«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,
ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,
Κείμενο που διαμοιράστηκε
ΠΡOΕΤOΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤOΥ ΧΡΙΣΤOΥ
Ιούνιος 1947
Έχω πολλά να πω εδώ σαν συνέχεια της προηγούμενης επικοινωνίας μου μαζί σας – κι εδώ αναφέρομαι σ’ όλους τους ζηλωτές και μαθητές. Η ευκαιρία είναι τόσο μεγάλη αυτή τη φορά ώστε ζητώ ν’ αντιμετωπίσετε τις επιλογές σας, αφήνοντάς σας ελεύθερους ν’ αποφασίσετε. Όμως ό,τι αποφασίσετε, θα επηρεάσει σαφώς τη δραστηριότητα της υπόλοιπης ζωής σας. Εδώ βρίσκεται η πρόκλησή σας. Όσα έχω να πω έχουν σχετικά απλή φύση – τόσο απλή ώστε μπορεί να σας φανεί κοινότυπη. Όμως όσο πιο απλό είναι το πρόβλημα, τόσο πιο δύσκολο είναι να λυθεί. Η αντίδρασή σας σε ό,τι έχω να πω εξαρτάται απ’ τη φύση της αίσθησής σας των αξιών κι όχι από οποιαδήποτε ικανότητα για δυσνόητους λογισμούς. O μέσος ανθρώπινος ζηλωτής και το νοήμον ανθρώπινο ον έχουν την τάση να τονίζουν την τωρινή πολυπλοκότητα των ανθρώπινων υποθέσεων και γεγονότων· πιστεύουν ότι κατακλύζουν τους ανθρώπους σε κάθε χώρα. Έτσι προσφέρουν – στον εαυτό τους – ένα δικαιολογημένο άλλοθι.
Η έμφαση όσων έχω να πω σχετίζεται με το μήνυμα που έστειλα πρόσφατα σχετικά με την Επιστροφή του Χριστού. Το μήνυμα αυτό μετέφερε τη δική του πρόκληση και τα ερωτήματα που προκάλεσε σε κάθε ειλικρινή ανθρώπινη καρδιά είναι:
1. Πώς μπορώ εγώ προσωπικά να ανταποκριθώ σ’ αυτή την πρόκληση;
2. Τι μπορώ να κάνω ειδικά;
3. Ποια είναι τα βήματα που πρέπει να κάνει κάθε ζηλωτής;
Αυτά τα ερωτήματα σημαίνουν ένα πράγμα για ένα άτομο κι άλλο πράγμα για κάποιο άλλο. Μερικές από τις απαντήσεις μπορεί να προβάλουν καθώς διαβάζετε όσα έχω να πω. Εδώ γράφω για ανθρώπους που είναι μαθητές του Χριστού, αλλά τα λόγια μου μπορούν να μεταδώσουν κάποιο νόημα σε όλους τους ειλικρινείς διανοητές και τους Χριστιανούς πιστούς.
Oι πολυπλοκότητες και οι δυσκολίες της μεταπολεμικής αυτής περιόδου είναι πολύ μεγάλες. Όσο πιο κοντά είναι ο ζηλωτής στην πηγή του πνευματικού φωτός και δύναμης, τόσο πιο δύσκολο είναι το πρόβλημά του και την ίδια στιγμή τόσο πιο διαυγής θα είναι η κατανόησή του για τα γεγονότα. Βλέποντας πέρα από τις λεπτομέρειες του προσκηνίου, που πάντα παίρνουν υπερβολικές διαστάσεις και διαχωριζόμενος απ’ αυτές τις λεπτομέρειες καθώς κατακλύζουν την καθημερινή του ζωή με πολυπλοκότητες και αγωνίες, το πρόβλημα είναι σχετικά απλό κι έχει διπλή φύση.
Πρώτα απ’ όλα ο εξωτερικός φυσικός πόλεμος μόλις τελείωσε· δύο χρόνια είναι μια σύντομη περίοδος από τότε που έπαψαν τα πυρά και καμιά χώρα δεν ανέλαβε απ’ τα φρικτά του αποτελέσματα. Δεν υπάρχει καμιά αληθινή συνάφεια ανάμεσα στα έθνη και καμιά αληθινή κατανόηση. Σήμερα τα Ηνωμένα Έθνη επιτρέπουν τη συγκέντρωση ποσών για τον εξοπλισμό των Σιωνιστών ενάντια στη Μεγάλη Βρετανία, μια συμμαχική και φιλική δύναμη· υπάρχει μια επίσημη προπαγάνδα ενάντια στη Ρωσσία που είναι επίσης μια συμμαχική και φιλική δύναμη. Πουθενά δεν υπάρχει μια αληθινή προσπάθεια (που να προωθείται με σταθερή απόφαση κι ορθό συμβιβασμό) για να φέρει ένα τέλος στις οικονομικές εκείνες συνθήκες που είναι η κύρια αιτία του πολέμου κι ευθύνονται για την αναπαραγωγή του μίσους μεταξύ των εθνών.
Δεύτερο (και πολύ πιο σημαντικό από τη σκοπιά των πνευματικών αξιών, παρότι γίνεται ελάχιστα αντιληπτό), οι Δυνάμεις του Κακού είναι ακόμη ενεργές· μπορεί να έχουν οπισθοχωρήσει, αλλά είναι ακόμη ισχυρές· εργάζονται ακόμη λεπτοφυώς κι αγωνίζονται ακόμη για ένα σταθερότερο άδραγμα· τροφοδοτούν έξυπνα την παγκόσμια αγωνία και την παγκόσμια ανασφάλεια για να δημιουργήσουν ένα άλλο σημείο παγκόσμιας έντασης.
Μέχρις ότου οι δύο αυτές πηγές της παγκόσμιας έντασης αναγνωρισθούν κι αντιμετωπισθούν σωστά, η ζωή του ζηλωτή κι ακόμη περισσότερο του μαθητή είναι εξαιρετικά σκληρή. Μπορεί να ανταπαντήσετε (και σωστά) ότι η ζωή όλων όσων υπέφεραν μέσα απ’ τον πόλεμο, η μοίρα των ανθρώπων που πεινούν και υπομένουν ακόμη τη σφοδρότητα της επίθεσης στην Ευρώπη – των κατοίκων της Μεγάλης Βρετανίας, της Ιταλίας, της Κίνας, της Πολωνίας και των Βαλκανίων, συν της Γερμανίας και της Ιαπωνίας που ευθύνονται για τη δυσχέρεια και είναι όλοι καταποντισμένοι στα αποτελέσματα της επίθεσης της Γερμανίας πάνω στον κόσμο – είναι πέρα από κάθε αντοχή και πρέπει συνεπώς να τις συμμερισθούν όλοι οι ζηλωτές και μαθητές. Aυτό είναι πράγματι αλήθεια. Αλλά οι πιο προχωρημένοι στοχαστές και εργάτες έχουν πολύ περισσότερα να υπομείνουν από τη γενική μοίρα. Αυτοί – αν ανοίξουν την καρδιά και το νου τους – συμμετέχουν όχι μόνο στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η μάζα των ανθρώπων παντού, αλλά έχουν επίσης επίγνωση των άμεσων πνευματικών δυνατοτήτων, του έργου που πρέπει να συμπληρωθεί για να σφραγισθεί “η πύλη του κακού” και των εκπληκτικών και μοναδικών περιστάσεων που αντιμετωπίζουν όσοι αναγνωρίζουν και δέχονται την επικείμενη επιστροφή του Χριστού.
Καθώς ο μαθητής αντιμετωπίζει τα εσώτερα και τα εξωτερικά γεγονότα και δυνατότητες, έχει την τάση να καταγράφει μια αίσθηση πλήρους απογοήτευσης· λαχταρά να βοηθήσει, αλλά δεν ξέρει τι να κάνει· η σύλληψή του των απειλητικών δυσκολιών, η ανάλυση των εφοδίων του κι εκείνων με τους οποίους εργάζεται και η διαύγεια της αντίληψής του ως προς τις δυνάμεις που του αντιτίθενται, τον κάνουν να έχει τη διάθεση να μένει άπρακτος και να λέει: Ποια η χρησιμότητα οποιασδήποτε προσπάθειας που μπορώ να κάνω; Γιατί δεν αφήνω τις δύο δυνάμεις του καλού και του κακού, της Μαύρης Στοάς και της Πνευματικής Ιεραρχίας, να πολεμήσουν μόνες; Γιατί να μην αφήσω την πίεση του εξελικτικού ρεύματος να φέρει τελικά κι επιτέλους την κατάπαυση της μάχης και το θρίαμβο του καλού; Γιατί να επιχειρώ να το κάνω τώρα;
Αυτές είναι φυσικές αντιδράσεις όταν εξετάζεται το τωρινό πεδίο της διαμάχης, η έκδηλη απληστία και οι διεθνείς και φυλετικοί ανταγωνισμοί και τα ιδιοτελή κίνητρα που ελέγχουν τόσες πολλές εθνικές μονάδες, συν η βαριεστημένη απάθεια των μαζών και ιδιαίτερα η αυξανόμενη δυσπιστία κι έλλειψη εμπιστοσύνης ανάμεσα στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Ρωσία – μια κατάσταση για την οποία και οι δύο ομάδες είναι εξίσου υπεύθυνες. Αυτή η κατάσταση που μπορεί να προκαλέσει πόλεμο, υποδαυλίζεται πίσω απ’ τη σκηνή από την πολύ έξυπνη κι έντονα αντικομμουνιστική δύναμη της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας με τα οργανωμένα πολιτικά της σχέδια – σχέδια που αναπτύσσονται ευκρινώς στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σ’ αυτά ο νοήμων διανοητής προσθέτει τις αντιδραστικές δραστηριότητες σε κάθε χώρα και τον αγώνα για πετρέλαιο, που διέπει την πολιτική της Ρωσσίας, των Ηνωμένων Πολιτειών και της Μεγάλης Βρετανίας. Στους παράγοντες αυτούς πρέπει να προστεθεί σήμερα η πάλη μεταξύ Ινδουιστών και Μωαμεθανών για τον έλεγχο της Ινδίας κι ο αγώνας για την Παλαιστίνη – που υποκινείται από τους Σιωνιστές κι όχι από τους Εβραίους σαν σύνολο – ένας αγώνας στον οποίο οι Σιωνιστές εμπόδισαν τους εκτοπισμένους Εβραίους (μόνο το 20% του συνόλου) να ανακαλύψουν πόσο καλοδεχούμενοι είναι σε πολλές χώρες σ’ ολόκληρο τον κόσμο· ένας αγώνας που έχει πίσω του την απληστία κι όχι την αγάπη για την Παλαιστίνη κι ο οποίος διέπεται απ’ τα οικονομικά συμφέροντα κι όχι απ’ το ανθρωπιστικό πνεύμα το οποίο ισχυρίζονται οι Σιωνιστές και το οποίο θα τους ανάγκαζε να δεχθούν τις προσφορές που έγιναν από τη Μεγάλη Βρετανία, τον Καναδά, τη Χιλή, το Βέλγιο και πολλές άλλες χώρες.
Αυτοί οι παράγοντες, όταν γίνουν αντιληπτοί απ’ τους σκεπτόμενους άνδρες και γυναίκες, προκαλούν μια βαθιά αποθάρρυνση και μια αίσθηση ματαιότητας κι απελπισίας. Αντίθετα πρέπει ν’ αντιμετωπίζονται με θάρρος, αλήθεια και κατανόηση καθώς και με προθυμία να μιλήσουν με γεγονότα, με απλότητα κι αγάπη σε μια προσπάθεια να εκθέσουν την αλήθεια και να διευκρινίσουν τα προβλήματα που πρέπει να λυθούν. Oι αντιτιθέμενες δυνάμεις του περιχαρακωμένου κακού πρέπει να κατατροπωθούν προτού μπορέσει Αυτός που περιμένουν όλοι οι άνθρωποι, ο Χριστός, να έρθει.
Η γνώση ότι είναι έτοιμος κι ανυπομονεί να εμφανισθεί δημόσια στην αγαπημένη Του ανθρωπότητα προσθέτει απλώς στην αίσθηση της γενικής ματαιότητας και προβάλλει άλλο ένα πολύ ζωτικό ερώτημα: Για ποια χρονική περίοδο πρέπει να υπομένουμε, να μοχθούμε και ν’ αγωνιζόμαστε; Η απάντηση είναι σαφής· θα έρθει σίγουρα όταν αποκατασταθεί ένα μέτρο ειρήνης, όταν η αρχή του μερισμού θα βρίσκεται τουλάχιστον σε διαδικασία ελέγχου των οικονομικών υποθέσεων κι όταν οι εκκλησίες θα έχουν αρχίσει να καθαρίζουν τον οίκο τους. Τότε μπορεί και θα έρθει· τότε το Βασίλειο του Θεού θα αναγνωρίζεται δημόσια και δε θα είναι πλέον ένα ονειρικό ή ιδεατό γεγονός.
Oι ζηλωτές τείνουν να ρωτούν γιατί δεν έρχεται ο Χριστός – με τις πομπές και τελετές που αποδίδουν οι εκκλησίες στο γεγονός – και με τον ερχομό Του να καταδείξει τη θεία Του δύναμη, ν’ αποδείξει πειστικά την εξουσία και την ισχύ του Θεού κι έτσι να τερματίσει τον κύκλο της αγωνίας και της δυστυχίας. Οι απαντήσεις σ’ αυτό είναι πολλές. Πρέπει να θυμάστε ότι ο κύριος σκοπός του Χριστού δεν είναι να επιδείξει δύναμη, αλλά να δημοσιοποιήσει το ήδη υπαρκτό Βασίλειο του Θεού. Επίσης όταν ήρθε πριν δεν αναγνωρίσθηκε και υπάρχει καμιά εγγύηση ότι αυτή τη φορά θα είναι διαφορετικά; Μπορεί να ρωτήσετε γιατί δε θ’ αναγνωρισθεί; Επειδή τα μάτια των ανθρώπων είναι τυφλωμένα από τα δάκρυα του αυτοοικτιρμού κι όχι της μετάνοιας· επειδή οι καρδιές των ανθρώπων είναι ακόμη διεφθαρμένες απ’ την ιδιοτέλεια που δε θεράπευσε η αγωνία του πολέμου· επειδή τα πρότυπα αξιών είναι τα ίδια με της διεφθαρμένης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που είδε την πρώτη Του εμφάνιση, μόνο που εκείνη την εποχή τα πρότυπα ήταν τοπικά κι όχι παγκόσμια· επειδή εκείνοι που θα μπορούσαν να Τον αναγνωρίσουν κι ελπίζουν και λαχταρούν την επιστροφή Του δεν είναι πρόθυμοι να κάνουν τις αναγκαίες θυσίες κι έτσι να εξασφαλίσουν την επιτυχία της έλευσής Του.
Ένας άλλος παράγοντας που αντιστρατεύεται την αναγνώρισή Του και που πιθανόν να σας εκπλήξει, είναι το γεγονός ότι σήμερα υπάρχουν τόσοι πολλοί εξαιρετικά καλοί άνθρωποι στον κόσμο, τόσοι πολλοί ανιδιοτελείς εργάτες και μαθητές και τόσοι πολλοί αληθινά άγιοι άνθρωποι, ώστε ο πνευματικός συναγωνισμός θ’ απαιτούσε από μέρους Του ένα βαθμό αγιότητας που θα εκμηδένιζε την οικειοποίηση ενός φυσικού σώματος μιας ολκής που θα Του επέτρεπε να εκδηλωθεί μεταξύ των ανθρώπων. Αυτό δε συνέβαινε πριν δύο χιλιάδες χρόνια· συμβαίνει όμως σήμερα, επειδή είναι τόσο μεγάλη η ανθρώπινη πρόοδος και η επιτυχία της εξελικτικής διαδικασίας. Για να μπορέσει να βαδίσει σήμερα ανάμεσα στους ανθρώπους απαιτείται ένας κόσμος που θα περιέχει αρκετούς αποτελεσματικούς εργάτες και πνευματικά σκεπτόμενους ανθρώπους που θα αλλάξουν την ατμόσφαιρα του πλανήτη μας· τότε και μόνο τότε μπορεί και θα έρθει ο Χριστός. Ωστόσο δε σας παρουσιάζω κάτι που είναι ανέφικτο.
O σύγχρονος εσωτερισμός και η επιτυχία της επιστημονικής, πνευματικής ζωής αναγνωρίζονται τόσο πλατιά, ώστε η συνείδηση των ανθρώπων παντού έχει επηρεασθεί βαθιά· αυτό θα αυξάνει καθώς θα διαδίδεται μεταξύ των ανθρώπων η ελπίδα της έλευσής Του και η προετοιμασία γι’ αυτή. Η κατάσταση δεν υποδεικνύει κάποια θεία απογοήτευση (της οποίας εκείνη των παγκόσμιων μαθητών θα ήταν αντανάκλαση), ούτε υποδεικνύει κάποια ανικανότητα να εμφανισθεί. Υποδεικνύει μάλλον το θαύμα της θειότητας στον άνθρωπο και την επιτυχία του θείου σχεδίου για τον άνθρωπο. Όμως η θειότητα περιμένει την έκφραση της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου.
Μια άλλη απάντηση είναι ότι όταν έρθει ο Χριστός απ’ τον Τόπο της Δύναμης, φέρνοντας μαζί Του τους μαθητές Του, τους Διδασκάλους της Σοφίας, αυτός ο Τόπος της Αγάπης και της Δύναμης θα εγκατασταθεί στη γη και θ’ αναγνωρισθεί δημόσια· τα αποτελέσματα αυτής της εμφάνισης κι αυτής της αναγνώρισης θα είναι τρομακτικά και θα προκαλέσουν μια εξίσου τρομακτική επίθεση και προσπάθεια από τις Δυνάμεις του Κακού – εκτός κι αν η ίδια η ανθρωπότητα σφραγίσει πρώτα “την πύλη του κακού”. Αυτό πρέπει να γίνει με την εδραίωση ορθών ανθρώπινων σχέσεων.
Μια άλλη απάντηση στην οποία θα σας ζητούσα να στοχασθείτε, είναι ότι ο Χριστός και η πνευματική Ιεραρχία δεν παρεμβαίνουν ποτέ – αδιάφορο ποιο μπορεί να είναι το κίνητρο – πάνω στο θείο δικαίωμα της ανθρωπότητας να επιτύχει την απελευθέρωση πολεμώντας για την ελευθερία ατομικά, εθνικά και διεθνώς. Όταν η αληθινή ελευθερία θα καλύπτει τη γη, θα δούμε το τέλος της τυραννίας, πολιτικά και θρησκευτικά. Δεν αναφέρομαι εδώ στη σύγχρονη δημοκρατία που προς το παρόν είναι μια φιλοσοφία ευσεβούς πόθου, αλλά σ’ εκείνη την πολιτική κατάσταση όπου θα κυβερνούν οι ίδιοι οι λαοί· αυτοί οι λαοί δε θ’ ανέχονται καμιά αυθεντία στην εκκλησία ή τον ολοκληρωτισμό οποιουδήποτε πολιτικού συστήματος ή κυβέρνησης· δε θα δέχονται ούτε θα επιτρέπουν να κυβερνά οποιοδήποτε σώμα ανθρώπων που θ’ αναλαμβάνει να τους πει τι πρέπει να πιστεύουν για να σωθούν, ή ποια κυβέρνηση πρέπει να δεχθούν. Δε λέω ότι οι επιθυμητοί αυτοί στόχοι πρέπει να είναι εκπληρωμένα γεγονότα στη γη πριν έρθει ο Χριστός. Λέω ότι αυτή η στάση προς τη θρησκεία και την πολιτική πρέπει να είναι γενικά αποδεκτή σαν αναγκαία για όλους τους ανθρώπους κι ότι πρέπει να έχουν γίνει επιτυχή βήματα προς την κατεύθυνση των ορθών ανθρώπινων σχέσεων.
Αυτά είναι τα πράγματα στα οποία ο νέος όμιλος υπηρετών του κόσμου, οι μαθητές, οι ζηλωτές και οι άνθρωποι καλής θέλησης παντού πρέπει να πιστεύουν και να διδάσκουν σε προετοιμασία για τον ερχομό Του.
(Αλίκη Μπέιλη, Eξωτερίκευση της Ιεραρχίας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου