ΕΝΟΡΑΣΗ
(Αλίκη
Μπέιλη, ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΤΟΜΟΣ 1, σελ. 595)
Ενόραση είναι μια ανάπτυξη κυρίως στην
ευαισθησία και μια εσώτερη ανταπόκριση στην ψυχή. Αυτή πρέπει να καλλιεργηθεί
προσεκτικά και δεν πρέπει να δίνεται καμία προσοχή στον παράγοντα του χρόνου.
(Αλίκη
Μπέιλη, ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΤΟΜΟΣ 2, σελ. 415)
Ο μαθητής μαθαίνει τελικά να
αντικαθιστά με την ενόραση, με την ταχύτητά της και το αλάθητό της, την βραδεία
και επίπονη εργασία του νου, με την απατηλότητά του, τις πλάνες του, τα λάθη
του, τους δογματισμούς του, τη χωριστική σκέψη και την κουλτούρα του.
(Αλίκη Μπέιλη, ΓΟΗΤΕΙΑ ΕΝΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, σελ. 67)
Αυτό που αποτελεί τον αντίθετο πόλο
της πλάνης είναι, όπως καλά ξέρετε, η ενόραση. Ενόραση είναι εκείνη η αναγνώριση
της πραγματικότητας που γίνεται εφικτή όταν γοητεία και πλάνη εξαφανίζονται. Η ενορατική
αντίδραση στην αλήθεια συμβαίνει όταν πάνω σε μια ιδιαίτερη γραμμή προσέγγισης
της αλήθειας, ο μαθητής κατορθώνει να ηρεμήσει τις ροπές του νου για δημιουργία
σκεπτομορφών, έτσι ώστε το φως να μπορεί να ρέει απευθείας και χωρίς καμία
παρέκκλιση, από τους ανώτερους πνευματικούς κόσμους. Η ενόραση μπορεί να
αρχίσει να κάνει αισθητή την παρουσία της όταν η γοητεία δεν αδράχνει πια τον
κατώτερο άνθρωπο και οι κατώτερες ή οι ανώτερες επιθυμίες του ανθρώπου που
ερμηνεύονται συναισθηματικά ή εγωκεντρικά δεν παρεμβάλλονται πια ανάμεσα στην
εγκεφαλική του συνείδηση και στην ψυχή. Φευγαλέες στιγμές της υψηλής αυτής
ελευθερίας έρχονται κατά καιρούς σε όλους τους αληθινούς ζηλωτές κατά την διάρκεια
του αγώνα της ζωής τους. Έχουν τότε μια ενορατική αστραπή κατανόησης. Το περίγραμμα
του μέλλοντος και η φύση της αλήθειας περνά στιγμιαία από την συνείδησή τους
και η ζωή δεν είναι ποτέ ξανά ακριβώς η ίδια. Έχουν την εγγύηση ότι κάθε αγώνας
είναι δικαιολογημένος κι ότι θα εφελκύσει την απαραίτητη ανταμοιβή.
(Αλίκη
Μπέιλη, ΓΟΗΤΕΙΑ ΕΝΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, σσ. 81/82)
Η ενόραση είναι ανώτερη δύναμη απ’ ότι
είναι ο νους και είναι μια ικανότητα λανθάνουσα στην Πνευματική Τριάδα. Είναι η
δύναμη της καθαρής λογικής, μια έκφραση της βουδικής αρχής και βρίσκεται πάνω
από τον κόσμο του Εγώ και της μορφής. Μόνο όταν ο άνθρωπος είναι μυημένος
μπορεί η άσκηση της αληθινής ενόρασης να γίνει φυσικά εφικτή.
Μ’ αυτό εννοώ ότι η ενόραση θα είναι
τότε τόσο εύκολα λειτουργική, όσο είναι η νοητική αρχή, στην περίπτωση ενός
ενεργά νοήμονος ατόμου. Ωστόσο η ενόραση κάνει αισθητή την παρουσία της πολύ
νωρίτερα, σε ακραίες περιπτώσεις ή σε επιτακτική ανάγκη.
(Αλίκη
Μπέιλη, ΓΟΗΤΕΙΑ ΕΝΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, σσ. 135/136)
Ας εξετάσουμε τώρα την ενόραση που είναι τι αντίθετο της
πλάνης, ενθυμούμενοι ότι η πλάνη φυλακίζει τον άνθρωπο στο νοητικό πεδίο και
τον περιζώνει ολοκληρωτικά με ανθρωποποίητες σκεπτομορφές, αποκλείοντας την
διαφυγή σε ανώτερα βασίλεια επίγνωσης σ’ εκείνη την με αγάπη υπηρεσία που
πρέπει να παρέχεται στους κατώτερους κόσμους της συνειδητής εκδηλωμένης
προσπάθειας.
Το κύριο σημείο που ζητώ να τονίσω εδώ,
είναι ότι η ενόραση είναι η πηγή ή ο χορηγός της αποκάλυψης. Με την ενόραση αποκαλύπτεται
η προοδευτική κατανόηση των δρόμων του Θεού στον κόσμο και για χάρη της
ανθρωπότητας. Με την ενόραση συνελήφθη διαδοχικά η υπερβατικότητα και η ενύπαρξη
του Θεού και ο άνθρωπος μπορεί να εισέλθει σε εκείνη την καθαρή γνώση σε εκείνη
την εμπνευσμένη λογική που θα του επιτρέψει να κατανοήσει όχι μόνο τις
διεργασίες της φύσης στην πενταπλή της θεία έκφραση, αλλά και τις υποκρυπτόμενες
αιτίες αυτών των διεργασιών αποδεικνύοντας ότι είναι αποτελέσματα και όχι
εναρκτήρια γεγονότα. Με την ενόραση ο άνθρωπος φτάνει στην εμπειρία του
βασιλείου του Θεού κι ανακαλύπτει τη φύση, τους τύπους της ζωής και των
φαινομένων και τα χαρακτηριστικά των Υιών του Θεού όπως έρχονται σε εκδήλωση. Με
την ενόραση μερικά από τα σχέδια και τους σκοπούς που πραγματοποιούνται στους
εκδηλωμένους δημιουργημένους κόσμους έρχονται στην προσοχή του και του
υποδεικνύουν με πιο τρόπο ο ίδιος και η υπόλοιπη ανθρωπότητα μπορούν να
συνεργασθούν και να επιταχύνουν το θείο σκοπό. Με την ενόραση οι νόμοι της
πνευματικής ζωής που είναι οι νόμοι που διέπουν τον ίδιο το Θεό ρυθμίζουν τη
Σαμπάλα και καθοδηγούν την Ιεραρχία υποπίπτουν προοδευτικά στην αντίληψη του
καθώς αποδεικνύεται ικανός να τους εκτιμήσει και να τους εφαρμόσει.
(Αλίκη
Μπέιλη, ΓΟΗΤΕΙΑ ΕΝΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, σσ. 181/182)
«Το
τριπλό φως της ενόρασης». Το φως αυτό σχηματίζεται από την
ανάμειξη του φωτός του προσωπικού εαυτού που εστιάζεται στο νου, του φωτός της
ψυχής που εστιάζεται στον Άγγελο και του παγκόσμιου φωτός που εκπέμπει η
Παρουσία όταν αυτό γίνεται με ευχέρεια μέσω της συγκέντρωσης και της μακράς
εξάσκησης, προκαλεί δύο αποτελέσματα:
α. Προβάλλει αιφνίδια στον αναμένοντα
νου του μαθητή (που παραμένει ακόμα πράκτορας λήψης) απάντηση στο πρόβλημά του,
η νύξη εκείνου που χρειάζεται για να ανακουφιστεί η ανθρωπότητα. Η επιθυμητή
πληροφορία που, όταν εφαρμοσθεί, θα ξεκλειδώσει κάποια θύρα στο βασίλειο της
επιστήμης, της ψυχολογίας ή της θρησκείας. Η θύρα αυτή όταν ανοιχτεί θα φέρει ανακούφιση
ή απολύτρωση σε πολλούς. Όπως σας είπα πρωτύτερα η ενόραση δεν αφορά ποτέ τα
προσωπικά προβλήματα ή έρευνες όπως νομίζουν πολλοί εγωκεντρικοί ζηλωτές. Είναι
καθαρά απρόσωπη και εφαρμόζεται μόνο στην ανθρωπότητα κατά μια συνθετική έννοια.
β. Ο «παρεισφρύων πράκτορας του φωτός»
(όπως αποκαλεί το Αρχαίο σχόλιο τους
ριψοκίνδυνους αυτούς ενορατικούς) αναγνωρίζεται ως εκείνος στον οποίο μπορούν
να εμπιστευθούν μια αποκάλυψη, κάποια νέα μετάδοση αλήθειας, κάποια σημαντική διεύρυνση
ενός σπέρματος αλήθειας που ήδη δόθηκε στη φυλή. Βλέπει τότε ένα όραμα, ακούει
μια φωνή, καταγράφει ένα μήνυμα, –η ανώτερη μορφή όλων– γίνεται αγωγός δύναμης
και φωτός στον κόσμο, μια συνειδητή ενσωμάτωση της θεότητας ή ένας
Θεματοφύλακας μιας θείας αρχής. Οι μορφές αυτές συνιστούν αληθινή αποκάλυψη, μεταδιδόμενη
ή ενσωματωμένη. Είναι ακόμη σπάνιες, αλλά θ’ αναπτύσσονται συνεχώς στην
ανθρωπότητα.
(Αλίκη
Μπέιλη, ΓΟΗΤΕΙΑ ΕΝΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, σσ. 2/3)
Η Ενόραση δεν είναι ανάβρυσμα αγάπης
προς τους ανθρώπους και συνεπώς κατανόησή τους. Μεγάλο μέρος εκείνου που
αποκαλείται ενόραση είναι η αναγνώριση ομοιοτήτων και κατοχή ενός καθαρού
αναλυτικού νου. Νοήμονες άνθρωποι που έζησαν αρκετό καιρό στον κόσμο και βίωσαν
πολλά και ήρθαν σε επαφή με πολλούς ανθρώπους μπορούν συνήθως να συνοψίσουν με ευκολία
τα προβλήματα και τις διαθέσεις των άλλων εφ’ όσον ενδιαφέρονται. Αυτό όμως δεν
πρέπει να το συγχέουν με την ενόραση.
Η ενόραση δεν έχει σχέση με τον
ψυχισμό ανώτερο ή κατώτερο. Η θέα ενός οράματος, η ακοή της φωνής της σιγής, μια
ευχάριστη αντίδραση σε κάποιου είδους διδασκαλία δεν συνεπάγεται την λειτουργία
της ενόρασης. Δεν είναι μόνο η όραση συμβόλων γιατί αποτελεί ένα ειδικό είδος
αντίληψης και την ικανότητα συντονισμού με τον ανώτερο Νου σε εκείνο το επίπεδο
της δραστηριότητάς Του που δημιουργεί τα μορφικά πρότυπα στα οποία βασίζονται
όλα τα αιθερικά σώματα. Δεν είναι νοήμων ψυχολογία ούτε αγάπη και επιθυμία για
βοήθεια. Αυτή πηγάζει από την αλληλεπίδραση μιας προσωπικότητας που διέπεται
από ισχυρό ψυχικό προσανατολισμό με την ομαδική συνειδητή ψυχή.
Ενόραση είναι η συνθετική κατανόηση
που αποτελεί προνόμιο της ψυχής και γίνεται εφικτή μόνο όταν η ψυχή στο δικό της
επίπεδο εκτείνεται σε δύο κατευθύνσεις: Προς την Ενάδα και προς την
ολοκληρωμένη και ίσως (έστω και μόνο προσωρινά) συντονισμένη και ενοποιημένη
προσωπικότητα. Αποτελεί την πρώτη ένδειξη μιας βαθειά υποκειμενικής ενοποίησης
που θα βρει το κορύφωμά της στην Τρίτη μύηση.
Ενόραση είναι η περιεκτική σύλληψη της
αρχής της παγκοσμιότητας και όταν λειτουργεί υπάρχει τουλάχιστον στιγμιαία μια
πλήρης απώλεια της αίσθησης της χωριστικότητας. Στο ανώτατο σημείο της είναι
γνωστή σαν εκείνη η Παγκόσμια Αγάπη που δεν σχετίζεται με το αίσθημα ή τη στοργική
αντίδραση, αλλά έχει κατ’ εξοχήν την φύση μιας ταύτισης με όλα τα όντα. Τότε
γίνεται γνωστή η αληθινή συμπόνια. Τότε είναι ανέφικτη η επίκριση. Τότε μόνο το
θείο σπέρμα φαίνεται να λανθάνει σε όλες τις μορφές.
Η ενόραση είναι φως καθαυτή και όταν
λειτουργεί ο κόσμος φαίνεται σαν φως και τα φωτεινά σώματα όλων των μορφών γίνονται
βαθμιαία φανερά. Κομίζει μαζί της την ικανότητα επαφής με το φωτεινό κέντρο
όλων των μορφών και έτσι εδραιώνεται πάλι μια ουσιώδης σχέση και η αίσθηση της
ανωτερότητας και της χωριστικότητας υποχωρεί στο περιθώριο.
(Αλίκη
Μπέιλη, ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ, σελ. 516)
Η ενόραση (όπως την κατανοεί ο
φιλόσοφος ) είναι η ικανότητα να φτάνουμε στη γνώση μέσα από την δραστηριότητα
κάποιας έμφυτης αίσθησης πέρα από τις εκλογικεύουσες ή λογικές διαδικασίες. Δραστηριοποιείται
όταν τα αποθέματα του κατώτερου νου έχουν χρησιμοποιηθεί, διερευνηθεί και εξαντληθεί.
Τότε και μόνο τότε αρχίζει να λειτουργεί η αληθινή ενόραση. Είναι η αίσθηση της
σύνθεσης, η ικανότατα να σκέφτεστε με σύνολα και να προσεγγίζετε τον κόσμο των
αιτίων.
(Αλίκη
Μπέιλη, ΑΚΤΙΝΕΣ ΚΑΙ ΜΥΗΣΕΙΣ, σελ. 131)
Κάτι από την ποιότητα και την αποκαλυπτική
δύναμη της ενόρασης είναι γνωστά σ’ όλους τους μαθητές. Αποτελεί ενίοτε (λόγω
ακριβώς της σπανιότητάς της ) μια μείζονα «πνευματική
έξαψη».
Παράγει αποτελέσματα και διέγερση υποδεικνύει μελλοντική δεκτικότητα, σε αμυδρά αισθητές αλήθειες και συνδέεται –αν μπορούσατε μόνο να το αντιληφθείτε– με όλα τα φαινόμενα της πρόβλεψης. Η αποτύπωση κάποιας όψης ενορατικής κατανόησης είναι ένα γεγονός μείζονος σημασίας στη ζωή του μαθητή ο οποίος αρχίζει να διανύει την ατραπό προς την ιεραρχία. Παρέχει την απόδειξη της ύπαρξης γνώσεων σοφίας και σημασιών που μπορεί να αναγνωρίσει και για τις οποίες οι διανοούμενοι της ανθρωπότητας δεν έχουν ακόμη επίγνωση. Του εγγυάται την ανελισσομένη δυνατότητα της δικής του ανώτερης φύσης, την αντίληψη των θείων συναφειών του και τη δυνατότητα της τελικής ύψιστης πνευματικής του επίτευξης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου