργίας. Εκχύνεται η ευλογία και ο Χριστός –ως ο Αντιπρόσωπος της ανθρωπότητας– την υποδέχεται στη φύλαξή του, προς διανοµή.