Ιστολόγιο για τον Νέο Όμιλο των Παγκόσμιων Εξυπηρετητών

 

«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 20.30 - 

με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

20 Φεβρουαρίου 2022

Εκφώνηση κειμένου πριν από τον διαλογισμό από την αδελφή Α.Κ.

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΔΥΟ

ΙΝΔΙΑ

Στην αρχή του σύμπαντος δεν υπήρχε τίποτα εκτός από το εγώ στο σχήμα του ανθρώπου. Αυτό κοίταξε γύρω του και είδε ότι δεν υπήρχε τίποτα εκτός από τον εαυτό του και γι αυτό η πρώτη κραυγή ήταν «ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ» απ’ όπου και η σύλληψη του «εγώ» ξεκίνησε. (Και γι αυτό ακόμα και τώρα όταν κάποιον φωνάζουν, αυτός απαντάει πρώτα «εγώ είμαι» και μετά λέει το όνομα που του ανήκει).

    Στη συνέχεια φοβήθηκε! (Και γι αυτό οποιοσδήποτε είναι μοναχός φοβάται) Αλλά σκέφτηκε: «Εφ’ όσον δεν υπάρχει εδώ κανείς άλλος εκτός από τον εαυτό μου, τι έχω να φοβηθώ;» με αποτέλεσμα να του φύγει ο φόβος (Γιατί τι θα ήταν αυτό που θα τον τρόμαζε; Μόνον σ’ ένα δεύτερο αναφέρεται ο φόβος). Παρ’ όλα αυτά ήταν στερημένος από ευχαρίστηση. (Επομένως στερούμαστε την ευχαρίστηση όταν είμαστε μόνοι). Κι επιθυμούσε ένα δεύτερο. Το ίδιο ήταν στο μέγεθος ενός άντρα και μιας γυναίκας αγκαλιά.

    Τότε το εγώ διαίρεσε τον εαυτό του σε δυο μέρη και με αυτό υπήρξε ένας κύριος και μια κυρία. (Επομένως αυτό το σώμα από μόνο του όπως ο μύθος του Γιαντζαβάλκια, μοιάζει με το μισό ενός διχασμένου αρακά. Και αυτός είναι ο λόγος που αυτός ο χώρος γεμίζεται από μια γυναίκα.)

    Το αρσενικό αγκάλιασε το θηλυκό και από αυτό προήλθε το ανθρώπινο γένος. Αυτή όμως συλλογίστηκε: «Πώς μπορεί αυτός να ζευγαρώνει μαζί μου, εγώ η οποία έχω παραχθεί από αυτόν; Τότε άφησέ με λοιπόν να κρυφτώ.»

    Αυτή έγινε αγελάδα, αυτός βόδι και ενώθηκε μαζί της και από αυτό προήλθαν τα βοοειδή. Αυτή έγινε φοράδα, αυτός άλογο, αυτή γαϊδούρι, αυτός αρσενικό και ενώθηκε μαζί της. Από αυτό προήλθαν ζωντανά με στέρεα νύχια.

    Αυτή έγινε θηλυκή κατσίκα, αυτός αρσενική, αυτή θηλυκό πρόβατο, αυτός αρσενικό κι ενώθηκε μαζί της. Από αυτό προήλθαν κατσίκες και πρόβατα.

    Με αυτόν τον τρόπο έρευσαν όλες οι υπάρξεις που ζευγαρώνουν μέχρι και τα μυρμήγκια.

    Τότε συνειδητοποίησε: «Εγώ, στην πραγματικότητα είμαι η δημιουργός διότι έχω παράγει όλα αυτά». Από εκεί προήλθε η αντίληψη Δημιουργία.

ΟΠΟΙΟΣ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ, ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΛΗΘΙΝΑ 

Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ

 

 

Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΓΙΟΓΚΑ

ΓΚΕΟΡΓΚ ΦΟΪΕΡΣΤΑΪΝ-ΖΑΝΙΝ ΜΙΛΕΡ. Εκδόσεις Κέδρος

Ο Ύμνος της Δημιουργίας, μια φιλοσοφική ερμηνεία. (Κεφ.3)

 

Από όλους τους ύμνος της Rigveda, το περίφημο νασαντίγια σουκτά (Χ, 129) έχει ίσως δεχτεί τον ύψιστο έπαινο και τη χειρότερη κατηγορία, ανάλογα με το βάθος ή την έλλειψη κατανόησης των σχολιαστών. Ωστόσο μπορεί κανείς ακόμα να αναρωτηθεί αν η πλήρης φιλοσοφική σημασία του έχει βυθομετρηθεί και επαρκώς εκτιμηθεί από τη δυτική ερμηνευτική.    

   Αυτό το αρχαίο ποίημα περιέχει μέσα στη σύντομη έκταση του όχι απλώς ένα περίγραμμα της επακόλουθης ινδικής μεταφυσικής –προαγγέλλει τον Αdvaita Vedanta και την οντολογία των Σάνκια–, αλλά και αγγίζει τον πυρήνα των μυστικιστικών δοξασιών Ανατολής και Δύσης και ιδιαίτερα τη φιλοσοφία του Πλωτίνου. Καμία μεταγενέστερη θεωρία, φιλοσοφική ή θρησκευτική δεν προχώρησε ποτέ πέρα από τη δική του εμβέλεια ούτε και έλυσε ποτέ το έσχατο μυστήριο του Απολύτου, που στο ποίημα αφήνεται απλώς στη σιωπηλή ενατένιση. Εξεταζόμενο σε βάθος αποκαλύπτει την ουσία όλης της μεταφυσικής σκέψης.

    Τίποτα δεν είναι γνωστό για τον ενορατικό ποιητή (ρίσι) αυτού του ύμνου. Στην πραγματικότητα παραμένει ανώνυμος, όπως και τόσες πολλές μεγάλες φυσιογνωμίες περασμένων εποχών, που ενδιαφέρονταν περισσότερο για την ποιότητα του έργου τους παρά για τον εαυτό τους.

    Το ότι ο ύμνος αποδόθηκε στον Παραμεστίν Πρατζαπάτι μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα, ότι αποκαλύφθηκε μέσα στην ύψιστη κατάσταση του σαμαντι σε ένα άτομο προικισμένο με το χάρισμα να διατυπώνει ό,τι «συλλαμβάνει» ή «βλέπει».

Το Ανεκδήλωτο δεν υπήρχε τότε ούτε το εκδηλωμένο·

δεν υπήρχε ατμόσφαιρα ούτε και ο ουρανός εκεί ψηλά.

Τι έμενε κρυμμένο και πού; Και ποιος το έθρεφε;

Τι διαπερνούσε ο βαθύς και αβυθομέτρητος ωκεανός;

 

Η πρώτη γραμμή που μεταφράζεται εδώ: «Το Ανεκδήλωτο δεν υπήρχε τότε ούτε το εκδηλωμένο», ηχεί τη βασική νότα όλου του ποιήματος. Κατ’ αρχάς πρέπει να επιστήσουμε την προσοχή εδώ. Δεν μπορούμε πραγματικά να εφαρμόσουμε τους κανόνες της λογικής, τους νόμους του συγκεκριμένου αναλυτικού νου στη μεταφυσική σκέψη των ρίσι όπως εκφράζεται εδώ, δίχως τον κίνδυνο να πέσουμε σε μία απέλπιδα επιχειρηματολογία ή εξαγωγή παράλογων συμπερασμάτων. Δεν αμφισβητούνται εδώ τα δεδομένα των αισθήσεων ή η εμπειρική μαρτυρία εκείνου που συνήθως αποδεχόμαστε ως τη μόνη πραγματικότητα. Από τον πρώτο στίχο κιόλας ο ποιητής μας φέρνει αντιμέτωπους με εκείνη την κατάσταση ύπαρξης, εκείνη την εσχάτη των εσχάτων, πέρα από κάθε θεωρία, όπου σημειώνεται η προέλευση και όπου θα γίνει η διάλυση όλων των πραγμάτων. Προσπαθεί να μας μεταδώσει μια ιδέα εκείνης της αρχέγονης ενότητας πέρα από τον χρόνο, πέρα από τον χώρο, πέρα από την επικράτεια των αντιθέτων, εκείνης της κατάστασης ανεξάντλητης πληρότητας (πουρνάτα) για την οποία ο ανθρώπινος νους μπορεί να έχει μόνο μία αμυδρή ιδέα. Όμως ο νους δεν μπορεί να αποκλειστεί, αν κάποιος θελήσει να εξηγήσει το καθετί μέσω της γλώσσας. Πρέπει κάποιος να συλλάβει και να εκφράσει εκείνο που η υπερβατική συνείδηση φέρει ως καθαρή γνώση. Όπως τόνισε ο Πλωτίνος: «Η πράξη και η ικανότητα της όρασης δεν είναι λογική αλλά κάτι μεγαλύτερο, πρότερο και ανώτερο από τη λογική» απ’ όπου και η εξαιρετική δυσκολία στην περιγραφή του περιεχομένου της υπερβατικής ενόρασης. Σύμφωνα με την μαρτυρία των σοφών ο νους είναι –ενόσω αγωνίζεται να κατανοήσει και να εκφράσει– συνεχώς βυθισμένος σε κείνη την απειροσύνη, η οποία ξεφεύγει από κάθε προσπάθεια παγίωσής της. Η μόνη προαπαίτηση για να αγγίξει κανείς το Απόλυτο είναι να υπερβεί το νου, γιατί η απειροσύνη ενοικεί στην ανθρώπινη «καρδιά».

    H μορφή του δεν εμπίπτει μέσα [στην γκάμα] της όρασης κανένας δεν μπορεί να το δει με τα μάτια. Εκείνοι που μέσω της καρδιάς και του νου αναγνωρίζουν ότι υφίσταται μέσα στην καρδιά γίνονται αθάνατοι.