«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,
ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,
Κείμενο που διαμοιράστηκε
Δεν υπάρχει λοιπόν τίποτε για να εξουδετερώσει την αίσθηση της απογοήτευσης (που αναμφισβήτητα είναι παρούσα και βασίζεται σε πραγματικές συνθήκες) πέρα από την αποδοχή και την ανάπτυξη μιας κατάστασης του νου που θα βασίζεται στην πίστη της αλήθειας των ιστορικών αρχείων τα οποία μαρτυρούν πολλές ελεύσεις σε κρίσιμες στιγμές των ανθρώπινων υποθέσεων και πολλούς παγκόσμιους Σωτήρες – απ’ τους Oποίους ο Χριστός ήταν ο μέγιστος. Η ορθή κι εποικοδομητική στάση πρέπει να βασίζεται επίσης στην έμφυτη αναγνώριση της ύπαρξης του Χριστού και της Παρουσίας Του μαζί μας όλες τις εποχές· πρέπει να θεμελιώνεται στη γνώση ότι ο πόλεμος – με όλους τους ανείπωτους τρόμους, τις σκληρότητες και τις κατακλυσμικές καταστροφές του – δεν ήταν παρά το σάρωθρο του Πατρός όλων, που σαρώνει όλα τα εμπόδια απ’ την ατραπό του επιστρέφοντος Υιού Tου. Θα ήταν σχεδόν αδύνατο να προετοιμασθούμε για τον ερχομό με τις προπολεμικές συνθήκες. Πάνω σ’ αυτά τα γεγονότα ο νέος όμιλος υπηρετών του κόσμου πρέπει σήμερα να πάρει τη θέση του. Πρέπει ν’ αναγνωρίσει τους παρεμποδιστικούς παράγοντες, αλλά πρέπει επίσης ν’ αρνηθεί να απογοητευθεί απ’ αυτούς· πρέπει να γνωρίζει τα εμπόδια (πολλά απ’ αυτά είναι οικονομικά και βασίζονται στην υλική απληστία) και μετά να επιδείξει μια τέτοια επιδεξιότητα στη δράση κι ένα τέτοιο επιχειρηματικό δαιμόνιο, ώστε να υπερνικηθούν αυτά τα εμπόδια· πρέπει να βαδίσει με καθαρά μάτια μέσα από τις παγκόσμιες δυσκολίες και – κρατώντας τον πεντάκτινο αστέρα Του μπροστά του – να περάσει άθικτος και με επιτυχία διαμέσου όλων των παραγόντων της απογοήτευσης....
Θα ασχοληθώ εδώ μόνο με δύο παράγοντες που ρυθμίζουν την τωρινή ευκαιρία· αυτοί μπορεί να θεωρηθούν ότι παρεμποδίζουν τόσο ολοκληρωτικά, ώστε αν δεν απομακρυνθούν θα υπάρξει μια μεγάλη καθυστέρηση προτού μπορέσει ο Χριστός να επιστρέψει. Αυτοί είναι:
1. Η αδράνεια του μέσου ζηλωτή ή του πνευματικά σκεπτόμενου ανθρώπου.
2. Η έλλειψη χρήματος για το έργο της προετοιμασίας.
Και τα δύο αυτά εμπόδια βασίζονται ουσιαστικά στο ίδιο πράγμα: τον υλισμό – το ένα στον υλισμό της φυσικής προσπάθειας και το άλλο σ’ εκείνον της παγκόσμιας στάσης.
Ας διατηρούμε αυτά τα θέματα απλά και στο επίπεδο όπου εργάζονται και σκέφτονται σήμερα οι περισσότεροι άνθρωποι· ας είμαστε έντονα πρακτικοί κι ας αναγκάσουμε τον εαυτό μας να δει τις συνθήκες όπως είναι, φτάνοντας έτσι σε μια καλύτερη γνώση του εαυτού μας και των κινήτρων μας.
1. Η Αδράνεια του Μέσου Πνευματικά Σκεπτόμενου Ανθρώπου.
O μέσος ζηλωτής, ο άνθρωπος καλής θέλησης, ή ο μαθητής έχει σταθερή επίγνωση της πρόκλησης των καιρών και της ευκαιρίας που μπορούν να προσφέρουν τα πνευματικά συμβάντα. Η επιθυμία να κάνει το καλό και να εκπληρώσει τους πνευματικούς στόχους βασανίζει διαρκώς τη συνείδησή του. Κανένας που αγαπά το συνάνθρωπό του, που έχει το όνειρο να δει το Βασίλειο του Θεού να υλοποιείται στη γη, ή έχει συνείδηση της αφύπνισης των μαζών – όσο αργή κι αν είναι – στις ανώτερες πνευματικές αξίες, δεν μπορεί να είναι ικανοποιημένος. Αντιλαμβάνεται πως ό,τι συνεισφέρει για να βοηθήσει τους επιθυμητούς αυτούς σκοπούς είναι πράγματι λίγο. Γνωρίζει ότι η πνευματική του ζωή είναι δευτερεύον ζήτημα· είναι κάτι που κρατά προσεκτικά για τον εαυτό του και συχνά φοβάται να το αναφέρει στους κοντινούς και τους αγαπητούς του· προσπαθεί να συνταιριάξει τις πνευματικές του προσπάθειες με τη συνηθισμένη εξωτερική ζωή του, αγωνιζόμενος να βρει χρόνο και ευκαιρία γι’ αυτή με ένα γλυκό, ασήμαντο κι ακίνδυνο τρόπο. Βρίσκει ότι είναι αβοήθητος μπροστά στο έργο της οργάνωσης και της διευθέτησης των υποθέσεών του, έτσι ώστε να μπορέσει να κυριαρχήσει ο πνευματικός τρόπος ζωής· ψάχνει άλλοθι για τον εαυτό του και τελικά δικαιολογείται με τόση επιτυχία ώστε καταλήγει να αποφασίσει πως κάνει το καλύτερο που μπορεί να γίνει στις δεδομένες περιστάσεις. Η αλήθεια είναι ότι κάνει τόσα λίγα ώστε πιθανόν να αφιερώνει μια ώρα (ή ίσως δύο) από τις είκοσι τέσσερις για το έργο του Διδασκάλου· κρύβεται πίσω από το άλλοθι ότι οι οικογενειακές υποχρεώσεις τον εμποδίζουν να κάνει περισσότερα και δεν αντιλαμβάνεται ότι – με δεδομένη διακριτικότητα κι αγαπητική κατανόηση – το οικογενειακό του περιβάλλον μπορεί και πρέπει να είναι το πεδίο στο οποίο θριαμβεύει· λησμονεί ότι δεν υπάρχουν περιστάσεις στις οποίες μπορεί να ηττηθεί το πνεύμα του ανθρώπου ή στις οποίες ο ζηλωτής δεν μπορεί να διαλογισθεί, να σκεφθεί, να μιλήσει και να προετοιμάσει το δρόμο για τον ερχομό του Χριστού, εφόσον ενδιαφέρεται αρκετά και γνωρίζει την έννοια της θυσίας και της σιωπής. Oι περιστάσεις και το περιβάλλον δεν προσφέρουν κανένα αληθινό εμπόδιο για την πνευματική ζωή.
Ίσως κρύβεται πίσω από το άλλοθι της κακής υγείας και συχνά πίσω από μια φανταστική ασθένεια. Αφιερώνει τόσο χρόνο στη φροντίδα του εαυτού του, ώστε οι ώρες που θα μπορούσαν να δοθούν στο έργο του Διδασκάλου περικόπτονται άμεσα και σοβαρά· είναι τόσο απασχολημένος νιώθοντας άρρωστος, ή φροντίζοντας ένα κρυολόγημα, ή με φανταστικά καρδιακά προβλήματα, ώστε η “σωματική του συνείδηση” αναπτύσσεται σταθερά μέχρι τελικά να κυριαρχήσει στη ζωή του· τότε είναι πολύ αργά να κάνει οτιδήποτε. Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα σε άτομα που έφτασαν στο πεντηκοστό έτος τους και πάνω· τότε το πρόβλημα είναι κυρίως στις γυναίκες. Είναι ένα άλλοθι που δεν είναι δύσκολο να χρησιμοποιηθεί γιατί πολλοί νιώθουν κουρασμένοι και φιλάσθενοι κι αυτό με την πάροδο των χρόνων τείνει να χειροτερεύσει. Η μόνη θεραπεία γι’ αυτή την υφέρπουσα αδράνεια είναι να αγνοήσετε το σώμα και να χαρείτε τη ζωντάνια της υπηρεσίας. Αυτή οδηγεί σε μακρύτερη ζωή. Δεν αναφέρομαι εδώ σε συγκεκριμένη ασθένεια ή σε σοβαρά φυσικά μειονεκτήματα· σ’ αυτά πρέπει να δοθεί σωστή φροντίδα και προσοχή· αναφέρομαι στους χιλιάδες ασθενικούς άνδρες και γυναίκες που είναι απορροφημένοι στη φροντίδα του εαυτού τους κι έτσι ξοδεύουν ώρες από το χρόνο που θα μπορούσε να δοθεί στην υπηρεσία της ανθρωπότητας. Ζητώ από εκείνους που θέλουν να βαδίσουν την Ατραπό της Μαθητείας να αποδεσμεύσουν τις πολλές εκείνες ώρες που ξοδεύονται σε άσκοπη φροντίδα του εαυτού τους στην υπηρεσία της Ιεραρχίας.
Ένα άλλο άλλοθι που οδηγεί στην αδράνεια είναι ο φόβος που έχουν οι άνθρωποι να μιλήσουν σε άλλους για τα πράγματα του Βασιλείου του Θεού· φοβούνται μήπως απορριφθούν ή χαρακτηρισθούν ιδιόρρυθμοι ή ενοχλητικοί. Επομένως παραμένουν σιωπηλοί, χάνουν την ευκαιρία και δεν ανακαλύπτουν ποτέ πόσο έτοιμοι είναι οι άνθρωποι να συζητήσουν για τις πραγματικότητες, για την άνεση και την ελπίδα που μπορεί να φέρει η σκέψη της επιστροφής του Χριστού, ή για το μερισμό του πνευματικού φωτός. Αυτό είναι ουσιαστικά μια μορφή πνευματικής δειλίας, αλλά είναι τόσο διαδεδομένη ώστε είναι υπεύθυνη για την απώλεια εκατομμυρίων ωρών παγκόσμιας υπηρεσίας.
Υπάρχουν κι άλλα άλλοθι, αδελφέ μου, αλλά τα τρία που αναφέρθηκαν παραπάνω είναι τα πιο κοινά· η αποδέσμευση της πλειονότητας των ζηλωτών απ’ αυτές τις παρεμποδιστικές συνθήκες θα έφερνε στην υπηρεσία του Χριστού (για να χρησιμοποιήσω τη γλώσσα της εργατικής ένωσης) τόσες πολλές ανθρωπο-ώρες και τόση υπερωριακή προσπάθεια, ώστε το έργο εκείνων που δε δέχονται άλλοθι θα είχε ελαφρυνθεί πολύ κι ο ερχομός του Χριστού θα ήταν πολύ πιο κοντά απ’ ό,τι είναι σήμερα. Αυτό που ονομάζουμε αδράνεια δεν είναι μόνο ψυχολογικό σε φύση. Εμπλέκονται ποιότητες της ύλης ή της καθαυτής ουσίας. Η αδράνεια είναι η βραδύτερη και κατώτερη όψη της υλικής ουσίας και στην Ανατολική φιλοσοφία καλείται ποιότητα του τάμας. Πρέπει να μετουσιωθεί σε μια ανώτερη ποιότητα, εκείνη της δραστηριότητας ή (για να της δώσουμε τον τεχνικό της όρο) της ρατζασικής ποιότητάς της κι αυτή οδηγεί αργότερα στην ύψιστη ποιότητα του ρυθμού ή σάττβα. Δε σας καλώ στο ρυθμό της ζωής υπό τον οποίο λειτουργεί ο Χριστός και η Πνευματική Ιεραρχία και ο οποίος δονείται σε αρμονία με την ανθρώπινη ανάγκη και την ιεραρχική ανταπόκριση. Όμως σας καλώ να επιδείξετε την ποιότητα της δραστηριότητας και ν’ αρνηθείτε να κρυφθείτε πίσω από άλλοθι. Είναι ουσιαστικό ν’ αναγνωρίσουν όλοι οι ζηλωτές ότι στη θέση που βρίσκονται τώρα, ανάμεσα στους ανθρώπους που είναι οι καρμικοί σύντροφοί τους και με το ψυχολογικό και το φυσικό εξοπλισμό με τον οποίο είναι προικισμένοι, μπορούν και πρέπει να εργασθούν. ...
Προς το παρόν υπάρχουν τρεις μεγάλες δραστηριότητες που συνεχίζονται:
Πρώτο, η δραστηριότητα που γίνεται αισθητή στο “κέντρο όπου η θέληση του Θεού είναι γνωστή”, εκείνη η θέληση-για-το-καλό που προώθησε όλη τη δημιουργία σε μεγαλύτερη δόξα και σε σταθερά βαθυνόμενη, νοήμονα ανταπόκριση· αυτή προσπαθεί σήμερα να φέρει δημιουργικά τη νέα παγκόσμια τάξη, την τάξη του Βασιλείου του Θεού υπό τη φυσική επίβλεψη του Χριστού. Αυτή μπορεί να θεωρηθεί σαν η εξωτερίκευση της πνευματικής Ιεραρχίας του πλανήτη μας. Η επιστροφή του Χριστού σε ορατή δραστηριότητα θα είναι το σημάδι και το σύμβολό της.
Δεύτερο, η κρίσιμη δραστηριότητα που ρυθμίζει την πνευματική Ιεραρχία από τον ίδιο τον Χριστό μέχρι τον κατώτατο ζηλωτή που βρίσκεται στην περιφέρεια αυτού του κέντρου όπου δρα πλήρως η αγάπη του Θεού. Εκεί γίνεται πλήρως αντιληπτό ότι (με τα λόγια του Απ. Παύλου) “πάσα η κτίσις συστενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν… την αποκάλυψιν των υιών του Θεού απεκδέχεται”. Γι’ αυτή την εκδήλωση ετοιμάζονται τώρα “οι Υιοί του Θεού που είναι Υιοί των Ανθρώπων”· γι’ αυτή την έλευση σε εξωτερική ενεργό υπηρεσία εισέρχονται ήδη – ένας-ένας – σε εξωτερική δραστηριότητα πάνω στο φυσικό πεδίο. Δεν αναγνωρίζονται γι’ αυτό που είναι, αλλά ασχολούνται με “τα του Πατρός” επιδεικνύοντας καλή θέληση, ζητώντας να διευρύνουν τον ορίζοντα της ανθρωπότητας κι έτσι να προετοιμάσουν το δρόμο για τον Έναν που υπηρετούν, τον Χριστό, το Διδάσκαλο όλων των Διδασκάλων κι επίσης Δάσκαλο αγγέλων και ανθρώπων.
Τρίτο, υπάρχει η ίδια η ανθρωπότητα, “το κέντρο που ονομάζουμε φυλή των ανθρώπων” – ένα κέντρο που προς το παρόν είναι γεμάτο χάος, αναταραχή και σύγχυση, μια ανθρωπότητα γεμάτη πόνο, σύγχυση, ταραχή, έχοντας όμως νοητικά επίγνωση απεριόριστων δυνατοτήτων, μαχόμενη συναισθηματικά για εκείνο το σχέδιο που της φαίνεται καλύτερο, αλλά χωρίς καμιά αίσθηση συνοχής ή κάποια αντίληψη ότι πρέπει να υπάρχει ένας κόσμος για τη μία ανθρωπότητα. Απλώς επιθυμούν συναισθηματική ειρήνη, ασφάλεια για να ζουν και να εργάζονται κι ένα όραμα του μέλλοντος που θα ικανοποιεί κάποια στοιχειώδη αίσθηση θείας εμμονής. Είναι φυσικά άρρωστοι, στερημένοι στο μεγαλύτερο μέρος από τα ουσιώδη για μια κανονική πλήρη ζωή, τσακισμένοι από την αίσθηση της οικονομικής ανασφάλειας και – συνειδητά ή ασυνείδητα – επικαλούνται τον Πατέρα όλων για το δικό τους όφελος και του υπόλοιπου κόσμου.
Η λύση είναι η επιστροφή του Χριστού. Αυτή είναι η εξακριβωμένη θέληση του Θεού· είναι η επιθυμία του ίδιου του Χριστού και των μαθητών Του, των Διδασκάλων της Σοφίας· είναι το μη αντιληπτό αίτημα των ανθρώπων σε κάθε χώρα. Όπου υπάρχει ενοποίηση σκοπού, πνευματικής πρόθεσης κι αντιληπτής ανάγκης, τότε υπάρχει μόνο ένα πράγμα που μπορεί να αναχαιτίσει αυτή την επιστροφή κι αυτό είναι η αποτυχία του ανθρώπινου γένους να προετοιμάσει τη σκηνή για το εκπληκτικό αυτό γεγονός, να καθαρίσει το δρόμο, να εξοικειώσει τους ανθρώπους με την ιδέα και να φέρει το απαιτούμενο μέτρο ειρήνης στη Γη – μια ειρήνη που θα βασίζεται στις ορθές ανθρώπινες σχέσεις.
(Η Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου