[…] Οι ερμηνευτές
του Ευαγγελίου και πολλοί μαθητές της
Χριστιανικής θρησκείας […] έδωσαν έμφαση στο θάνατο της προσωπικότητας, ενώ
όταν ο Χριστός βίωσε το “μεγάλο κενό του σκότους” και φώναξε δυνατά το απόκρυφο
μάντραμ “Θεέ Μου, Θεέ Μου, ίνα τί με εγκατέλιπες”, ταυτόχρονα αναγνώρισε τη
διάκριση ως προς το “χιτώνα της δόξας” Του (που συμβολίζεται με το διαμερισμό των ενδυμάτων Του
από τη Ρωμαϊκή φρουρά) και επέστησε επίσης την προσοχή όλων των μελλοντικών
μαθητών και μυημένων στην εξαφάνιση της “μεσαίας αρχής”, της ψυχής· πρόβαλε
(στον κόσμο της συνείδησης) την αναγνώριση που πρέπει να επέλθει ως προς τον
Πατέρα ή την Ενάδα. Η μεγάλη αυτή διάλυση αποκορυφώνεται για μας τη στιγμή της
τρίτης μύησης όταν το Φως της Ενάδας εξαλείφει το φως της ψυχής και το υλικό
ατομικό φως της τριπλής προσωπικότητας.
(Μαθητεία στη Νέα
Εποχή, τ. ΙΙ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου