Ιστολόγιο για τον Νέο Όμιλο των Παγκόσμιων Εξυπηρετητών

 

«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 21.00 - 

με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

23 Μαΐου 2021

Εκφώνηση κειμένου πριν από τον διαλογισμό από τον αδελφό Β.Κ.:

Η ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΩΝ ΧΡΥΣΩΝ ΜΗΛΩΝ ΤΩΝ ΕΣΠΕΡΙΔΩΝ

(Δίδυμοι, 21η Μαΐου-20ή Ιουνίου)

Ο Μύθος

Ο μεγάλος Προεστός μέσα στην Αίθουσα Συμβουλίου του Κυρίου παρακολούθησε τους άθλους του υιού του ανθρώπου που είναι υιός του Θεού. Αυτός κι ο Δάσκαλος είδαν την τρίτη μεγάλη Πύλη ν’ ανοίγει μπροστά στον υιό του ανθρώπου και ν’ αποκαλύπτει μια νέα ευκαιρία να βαδίσει το Δρόμο. Σημείωσαν πώς σηκώθηκε ο εργάτης κι ετοιμάσθηκε ν’ αρχίσει το έργο του.

“Πες να φρουρήσει το ιερό δένδρο. Ας αναπτύξει ο Ηρακλής τη δύναμη να ερευνά χωρίς αποθάρρυνση, παραπλάνηση και μεγάλη ταχύτητα. Ας δείξει καρτερικότητα. Μέχρι τώρα τα κατάφερε καλά.” Έτσι δόθηκε τα μήνυμα.

Πέρα σε μια μακρινή χώρα μεγάλωνε το ιερό δένδρο, το δένδρο της σοφίας και πάνω του φύτρωναν τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων. Η φήμη των γλυκών αυτών καρπών είχε φτάσει σε μακρινές χώρες κι όλοι οι υιοί των ανθρώπων που ήξεραν πως είναι υιοί του Θεού, τους επιθυμούσαν. Κι ο Ηρακλής ήξερε γι’ αυτούς τους καρπούς κι όταν δόθηκε το μήνυμα να τους ψάξει, ζήτησε το Δάσκαλο, ρωτώντας Τον για το δρόμο που έπρεπε να πάρει για να βρει το ιερό δένδρο και να μαζέψει τα μήλα.

“Πες μου το Δρόμο, Δάσκαλε της ψυχής μου. Ζητώ τα μήλα και τα χρειάζομαι γρήγορα για μένα. Δείξε μου τον πιο σύντομο δρόμο και θα πάω!”

“Δεν είναι έτσι, γιε μου”, απάντησε ο Δάσκαλος, “ο δρόμος είναι μακρύς. Δύο μόνο πράγματα θα σου εμπιστευθώ κι έπειτα από σένα εξαρτάται ν’ αποδείξεις την αλήθεια όσων πω. Να θυμάσαι ότι το ιερό δένδρο φρουρείται καλά. [55] Τρεις ωραίες παρθένες φροντίζουν το δένδρο και προστατεύουν τον καρπό του. Ένας δράκοντας με εκατό κεφάλια προστατεύει τις παρθένες και το δένδρο. Φυλάξου καλά από τη δύναμη που είναι πολύ μεγάλη για σένα, από τεχνάσματα που είναι πολύ δόλια για την αντίληψή σου. Πρόσεξε πολύ. Το δεύτερο πράγμα που θέλω να σου πω είναι ότι η έρευνά σου θα σε φέρει εκεί όπου θα συναντήσεις πέντε μεγάλες δοκιμασίες στο Δρόμο. Καθεμιά θα σου προσφέρει προοπτική για σοφία, κατανόηση, επιδεξιότητα κι ευκαιρία. Πρόσεξε καλά. Φοβάμαι, γιε μου, ότι δε θα πετύχεις ν’ αναγνωρίσεις αυτά τα σημεία στο Δρόμο. Όμως μόνο ο χρόνος θα δείξει· ο Θεός ας ευοδώσει την έρευνά σου.”

* * *

Με εμπιστοσύνη, γιατί διεκδικούσε την επιτυχία κι όχι την αποτυχία, ο Ηρακλής προχώρησε στο Δρόμο βέβαιος για τον εαυτό του, τη σοφία του και τη δύναμή του. Πέρασε την τρίτη Πύλη, πηγαίνοντας βόρεια. Διέσχισε τη χώρα ζητώντας το ιερό δένδρο, αλλά δεν το βρήκε. Ρωτούσε όλους τους ανθρώπους που συναντούσε, αλλά κανένας δεν μπορούσε να τον οδηγήσει στο δρόμο του· κανένας δε γνώριζε τον τόπο. Πέρασε καιρός κι ακόμη έψαχνε, περιπλανώμενος από τόπο σε τόπο και γυρίζοντας συχνά στην τρίτη Πύλη. Λυπημένος κι αποθαρρημένος έψαχνε παντού.

Ο Δάσκαλος που παρατηρούσε από μακριά, έστειλε το Νηρέα να δει αν μπορούσε να βοηθήσει. Πήγε πολλές φορές με διαφορετική μορφή και με διάφορα λόγια αλήθειας, αλλά ο Ηρακλής δεν ανταποκρινόταν ούτε ήξερε ότι ήταν αγγελιαφόρος. Αν και ήταν επιδέξιος στο λόγο και σοφός με τη βαθιά σοφία ενός υιού του Θεού, ο Νηρέας απέτυχε, γιατί ο Ηρακλής ήταν τυφλός. Δεν αναγνώρισε τη βοήθεια που με τόσο λεπτό τρόπο προσφέρθηκε. Με λύπη επέστρεψε ο Νηρέας στο Δάσκαλο για ν’ αναφέρει την αποτυχία.

“Η πρώτη από τις πέντε μικρότερες δοκιμασίες πέρασε”, απάντησε ο Δάσκαλος “και στο στάδιο αυτό σημειώθηκε αποτυχία. Ας προχωρήσει ο Ηρακλής”.

Μη βρίσκοντας ο Ηρακλής το ιερό δέντρο στο βόρειο δρόμο, στράφηκε στο νότο και στον τόπο του σκότους συνέχισε την έρευνά του. Στην αρχή ονειρεύθηκε μια σύντομη επιτυχία, αλλά ο Ανταίος, ο όφις, τον συνάντησε σ’ αυτό το δρόμο και πάλεψε μαζί του, νικώντας τον σε κάθε σημείο. [56]

“Αυτός φρουρεί το δένδρο”, είπε ο Ηρακλής, “έτσι μου είπαν, το δένδρο πρέπει να είναι κοντά. Πρέπει να συντρίψω το φρουρό κι αφού τον εξοντώσω, να ρίξω τους καρπούς και να τους μαζέψω”. Όμως αν και πάλεψε με μεγάλη δύναμη, δεν τον νίκησε.

“Πού είναι το λάθος μου;” είπε ο Ηρακλής. “Γιατί ο Ανταίος μπορεί να με νικά; Μήπως δεν ήμουν παιδί όταν σκότωσα ένα φίδι στην κούνια μου; Με τα χέρια μου δεν το στραγγάλισα; Γιατί τώρα αποτυγχάνω;”

Παλεύοντας ξανά με όλη του τη δύναμη άρπαξε το φίδι με τα δύο του χέρια, το σήκωσε ψηλά στον αέρα, μακριά απ’ το έδαφος. Και να! Το έργο έγινε. Ο Ανταίος νικημένος, είπε: “Θα έλθω ξανά με άλλο παρουσιαστικό στην όγδοη Πύλη. Ετοιμάσου να παλέψουμε πάλι”.

Ο Δάσκαλος κοιτάζοντας από μακριά, είδε ό,τι συνέβη κι ανέφερε το γεγονός στο μεγάλο Προεστό που κάθεται στην Αίθουσα Συμβουλίου του Κυρίου. “Η δεύτερη δοκιμασία πέρασε. Ο κίνδυνος ξεπεράστηκε. Σ’ αυτό το σημείο η επιτυχία σημαδεύει το δρόμο του.” Κι ο μεγάλος Προεστός απάντησε: “Ας προχωρήσει”.

* * *

Ευτυχισμένος και σίγουρος ο Ηρακλής προχώρησε βέβαιος για τον εαυτό του και με νέο θάρρος για έρευνα. Τώρα στράφηκε στη δύση και γυρίζοντας εκεί συνάντησε τον όλεθρο. Μπήκε απερίσκεπτα στην τρίτη μεγάλη δοκιμασία κι αντιμετώπισε αποτυχία που καθυστέρησε πολύ τα βήματά του.

Γιατί εκεί συνάντησε τον Βούσιρι, το μεγάλο αρχιαπατεώνα, γιο των υδάτων και στενό συγγενή του Ποσειδώνα. Το έργο του είναι να παραπλανά τους υιούς των ανθρώπων με λόγια που φαίνονται σοφά. Ισχυρίζεται ότι κατέχει την αλήθεια και με ευκολία τον πιστεύουν. Μιλάει με ωραία λόγια λέγοντας: “Είμαι ο δάσκαλος. Σε μένα δόθηκε η γνώση της αλήθειας και θυσιασθείτε για μένα. Δεχθείτε το δρόμο της ζωής μέσα από μένα. Ξέρω όσα κανείς άλλος. Η αλήθεια μου είναι σωστή. Όλες οι άλλες αλήθειες είναι λάθος και ψέμμα. Ακούστε τα λόγια μου· ελάτε μαζί μου και θα σωθείτε”. Κι ο Ηρακλής υπάκουσε και καθημερινά εξασθένιζε στον αρχικό δρόμο (τρίτη δοκιμασία) [57] μην ψάχνοντας πια το ιερό δένδρο. Η δύναμή του εξασθενούσε. Αγαπούσε, λάτρευε τον Βούσιρι και δεχόταν όσα έλεγε. Αδυνάτιζε μέρα με τη μέρα, ώσπου ήρθε η μέρα που ο αγαπημένος του δάσκαλος τον έδεσε σ’ ένα βωμό και τον κράτησε εκεί δεμένο για έναν ολόκληρο χρόνο.

Ξαφνικά μια μέρα, καθώς αγωνιζόταν να ελευθερωθεί κι έβλεπε σιγά-σιγά τι ήταν ο Βούσιρις, ήλθαν στο νου του τα λόγια που είχε πει κάποτε ο Νηρέας: “Η Αλήθεια βρίσκεται μέσα σου. Μέσα σου υπάρχει μια ανώτερη δύναμη και ισχύς και σοφία. Στρέψου προς τα μέσα κι επικαλέσου την ισχύ που είναι η δύναμη η οποία είναι η κληρονομιά όλων των υιών των ανθρώπων που είναι υιοί του Θεού”. Αμίλητος καθόταν φυλακισμένος στο βωμό, δεμένος στις τέσσερις γωνίες του για έναν ολόκληρο χρόνο. Έπειτα με την ισχύ που είναι η ισχύς όλων των υιών του Θεού, έσπασε τα δεσμά του, άρπαξε τον ψευτοδάσκαλο (που είχε φανεί τόσο σοφός) και τον έδεσε στο βωμό στη θέση του. Δεν είπε τίποτε, αλλά τον άφησε εκεί να μάθει.

Ο Δάσκαλος που παρακολουθούσε από μακριά, σημείωσε τη στιγμή της αποδέσμευσης και γυρίζοντας στο Νηρέα είπε: “Η τρίτη μεγάλη δοκιμασία πέρασε. Τον δίδαξες πώς να την αντιμετωπίσει κι επωφελήθηκε την κατάλληλη στιγμή. Ας προχωρήσει στο Δρόμο κι ας μάθει το μυστικό της επιτυχίας”.

* * *

Τιμωρημένος αλλά με αμφίβολη ανακούφιση, ο Ηρακλής συνέχισε την έρευνά του και περιπλανήθηκε μακριά. Ο χρόνος που πέρασε δεμένος στο βωμό, του είχε διδάξει πολλά. Προχώρησε με μεγαλύτερη σοφία στο δρόμο του.

Ξαφνικά σταμάτησε. Μια κραυγή βαθιάς απόγνωσης αντήχησε στα αυτιά του. Μερικοί γύπες που φτερούγιζαν πάνω από ένα μακρινό βράχο τράβηξαν την προσοχή του· τότε αντήχησε πάλι η κραυγή. Έπρεπε να συνεχίσει το δρόμο του ή ν’ αναζητήσει εκείνον που είχε ανάγκη κι έτσι να καθυστερήσει; Σκέφθηκε το πρόβλημα της καθυστέρησης· είχε χάσει ένα χρόνο κι ένιωθε ότι έπρεπε να βιαστεί. Και πάλι ακούσθηκε η κραυγή κι ο Ηρακλής με γοργά βήματα έτρεξε να βοηθήσει τον αδελφό του. [58] Βρήκε τον Προμηθέα αλυσοδεμένο σ’ ένα βράχο, να υποφέρει από φρικτούς πόνους που του προξενούσαν οι γύπες οι οποίοι έτρωγαν το συκώτι του και τον σκότωναν σιγά-σιγά. Έσπασε τις αλυσίδες κι ελευθέρωσε τον Προμηθέα, κυνήγησε τους γύπες στις μακρινές φωλιές τους και περιποιήθηκε τον άρρωστο μέχρι ν’ αναρρώσει απ’ τις πληγές του. Κατόπιν, με μεγάλη απώλεια χρόνου, συνέχισε το δρόμο του.

Ο Δάσκαλος, παρακολουθώντας από μακριά, είπε στο μαθητή του που έψαχνε, αυτά τα σαφή λόγια, τα πρώτα λόγια που του είπε από τότε που άρχισε την έρευνά του: “Το τέταρτο στάδιο του δρόμου για το ιερό δένδρο τέλειωσε. Δεν υπήρξε καθυστέρηση. Ο κανόνας στην Ατραπό που διάλεξες, ο οποίος επισπεύδει την επιτυχία είναι: “Μάθε να υπηρετείς”.

Ο Προεστός στην Αίθουσα Συμβουλίου του Κυρίου παρατήρησε: “Έπραξε καλά. Συνέχισε τις δοκιμασίες”.

* * *

Η έρευνα προχώρησε σ’ όλες τις κατευθύνσεις κι έψαχνε το ιερό δένδρο στο βορρά και το νότο, στην ανατολή και τη δύση, αλλά δεν το έβρισκε. Ήρθε μια μέρα όπου κουρασμένος απ’ το φόβο και το ταξίδι άκουσε μια φήμη από έναν περαστικό προσκυνητή στο δρόμο ότι το δένδρο βρισκόταν κοντά σ’ ένα μακρινό βουνό, η πρώτη αληθινή πληροφορία που του δόθηκε ως τώρα. Έτσι στράφηκε στα ψηλά βουνά της ανατολής και μια λαμπρή και ηλιόλουστη μέρα αντίκρισε το αντικείμενο της έρευνάς του κι επιτάχυνε τα βήματά του. “Τώρα θα αγγίξω το ιερό δένδρο”, φώναξε μέσα στη χαρά του, “θα νικήσω το δράκο που το φρουρεί· θα δω τις φημισμένες ωραίες παρθένες· και θα κόψω τα μήλα”.

Πάλι όμως σταμάτησε από μια αίσθηση βαθιάς δυστυχίας. Ο Άτλας τον αντίκριζε κλονισμένος από το φορτίο των κόσμων πάνω στη ράχη του. Το πρόσωπό του ήταν χαραγμένο απ’ την οδύνη· τα πόδια του λύγιζαν απ’ τον πόνο· τα μάτια του έκλειναν απ’ την αγωνία· δε ζητούσε βοήθεια· δεν είδε τον Ηρακλή, αλλά στεκόταν λυγισμένος απ’ τον πόνο, το βάρος των κόσμων. Ο Ηρακλής παρατηρούσε τρέμοντας και λογάριαζε το βάρος του φορτίου και του πόνου. [59] Ξέχασε την έρευνά του. Το ιερό δένδρο και τα μήλα έσβησαν απ’ το νου του· το μόνο που ήθελε ήταν να βοηθήσει το γίγαντα κι αυτό χωρίς καθυστέρηση· όρμησε μπροστά κι ανυπόμονα μετακίνησε το φορτίο, σηκώνοντάς το απ’ τους ώμους του αδελφού του στη δική του ράχη, παίρνοντας στους ώμους του το φορτίο των κόσμων. Έκλεισε τα μάτια του και στηρίχθηκε με προσπάθεια και να! το φορτίο κύλησε και στάθηκε ελεύθερος κι επίσης ο Άτλας.

Μπροστά του στεκόταν ο γίγαντας και στο χέρι του κρατούσε τα χρυσά μήλα, προσφέροντάς τα με αγάπη στον Ηρακλή. Η έρευνα είχε τελειώσει.

Οι τρεις αδελφές κρατούσαν κι άλλα χρυσά μήλα και τα έβαλαν στα χέρια του και η Αίγλη, η ωραία αυτή παρθένα που είναι η δόξα του δύοντος ηλίου, δίνοντάς του ένα μήλο είπε: “Ο Δρόμος σε μας σημαδεύεται πάντα από την υπηρεσία. Πράξεις αγάπης είναι τα ορόσημα του Δρόμου”. Τότε η Ερύθεια που φυλά την πύλη από την οποία πρέπει όλοι να περάσουν προτού σταθούν μόνοι ενώπιον του μεγάλου Προεστού, του έδωσε ένα μήλο πάνω στο οποίο ήταν χαραγμένη με φως η χρυσή λέξη Υπηρεσία. “Να το θυμάσαι αυτό”, είπε, “μην το ξεχνάς”.

Και τέλος ήρθε η Εσπερίς, το θαύμα του εσπερινού άστρου και του είπε καθαρά και με αγάπη: “Προχώρησε και υπηρέτησε και βάδισε τώρα και πάντα το δρόμο όλων των υπηρετών του κόσμου”.

“Τότε δίνω πίσω αυτά τα μήλα για εκείνους που ακολουθούν”, είπε ο Ηρακλής κι επέστρεψε εκεί απ’ όπου ήρθε.

* * *

Έπειτα στάθηκε μπροστά στο Δάσκαλο κι ανέφερε όλα όσα έγιναν. Τότε ο Δάσκαλος του έδωσε τη λέξη της χαράς και με το δάκτυλο του έδειξε την τέταρτη Πύλη και είπε: “Πέρνα απ’ αυτή την Πύλη. Πιάσε την ελαφίνα κι έλα πάλι στον Άγιο Τόπο”.

Ο ΘΙΒΕΤΑΝΟΣ

(Αλίκη Μπέιλη, Οι Άθλοι του Ηρακλή, σελ. 30))