«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,
Η ΚΑΤΑ ALICE BAILEY ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΕΞΗΓΗΣΗ
ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΔΙΕΡΓΑΣΙΑΣ
Μια διατριβή που παρουσιάστηκε στο
καθηγητικό προσωπικό του Κολλεγίου Ψυχολογίας και Ανθρωπιστικών σπουδών στο
Πανεπιστήμιο του Saybrook.
Μέρος των προαπαιτούμενων για το Μεταπτυχιακό
Δίπλωμα στην Ψυχολογία
Από τον
Harvey M. Cheatham
Σαν Φρανσίσκο Καλιφόρνια
Ιούνιος 2010
ΣΥΝΟΨΗ
Το Κεφάλαιο 2 παρουσίασε επιλεγμένες
επικρατούσες θεωρήσεις της δημιουργικότητας και εξέτασε το νόημα, τα είδη και
την πηγή απ’ όπου προέρχεται η δημιουργικότητα. Οι αναλύσεις εκείνες ανέδειξαν
τα εξής, ήδη προαναφερθέντα, θέματα που αρμόζει τώρα να εξεταστούν για να
καταδειχτεί αν η εργασία της Bailey
έχει ή όχι θέση στην κυρίαρχη
ψυχολογική σκέψη.
(1) Η
δημιουργική προσπάθεια και η προσωπική ανάπτυξη μπορεί να είναι λειτουργικά
αλληλοεξαρτώμενες εφόσον οι δημιουργικές προσπάθειες μπορούν να διευκολύνουν
την αυτοπραγμάτωση και η αυτοπραγμάτωση μπορεί να διευκολύνει την
δημιουργικότητα. Έχουμε την τάση να αναπτυσσόμαστε καθώς δημιουργούμε και να
αυξάνουμε την δημιουργικότητά μας καθώς αναπτυσσόμαστε.(Maslow, 1968; Rogers, 1980;Rhodes, 1998; Richards, 2007c; Runco & Ebersole, 1998; Runco & Richards,1998);
(2) Υπάρχει μια διασύνδεση μεταξύ του ατόμου
και ενός μεγαλύτερου συνόλου και η δημιουργική διεργασία μπορεί να είναι ένας
σημαντικός γεφυρωματικός παράγοντας μεταξύ των δύο. (Bateson, 2002; Combs
& Krippner, 2007; Radin, 2006; Ricard & Thuan, 2001; Richards, 2001;
Stapp, 2007; Sundararajan & Averill, 2007; Wilber, 2000
(3) Η πηγή μέρους της δημιουργικής έμπνευσης μπορεί να είναι υπερπροσωπική. Σε αυτές τις περιπτώσεις η καταρχήν εργασία του ατόμου ίσως είναι να ενεργήσει ως καθαρό κανάλι ώστε το δημιουργικό ερέθισμα να ρεύσει μέσα από την ψυχή χωρίς διαστρέβλωση. (Assagioli,1974; Combs, 2002; Combs & Krippner, 2007; Jung, 1959; Richards, 2007);
(4) Η ύπαρξη της διασύνδεσης και των υπερπροσωπικών πηγών δημιουργικότητας μπορεί να υπονομεύει την αυστηρά υλιστική άποψη της δημιουργικής διεργασίας και ίσως είναι εποικοδομητικό να αναζητήσουμε εξηγήσεις της δημιουργικής διεργασίας εκτός των επικρατούντων ακαδημαϊκών θεωρήσεων αναφορικά με την δημιουργικότητα. (Bateson, 2002; Radin, 2006; Rao, 2005; Stapp, 2007).
Ελπίζω πως οι αναγνώστες αυτής της διατριβής
θα αναγνωρίσουν από την προηγούμενη ανάλυση της εργασίας της Bailey ότι αυτά τα τέσσερα θέματα που βρίσκονται
εντός των κυρίαρχων ακαδημαϊκών θεωρήσεων αναφορικά με την δημιουργικότητα
είναι επίσης αξιώματα-κλειδιά στην εσωτερική σκέψη.
Η Bailey
συμβούλευε να χρησιμοποιείται το
εσώτερο πρότυπο της δημιουργικότητας μόνο ως υπόθεση και ως βάση για
πειραματισμό μέχρι οι θεωρίες να αποδειχτούν ή να απορριφθούν.(Bailey,1925/1951). Από κανένα μαθητή της εσωτέρας
σκέψης δεν ζητήθηκε ποτέ να αποδεχτεί τυφλά αυτό που του παρουσιάζεται.
Αντίθετα, από τον μαθητή ζητείται μόνο να έχει ανοιχτό μυαλό και να στοχασθεί
σοβαρά τους κανόνες και τους νόμους που προφανώς έχουν συμβάλλει στην
πρόοδο πολλών στο παρελθόν. (Bailey, 1934/1951).
Αλληλοεξάρτηση Δημιουργικών
Προσπαθειών και Αυτο-Ανάπτυξης
Η Bailey
αναγνώριζε την αλληλοεξάρτηση των
δημιουργικών προσπαθειών και της αυτο-ανάπτυξης, ανεξαρτήτως υπολοίπων παραγόντων,
και υποδείκνυε ότι η δημιουργική διεργασία μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την
αυτο-αλλαγή, εφόσον κάποιος αλλάζει τον εαυτό του καθώς αλλάζει τις σκέψεις
του: η ενέργεια ακολουθεί την σκέψη. Η επιμονή, η φαντασία και η εστιασμένη
προσοχή που απαιτούνται στη δημιουργική διεργασία μπορούν να εκλεπτύνουν τα
σώματα προς την κατεύθυνση της αυτοπραγμάτωσης. Ένα αποτέλεσμα επαφής με
υψηλότερα πεδία κατά την διάρκεια υψηλότερων μορφών δημιουργικής διεργασίας
μπορεί να είναι ο προσωπικός εξαγνισμός, κάτι που δημιουργεί καλύτερα σώματα
μέσω των οποίων η ψυχή μπορεί να έρθει σε επαφή με το φυσικό πεδίο. Η Bailey έφτασε στο σημείο να προσπαθήσει να εξηγήσει
την διαδικασία με την οποία αγγίζουμε ύλη λεπτότερης ποιότητας ερχόμενοι σε
επαφή με αυτά τα πεδία.
Χάρη σε αυτήν την επαφή, οι κραδασμοί κάποιου
επιταχύνονται κι ακολούθως αυτός αναδομεί το σώμα του ως ένα αγνότερο κανάλι
μέσω μιας διαδικασίας ερεθίσματος, απώθησης, και έλξης περισσότερης
εκλεπτυσμένης ύλης υποπεδίου. (Bailey, 1922/1950)
Οι δημιουργικές απόπειρες διεγείρουν την αυτο-ανάπτυξη.
Η Bailey
(1925/1951) αναγνώριζε ότι οι υψηλότατες μορφές δημιουργικής διεργασίας είναι
δυνατές μόνο από την προηγμένη ανθρωπότητα, καθώς η διαδικασία απαιτεί μια
ολοκληρωμένη προσωπικότητα που στη συνέχεια ευθυγραμμίζεται με την ψυχή. Αυτό
μπορεί να συμβεί μόνο όταν κάποιος έχει σταθερό νοητικό και συναισθηματικό σώμα
συν αιθερική ισορροπία ώστε να επιτρέπεται η ελεύθερη ροή ανώτερων ενεργειών
στον φυσικό εγκέφαλο. Αυτά τα εξελικτικά χαρακτηριστικά, τα οποία βρίσκονται
στην προχωρημένη ανθρωπότητα, μπορούν να διευκολύνουν περαιτέρω δημιουργικές
προσπάθειες.
Διασύνδεση
Η κοσμοθεωρία στην οποία βασίζεται η εξήγηση
της δημιουργικής διεργασίας από την Bailey (1922/1950) τονίζει τόσο την κάθετη
όσο και την οριζόντια διασύνδεση των πάντων. Το άτομο συνδέεται τόσο προς τα
πάνω με την ψυχή όσο και πλαγίως με όλη τη δημιουργία. Επιπλέον, όλες οι ψυχές
είναι μέρος της μίας ψυχής. Με εσωτερικούς όρους, είμαστε όλοι ένα.
Η Bailey (1925/1951) έδειξε ότι όλη η ζωή-
κάθε τι ζωντανό - διασυνδέεται σε έναν τεράστιο αιθερικό ιστό που υποβόσκει
κάτω από κάθε τι φυσικό. Το μέσον αυτού του αιθερικού ιστού επιτρέπει (και
εξηγεί) πολλά από τα φαινόμενα που θεωρούνται υπερφυσικά. Για παράδειγμα, ως
αποτέλεσμα αυτής της αιθερικής διασύνδεσης είναι δυνατή η τηλεπάθεια . Η ίδια
προσωπικά αποκάλυψε την δική της εξαιρετικά προηγμένη τηλεπαθητική ικανότητα
και δήλωσε ότι 18 από τα 24 βιβλία που εκδόθηκαν με το όνομά της στην
πραγματικότητα της είχαν μεταδοθεί τηλεπαθητικά από τον Θιβετανό, Djwhal Khul.
Σήμερα πολλοί θα θεωρούσαν αυτή την επικοινωνία ως μια πνευματιστική
διαδικασία, ωστόσο η Bailey επέμεινε πολύ στο να δείξει ότι δεν ήταν μια
αλληλεπίδραση πνευματιστική αλλά μάλλον μια συνειδητή τηλεπαθητική
αλληλεπίδραση (βλ. κεφάλαιο 3 και Bailey, 1960).
Η εσωτερική εξήγηση της προηγμένης
δημιουργικής διεργασίας προϋποθέτει την διασύνδεση μεταξύ του ατόμου και ενός
ευρύτερου συνόλου, ακόμη και όταν η διαδικασία περιλαμβάνει την επαφή με θεϊκές
πρωτοτυπικές ιδέες στο διαισθητικό πεδίο και την επακόλουθη απόσπαση αυτών των
σπόρων προς εκδήλωση στο φυσικό πεδίο. Αυτή η διαδικασία απαιτεί τις
συντονισμένες προσπάθειες του εγκεφάλου, του νου και της ψυχής. Η αντακαράνα
είναι η γέφυρα του ουράνιου τόξου που συνδέει το άτομο με τον κόσμο των ιδεών
του ευρύτερου συνόλου (Bailey, 1954).
Υπερπροσωπικές Πηγές Έμπνευσης
Η εσωτερική κατανόηση της δημιουργικότητας
προϋποθέτει ότι οι αφηρημένες ιδέες ή τα αρχέτυπα υπάρχουν σε μη φυσικά πεδία
συνείδησης και ότι ερχόμαστε σε επαφή με αυτές τις ιδέες και τις εμφανίζουμε ως
μέρος της προηγμένης δημιουργικής διεργασίας. Τα φυσικά αντικείμενα θεωρούνται
αντανακλάσεις εσωτερικών πραγματικοτήτων: το φυσικό πεδίο είναι ο κόσμος της
μορφής, ενώ τα εσωτερικά πεδία είναι οι κόσμοι του νοήματος ή της ουσίας. Το
σημείο προέλευσης των πάντων βρίσκεται σε υπερπροσωπικά πεδία (Bailey,
1925/1951).
Αντιλήψεις που υπάρχουν σε κυρίαρχα ρεύματα
αντικατοπτρίζουν εν μέρει την κοσμοθεωρία ότι μπορεί κανείς να έρθει σε επαφή
με πεδία γνώσης και αρχέτυπα πέρα από τον συγκεκριμένο εαυτό του (Richards,
2002). Ο διαλογισμός και ο αναστοχασμός είναι αποτελεσματικοί τρόποι για να
κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση και να βελτιώσουμε την ικανότητά μας να
επωφελούμαστε από την εισροή υψηλότερων ενεργειών (Combs & Krippner, 2007).
Η Bailey (1927) συμφωνούσε και εξήγησε λεπτομερώς βήμα προς βήμα τη διαδικασία
του διαλογισμού που πετυχαίνει αυτή τη μετάβαση.
Εξηγήσεις εκτός κυρίαρχων δομών
Οι διασυνδεδεμένες και υπερπροσωπικές πηγές
έμπνευσης βρίσκονται εκτός και σε ασυνέπεια με την υλιστική δομή της θεωρίας
της δημιουργικότητας. Επομένως η ύπαρξή τους θα σήμαινε την ανάγκη να
επεκταθούν αυτού του είδους οι κυρίαρχες απόψεις για να προσαρμοστούν σε
τέτοιες πραγματικότητες. Από αυτή την άποψη η εσωτερική θεωρία μπορεί να είναι
ένα παραγωγικό πεδίο έρευνας και ανάλυσης καθώς τα στοιχεία της διασύνδεσης και
του υπερπροσωπικού είναι βασικά συστατικά της. Επιπλέον, η εσωτερική θεωρία
παρέχει τέτοιου είδους εξηγήσεις με σχολαστική λεπτομέρεια.
Η ακραία θέση στην υλιστική θεώρηση της
συνείδησης βλέπει κάτι σαν ένα σύμπαν παρόμοιο με μπάλα μπιλιάρδου όπου η
συνείδηση είναι άσχετη ή στην καλύτερη περίπτωση περιττή. (Stapp, 2007). Καθώς
πολλοί ανθρωπιστές βρίσκουν αυτή την άποψη χωρίς απήχηση, μπορεί να υπάρξει η
τάση να απορριφθεί η επιστήμη πάνω στην οποία αυτή η ομάδα στηρίζει τις
πεποιθήσεις της παρά να αναζητηθούν εναλλακτικές εξηγήσεις για αυτά τα
ευρήματα. Τι εξήγηση θα έδινε ένας ανθρωπιστής για τα ερευνητικά ευρήματα του
Benjamin Libet (ή πιο πρόσφατα αυτά του Κέντρου Υπολογιστικής Νευροεπιστήμης
Bernstein) που φαίνεται να δείχνουν ότι πίσω από τις εγκεφαλικές διεργασίες που
ελέγχουν το σώμα υποκρύπτεται η συνείδηση, τουλάχιστον για τη συμπεριφορά που
μελετήθηκε ; (Dennett, 1991; Holz, 2008)
Οι εσωτερικές θεμελιώδεις αρχές στο έργο της
Bailey μπορεί να παρέχουν μια τέτοια εξήγηση. Ένα κοινό λεγόμενο για τους
εσωτεριστές είναι ότι είμαστε ο μάρτυρας (εννοώντας η ψυχή, η πηγή της
συνείδησης), όχι ο πράττων (Bailey, 1927). Ίσως υπάρχει συχνά
κυριολεκτική αλήθεια σε αυτό το ρητό, όσο δύσκολο κι αν είναι να αποδεχτεί
κανείς αυτό που υπαινίσσεται. Όπως κατανοώ τις διδασκαλίες της Bailey οδηγούμαι
στο συμπέρασμα ότι το ρεύμα της συνείδησης που πιστεύω ότι είναι η δική μου
είναι γενικά μόνο η ταύτισή μου με τη συνείδηση που είναι εγγενής στο σώμα
(άγγελος ή ντέβα συν τα στοιχειώδη). Μπορεί συχνά να είμαστε σαν παιδιά δεμένα
σε ένα κάθισμα αυτοκινήτου με ένα τιμόνι-παιχνίδι που νομίζουν ότι πραγματικά
οδηγούν το αυτοκίνητο. Ίσως γενικά παίρνουμε εύσημα για τα προϊόντα άλλων ειδών
ανάπτυξης, θεωρώντας τα δικά μας. Σίγουρα αποδεχόμαστε την ύπαρξη μιας εγγενούς
νοημοσύνης στο σώμα που βρίσκεται εκτός του ελέγχου μας και που συντηρεί όλες
τις ακούσιες λειτουργίες του σώματος. Ανεξάρτητα από το αν κάποιος πίστευε ότι
προκαλεί συνειδητά την καρδιά του να χτυπά (αν και ορισμένα προχωρημένα άτομα
μπορούν συνειδητά να αλλάξουν τον καρδιακό παλμό), αυτό και πάλι δεν θα ήταν
αλήθεια. Με παρόμοιο τρόπο, δεν θα μπορούσε αυτή η εγγενής νοημοσύνη στο σώμα
που ρυθμίζει τις ακούσιες λειτουργίες να επηρεάζει επίσης, ή και να ελέγχει, λειτουργίες που θεωρούμε
ότι είναι συνειδητές;
Η αρχική μου αντίδραση σε έναν τέτοιο
ισχυρισμό ήταν ότι οποιαδήποτε υπονόμευση του εκτελεστικού ρόλου του συνειδητού
εαυτού ήταν απόλυτα και κάθετα απαράδεκτη. Ωστόσο, αφού αντιπάλεψα αυτή την
πιθανότητα για σχεδόν ένα χρόνο, βλέπω την κατάσταση από κάπως διαφορετικό
πρίσμα και πιστεύω ότι πρέπει να εξεταστεί περαιτέρω. Ίσως η Bailey είδε σωστά
την ανθρώπινη ουσία με τους όρους της θεϊκής της πτυχής, που υπάρχει σε ανώτερες
σφαίρες της πραγματικότητας. Αυτό σίγουρα αξίζει περαιτέρω εξέταση. Ίσως αυτό
που γενικά ερμηνεύεται ως ανθρώπινο σε αυτό το πεδίο να είναι , θεωρημένο από
ορισμένες πλευρές, μια μηχανή ή όργανο αντίληψης. Μπορεί να χρειάζεται μια
μηχανή για να επιβιώσει κάποιος σε ένα μέρος τόσο ακατάλληλο για όντα που είναι
ουσιαστικά θεϊκά.
Βλέπω μια τέτοια άποψη ως ανάλογη με εκείνη
ενός ρομποτικού υποβρυχίου που χρησιμοποιείται για να διεισδύσει και να εξερευνήσει
τα βαθύτερα μέρη του ωκεανού. Αυτό που είναι πραγματικά ανθρώπινο μέσα του στην
υψηλότερη όψη του είναι η νοημοσύνη που καθοδηγεί αυτό το ρομπότ από μια
μακρινή τοποθεσία. Αυτή η νοημοσύνη σχεδίασε και ενεργοποίησε τη μηχανή και στη
συνέχεια έθεσε την πρόθεση για την αποστολή της. Ωστόσο, μόνο του στο σκοτάδι,
αυτό το ρομποτικό υποβρύχιο είναι προγραμματισμένο για ορισμένες ανεξάρτητες
δραστηριότητες τις οποίες εκτελεί χωρίς συνεχή τροφοδότηση οδηγιών από τον
τηλεχειριστή.
Η Bailey θα μπορούσε
να ισχυριστεί ότι το ανθρώπινο (ψυχή ή ανώτερος εαυτός) μέρος μας δεν κάνει πάντα κουμάντο όταν “κάτι
μαγειρεύεται”. Ωστόσο, θα έλεγε ότι σίγουρα το ανθρώπινο κομμάτι επέλεξε το
μενού, συγκέντρωσε τα υλικά και παρείχε την ενέργεια για να μαγειρευτεί το
φαγητό. Επιπλέον, για κάποιον του οποίου το μυαλό είναι απαλλαγμένο από
εμπόδια, οι πληροφορίες από τον πρώτο σεφ είναι άμεσα διαθέσιμες.
Υποθέσεις προς δοκιμή και προτάσεις
για μελλοντική μελέτη
Η ίδια η Bailey (1936/1962) έδωσε εμμέσως ενδείξεις ως προς τις
υποθέσεις που μπορούν να ελεγθούν σε σχέση με την δική της εξήγηση της
δημιουργικής διαδικασίας, όταν έγραψε για τις πιθανές γραμμές για την
μελλοντική εξερεύνηση της ύπαρξης της ψυχής. Ένιωθε ότι η ευρεία επιστημονική
αναγνώριση της ύπαρξης της ψυχής θα καθιέρωνε ένα νέο ακαδημαϊκό μοντέλο.
Με την
αποδοχή της ψυχής ως κατευθυντήρια αρχή, δεν είναι τόσο φοβερό άλμα να
αποδεχτεί κανείς την προσβασιμότητα στην ανώτερη συνείδηση και γνώση ( Δάσκαλοι
και Αιώνια Σοφία). Αν αυτή ήταν η αποδεκτή
κοσμοθεωρία, γιατί να φαινόταν παράξενο να πιστεύουμε ότι αυτοί οι άγιοι και οι
σοφοί που έδωσαν τόσα πολλά στην ανθρωπότητα κατά τις φυσικές τους ενσαρκώσεις
θα συνέχιζαν να υπηρετούν την ανθρωπότητα ενώ είναι έξω από τα φυσικά τους
σώματα; Αυτή η παραδοχή θα μπορούσε τότε να ανοίξει την πόρτα της γνώσης μέσω
της αποκάλυψης και τις επιπτώσεις της για τη δημιουργικότητα και όλα τα άλλα θέματα.
Η
ανθρωπότητα δεν χρειάζεται να ανακαλύψει τα πάντα από μόνη της, αν υπάρχει στην
πραγματικότητα η δυνατότητα βοήθειας από ψηλά. Δεν θα επέλεγε κάθε λογικός
ανάμεσά μας να προωθήσει την εξέλιξη εκμεταλλευόμενος αυτό που μπορεί ήδη να
υπάρχει και λέγεται ότι είναι γνωστό σε εκείνους που έχουν πιο ανεπτυγμένη
συνείδηση; Στην πραγματικότητα, αυτό κάνουμε όλοι ατομικά όταν μελετάμε τα έργα
των μεγάλων μυαλών που ήρθαν πριν από μας στο φυσικό πεδίο.
Η Bailey (1936/1962)
προέβλεψε ότι αποδείξεις που υποστηρίζουν την ύπαρξη της ψυχής θα προκύψουν με
πολλούς τρόπους και στο σχετικά εγγύς μέλλον. Ορισμένες από τις προβλέψεις της για
το πώς θα συνέβαινε αυτό ήταν: (1) Από τους αυξανόμενους αριθμούς των
διάμεσων ( μέντιουμ) στον κόσμο και την αυξανόμενη ευαισθησία της
ανθρωπότητας σε εντυπώσεις από υψηλότερα πεδία. Αν και η ανάπτυξη της “ψυχικής”
ευαισθησίας δεν αποδεικνύει την ύπαρξη της ψυχής, σίγουρα διαρρηγνύει
την αυστηρά υλιστική θέση. (2) Από τον συνεχώς αυξανόμενο αριθμό
ατόμων με αυτό που ονομάζεται αιθερική όραση, η οποία αποκαλύπτει το αιθερικό αντίστοιχο
(ενεργειακό σώμα) του φυσικού επιπέδου. Αυτά τα άτομα μπορούν να δουν τα
ενεργειακά σώματα ανθρώπων που ονομάζονται νεκροί και εκείνων που έχουν
αφήσει το σωματικό τους περίβλημα κατά τις περιόδους ύπνου. Η Bailey θεωρούσε
ότι όταν ο αριθμός των ατόμων με αυτή την όραση είναι αρκετά μεγάλος, θα
ακουστεί η συλλογική τους φωνή.Τόσο αυτό (2) όσο και το προηγούμενο γεγονός (1)
είκαζε πως θα αντανακλά την αυξημένη επίγνωση του κοινού για αυτά τα φαινόμενα.
(3) Από την αυξημένη εστίαση των ψυχολόγων του κόσμου στο θεϊκά
εξαιρετικό (εκείνες τις καταστάσεις συνείδησης που ξεπερνούν τις συνηθισμένες
καταστάσεις της ευφυούς επίγνωσης) και λιγότερο σε διαταραγμένα μυαλά και
ελαττωματικό εξοπλισμό. (4) Από την μελέτη της δύναμης της πρόβλεψης
(που μελετάται επί του παρόντος στην παραψυχολογία). (5) Από τη μελέτη
του φωτός και της ακτινοβολίας των σωματιδίων φωτός (ίσως μια μελλοντική
εστίαση του επιταχυντή ηλεκτρονίων στο CERN). Η Bailey πίστευε ότι η μελέτη της
ψυχής θα γινόταν τελικά τόσο εύλογη και αξιοσέβαστη όσο η διερεύνηση
οποιουδήποτε επιστημονικού προβλήματος (Bailey,1936/1962).
Νομίζω πως η έρευνα στην υπόθεση της αιθερικής
όρασης (που η Bailey πρόβλεψε ότι θα αυξηθεί) μπορεί να αποδειχθεί παραγωγική.
Άτομα που αναφέρουν ότι έχουν αιθερική όραση έχουν αυτό που η Bailey
(1936/1962) ονόμασε το επαναφυπνισμένο τρίτο μάτι. Το πνευματικό μάτι,
αν και γενικά δεν λαμβάνεται σοβαρά υπόψη στη δυτική επιστήμη, είναι πιο
αποδεκτή έννοια στην Ανατολή, όπως αποδεικνύεται από το σημάδι tilak που φορούν
ανάμεσα στα φρύδια πολλές Ινδουίστριες. Μια πειστική έρευνα πάνω στην αιθερική
όραση και το αιθερικό σώμα, το οποίο αυτή αποκαλύπτει, μπορεί να προσθέσει
αξιοπιστία στις απόψεις της Bailey σε αυτόν τον τομέα και μέσω περαιτέρω
συσχέτισης, στις άλλες διδασκαλίες της, συμπεριλαμβανομένης της εξήγησής της
για τη δημιουργική διεργασία.
Δεν γνωρίζω καμία άμεση έρευνα στον τομέα της
αιθερικής όρασης, αν και η έρευνα για τη φωτογραφία Kirlian ( που αξιώνει ότι
σχετίζεται είτε με ηλεκτρική εκκένωση είτε ίσως ακόμη και με ένα νέο τύπο
μετάδοσης ενέργειας από το σώμα) μπορεί κατά κάποιο τρόπο να είναι σχετική
(Boyers & Tiller, 1973). Η αιθερική όραση φαίνεται να είναι εξαιρετικά
σπάνια όπως συμβαίνει και με τα επίπεδα συνείδησης που λέγεται ότι είναι
υπεύθυνα για αυτή. Για το λόγο αυτό, μια μέθοδος κριτικής εξέτασης περιπτώσεων
φαίνεται κατάλληλη για οποιαδήποτε τέτοια έρευνα. Παρόλο που αυτή η πιθανή οδός
έρευνας ακούγεται απελπιστικά “Νέας Εποχής”(new age
) και αντιεπιστημονική, καταθέτω ότι
έχω στενή σχέση με δύο άτομα που δηλώνουν ότι κατέχουν αυτή την όραση.
Επιπλέον, γνωρίζω και ένα τρίτο άτομο στο οποίο νομίζω ότι αυτή η όραση
αφυπνίζεται. Επομένως, είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχει αυτή τη στιγμή πληθυσμός
προς έρευνα. Η κύρια δυσκολία μπορεί να μην είναι ο εντοπισμός τέτοιων ατόμων
αλλά μάλλον το επίπονο έργο να πειστούν να υποβληθούν στην δημόσια εξέταση που
επιφέρουν τέτοιες έρευνες. Νομίζω ότι πρέπει να προσεγγίσουμε το έργο της
έρευνας που θα προσανατολίζεται σε αυτόν τον πληθυσμό με ένα συνεργατικό τρόπο
ούτως ώστε εκείνα τα άτομα που κατέχουν αυτές τις εξαιρετικές δεξιότητες και
όσοι είναι πρόθυμοι να επιδείξουν την πραγματικότητά τους θα συμμετέχουν στον
σχεδιασμό της έρευνας.
Ένας δεύτερος τομέας για δυνητικά παραγωγική
έρευνα μπορεί να είναι η εξέταση της τηλεπάθειας μέσα σε αφοσιωμένες
πνευματικές ομάδες. Η Bailey (1925/1951) υπέθετε ότι η αιθερική ύλη παρέχει τη
διασύνδεση που καθιστά δυνατή την τηλεπάθεια και πίστευε πως η τηλεπάθεια θα
βιώνεται όλο και περισσότερο, ιδιαίτερα καθώς οι άνθρωποι θα συνδέονται τακτικά
σε μη φυσικά πεδία, όπως μπορεί να συμβεί στον ομαδικό διαλογισμό. Συμμετέχω σε
μία πνευματική ομάδα στην οποία εννέα μέλη συνδέονται μεταξύ τους στα εσωτερικά
πεδία κάθε μέρα με διαλογισμό και το κάνουν καθημερινά για περισσότερα από
τέσσερα χρόνια τώρα.
Αν και η εμπειρία μας στην τηλεπάθεια
βασίζεται μόνο στην ατομική εμπειρία και δεν είναι επιστημονικά κατοχυρωμένη,
τη νιώθουμε αληθινή και αυξανόμενη. Ο Radin (2006) έδειξε ότι η υπάρχουσα
έρευνα υποστηρίζει σθεναρά την τηλεπάθεια, αν και καμία μεμονωμένη έρευνα δεν
έχει δώσει αποτελέσματα που είναι απολύτως πειστικά για όλους. Σίγουρα δεν
υπάρχει έρευνα που να καταγράφει με οποιονδήποτε τρόπο ένα επίπεδο
τηλεπαθητικής επάρκειας παρόμοιο με αυτό που η Bailey υποτίθεται ότι είχε, όπου
ολόκληρα βιβλία της υπαγορεύτηκαν τηλεπαθητικά από τον Djwhal Khul (Bailey,
1951a). Προβλέπω την πιθανότητα μιας εποχής που αφοσιωμένες πνευματικές ομάδες
θα μπορούσαν να επιδείξουν ένα επίπεδο τηλεπάθειας που ξεπερνά αυτό που έχει
καταγραφεί επιστημονικά μέχρι σήμερα.
Συμπερασματικά σχόλια
Η εργασία της Bailey έχει με ακρίβεια
ταξινομηθεί από την επιστημονική κοινότητα ως πνευματική και ως εκ
τούτου η αξία της θεωρείται μειωμένη από ακαδημαϊκή σκοπιά. Εξάλλου η Bailey
έγραψε για την ύπαρξη της ψυχής και για τη σημασία της γνώσης που αποκτήθηκε
μέσω αποκάλυψης. Έχει βασιστεί σε τομείς που δεν έχουν ακόμη υπαχθεί στην
κοινώς αποδεκτή έρευνα. Ως εκ τούτου, είναι απολύτως κατανοητό ότι το έργο της
δεν υπολογίστηκε σοβαρά κατά την επιλογή των τομέων που είναι κατάλληλοι για
περαιτέρω επιστημονική έρευνα.
Ωστόσο, παρά την προφανή ταξινόμηση του έργου
της Bailey στο περιθώριο της ακαδημαϊκής βιβλιογραφίας, η γνώμη μου είναι ότι η
Bailey έχει συμβάλει σημαντικά στην ψυχολογική σκέψη παρουσιάζοντας μια
πραγματικά λεπτομερή περιγραφή της δημιουργικής διαδικασίας. Το έργο της
φαίνεται να έχει επιστημονική σημασία ,εάν όχι για άλλο λόγο, έστω γιατί σκιαγραφεί επακριβώς τα
προτεινόμενα σχετικά μέρη που αποτελούν τη βάση μιας τέτοιας περιγραφής. Για να
επιδειχτεί το επίτευγμα της Bailey, αυτή η διατριβή επιχείρησε να αποστάξει την
παρουσίασή της για τη δημιουργικότητα εξάγοντας τις ουσιαστικές αρχές από τις
10.000 σελίδες του έργου της και μετέπειτα οργανώνοντάς τις σε μια εσωτερική
εξήγηση της δημιουργικής διαδικασίας.
Πολλοί σοβαροί ερευνητές μπορεί να απορρίψουν
τις αντιλήψεις της Bailey κατευθείαν. Λίγοι, ίσως, είναι πιθανό να τις δεχτούν
στο σύνολό τους. Αυτό είναι αναμενόμενο, παρόλο που είναι λυπηρό. Ωστόσο, το
συμπέρασμά μου παραμένει, ότι υπάρχει μέσα στο σύνολο του έργου της Bailey μια
εκτενώς λεπτομερής εξήγηση της δημιουργικής διεργασίας και του δυνητικού ρόλου
και της αξίας της. Νομίζω ότι οι σοβαροί ερευνητές που είναι σε θέση να
εξετάσουν το έργο της Bailey διεξοδικά και με ανοιχτό μυαλό θα συμφωνούσαν με
αυτό το συμπέρασμα. Επιπλέον, λόγω της λεπτομερούς δομής του μοντέλου της , οι
ερευνητές μπορεί να το βρουν χρήσιμο ως βασικό σχεδιάγραμμα πάνω στο οποίο άλλα
ψυχολογικά μοντέλα δημιουργικότητας μπορούν να διερευνηθούν ή να συγκριθούν,
ακόμη και αν αυτοί οι ερευνητές διαφωνούν με τα συμπεράσματα της Bailey.
Το σύνολο του έργου της Bailey (1925/1951,
1934/1951, 1936/1962, 1942) εξέτασε πολλαπλές πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ασχολήθηκε άμεσα με τα ακανθώδη ερωτήματα της φύσης της ζωής, της φύσης της
συνείδησης, τα πεδία ύπαρξης, τα πρωτοτυπικά ή αρχετυπικά μοτίβα (νέφος
πραγμάτων προς γνώση και κατανόηση), τη συμμετρία μεταξύ του μακρόκοσμου και
του μικρόκοσμου (όπως επάνω, έτσι και κάτω), και τη λεπτομερή σύσταση του
ανθρώπινου οργανισμού, με εκτενείς εξηγήσεις της σχέσης μεταξύ του φυσικού εγκεφάλου,
του νου και της ψυχής. Με φόντο αυτά, η Bailey εξήγησε τη δημιουργική
διαδικασία με τόση λεπτομέρεια που η οργάνωση των σχολίων της αποκάλυψε σαφείς
θεωρίες που σχετίζονται με το δημιουργική διεργασία. Ισχυριζόταν ότι η
δημιουργικότητα μετατρέπει υπάρχουσες αφηρημένες ιδέες σε συγκεκριμένες μορφές,
επιτρέποντας έτσι στα θεϊκά πρότυπα να κατέλθουν στο φυσικό επίπεδο ως
αποτέλεσμα δημιουργικών σκεπτομορφών που προκύπτουν από τις συντονισμένες
προσπάθειες της ψυχής, του νου και του φυσικού εγκεφάλου.
Η Bailey πίστευε ότι
αυτό συμβαίνει όταν ο νους αποκτά πρόσβαση σε αυτό που η ψυχή ήδη γνωρίζει και στη
συνέχεια μεταδίδει τις πληροφορίες στον φυσικό εγκέφαλο μέσω μιας οδού (αντακαράνα),
την οποία ο καθένας μας πρέπει να κατασκευάσει για τον εαυτό του. Η δημιουργικότητα
υποβοηθάται από την επιμονή, την εστιασμένη προσοχή, την φαντασία, τον διαλογισμό
και την επίκληση ανώτερων ενεργειών. Η δημιουργική διεργασία έχει τους διπλούς
στόχους της υπηρεσίας, μέσω της προώθησης της ανθρώπινης εξέλιξης, και της αυτο-αλλαγής
που παρέχει στην ψυχή ή στον ανώτερο εαυτό καλύτερα σώματα για συνεχιζόμενη
έκφραση στο σωματικό πεδίο.
Τέλος,
η δημιουργική ικανότητα είναι λανθάνουσα μέσα στον ανθρώπινο μηχανισμό και περιμένει
να διεγερθεί, έτσι ώστε όλοι να γίνουν τελικά συνειδητοί δημιουργοί. Ανεξάρτητα
από την εγκυρότητα της εσωτερικής θέσης για τη δημιουργική διεργασία, οι
περισσότεροι συμφωνούν ότι η δημιουργικότητα συμβάλλει πρακτικά στην εξελικτική
ανάπτυξη της ανθρωπότητας. Ως εκ τούτου, μια διευρυμένη κατανόηση της δημιουργικής
διεργασίας μπορεί να βοηθήσει τους ψυχολόγους στην ανάπτυξη μιας επιστήμης με μεθόδους
που θα μπορούσαν να διδαχθούν στους άλλους για να καλλιεργήσουν την ανθρώπινη δημιουργικότητα
και να επηρεάσουν θετικά το μέλλον. Δεδομένης της σημασίας αυτής της
προσπάθειας, δεν θα έπρεπε να ακολουθήσουμε τη συμβουλή του Bugental (2001) ότι η ψυχολογία χρειάζεται να
επεκτείνει την εμβέλειά της και να αναζητά το θεμέλιο των σταθερών αρχών όπου
κι αν βρίσκονται;
Η Alice Bailey παρήγαγε μια εξαιρετική και πολύπλοκη εργασία πάνω στη δημιουργική διεργασία μέσα από μια μακροχρόνια εσωτερική παράδοση. Αυτό το έργο χρειάζεται περαιτέρω επεξήγηση, καθώς το έργο της συνάδει και αποτελεί επέκταση μιας παράδοσης υπερπροσωπικών μοντέλων δημιουργικότητας που είναι ήδη αναγνωρισμένα τουλάχιστον από μια σημαντική υποομάδα μελών της επικρατούσας επιστημονικής γραμμής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου