ΝΟΜΟΣ VI
Όταν οι δομητικές ενέργειες της ψυχής είναι ενεργές στο σώμα, τότε υπάρχει υγεία, καθαρή αλληλεπίδραση και ορθή δραστηριότητα. Όταν δομητές είναι οι σεληνιακοί κύριοι κι εκείνοι που εργάζονται υπό τον έλεγχο της σελήνης και την προσταγή του κατώτερου προσωπικού εαυτού, τότε έχετε ασθένεια, κακή υγεία και θάνατο.
Αυτός είναι ένας πολύ ενδιαφέρων νόμος, επειδή ασχολείται βασικά με αίτια, κυρίως με αίτια πάνω στα οποία το μέσο πρόσωπο δεν έχει κανένα συνειδητό έλεγχο κι επειδή δίνει αποκρυφιστικά μια μικρογραφία ή μικροκοσμική εικόνα της παγκόσμιας ή μακροκοσμικής κατάστασης. Ασχολείται με ολόκληρο το πρόβλημα του κακού, ή του πόνου και της οδύνης (των μεγάλων μυστηρίων του μικρού μας πλανήτη) σε λίγες προτάσεις, αλλά είναι προτάσεις που μεταδίδουν μεγάλες έννοιες. Η καθαυτή απλότητα του μεγάλου αυτού φυσικού νόμου κρύβει τις μακρόπνοες σημασίες της κανονικής του λειτουργίας. Λέει με μεγάλη απλότητα τα ακόλουθα πράγματα τα οποία απαριθμώ, επειδή η διαίρεση μιας παραγράφου στις σαφείς και απλές δηλώσεις της είναι ένας καλός τρόπος για την καλύτερη κατανόηση:
2. Η ψυχή είναι ο δομητής της μορφής, η εποικοδομητική δύναμη στην εκδήλωση.
3. Αυτό αληθεύει τόσο για το μικρόκοσμο όσο και για το μακρόκοσμο.
4. Τα αποτελέσματα είναι ακεραιότητα, ορθή σχέση κι ορθή δραστηριότητα.
5. Όταν η ψυχή δεν ελέγχει και συνεπώς ελέγχοντες παράγοντες είναι οι δυνάμεις της μορφικής φύσης, θα υπάρχει κακή υγεία.
6. Οι δομητές της μορφής είναι οι “σεληνιακοί κύριοι”, το φυσικό, αστρικό και νοητικό στοιχειακό.
7. Αυτά στην τριπλή τους ολότητα αποτελούν την προσωπικότητα.
8. Είναι αποκρυφιστικά υπό τη διεύθυνση της σελήνης, του συμβόλου της μορφής, που συχνά καλείται “μητέρα της μορφής”.
9. Η εκπόρευση που έρχεται από τη σελήνη περιέχει τα σπέρματα του θανάτου και της ασθένειας, γιατί η σελήνη είναι ένας “νεκρός πλανήτης”.
Όπως βλέπετε, όλα επιστρέφουν πάλι στην πηγή της κύριας ενέργειας που ελέγχει το σώμα. Μολονότι η ψυχή είναι η πηγή όλης της ζωής και της συνείδησης, ό,τι κάνει η ψυχή επί αιώνες είναι να διατηρεί τη ζωή και τη συνείδηση στη μορφή, ωσότου φτάσει το στάδιο εξέλιξης όπου θ’ αποβεί ένα χρήσιμο και κατάλληλο όργανο (και θα αποβαίνει όλο και περισσότερο) για να το χρησιμοποιήσει η ψυχή σαν μέσον έκφρασης και υπηρεσίας. Το κάρμα καθορίζει τότε την ποιότητα και τη φύση του φυσικού σώματος. Μπορεί να είναι υγιές εφόσον δεν έγινε κατάχρησή του στην ιδιαίτερη ζωή ή ζωές που ρυθμίζουν μια ιδιαίτερη ενσάρκωση, ή φιλάσθενο επειδή πληρώνει το τίμημα του λάθους. Η καλή υγεία δεν εξαρτάται αναγκαστικά απ’ τη συνειδητή ψυχική επαφή. Αυτή μπορεί και πράγματι προκαλεί καλή υγεία, αλλά εξαρτάται επίσης στην πλειονότητα των κοινών περιπτώσεων απ’ τη ζωή και τις προθέσεις της προσωπικότητας – στην παρούσα ζωή και σε προηγούμενες ζωές· μόνο όταν η θέληση της προσωπικότητας στραφεί στην πνευματική βελτίωση και σε μια καθαρότερη και αγνότερη ζωή, μπορεί η ψυχή να αποτελέσει πραγματική βοήθεια.
Αυτός ο νόμος περιλαμβάνει επίσης τις συνέπειες της βασικής εκείνης σχέσης που καθιστά την τριπλή μορφή του ανθρώπου ένα ακέραιο μέρος του μακροκοσμικού όλου. Όλες οι μορφές όλων των βασιλείων δομούνται απ’ τους σεληνιακούς κυρίους υπό την παρόρμηση που εκπορεύεται απ’ τον πλανητικό Λόγο ο Οποίος εργάζεται σε συνεργασία με το Πνεύμα της Γης – το άθροισμα όλων των σεληνιακών κυρίων και των τριών τύπων ενεργοποιημένης ουσίας που χρησιμεύει για τη δημιουργία του φυσικού, αστρικού και νοητικού σώματος. Η σχέση του πλανητικού Λόγου με το Πνεύμα της Γης (σχέση ενός ανελικτικού Όντος με μια ενελικτική οντότητα) είναι μια αντανάκλαση (παραμορφωμένη και κάτω από την επιρροή της γοητείας) στους τρεις κόσμους της σχέσης της ψυχής με το στοιχειακό της προσωπικότητας. Είναι πολύ χρήσιμο για το θεραπευτή να αντιληφθεί ότι κατά το χειρισμό της ασθένειας χειρίζεται στην πραγματικότητα ενελικτικές ζωές και επιχειρεί να εργασθεί με στοιχειακά. Η φυσική τάση των στοιχειακών αυτών ζωών που όλες τους βρίσκονται στο ενελικτικό τόξο, είναι να παρεμποδίσουν και να ματαιώσουν τις προσπάθειές του και τις προσπάθειες της ψυχής κι αυτό – γι’ αυτές – είναι ο τρόπος της εξέλιξής τους· είναι αυτό που τελικά θα τις φέρει στο ανελικτικό τόξο.
Όταν έλθει ο καιρός που η ψυχή μπορεί ν’ αναλάβει συνειδητό έλεγχο μέσα και πάνω στη μορφή και μπορεί τελικά να δημιουργήσει μια μορφή η οποία να είναι επαρκής για τις πνευματικές της ανάγκες, θα είναι γιατί τα στοιχειακά που είναι το άθροισμα του στοιχειακού της προσωπικότητας, έχουν φτάσει ένα σημείο στην ανάπτυξή τους όπου είναι έτοιμα να προχωρήσουν στην ατραπό της επιστροφής. Το έργο της ψυχής δεν είναι ποτέ το καθαρά ιδιοτελές να έχει ένα μέσον έκφρασης στους τρεις κόσμους, όπως θα μπορούσε ενίοτε να φανεί στον τυχαίο και επιπόλαιο στοχαστή. Αυτό είναι τελείως συμπτωματικό από τη σκοπιά της ψυχής· είναι μια αναγκαία δραστηριότητα, αλλά συνεπάγεται επίσης το θυσιαστήριο έργο της λύτρωσης της ουσίας και της προώθησης της εξέλιξης της ύλης. Όπως το εκφράζει το Αρχαίο Σχόλιο: “η Μητέρα (ουσία-ύλη) λυτρώνεται με τη γέννηση του Υιού της (του ένδον Χριστού, της πνευματικής συνείδησης)”. Αυτό αληθεύει τόσο για το μακρόκοσμο όσο και για το μικρόκοσμο.
Εδώ βρίσκεται το μυστικό του πλανητικού πόνου και του θανάτου. Ο πλανητικός μας Λόγος (θεωρώντας την αλήθεια απ’ τη σκοπιά του μακρόκοσμου) είναι, όπως γνωρίζετε, ένας απ’ τους “ατελείς Θεούς” της Μυστικής Δοξασίας, παρότι είναι τέλειος πέρα απ’ την ανθρώπινη κατανόησή μας – την κατανόηση μιας μονάδας σ’ ένα από τα βασίλεια που αποτελούν το σώμα εκδήλωσής Του. Δεν υπάρχει ακόμη αληθινή ισορροπία μεταξύ πνεύματος και ύλης, παρότι το σημείο ισορροπίας έχει σχεδόν επιτευχθεί· οι ενελικτικές δυνάμεις είναι ακόμη ισχυρές και οι πνευματικές ενέργειες ακόμη εμποδίζονται, αν και πολύ λιγότερο απ’ ό,τι προηγουμένως στην ανθρώπινη ιστορία· η επόμενη μεγάλη ανθρώπινη φυλή που θ’ ακολουθήσει την τωρινή, θα δει ένα σημείο ισορροπίας που θα εγκαινιάσει τη λεγόμενη χρυσή εποχή. Τα σημεία τριβής θα είναι τότε πολύ λιγότερα στον πλανήτη και συνεπώς στον άνθρωπο ατομικά· οι περιοχές παρεμπόδισης και μάταιης δραστηριότητας θα εξαφανισθούν. Μπορεί να ιδωθεί καθώς λειτουργεί στο σώμα ενός προχωρημένου προσώπου ή ενός μυημένου σε μεγάλη έκταση και για μακρές περιόδους στις ενσαρκώσεις τους· οι παράλληλες αντιστοιχίες είναι κατά γενικό κανόνα ακριβείς.
Αυτός ο νόμος μας δίνει μια εκπληκτική εικόνα που είναι επίσης γεμάτη ελπίδες, ιδιαίτερα αν εξετάσουμε ορισμένα γεγονότα που συναντώνται σήμερα στον κόσμο και τα συγκρίνουμε με τις συνθήκες των περασμένων αιώνων. Η συνείδηση της ανθρωπότητας αφυπνίζεται παντού· οι πιο υπανάπτυκτες φυλές βρίσκονται σε διαδικασία εκπαίδευσης που συνεπάγεται αναγκαστικά την ανακάλυψη του νου· η καλή θέληση αναγνωρίζεται σαν απαραίτητη για την παγκόσμια ανέλιξη και οι άνθρωποι ανακαλύπτουν ότι “ουδείς γαρ ημών εαυτώ ζη” – ούτε και κανένα έθνος· καταγράφουν το γεγονός ότι η βελτίωση των συνθηκών όλων των ανθρώπων παντού είναι απλή υπόθεση κοινού νου και σύνεσης. Αυτή είναι μια νέα στάση και μια νέα και πολύ ελπιδοφόρος προσέγγιση. Οι άνθρωποι μαθαίνουν να γνωρίζονται και να κατανοούνται μεταξύ τους· τα έθνη έρχονται σε στενότερη επαφή μεταξύ τους· οι πολιτικοί όλων των εθνών αγωνίζονται μαζί και σε κοινή σύνοδο με το πρόβλημα της καλυτέρευσης των συνθηκών της ανθρώπινης ζωής· παντού υπάρχει σκέψη, υπάρχει εκτίμηση και υπάρχει αγώνας για ελευθερία και για αληθινότερες αξίες. Τι άλλο είναι όλα αυτά παρά η προσπάθεια της ψυχής της ανθρωπότητας να εξαφανίσει την ασθένεια, ν’ αποκαταστήσει την υγεία των άρρωστων περιοχών και να εξαλείψει τα σημεία τριβής; Αυτό δεν επιδιώκει να κάνει ο πνευματικός άνθρωπος όταν το σώμα του ασθενεί κι αυτό δεν επιχειρεί ο θεραπευτής να τον βοηθήσει να κάνει;
Κάνοντας αυτό, οι “σεληνιακοί κύριοι” και οι δυνάμεις της ουσίας πρέπει τελικά να ενδώσουν στην ενέργεια της ψυχής κι ωφελούνται είτε είναι μικροκοσμικές δυνάμεις είτε μακροκοσμικές.
Ένα από τα πράγματα που συχνά προβληματίζει τους σπουδαστές είναι η δήλωση ότι το πυκνό φυσικό σώμα δεν είναι αρχή. Η Ε.Π.Μπ. δηλώνει το γεγονός αυτό με έμφαση· οι άνθρωποι τείνουν να σκέφτονται (εκτός αν είναι φανατικοί θεοσοφιστές) ότι ήταν ανακριβής ή ότι σκόπιμα παραπλανά τους σπουδαστές. Ένα απ’ τα λίγο κατανοητά σημεία είναι η φύση μιας αρχής. Μόνο με την κατανόηση τι είναι μια αρχή μπορεί να συλληφθεί το κάλλος και η ακρίβεια αυτής της δήλωσης. Τι είναι σε τελευταία ανάλυση μια αρχή; Μιλώντας μακροκοσμικά, μια αρχή είναι εκείνο που αναπτύσσεται σε κάθε πεδίο των επτά πεδίων μας – των επτά υποπεδίων του κοσμικού φυσικού πεδίου. Είναι το σπέρμα ή ο σπόρος σε κάθε υποπεδίο που ενσωματώνει κάποια όψη της θείας ανελισσόμενης συνείδησης· είναι εκείνο που βασικά συνδέεται με κάποια μορφή ευαισθησίας· είναι εκείνο στο οποίο τα σώματα, καθώς ανελίσσονται, ανακαλύπτουν ότι μπορούν ν’ ανταποκριθούν. Αρχή είναι ένα σπέρμα επίγνωσης που φέρει όλη τη δυναμικότητα μιας πλήρους συνείδησης σε κάποιο ιδιαίτερο επίπεδο θείας δραστηριότητας. Είναι εκείνο που κάνει εφικτή τη γνώση και τη συνειδητή ανταπόκριση στο περιβάλλον· είναι ό,τι υποδηλώνει μια διαδοχική και “εκτυλισσόμενη” ευαίσθητη δραστηριότητα που καθιστά εφικτή και αναπόφευκτη τη θεία κατανόηση.
Το φυσικό σώμα και σε πολύ μικρότερη έκταση το αστρικό και το νοητικό σώμα είναι αυτόματα στη δραστηριότητά τους σαν όψεις μιας συσκευής θείας ανταπόκρισης, ενός μηχανισμού που επιτρέπει στον Ουράνιο Άνθρωπο, τον πλανητικό Λόγο και τον πνευματικό άνθρωπο να καταγράφουν μια συνειδητή ανταπόκριση σ’ εκείνο με το οποίο πρέπει να έλθουν σε επαφή υπό το θείο σχέδιο και με το μέσον ενός μηχανισμού. Προς το παρόν το φυσικό σώμα είναι το μόνο που αναπτύχθηκε τόσο πλήρως ώστε δεν έχει στην παρούσα πλανητική μας διάταξη καμιά περαιτέρω εξελικτική ανάπτυξη, εκτός στο βαθμό που μπορεί να το επηρεάσει ο πνευματικός άνθρωπος – και το μεγαλύτερο αποτέλεσμα προκαλείται στο αιθερικό σώμα κι όχι στο πυκνό φυσικό. Είναι ένα σημείο πολύ λίγο κατανοητό, αλλά μεγάλης σπουδαιότητας.
Το πυκνό φυσικό σώμα έφθασε το υψηλό του σημείο ανάπτυξης και ενδιαφέροντος (από τη σκοπιά της νοητικής προσοχής και της ιεραρχικής δράσης) στο προηγούμενο ηλιακό σύστημα. Αποτελούσε τότε το θείο στόχο ολόκληρης της εξελικτικής διαδικασίας. Δεν είναι εύκολο στην ανθρωπότητα να συλλάβει σήμερα αυτό το σημείο. Δεν είναι δυνατό ούτε συνετό να υποδείξω τα εξελικτικά στάδια δια των οποίων πέρασε ο θείος αυτός μηχανισμός προετοιμαζόμενος για το έργο που πρέπει ν’ αναληφθεί στο τωρινό ηλιακό σύστημα. Σ’ αυτή τη θεία ενσάρκωση του πλανητικού μας Λόγου με το μέσον του μικρού αυτού πλανήτη, της Γης, το φυσικό σώμα δεν αποτελεί στόχο, αλλά απλά κάτι που υπάρχει και πρέπει να γίνει αποδεκτό και το οποίο πρέπει να προσαρμοσθεί και να ενσωματωθεί στο γενικό εξελικτικό σχέδιο. Αυτό το σχέδιο αφορά ολοκληρωτικά τη συνείδηση. Το φυσικό σώμα είναι απλά (ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο) ο φορέας της συνείδησης πάνω στο φυσικό πεδίο, αλλά η έμφαση της προσοχής είναι στο αιθερικό σώμα σαν έκφραση των λεπτοφυέστερων φορέων και της κατάστασης της ενσωματωμένης τους συνείδησης. Το φυσικό σώμα είναι σπουδαίο γιατί πρέπει να στεγάσει και να ανταποκριθεί σε κάθε τύπο συνειδητής ανταπόκρισης από εκείνη του κατώτατου τύπου ανθρώπινου όντος μέχρι και της συνείδησης ενός μυημένου του τρίτου βαθμού. Τα σώματα και οι μορφές της ενοικούσας συνειδητής ζωής στα τρία υπανθρώπινα βασίλεια έχουν ένα ανάλογο αλλά λιγότερο δύσκολο πρόβλημα· εδώ ωστόσο εξετάζω μόνο το φυσικό σώμα του ανθρώπινου όντος, το οποίο δεν είναι αρχή γιατί δεν αποτελεί κατά κανένα τρόπο στόχο· δεν είναι το σπέρμα ή ο σπόρος κανενός πράγματος. Κάθε αλλαγή που συντελείται στο φυσικό σώμα είναι δευτερεύουσα ως προς το στόχο της συνειδητής ανταπόκρισης στην αποκάλυψη μιας αναδυόμενης θειότητας. Ένιωσα αναγκαίο να το τονίσω εξαιτίας της σύγχυσης στις διάνοιες των ανθρώπων γι’ αυτό το ζήτημα.
Για να συνοψίσω: το φυσικό σώμα δεν είναι αρχή· δεν είναι κύριο αντικείμενο προσοχής για το ζηλωτή· αυτόματα ανταποκρίνεται στη βραδέως ανελισσόμενη συνείδηση σ’ όλα τα βασίλεια της φύσης· παραμένει σταθερά κάτι που επηρεάζεται κι όχι κάτι με δική του έμφυτη επιρροή· δεν έχει σπουδαιότητα στην ενεργό διαδικασία, γιατί είναι ένας δέκτης κι όχι εκείνο που εγκαινιάζει τη δραστηριότητα. Εκείνο που έχει σπουδαιότητα είναι η ανελισσόμενη συνείδηση, η ανταπόκριση του ενοικούντος πνευματικού ανθρώπου στη ζωή, τις περιστάσεις, τα γεγονότα και το περιβάλλον. Το φυσικό σώμα ανταποκρίνεται. Όταν το φυσικό σώμα γίνεται από λάθος αντικείμενο προσοχής, αυτό υποδεικνύει οπισθοδρόμηση· κι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η μεγάλη προσοχή στις φυσικές πειθαρχίες, στη φυτοφαγία, στη δίαιτα και τη νηστεία και στους τωρινούς τρόπους της (λεγόμενης) νοητικής και θείας θεραπευτικής είναι ανεπιθύμητη κι όχι σύμφωνη με το καταρτισμένο σχέδιο. Συνεπώς η ακατάλληλη προσοχή και η υπερβολική έμφαση στο φυσικό σώμα είναι αντιδραστική και μοιάζει με τη λατρεία του χρυσού μόσχου απ’ τα τέκνα του Ισραήλ· είναι η επιστροφή σ’ ό,τι άλλοτε είχε σπουδαιότητα, αλλά σήμερα πρέπει να περάσει σε μικρότερη θέση και κάτω απ’ το κατώφλι της συνείδησης.
Ασχολήθηκα εδώ μ’ αυτό, γιατί στο Νόμο VII έρχεται στην προσοχή μας το γεγονός των ενδοκρινών αδένων και είναι αναγκαίο να προσεγγίσουμε αυτό το θέμα από μια ορθή άποψη. Οι ενδοκρινείς αδένες είναι ένα απτό τμήμα του φυσικού σώματος· είναι συνεπώς ένα μέρος της δημιουργημένης εκείνης εκδήλωσης που δε θεωρείται αρχή. Είναι ωστόσο αποτελεσματικοί και δυναμικοί και δεν πρέπει να αγνοούνται. Είναι ουσιώδες να θεωρούν οι σπουδαστές αυτούς τους αδένες σαν αποτελέσματα κι όχι αίτια γεγονότων και συμβάντων και συνθηκών στο σώμα. Το φυσικό σώμα – άσχετα με ό,τι τα θύματά του μπορεί να πιστεύουν και να διακηρύσσουν – ρυθμίζεται πάντοτε από εσώτερα αίτια· δεν είναι ποτέ το ίδιο ενδόμυχα ένα αίτιο. Στο παρόν ηλιακό σύστημα και στον πλανήτη μας είναι ένα αυτόματο και επηρεάζεται από αίτια που γεννιούνται στα εσώτερα πεδία ή από τη δράση της ψυχής. Παρακαλώ να σημειώσετε τη σπουδαιότητα αυτής της δήλωσης. Το φυσικό σώμα δεν έχει αληθινή δική του ζωή, αλλά απλά – σ’ αυτό τον κύκλο – ανταποκρίνεται σε ωθήσεις που εκπορεύονται από αλλού. Η επίτευξη και ο θρίαμβός του είναι ότι είναι ένα αυτόματο. Αν μπορέσετε να το συλλάβετε αυτό επαρκώς, μπορούμε να προχωρήσουμε με ασφάλεια στην εξέταση του Νόμου VII και του Τέταρτου Κανόνα.
(Αλίκη Μπέιλη, Εσωτερική Θεραπευτική, σσ. 607-614)
