Ιστολόγιο για τον Νέο Όμιλο των Παγκόσμιων Εξυπηρετητών

 NEA ΣΕΛΗΝΗ

                                                                       (Εικόνα του Nicholas Roerich)

ΦΛΕΓΟΜΕΝΟ ΕΔΑΦΟΣ & ΔΙΑΥΓΕΣ ΨΥΧΡΟ ΦΩΣ

…Ο μυημένος έχει αντιμετωπίσει δύο κύριες δοκιμασίες που περιγράφονται συμβολικά σαν το “φλεγόμενο έδαφος” και το “διαυγές ψυχρό φως”….Οι δοκιμασίες αυτές εφαρμόζονται όταν η ψυχή αδράξει την προσωπικότητα και το πυρ της θείας αγάπης καταστρέφει τις αγάπες και τις επιθυμίες της ολοκληρωμένης προσωπικότητας. Δύο παράγοντες τείνουν να τις προκαλέσουν: η βραδεία κίνηση της έμφυτης συνείδησης προς μεγαλύτερο έλεγχο και η σταθερή ανάπτυξη της “διάπυρης έφεσης” στην οποία αναφέρεται ο Πατάντζαλι. ΟΙ ΔΥΟ ΑΥΤΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ, ΟΤΑΝ ΕΡΘΟΥΝ ΣΕ ΖΩΝΤΑΝΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ, ΟΔΗΓΟΥΝ ΤΟ ΜΑΘΗΤΗ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΦΛΕΓΟΜΕΝΟΥ ΕΔΑΦΟΥΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΔΙΑΧΩΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΆΓΓΕΛΟ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΈΝΟΙΚΟ ΣΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ.

Ο Κριός ο οποίος σε διάφορα σημεία στην Ατραπό της Ζωής ωθεί την ψυχή στο φλεγόμενο έδαφος και την υποβάλλει σε μια εξαγνιστική διαδικασία στη διάρκεια της ενσάρκωσης. Δια του μικρότερου πυρός του νου “πυρπολούνται και διαλύονται στις φλόγες οι ζούγκλες της εμπειρίας και τότε καθαρίζει η Ατραπός κι επιτυγχάνεται η ανεμπόδιστη όραση.” (Αρχαίο Σχόλιο)

Ο Ουρανός ενσωματώνει την ενέργεια της έβδομης ακτίνας και το έργο του είναι ανάλογο μ’ εκείνο του Ερμή, γιατί η έβδομη ακτίνα είναι η ακτίνα που σχετίζει πνεύμα και ύλη και συνδέει το ηλεκτρικό πυρ με το πυρ δια τριβής, προκαλώντας έτσι την εκδήλωση. Ο Ουρανός οδηγεί την ψυχή στο φλεγόμενο έδαφος κατά τα τελικά στάδια της Ατραπού, όπου το πυρ του Κριού και τα πυρά που γεννιούνται από τη δυναμικότητα του Ουρανού παράγουν την εμπρηστική θερμότητα του τελικού φλεγόμενου εδάφους. Από αυτό το έδαφος πρέπει τελικά να περάσει ο μυημένος. Ο Ουρανός κυβερνά τον αποκρυφιστικό Δρόμο και με μια εσωτερική έννοια συνδέεται με τον Ιεροφάντη των Μυστηρίων της Μύησης.

Την κρίση του φλεγόμενου εδάφους, που προκαλείται από τη δραστηριότητα του Ουρανού. Σ’ αυτήν εισέρχεται ο μυημένος με την ελεύθερη επιλογή που κάνει στο Ζυγό, το σημείο ισορροπίας όπου – συνήθως – λαμβάνει χώρα η στιγμή της αντιστροφής του τροχού. Εκεί ο άνθρωπος πρέπει να αποφασίσει κατά πόσο θα προχωρήσει όπως συνήθως και σύμφωνα με τη συνήθεια ή, αντιστρέφοντας τον τροχό, θα περάσει από το φλεγόμενο έδαφος προς την απελευθέρωση. Ο Ζυγός είναι το πολικό αντίθετο του Κριού κι επομένως σχετίζονται στενά. (EA: Ζυγός)

Κανόνας Ι.

Για Υποψηφίους: Ας ερευνήσει ο μαθητής στο βαθύ σπήλαιο της καρδιάς. Εάν εκεί το πυρ καίει λαμπρό, θερμαίνοντας τον αδελφό του, χωρίς όμως να θερμαίνει τον ίδιο, έφθασε η ώρα να υποβάλει αίτηση για να σταθεί ενώπιον της θύρας.

Για Μαθητές και Μυημένους: Ας σταθεί ο όμιλος στο πυρ του νου, που εστιάζεται στο διαυγές φως της κεφαλής. Το φλεγόμενο έδαφος έκανε το έργο του. Το διαυγές ψυχρό φως λάμπει και είναι ψυχρό κι όμως η θερμότητα – που εφελκύσθηκε απ’ την ομαδική αγάπη – επιτρέπει τη θέρμη της ενεργητικής κίνησης προς τα έ-ξω. Πίσω από τον όμιλο στέκει η Θύρα. Μπροστά τους ανοίγεται ο Δρόμος. Ας προχωρήσει μαζί η ομάδα των αδελφών – έξω από το πυρ, μέσα στο ψύχος και προς μια νεότερη ένταση. (Ακτίνες+Μυήσεις:19)

Το φλεγόμενο έδαφος έκανε το έργο του.

Εδώ υπάρχει μια σαφής τάση παρερμηνείας. Για πολλούς ανθρώπους το φλεγόμενο έδαφος σημαίνει ένα απ’ τα δύο πράγματα:

α. Είτε το πυρ του νου, που κατακαίει εκείνα τα πράγματα της κατώτερης φύσης για τα οποία αποκτά όλο και μεγαλύτερη επίγνωση.

β. Είτε το φλεγόμενο έδαφος της θλίψης, αγωνίας, φρίκης και οδύνης, που είναι η χαρακτηριστική ποιότητα της ζωής στους τρεις κόσμους, ιδιαίτερα αυτή την επο-χή.

Αλλά το φλεγόμενο έδαφος που αναφέρεται εδώ είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Όταν το λαμπρό φως του ηλίου εστιασθεί ορθά διαμέσου ενός φακού, μπορεί να προκαλέσει ανάφλεξη. Όταν το λαμπρό φως της Ενάδας εστιάζεται απευθείας στην προσωπικότητα δια της ανταχκάρανα κι όχι ειδικά δια της ψυχής, παράγει ένα λαμπρό πυρ που κατα-καίει όλα τα εμπόδια με μια σταθερή, διαδοχική διαδικασία. Με άλλα λόγια, όταν η όψη θέληση ρέει από την Ενάδα κι εστιάζεται μέσω της προσωπικής θέλησης (όπως μπορεί να τη συλλάβει και να την αντιληφθεί ο νους), καταστρέφει σαν πυρ όλα τα στοιχεία της αυτοβουλίας. Καθώς η ενέργεια της Σαμπάλλα ρέει κι έρχεται σε άμεση επαφή με την ανθρωπότητα (παραλείποντας τη διαβίβαση μέσω της Ιεραρχίας, όπως συμβαίνει ως τώρα), έχετε αυτό που βλέπετε σήμερα στον κόσμο, μια καταστρεπτική ανάφλεξη ή ένα παγκόσμιο φλεγόμενο έδαφος. (30)

Στην Ατραπό της Μύησης η εναδική θέληση (της οποίας η εγωική θέληση είναι α-ντανάκλαση και η ατομική αυτοβουλία είναι παραμόρφωση) διαβιβάζεται βαθμιαία μέσω της ανταχκάρανα απευθείας στον άνθρωπο επί του φυσικού πεδίου. Παράγει την ανώτερη αντιστοιχία εκείνων των ποιοτήτων για τις οποίες με τόση άνεση μιλά ο καλο-γυμνασμένος αλλά αμαθής εσωτεριστής – τη μετουσίωση και μεταμόρφωση. Το αποτέλεσμα είναι η αφομοίωση της ατομικής θέλησης και της εγωικής θέλησης στο σκοπό της Ενάδας που είναι ο σκοπός – απαρέγκλιτος και αναλλοίωτος – του Ενός στον Οποίο ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε. Αυτό είναι το πεδίο της αληθινής καύσης, γιατί ο “Θεός ημών Πυρ αναλίσκον”. Είναι η καιόμενη βάτος ή το φλεγόμενο δένδρο της ζωής του Βιβλικού συμβολισμού. Αυτό το ύψιστο απ’ όλα τα πυρά, αυτό το βαθιά πνευματικό και μέχρι τώρα σπάνια αναγνωρισμένο φλεγόμενο έδαφος έχει αποτελέσματα που συνοψίζονται για μας στην επόμενη φράση ή πρόταση του Κανόνα Ι.

3. Το διαυγές ψυχρό φως λάμπει και είναι ψυχρό κι όμως η θερμότητα – που εφελκύ-σθηκε απ’ την ομαδική αγάπη – επιτρέπει τη θέρμη της ενεργητικής κίνησης προς τα έξω.

Στις λέξεις αυτές έχετε το κλειδί για την ομαδική μύηση. (31-32)

Όπου όμως υπάρχει πραγματική αγάπη, προκαλεί ελάττωση της θέλησης της προ-σωπικότητας, εφέλκυση της θυσιαστικής εγωικής θέλησης και μια συνεχώς αυξανόμενη ικανότητα ταύτισης της ομάδας με τη θέληση ή το σκοπό της Ενάδας. Η πρόοδος της ομάδας βαίνει συνεπώς απ’ το ένα φλεγόμενο έδαφος στο άλλο – όπου κάθε φλεγόμενο έδαφος είναι ψυχρότερο και διαυγέστερο απ’ το προηγούμενο, αλλά δημιουργεί διαδο-χικά το φλέγον πυρ, το διαυγές ψυχρό φωτισμένο πυρ και το αναλίσκον θείο πυρ. (32-33)

Πριν προχωρήσουμε στη μελέτη των τελικών φράσεων του Κανόνα Ένα, θα ήθελα να επισύρω την προσοχή σας στο γεγονός ότι ο μυημένος έχει αντιμετωπίσει δύο κύριες δοκιμασίες που περιγράφονται συμβολικά σαν το “φλεγόμενο έδαφος” και το “διαυγές ψυχρό φως”. Μόνο όταν τις έχει περάσει επιτυχώς, μπορεί ο ίδιος – ή ο όμιλος, όταν εξετάζεται η ομαδική μύηση – να προχωρήσει μπροστά κι έξω σε πλατύτερες εκτάσεις της θείας συνείδησης. Οι δοκιμασίες αυτές εφαρμόζονται όταν η ψυχή αδράξει την προσωπικότητα και το πυρ της θείας αγάπης καταστρέφει τις αγάπες και τις επιθυμίες της ολοκληρωμένης προσωπικότητας. Δύο παράγοντες τείνουν να τις προκαλέσουν: η βραδεία κίνηση της έμφυτης συνείδησης προς μεγαλύτερο έλεγχο και η σταθερή ανάπτυξη της “διάπυρης έφεσης” στην οποία αναφέρεται ο Πατάντζαλι.ΟΙ ΔΥΟ ΑΥΤΟΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ, ΟΤΑΝ ΕΡΘΟΥΝ ΣΕ ΖΩΝΤΑΝΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ, ΟΔΗΓΟΥΝ ΤΟ ΜΑΘΗΤΗ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΦΛΕΓΟΜΕΝΟΥ ΕΔΑΦΟΥΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΔΙΑΧΩΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΆΓΓΕΛΟ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΈΝΟΙΚΟ ΣΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ. Το φλεγόμενο έδαφος βρίσκεται στο κατώφλι κάθε νέας προόδου μέχρι να ληφθεί η τρίτη μύηση. (39)

Το “διαυγές ψυχρό φως” είναι το φως της καθαρής λογικής, της αλάθητης ενορατικής αντίληψης και το αδιάλειπτο, έντονο κι αποκαλυπτικό του φως συνιστά μια μείζονα δοκιμασία στα αποτελέσματά του. Ο μυημένος ανακαλύπτει τα βάθη του κακού και ταυτόχρονα δελεάζεται από τα ύψη μιας αυξανόμενης αίσθησης θειότητας. Το διαυγές ψυχρό φως αποκαλύπτει δύο πράγματα:

Α. ΤΗΝ ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ σ’ ολόκληρη τη φύση και συνεπώς σ’ ολόκλη-ρη τη ζωή της προσωπικότητας του μυημένου ή του μυημένου ομίλου. Τα λέπια πέφτουν απ’ τα μάτια επιφέροντας – παραδόξως – τη “σκοτεινή νύκτα της ψυχής” και την αίσθηση ότι είναι μόνος κι αποστερημένος κάθε βοήθειας. Οδηγεί (στην περίπτωση του Χριστού, για παράδειγμα) στην τρομερή εκείνη στιγμή του Κήπου της Γεσθημανή, που κορυφώθηκε στο Σταυρό, όταν η θέληση της προσωπικότητας-ψυχής συγκρούσθηκε με τη θεία θέληση της Ενάδας. Η αποκάλυψη στο μυημένο των αιώνων της αποκοπής από την Κεντρική Πραγματικότητα και απ’ όλες τις συνοδευτικές της συνέπειες κατέρχεται πάνω σ’ εκείνον που επιχειρεί να σταθεί “σε απομονωμένη Ενότητα”, όπως ο Πατάντζαλι (για να τον αναφέρουμε για δεύτερη φορά) αποκαλεί την εμπειρία.

Β. Η ΠΑΝΤΟΓΝΩΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΌΛΟΥ γίνεται επίσης κατανοητή στο μυημένο με το μέσον του διαυγούς ψυχρού φωτός και οι φάσεις της “απομονωμένης εμπειρίας’’, όπως αποκαλείται μερικές φορές αποκρυφιστικά, τερματίζονται για πάντα. Θα ήθελα ν’ αντιληφθείτε τι μπορεί να σημαίνει αυτό, όσο είναι δυνατό στην τωρινή σας συνείδηση. Μέχρι τώρα ο μυημένος μαθητής λειτουργούσε σαν δυαδικότητα και σαν συγχώνευση ψυχικής ενέργειας και δύναμης προσωπικότητας. Τώρα αυτές οι μορφές ζωής φανερώ-νονται σ’ αυτόν όπως ουσιαστικά είναι και γνωρίζει ότι – σαν κατευθυντήριοι πράκτορες και σαν μεταβατικοί θεοί – δεν μπορούν πια να τον εξουσιάζουν. Μεταφέρεται βαθμιαία σε μια άλλη θεία όψη, παίρνοντας μαζί του όλα όσα δέχθηκε στη διάρκεια των αιώνων από τη στενή σχέση και ταύτιση με την τρίτη όψη – τη μορφή – και τη δεύτερη όψη, τη συνείδηση. Μια αίσθηση αποστέρησης, εγκατάλειψης και μοναξιάς κατέρχεται πάνω του καθώς αντιλαμβάνεται ότι πρέπει επίσης να εξαφανισθεί ο έλεγχος της μορφής και της ψυχής. Εδώ βρίσκεται η αγωνία της απομόνωσης και η κατισχύουσα αίσθηση της μοναξιάς. Αλλά οι αλήθειες που αποκαλύπτονται από το διαυγές ψυχρό φως της θείας λογικής δεν του αφήνουν καμιά επιλογή. Πρέπει να εγκαταλείψει καθετί που τον κρατά μακριά από την Κεντρική Πραγματικότητα· πρέπει να αποκτήσει ζωή και “περισσή ζωή”. Αυτό αποτελεί την υπέρτατη δοκιμασία στο ζωικό κύκλο της ενσαρκούμενης Ενάδας· και “ΟΤΑΝ Η ΚΑΘΑΥΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ ΕΙΣΕΛΘΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΜΥΗΜΕΝΟΥ, ΤΟΤΕ ΠΡΟΧΩΡΕΙ ΔΙΑΜΕΣΟΥ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΖΩΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ”. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο το εκφράζει το Αρχαίο Σχόλιο. (40)