Ιστολόγιο για τον Νέο Όμιλο των Παγκόσμιων Εξυπηρετητών

 

«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 20.30 - 

με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

24 Ιανουαρίου 2021

Εκφώνηση κειμένου πριν από τον διαλογισμό από τoν αδελφό Δ.Χ.:

                                       Από το Ενημερωτικό Δελτίο Παγκόσμιας Καλής Θέλησης #2, 2020

https://smhttp-ssl-50131.nexcesscdn.net/uploads/el/worldgoodwill/GR.NL2020_2__1.pdf

 

 ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ - ΛΥΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

 Παγκόσμια Ενότητα

 Το ύψιστο ίσως ιδανικό της ανθρωπότητας είναι το ιδανικό της Παγκόσμιας Ενότητας, όπου όλοι οι άνθρωποι ανεξάρτητα από εθνικότητα, φυλή, θρησκεία και ιδεολογία γίνονται ένα, όχι λόγω της ομοιότητάς τους αλλά λόγω της δέσμευσής τους σε μια κουλτούρα καλής θέλησης που δεν γνωρίζει σύνορα και διαπερνά την ποικιλομορφία του ανθρώπινου γένους. Ο σπόρος αυτού του ιδεώδους μπορεί να εντοπιστεί 2000 χρόνια πριν, στην απαρχή της Ιχθυακής εποχής, όταν ο Χριστός κατέδειξε ότι το πνευματικό δυναμικό του ανθρώπου μπορεί να «γεφυρώσει τα ουράνια και τη γη» και να εκφράσει την αγάπη και την καλή θέληση προς όλους. Σήμερα,ο βασικός τόνος του μηνύματος του Χριστιανικού Ευαγγελίου «Ο Θεός είναι Αγάπη» υπερβαίνει τα όρια της θρησκευτικής διδασκαλίας και επιδιώκει να μετασχηματίσει κάθε πτυχή της ανθρώπινης κοινωνίας και διαβίωσης.

Παρόλο που η ανθρωπότητα αυτή την εποχή φαίνεται να στέκει στο κατώφλι ενός μέλλοντος, όπου το ιδανικό της Παγκόσμιας Ενότητας είναι εφικτό, υπάρχουν επίσης τα εμπόδια προς αυτό το ιδανικό μέσα στην ψυχή. Επιθυμώντας το μέλλον, αλλά προσκολλημένοι στο παρελθόν, μπορεί εύκολα να διαφανεί μια εμμονή μας στην διαμάχη. Ωστόσο, αυτή η διαμάχη είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της αυξανόμενης προσδοκίας της ανθρωπότητας για περισσότερο φως, αγάπη και ενότητα και ως εκ τούτου αποτελεί από μόνη της ένα σημείο προόδου.

Η σημερινή παγκόσμια ένταση θα επιλυθεί, όταν η ανθρωπότητα μάθει να εγκαταλείπει το παλιό και να αγκαλιάζει το νέο. Οι ιδεολογίες του παρελθόντος εκθειάζουν τον ατομικισμό εις βάρος της ενότητας, αναπαράγουν τη χωριστικότητα και εμποδίζουν τη γέννηση μιας κουλτούρας καλής θέλησης πάνω στη γη. Ο μελλοντικός ιδεαλισμός αναγνωρίζει την ευθύνη του ατόμου προς το σύνολο, βασίζεται στην καλή θέληση και, συνεπώς, θα οδηγήσει στην Παγκόσμια Ενότητα όταν αυτή αγκυροβολήσει στην ανθρώπινη σκέψη και συνείδηση.

Αυτός ο ιδεαλισμός περιγράφεται εύστοχα ως πνευματικός, όχι λόγω της σχέσης του με την θρησκευτική σκέψη, αλλά επειδή σχετίζει το Πνεύμα με την έκφρασή του

—«ο άνθρωπος προς τον άνθρωπο και ο άνθρωπος προς τον Θεό» —, φέρνει όλα τα μέρη σε σχέση και έτσι σε ένα ενοποιημένο σύνολο. Εξαλείφει όλα εκείνα που διαιωνίζουν την χωριστικότητα και καλλιεργεί όλα όσα προάγουν ορθές σχέσεις. Επιδιώκει την πλήρη έκφραση της ανθρώπινης συνείδησης— το πλήρες φως, την αγάπη και τη δύναμη μιας ενωμένης ανθρωπότητας, η οποία, μέσα απ’ αυτή την ενότητά της, γίνεται ένας φορέας για την ανάδυση σε έκφραση μοναδικών ενεργειών πάνω στον πλανήτη.

Η λανθασμένη χρήση της δύναμης της σκέψης ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τη διαιώνιση του διχασμού. Η αυτονόητη αλήθεια ότι «η ενέργεια ακολουθεί την σκέψη» καταδεικνύεται από την επίδραση που ασκεί η άνοδος και η πτώση των ιδεολογιών στον ανθρώπινο πολιτισμό. Ηγετικές φυσιογνωμίες, υπεύθυνες για την υιοθέτηση ιδεολογιών, χρησιμοποιούν τη δύναμη του λόγου για να κατευθύνουν την μαζική σκέψη είτε προς το καλό είτε προς το κακό. Όταν η ανθρωπότητα σκέφτεται με όρους «εγώ κι ο άλλος», δημιουργείται μια κουλτούρα διχασμού. Καθώς η ανθρωπότητα μαθαίνει να σκέφτεται με όρους συλλογικότητας, καλής θέλησης και υποκείμενης ενότητας της δημιουργίας, τότε ο ανθρώπινος πολιτισμός διαμορφώνεται αντίστοιχα.

Με τον ορθό τρόπο σκέψης, τα υλικά εμπόδια της ενότητας, φαινομενικά τόσο ανυπέρβλητα, αρχίζουν να καταρρίπτονται. Οι ιδέες που κάποτε ζωογονούσαν αυτές τις μορφές παύουν πλέον να υπάρχουν και έτσι η υλική δομή του παλιού αποδυναμώνεται και καταρρέει. Αυτό το φαινόμενο καταδείχθηκε στην πτώση του τείχους του Βερολίνου που συμβόλιζε την κατάρρευση της ιδεολογικής διαίρεσης που είχε διαποτίσει τον κόσμο από το τέλος του Παγκοσμίου Πολέμου.

Η ικανότητα της σκέψης για δημιουργία αλλαγής δεν μπορεί να γίνει πλήρως κατανοητή ξέχωρα από την υλική πραγματικότητα. Ο κόσμος της σκέψης δεν υπάρχει σε κενό, αλλά σε αμοιβαία σύνδεση τόσο με τον υλικό όσο και με τον πνευματικό κόσμο. Αυτή η σχέση μεταξύ σκέψης και μορφής εμφανίζεται καθαρά στο έθνος-κράτος, το οποίο αποτελεί μια ιδέα όσο και έναν θεσμό. Το έθνος-κράτος έχει προσδιοριστεί ως μία «φαντασιακή κοινότητα»(1): με άλλα λόγια, αυτό που δημιουργεί ένα έθνος είναι το γεγονός ότι ένας πληθυσμός θεωρεί τον εαυτό του ως μία οντότητα. Αυτή η ισχυρή ομαδική σκεπτομορφή καθορίζει τη δύναμη και την ποιότητα της ύπαρξης ενός έθνους. Η εσωτερική σκέψη αντιμετωπίζει, επίσης, αυτή την ομαδική σκεπτομορφή ως το όχημα για την εκδήλωση ορισμένων δυναμικοτήτων, όπως η ψυχή του έθνους. Ωστόσο, η υλική μορφή του έθνους- κράτους, οι θεσμοί διακυβέρνησης, επηρεάζουν επίσης βαθιά την παγκόσμια αλληλεξάρτηση. Η χρηστή διακυβέρνηση διευκολύνει την τάξη, επιβάλλει νόμους, παρέχει ασφάλεια, ρυθμίζει την ανταλλαγή αγαθών, προστατεύει τις ελευθερίες, διασφαλίζει βασικούς πόρους, προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα και αποδίδει δικαιοσύνη. Η κακή διακυβέρνηση οδηγεί σε αποτυχημένα κράτη, σε αναρχία, χάος και βία.

Σήμερα, οι θεσμοί τόσο της εγχώριας όσο και της διεθνούς διακυβέρνησης απέχουν πολύ από το τέλειο, αλλά προσφέρουν ένα ακόμα πιο επαρκές θεμέλιο επάνω στο οποίο μπορούμε να οικοδομήσουμε έναν συνεργατικό και ολοκληρωμένο κόσμο. Το πρόβλημα συνεπώς δεν είναι πρόβλημα θεσμικής ικανότητας, αλλά διεθνούς σχέσης. Όταν αναφερόμαστε σε ορθές διεθνείς σχέσεις σημαίνει ότι αναφερόμαστε στην ευθυγράμμιση της προτεραιότητας των κυβερνήσεων με τις αξίες της καλής θέλησης και της αγάπης για το σύνολο —τις ίδιες αξίες που επιτρέπουν στα ανθρώπινα άτομα να συνάπτουν ορθές σχέσεις με άλλους, με το έθνος τους και όλο τον κόσμο. Υπάρχουν ωστόσο ποικίλα εμπόδια σ’ ό,τι αφορά την μετάφραση αυτών των ποιοτήτων σε εθνικό επίπεδο —τα περισσότερα από τα οποία βρίσκουν κάποια έκφραση στο εθνικό συμφέρον μιας χώρας.

Το εθνικό συμφέρον είναι η θεμελιώδης κατευθυντήρια αρχή στην εξωτερική πολιτική οποιουδήποτε έθνους και γενικά εμπεριέχει τρεις παράγοντες: ασφάλεια, ευημερία και αξίες. Επειδή το διεθνές σύστημα δεν διαθέτει μια υπερεθνική αστυνομική δύναμη, τα κράτη πρέπει να προνοούν για τη δική τους ασφάλεια με ποικίλα μέσα. Σήμερα, ο μόνιμος στρατός εξακολουθεί να θεωρείται ως ένα απαραίτητο στοιχείο υπεύθυνης διακυβέρνησης από τις περισσότερες χώρες.

 Το πρόβλημα της ασφάλειας πρέπει να γίνει κατανοητό ως ένα υποκειμενικό ζήτημα — πολύ σπάνια αναρωτιόμαστε, πόση ασφάλεια είναι αρκετή; Όταν οι απειλές που δεχόμαστε μεγαλοποιούνται, ενδυναμώνουν τον φόβο και δημιουργούν μια κουλτούρα που την χαρακτηρίζουν σχέσεις εχθρότητας. Αυτό εμποδίζει την διαμόρφωση μιας διεθνούς κουλτούρας που θα συνέβαλε στην δημιουργία της απαραίτητης ασφάλειας για μια πραγματικά Παγκόσμια Ενότητα.

Η ευημερία, ενώ είναι σαφώς ένας σημαντικός στόχος για το κράτος και τον λαό του, δεν χρειάζεται να αποβαίνει σε βάρος άλλων, αν και τούτο συμβαίνει συχνά. Οι επικριτές του ισχύοντος οικονομικού μας συστήματος υποστηρίζουν ότι αυτό υποκινεί τον ανταγωνισμό και ανταμείβει την απληστία. Οι υποστηρικτές υποστηρίζουν ότι το σύστημα είναι υγιές και ότι η απληστία είναι μάλλον ένα ανθρώπινο πρόβλημα, παρά πρόβλημα του συστήματος. Άλλοι θεωρούν ότι υπάρχει κάποιος βαθμός κυκλικής αιτιότητας, με την ανθρώπινη απληστία να διαιωνίζει τη συστημική απληστία και το αντίστροφο.

Το σημερινό κυρίαρχο οικονομικό σύστημα, που ορίζεται ευρύτερα ως νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός, έχει καταφέρει να αυξήσει τον πλούτο και την ευημερία στον κόσμο και έχει οδηγήσει εκατομμύρια έξω από τη φτώχεια προς μια αξιοπρεπή διαβίωση. Σε έναν κόσμο όπου θα επικρατούν οι άνθρωποι καλής θέλησης, το σύστημα αυτό θα μεριμνά ώστε ο παγκόσμιος πλούτος να διανέμεται σε όλη την ανθρωπότητα, εξαλείφοντας παντελώς τη φτώχεια, την πείνα και την έλλειψη στέγης. Ο μερισμός, εξάλλου, προκύπτει φυσικά, όταν κάποιος έχει αρκετά για την κάλυψη των βασικών του αναγκών. Αντίθετα, ο εγωκεντρισμός και η αγάπη της δύναμης έχουν προκαλέσει τη συσσώρευση πλούτου, καθιστώντας τον ένα εργαλείο ιδιοτέλειας έως και δουλείας.

Ο ορισμός του εθνικού συμφέροντος από την άποψη των αξιών που ενστερνίζεται το έθνος παρέχει μια ευκαιρία στην ψυχή αυτού του έθνους να εκφραστεί μέσω των σχέσεών της με άλλους. Στο βαθμό που οι αξίες ενός έθνους αντικατοπτρίζουν τις ιδιότητες της ψυχής— αγάπη, σοφία, λογική, και αυταπάρνηση— τότε το έθνος είναι σε θέση να γίνει ένας μεσολαβών και ενοποιητικός παράγων, οδηγώντας εαυτόν και άλλους σε σχέσεις που διέπονται από καλή θέληση.

Είναι σαφές ότι η Παγκόσμια Ενότητα απαιτεί την ορθή κατεύθυνση της σκέψης, της δράσης και της θέλησης της ανθρωπότητας προς αυτόν τον στόχο.

Αυτό σημαίνει την εξάλειψη των εμποδίων του παρελθόντος και την οικοδόμηση των μορφών μέσω των οποίων εκφράζονται τα ιδανικά του μέλλοντος. Το πιο σημαντικό είναι ότι αυτό απαιτεί δημιουργία σχέσεων. Με μια ενοποιημένη προσέγγιση μπορεί να πραγματωθεί το ιδεώδες της Παγκόσμιας Ενότητας εν μέσω των ατελειών του εκδηλωμένου κόσμου.

Το άμεσο πνευματικό πρόβλημα που αντιμε­τωπίζουν όλοι είναι το πρόβλημα μιας βαθμι­αίας αντιστάθμισης του μίσους και η εγκαινί­αση της νέας τεχνικής μιας εκγυμνασμένης, ευφάνταστης, δημιουργικής και πρακτικής καλής θέλησης.

Η καλή θέληση συνιστά την πρωταρχική απόπειρα του ανθρώπου να εκφράσει την αγάπη του Θεού. Τα αποτελέσματά της στη γη θα είναι η ειρήνη. Είναι τόσο απλή και πρακτική ώστε οι άνθρωποι αδυνατούν να εκτιμήσουν την ισχύ της ή το επιστημονικό και δυναμικό της αποτέλεσμα. Η νοοτροπία μιας οικογένειας μπορεί να τροποποιηθεί πλήρως, εφόσον κάποιο μέλος της εφαρμόζει με ειλικρίνεια την καλή θέληση. Η καλή θέληση μπορεί να προκαλέσει επανάσταση στον κόσμο, εφόσον εφαρμόζεται πραγματικά από ομάδες σε κάθε έθνος, από πολιτικά και θρησκευτικά κόμματα σε κάθε έθνος καθώς και μεταξύ των εθνών. (Τα Προβλήματα της Αν­θρωπότητας σελ. 6-7, προσαρμοσμένο)

 

Περισσότερα τεύχη: https://www.lucistrust.org/el/world_goodwill/news_archive