[…] Η μη-επίκριση είναι η τρίτη απαίτηση. Τι άραγε να πω γι’ αυτή; Γιατί θεωρείται σαν τόσο βασική απαίτηση; Επειδή η επίκριση (η ανάλυση και συνεπώς η χωριστικότητα) είναι το εξέχον χαρακτηριστικό των νοητικών τύπων κι επίσης όλων των συντονισμένων προσωπικοτήτων. Επειδή η επίκριση είναι ένας δυναμικός παράγων στο να παρασύρει τη νοητική και συναισθηματική ουσία σε δραστηριότητα κι έτσι να προκαλεί ισχυρή εντύπωση στα εγκεφαλικά κύτταρα και να πραγματώνεται με λέξεις. Επειδή σε μια αιφνίδια έκρηξη επικριτικής σκέψης ολόκληρη η προσωπικότητα μπορεί να γαλβανισθεί σε δυναμικό συντονισμό, αλλά λανθασμένου είδους και με ολέθρια αποτελέσματα. Επειδή η επίκριση, όντας ικανότητα του κατώτερου νου, μπορεί να βλάψει και να πληγώσει και κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να προχωρήσει στο Δρόμο ενόσω προκαλεί πληγές και δίνει εν γνώσει του πόνο. Επειδή το έργο της λευκής μαγείας και η εκτέλεση του ιεραρχικού σκοπού συναντά βασικά εμπόδια στις υφιστάμενες σχέσεις μεταξύ των εργατών και των μαθητών του. Στην πίεση της τωρινής ευκαιρίας δεν υπάρχει χρόνος για εκδήλωση επίκρισης μεταξύ των εργατών. Εμποδίζουν ο ένας τον άλλο κι εμποδίζουν το έργο.
Νιώθω την εποχή αυτή την αίσθηση μιας επείγουσας ανάγκης. Παροτρύνω όλους όσους διαβάζουν αυτές τις Οδηγίες να λησμονήσουν τις συμπάθειες και τις αντιπάθειές τους και να παραβλέψουν τα εμπόδια της προσωπικότητας, που αναπόφευκτα υφίστανται μέσα τους και σ’ όλους όσους εργάζονται στο φυσικό πεδίο, δυσκολευόμενοι από την προσωπικότητα. Παροτρύνω όλους τους εργάτες να θυμούνται ότι η μέρα της ευκαιρίας είναι μαζί μας κι ότι έχει την προθεσμία της. Ο τωρινός αυτός τύπος ευκαιρίας δε θα διαρκέσει για πάντα. Η μικρότητα των ανθρώπινων προστριβών, οι αποτυχίες στην αλληλοκατανόησή τους, τα μικρά λάθη που έχουν τις ρίζες τους στην προσωπικότητα και είναι στο κάτω-κάτω εφήμερα, οι φιλοδοξίες και οι πλάνες πρέπει όλα να φύγουν. Αν οι εργάτες εφάρμοζαν την απόσπαση, γνωρίζοντας ότι ο Νόμος λειτουργεί κι ότι οι σκοποί του Θεού πρέπει να φτάσουν σ’ ένα ύστατο πέρας κι αν μάθαιναν να μην επικρίνουν ποτέ με τη σκέψη ή τα λόγια, η σωτηρία του κόσμου θα προχωρούσε γοργά και η νέα εποχή της αγάπης και της φώτισης θα εγκαινιαζόταν. […]
Πραγματεία επί της
Λευκής Μαγείας, Επιλογή κειμένων από τη σελ. 560
[…] Ένα απ’ τα κύρια σφάλματα των μαθητών σήμερα είναι ότι δίνουν πολύ μεγάλη προσοχή στα ελαττώματα, τα σφάλματα και τις δραστηριότητες των άλλων μαθητών και πολύ λίγη προσοχή στη δική τους εκπλήρωση του νόμου της αγάπης και στο δικό τους ντάρμα και έργο. Mια δεύτερη αποτυχία των μαθητών (και ιδιαίτερα των εργαζόμενων και αποδεγμένων μαθητών στον κόσμο την εποχή αυτή) είναι η εσφαλμένη ομιλία που μεταδίδει διφορούμενα νοήματα και υποκινείται από επίκριση ή από μια ατομική επιθυμία για λάμψη. Σε παλιότερες εποχές στο νεόφυτο επιβαλλόταν μια παρατεταμένη σιωπή. Δεν επιτρεπόταν η ομιλία. Εντυπωνόταν η αναχαίτιση της φυσικής εκστόμισης εσφαλμένων λέξεων και ιδεών, λόγω ανεπαρκούς γνώσης. Σήμερα ο νεόφυτος πρέπει να μάθει το ίδιο μάθημα της προσοχής στην προσωπική τελειότητα και στο προσωπικό έργο με το μέσον την εσώτερης εκείνης σιωπής που πλανάται πάνω από το μαθητή και τον αναγκάζει να δίνει προσοχή στη δική του εργασία κι ενασχόληση, αφήνοντας τους άλλους ελεύθερους να κάνουν το ίδιο κι έτσι να μάθουν το μάθημα της εμπειρίας. Μεγάλο μέρος της τωρινής ορθής δραστηριότητας παρεμποδίζεται από την αλληλεπίδραση της ομιλίας μεταξύ των μαθητών και πολύς χρόνος χάνεται με τις λεκτικές συζητήσεις για το έργο και τις δραστηριότητες άλλων μαθητών. H ανθρωπότητα σαν σύνολο χρειάζεται την εποχή αυτή τη σιωπή όσο ποτέ άλλοτε· χρειάζεται χρόνο για να στοχασθεί και την ευκαιρία να νιώσει τον παγκόσμιο ρυθμό. Oι σύγχρονοι μαθητές, αν πρόκειται να κάνουν το έργο τους με τον επιθυμητό τρόπο και να συνεργασθούν σωστά με το Σχέδιο, χρειάζονται την εσώτερη εκείνη στοχαστική ηρεμία που με κανένα τρόπο δεν αποκλείει την έντονη εξωτερική δραστηριότητα, αλλά πράγματι τους απαλλάσσει από τις λεκτικές επικρίσεις, τις πυρετώδεις συζητήσεις και τη συνεχή απασχόληση με το ντάρμα, τα κίνητρα και τις μεθόδους των συμμαθητών τους. […]
Εσωτέρα Ψυχολογία ΙΙ,
Επιλογή κειμένων από τις σελ. 44-45
[…] Πρέπει εδώ να θυμάστε ότι η επίκριση είναι φαρμακερό δηλητήριο. Σε κάθε περίπτωση βλάπτει τελικά εκείνον που επικρίνει και – λόγω του γεγονότος της φωνητικής κατεύθυνσης – βλάπτει ακόμη περισσότερο εκείνον που επικρίνεται. Όπου συναντάται αγνότητα κινήτρου, αληθινή αγάπη και μεγάλος βαθμός απόσπασης, τα λεπτοφυή σώματα εκείνου που υφίσταται την επίθεση μπορεί να παραμείνουν άτρωτα, αλλά τα φυσικά αποτελέσματα θα είναι σαφή κι όπου υπάρχει φυσική αδυναμία ή περιορισμός, εκεί θα βρούμε να εντοπίζεται το εκτοξευθέν δηλητήριο.
H άφωνη επίκριση είναι πολύ επικίνδυνη γιατί εστιάζεται δυναμικά και
κατευθύνεται ισχυρά, αν κι όχι ατομικά· βγαίνει συνεχώς και σαν σταθερό ρεύμα, αποστελλόμενη
πάνω στα φτερά της ζηλοτυπίας, της φιλοδοξίας, της υπερηφάνειας με την
προσωπική σύλληψη μιας υποτιθέμενης κατάστασης και την πεποίθηση ότι αυτός που
επικρίνει είναι σε θέση να κατανοεί σωστά και μπορεί – αν δοθεί η ορθή ευκαιρία
– να δράσει σωστά. Όταν η επίκριση είναι φωνητική κι εκφράζεται με λόγια,
ενισχύεται από τη συνεργασία όσων επηρεάζονται από την επίκριση και οι
συνέπειες της ομαδικά κατευθυνόμενης αυτής σκέψης μπορεί να οδηγήσουν στη
φυσική αχρήστευση και τη συντριβή του φυσικού σώματος του αρχηγού ή αρχηγών.
Aυτή μπορεί για μερικούς να είναι μια νέα σκέψη και πρέπει να κάνει πολλούς
μέσα στις ομάδες της Nέας Eποχής να συγκρατούν τις σκέψεις τους κι έτσι να
αποδεσμεύουν τους αρχηγούς τους απ’ την ολέθρια κρούση της επίκρισής τους.
Δεν αναφέρομαι εδώ στο μίσος, παρότι είναι συχνά παρόν, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, αλλά απλώς στο “να καθόμαστε και να κρίνουμε” και στο άχρηστο επικριτικό κουτσομπολιό που φαίνεται αναγκαίο στο μέσο μέλος της ομάδας. Είναι σαν την ίδια την πνοή του θανάτου και μπορεί όχι μόνο να σκοτώσει τον αρχηγό με το συσσωρευμένο δηλητήριο και τη δυσφορία, αλλά μπορεί επίσης να σκοτώσει την ομαδική ζωή και να καταστήσει εκτρωματικές τις προσπάθειες στις οποίες, αν δινόταν συνεργασία και χρόνος ν’ αναπτυχθούν, θα μπορούσαν ν’ αποβούν εποικοδομητικοί πράκτορες μέσω των οποίων θα εργαζόταν ίσως η Iεραρχία. […]
Εσωτέρα Ψυχολογία ΙΙ,
Επιλογή κειμένων από τις σελ. 617-618
[…] Η τάση επίκρισης, σφοδρής αντιπάθειας και μίσους που βασίζεται στην κριτική ή σε σύμπλεγμα ανωτερότητας, παράγει μεγάλο μέρος της οξύτητας από την οποία πάσχει η πλειονότητα των ανθρώπων. Θα ήθελα όμως να προσθέσω ότι εδώ γενικεύω. Τόσοι πολλοί άνθρωποι είναι επιρρεπείς σ’ ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας σε σχέση με τον εαυτό τους, αλλά σ’ ένα σύμπλεγμα ανωτερότητας όσον αφορά τη σχέση τους με άλλους ανθρώπους!
[…]
Οι ασθένειες που βασίζονται στην επίκριση, το μίσος και
την ικανότητα αμοιβαίας κριτικής (συνήθως κακόβουλης) λειτουργούν δια του
κέντρου του λαιμού στο ηλιακό πλέγμα. Αυτή η αλληλοσχέτιση που υφίσταται μεταξύ
των κέντρων δεν εξετάσθηκε ποτέ ικανοποιητικά. Τα κέντρα του αιθερικού σώματος
μεταφέρουν μεταξύ τους διάφορα είδη ενεργειών και μεγάλο ποσό της ενέργειας που
διαβιβάζεται από το ένα κέντρο στο άλλο είναι ανεπιθύμητη, όταν ρέει απ’ τα
κέντρα κάτω του διαφράγματος σ’ εκείνα πάνω του διαφράγματος.
[…]
Μπορεί λοιπόν να ιδωθεί γιατί τόσο εμφατικά σας τόνισα
την ανάγκη της αβλάβειας, γιατί είναι η κατεξοχήν και από εσωτερικής άποψης
επιστημονική μέθοδος καθαρισμού […] και εξάγνισης των κέντρων. Η εφαρμογή της
καθαρίζει τους φραγμένους αγωγούς και επιτρέπει την είσοδο ανώτερων ενεργειών.
Εσωτέρα Θεραπευτική, Επιλογή
κειμένων από τις σελ. 42-44
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου