ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ
ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Η Αναγκαία Προετοιμασία
Το Έργο του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου
… Τι πρέπει άραγε να γίνει για να επιταχυνθεί αυτή η επανεμφάνιση του Χριστού;
…Υπάρχει κάτι που μπορεί να κάνει το άτομο στη θέση που βρίσκεται και με τον εξοπλισμό, τις ευκαιρίες και τα εφόδια που κατέχει;
Η ευκαιρία είναι τόσο μεγάλη και η ανάγκη μιας καθορισμένης και σαφούς πνευματικής βοήθειας είναι τόσο επιτακτική ώστε – είτε θέλουμε είτε όχι – αντιμετωπίζουμε μια πρόκληση. Αντιμετωπίζουμε την επιλογή της αποδοχής και της επακόλουθης ευθύνης, ή της απόρριψης της ιδέας και της επακόλουθης αντίληψης ότι δε μας αφορά. Ωστόσο ό,τι αποφασίσουμε αυτή την εποχή και περίοδο θα επηρεάσει σαφώς το υπόλοιπο της δραστηριότητάς μας στη ζωή μας, γιατί είτε θα ρίξουμε το βάρος ή τη βοήθεια που μπορούμε να προσφέρουμε στην πλευρά της επίκλησης του Χριστού και της προετοιμασίας της επιστροφής Του, ή θα συνταχθούμε με τις τάξεις εκείνων που θεωρούν την όλη υπόθεση σαν έκκληση στους ανόητους και τους εύπιστους και πιθανόν να εργασθούμε για ν’ αποτρέψουμε την εξαπάτηση των ανθρώπων απ’ ό,τι αποφασίσαμε ότι είναι εμπαιγμός. Εδώ βρίσκεται η πρόκλησή μας. Θα χρειασθούμε για να την αντιμετωπίσουμε ό,τι διαθέτουμε σε αίσθηση αξιών κι ό,τι μπορούμε να προσφέρουμε σε μια εξειδικευμένη ενορατική έρευνα. Μπορεί τότε να αντιληφθούμε ότι η υποσχεθείσα αυτή επανεμφάνιση είναι σύμφωνη με τη γενική θρησκευτική πίστη και την κύρια ελπίδα που απέμεινε στο νου των ανθρώπων, η οποία μπορεί να φέρει αληθινή ανακούφιση στην πάσχουσα ανθρωπότητα.
Για όσους αποδέχονται την πιθανότητα της επανεμφάνισής Του και είναι πρόθυμοι να δεχθούν ότι η ιστορία μπορεί πάλι να επαναληφθεί, υπάρχουν τρία ερωτήματα τα οποία μπορούμε να τους υποβάλλουμε – οι απαντήσεις των οποίων είναι αυστηρά ατομικές. Αυτά είναι:
1. Πώς μπορώ προσωπικά ν’ αντιμετωπίσω αυτή την πρόκληση;
2. Τι μπορώ ειδικά να κάνω;
3. Ποια είναι τα βήματα που πρέπει να κάνω και πού είναι εκείνοι που θα συνεργασθούν μαζί μου;
… Όσο πλησιέστερα βρίσκεται ο άνθρωπος στην πηγή του πνευματικού φωτός και της δύναμης τόσο δυσκολότερο είναι το πρόβλημά του, γιατί οι ανθρώπινες υποθέσεις φαίνονται αυτή την εποχή πολύ μακριά από τη θεία αυτή δυνατότητα. Θα χρειασθεί όλη του την υπομονή, την κατανόηση και την καλή θέληση. Ταυτόχρονα θα είναι διαυγέστερη η κατανόησή του των γεγονότων. Υπάρχουν εσωτερικά κι εξωτερικά προβλήματα που πρέπει να λυθούν· υπάρχουν εσωτερικές κι εξωτερικές δυνατότητες που μπορούν να γίνουν πραγματικές. Καθώς ο πνευματικά σκεπτόμενος άνθρωπος αντιμετωπίζει τις εσωτερικές κι εξωτερικές δυνατότητες και γεγονότα, είναι εύκολο να καταγράψει μια αίσθηση πλήρους απογοήτευσης· λαχταρά να βοηθήσει αλλά δεν ξέρει τι να κάνει· η σύλληψή του των απειλητικών δυσχερειών, η στάθμιση των πόρων του κι εκείνων με τους οποίους πρέπει να εργασθεί και η σαφής του αντίληψη των δυνάμεων που παρατάσσονται εναντίον του (και σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα εναντίον του Χριστού), θα τον κάνουν ν’ αναρωτηθεί: “Σε τι ωφελεί οποιαδήποτε προσπάθεια μπορώ να κάνω; Γιατί να μην αφήσω τις δυνάμεις του καλού και του κακού να δώσουν τη μάχη μόνες τους; Γιατί να μην αφήσω την πίεση του εξελικτικού ρεύματος να φέρει – τελικά κι επιτέλους – την παύση της παγκόσμιας μάχης και να επιφέρει το θρίαμβo του καλού; Γιατί να επιχειρήσω οτιδήποτε τώρα;”
....
… η μάζα του άμεσου καλού και του οράματος στον κόσμο είναι τεράστια και το ποσό της διαυγούς ανθρωπιστικής σκέψης είναι απεριόριστο· στα χέρια των μαζών των αγαθών μικρών ανθρώπων και των εκατομμυρίων των ορθά σκεπτόμενων ατόμων σε κάθε χώρα βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου και απ’ αυτούς θα γίνει το προπαρασκευαστικό έργο για τον Ερχομό του Χριστού. … Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε πρέπει να το αντικρίσουμε με θάρρος, με αλήθεια και κατανόηση· καθώς και με την προθυμία να μιλάμε θετικά, με απλότητα και με αγάπη στην προσπάθεια να εκθέσουμε την αλήθεια και να διευκρινίσουμε τα προβλήματα που πρέπει να λυθούν. Οι αντίπαλες δυνάμεις του οχυρωμένου κακού πρέπει να κατατροπωθούν προτού Εκείνος που όλοι οι άνθρωποι περιμένουν, ο Χριστός, μπορέσει να έλθει.
… Για πόσο διάστημα πρέπει να αντέξουμε, ν’ αγωνισθούμε και να παλέψουμε; Η απάντηση έρχεται με διαύγεια: Θα έλθει αναπόφευκτα όταν αποκατασταθεί κάποιο μέτρο ειρήνης, όταν η αρχή του μερισμού θα βρίσκεται τουλάχιστον σε διαδικασία ελέγχου των οικονομικών υποθέσεων κι όταν οι εκκλησίες και οι πολιτικές ομάδες αρχίσουν να καθαρίζουν τον οίκο τους. …
.. γιατί δεν έρχεται ο Χριστός – με την πομπή και τις τελετές τις οποίες οι εκκλησίες αποδίδουν στο γεγονός – και με την έλευσή Του να φανερώσει τη θεία Του δύναμη, ν’ αποδείξει πειστικά την εξουσία και την ισχύ του Θεού κι έτσι να τερματίσει τον κύκλο της αγωνίας και της δυστυχίας.
Οι απαντήσεις σ’ αυτό είναι πολλές.
… ο κύριος αντικειμενικός σκοπός του Χριστού δε θα είναι η επίδειξη δύναμης, αλλά να καταστήσει φανερή την ήδη υφιστάμενη Βασιλεία του Θεού. Όμως όταν ήρθε προηγουμένως δεν αναγνωρίσθηκε και υπάρχει άραγε κάποια εγγύηση ότι αυτή τη φορά θα είναι διαφορετικά;
… θα ρωτήσετε γιατί δε θα αναγνωρισθεί;
Γιατί τα μάτια των ανθρώπων είναι τυφλά από τα δάκρυα του αυτοοικτιρμού κι όχι της μετάνοιας· γιατί οι καρδιές των ανθρώπων είναι ακόμη διαβρωμένες από την ιδιοτέλεια που δε θεραπεύθηκε από την αγωνία του πολέμου·
γιατί τα πρότυπα αξιών είναι τα ίδια όπως στη διεφθαρμένη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που είδε την πρώτη Του εμφάνιση, μόνο που τα πρότυπα αυτά ήταν εντοπισμένα κι όχι παγκόσμια όπως συμβαίνει σήμερα·
γιατί εκείνοι που θα Τον αναγνώριζαν κι ελπίζουν και λαχταρούν τον ερχομό Του, δεν είναι πρόθυμοι να κάνουν τις αναγκαίες θυσίες κι έτσι να εξασφαλίσουν την επιτυχία της έλευσής Του.
Η προχωρημένη σκέψη, η επιτυχία των πολλών εσωτερικών κινήσεων και πάνω απ’ όλα τα θαύματα της επιστήμης και το θαύμα των πολλών ανθρωπιστικών κινήσεων δε μαρτυρούν θεία απογοήτευση αλλά αύξηση της πνευματικής κατανόησης· οι δυνάμεις του πνεύματος είναι ανίκητες. Αυτές οι όψεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς δείχνουν το θαύμα της θειότητας στον άνθρωπο και την επιτυχία του θείου σχεδίου για την ανθρωπότητα. Όμως η θειότητα αναμένει την έκφραση της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου· η νοημοσύνη του και η αύξηση σε καλή θέληση ήδη εκφράζονται.
Μια άλλη απάντηση … στο τεθέν ερώτημα είναι ότι ο Χριστός και η πνευματική Ιεραρχία ποτέ – άσχετα πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη ή σπουδαία τα ελατήρια – δεν παραβιάζουν το θείο δικαίωμα των ανθρώπων να παίρνουν οι ίδιοι τις αποφάσεις τους, να ασκούν τη δική τους ελεύθερη βούληση και να κατακτούν την ελευθερία μαχόμενοι για την ελευθερία – ατομικά, εθνικά και διεθνώς. Όταν η αληθινή ελευθερία καλύψει τη γη, θα δούμε το τέλος της τυραννίας – πολιτικής, θρησκευτικής και οικονομικής. … Αναφέρομαι σ’ εκείνη την περίοδο που ασφαλώς θα έλθει, στην οποία θα κυβερνούν φωτισμένοι άνθρωποι· οι άνθρωποι αυτοί δε θα ανέχονται τον αυταρχισμό σε καμιά εκκλησία ή τον ολοκληρωτισμό σε κανένα πολιτικό σύστημα· δε θα δέχονται ούτε θα επιτρέπουν να διοικεί κάποιο σώμα ανθρώπων που αναλαμβάνουν να τους πουν τι πρέπει να πιστεύουν για να σωθούν ή ποια κυβέρνηση πρέπει να δεχθούν. Όταν στους ανθρώπους θα λέγεται η αλήθεια κι όταν θα μπορούν να κρίνουν ελεύθερα και ν’ αποφασίζουν για λογαριασμό τους, τότε θα δούμε έναν καλύτερο κόσμο.
Δεν είναι ουσιώδες ή αναγκαίο όλοι αυτοί οι επιθυμητοί αντικειμενικοί σκοποί να γίνουν τετελεσμένα γεγονότα στη Γη, προτού ο Χριστός έλθει πάλι ανάμεσά μας. Ωστόσο είναι ανάγκη αυτή η στάση για τη θρησκεία και την πολιτική να θεωρηθεί γενικά επιθυμητή και να γίνουν αποτελεσματικά βήματα στην κατεύθυνση των ορθών ανθρώπινων σχέσεων. Σ’ αυτές τις γραμμές εργάζεται ο Νέος Όμιλος Υπηρετών του Κόσμου και όλοι οι άνθρωποι καλής θέλησης και η πρώτη τους προσπάθεια πρέπει να είναι η εξουδετέρωση της πλατιάς αίσθησης απογοήτευσης και της ατομικής ματαιότητας.
Ό,τι θα εξουδετερώσει την αίσθηση της απογοήτευσης και της ματαιότητας και θα δώσει το αναγκαίο κίνητρο για την αναδόμηση του νέου κόσμου είναι η πίστη στην ουσιώδη θειότητα της ανθρωπότητας, στην εξελικτική απόδειξη (…) ότι το ανθρώπινο γένος προχώρησε σταθερά σε σοφία και γνώση και πλατιά περιεκτικότητα, συν την ανάπτυξη εκείνης της κατάστασης του νου που θα βασίζεται στην πίστη για την αλήθεια των ιστορικών αρχείων που μαρτυρούν τις πολλές ελεύσεις σε κρίσιμες εποχές των ανθρώπινων υποθέσεων και τους πολλούς παγκόσμιους Σωτήρες – ο μέγιστος των Οποίων ήταν ο Χριστός. Η ορθή κι εποικοδομητική στάση πρέπει να βασίζεται στην ενδόμυχη αναγνώριση της ύπαρξης του Χριστού και της συνεχούς Παρουσίας Του μεταξύ μας· πρέπει να θεμελιωθεί στη γνώση ότι ο πόλεμος – … – δεν ήταν παρά το σάρωθρο του Πατρός όλων, που σάρωσε όλα τα εμπόδια στο δρόμο του επιστρέφοντα Υιού Του. … Σ’ αυτά τα γεγονότα πρέπει σήμερα να στηριχθεί ο Νέος Όμιλος Υπηρετών του Κόσμου. Πρέπει να αναγνωρίσει τους παρεμποδιστικούς παράγοντες, πρέπει επίσης ν’ αρνηθεί να απογοητευθεί απ’ αυτούς· πρέπει να έχει επίγνωση των εμποδίων (πολλά απ’ τα οποία είναι οικονομικά και βασίζονται στην υλική απληστία, την αρχαία παράδοση και σε εθνικές προκαταλήψεις). Πρέπει κατόπιν να χρησιμοποιήσει τέτοια επιδεξιότητα στη δράση και τέτοια επιχειρηματική οξύνοια ώστε τα εμπόδια αυτά να υπερπηδηθούν· πρέπει να βαδίζει με τα μάτια ανοικτά διαμέσου των παγκόσμιων δυσχερειών και να περνά σώος κι επιτυχής διαμέσου όλων των απογοητευτικών παραγόντων.
Δύο είναι οι κύριοι παράγοντες που ρυθμίζουν την τωρινή ευκαιρία· μπορεί να θεωρηθούν τόσο πλήρως παρεμποδιστικοί ώστε αν δεν εξαλειφθούν, θα υπάρξει μεγάλη καθυστέρηση πριν μπορέσει να επιστρέψει ο Χριστός. Αυτοί είναι:
1. H αδράνεια του μέσου Χριστιανού ή του πνευματικά σκεπτόμενου ανθρώπου σε κάθε χώρα – Ανατολική ή Δυτική.
2. Η έλλειψη χρημάτων για το έργο της προετοιμασίας.
….
1. Η Αδράνεια του Μέσου Πνευματικά Σκεπτόμενου Ατόμου.
Το μέσο πνευματικά σκεπτόμενο πρόσωπο, ο άνθρωπος καλής θέλησης ή ο μαθητής έχει συνεχή επίγνωση της πρόκλησης των καιρών και της ευκαιρίας που μπορούν να προσφέρουν τα πνευματικά γεγονότα. Η επιθυμία να κάνει το καλό και να επιτυγχάνει πνευματικούς σκοπούς τον βασανίζει αδιάκοπα στη συνείδησή του. …. Αντιλαμβάνεται πως ό,τι συνεισέφερε σαν βοήθεια στους επιθυμητούς αυτούς σκοπούς, είναι πράγματι λίγο. Ξέρει ότι η πνευματική του ζωή είναι ένα παράπλευρο ζήτημα· είναι κάτι που κρατά επιμελώς για τον εαυτό του και το οποίο συχνά φοβάται να αναφέρει ακόμη και στο στενότερο και προσφιλέστερό του· προσπαθεί να συνδέσει τις πνευματικές του προσπάθειες με τη συνήθη, εξωτερική του ζωή, αγωνιζόμενος να βρει χρόνο κι ευκαιρία με ήπιο, μηδαμινό κι ανώδυνο τρόπο. Θεωρεί ότι είναι ανίσχυρος μπροστά στο έργο της οργάνωσης και της αναπροσαρμογής των υποθέσεών του, έτσι ώστε να κυριαρχήσει ο πνευματικός τρόπος ζωής· αναζητά άλλοθι για τον εαυτό του και τελικά δικαιολογείται με τόση επιτυχία, ώστε καταλήγει στο συμπέρασμα ότι κάνει το καλύτερο που μπορεί στις δοθείσες περιστάσεις. Η αλήθεια είναι ότι κάνει τόσο λίγα ώστε πιθανόν μια ώρα (ή ίσως δύο) από το εικοσιτετράωρό του καλύπτει το χρόνο που δίνει στο έργο του Διδασκάλου· κρύβεται πίσω από το άλλοθι ότι οι οικογενειακές του υποχρεώσεις δεν του επιτρέπουν να κάνει περισσότερα και δεν αντιλαμβάνεται ότι – αν δείξει λεπτότητα κι αγαπητική κατανόηση – το οικογενειακό του περιβάλλον μπορεί και πρέπει να γίνει το πεδίο στο οποίο θα θριαμβεύσει· ξεχνά ότι δεν υπάρχουν περιστάσεις στις οποίες το πνεύμα του ανθρώπου μπορεί να νικηθεί ή στις οποίες δεν μπορεί ο ζηλωτής να διαλογισθεί, να σκεφθεί, να μιλήσει και να προετοιμάσει το δρόμο για τον ερχομό του Χριστού, υπό την προϋπόθεση ότι ενδιαφέρεται αρκετά και γνωρίζει την έννοια της θυσίας και της σιωπής. Οι περιστάσεις και το περιβάλλον δεν είναι αληθινά εμπόδια στην πνευματική ζωή.
Ίσως κρύβεται πίσω από το άλλοθι της κακής υγείας και συχνά πίσω από φανταστικές ασθένειες. … Είναι ένα άλλοθι που είναι δύσκολο να μη χρησιμοποιηθεί, γιατί πολλοί νιώθουν κόπωση και αδιαθεσία κι αυτό τείνει να χειροτερεύει με την πάροδο των χρόνων.
Η μόνη θεραπεία … είναι ν’ αγνοήσετε το σώμα και να βρείτε τη χαρά στη ζωντάνια της υπηρεσίας. Δε μιλώ εδώ για σαφή ασθένεια ή για σοβαρά φυσικά μειονεκτήματα· σ’ αυτά πρέπει να δοθεί η δέουσα φροντίδα και προσοχή· … Όσοι ζητούν να βαδίσουν την Ατραπό της Μαθητείας πρέπει ν’ αποδεσμεύσουν τις πολλές αυτές ώρες που δαπανούν σε ανώφελες ατομικές φροντίδες, στην υπηρεσία της Ιεραρχίας.
Ένα άλλο άλλοθι που οδηγεί σε αδράνεια, είναι ο φόβος που έχουν οι άνθρωποι να μιλούν σε άλλους για τα πράγματα της Βασιλείας του Θεού· φοβούνται ότι θα τους αποκρούσουν ή θα τους θεωρήσουν ιδιόρρυθμους ή ενοχλητικούς. Επομένως σιωπούν, χάνουν ευκαιρίες και ποτέ δεν ανακαλύπτουν πόσο έτοιμοι είναι οι άνθρωποι για να συζητήσουν την πραγματικότητα, για την παρηγοριά και την ελπίδα που μπορεί να φέρει η σκέψη της επιστροφής του Χριστού, ή για το μερισμό του πνευματικού φωτός. Είναι ουσιαστικά μια μορφή πνευματικής δειλίας, αλλά είναι τόσο διαδεδομένη ώστε ευθύνεται για την απώλεια εκατομμυρίων ωρών στην υπηρεσία του κόσμου.
Υπάρχουν κι άλλα άλλοθι, αλλά όσα σημειώσαμε παραπάνω είναι τα συνηθέστερα· η απαλλαγή της πλειονότητας των ανθρώπων απ’ τις παρεμποδιστικές αυτές συνθήκες θα έφερνε στην υπηρεσία του Χριστού τόσες πολλές ώρες και τόση πολλή υπερωριακή προσπάθεια, ώστε το έργο εκείνων που δε δέχονται άλλοθι θα διευκολυνόταν και η έλευση του Χριστού θα ήταν πλησιέστερα απ’ ό,τι είναι σήμερα. … Είναι ουσιώδες ν’ αναγνωρίσουν όλοι οι πνευματικοί άνθρωποι ότι στον τόπο όπου βρίσκονται τώρα, μεταξύ των ανθρώπων που είναι οι σύντροφοί τους και με τον ψυχολογικό και φυσικό εξοπλισμό με τον οποίο είναι προικισμένοι, μπορούν και πρέπει να εργασθούν. ….
Προς το παρόν συντελούνται τρεις μεγάλες δραστηριότητες:
Πρώτο, η δραστηριότητα που γίνεται αισθητή στο “κέντρο όπου η θέληση του Θεού είναι γνωστή”, …. Αυτή επιχειρεί δημιουργικά να εισαγάγει σήμερα τη νέα παγκόσμια τάξη, την τάξη της Βασιλείας του Θεού υπό τη φυσική εποπτεία του Χριστού. Μπορεί να θεωρηθεί σαν η εξωτερίκευση της πνευματικής Ιεραρχίας του πλανήτη μας. Η επιστροφή του Χριστού σε ορατή δραστηριότητα θα είναι το σημάδι και το σύμβολό της.
Δεύτερο, η κρίσιμη δραστηριότητα που ρυθμίζει την πνευματική Ιεραρχία, από τον ίδιο τον Χριστό μέχρι τoν τελευταίο ζηλωτή που βρίσκεται στην περιφέρεια εκείνου του “κέντρου όπου η αγάπη του Θεού” έχει πλήρη δράση. Εκεί είναι πλήρως αντιληπτό ότι (όπως λέει ο Απ. Παύλος) “οίδαμεν γαρ ότι πάσα η κτίσις συστενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού”. (Ρωμ. 8.22.) Για την εκδήλωση αυτή προετοιμάζονται τώρα “οι Υιοί του Θεού που είναι οι Υιοί των Ανθρώπων”· γι’ αυτή την έλευση σε ενεργό εξωτερική υπηρεσία εισέρχονται ήδη – ένας προς έναν – σε εξωτερική δραστηριότητα στο φυσικό πεδίο. ….
Τρίτο, υπάρχει η ίδια η ανθρωπότητα, “το κέντρο που ονομάζουμε φυλή των ανθρώπων” – ένα κέντρο προς το παρόν πλήρους χάους, αναταραχής και σύγχυσης, μια ανθρωπότητα γεμάτη πόνο, αμηχανία και ταραχή, αλλά με νοητική επίγνωση απεριόριστων δυνατοτήτων, μαχόμενη συναισθηματικά για εκείνο το σχέδιο που της φαίνεται καλύτερο, αλλά χωρίς καμιά αίσθηση συνοχής ή αντίληψης ότι πρέπει να γίνει “ο ένας κόσμος για τη μία ανθρωπότητα”. Επιθυμούν απλά συναισθηματική ειρήνη, ασφάλεια για να ζουν και να εργάζονται και το όραμα ενός μέλλοντος που θα ικανοποιεί κάποια αόριστη αίσθηση θείας εμμονής. ….
Η λύση πρέπει να βρεθεί στην επανεμφάνιση του Χριστού. Αυτή είναι η διακριβωμένη θέληση του Θεού κι αυτή μαρτυρούν οι Γραφές του κόσμου· είναι η επιθυμία του ίδιου του Χριστού και των μαθητών Του, των Διδασκάλων της Σοφίας· είναι το αδιάγνωστο αίτημα των λαών σ’ όλες τις χώρες. Όταν υπάρχει αυτή η ενοποίηση σκοπού, αυτή η ομοιομορφία πνευματικής πρόθεσης κι ενός αντιληπτού αιτήματος, τότε ένα μόνο πράγμα υπάρχει που μπορεί ν’ αναστείλει την επανεμφάνισή Του κι αυτό είναι η αποτυχία του ανθρώπινου γένους να προετοιμάσει την παγκόσμια σκηνή για το εκπληκτικό αυτό γεγονός, “ετοιμάσατε την οδόν Κυρίου, ευθείας ποιείτε τας τρίβους αυτού” (Ματθ. 3.2), να εξοικειώσει τους ανθρώπους παντού με την ιδέα της έλευσής Του και να εμπεδώσει το απαιτούμενο μέτρο ειρήνης στη γη – μιας ειρήνης που να βασίζεται σε ορθές ανθρώπινες σχέσεις.
… Η μικρή προσευχή που λέει, “Παντοδύναμε Θεέ! Ας έρθει ειρήνη στη Γη κι ας αρχίσει από μένα”, συνοψίζει τις απαιτήσεις εκείνων που επιδιώκουν να εργασθούν για την προετοιμασία της έλευσης του Χριστού, αν σ’ αυτή προστεθεί η ανάπτυξη μιας υγιούς νοημοσύνης και η πρακτική μιας οργανωμένης ζωής. Αλλά σήμερα το ελατήριο μετατοπίζεται απ’ την έννοια της προσωπικής σωτηρίας … και η απαιτούμενη προετοιμασία συνίσταται στην εργασία, με σθένος και κατανόηση, να επιφέρουμε ορθές ανθρώπινες σχέσεις – έναν ευρύτερο αντικειμενικό σκοπό.
…Ερχόμαστε τώρα στο δεύτερο από τα κύρια εμπόδια: την έλλειψη οικονομικής υποστήριξης για τους εργάτες του Χριστού.
2. Η Έλλειψη Οικονομικής Ενίσχυσης του Έργου του Χριστού.
Είναι ίσως η μεγαλύτερη δυσκολία και σε πολλούς φαίνεται κατά καιρούς ότι είναι ανυπέρβλητη. Περιλαμβάνει το πρόβλημα της αληθινής οικονομικής κηδεμονίας και της διοχέτευσης επαρκών χρηματικών ποσών σε αγωγούς που θα βοηθήσουν οριστικά το έργο της προετοιμασίας για την επιστροφή του Χριστού. Συνδέεται στενά με το πρόβλημα των ορθών ανθρώπινων σχέσεων.
Το πρόβλημα είναι λοιπόν ιδιαζόντως δύσκολο, γιατί οι πνευματικοί εργάτες στον κόσμο δεν πρέπει μόνο να εκπαιδεύσουν τους ανθρώπους να δίνουν (ανάλογα προς τα μέσα τους), αλλά σε πολλές περιπτώσεις πρέπει – πρώτα απ’ όλα – να τους προσφέρουν ένα κίνητρο τόσο μαγνητικό στην έλξη του, ώστε να δίνουν αναγκαστικά. Πρέπει επίσης να συστήσουν την εταιρεία, το ίδρυμα ή την οργάνωση που θα διαχειρίζεται το προσφερόμενο χρήμα. Αυτό τους επιφορτίζει με ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο. Το αδιέξοδο που υπάρχει προς το παρόν, δεν οφείλεται μόνο στην καινοτομία της συγκέντρωσης κεφαλαίων για την προετοιμασία της έλευσης του Χριστού, αλλά οφείλεται και στην εξασκημένη ιδιοτέλεια της πλειοψηφίας εκείνων που κατέχουν τα πλούτη του κόσμου και οι οποίοι – ακόμη κι αν δίνουν – το κάνουν γιατί ενισχύει το γόητρο και δείχνει οικονομική επιτυχία. Υπάρχουν κατ’ ανάγκη εξαιρέσεις, αλλά είναι σχετικά λίγες.
Γενικεύοντας λοιπόν και υπεραπλουστεύοντας το ζήτημα, μπορούμε να υποθέσουμε ότι το χρήμα διοχετεύεται σε τέσσερις κύριους αγωγούς δαπανών:
1. Στις μυριάδες των οικογενειών στον κόσμο με τη μορφή μισθών, αμοιβών ή κληρονομημένου πλούτου. ….
2. Σε μεγάλα καπιταλιστικά συγκροτήματα και μονοπώλια τα οποία συναντούμε σαν πυργωτές κατασκευές σε πολλές χώρες. ….
3. Στις εκκλησίες και τις θρησκευτικές ομάδες σε όλο τον κόσμο. …
4. Σε φιλανθρωπικό, εκπαιδευτικό και ιατρικό έργο. …
… αν οι κατευθυντήριοι πράκτορες (από τα χέρια των οποίων διοχετεύεται το παγκόσμιο χρήμα) είχαν ένα αληθινό όραμα των πνευματικών πραγματικοτήτων, της μίας ανθρωπότητας και του ενός κόσμου κι αν ο αντικειμενικός τους σκοπός ήταν η τόνωση των ορθών ανθρώπινων σχέσεων, η μάζα των ανθρώπων παντού θ’ ανταποκρινόταν σε μια μελλοντική δυνατότητα πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι τώρα· δε θ’ αντιμετωπίζαμε, όπως σήμερα, δαπάνες – που ανέρχονται σε αμέτρητα εκατομμύρια – τις οποίες καθιστά απαραίτητες η ανάγκη ν’ αποκαταστήσουμε φυσικά, όχι μόνο τα φυσικά σώματα αναρίθμητων εκατομμυρίων ανθρώπων, αλλά και ολόκληρων πόλεων, συστημάτων μεταφοράς και κέντρων που έχουν την ευθύνη της αναδιοργάνωσης της ανθρώπινης ζωής.
… αν οι πνευματικές αξίες και οι πνευματικές ευθύνες που συνδέονται με το χρήμα (σε μεγάλα ή μικρά ποσά), είχαν δεόντως εκτιμηθεί και διδαχθεί στις οικογένειες και στα σχολεία, δε θα είχαμε τις φοβερές στατιστικές για τις δαπάνες του χρήματος πριν τον πόλεμο σε κάθε χώρα του κόσμου (και τη δαπάνη σήμερα στο Δυτικό ημισφαίριο) σε γλυκά, ποτά, τσιγάρα, διασκέδαση, περιττά ρούχα και πολυτέλειες. Οι στατιστικές αυτές ανέρχονται σε εκατοντάδες εκατομμύρια δολλάρια κάθε χρόνο. Ένα μέρος αυτού του χρήματος, που θα απαιτούσε ελάχιστη θυσία, θα επέτρεπε στους μαθητές του Χριστού και στο Νέο Όμιλο Υπηρετών του Κόσμου να προετοιμάσουν το δρόμο για την έλευσή Του και να εκπαιδεύσουν τις διάνοιες και τις καρδιές των ανθρώπων σε κάθε χώρα στις ορθές ανθρώπινες σχέσεις.
Το χρήμα – όπως και κάθε άλλο στην ανθρώπινη ζωή – έχει μολυνθεί απ’ την ιδιοτέλεια και την αρπαγή για ιδιοτελείς ατομικούς ή εθνικούς σκοπούς. …
Ωστόσο όλη την ώρα η μία ανθρωπότητα – … – κραυγάζει για ειρήνη, δικαιοσύνη κι αίσθημα ασφάλειας. Θα τα αποκτούσε γρήγορα με την ορθή χρήση του χρήματος και την αντίληψη εκ μέρους των πολλών της οικονομικής τους ευθύνης … που βασίζεται σε πνευματικές αξίες). Με την εξαίρεση λίγων μεγάλων διορατικών φιλανθρώπων και μιας δράκας φωτισμένων πολιτικών, κληρικών κι εκπαιδευτικών αυτό το αίσθημα της οικονομικής ευθύνης δεν υπάρχει πουθενά.
Ήλθε πλέον ο καιρός όπου το χρήμα πρέπει να επανεκτιμηθεί και η χρησιμότητά του να διοχετευθεί σε νέες κατευθύνσεις. Η φωνή του λαού πρέπει να επικρατήσει, αλλά πρέπει να είναι ένας λαός εκπαιδευμένος στις αληθινές αξίες, στη σημασία της ορθής κουλτούρας και στην ανάγκη ορθών ανθρώπινων σχέσεων. Είναι συνεπώς ουσιαστικά ζήτημα ορθής εκπαίδευσης και ορθής εξάσκησης στην ιδιότητα του πολίτη του κόσμου – …. …
Μπροστά στην ενοχλητική αυτή οικονομική κατάσταση – ποια είναι η απάντηση στο πρόβλημα; Σε κάθε χώρα, σε κάθε κυβέρνηση, σε κάθε εκκλησία και θρησκεία και σε κάθε εκπαιδευτικό ίδρυμα υπάρχουν άνδρες και γυναίκες που γνωρίζουν την απάντηση. ….
Υπάρχουν δύο ομάδες που μπορούν να κάνουν πολλά· όσοι χρησιμοποιούν ήδη τους οικονομικούς πόρους του κόσμου, … και δεύτερο, οι μάζες των καλών, αγαθών ανθρώπων σε όλες τις τάξεις και σφαίρες επιρροής.
Οι άνθρωποι καλής θέλησης και πνευματικής κλίσης πρέπει ν’ απορρίψουν τη σκέψη της σχετικής τους αχρηστίας, ασημαντότητας και ματαιότητας και ν’ αντιληφθούν ότι τώρα (…) μπορούν να εργασθούν δυναμικά. Οι Δυνάμεις του Κακού έχουν ηττηθεί, παρότι δε “σφραγίσθηκαν” ακόμη πίσω απ’ τη θύρα που θα τις βάλει η ανθρωπότητα και προείπε η Καινή Διαθήκη ότι θα συμβεί. Το κακό αναζητεί κάθε διαθέσιμη δίοδο για μια νέα προσέγγιση αλλά – … – οι μικροί άνθρωποι του κόσμου, οι φωτισμένοι κι ανιδιοτελείς στις απόψεις τους, υπάρχουν σε επαρκή αριθμό για να κάνουν αισθητή τη δύναμή τους – αν το θελήσουν. Υπάρχουν εκατομμύρια πνευματικά σκεπτόμενων ανδρών και γυναικών σε κάθε χώρα, που όταν φτάσουν στο σημείο να προσεγγίσουν σε μαζικό σχηματισμό αυτό το ζήτημα του χρήματος, μπορούν να το επαναδιοχετεύσουν μόνιμα. Υπάρχουν συγγραφείς και στοχαστές σ’ όλες τις χώρες, που μπορούν να προσθέσουν την ισχυρή τους βοήθεια και θα το κάνουν, αν προσεγγισθούν σωστά. Υπάρχουν σπουδαστές του εσωτερισμού και αφοσιωμένοι κληρικοί στους οποίους μπορούμε ν’ απευθύνουμε έκκληση για βοήθεια στην προετοιμασία της οδού επιστροφής του Χριστού, ιδιαίτερα αν η αιτούμενη βοήθεια είναι η δαπάνη χρήματος και χρόνου για την εδραίωση ορθών ανθρώπινων σχέσεων και την ανάπτυξη και διάδοση της καλής θέλησης.
… χρειάζεται η ανιδιοτελής εργασία χιλιάδων φαινομενικά ασήμαντων ανθρώπων. … η πιο αναγκαία ποιότητα είναι το θάρρος· … για να παραμερισθεί η επιφυλακτικότητα, η ντροπαλότητα και η δυσαρέσκεια της παρουσίασης μιας άποψης, ιδιαίτερα μιας άποψης που συνδέεται με το χρήμα. … Είναι εξαιρετικά δύσκολο να συγκεντρωθούν χρήματα για τη διάδοση της καλής θέλησης ή την εξασφάλιση της ορθής χρήσης του χρήματος για μακρόπνοες ιδέες, όπως η επιστροφή του Χριστού. Συνεπώς λέω ότι το πρώτο προαπαιτούμενο είναι το Θάρρος.
Η δεύτερη απαίτηση για τους εργάτες του Χριστού είναι να κάνουν εκείνες τις θυσίες και τις προσαρμογές που θα τους επιτρέψουν να δίνουν μέσα στα όρια των δυνατοτήτων τους· δεν πρέπει να υπάρχει μόνο μια εξασκημένη ικανότητα στην παρουσίαση του ζητήματος, αλλά κάθε εργάτης πρέπει να εφαρμόζει εκείνα που κηρύσσει. … Η δυσκολία δεν είναι στην οργάνωση του χρήματος και του έργου· βρίσκεται στη φαινομενική ανικανότητα των ανθρώπων να δίνουν. … Συνεπώς το δεύτερο προαπαιτούμενο είναι να δίνει κανείς ό,τι μπορεί.
Τρίτο, οι μεταφυσικές σχολές και οι εσωτερικές ομάδες αφιέρωσαν πολλή σκέψη σ’ αυτό το έργο της κατεύθυνσης του χρήματος σε αγωγούς που τους ενδιαφέρουν. … Γιατί οι αληθινά πνευματικοί εργάτες φαίνονται ανίκανοι να υλοποιήσουν εκείνο που χρειάζονται; Η απάντηση είναι απλή. Εκείνες οι ομάδες και οι εργάτες που βρίσκονται πλησιέστερα στο πνευματικό ιδεώδες μοιάζουν με μια διαιρεμένη οικογένεια. Το κύριο ενδιαφέρον τους βρίσκεται στα αφηρημένα πνευματικά επίπεδα και δεν έχουν προφανώς συλλάβει το γεγονός ότι το φυσικό πεδίο, όταν υποκινείται απ’ τα πνευματικά επίπεδα, έχει ίση σπουδαιότητα. … Στη νέα εποχή που πλησιάζει, πριν την επιστροφή του Χριστού, η αίτηση για οικονομική ενίσχυση πρέπει ν’ αποβλέπει στην εμπέδωση ορθών ανθρώπινων σχέσεων και της καλής θέλησης κι όχι στην ανάπτυξη κάποιας ιδιαίτερης οργάνωσης. … Συνεπώς το τρίτο προαπαιτούμενο είναι η υπηρεσία της μίας ανθρωπότητας.
Το τέταρτο προαπαιτούμενο πρέπει να είναι η προσεκτική παρουσίαση της υπόθεσης για την οποία ζητείται η οικονομική υποστήριξη. Οι άνθρωποι μπορεί να έχουν το θάρρος να μιλούν, αλλά ίση σημασία έχει μια νοήμων παρουσίαση. ...
Ερχόμαστε τώρα στο πέμπτο προαπαιτούμενο: τη ζωτική και ακλόνητη πίστη στην ανθρωπότητα σαν σύνολο. Δεν πρέπει να υπάρχει απαισιοδοξία ως προς το μέλλον του ανθρώπινου γένους ή απογοήτευση για την εξαφάνιση της παλιάς τάξης. “To αγαθό, το αληθινό και το ωραίο” είναι στο δρόμο του και γι’ αυτό ευθύνεται το ανθρώπινο γένος κι όχι κάποια εξωτερική θεία παρέμβαση. …
….
Δεν υπάρχει τίποτε να προσθέσουμε στον τρόπο έκκλησης για χρήματα, θάρρος ή κατανόηση. Αν το θάρρος του Χριστού καθώς αντιμετωπίζει την επάνοδο στο φυσικό, εξωτερικό αυτό κόσμο, αν η ανάγκη της ανθρωπότητας για ορθές ανθρώπινες σχέσεις και το θυσιαστικό έργο των μαθητών του Χριστού δεν αρκεί να σας πυρπολήσει και να ενεργοποιήσει εσάς κι όσους μπορείτε να προσεγγίσετε, τίποτε άλλο δεν μπορεί να ειπωθεί που να έχει κάποια χρησιμότητα.
Εξετάσαμε την ανάγκη της προετοιμασίας για τον ερχομό του Χριστού και μερικές από τις βασικές απαιτήσεις που θα προκύψουν όταν οι άνθρωποι ενστερνισθούν την αναγκαία δραστηριότητα που περιλαμβάνει τη συγκέντρωση των απαιτούμενων χρημάτων για την προώθηση του προπαρασκευαστικού έργου. Ο ατομικός εργάτης πρέπει πρωτίστως ν’ αποφασίσει αν το κίνητρο και η πνευματική του προσδοκία είναι επαρκή για το έργο ενώπιόν του. Σημασία έχει μόνο ό,τι παρέχει την αναγκαία ορμή για δράση και στο ύψος του εγχειρήματος θα είναι μόνο εκείνος ο εργάτης που έχει ένα αρκετά διαυγές όραμα το οποίο θα του επιτρέψει να εργασθεί με κατανόηση και ειλικρίνεια. Πρέπει ν’ ανακαλύψει ότι είναι σε θέση να παίξει το ρόλο του στην προώθηση του θείου Σχεδίου. Το γεγονός του Χριστού και η γνήσια δυνατότητα της επανεμφάνισής Του πρέπει να γίνουν σπουδαίοι κινητήριοι παράγοντες στη συνείδησή του. Θα αναζητήσει γύρω του εκείνους με τους οποίους μπορεί να εργασθεί και οι οποίοι έχουν τους ίδιους πνευματικούς σκοπούς μαζί του. Μ’ αυτό τον τρόπο και την κατάλληλη στιγμή θα βρει ότι υπάρχει στη Γη μια καλά οργανωμένη και ολοκληρωμένη ομάδα στην οποία μπορεί να δοθεί το όνομα του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου. Θα διαπιστώσει ότι βρίσκονται παντού και λειτουργούν σε κάθε χώρα και σε όλες τις οργανωμένες θρησκευτικές ομάδες και σε όλες τις άλλες ομάδες που είναι αφιερωμένες στην ευημερία της ανθρωπότητας και στην προετοιμασία του δρόμου για την επιστροφή του Χριστού.
Είναι πρωτίστως ένας όμιλος ο οποίος παρότι εργάζεται στο εξωτερικό πεδίο της καθημερινής φυσικής ζωής, διατηρεί ωστόσο μια στενή εσώτερη, πνευματική ολοκλήρωση με το κέντρο ενέργειας από το οποίο μπορεί ν’ αντλήσει οτιδήποτε χρειάζεται για ενεργό, πνευματικό έργο. Ο όμιλος παρέχει ένα πεδίο υπηρεσίας σε όσους επιδιώκουν μια έκφραση υπηρεσίας· παρέχει επίσης ένα σημείο συνάθροισης για όσους είναι πρόθυμοι να δοκιμασθούν κι έναν τόπο όπου τα κίνητρα και η αντοχή τους μπορούν να δοκιμασθούν πριν τη σταθερή ανέλιξη της πνευματικής ευκαιρίας. Έτσι απελευθερώνεται σε διαρκώς ευρύτερες περιοχές υπηρεσίας.
Ο Νέος Όμιλος Υπηρετών του Κόσμου παρέχει ουσιαστικά ένα έδαφος εξάσκησης κι ένα πεδίο εμπειρίας για εκείνους που ελπίζουν ν’ αναπτυχθούν σε πνευματικό ανάστημα και να προσαρμοσθούν για να γίνουν ενεργοί, κατευθυνόμενοι μαθητές του Χριστού. Η εμφάνιση αυτού του ομίλου στη Γη αυτή την εποχή είναι μια απ’ τις ενδείξεις της επιτυχίας της εξελικτικής διαδικασίας όπως εφαρμόσθηκε στην ανθρωπότητα. Αυτή η μέθοδος εργασίας – η χρησιμοποίηση ανθρώπινων όντων σαν πρακτόρων για την προαγωγή του έργου της σωτηρίας και της εξύψωσης του κόσμου – θεσπίστηκε από τον ίδιο τον Χριστό· εργάσθηκε πολύ συχνά με τους ανθρώπους μέσω άλλων, προσεγγίζοντας την ανθρωπότητα με το μέσον των δώδεκα Αποστόλων Του, θεωρώντας τον Παύλο ως αντικαταστάτη του Ιούδα του Ισκαριώτη. Ο Βούδδας δοκίμασε το ίδιο σύστημα, αλλά η σχέση της ομάδας Του αφορούσε στην αρχή τον Ίδιο κι όχι τόσο τον κόσμο των ανθρώπων. Ο Χριστός απέστειλε τους Αποστόλους Του στον κόσμο για να θρέψουν το ποίμνιο, να αναζητήσουν, να καθοδηγήσουν και να γίνουν “αλιείς ανθρώπων”. Η σχέση των μαθητών του Χριστού με το Διδάσκαλό τους ήταν δευτερεύουσα, όμως πρωτεύουσα με έναν αιτούντα κόσμο· η στάση αυτή διέπει ακόμη την Ιεραρχία, χωρίς όμως να μειώνει την αφοσίωση στον Χριστό. Ό,τι ο Βούδδας θέσπισε συμβολικά κι εμβρυακά, έγινε πραγματικό και υπαρκτό υπό τις απαιτήσεις της Ιχθυακής Εποχής.
Στην εποχή στην οποία εισερχόμαστε τώρα, την Υδροχοϊκή Εποχή, αυτός ο τρόπος ομαδικής εργασίας θα φθάσει σ’ ένα υψηλό σημείο ανάπτυξης και ο κόσμος θα σωθεί και θ’ ανοικοδομηθεί πολύ περισσότερο από τις ομάδες παρά από τα άτομα. Στο παρελθόν είχαμε παγκόσμιους σωτήρες – Υιούς του Θεού οι Οποίοι έδωσαν στους ανθρώπους ένα μήνυμα που έφερε αύξηση του φωτός στους ανθρώπους. Τώρα, στο πλήρωμα του χρόνου και με τις διαδικασίες της εξέλιξης, αναδύεται ένας όμιλος που θα φέρει σωτηρία στον κόσμο και (επειδή ενσωματώνει ομαδικές ιδέες και τονίζει την αληθινή έννοια της Εκκλησίας του Χριστού) θα διεγείρει και θα ενεργοποιήσει τις διάνοιες και τις ψυχές των ανθρώπων, έτσι ώστε να εγκαινιασθεί η νέα εποχή με την έκχυση της Αγάπης, της Γνώσης και της Αρμονίας του ίδιου του Θεού, καθώς και με την επανεμφάνιση του Χριστού στον Οποίο θα έχουν ενσωματωθεί και οι τρεις αυτές ιδιότητες της θειότητας.
Στο παρελθόν οι θρησκείες ιδρύονταν από κάποια μεγάλη ψυχή, από έναν Αβατάρ και από μια εξέχουσα πνευματική προσωπικότητα. Η σφραγίδα της ζωής, των λόγων και της διδασκαλίας τους αποτυπώθηκε στη φυλή και διατηρήθηκε για πολλούς αιώνες. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα του μηνύματος ενός ομαδικού Αβατάρ ή παγκόσμιου Σωτήρα; Ποια θα είναι η δυναμικότητα του έργου μιας ομάδας γιγνωσκόντων το Θεό, που θα εξαγγέλλουν την αλήθεια και θα είναι υποκειμενικά ενωμένοι στο μεγάλο έργο της σωτηρίας του κόσμου; Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα της αποστολής μιας ομάδας παγκόσμιων Σωτήρων που θα είναι όλοι σε κάποιο βαθμό Γνώστες του Θεού, που θα συμπληρώνουν αμοιβαία τις προσπάθειές τους, θα ενισχύουν αμοιβαία το μήνυμά τους και θ’ αποτελούν έναν οργανισμό δια του οποίου η πνευματική ενέργεια και η αρχή της πνευματικής ζωής μπορούν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους στον κόσμο υπό τη διεύθυνση του Χριστού σε Ορατή Παρουσία;
Ένα τέτοιο σώμα υφίσταται τώρα κι έχει τα μέλη του σε κάθε χώρα. Είναι σχετικά λίγοι κι απομακρυσμένοι μεταξύ τους, αλλά ο αριθμός τους αυξάνει σταθερά και το μήνυμά τους θα γίνεται αυξανόμενα αισθητό. Σ’ αυτούς επενδύθηκε το πνεύμα της δημιουργίας· είναι οι δομητές της νέας εποχής· σ’ αυτούς ανατέθηκε το έργο της διατήρησης του πνεύματος της αλήθειας και της αναδιοργάνωσης των σκέψεων των ανθρώπων, έτσι ώστε η φυλετική διάνοια να ελεγχθεί και να οδηγηθεί στη διαλογιστική και στοχαστική εκείνη κατάσταση που θα της επιτρέψει ν’ αναγνωρίσει την επόμενη ανέλιξη της θειότητας την οποία θα εγκαινιάσει ο Χριστός.
Τα τελευταία δέκα χρόνια ο Νέος Όμιλος Υπηρετών του Κόσμου αναδιοργανώθηκε κι αναζωογονήθηκε· η γνώση της ύπαρξής του διαδίδεται σ’ όλο τον κόσμο. Αποτελεί σήμερα μια ομάδα ανδρών και γυναικών κάθε έθνους και φυλής και κάθε θρησκευτικής οργάνωσης κι ανθρωπιστικής κίνησης που είναι βασικά προσανατολισμένη στη Βασιλεία του Θεού ή βρίσκεται στη διαδικασία ενός τέτοιου προσανατολισμού. Είναι μαθητές του Χριστού, που εργάζονται συνειδητά και συχνά ασυνείδητα για την επανεμφάνισή Του· είναι πνευματικοί ζηλωτές που επιδιώκουν να υπηρετήσουν και να κάνουν πραγματική τη Βασιλεία του Θεού πάνω στη Γη· είναι άνθρωποι καλής θέλησης και νοημοσύνης, που προσπαθούν ν’ αυξήσουν την κατανόηση και τις ορθές ανθρώπινες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Ο όμιλος αυτός διαιρείται σε δύο κύρια τμήματα:
1. Μια ομάδα που απαρτίζεται από τους μαθητές του Χριστού, οι οποίοι εργάζονται συνειδητά με τα σχέδια Του και από εκείνους που διδασκόμενοι από αυτούς, συνεργάζονται μαζί τους συνειδητά κι εκούσια. Στην τελευταία αυτή κατηγορία μπορούμε να περιληφθούμε κι εμείς, αν το θελήσουμε κι αν είμαστε πρόθυμοι να κάνουμε τις αναγκαίες θυσίες.
2. Μια ομάδα που αποτελείται από ζηλωτές και παγκόσμια συνειδητούς άνδρες και γυναίκες που εργάζονται ασυνείδητα υπό την καθοδήγηση της πνευματικής Ιεραρχίας. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι, ιδιαίτερα σε υψηλές θέσεις σήμερα, οι οποίοι εκπληρώνουν το ρόλο των καταστροφέων της παλιάς μορφής ή των δομητών της νέας. Δεν έχουν συνείδηση κάποιου εσώτερου συνθετικού σχεδίου, αλλά ασχολούνται ανιδιοτελώς με την ικανοποίηση της παγκόσμιας ανάγκης όσο καλύτερα μπορούν, παίζοντας σημαντικό ρόλο στα εθνικά δράματα ή εργαζόμενοι επίμονα στο πεδίο της εκπαίδευσης.
Η πρώτη ομάδα είναι σε επαφή με την πνευματική Ιεραρχία σε κάποιο βαθμό και σε μεγάλο βαθμό όσον αφορά τους αληθινούς μαθητές· τα μέλη της εργάζονται υπό πνευματική έμπνευση. Η δεύτερη ομάδα είναι σε στενότερη επαφή με τις μάζες των ανθρώπων· εργάζεται σαφέστερα υπό την έμπνευση των ιδεών. Η πρώτη ομάδα ασχολείται με το Σχέδιο του Χριστού στο βαθμό που τα μέλη της μπορούν να συλλάβουν την ουσιαστικότητά του, ενώ η δεύτερη ομάδα εργάζεται με τις νέες έννοιες κι ελπίδες που αναδύονται στη συνείδηση του ανθρώπινου γένους, καθώς οι άνθρωποι αρχίζουν υποκειμενικά και συχνά ασυνείδητα ν’ ανταποκρίνονται στις προετοιμασίες για τον ερχομό του Χριστού. Σταθερά και σαν αποτέλεσμα του έργου του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου η ανθρωπότητα αφυπνίζεται στις δυνατότητες ενώπιόν της.
Η αφύπνιση της ιντελλιγκέντσιας σ’ όλες τις χώρες στην αναγνώριση της ανθρωπότητας αποτελεί το προοίμιο της εμπέδωσης της αδελφότητας. Ο άνθρωπος αναγνωρίζει την ενότητα της ανθρώπινης οικογένειας, αλλά πριν η ενότητα αυτή μπορέσει να πάρει μορφή με εποικοδομητικά μέτρα, είναι ουσιώδες όλο και περισσότεροι σκεπτόμενοι άνδρες και γυναίκες σ’ όλο τον κόσμο να συντρίψουν τους νοητικούς φραγμούς που υφίστανται μεταξύ φυλών, εθνών και τύπων· είναι ουσιώδες ο Νέος Όμιλος Υπηρετών του Κόσμου να επαναλάβει στον εξωτερικό κόσμο τον τύπο δραστηριότητας που εκδήλωσε η Ιεραρχία όταν ανέπτυξε και υλοποίησε το Νέο Όμιλο Υπηρετών του Κόσμου. Με την εντύπωση και την έκφραση ορισμένων μεγάλων ιδεών οι άνθρωποι παντού πρέπει να οδηγηθούν στην κατανόηση των θεμελιωδών ιδεωδών που θα διέπουν τη νέα εποχή. Αυτό είναι το κύριο έργο του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου.
Καθώς μελετούμε και μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε το Νέο Όμιλο Υπηρετών του Κόσμου σ’ όλους τους κλάδους και τις σφαίρες δραστηριότητάς του – που είναι διάσπαρτες σ’ όλο τον κόσμο και περιλαμβάνουν τους αληθινούς και ειλικρινείς εργάτες κι ανθρωπιστές σε κάθε έθνος, κάθε θρησκεία και κάθε οργάνωση με ανθρωπιστική πρόθεση – θα αφυπνισθούμε στην αντίληψη ότι υπάρχει σήμερα στη Γη ένα σώμα ανδρών και γυναικών των οποίων ο αριθμός και η εμβέλεια δραστηριότητας είναι τελείως επαρκής για να προκαλέσουν τις αλλαγές που θα επιτρέψουν στον Χριστό να βαδίσει πάλι ανάμεσά μας. Αυτό θα γίνει αν ενδιαφέρονται αρκετά, αν είναι αρκετά έτοιμοι να κάνουν τις αναγκαίες θυσίες και πρόθυμοι να υποτάξουν τις εθνικές, θρησκευτικές και οργανωτικές διαφορές τους στην εκτέλεση εκείνων των μορφών υπηρεσίας που θα αναδομήσουν τον κόσμο. Πρέπει να εκπαιδεύσουν τη φυλή των ανθρώπων σε λίγα απλά και βασικά ουσιώδη και να εξοικειώσουν την ανθρωπότητα στη σκέψη της επανεμφάνισης του Χριστού και της εξωτερίκευσης της Βασιλείας του Θεού. Το έργο τους θα είναι κυρίως να συνοψίσουν και να καταστήσουν αποτελεσματικό το έργο των δύο Υιών του Θεού: του Βούδδα και του Χριστού.
Η επιτυχία του έργου του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου είναι αναπόφευκτη· έκανε μεγάλη πρόοδο στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας· η εσώτερη ολοκλήρωση εκείνου του μέρους του ομίλου που εργάζεται σε στενή επαφή με τον Χριστό και την πνευματική Ιεραρχία, είναι τέτοια ώστε η εξωτερική επιτυχία είναι εξασφαλισμένη. Παρέχουν έναν αγωγό δια του οποίου το φως, η αγάπη και η δύναμη της Βασιλείας του Θεού θα μπορέσουν να φτάσουν στους πιο εξωτερικούς εργάτες.
Ας αντιληφθούμε λοιπόν ότι όλοι οι άνδρες και γυναίκες με πνευματική κλίση, όλοι όσοι επιδιώκουν κι εργάζονται για την εδραίωση ορθών ανθρώπινων σχέσεων, όλοι όσοι εφαρμόζουν την καλή θέληση και προσπαθούν αληθινά ν’ αγαπούν τους συνανθρώπους τους, αποτελούν ακέραιο μέρος του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου κι ότι το κύριο έργο τους αυτή την εποχή είναι να προετοιμάσουν το δρόμο για την επανεμφάνιση του Χριστού.
Ας δηλώσω εδώ με έμφαση ότι η κύρια μέθοδος που μπορεί να μας ενδιαφέρει και το ισχυρότερο εργαλείο στα χέρια της πνευματικής Ιεραρχίας είναι η διάδοση της καλής θέλησης και η συγχώνευσή της σε μια ενωμένη και λειτουργική δυναμικότητα. Προτιμώ αυτή την έκφραση από τις λέξεις “οργάνωση της καλής θέλησης”. Η καλή θέληση είναι σήμερα ένα όνειρο, μια θεωρία, μια αρνητική δύναμη. Πρέπει να αναπτυχθεί σε γεγονός, σε λειτουργικό ιδανικό και σε θετική ενέργεια. Αυτό είναι το έργο μας και καλούμαστε πάλι να συνεργασθούμε.
Το χρέος ενώπιον του Νέου Ομίλου Υπηρετών του Κόσμου είναι μεγάλο αλλά δεν είναι ακατόρθωτο. Είναι έργο που απορροφά, αλλά καθόσον αποτελεί ένα επιβαλλόμενο πρότυπο ζωής, μπορεί να πραγματωθεί σε κάθε όψη της κανονικής, καθημερινής ζωής του άνδρα ή της γυναίκας. Συγχρόνως όμως καλούμαστε να ζήσουμε μια μη κανονική ζωή και να επωμιστούμε ορισμένη ευθύνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου