ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΑΡΚΕΗΝ ΤΟΝ ΙΟΥΝΙΟ ΤΟΥ 2020, Ομιλία της Christine Morgan
Η Ανύψωση και η
Ελευθερία της Υπηρεσίας
Ανύψωση και Ελευθερία – η υπόσχεση της Υδροχοϊκής
εποχής θα μπορούσε σίγουρα να εκφραστεί με αυτές τις δύο λέξεις. Ωστόσο, η έκφρασή
τους στην πορεία της ιστορίας, έδωσε δύναμη και προνόμια σε άτομα και
μειοψηφίες, ενώ ολόκληροι λαοί τις στερήθηκαν και αδικήθηκαν. Μια τέτοια
κρυσταλλοποίηση φαίνεται να υπάρχει σήμερα, εκεί όπου οι δυνάμεις του
εθνικισμού, της οικονομικής ιδιοτέλειας και της απληστίας έχουν διαιωνίσει
κατάφωρες ανισότητες.
Παρότι τέτοιου είδους σκοτεινά και καταστροφικά
πρότυπα έχουν φέρει επανειλημμένα την ανθρωπότητα στο χείλος της καταστροφής,
διακρίναμε επίσης σε όλο τον κόσμο σημάδια μιας νέας και πιο φωτισμένης
συνείδησης στην ανταπόκριση των ανθρώπων, όπως κατά τη διάρκεια της πρόσφατης
πανδημίας. Άραγε, όταν περάσουμε μέσα από τις συνέπειες της τωρινής πανδημίας,
θα ανασυγκροτηθεί, η διεθνής κοινότητα σε ένα πιο ενοποιημένο σώμα, θα
επανορθώσει αυτές τις κατάφωρες ανισότητες στον κόσμο και θα στηρίξει εκείνους
που εργάζονται για το σκοπό αυτό; Ωστόσο, πέρα και από αυτή την αίσθηση της
παγκόσμιας ενότητας, θα χρειάζεται η αίσθηση ενός παγκόσμιου πεπρωμένου και
σκοπού, ώστε να οδηγηθεί η ανθρώπινη δημιουργικότητα στην ορθή κατεύθυνση.
Μια πρόσφατη επιστολή της Σχολής Αρκέην αναφερόταν
στον σοφό σύμβουλο της Νορβηγικής διπλωματίας, Torgeir E. Fjærtoft, ο οποίος
είχε επισημάνει την ανάγκη για ένα νέο είδος διπλωματίας, ώστε να σταματήσει η
ατέρμονη διαμάχη μεταξύ των εθνών και το προκύπτον διεθνές αδιέξοδο. Αυτός
είπε: «Η εμπειρία μου από την πολυμερή διπλωματία εντός των ΗΕ είναι ότι για να
πειστεί κάποιος, επικαλούμαστε για να εφελκύσουμε. Αυτό σημαίνει ότι για να
δουλέψει μια ιδέα πρέπει να έχει ισχυρή απήχηση. Η συγκεκριμένη διατύπωση σε
κάθε δεδομένη στιγμή των αρχών και των κωδικοποιήσεων των ΗΕ δεν είναι παρά
εξελισσόμενες παρουσιάσεις μίας υποκείμενης ιδέας. Αυτή η ιδέα, όχι οι
εξελισσόμενες παρουσιάσεις, είναι η πηγή με την οποία σχετίζονται τα κράτη μέλη».
Μας δίνει έμπνευση να παρακολουθούμε την απήχηση της
πρακτικής που χρησιμοποιούν οι σπουδαστές του εσωτερισμού – επικαλούμαστε για
να εφελκύσουμε. Αυτή είναι η αρχή κάθε δημιουργικής δραστηριότητας και μια
ουσιαστική δράση για τη δημιουργία ορθών σχέσεων κάθε είδους. Είναι η ίδια
διαδικασία που υπόκειται όλης της εργασίας μας στη συνδιάσκεψη και ιδιαίτερα
σήμερα, κατά την Παγκόσμια Ημέρα Επίκλησης. Προκειμένου να αυξηθεί η ισχύς
αυτής της διαδικασίας επίκλησης-εφέλκυσης, θα πρέπει η συνείδηση να ανυψωθεί στα
ανώτερα επίπεδα ενέργειας όπου βρίσκεται αυτή η δύναμη. Αυτή η ανύψωση της
συνείδησης αποτελεί το κλειδί για την αρχή της ελευθερίας – ένα θέμα που
βρίσκεται στο νου πολλών ανθρώπων ως αποτέλεσμα της πανδημίας και των
περιορισμών που, αναγκαστικά, έχουν επιβληθεί σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό
στις κινήσεις και τις δραστηριότητες ολόκληρων πληθυσμών. Το ζήτημα της
ελευθερίας φαίνεται να εντοπίζεται πίσω από αρκετά γεγονότα που διαμορφώνουν
τον κόσμο μας σήμερα, καθώς νιώθουμε σιγά-σιγά ν’ ανοίγει μια πόρτα προς έναν
νέο κόσμο. Τελικά, ελευθερία είναι μια κατάσταση συνείδησης, που δεν
καθορίζεται από τις περιστάσεις, κάτι το οποίο αρκετοί απ’ όσους μάχονται για
την ελευθερία κατέδειξαν στον κόσμο με την έμπνευση να τους στηρίζει εν μέσω
διώξεων και φυλάκισης.
Εσωτερικά, η αρχή της ελευθερίας είναι «μια ενζυμική
ενέργεια που μπορεί να διαπεράσει την ουσία κατά ένα μοναδικό τρόπο». Είναι μια
θεία αρχή που αντιπροσωπεύει μια όψη της επίδρασης την οποία ασκεί ο μεγάλος
ήλιος Σείριος πάνω στο ηλιακό μας σύστημα και, όπως πληροφορούμαστε, «ιδιαίτερα
πάνω στον πλανήτη μας». Αυτή η κοσμική ελευθερία «συνδέεται με ορισμένες
μεγάλες εξελικτικές αναπτύξεις που επιτρέπουν στη ζωή ή την όψη πνεύμα να
ελευθερωθεί από την κρούση, την επαφή και την επίδραση της ουσίας». Η έλλειψη
εσωτερικής ελευθερίας οφείλεται σε ελλιπή ευθυγράμμιση με τον Ανώτερο Εαυτό
μέσα από λεπτοφυείς φόβους, επιθυμίες ή άλλες γοητείες. Εμποδίζει την
κυκλοφορία των δυνάμεων της ζωής, οδηγώντας σε πνευματική ασφυξία και απώλεια
επαφής με το βασίλειο της ομορφιάς που αναζητά έκφραση μέσα απ’ όλες τις
μορφές.
Πρώτα και κύρια, η πρόσβαση σε αυτόν τον κόσμο της
ομορφιάς επιτυγχάνεται μέσω ευθυγράμμισης με την ψυχή, διότι η ψυχή ενεργοποιεί
στον μαθητή τους νόμους-χορηγούς της ελευθερίας του πνευματικού βασιλείου. Ο
Νόμος της Ανύψωσης είναι ένας από αυτούς, και όταν εγκαθίσταται στην προσωπική
ζωή, αφυπνίζει «τη χαρούμενη, ανυψωτική δύναμη της «ουντάνα» – μιας από τις
πέντε πράνα που κυκλοφορούν γύρω από το αιθερικό σώμα κάθε ανθρώπου. Ουντάνα
σημαίνει «αυτό που μεταφέρει προς τα επάνω». Όταν αυτό ελέγχεται, συντονίζει
τους ζωτικούς αέρες στις κοιλότητες του εγκεφάλου και ανυψώνει τη συνείδηση στο
τσάκρα της κορώνας. Σε αυτό το σημείο, επιτυγχάνεται είσοδος στο άσραμ και
βιώνεται αληθινή ελευθερία. Αυτό συμβαίνει, επειδή ολόκληρος ο κύκλος του άσραμ
με τον οποίο συνδέεται ένας μαθητής, η εσωτερική και εξωτερική του υπηρεσία,
διέπεται από απόλυτη ελευθερία.
Η περιορισμένη μας αντίληψη για αυτή την αληθινή
ελευθερία και μια απρόθυμη ή ατελής ανταπόκριση στην πειθαρχία που συνεπάγεται
η επίτευξή της, είναι εκείνο που μας καθιστά αιχμάλωτους του πλανήτη. Στο βαθμό
που οι εξωτερικές αισθήσεις και η κατώτερη επιθυμητική φύση ελέγχουν την
εμπειρία, η πειθαρχία που απαιτείται για την επίτευξη απελευθέρωσης θα μοιάζει
δεσμευτική. Το κάλεσμα της εποχής μας είναι η πρόθυμη ανακατεύθυνση της
επιθυμητικής φύσης ώστε να λειτουργεί δημιουργικά στο ομαδικό έργο. Σύμφωνα με
τον Θιβετανό, «Η υπακοή είναι μπροστά, με την ελευθερία στο χέρι της».
Η ομαδική εργασία απελευθερώνει τον κατώτερο εαυτό και
η συνείδηση ανυψώνεται μέσα στο φως του πύρινου πετραδιού που καίει λαμπρό με
σκοπό και αγάπη στην καρδιά του ομίλου. Όσο περισσότερο το βιώνουμε, τόσο
περισσότερο συνειδητοποιούμε ότι η πειθαρχία και η ελευθερία είναι δύο όψεις
του ίδιου νομίσματος και όταν αυτό γίνει αντιληπτό, οι πνευματικές πρακτικές
δεν είναι πλέον κοπιαστικές, αλλά γεμάτες χαρμόσυνη διεύρυνση. Οι καθημερινοί
διαλογισμοί και οι περιοδικοί αναστοχασμοί καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας,
διατηρούν σε φόρτιση το αιθερικό σώμα και το πνεύμα μας αισθάνεται μια ένδον
ανάταση. Ο Νόμος της Ανύψωσης αναλαμβάνει τον έλεγχο και, καθώς συμβαίνει αυτό,
μια κατανόηση ενός πιο δυσνόητου αλλά σχετικού νόμου αρχίζει να παίζει το ρόλο
της. Αυτός είναι ο Νόμος της Διευρυμένης Ανταπόκρισης, για τον οποίο μια αρχαία
στάντζα αναφέρει:
Πάνω απ’ τα σύννεφα της γης, ένα σημείο αστραποβολεί… Mόνο ο οφθαλμός της όρασης βλέπει αυτό το σημείο… Mόνο η κατανόηση του νόμου που εξυψώνει και ανεβάζει μπορεί να διδάξει στον ‘άνθρωπο του πυρός και υιό του ύδατος’ να εισέλθει στην καταχνιά. Aπό εκεί αναρριχάται στη βουνοκορφή κι εκεί στέκει πάλι ελεύθερος. Eίναι μια ελευθερία τριπλή στο είδος της, που χαιρετά τον άνθρωπο ο οποίος περνά … στο φλεγόμενο έδαφος της θυσίας. O ήλιος αυξάνει το πυρ· διασκορπίζει την ομίχλη και στεγνώνει τη γη. Kι έτσι γίνεται το έργο. Εσωτερική Ψυχολογία II, σελ.199
Αν στοχαστούμε πάνω σε αυτές τις μυστηριώδεις λέξεις,
μπορεί να οδηγηθούμε σε μια αμεσότερη σχέση με τους εσωτερικούς νόμους που
διευκολύνουν την ανύψωση της συνείδησης στην βουνοκορφή. Ένας άλλος τρόπος για
να μπούμε στο πνεύμα αυτών των νόμων, είναι να σκεφτόμαστε τον εαυτό μας ως
«ενέργεια σε κίνηση» και όχι ως μορφή. Η αίσθηση της ταυτότητάς μας καθορίζεται
από μια «συνήθεια σε κίνηση» που εδραιώνει ένα πρότυπο μοτίβο στην ουσία, και
αυτό το μοτίβο συγχωνεύεται σε μια ουσιαστική μορφή. Επειδή η συνήθεια της
κίνησής μας πάντα τροποποιείται –αλλάζει εντελώς ανεπαίσθητα με την πάροδο του
χρόνου και κινείται σπειροειδώς ανοδικά– παρόμοια και η μορφή διασπάται
ακατάπαυστα και αναδομείται σύμφωνα με τους νέους ρυθμούς κίνησης. Στην
πνευματική ατραπό στόχος μας είναι η συνθετική κίνηση. Όπως διαβάζουμε στην Πραγματεία
επί του Κοσμικού Πυρός: «Mια από τις κύριες λειτουργίες του Διδασκάλου στον
παρόντα κύκλο (αν κι όχι σ’ όλους τους κύκλους) είναι να διδάξει στο μαθητή Tου
πώς να εναρμονίζει όλους αυτούς τους παράγοντες, πώς να συνθέτει τους ποικίλους
τρόπους κίνησης ή έκφρασης και πώς να τους συντονίζει όλους, έτσι ώστε ο
κραδασμός να είναι ομοιόμορφος. Όταν ελέγχει η ενέργεια του Eγώ ή επιβάλλει το
ρυθμό της στα διάφορα περιβλήματα μέσω των αντίστοιχων κύριων κέντρων τους,
όταν το τριπλό πυρ ανέρχεται με διευθετημένο τρόπο μέσω του τριπλού αγωγού κι
όταν τα τρία κεφαλικά κέντρα ενώνονται κατά τριγωνικό τρόπο, τότε έχουμε φώτιση
ή ακτινοβόληση ολόκληρης της ζωής της προσωπικότητας, το σκότος δίνει τη θέση
του στο φως κι ο Ήλιος της Γνώσης προβάλλει και διασκορπίζει το σκότος της
άγνοιας. Tα μικρότερα κέντρα σχετίζονται με τον ενδότερο συντονισμό του
περιβλήματος, τα μεγαλύτερα με τον ομαδικό συντονισμό ή την αλληλοσυσχέτιση του
ενός περιβλήματος με το άλλο. O άνθρωπος αποβαίνει φλεγόμενο και λαμπερό φως,
ακτινοβολώντας φως που καίει εκ των ένδον». Σελ. 1130
Ο μαθητής αναρριχάται σταθερά στην βουνοκορφή μαζί με
συμμαθητές για να σχηματίσει ένα φλεγόμενο φως. Σε αυτό το πυρ αναφερθήκαμε
κατά τη διάρκεια της εορταστικής εβδομάδας του Νέου Ομίλου Εξυπηρετητών του
Κόσμου, τον οποίο ονομάσαμε συμβολικά Ομαδικό Προμηθέα, από τον Τιτάνα που
έκλεψε τη φωτιά από τους θεούς στον Όλυμπο για να προσφέρει το δώρο του
πολιτισμού στην ανθρωπότητα. Αυτή η συμβολική πράξη μπορεί να εξομοιωθεί με την
συγχώνευση του ανώτερου και του κατώτερου νου σε μια γέφυρα φωτός ανάμεσα στο
ανθρώπινο και τα υπερανθρώπινα βασίλεια. Αυτός είναι σίγουρα ο στόχος για την
Πέμπτη ρίζα-φυλή και το άμεσο καθήκον του Νέου Ομίλου Εξυπηρετητών του Κόσμου
που πρωτοπορεί. Μας δίνει έμπνευση η απεικόνιση του ομίλου να στέκει στην
βουνοκορφή του Αιγόκερου, εφελκύοντας το φλογερό φως της Ιεραρχίας για να δοθεί
στην ανθρωπότητα ως η φωτιά του νέου, παγκόσμιου πολιτισμού. Εδώ, στο σημείο
της βουνοκορφής βιώνονται τα πυρά του Άγκνι, του Κυρίου του νοητικού πεδίου,
που αναζωπυρώνονται από την αέρινη αγάπη του Ίντρα, του Κυρίου του Βουδδικού
πεδίου, οδηγώντας τον μαθητή να φλέγεται από χαρά και ευδαιμονία.
Όλα αυτά μπορεί να έμοιαζαν με μια όμορφη και μάλλον
μυστικιστική απεικόνιση της εμπειρίας του μαθητή στην βουνοκορφή, εάν δεν
επρόκειτο να προσθέσουμε σ’ αυτήν την πρακτική εργασία τη λήψη και μεταβίβαση
αυτού του πυρός μέσα στην ανθρώπινη συνείδηση. Αυτό συμβαίνει καθώς εργαζόμαστε
με το ρυθμό και το τελετουργικό της έβδομης ακτίνας της τελετουργικής μαγείας,
η οποία είναι η βάση της «έμπρακτα εφαρμοσμένης μαθητείας». Μέσω της
συνειδητοποίησης και της χρήσης αυτής της ακτινικής ενέργειας, το «υπερκόσμιο
φως» που βιώνεται στην βουνοκορφή απλώνεται κάτω χαμηλά στις κοιλάδες. Μας λένε
ότι «η Διαδικασία που απαιτείται για την εκδήλωση του ‘‘υπερκόσμιου φωτός’’
πραγματοποιείται όταν επιτευχθεί ένα μεταβατικό σημείο σύνθεσης και οι επτά
ενέργειες συγχωνευτούν σε ένα μεγάλο ζωογόνο Φως. Αυτές οι επτά ενέργειες
πάντοτε δημιουργούσαν, ενωμένες, το «υπερκόσμιο φως» πάνω στα ύψιστα επίπεδα
της θείας έκφρασης, αλλά αυτό το αποκαλυπτικό φως βρίσκει Τόπο μόνο όταν η
έβδομη ακτίνα της Τελετουργικής Τάξης είναι ενεργή και σε διαδικασία εκδήλωσης
στους τρεις κόσμους και απαραιτήτως, συνεπώς, στο έβδομο πεδίο, το φυσικό
πεδίο. Μια τέτοιου είδους εκδήλωση αναπόφευκτα λαμβάνει χώρα σε στιγμές
πλανητικής κρίσης, όταν η έβδομη ακτίνα είναι ενεργή και όταν ο Ήλιος βρίσκεται
στον Υδροχόο. Ένας τέτοιος συνδυασμός σχέσεων εγκαθιδρύεται τώρα… Ο Στόχος
αυτού του συνδυασμού… είναι να φέρει φώτιση και να εδραιώσει τάξη πάνω στη Γη…
… Η πρώτη ένδειξη μιας πιθανής αποτελεσματικότητας
αυτών των θείων εισηγήσεων ήταν «η χορήγηση της Μεγάλης Επίκλησης· η
δυναμικότητά της ήταν τόσο μεγάλη, ώστε έπρεπε να εξετασθούν οι ορθές συνθήκες
πριν γίνει δυνατή η ανακοίνωσή της. Αυτό ήταν το πρώτο βήμα στη σχεδιασμένη
καταστάλαξη του “υπερκόσμιου φωτός”· το δεύτερο βήμα θα είναι η επανεμφάνιση
του Μεγάλου Κυρίου που θα δράσει σαν φακός δια του οποίου μπορεί να εστιασθεί το
φως και να προσαρμοστεί στην ανθρώπινη ανάγκη. Πραγματοποιούνται γοργά οι
συνθήκες με τις οποίες μπορεί να γίνει εφικτό το μεγάλο αυτό γεγονός της
διάδοσης του φωτός» (ΜΣΝΕ ΙΙ, σελ. 425/6).
Αν στοχαστούμε πάνω σ’ αυτό αυτό, θα διαπιστώσουμε ότι
οι ζωές μας, συντονισμένες με τον Νόμο της Ανύψωσης, καθίστανται ενεργειακά
πρότυπα κίνησης, έως ότου η ατόφια δύναμη της ζωντάνιας μετασχηματίσει αυτόματα
κάθε τι με το οποίο επέρχεται επαφή. Η διακήρυξη του Χριστού, «Ιδού, ποιώ τα
πάντα καινά», μπορεί επομένως να ακολουθηθεί από κάθε μαθητή στο δικό του
επίπεδο. Αυτή η μεταμόρφωση μπορεί να φαίνεται πέραν των δυνάμεών μας, τόσο
ατομικά όσο και ως όμιλος, αλλά δεν είναι – κρατάμε το πεπρωμένο μας στα ίδια
μας τα χέρια και το ερώτημα που τίθεται είναι εάν θα γίνουμε μαχητές πάνω στην
ατραπό του φωτός ή θα είμαστε εκείνο που ο Θιβετανός αποκαλεί «βραδυπορούντες
και μέτρια ικανοποιητικοί ζηλωτές». Κατά τη διάρκεια αυτού του αβέβαιου
μεταβατικού σταδίου στην παγκόσμια ιστορία, η αγάπη που βρίσκεται μέσα μας ζητά
επιτακτικά να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να ανταποκριθούμε σε αυτήν την τωρινή
χωρίς προηγούμενο ευκαιρία. Εάν μόνο τολμήσουμε να θέσουμε προκλήσεις στις
προσωπικότητες μας, μπορούμε να προχωρήσουμε επαναστατικά μπροστά σε έναν νέο
τρόπο ζωής. Αυτό αποτελεί αναμφίβολα μια τεράστια δυσκολία, λόγω του ότι ο
υλικός κόσμος γίνεται ιδιαίτερα έντονα και απτά αντιληπτός. Ακόμη κι αν υπάρχει
εσωτερική γνώση και ευαισθησία στην υποκειμενική εντύπωση, οι αισθήσεις μπορούν
πολύ εύκολα να υπερισχύσουν, παραλύοντας την πνευματική ζωή. Η ένταση του
εσωτερικού κόσμου πρέπει ωστόσο να επιδιωχθεί και μπορούμε αυτό να το
κατακτήσουμε, ενεργώντας «Ως Εάν» ο στόχος να έχει ήδη επιτευχθεί.
Χρησιμοποιώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τη δημιουργική φαντασία σημαίνει ότι θα
εργαζόμαστε υπό τον αποκρυφιστικό νόμο, η ενέργεια ακολουθεί τη σκέψη – η μορφή
σκέψης που δομούμε ενεργοποιείται σταθερά σε τέτοιο βαθμό συντονισμού με την
πραγματικότητα προς την οποία προσβλέπουμε, ώστε τελικά ανυψώνει τη συνείδηση
στην πραγματικότητα της ομαδικής ζωής πάνω στην βουνοκορφή.
Εδώ, πάνω στην βουνοκορφή, το συγχωνευμένο ομαδικό
μοτίβο σκέψης είναι ένα ζων πυρ, μέσω του οποίου η Ιεραρχία μπορεί να εργαστεί,
και κάθε μαθητής αποτελεί ένα μέρος του μοτίβου και ένα ζωτικό κρίκο για την
προώθηση της ενέργειας στο περιβάλλον. Η αλλαγή στην ομαδική ζωή και η διαρκής
σκέψη για τον όμιλο και τον εαυτό μας με όρους «ενεργειακών προτύπων σε κίνηση»
σηματοδοτεί ουσιαστικά τη μετάβαση από τη μονοτονία και την επανάληψη του
φυσικού πεδίου σε δημιουργικές, αενάως αυθεντικές, εμπειρίες ενέργειας σε
κυκλοφορία. Από υποκειμενική άποψη τα πάντα αλληλεπιδρούν, ενώ ανεπαίσθητοι
μετασχηματισμοί λαμβάνουν χώρα ασταμάτητα. Κάθε στιγμή της ημέρας φέρνει κάτι
καινούργιο που δεν είχε βιωθεί ποτέ προηγουμένως. Εάν σταθούμε σε αυτό, αντιλαμβανόμαστε
ότι το να ζούμε συνειδητά στις ανώτερες αισθήσεις και να προσπαθούμε να
βιώσουμε τη ζωή ως ενεργειακά μοτίβα, θα μπορούσε να είναι ό,τι πιο εξυψωτικό
και δημιουργικό μπορούμε ενδεχομένως να πράξουμε. Είναι η χαρά της ζωής σε ένα
διαρκώς εναλλασσόμενο καλειδοσκόπιο φωτός, χρώματος και ήχου – κάθε τμήμα του
οποίου πάλλεται από δυναμική ζωή. Αυτή είναι η πραγματικότητα που αναμένει
όλους όσοι τολμούν να αφήσουν «τις Δυνάμεις της Δημιουργικής Ζωής να
κυκλοφορούν και τον Νόμο της Ανύψωσης να Ελέγχει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου