Ιστολόγιο για τον Νέο Όμιλο των Παγκόσμιων Εξυπηρετητών

 

«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 21.00 - 

με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

16 Μαΐου 2021

Εκφώνηση κειμένου πριν από τον διαλογισμό από την αδελφή Ε.Σ.:

ΚΑΝΟΝΑΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ

 Θα επιθυμούσα να μιλήσω σ’ αυτό το σημείο της συζήτησής μας των δεκατεσσάρων κανόνων για μυημένους για το θέμα της ομαδικής μύησης· οι κανόνες αυτοί είναι εκείνοι με τους οποίους πρέπει να μάθουν να συμμορφώνονται οι ομάδες που επιδιώκουν με ομοφωνία μια ομαδική διεύρυνση συνείδησης. Γι’ αυτό το λόγο παρέλειψα ως τώρα να εισέλθω σε λεπτομέρειες, συνδέοντας τους κανόνες αυτούς με τα επτά κέντρα ή ειδικά με τις επτά μεγάλες ηλιακές μυήσεις. Από τις επτά αυτές μυήσεις μόνο πέντε αφορούν τη μέση ανθρωπότητα. Οι υπόλοιπες δύο μυήσεις αφορούν μόνο εκείνους που είναι πρόθυμοι να ικανοποιήσουν ορισμένες ασυνήθιστες απαιτήσεις και να καταβάλλουν την ειδική εκείνη προσπάθεια η οποία τους δίνει δικαίωμα στην προσωνυμία “Νικητές δια της καθαρής αγνής θέλησης”.

Η ομαδική μύηση δεν είναι εύκολη επίτευξη, ιδιαίτερα γιατί είναι πρακτικά ένα αδοκίμαστο πείραμα κι αποτελεί ουσιαστικά μια πρωτοποριακή προσπάθεια. Πολύ νωρίς έγινε αντιληπτό από την Ιεραρχία ότι μια τέτοια ανάπτυξη ήταν αναπόφευκτη, αν η εξελικτική αύξηση της ανθρωπότητας αποδεικνυόταν κάπως ικανοποιητική. Ωστόσο χρειάσθηκαν χιλιετίες για να φανεί – σαν υποθετική προσπάθεια – κατά κάποιο τρόπο εφικτή και μόνο δοκιμαστικά πειράματα έχουν ως τώρα επιχειρηθεί. Ο πρώτος αντικειμενικός σκοπός αυτών των πειραμάτων (που συνεχίζονται ήσυχα σε διάφορα μέρη του κόσμου) είναι να διαπιστωθεί αν μια ομάδα μαθητών μπορεί να εργασθεί από κοινού κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να ιδωθεί – απ’ τους Διδασκάλους – ότι λαμβάνει χώρα μια εσώτερη συγχώνευση. Τα μέχρι τώρα αποτελέσματα δεν υπήρξαν ενθαρρυντικά. Ήταν κατ’ αρχή δύσκολο να βρεθούν μαθητές που να είναι κατά προσέγγιση στο ίδιο σημείο εξέλιξης, των οποίων οι ακτίνες να “διαλάμπουν” επαρκώς και να μπορούν να εκδηλώσουν κάποια ενιαία ποιότητα ή κάποιο κυρίαρχο θέμα (αν μπορώ να χρησιμοποιήσω μια τέτοια φράση) το οποίο να μοιράζονται από κοινού και το οποίο θα επαρκούσε για να τους κρατήσει μαζί και θα αποδεικνυόταν αρκετά ισχυρό για να αντισταθμίσει τις διαφορές της προσωπικότητας, τις προτιμήσεις και τα εμπόδια. Έως τώρα αυτό δεν έγινε δυνατό. Η μια ομάδα μετά την άλλη δοκιμάσθηκε κι ελέγχθηκε από διάφορους Διδασκάλους σε διάφορα μέρη του κόσμου, αλλά μέχρι τώρα όλες αυτές οι απόπειρες αποδείχθηκαν αποτυχημένες. Όταν χρησιμοποιώ τη λέξη “αποτυχία” εννοώ αποτυχία απ’ τη σκοπιά του σχεδιασμένου αντικειμενικού σκοπού. Απ’ τη σκοπιά της ατομικής ανάπτυξης του κάθε ιδιαίτερου μαθητή δεν υπήρξε αναγκαστικά αποτυχία· απ’ τη σκοπιά του αδαούς γενικού κοινού η δημοσίευση της Μαθητείας στη Νέα Εποχή θ’ αποδειχθεί στα χρόνια που θα έρθουν μια εποχιακή επιτυχία.

Θα ήταν πολύτιμο να εξετάσουμε σε συντομία τι συνεπάγεται η ομαδική μύηση και να το επιχειρήσουμε πραγματικά κι όχι συναισθηματικά και εφεσιακά.

Ένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ιεραρχία επί του προκειμένου είναι η απάλειψη του αισθήματος – της περίεργης αυτής συναισθηματικής αντίδρασης και σχέσης η οποία συνδέει όλα τα μέλη μιας ομάδας με τα δεσμά της συμπάθειας ή της αντιπάθειας. Όπου υπάρχει συμπάθεια, εδραιώνεται τότε μια πολύ ισχυρή σχέση προσωπικότητας όσον αφορά το καλό του ομίλου. Η ομαδική ισορροπία διαταράσσεται. Όπου υπάρχει αντιπάθεια, η εσώτερη ικανότητα της απόκρουσης λειτουργεί συνεχώς και τότε προκύπτει σχίσμα. Μήπως δεν αληθεύει, αδελφοί μου, ότι οι αμοιβαίες σχέσεις σας υπόκεινται συχνά στην κρούση της επιδοκιμασίας ή της αποδοκιμασίας; Όταν υπάρχει αυτή η στάση, τα πρώτα βήματα για την ομαδική συγχώνευση απουσιάζουν. Αυτό εννοούμε ως αίσθημα και η συναισθηματική αυτή αντίδραση πρέπει να εξαφανισθεί σαν προκαταρκτικό στάδιο. Δε μιλώ αυτή τη στιγμή για την απροσωπία. Για μερικούς ανθρώπους η απροσωπία είναι απλώς ένας μηχανισμός διαφυγής από την ευθύνη· για άλλους υποδηλώνει καταπίεση και συνεπάγεται τέτοια σκληρή εργασία, ώστε ολόκληρος ο χρόνος του μαθητή διατίθεται στην επίτευξη απροσωπίας, εξασφαλίζοντας ως εκ τούτου τη μη επιτυχία. Αυτό για το οποίο μοχθείτε έντονα και το οποίο παίρνει αδόκιμη θέση στη σκέψη σας, με τη πάροδο του χρόνου αποβαίνει φυλακή και πρέπει αργότερα να καταστραφεί. Τέτοιος είναι ο απόκρυφος νόμος. Η απροσωπία είναι εφικτή μόνο για το μαθητή που γνωρίζει αληθινά πώς να αγαπά και για εκείνον που βλέπει τη ζωή και τη φαντασμαγορία της (περιλαμβανομένων όλων των συντροφικών προσώπων) στο φως της Πνευματικής Τριάδας.

Σ’ αυτό αναφέρεται πρωτίστως ο Κανόνας ΧΙ και δε θα σας είναι δυνατό να κατανοήσετε τη σημασία αυτού του κανόνα αν δεν υπάρχει ένας βαθμός διαύγειας στο νου σας για τις αληθινές ομαδικές σχέσεις. Τέτοιες σχέσεις δε βασίζονται στην προσωπικότητα ή την απροσωπία, ή στη συμπάθεια ή την αντιπάθεια, ή στην επίκριση ή τη μη επίκριση, αλλά σε μια αληθινή κατανόηση της “θείας αδιαφορίας”, της πνευματικής απόσπασης και της βαθιάς, επίμονης, αναλλοίωτης αγάπης. Σε πολλούς σοβαρούς ζηλωτές η παράθεση αυτών των φράσεων θα φανεί παράδοξη· όμως η κατανόηση των αποκρυφιστικών παραδόξων τείνει στην απελευθέρωση. Στην κατανόηση των βασικών αυτών στάσεων βρίσκεται το πρώτο μάθημα του ζηλωτή για συμμετοχή στην ομαδική μύηση.

Το δεύτερο σημείο που πρέπει να συλλάβει ο όμιλος που αγωνίζεται έτσι, είναι η αναγκαιότητα για τη χρησιμοποίηση της δύναμης της καταστροφής.

Ο όμιλος συγκεντρώνεται κάτω από καρμικό νόμο· ασραμική αναγκαιότητα και ψυχική διεύθυνση. Παρουσιάζεται τότε στους παρατηρούντες Διδασκάλους μια ευκαιρία για πολύ συγκεκριμένη εκγύμναση κάποιων πρόθυμων ζηλωτών, αλλά κι ένα εξίσου συγκεκριμένο σημείο έντασης που υποδεικνύει πραγματική δυσκολία. Λίγα στην πραγματικότητα συνδέουν αυτούς τους ανθρώπους εκτός από την κλίση, την κοινή έφεση κι ένα στόχο που αντικρίζεται και διατηρείται από κοινού. Το εξέχον χαρακτηριστικό ενός τέτοιου ομίλου είναι η πνευματική ιδιοτέλεια. Η δήλωση αυτή μπορεί να σας ξαφνιάσει μέχρι να εξετάσετε επισταμένως την καρδιά σας και τότε τολμώ να προβλέψω ότι θ’ ανακαλύψετε ότι δεν είναι η θεία αγάπη για την ανθρωπότητα που σας επέτρεψε να βρείτε το δρόμο σας προς τον εξωτερικό όμιλο κάποιου Άσραμ αλλά η επιθυμία για ανάπτυξη, για επίτευξη και για απελευθέρωση. Το πρώτο βήμα συνεπώς είναι να το αναγνωρίσετε αυτό, απ’ όπου και η εντολή που τόσο συχνά παρανοείται: Σκοτώστε την επιθυμία. Αυτή πρέπει να είναι η πρώτη καταστρεπτική δραστηριότητα του μαθητή. Αυτό που επιδιώκει ή θέλει ή επιθυμεί δεν πρέπει να ρυθμίζει το μαθητή και να τον οδηγεί σ’ ό,τι μπορούμε να ονομάσουμε “ασραμική συναίνεση”, αλλά μόνο το εξωθητικό κίνητρο της παγκόσμιας ανάγκης. Έτσι ο μαθητής αρχίζει να απαλλάσσεται από την επιθυμία με μια διαδικασία φθοράς. Δεν καταπολεμά θετικά την επιθυμία με πρόθεση την εξάλειψή της· δεν επιδιώκει να τη μετουσιώσει (όπως θα έκανε ο δόκιμος μαθητής), αλλά παύει να της δίνει οποιαδήποτε αναγνώριση· αρνείται να της παρέχει την αναγκαία διέγερση της προσοχής, γιατί όπως πάντα η ενέργεια ακολουθεί τη σκέψη· τον απασχολεί η παγκόσμια ανάγκη και η υπηρεσία που μπορεί να προσφέρει και – σχεδόν παραμελημένη – η επιθυμία πεθαίνει από φθορά.

Θα σας είναι λοιπόν φανερό ότι θα χρειασθεί χρόνος για να επιτύχουν όλα τα μέλη μιας ομάδας την καταστροφή της ατομικής επιθυμίας και μέχρι να επιτευχθεί κάποιος βαθμός της ενωμένης αυτής απελευθερωτικής διαδικασίας, η ομάδα δεν μπορεί να προχωρήσει μαζί σαν μονάδα στην Οδό της Μύησης.

Το επόμενο βήμα είναι η καταστροφή των δεσμών που συνδέουν τις προσωπικότητες των μελών της ομάδας. Πρέπει να αποκοπούν και οι σχέσεις μεταξύ των μελών της ομάδας πρέπει να τεθούν στη βάση της ψυχικής δραστηριότητας, της κοινής δέσμευσης στο Διδάσκαλο του Άσραμ και της ενωμένης υπηρεσίας που παρέχεται στην ανθρωπότητα. Επέρχεται ένα σημείο ελευθερίας στην ομαδική σχέση, το οποίο καταδεικνύεται σε κάποια οριστικά σχεδιασμένη και ενωμένη δραστηριότητα που προωθείται στον εξωτερικό κόσμο, αλλά εμπλουτίζει τη ζωή του Άσραμ. Ωσότου επιτευχθεί αυτό το στάδιο, η δραστηριότητα του ομίλου αντιστοιχεί σ’ εκείνη του δόκιμου μαθητή κι όχι του δεσμευμένου μαθητή. Το αυθόρμητα αναδυόμενο ομαδικό έργο που γεννιέται απ’ την ομαδική συνείδηση και συγχωνεύει ολόκληρο τον όμιλο των μαθητών σε ένα σημείο έντασης στην υπηρεσία, είναι η πρώτη ένδειξη ότι ο όμιλος είναι έτοιμος για περαιτέρω διδασκαλία, για τόνωση της ομαδικής του δυναμικότητας και για στενότερη σχέση με το Διδάσκαλο. Όλα αυτά προέκυψαν από τον ίδιο τον όμιλο, ανεξάρτητα από κάθε εντολή του Διδασκάλου και σαν αποτέλεσμα της ενωμένης ψυχικής ζωής του ομίλου, η οποία κάνει αποτελεσματικά αισθητή την παρουσία της. Αυτές οι δύο πνευματικά καταστρεπτικές διαδικασίες – η καταστροφή της επιθυμίας και η αποκοπή όλων των δεσμών της προσωπικότητας – είναι τα δύο πρώτα και ουσιαστικά αποτελέσματα του αληθινού ομαδικού έργου.

Η τρίτη ποιότητα η οποία πρέπει ολοσχερώς να εκριζωθεί και να καταστραφεί είναι εκείνη της οποιασδήποτε αντίδρασης στην αναγνώριση, είτε αναγνώριση που παρέχεται από τον κόσμο των ανθρώπων είτε από άλλους μαθητές ή απ’ το Διδάσκαλο. Η ικανότητα να εργαζόμαστε χωρίς καμιά ένδειξη αναγνώρισης, να βλέπουμε άλλους να απαιτούν ανταμοιβή για τη δράση που έγινε κι ακόμη ν’ αγνοούμε ότι τα αποτελέσματα του καλού που εγκαινιάσθηκε από το μαθητή ατομικά ή την ομάδα του, διεκδικούνται από άλλους, είναι το σημάδι του ιεραρχικού εργάτη. Οι Διδάσκαλοι δε δέχονται αναγνώριση για το έργο που έγινε απ’ τους μαθητές Τους παρότι εγκαινίασαν την αρχική ώθηση κι έδωσαν καθοδήγηση και κατεύθυνση· ο μαθητής εκτελεί το Σχέδιο· επωμίζεται την ευθύνη· πληρώνει το τίμημα, καλό ή κακό, ή τα καρμικά αποτελέσματα της αναληφθείσας δραστηριότητας και είναι εκείνος που αποκτά την αναγνώριση του πλήθους. Αλλά – μέχρι ο μαθητής να μην επιδιώκει αναγνώριση, μέχρι να πάψει να σκέπτεται με βάση τα αποτελέσματα και να αγνοεί την αντίδραση του κόσμου για το έργο του σαν μαθητή ατομικά – έχει ακόμη πολύ δρόμο για να κερδίσει τις ανώτερες μυήσεις. Το όλο πρόβλημα γίνεται περισσότερο δύσκολο όσον αφορά έναν ολόκληρο ασραμικό όμιλο, γιατί η αναγνώριση της ομαδικής υπηρεσίας φαίνεται να είναι μικρό αίτημα απ’ τον κόσμο που υπηρετείται· ωστόσο μια τέτοια απαίτηση και μια τέτοια προσδοκία καθυστερεί την πλήρη απορρόφηση του ομίλου στο εσώτερο Άσραμ.

Όμως αυτοί δεν είναι ανέφικτοι αντικειμενικοί σκοποί, αλλιώς δε θα σπαταλούσα το χρόνο σας ή το δικό μου για την περιγραφή τους. Ο όμιλος μπορεί να σταθεί στο ύψος της αποκρυφιστικής ανάγκης αν αναγνωρίσει ενωμένα την προοπτική της προσπάθειας και αγωνισθεί ενωμένα για πλήρη απορρόφηση στην υπηρεσία – μια απορρόφηση τόσο βαθιά ώστε ν’ αποκλείει κάθε άλλη αναγνώριση, ιδιαίτερα εκείνες με προσωπική φύση. Επιστρέφουμε συνεπώς (όπως γίνεται συνεχώς) στο γεγονός ότι όταν ένας όμιλος μπορέσει να φθάσει σε ένα κατάλληλο σημείο ενωμένης έντασης, οι επουσιώδεις αντιδράσεις εξαφανίζονται και οι ανεπιθύμητες ποιότητες αυτόματα απομακρύνονται.

Οι τρεις αυτοί τύποι εργασίας πάνω στις γραμμές της καταστροφής αξίζουν την προσεκτική σας εξέταση και – επειδή είναι πάνω στη γραμμή της καταστροφικής όψης – θα σας είναι φανερό ότι η χρησιμοποιούμενη μέθοδος είναι εκείνη της χρήσης της ομαδικής Θέλησης. Θα είναι εξίσου φανερό ότι η ομαδική Θέληση μπορεί να κάνει την εμφάνισή της μόνο υπό το Νόμο της Αποκρυφιστικής Συνέχειας όταν κι αν ο όμιλος λειτουργεί με νοημοσύνη κι εκδηλώνει επαρκώς αγάπη.

Φθάνουμε τώρα στον τρίτο παράγοντα που συνεπάγεται η ομαδική μύηση. Αυτός είναι η ποικιλία στην ενότητα, που αναγνωρίζεται και χρησιμοποιείται συνειδητά. Ένας όμιλος δεν αποτελείται από μαθητές που όλοι ετοιμάζονται για την ίδια μύηση. Αυτή είναι συχνά μια σκληρή ρήση για να τη δεχθούν τα μέλη του ομίλου. Η σημασία της προηγούμενης δήλωσής μου ότι ένας όμιλος αποτελείται από άνδρες και γυναίκες που όλοι βρίσκονται στο ίδιο σημείο εξέλιξης, είναι μια γενίκευση και σημαίνει απλώς ότι όλοι έφθασαν στο σημείο όπου δεσμεύθηκαν και τάχθηκαν αμετακίνητα στο έργο του Άσραμ κάτω από κάποιο Διδάσκαλο.

Το έργο ωστόσο απαιτεί μια ποικιλία ποιότητας και δυναμικότητας για να είναι αποτελεσματικό στην εκδήλωση στο εξωτερικό πεδίο. Χρειάζεται εκείνους που βρίσκονται σε στενή επαφή με το Διδάσκαλο και είναι συνεπώς μυημένοι μιας ορισμένης περιωπής· χρειάζεται επίσης εκείνους που έχουν ευχέρεια στη σχέση με το εσώτερο Άσραμ και είναι συνεπώς πρεσβύτεροι μαθητές, παρότι όχι κατ’ ανάγκη ανώτεροι μυημένοι· χρειάζεται ακόμη εκείνους που δεν είναι τόσο προχωρημένοι στην Ατραπό της Μαθητείας, επειδή έχουν ή μπορούν να εδραιώσουν μια στενή συνάφεια με τη συνήθη ανθρωπότητα στην καθημερινή ζωή. Ένας όμιλος μαθητών σαν αυτόν αποτελεί κατά συνέπεια μια μικρογραφία ιεραρχίας και μια ιεραρχία υφίσταται στους ποικίλους βαθμούς της για να επιτρέπει ένα ευρύ πεδίο αποτελεσματικών σχέσεων. Συλλογισθείτε σ’ αυτή τη δήλωση. Μπορείτε τώρα να δείτε γιατί είναι αναγκαία η εξάλειψη των αντιδράσεων της προσωπικότητας, επειδή μόνο έτσι μπορούν να λειτουργούν οι όμιλοι σαν μια συντονισμένη μονάδα με τα διάφορα μέλη ν’ αναγνωρίζουν τις αμοιβαίες τους θέσεις χωρίς όμως να νιώθουν ζηλοτυπία ή υποτιμητικά· τότε το έργο προωθείται με βάση την έμπνευση, το συντονισμό και την πρακτική εφαρμογή. Τα πρεσβύτερα μέλη του ομίλου κι εκείνα με την πιο προχωρημένη θέση (όποια κι αν είναι) παρέχουν το κίνητρο του Σχεδίου όπως το δέχονται από το Διδάσκαλο· οι πιο έμπειροι μεταξύ των μαθητών συντονίζουν τότε το Σχέδιο μέσα στον όμιλο, συνδέοντάς το με το Άσραμ και υποδεικνύοντας την προσέγγισή του στον κόσμο των ανθρώπων· οι νεόφυτοι – δεσμευμένοι κι αφιερωμένοι, παρότι ακόμη άπειροι – εκτελούν το Σχέδιο στο φυσικό πεδίο. Αυτό προϋποθέτει, όπως μπορείτε να δείτε, ομαλό και αποτελεσματικό συντονισμό, την πρέπουσα προσοχή στη γενική εικόνα και μια εφαρμογή των λεπτομερειών της εργασίας στην άμεση ανάγκη. Είναι δύσκολο χρέος για μια ομάδα έντονα ατομικιστών μαθητών (κι όλοι οι μαθητές είναι άτομα) να αρχίσουν να κάνουν τα πρώτα βήματα γι’ αυτές τις στάσεις και τις σχέσεις που χαρακτηρίζουν την Ιεραρχία σαν σύνολο.

Ένας άλλος σπουδαίος παράγοντας για την ομαδική προετοιμασία για μύηση είναι η καλλιέργεια της σιωπής. Συχνά διερωτώμαστε όταν συζητείται η λειτουργία του Άσραμ, πώς μπορούμε να εκγυμνάσουμε τους μαθητές μας να αντιληφθούν ότι ουσιαστικά η σιωπή δεν είναι αποφυγή της ομιλίας. Πολλοί μαθητές φαίνεται να νομίζουν ότι είναι κι ότι πρέπει να μάθουν να μη μιλούν αν ελπίζουν να λάβουν μύηση. Μερικοί θα έκαναν πολύ καλύτερα αν μιλούσαν περισσότερο απ’ ό,τι μιλούν – πάνω σε ορθές γραμμές. Η επιβαλλόμενη σιωπή σ’ ένα Άσραμ είναι η αποφυγή ορισμένων γραμμών σκέψης, η εξάλειψη της ονειροπόλησης και η επιβλαβής χρήση της δημιουργικής φαντασίας. Η ομιλία κατά συνέπεια ελέγχεται στην πηγή της, γιατί η ομιλία είναι αποτέλεσμα ορισμένων εσώτερων πηγών ιδεών, σκέψεων και φαντασίας· είναι η καταστάλαξη (σ’ ένα ορισμένο σημείο κορεσμού, αν μπορώ να το εκφράσω έτσι) εσώτερων αποθεμάτων που υπερχειλίζουν στο φυσικό πεδίο. Η συγκράτηση της ομιλίας και η καταστολή των λόγων, αν είναι αποτέλεσμα αντίληψης ότι αυτό που πρόκειται να ειπωθεί είναι λανθασμένο ή ανεπιθύμητο ή ασύνετο ή σπατάλη ενέργειας, θα αυξήσει απλά την εσώτερη αποταμίευση και θα οδηγήσει τελικά αργότερα σε μια βιαιότερη έκφραση λόγων· μπορεί επίσης να επιφέρει σοβαρές και καταστροφικές συνθήκες στο αστρικό σώμα του μαθητή. Η σιωπή της σκέψης πρέπει να καλλιεργηθεί και δεν εννοώ, αδελφοί μου, σιωπηλή σκέψη. Εννοώ ότι πρέπει να αρνούμαστε είσοδο σε ορισμένες γραμμές σκέψης· ορισμένες συνήθειες σκέψης εκριζώνονται και ορισμένες προσεγγίσεις σε ιδέες δεν αναπτύσσονται. Αυτό γίνεται με μια διαδικασία υποκατάστασης κι όχι με μια βίαιη διαδικασία καταστολής. Ο μυημένος μαθαίνει να διατηρεί το όργανο της σκέψης του σε ορισμένη αποτελεσματική κατάσταση. Οι σκέψεις του δεν αναμιγνύονται η μια με την άλλη, αλλά περιέχονται (αν μπορώ να το εκφράσω παραστατικά) σε ξεχωριστά διαμερίσματα, ή αρχειοθετούνται προσεκτικά για αναφορά και μεταγενέστερη χρήση. Υπάρχουν ορισμένα στρώματα σκέψης (μιλώντας πάλι συμβολικά) που διατηρούνται στο ίδιο το Άσραμ και δεν επιτρέπεται ποτέ να εισέλθουν στο νου του μαθητή ή του μυημένου όταν δεν εργάζονται συνειδητά στο Άσραμ· άλλα συνδέονται με τον όμιλο και το έργο του και τους δίνεται ελεύθερη δράση μέσα στον ομαδικό αξεπέραστο δακτύλιο· άλλα ακόμη έχουν μια πιο γήινη φύση και διέπουν την καθημερινή ζωή και τις σχέσεις του μαθητή με προσωπικότητες και με τις υποθέσεις της πολιτισμένης ζωής και τα γεγονότα του φυσικού πεδίου. Αυτά είναι μόνο ενδείξεις εκείνου που εννοώ, αλλά αρκούν για να δείξουν κάπως (αν διαλογισθείτε κατάλληλα) τι νοείται ως σιωπή του μυημένου. Μέσα στα επιτρεπόμενα επίπεδα επαφής η ομιλία είναι ελεύθερη κι ανεμπόδιστη· έξω απ’ τα επίπεδα αυτά δε δίνεται καμιά ένδειξη ότι υπάρχουν κι άλλες σφαίρες δραστηριότητας σκέψης, με τη ρυθμιστική ομιλία τους. Τέτοια είναι η σιωπή του μυημένου μαθητή.

Εξετάσαμε λοιπόν συνοπτικά αλλά υποδηλωτικά τέσσερις ποιότητες που χρειάζεται να αναπτύξει, να μελετήσει και να επιτύχει από κοινού ο όμιλος που προετοιμάζεται για μύηση. Αυτές είναι:

1. Η επίτευξη μιας μη-συναισθηματικής ομαδικής αλληλοσχέτισης.

         2. Η γνώση να χρησιμοποιεί εποικοδομητικά τις δυνάμεις της καταστροφής.

         3. Η επίτευξη της δύναμης να εργάζεται σαν μικρογραφία της Ιεραρχίας και σαν ομάδα που επιδεικνύει ενότητα στην ποικιλία.

        4. Η καλλιέργεια της δύναμης της αποκρυφιστικής σιωπής.

(Αλίκη Μπέιλη, Οι Ακτίνες και οι Μυήσεις, σσ. 208-215)