Ιστολόγιο για τον Νέο Όμιλο των Παγκόσμιων Εξυπηρετητών

   «ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 21.00 - 

με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

Κυριακή 25 Ιουνίου 2023

Oμιλία πριν από τον διαλογισμό από την αδελφή Κ.Β.

ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΝΟΣ

“Οι υιοί του Θεού, που γνωρίζουν και βλέπουν και ακούν (και γνωρίζοντας, γνωρίζουν ότι γνωρίζουν), υπομένουν τον πόνο του συνειδητού περιορισμού. Βαθιά στα μύχια της συνειδητής ύπαρξης η χαμένη τους κατάσταση ελευθερίας τρώει σαν έλκος. Η οδύνη, η αρρώστια, η φτώχεια και η απώλεια κοιτάζονται σαν τέτοιες και απ’ αυτές εξεγείρεται κάθε υιός του Θεού. Ξέρει ότι μέσα του, όπως ήταν κάποτε πριν εισέλθει αιχμάλωτος στη μορφή, δε γνώριζε τον πόνο. Η αρρώστια κι ο θάνατος, η φθορά και η νόσος, δεν τον άγγιζαν. Τα πλούτη του σύμπαντος ήταν δικά του και τίποτε δε γνώριζε για την απώλεια.

“Οι ζωές που εισέρχονται στη μορφή μαζί με τις αυτοσυνείδητες μορφές, οι ντεβαϊκές ζωές που δομούν τις μορφές στις οποίες ενοικούν όλοι οι υιοί του Θεού, δε γνωρίζουν τον πόνο ή την απώλεια ή τη φτώχεια. Η μορφή παρακμάζει, οι άλλες μορφές αποσύρονται κι αυτό που χρειάζεται για να θρέψει και να διατηρήσει δυνατό το εξωτερικό, λείπει. Αλλά επειδή λείπει επίσης η θέληση και η σχεδιασμένη πρόθεση, δε νιώθουν ενόχληση και δε γνωρίζουν σαφή εξέγερση.”

Μια λέξη για τον πόνο θα είχε τη θέση της εδώ, μολονότι δεν έχω τίποτε να κοινοποιήσω με δυσνόητη φύση σχετικά με την εξέλιξη της ανθρώπινης ιεραρχίας με το μέσον του πόνου. Οι ντέβα δεν υποφέρουν από πόνο όπως το ανθρώπινο γένος. Η συχνότητα του ρυθμού τους είναι σταθερότερη κι όμως σύμφωνη με το Νόμο.

Μαθαίνουν με την εφαρμογή στο έργο της δόμησης και με την ενσωμάτωση στη μορφή εκείνου που δομήθηκε. Αναπτύσσονται με την εκτίμηση και τη χαρά στις μορφές που δομήθηκαν και στο έργο που εκπληρώθηκε. Οι ντέβα δομούν και η ανθρωπότητα σπάζει και με τη συντριβή των μορφών ο άνθρωπος μαθαίνει μέσω της δυσαρέσκειας.

Έτσι επιτυγχάνεται η συναίνεση στο έργο των μεγάλων Δομητών.

Πόνος είναι εκείνος ο ανοδικός αγώνας διαμέσου της ύλης που προσγειώνει τον άνθρωπο στα Πόδια του Λόγου·

Πόνος είναι η ακολούθηση της γραμμής της μέγιστης αντίστασης και ως εκ τούτου η προσέγγιση στην κορυφή του βουνού·

Πόνος είναι ο θρυμματισμός της μορφής και η προσέγγιση του εσώτερου πυρός·

Πόνος είναι το ψύχος της απομόνωσης που οδηγεί στη θέρμη του κεντρικού Ηλίου·

Πόνος είναι το κάψιμο στην κάμινο για να μπορέσουμε τελικά να γνωρίσουμε την ψυχρότητα του ύδατος της ζωής·

Πόνος είναι το ταξίδι στη μακρινή χώρα, που καταλήγει στο καλωσόρισμα στον Οίκο του Πατρός·

Πόνος είναι η πλάνη της αποκήρυξης του Πατρός, που οδηγεί τον άσωτο κατευθείαν στην καρδιά του Πατρός·

Πόνος είναι ο σταυρός της έσχατης απώλειας, που ξαναδίνει τα πλούτη της αιώνιας αφθονίας·

Πόνος είναι το μαστίγιο που οδηγεί τον αγωνιζόμενο οικοδόμο να φέρει σε πλήρη τελειότητα το κτίσιμο του Ναού.

Οι χρήσεις του πόνου είναι πολλές και οδηγούν την ανθρώπινη ψυχή από το σκοτάδι στο φως, από τα δεσμά στην απελευθέρωση, από την αγωνία στην ειρήνη. Αυτή η

ειρήνη, αυτό το φως κι αυτή η απελευθέρωση μαζί με τη διευθετημένη αρμονία του κόσμου είναι για όλους τους υιούς των ανθρώπων.

 

ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΣΧΟΛΙΟ

“Τα καταπραϋντικά ύδατα ψύχουν. Φέρνουν βραδέως ανακούφιση, αφαιρώντας τη μορφή από καθετί που μπορεί ν’ αγγιχθεί. Ο τρομώδης πυρετός της από μακρού καταπιεσμένης επιθυμίας υποχωρεί απ’ το ψυκτικό ρεύμα. Ύδωρ και πόνος εξουδετερώνονται αμοιβαία. Μακρά είναι η διαδικασία του ψυκτικού ρεύματος.

“Το καίον πυρ αποδεσμεύει καθετί που φράζει το δρόμο της ζωής. Η ευδαιμονία έρχεται κι ακολουθεί το πυρ, όπως το πυρ τα ύδατα. Ύδωρ και πυρ σμίγουν και προκαλούν τη μεγάλη Πλάνη.

Παράγουν ομίχλη και καταχνιά και ατμό και θόρυβο, συγκαλύπτοντας το Φως, κρύβοντας την Αλήθεια και αποκλείοντας τον Ήλιο.

“Το πυρ καίει βίαια. Πόνος και ύδατα εξαφανίζονται. Ψύχος, θερμότητα, το φως της μέρας, η ακτινοβολία του ανατέλλοντος ηλίου και η τέλεια γνώση της Αλήθειας προβάλλουν.

“Αυτή είναι η ατραπός για όλους όσους αναζητούν το Φως. Πρώτα η μορφή κι όλος ο πόθος της.

Ύστερα ο πόνος.

Έπειτα τα καταπραϋντικά ύδατα και η εμφάνιση λίγου πυρός. Το πυρ αυξάνει και η θερμότητα γίνεται τότε ενεργός μέσα στη μικροσκοπική σφαίρα κι επιτελεί το πύρινο έργο της.

Επίσης παρατηρείται υγρασία· πυκνή ομίχλη και στον πόνο προστίθεται μια θλιβερή σύγχυση, γιατί όσοι χρησιμοποιούν το πυρ του νου στα αρχικά στάδια χάνονται σ’ ένα φως απατηλό.

“Άγρια γίνεται η θερμότητα· έπειτα έρχεται η απώλεια της δύναμης να υποφέρουμε. Όταν το στάδιο αυτό ξεπεραστεί, έρχεται η λάμψη του ανεμπόδιστου Ηλίου και το καθαρό λαμπρό φως της Αλήθειας. Είναι η ατραπός πίσω στο κρυφό κέντρο.

“Χρησιμοποίησε τον πόνο. Κάλεσε το πυρ, ω Προσκυνητή σε μια παράξενη και ξένη χώρα. Τα ύδατα ξεπλένουν τη λάσπη και το βούρκο της ανάπτυξης της φύσης. Τα πυρά καίνε τις

παρεμποδιστικές μορφές που ζητούν να καθυστερήσουν τον προσκυνητή κι έτσι φέρνουν αποδέσμευση. Τα ζώντα ύδατα σαν ποταμός παρασύρουν τον προσκυνητή στην Καρδιά του Πατρός.

Τα πυρά καταστρέφουν  τον πέπλο που κρύβει την Όψη του Πατρός.”

 

Η ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ

Υπάρχει ένας περίεργος και αρχαίος Ατλάντειος ψαλμός που δε χρησιμοποιείται πια, αλλά στους μακρινούς εκείνους καιρούς ψαλλόταν από το μυημένο που έπαιρνε την τρίτη μύηση – την κορυφαία μύηση εκείνης της περιόδου. Έχει ως εξής.

 Η μετάφραση των συμβόλων με τα οποία ήταν γραμμένος κάνει αναπόφευκτη την απώλεια του ρυθμού και της ισχύος:

“Στέκω μεταξύ Ουρανού και Γης! Βλέπω το Θεό· βλέπω τις μορφές που ο Θεός πήρε. Και τα δύο τα μισώ. Τίποτε δε σημαίνουν για μένα, γιατί το ένα δεν μπορώ να το φτάσω και για το κατώτερο απ’ τα δύο δεν έχω πια καμιά αγάπη.

“Σχίζομαι. Το Χώρο και τη Ζωή του δεν μπορώ να τα γνωρίσω κι έτσι δεν τα θέλω. Το Χρόνο και τις μυριάδες μορφές του τα ξέρω καλά. Κρέμομαι μετέωρος μεταξύ των δύο, χωρίς να επιθυμώ κανέναν.

“Ο Θεός απ’ τα ύψη του Ουρανού μιλά. Μια αλλαγή γίνεται. Ακούω με προσεκτικό αυτί και καθώς αφουγκράζομαι, γυρίζω το κεφάλι. Αυτό που βλέπω, αλλά η όραση δεν μπορεί να φτάσει, είναι πιο κοντά στην καρδιά μου. Οι παλιοί πόθοι επιστρέφουν, όμως πεθαίνουν. Οι παλιές αλυσίδες σπάνε με θόρυβο. Ορμώ μπροστά.

“Μυριάδες φωνές μιλούν και σταματούν τα βήματά μου. Ο θόρυβος των ήχων της γης αποκλείει τη φωνή του Θεού. Γυρνώ απ’ το μονοπάτι που με οδηγεί μπροστά και βλέπω πάλι τις παλιές χαρές της γης και της σάρκας και των δικών μου. Χάνω τη θέα των αιώνιων πραγμάτων. Η φωνή του Θεού σβήνει.

“Σχίζομαι πάλι, αλλά μόνο για λίγο. Μπρος και πίσω κινείται ο μικρός μου εαυτός, σαν πουλί που πετά στον ουρανό και κάθεται πάλι στο δέντρο. Όμως ο Θεός στον υψηλό Του τόπο διαρκεί πιο πολύ απ’ το μικρό πουλί. Έτσι ξέρω ότι ο Θεός θα νικήσει κι έπειτα θα σκλαβώσει εμένα και το νου μου.

“Άκου το χαρμόσυνο παιάνα που ψάλλω· το έργο έγινε. Το αυτί μου είναι κουφό σ’ όλα τα καλέσματα της γης, εκτός από εκείνη τη μικρή φωνή των κρυμμένων ψυχών μέσα στις εξωτερικές μορφές, γιατί αυτές είναι σαν εμένα· μαζί τους είμαι ένα.

“Η φωνή του Θεού αντηχεί καθαρή και στους τόνους και υπερτόνους της οι μικρές φωνές των μικρών μορφών ατονούν και σβήνουν. Κατοικώ σ’ έναν κόσμο ενότητας. Ξέρω πως όλες οι ψυχές είναι ένα.

“Παρασύρομαι απ’ την παγκόσμια Ζωή και καθώς ορμώ στο δρόμο που πάει μπροστά – το δρόμο του Θεού – βλέπω όλες τις μικρότερες ενέργειες να σβήνουν. Είμαι ο Ένας· Εγώ, Θεός. Είμαι η μορφή στην οποία σμίγουν όλες οι μορφές. Είμαι η ψυχή στην οποία συγχωνεύονται όλες οι ψυχές.

Είμαι η Ζωή και στη Ζωή αυτή μένουν όλες οι μικρές ζωές.”

Αυτά τα λόγια που ψάλλονταν στις αρχαίες φόρμουλες και σε ιδιάζοντες κι επιλεγμένους φθόγγους, ήταν πολύ ισχυρά και προκαλούσαν συγκεκριμένα αποτελέσματα σ’ ορισμένες αρχαίες τελετουργίες που από πολύ καιρό έχουν εκλείψει.

(Μαθητεία στη Νέα Εποχή I, σσ. 677/680)

ΑΠΟ ΤΑ 6 ΣΤΑΔΙΑ ΤΗΣ ΜΑΘΗΤΕΙΑΣ