Ιστολόγιο για τον Νέο Όμιλο των Παγκόσμιων Εξυπηρετητών

 Π Ε Ν Τ Η Κ Ο Σ Τ Η

24/6/2024

AΠΕΙΚΟΝΙΣΗ ΤΗΣ ΟΜΑΔΙΚΗΣ ΜΥΗΣΗΣ

ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΚΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

«Η Εορτή του Πάσχα και η Εορτή της Πεντηκοστής θα είναι οι δύο εξέχουσες μέρες του θρησκευτικού έτους. Η Πεντηκοστή είναι, όπως πρέπει καλά να ξέρετε, το σύμβολο των ορθών ανθρώπινων σχέσεων δια των οποίων όλοι οι άνθρωποι και τα έθνη θα κατανοούνται μεταξύ τους και –παρότι θα μιλούν πολλές και διαφορετικές γλώσσες– θα γνωρίζουν μόνο μια πνευματική ομιλία.

Είναι σημαντικό ότι δύο σπουδαία επεισόδια σχετίζονται στο τελικό μέρος της ιστορίας του Ευαγγελίου – το ένα προηγείται και το άλλο έπεται αμέσως του φαινομενικού θανάτου του Χριστού. Αυτά είναι:

1.  Η ιστορία του ανωγείου όπου ένας άνθρωπος “κεράμιον ύδατος βαστάζων” και συμβολίζοντας τον Υδροχόο, οδήγησε τους μαθητές κι όπου συνέβη η πρώτη λειτουργία της κοινωνίας στην οποία όλοι πήραν μέρος και η οποία προλέγει τη μεγάλη εκείνη σχέση που θα διακρίνει την ανθρωπότητα στην ερχόμενη εποχή, μετά τις δοκιμασίες της Ιχθυακής Εποχής. Μια τέτοια λειτουργία κοινωνίας δεν έγινε ποτέ ως τώρα, αλλά θα συμβεί στη Νέα Εποχή.

2. Η ιστορία του ανωγείου όπου συναντήθηκαν οι μαθητές και έφθασαν σε μια αληθινή αναγνώριση του Αναστάντος Χριστού και σε μια τέλεια και πλήρη κατανόηση αλλήλων, παρά τη συμβολική πολλαπλότητα γλωσσών. Είχαν ένα άγγιγμα πρόβλεψης, προφητικής διόρασης και προείδαν κάτι απ’ το θαύμα της Υδροχοϊκής Εποχής.

Το όραμα στις διάνοιες των ανθρώπων σήμερα είναι εκείνο της Υδροχοϊκής Εποχής, ακόμη και αν δεν το αναγνωρίζουν. Το μέλλον θα δει τις ορθές σχέσεις, την αληθινή κοινωνία, ένα μερισμό όλων των πραγμάτων (οίνου, αίματος, ζωής και άρτου, οικονομικής ικανοποίησης) και την καλή θέληση· έχουμε επίσης μια εικόνα του μέλλοντος της ανθρωπότητας, όταν όλα τα έθνη θα ενωθούν με πλήρη κατανόηση και η πολλαπλότητα των γλωσσών –συμβολική για τις διαφορετικές παραδόσεις, κουλτούρες, πολιτισμούς και απόψεις– δεν θα αποτελεί εμπόδιο στις ορθές ανθρώπινες σχέσεις. Στο κέντρο καθεμιάς απ’ αυτές τις εικόνες βρίσκεται ο Χριστός». (Το Πεπρωμένο των Εθνών, Α. Α.Μπεύλη: 151)

 Η Πεντηκοστή γιορτάζεται την πεντηκοστή ημέρα μετά το Πάσχα (που αντιστοιχεί στη 10η ημέρα μετά την ημέρα της Ανάληψης), υπολογίζοντας την Κυριακή του Πάσχα ως την πρώτη ημέρα σύμφωνα με το αρχαίο έθιμο. Ειδικά στο Ηνωμένο Βασίλειο λέγεται και «White Sunday» ή Whitsun. Προπομπός του είναι η εβραϊκή γιορτή των εβδομάδων, Shavuot, η οποία γιορτάζεται επτά εβδομάδες μετά το Πάσχα. Το επεισόδιο, όπως αποδίδεται στις – Πράξεις των Αποστόλων της Καινής Διαθήκης 2:1 είναι το εξής:

«Όταν έφτασε η ημέρα της Πεντηκοστής, ήταν όλοι μαζί συγκεντρωμένοι με ομοψυχία στο ίδιο μέρος. Ξαφνικά ήρθε από τον ουρανό μια βουή σαν να φυσούσε δυνατός άνεμος, και γέμισε όλο το σπίτι όπου έμεναν. Επίσης τους παρουσιάστηκαν γλώσσες σαν φλόγες φωτιάς, που μοιράστηκαν και κάθισαν από μία στον καθένα απ’ αυτούς. Όλοι τότε πλημμύρισαν από Πνεύμα Άγιο και άρχισαν να μιλούν σε άλλες γλώσσες, ανάλογα με την ικανότητα που τους έδινε το Πνεύμα. Στην Ιερουσαλήμ βρίσκονταν τότε ευσεβείς Ιουδαίοι από όλα τα μέρη του κόσμου. Όταν ακούστηκε αυτή η βουή, συγκεντρώθηκε πλήθος απ’ αυτούς και ήταν κατάπληκτοι, γιατί ο καθένας τους άκουγε τους αποστόλους να μιλάνε στη δική του γλώσσα».

Είναι μια σαφής πρώιμη αναπαράσταση της ομαδικής μύησης, μέσω εμβάπτισης στο Πνεύμα που οδηγεί στην τρίτη μύηση τους Αποστόλους. Γι’ αυτό και ο Ρ. Στάινερ την συνδέει με την Ελευθερία: «Η εορτή της Πεντηκοστής πρέπει να γίνει κατανοητή ως σύμβολο της απελευθέρωσης του ανθρώπινου πνεύματος, ως το μεγάλο σύμβολο του ανθρώπινου αγώνα για ελευθερία, για συνείδηση στην ελευθερία».    (Ρ. Στάινερ, The Pendacost)

Συστήνει μιαν υπόσχεση μύησης για την Ανθρωπότητα ως το τέταρτο βασίλειο της φύσης.

Και όλα αυτά συντελούνται και θα συντελεστούν στην παρούσα φάση του δεύτερου ηλιακού συστήματος που εκδηλώνει την Αγάπη-Σοφία, μέσω του Xριστικού Πνεύματος της Ζωής και της Αγάπης και ‘χρησιμοποιεί’ ως εξελικτική μέθοδο τη ΜΥΗΣΗ, ενώ η πρώτη ενσάρκωση του Ηλιακού Λόγου ‘χρησιμοποιούσε’ την νοημοσύνη ως μέθοδο εξέλιξης. Διαβάζουμε σχετικά:

 «Ο Διδάσκαλος Ιησούς ήταν εκείνος που “πέθανε” και εισήχθη στον τάφο, κορυφώνοντας έτσι τη μακρά σειρά των ενσαρκώσεών Του και τερματίζοντας –δια της καταστροφής– το άδραγμα της ύλης πάνω στο πνεύμα· δια του τάφου πέρασε στην Ιεραρχία και το πεπρωμένο της Χριστιανικής Εκκλησίας ανατέθηκε σ’ Αυτόν· το πεπρωμένο αυτό βρίσκεται ακόμη στα χέρια Του. Αλλά στην αφήγηση του Ευαγγελίου υποδεικνύεται ο Χριστός ως εμφανισθείς μετά την ανάσταση κι όχι ο Διδάσκαλος Ιησούς, εκτός από ένα σύντομο επεισόδιο όπου εμφανίσθηκε στη Μαρία που έκλαιγε έξω απ’ τη θύρα του μνήματος. Τα άλλα επεισόδια είναι παγκόσμια στις συνέπειές τους, όπως υποδεικνύεται από:

1. Τον Χριστό που βάδισε με τους δύο μαθητές στην οδό προς τους Εμμαούς – ένα σύμβολο του ουσιώδους δυαδισμού πνεύματος και ύλης, όπως ενσωματώθηκε σ’ έναν παγκόσμιο Σωτήρα.

2. Τον Χριστό που εμφανίσθηκε στους μαθητές στο ανώγειο, συμβολίζοντας το ζωδιακό, γιατί ο Ιούδας Ισκαριώτης ήταν εκεί, αντιπροσωπεύοντας το ζώδιο που ήταν εκείνη την εποχή σε ισχύ· οι άλλοι ένδεκα μαθητές αντιπροσώπευαν τα υπόλοιπα ζώδια απ’ τα οποία πρέπει να διέλθει ο ήλιος.

3. Την Πεντηκοστή. Το γεγονός αυτό δεν εικονίζει το θρίαμβο του ορθόδοξου Χρι-στιανισμού (όπως πιστεύουν και διδάσκουν οι θεολόγοι), αλλά υποδηλώνει την παγκόσμια διάδοση της Χριστικής συνείδησης σ’ όλη την έκταση του χρόνου στην καρδιά κάθε ανθρώπινου όντος· αυτό επιμαρτυρούν τα λόγια και η υπόσχεση “και ιδού, εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος”». (Ακτίνες και Μυήσεις, Α.Α.Μπεύλη:356)

Μιλώντας συμβολικά, το πρώτο βήμα μετά την έλευση του πνεύματος της ανάστασης θα είναι παρόμοιο με εκείνο της Βιβλικής ιστορίας. Η Μαρία, η γυναίκα της θλίψης, της εμπειρίας και της έφεσης, στέκει (όπως πάντα στο συμβολισμό του κόσμου) σαν σύμβολο του υλισμού. Η ανθρωπότητα πρέπει να πει μαζί της, “Ήραν τον Κύριόν μου και ουκ οίδα πού έθηκαν αυτόν”. Αλλά – το είπε στον ίδιο τον Κύριο, χωρίς να Τον αναγνωρίζει και χωρίς ν’ αντιλαμβάνεται τη δική της βαθιά ανάγκη και απόγνωση. Έτσι πρέπει να συμβεί πάλι. Η ανθρωπότητα –υλιστική, δυστυχισμένη, αντιμετωπίζοντας το μέλλον με απόγνωση και αγωνία, αλλά ακόμη ανατείνουσα– πρέπει να προχωρήσει από τη σπηλιά της ύλης, αναζητώντας τον Χριστό, χωρίς στην αρχή να αναγνωρίζει Αυτόν ή το έργο που επιχειρεί να κάνει. Οι εκκλησίες – υλιστικές, συντηρητικές και βυθισμένες στις θεολογικές τους έννοιες, επιδιώκοντας πολιτική εξουσία ή αποκτήματα, δίνοντας έμφαση στα πέτρινα κτίρια και τους καθεδρικούς ναούς ενώ απορρίπτουν τη “Μονήν αχειροποίητον, αιωνία εν τοις ουρανοίς” – ασχολούνται με τα σύμβολα κι όχι με την πραγματικότητα. Τώρα πρέπει να μάθουν ν’ αναγνωρίζουν ότι ο Κύριος δεν είναι μαζί τους κι ότι κι αυτές πρέπει να προχωρήσουν, όπως έκανε η Μαρία, και να Τον αναζητήσουν πάλι. Αν το κάνουν, θα Τον βρουν σίγουρα και θα γίνουν πάλι αγγελιαφόροι Του.

Το γεγονός της ανάστασης θα καταδειχθεί στη διάρκεια των επόμενων λίγων αιώνων κι ο Ζων Χριστός θα βαδίσει μεταξύ των ανθρώπων και θα τους οδηγήσει προς τα εμπρός στο Όρος της Ανάληψης. Η Πεντηκοστή θα γίνει αλήθεια. Όλοι οι άνθρωποι θα περιέλθουν υπό το ρεύμα της έμπνευσης από ψηλά και παρότι θα μιλούν πολλές γλώσσες, θα καταλαβαίνει ο ένας τον άλλο.

…όσα μας αφορούν αληθινά είναι εκείνα που γίνονται στη Γη σε ευθυγράμμιση με τις “κυανοτυπίες” που καθοδηγούν το έργο του Χριστού. (Όταν χρησιμοποιώ τη φράση “μας αφορούν”, αναφέρομαι στις φυσικές, συναισθηματικές και νοητικές αντιδράσεις του ανθρώπου). Δηλώνουν το γεγονός ότι κάθε κατάσταση συνείδησης είναι αγκυροβολημένη μέσα στην ανθρωπότητα κι ότι όλα υπάρχουν πραγματικά εδώ και τώρα, αλλά οι άνθρωποι δεν το ξέρουν. Δηλώνουν επίσης την αλήθεια ότι ο Χριστός ποτέ δεν μας άφησε για κάποιον μακρινό ουρανό με νεφελώδεις περιγραφές, αλλά είναι διαρκώς κοντά μας. Δηλώνουν επίσης το γεγονός πως το ενδιαφέρον Του, οι επίπονοι μόχθοι Του για χάρη μας και οι δραστηριότητες των εργαζόμενων μαθητών Του, των Διδασκάλων της Σοφίας και των Κυρίων της Συμπόνιας, είναι μαζί μας εδώ και τώρα. Δηλώνουν ότι δεν είμαστε μόνοι, αλλά οι Δυνάμεις του Φωτός και της Φώτισης εργάζονται σταθερά· ότι η δύναμη και η σοφία Εκείνων που γνωρίζουν κινητοποιούνται για να βοηθήσουν το ανθρώπινο γένος κι ότι τίποτε δεν μπορεί να αναχαιτίσει ή να εμποδίσει την επαφή ανάμεσα στο νοήμον αυτό εφεσιακό κέντρο που καλείται ανθρωπότητα και τον εσώτερο πνευματικό όμιλο, την Ιεραρχία. (Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας, Α.Α.Μπέυλη: 471-2)