Ιστολόγιο για τον Νέο Όμιλο των Παγκόσμιων Εξυπηρετητών

     Δ Ι Α Λ Ο Γ Ι Σ Μ Ο Σ 

ΕΠΙΚΚΛΗΣΗ ΣΕΙΡΙΟΥ

ΕΥΘΥΓΡΑΜΜΙΣΗ ΜΕ ΤΗ ΘΕΙΑ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, 
ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΤΟΥ ΝΟΥ, ΤΗΣ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗΣ  

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2025 στις 20.00

πραγματοποιείται –2 φορές το μήνα– βράδυ Τετάρτης 

ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΚΑΙ ΘΕΛΗΣΗ

 

Θέληση από ψυχική άποψη και επιθυμία από την άποψη της προσωπικότητας αποτελούν σημεία πρόσφορα για επεξεργασία. προβάλλει το ουσιαστικό ερώτημα: Υπάρχει τρόπος απελευθέρωσης από την επιθυμία; Ποια η σχέση της με τη θέληση;

Τι επιθυμούμε ως προσωπικότητες;

τι θέλουμε ως ψυχές;

Τι θα απέφερε ο συντονισμός ή η συγχώνευση αυτών των δυο;

Μας λέγουν ότι η επιθυμία συνιστά ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα γιατί το 75% των ανθρώπων είναι πολωμένο στο αστρικό πεδίο. Όμως η πόλωση ούτε συνιστά αυτό καθαυτό το πρόβλημα, ούτε επιτρέπει να το αντιμετωπίσουμε καθώς ως έννοια δεν εμπεριέχει πρακτικές υποδείξεις.

Έτσι δεν εκλαμβάνω ως πρόβλημα την πόλωση, αλλά την ταύτιση με την ύλη του αστρικού πεδίου: αυτό είναι το πρόβλημα για τα 2/3 της ανθρωπότητας. Καθώς ταυτίζεται ή αναζητά την ταυτότητά της στο αστρικό πεδίο, αυτόματα, κάτω από το Νόμο της έλξης υποκινείται από επιθυμία, γιατί οι επιθυμία συνιστά τη φύση αυτού του πεδίου.

Για τη μεταμόρφωση της επιθυμίας σε θέληση λανθασμένα, έχω την υποψία, πιστεύεται ότι χρειάζεται η μετουσίωσή ή ο μετασχηματισμός της, δηλαδή η ανύψωση, όπως λέμε επιθυμίας σε ένα ανώτερο επίπεδο ή ο μετασχηματισμός της έκφρασης της. Αυτό που μεταμορφώνει την επιθυμία σε θέληση είναι η ριζική απελευθέρωση από την ταύτιση ή την ταυτότητα με τη μορφή, δια της οποίας λειτουργεί.

Ο Θ. αναλύοντας τη θέληση, λέει,  πώς η σημασία της θέλησης μόλις τώρα, αρχίζει να γίνεται κατανοητή και προφητεύει ότι η θέληση θα είναι, όπως τώρα είναι η αγάπη, το κύριο σημείο εστίασης-κεντρικό ζήτημα της επερχόμενης νέας θρησκείας.

Τι νόημα έχει να γνωρίζουμε κάτι τέτοιο? Απλώς μας παρέχει υποδείξεις για να χειριστούμε την επιθυμία μας

Η κοινή λογική περιγράφει τη Θέληση του Θεού ως κάτι μακρινό και διαφορετικό από την καθημερινή εμπειρία της θέλησης. Στην πραγματικότητα όμως , όπως μας λέγεται στην εσωτέρα αστρολογία (σ.505, 583-4) η θέληση είναι ο ρυθμιστής που επιτρέπει την ύπαρξη, καθώς εκδηλώνεται με τις τρεις όψεις της:

• θέληση για ύπαρξη. Αναφέρεται στη θέληση που συναρτάται με την όψη ζωή, τη σύνθεση πνεύματος, ψυχής και σώματος που λέει η Μπλαβάτσκι
• θέληση για το καλό. Είναι η η θέληση του ‘σχετίζεσθαι, η αιτία όλων των μορφών σε όλα τα πεδία, αυτό που κρύβεται πίσω από την ίδια τη συνείδηση, λέγεται στη Μυστική Δοξασία (σε.593-Ε.Α.)
• θέληση για γνώση. Έχει να κάνει με τον απώτερο σκοπό της ζωής και την εξελικτική επιστροφή στην πνευματικότητα.

Στο επίπεδο της έκφρασης της ενέργειας της θέλησης μπορούμε να αναγνωρίσουμε τρία επίπεδα, καθώς ο ρυθμιστής αυτός όρος διέπει το σύνολο της δημιουργίας του όντος: την Τριαδική θέληση, την Ψυχική θέληση και τη θέληση της Προσωπικότητας. Αυτά  αντιπροσωπεύουν διαφορετικά σημεία έντασης, που συνηθίζουμε να τα λέμε ‘στάδια’ και ‘επίπεδα’. ΠεριγράφοΥμε με αυτά την εκδίπλωση της ενέργειας της θέλησης, καθώς ακτινοβολείται από την αρχή της ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ ή την πορεία μας καθώς επιστρέφουμε σε αυτήν.

Έχουμε δηλαδή τα δυο τόξα της ανόδου και της καθόδου, το τόξο της καθόδου της πνοής της θέλησης είναι το τόξο της θείας θέλησης.

Οι τρεις τύποι θέλησης που μπορούμε να αναγνωρίσουμε τριαδική, ψυχής και προσωπικότητας είναι εκφράσεις της θέλησης του θεού καθώς εργάζεται προς τα κάτω, από το κοσμικό νοητικό πεδίο στη μορφή στο κοσμικό φυσικό πεδίο (ΕΣ.Α: 583) .

Έτσι η θεία θέληση κατέρχεται ή περιορίζεται, όπως λέγεται  στο ηλιακό μας σύστημα και εκφράζεται στο επίπεδο της Μοναδικής Θέλησης.

Η θέληση λειτουργεί ως έκφραση του Νόμου της Θυσίας σε χρόνο και τόπο. Στο πλαίσιο του πλανητικού μας λόγου η Μοναδική θέληση επιτρέπει την ελεύθερη βούληση του ανθρώπινου βασιλείου σε σχέση με το πώς και πότε το Θείο Σχέδιο θα πραγματωθεί.

Στο ανοδικό τόξο η ανάπτυξη της θέλησης- δηλαδή η συνθετική εκείνη διεργασία ολοκλήρωσης της Θέλησης της Προσωπικότητας και της συγχώνευσης  με τη Θεία θέληση αποτελεί την εστίαση της προετοιμασίας για μύηση και της εκπαίδευσης των μυημένων. 

Ως ανθρώπινες υπάρξεις εκδηλώνουμε:

• τη θέληση για ύπαρξη με επιλογές και βουλήσεις για δημιουργία, καταστροφή της άρνησης ή των περιορισμών σε μια διαδικασία που μας οδηγεί από ατομικό στο κοσμικό και το παγκόσμιο.
• τη θέληση για το καλό με επιλογές και βουλήσεις συνείδησης, επίγνωσης, συμπερίληψης από το κοσμικό στο ατομικό. Φέρνει τη την εκπλήρωση των ορθών ανθρώπινων σχέσεων κι ο Θ. περιγράφοντάς την με ανθρώπινους όρους λέει ότι είναι εκείνο το αίσθημα χαράς ή επίτευξης που καταγράφεται όταν κάποιος άνθρωπος συναντά /βρίσκει την επιθυμία της καρδιάς του.
• τη θέληση για γνώση με επιλογές σχετικές με το πώς ερμηνεύουμε και χρησιμοποιούμε τις εμπειρίες μας, κινούμενοι μεταξύ διαφοροποίησης και σύνθεσης, είναι αυτή που τελικά νικάει το θάνατο (583).

Μπορούμε να αναγνωρίσουμε τη θέληση ως εν-ταση, δυναμική εστιασμένη προθετικότητα.

Η θέληση ενώ προέρχεται από την Ακτίνα 1, λειτουργεί μέσα σε κάθε ιδιαίτερη Ακτίνα έκφρασης της ενέργειας της Θέλησης, καθώς οι τρεις αυτές όψεις της θέλησης ακτινοβολούν διαμέσου των επτά ακτινών. Έτσι έχουμε:

1.    η θέληση για μύηση

2.    η θέληση για ενοποίηση

3.    η θέληση για εξέλιξη

4.    η θέληση  εναρμόνιση

5.    η θέληση για δράση

6.    η θέληση για αιτιότητα

7.    η θέληση για έκφραση

αλλά με όρους ανθρώπινους έχουμε αντίστοιχες επτά διαβαθμίσεις:

1. αυτό που εγκαινιάζει
2. αυτό που είναι η αιτία του οράματος
3. αυτό που μεταμορφώνει τα αισθητηριακά δεδομένα σε γνώση, τη γνώση σε σοφία και τη σοφία σε παντογνωσία
4. αυτό που προκαλεί τη θέληση για φώτιση, η βάση του μπούντι ή της ενοράσεως
5. αυτό που είναι ο κοσμικός σπόρος της απελευθέρωσης
6. αυτό που είναι η αιτία της οικοδόμησης των σκεπτομορφών
7. αυτό που ονομάζεται η αρχή της τελετουργικής τάξης.

Ο Χριστός πρέπει να σημειωθεί ότι κατέδειξε στον εαυτό του και τις τρεις θείες όψεις της θέλησης πριν από 2000 χρόνια και αυτό έχει ελάχιστα γίνει κατανοητό.

Η ανθρωπότητα σα σύνολο είναι ο παγκόσμιος μαθητής.  Κάνει επιλογές, παίρνει αποφάσεις, έχει προθέσεις που βασίζονται στην ελεύθερη βούληση, η οποία απορρέει από το κέντρο της πλανητικής Ζωής. Όταν οι προθέσεις αυτές ευθυγραμμίζονται με το Σχέδιο τότε ενισχύονται.

Όσο η ανθρωπότητα κατανοεί και εφαρμόζει τη Θέληση, τόσο και ο Σκοπός που βρίσκεται πίσω από τη θέληση αποκαλύπτεται.

Η αποκάλυψη του Σκοπού επιτυγχάνεται από τους μαθητές και μυημένους που σχηματίζουν το ΝΟΕΚ, λέει ο Θ. Αλλά αυτοί είναι κάποια εκατομμύρια, όχι ελάχιστα πολύ προχωρημένα όντα, όπως ίσως θέλουμε ν α πιστεύουμε (Ε.Ι:555-6).

Επίσης κάτι ακόμη που σχετίζεται με την πρόθεσή μας για υπηρεσία. Ο σκοπός είναι ευρύτερος του σχεδίου. Δεν είναι μια πρόθεση που πρέπει να υπηρετήσουμε, ούτε ένα σχέδιο για να συμμορφωθούμε με αυτό, αλλά είναι η κατακλυσμιαία ενέργεια της Ζωής που υπόκειται του Σχεδίου και το διατηρεί και παρέχει τις δυνατότητες για την εκδήλωση του.

Ο μυημένος διαφοροποιείται από το μαθητή γιατί ‘γνωρίζει’, όχι θεωρητικά, αυτό που ο τελευταίος  σαμουράι, στην ομώνυμη ταινία, πριν πεθάνει, λέει: «όλα είναι τέλεια».

Μέχρι τότε ο μαθητής με συνεχείς εσωτερικές διαμάχες προσπαθεί να διατηρεί την ευθυγράμμιση με τη Θέληση, προσπαθεί να υπηρετήσει την πρόθεσή του και να συνεργαστεί με το Σχέδιο. Μετά την άμεση  εμπειρία της ίδιας της Ζωής, έστω και στιγμιαία κατά τη δεύτερη μύηση και πιο σταθερά στην τρίτη, όλα αλλάζουν. Γνωρίζει τότε ότι τίποτε από όσα κάνει ή δεν κάνει δεν μπορούν να βλάψουν την εκδίπλωση του σκοπού.

Ο σκοπός ΕΙΝΑΙ. Είναι η ίδια η ζωή. Είναι η ίδια η καρδιά της ύπαρξης του. Μπορεί να χάνει την ευθυγράμμισή του, να αποτυγχάνει στις προθέσεις του, όμως δεν μπορεί να αρνηθεί την εμπειρία του.

Αυτό εκφράζεται με τον καλύτερο τρόπο από το ΝΟΕΚ, με του οποίου το έργο προσπαθούμε να συντονιστούμε και το οποίο φιλοδοξούμε να συνδράμουμε. Ο ΝΟΕΚ, το κέντρο άζνα της πλανητικής ζωής, που σχετίζεται με το ζώδιο του ταύρου και με την τρίτη μύηση, οραματίζεται το σχέδιο σε ύπαρξη στην κορυφή του όρους με την αμετακίνητη βεβαιότητα ότι στην ουσία ΕΙΝΑΙ ο Σκοπός, ενδεδυμένος με αγάπη ή συνείδηση και με καθήκον να εκφράσει αυτή τη διαδικότητα, δηλαδή το σκοπο και την αγάπη, στους τρεις κόσμους της ανθρώπινης προσπάθειας.

Πολλές ομάδες εργάζονται εντός του ΝΟΕΚ. Ο τόνος τους είναι μαθητεία και αγώνας. Μοχθούν, ταυτίζονται με την ανθρωπότητα και νοιώθουν ευθύνη για την εφαρμογή του σχεδίου.

Κάποιες ομάδες κινούνται μεταξύ της απόφασής τους να υπηρετήσουν το σχέδιο και της απελπισίας ή της ψυχρής αναγνώρισης ότι δεν υπάρχει πρόοδος, ότι αποτυγχάνουμε, ότι τα πράγματα δε τελεσφορούν έτσι, κλπ.

Άλλες πάλι ομάδες μέσα στο ευρύ πεδίο του ΝΟΕΚ αποπνέουν μια αύρα χαράς, μια αμετακίνηση θετικότητα, παρά τις εξωτερικές συνθήκες και μια εμμονή σε μακρόχρονη κατάδειξη υπηρεσίας,  χωρίς προσδοκία αναγνώρισης και αποτελεσμάτων.

Δε προσπαθούν να σώσουν τον κόσμο, γιατί γνωρίζουν ότι ο κόσμος είναι σεσωσμένος κι ότι αυτό καταδεικνύεται ως γεγονός από ομάδες και ομίλους , όπως οι ίδιοι. Δε δομούν απλά σκέψεις και δεν προβαίνουν σε δράσεις σωτηρίας για τον πλανήτη, αλλά γίνονται όργανα δια των οποίων μπορεί να επιτευχθεί η ανάσταση των άλλων, ταυτίζονται δηλαδή με την Ιεραρχία, γιατί αυτή δρα έτσι.

Μπορούμε να μάθουμε να αποτελούμε πηγή βοήθειας για τις πρώτες ομάδες και να ταυτιζόμαστε και να επιθυμούμε τη συσχέτιση μας με τη δεύτερες?

Η επικλητική επιθυμία οδηγεί στη θέληση.

Η θέληση εκφράζεται ως ενέργεια (πνεύμα) κι ως ύλη, άφθαρτα και τα δυο, και παράγει κίνηση ή δράση με αντίστοιχα αποτελέσματα. Ας το προσέξουμε αυτό, γιατί όπως το θέτουν και κάποιοι στίχοι από τις Ουπανισάδες:

Αυτό που επιθυμεί ο άνθρωπος, αυτό και υποδεικνύει το πεπρωμένο του

Γιατί εκεί όπου είναι η επιθυμία του , είναι και η θέληση του

Εκεί που είναι η θέλησή του, είναι κι η δράση του

Εκεί που είναι η δράση του, είναι και η ανταπόδοσή του

 

Α. Έξι Kανόνες για το Nοητικό Πεδίο.

Oι δύο παρακάτω κανόνες σχηματίζουν την εσωτερική βάση κάθε διαλογισμού και χρειάζεται να μελετηθούν προσεκτικά αν πρόκειται να επιτευχθούν αποτελέσματα.

 (Πραγματεία επί του Κοσμικού Πυρός: 996)

Θα δοθούν ορισμένοι νόμοι της ομιλίας και για όσους η αντίληψη επαρκεί, θα προκύψει κάτω απ’ την εξωτερική μορφή έκφρασης η σημασία του χρώματος και του ήχου.

KANONAΣ I. Hλιακός Άγγελος αυτοπερισυλλέγεται, δεν διασκορπίζει τη δύναμή του αλλά σε βαθύ διαλογισμό επικοινωνεί με την αντανάκλασή του.

O λευκός μάγος είναι πάντοτε εκείνος ο οποίος δια της συνειδητής ευθυγράμμισης με το Eγώ του, τον “Άγγελό” του, είναι δεκτικός στα σχέδια και τους σκοπούς του και είναι συνεπώς ικανός να δεχθεί την ανώτερη εντύπωση. Πρέπει να θυμόμαστε ότι η λευκή μαγεία εργάζεται από πάνω προς τα κάτω και είναι αποτέλεσμα ηλιακού κραδασμού· η καθοδική ροή της εντυπώνουσας ενέργειας απ’ τον ηλιακό Πίτρι είναι αποτέλεσμα της εσώτερης περισυλλογής του, της απόσυρσης των δυνάμεών του πριν τις εξαποστείλει συγκεντρωμένες στη σκιά του, τον άνθρωπο, καθώς και του σταθερού διαλογισμού του στο σκοπό και το σχέδιο. O ηλιακός αυτός διαλογισμός έχει κυκλική φύση κι ο ενεχόμενος Πίτρι εξαποστέλλει –μέσω της σουτράτμα που διέρχεται από τα σώματα μέχρι ένα σημείο εισόδου στο φυσικό εγκέφαλο– στην “αντανάκλασή” του ρυθμικά ρεύματα ενέργειας, τα οποία αναγνωρίζονται από τον εμπλεκόμενο άνθρωπο σαν οι “ανώτερες παρορμήσεις” του, τα όνειρα και οι εφέσεις του.

KANONAΣ II. Όταν η σκιά ανταποκριθεί, το έργο βαίνει σε βαθύ διαλογισμό. Tο κα-τώτερο φως εκτινάσσεται προς τα πάνω· το μεγαλύτερο φως φωτίζει τους τρεις και το έργο των τεσσάρων προχωρά.

Eδώ το έργο των δύο, του Eγώ στο πεδίο του και του οργάνου του στους τρεις κόσμους, φαίνεται να συνδέεται και να συντονίζεται. Όπως καλά ξέρουμε, η κύρια λειτουργία του διαλογισμού είναι να φέρει το κατώτερο όργανο σε τέτοια κατάσταση δεκτικότητας και κραδασμικής ανταπόκρισης, ώστε το Eγώ ή ηλιακός Άγγελος να μπορεί να το χρησιμοποιήσει και να προκαλέσει ειδικά αποτελέσματα. Όταν οι δύο αυτοί κραδασμοί συντονισθούν και η αλληλεπίδραση είναι ρυθμική, τότε οι δύο διαλογισμοί βαίνουν συγχρονισμένα και το έργο της μαγείας και της δημιουργίας μπορεί να προχωρήσει ανεμπόδιστο…· τότε η δύναμη κυκλοφορεί ελεύθερα μέσω τριών σημείων επικεντρωμένης δραστηριότητας:

• Εκείνο τον κύκλο πετάλων στον εγωϊκό λωτό που επιλέγει ή είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει το Εγώ.
• Tο κέντρο στο φυσικό εγκέφαλο που είναι ενεργό στο διαλογισμό. Aυτό επίσης καθορίζεται απ’ το σημείο του ανθρώπου στην εξέλιξη και τον ιδιαίτερο στόχο κατά νου.
• Tο κέντρο δύναμης που παράγεται από τον άνθρωπο στο κατώτερο νοητικό πεδίο καθώς προχωρά να σχηματίσει την αναγκαία σκεπτομορφή και να παρασύρει σε δραστηριότητα εκείνους τους δομητές που μπορούν ν’ ανταποκριθούν στον κραδασμό που απέστειλε.

Oι τρεις που φωτίζονται από το φως του Eνός είναι τα τρία πρόσωπα της κατώτερης Tριάδας,

το νοητικό σώμα, το αστρικό σώμα και το φυσικό σώμα. 

Aυτοί μαζί με το Φωτίζοντα απαρτίζουν τους αναφερθέντες “Tέσσερις” 

κι έτσι γίνεται φανερή η μικροκοσμική Tετρακτύς.