«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 21.00 - 

με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

16 Aπριλίου 2022

Εκφώνηση κειμένου πριν από τον διαλογισμό από την αδελφή Σ.Κ.

Φεστιβάλ Πάσχα Σχολή Αρκέιν

Χριστιανικό Πάσχα - Ανάσταση του Χριστού (μη ορθόδοξοι χριστιανοί) - θυσία (Ποντβιγκ) - τρίτη / τέταρτη μύηση

Κριός - Θέληση - Νους

Πεσάχ - Έξοδος από την Αίγυπτο (εβραϊκή θρησκεία) - μύηση - τέλος του κύκλου των ενσαρκώσεων

Φύλλα από τον Κήπο του Μορύα

123. Ολόκληρο το Σύμπαν είναι το Σώμα του Παντοδύναμου και Εκφράζουμε την εντολή των ανώτατων εκδηλώσεων της Υπέρτατης Θέλησης.
Ο υπηρέτης περιμένει τον Κύριο και ο Πανάγαθος μας βοηθά να βρούμε την καλύτερη ενδυμασία για τη Γιορτή του Φωτός.
Ανάλογα με τον ζήλο μας, μας δίνεται η απόχρωση του πνευματικού μας ενδύματος.
Ω Εσύ Καλοσύνη, Ω Εσύ που πάσχεις στον Σταυρό, θα βεβαιώσεις τη φωτιά της ανάστασής μας εκεί στους πρόποδες της σκάλας που οδηγεί στον Ναό της Θείας Δόξας.

Agni Yoga

8. One can point out why the Teachers of Knowledge experienced such suffering on departing Earth. Of course, this suffering was conscious and voluntari ly chosen. Just as the host fills the guest's cup to the brim, so does the Teacher desire to impress this last sign of His Teaching.
    The poisoning of Buddha spared Him from deification. The suffering and resurrection - or the transformation of matter - by Christ provided the attainment of the supreme earthly achievement. But no one knew about the disintegration of the body into the atomic state. People thought that His body had been stolen away by His disciples.
    The slander of the old world is of no consequence. Each true achievement is needed for Cosmos. The creativity of podvig is the same in every process of creation.In augmenting the profundity of the form we create an ageless crystal. The sense of perfection uplifts the spirit of creative manifestations. Christ, being a realist, desired that the phenomenon of transformation should be preceded by a podvig in complete consciousness.
    One can point out two kinds of podvig, the supermundane and the earthly. As an instance of supermundane striving, one can mark a serene passing, such as that of the great Ρ. Let us not attempt to judge acts of podvig, for the understanding of evolution is individual and voluntary.

Άγκνι Γιόγκα

8. Μπορεί κανείς να επισημάνει γιατί οι Δάσκαλοι της Γνώσης βίωσαν τέτοια ταλαιπωρία στην αναχωρούσα Γη. Φυσικά, αυτή η ταλαιπωρία ήταν συνειδητή και οικειοθελώς επιλεγμένη. Ακριβώς όπως ο οικοδεσπότης γεμίζει το φλιτζάνι του επισκέπτη ως το χείλος, έτσι και ο Δάσκαλος επιθυμεί να εντυπωσιάσει αυτό το τελευταίο σημάδι της Διδασκαλίας Του.
    Η δηλητηρίαση του Βούδα Τον γλίτωσε από τη θέωση. Τα βάσανα και η ανάσταση —ή η μεταμόρφωση της ύλης— από τον Χριστό παρείχαν την επίτευξη του υπέρτατου επίγειου επιτεύγματος. Κανείς όμως δεν γνώριζε για τη διάσπαση του σώματος στην ατομική κατάσταση.
    Οι άνθρωποι νόμιζαν ότι το σώμα Του είχε κλαπεί από τους μαθητές Του.
    Η συκοφαντία του παλιού κόσμου δεν έχει καμία συνέπεια. Κάθε αληθινό επίτευγμα χρειάζεται για το Cosmos. Η δημιουργικότητα του podvig είναι η ίδια σε κάθε διαδικασία δημιουργίας.
    Αυξάνοντας το βάθος της φόρμας δημιουργούμε έναν αιώνιο κρύσταλλο. Η αίσθηση της τελειότητας ανυψώνει το πνεύμα των δημιουργικών εκδηλώσεων. Ο Χριστός, όντας ρεαλιστής, επιθυμούσε το φαινόμενο της μεταμόρφωσης να προηγείται από ένα podvig σε πλήρη συνείδηση.
    Μπορεί κανείς να επισημάνει δύο είδη podvig, το υπερκόσμιο και το γήινο. Ως παράδειγμα υπερκόσμιας προσπάθειας, μπορεί κανείς να επισημάνει ένα γαλήνιο πέρασμα, όπως αυτό του μεγάλου Π. Ας μην επιχειρήσουμε να κρίνουμε πράξεις ΘΥΣΙΑΣ (υποβόσκησης), γιατί η κατανόηση της εξέλιξης είναι ατομική και εθελοντική.

Πύρινος Κόσμος

143. Η ανάσταση του πνεύματος μπορεί να εκδηλωθεί σε οποιαδήποτε σφαίρα ζωτικής δραστηριότητας. Οποιοδήποτε βήμα μπορεί να γίνει το ερέθισμα για αυτή την κάθαρση.
    Αλλά η ανάσταση του πνεύματος απαιτεί πραγματική δράση.
    Τα λόγια ή οι υποσχέσεις ή οι προθέσεις δεν προκαλούν ανάσταση του πνεύματος. Δικαίως έχουν επισημανθεί υποσχέσεις που δεν προορίζονταν να εκπληρωθούν. Η ανάσταση του πνεύματος μπορεί να επιβεβαιωθεί μόνο με αληθινές προσπάθειες για δράση. Στο μονοπάτι προς τον Πύρινο Κόσμο πρέπει κανείς να θυμάται πώς είναι δυνατόν να επιτύχει την ανάσταση του πνεύματος.

 Webpage Lucis Trust

   Love is the cause of all creation and the sustaining factor in all living.
   The time of Easter is imbued with the initiating energy of Will powerfully flowing through the sign of Aries and bringing the spirit of Renewal into our lives. The Christ was first to anchor the divine principle of Love, an alchemical process that continues to impact the hearts and minds of people of all faiths and cultures and is leading humanity into an age characterised by Love.
   Esoterically, this time is known as the Festival of the Risen, Living Christ, and we meditate on its principle of resurrection into greater Life. “Christ in us, the hope of glory” becomes a touchstone of our deep reflections. Gradually, through such systematic and rhythmic efforts, the individual escapes the confines of the lower self, and is reborn to the inspirational life of the soul. As with all Enlightened and liberated beings, the personality’s subjective crucifixion and death leads to the renewal of consciousness and a life of spiritual purpose and expression.
   Today we search for Truth by an intelligent approach to the world we live in, but there is also a danger in an overly mental and analytical approach which distorts the true nature of “themind that is in Christ”. The mind is the great revealer of truth but until it is calm and reflective, it remains “the slayer of the real”. It stands in stark contrast to the simplicity of Christ’s message of Love. When this healing remedy is used, heart and mind are lifted into something so spiritually majestic that all lower concerns and distractions bow before it. It allows entry into a stream of liberating energy where we can stand united with all who Love and become attuned to the power that makes all things new.

Από την Ιστοσελίδα του LucisTrust

   Η αγάπη είναι η αιτία όλης της δημιουργίας και ο συντηρητικός παράγοντας σε όλα τα ζωντανά.
   Η ώρα του Πάσχα είναι εμποτισμένη με την μυητική ενέργεια της Θέλησης που ρέει δυναμικά στο ζώδιο του Κριού και φέρνει το πνεύμα της Ανανέωσης στη ζωή μας. Ο Χριστός ήταν πρώτος που αγκυροβόλησε τη θεία αρχή της Αγάπης, μια αλχημική διαδικασία που συνεχίζει να επηρεάζει τις καρδιές και το μυαλό των ανθρώπων όλων των θρησκειών και πολιτισμών και οδηγεί την ανθρωπότητα σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από Αγάπη.
   Εσωτερικά, αυτή η ώρα είναι γνωστή ως η Γιορτή του Αναστάντος, του Ζωντανού Χριστού, και διαλογιζόμαστε την αρχή της ανάστασης σε μεγαλύτερη Ζωή. Το «Χριστός μέσα μας, η ελπίδα της δόξας» γίνεται η λίθος των βαθιών στοχασμών μας. Σταδιακά, μέσα από τέτοιες συστηματικές και ρυθμικές προσπάθειες, το άτομο ξεφεύγει από τα όρια του κατώτερου εαυτού και ξαναγεννιέται στην εμπνευσμένη ζωή της ψυχής. Όπως συμβαίνει με όλα τα Φωτισμένα και απελευθερωμένα όντα, η υποκειμενική σταύρωση και ο θάνατος της προσωπικότητας οδηγεί στην ανανέωση της συνείδησης και σε μια ζωή πνευματικού σκοπού και έκφρασης.
   Σήμερα αναζητούμε την Αλήθεια με μια έξυπνη προσέγγιση στον κόσμο στον οποίο ζούμε, αλλά υπάρχει επίσης ένας κίνδυνος σε μια υπερβολικά νοητική και αναλυτική προσέγγιση που διαστρεβλώνει την αληθινή φύση του «νου που είναι εν Χριστώ». Το μυαλό είναι ο μεγάλος αποκαλυπτής της αλήθειας, αλλά μέχρι να είναι ήρεμος και στοχαστικός, παραμένει «ο φονιάς του πραγματικού». Βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την απλότητα του μηνύματος Αγάπης του Χριστού. Όταν χρησιμοποιείται αυτό το θεραπευτικό φάρμακο, η καρδιά και το μυαλό ανυψώνονται σε κάτι τόσο πνευματικά μεγαλειώδες που όλες οι κατώτερες ανησυχίες και περισπασμοί υποκλίνονται μπροστά του. Επιτρέπει την είσοδο σε ένα ρεύμα απελευθερωτικής ενέργειας όπου μπορούμε να σταθούμε ενωμένοι με όλους όσους Αγαπούν και να συντονιστούμε με τη δύναμη που κάνει τα πάντα νέα.

 Μύηση Ανθρώπινη και Ηλιακή - Ενoπoίηση, το Απoτέλεσμα της Μύησης.

Ένα σημείo πoυ χρειάζεται να συλλάβουμε είναι ότι κάθε διαδoχική μύηση επιφέρει πληρέστερη ενoπoίηση της πρoσωπικότητας με τo Εγώ και σε ακόμη υψηλότερα επίπεδα με την Ενάδα. Η όλη εξέλιξη τoυ ανθρώπινoυ πνεύματoς είναι μια πρooδευτική ενoπoίηση. Στην ενoπoίηση τoυ Εγώ και της πρoσωπικότητας βρίσκεται κρυμμένo τo μυστήριo του Χριστιανικού δόγματος της Εξιλέωσης. Μια ενoπoίηση λαμβάνει χώρα τη στιγμή της ατoμικoπoίησης, oπότε o άνθρωπoς καθίσταται συνειδητή έλλογη οντότητα σε αντιδιαστoλή πρoς τα ζώα. Με την πρόoδo της εξέλιξης επέρχoνται διαδoχικές ενoπoιήσεις.
   Η ενoπoίηση σε όλα τα επίπεδα – συναισθηματικό, ενoρατικό, πνευματικό και Θείo – συνίσταται σε συνειδητή, συνεχή λειτουργία. Σ’ όλες τις περιπτώσεις πρoηγείται καύση με χρήση τoυ εσώτερου πυρός και καταστρoφή με θυσία παντός ό,τι διαχωρίζει. Η πρoσέγγιση στην ενότητα γίνεται με την καταστρoφή τoυ κατώτερoυ και όλων όσων απoτελoύν εμπόδια. Ας πάρoυμε σαν παράδειγμα τoν ιστό πoυ διαχωρίζει τo αιθερικό σώμα από τo συναισθηματικό. Όταν o ιστός αυτός καεί από τo εσώτερο πυρ, η επικoινωνία μεταξύ των σωμάτων της πρoσωπικότητας γίνεται συνεχής και πλήρης και oι τρεις κατώτερoι φoρείς λειτoυργoύν σαν ένας. Μια κάπως ανάλoγη κατάσταση έχετε στα ανώτερα επίπεδα, παρότι o παραλληλισμός δεν ισχύει στις λεπτoμέρειες. Η ενόραση αντιστoιχεί στo συναισθηματικό και τα τέσσερα ανώτερα επίπεδα τoυ νoητικoύ πεδίoυ στo αιθερικό. Στην καταστρoφή τoυ αιτιώδους σώματoς τη στιγμή της τέταρτης μύησης (που συμβoλικά oνoμάζεται “Σταύρωση”) έχετε μια διαδικασία ανάλογη της καύσης τoυ ιστoύ, η oπoία oδηγεί στην ενoπoίηση των σωμάτων της πρoσωπικότητας. Η διάσπαση πoυ απoτελεί μέρoς της μύησης τoυ αρχάτ, oδηγεί στην ένωση μεταξύ τoυ Εγώ και της Ενάδας που εκφράζεται δια της Τριάδας. Είναι η τέλεια ενoπoίηση.
   Η όλη διαδικασία αποσκοπεί συνεπώς να καταστήσει τoν άνθρωπo συνειδητά ένα:
   Πρώτo: Με τoν εαυτό τoυ και με όσους είναι σε ενσάρκωση μαζί τoυ.
   Δεύτερo: Με τoν ανώτερo Εαυτό τoυ κι έτσι με όλους τους εαυτoύς.
   Τρίτo: Με τo Πνεύμα τoυ ή τoν “Πατέρα εν τoις Oυρανoίς” κι έτσι με όλες τις Ενάδες.
   Τέταρτo: Με τo Λόγo, τους Τρεις σε Έναν κι Έναν σε Τρεις.
   O άνθρωπoς γίνεται συνειδητό ανθρώπινo oν δια της μεσoλάβησης των Κυρίων της Φλόγας, δια της συνεχoύς θυσίας Των.
   O άνθρωπoς γίνεται συνειδητό Εγώ με τη συνείδηση τoυ ανώτερoυ Εαυτoύ κατά την τρίτη μύηση δια της μεσoλάβησης των Διδασκάλων και τoυ Χριστoύ και δια της θυσίας Των να λάβουν φυσική ενσάρκωση για την αρωγή τoυ κόσμoυ.
   O άνθρωπoς ενώνεται με την Ενάδα κατά την πέμπτη μύηση δια της μεσoλάβησης τoυ Κυρίoυ τoυ Κόσμoυ, τoυ Μoνήρη Φύλακα, της Μεγάλης Θυσίας.
O άνθρωπoς ενώνεται με τo Λόγo δια της μεσoλάβησης τoυ Ενός περί του Oπoίoυ τίπoτε δεν μπορεί να ειπωθεί.

Επιστολές της Έλενας Ρέρριχ, 11 Απριλίου 1934

Γνωρίζοντας το λογοτεχνικό σας ταλέντο, θα σας συμβούλευα να το χρησιμοποιήσετε για τις φλογερές επικλήσεις, για την αφύπνιση και την αναζωογόνηση του πνεύματος. Αλήθεια, το μέλλον βρίσκεται στην ανάσταση του πνεύματος!
    Αφού διαβάσατε τα βιβλία της Διδασκαλίας, έχετε συνειδητοποιήσει, αναμφίβολα, τι κρίσιμη στιγμή βιώνουμε, και, γνωρίζοντας πόσο αργή είναι η διαδικασία της διεύρυνσης της συνείδησης, πρέπει να καταλάβετε ότι δεν πρέπει να χαθεί ούτε μια στιγμή.
    Η ίδια η ύπαρξη του πλανήτη μας ζυγίζεται στην Κοσμική Ζυγαριά, και μόνο η ίδια η ανθρωπότητα μπορεί να βάλει το καθοριστικό βάρος είτε στο ένα είτε στο άλλο κύπελλο. Η ανοικοδόμηση του κόσμου λαμβάνει χώρα και πρέπει να αποφασίσουμε αποφασιστικά αν θέλουμε να προχωρήσουμε με τον Κοσμικό Μαγνήτη ή να μοιραστούμε τη μοίρα των κοσμικών αποβλήτων. 

«Είθε οι Άγιοι των Οποίων είµαι µαθητής να µου δείξουν το φως που ζητώ·
να µου δώσουν την ισχυρή βοήθεια της συµπόνιας Τους και τη σοφία Τους.
Υπάρχει ειρήνη που ξεπερνά  κάθε κατανόηση· κατοικεί στις καρδιές εκείνων που ζουν στο Αιώνιο.
Υπάρχει δύναµη που κάνει τα πάντα νέα· ζει και κινείται µέσα σ’ εκείνους που γνωρίζουν ότι ο Εαυτός είναι ένας.
Είθε η ειρήνη αυτή να βασιλεύει πάνω μας, η δύναμη αυτή να μας ανυψώνει
μέχρι να σταθούμε εκεί όπου επικαλείται ο Ένας Μυσταγωγός, ωσότου να δούμε το άστρο Του να λάμπει.» (ΜΝΕ,Ι:359)

 (Η μετάφραση από την αγγλική έγινε από την ομιλήτρια)

 ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ - ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ - 

16 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2022

Φεστιβάλ του Πάσχα: Κριός 

(από το φυλλάδιο του Lucis Trust «Τρία Πνευματικά Φεστιβάλ 2022»)

Από το 1945, ο πνευματικός όμιλος που είναι γνωστός ως οι Δυνάμεις της Αποκατάστασης έχει συνεισφέρει σημαντικά στις εισερχόμενες ενέργειες κατά τη διάρκεια της Εορτής του Πάσχα. Η επίδρασή του επιτελείται πρωτίστως πάνω στη μαζική συνείδηση της ανθρωπότητας.

     Τί είναι αυτό που χρήζει αποκατάστασης; Με απλά λόγια, είναι η εμπιστοσύνη μας στην εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας. Ακριβώς, όπως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, υπάρχει σήμερα μια μεγάλη λαχτάρα για ένα αίσθημα ολοκλήρωσης και ενδυνάμωσης μέσα στην κοινωνία, η οποία έχει υποφέρει βαθιά όχι μόνο από φυσική ασθένεια και τις συναφείς οικονομικές επιπτώσεις αλλά και από ένα τσουνάμι προπαγάνδας με στόχο την παραπληροφόρηση και την πόλωση. Αυτό που λείπει είναι η αξιοπιστία –η συλλογική εμπιστοσύνη– σε εκείνους που έχουν αναλάβει τον ρόλο της ηγεσίας. Ως ένα βαθμό, αυτό συνιστά αναπόφευκτο αποτέλεσμα της μετάβασης από έναν Ιχθυακό σε έναν Υδροχοϊκό τρόπο σκέψης, καθώς η αυξανόμενη νοημοσύνη των ανθρώπων παντού λειτουργεί ως προβολέας ανίχνευσης επάνω σε κάθε δομή σκέψης, συμπεριλαμβανομένων εκείνων των πολιτικών, νομικών και πολιτιστικών συμφωνιών στις οποίες δίνουμε το όνομα «κοινωνία». Αυτές οι συμφωνίες είναι που χρειάζονται αναζωογόνηση και αποκατάσταση, ώστε να καταστούν ασφαλείς χώροι εναπόθεσης μιας ανανεωμένης εμπιστοσύνης του κοινού.

     Έτσι, αυτή την εποχή του Πάσχα, η συνειδητή συνεργασία με τις εισερχόμενες Δυνάμεις της Αποκατάστασης μπορεί να ενεργοποιήσει ιδιαίτερα έντονα «την θέληση-για-ζωή και την θέληση-για-το-καλό» στον νέο όμιλο των παγκόσμιων εξυπηρετητών και μαθητών σε όλο τον κόσμο, εμπνέοντάς τους με το όραμα που θα επιφέρει ορθές σχέσεις σε κάθε κοινωνικό επίπεδο και με κάθε βασίλειο της φύσης. Ο μερισμός και η δυναμική εφαρμογή αυτού του οράματος μπορούν να αποκαταστήσουν την έννοια της Θέλησης-για-το-Καλό, η οποία «υπόκειται στα συμβάντα του χρόνου». Η ανθρωπότητα μπορεί στη συνέχεια να πορευτεί προς μια κοινωνία φωτισμένη από το Επουράνιο Φως.   

 

«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 21.00 - 

με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

10 Aπριλίου 2022

Εκφώνηση κειμένου πριν από τον διαλογισμό από την αδελφή Α.Μ.

Tρία Πνευματικά Φεστιβάλ 2022 - Lucis Trust

Το Νέο Μυστήριο

Τα “μυστήρια” συνδέονται συνήθως με τις τελετές της Χριστιανικής Εκκλησίας, όπως η βάπτιση, η θεία κοινωνία και ο γάμος, καθώς πιστεύεται ότι κατά τη διάρκεια αυτών των ιερών τελετών η ευλογία του Θεού ή η Θεία χάρη εκχέεται στους συμμετέχοντες. Ωστόσο, τα μυστήρια δεν περιορίζονται σε επίπεδο εκκλησιών, καθώς μια μυστηριακή προσέγγιση της ζωής μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο άσκησης από καθέναν – εντός ή εκτός οποιασδήποτε συγκεκριμένης θρησκείας ή πίστης. Τα μυστήρια ορίζονται από την Καθολική Εκκλησία ως «ορατές τελετές που θεωρούνται σημάδια και αποτελεσματικοί δίαυλοι της χάρης του Θεού σε όλους όσους τα δέχονται με την προσήκουσα διάθεση».¹ Στο πνεύμα αυτού του ορισμού, η μυστηριακή διαβίωση είναι μια προσέγγιση της ζωής όπου όλες οι μορφές θεωρούνται σύμβολα μιας εσωτερικής πραγματικότητας, ενώ κάτω από ορθές συνθήκες, όταν συμβαίνουν ορισμένες ευθυγραμμίσεις, η ενέργεια αυτού του βασιλείου μπορεί να εφορμήσει στον κόσμο της καθημερινότητας, πυρπολώντας τα πάντα, κάθε δρώμενο, με νέα ζωή. Η συγγραφέας, Marilynne Robinson, περιγράφει αυτήν την εμπειρία στο μυθιστόρημά της με τίτλο Gilead:

«Κάποιες φορές είχα την εντύπωση ότι ο Κύριος ανασαίνει πάνω σε αυτή την άμοιρη γκρίζα θρακιά της Δημιουργίας και αυτή αρχίζει να ακτινοβολεί – για μια στιγμή ή για ένα χρόνο ή για όσο διαρκεί μια ζωή. Και ύστερα ξαναγίνεται όπως ήταν πριν, και αν κοίταζε κάποιος ούτε που θα καταλάβαινε ότι είχε οποιαδήποτε σχέση με φωτιά ή φως… Όπου κι αν στραφεί η ματιά σας, ο κόσμος μπορεί να φεγγοβολά όπως στην μεταμόρφωση. Τίποτα δεν χρειάζεται να του προσθέσουμε, παρά μόνο να γίνουμε λιγάκι πρόθυμοι να τον κοιτάξουμε».²

Ο όρος “ιεροπραξία” (sacrament) έχει τις ρίζες του στις λατινικές λέξεις “consecrare” και “sacrum” –«καθαγιάζω» και «ιερό»– οι οποίες, με τη σειρά τους, μεταφράστηκαν από τη λέξη “μυστήριον”, η οποία στην Ελληνική Παλαιά Διαθήκη έχει τη χρήση της μυστικής συμβουλής του Θεού. Έτσι, όταν η ζωή βιώνεται με αυτό το πνεύμα και με μια «προθυμία να κοιτάξουμε», η ρουτίνα της καθημερινότητας, συμπεριλαμβανομένων όλων των μορφών που συνθέτουν τον περιβάλλοντα περίγυρο, αποκτούν μυστηριακή αξία. Αυτή η αληθινά θρησκευτική προσέγγιση της ζωής είναι το πρώτο βήμα μιας πορείας που θα μας μεταβάλει σε παράγοντα ιερού μετασχηματισμού – τόσο στο τοπικό όσο και στο παγκόσμιο περιβάλλον· εν ολίγοις, σημαίνει να ακολουθήσουμε τα βήματα του Χριστού, όπως εξηγεί ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος (Patriarch Bartholomew), ο πνευματικός ηγέτης των απανταχού Ορθοδόξων Χριστιανών:

«Η Εορτή της Μεταμόρφωσης του Χριστού… υπογραμμίζει τον αναπόσπαστο σύνδεσμο μεταξύ μεταμόρφωσης και θεοφανείων [την εμφάνιση της Θεότητας σε μορφή], εκτείνοντας το θείο φως και τη δύναμη του μετασχηματισμού σε ολόκληρη τη δημιουργία… Το εύρος και το βάθος του Ορθόδοξου κοσμικού οράματος υποδηλώνει ότι η ανθρωπότητα συνιστά τμήμα μιας θεοφάνειας… Έτσι, στους Αδελφούς Καραμάζοφ, ο Ντοστογιέφσκι προτρέπει: Αγαπήστε ολόκληρη τη δημιουργία του Θεού, το σύνολο αυτής και της άμμου κάθε κόκκο. Αγαπήστε το κάθε φύλλο, την κάθε ακτίνα από το φως του Θεού. Αγαπήστε τα ζώα, αγαπήστε τα φυτά, αγαπήστε τα πάντα. Αν αγαπήσουμε το καθετί, θα αντιληφθούμε το θείο μυστήριο στα πάντα…

…Για να φτάσουν σε αυτό το μυστηριακό όραμα της δημιουργίας, τα ανθρώπινα όντα καλούνται να ασκήσουν μια πνευματικότητα που αποδίδει ευχαριστία και διέπεται από αυτοπειθαρχία…όπως καλούμαστε, επίσης, να εφαρμόζουμε ένα «ασκητικό ήθος», συγκεκριμένα αυτοσυγκράτηση και αυτοκυριαρχία, ώστε να πάψουμε σκόπιμα να καταναλώνουμε όλους τους καρπούς, αλλά αντ’ αυτού να εκδηλώνουμε ένα αίσθημα ολιγάρκειας για ορισμένα πράγματα χάριν της αξίας που αποδίδουμε σε κάθε πράγμα. Τότε, θα μάθουμε να νοιαζόμαστε για τα φυτά και τα ζώα, τα δέντρα και τα ποτάμια, τα βουνά και τις θάλασσες, για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη και για τον κόσμο. Τότε, θα έχουμε γίνει φορείς ειρήνης και ζωής και δεν θα είμαστε όργανα βίας και θανάτου. Τότε, τα πάντα θα επιτελέσουν τον θεϊκό τους σκοπό, όπως ήταν η αρχική πρόθεση του Θεού για τον κόσμο».³

Δεν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε γιατί χρειάζεται ένα “ασκητικό ήθος” για την «επέκταση του θείου φωτός και της μεταμορφωτικής δύναμης σε όλη την κτίση», όπως τόσο εύγλωττα το περιγράφει ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Αυτή η μυστηριακή προσέγγιση της ζωής αποτελεί μια ύψιστης τάξης δημιουργικότητα, στην οποία όλες οι σκέψεις, τα συναισθήματα και οι πράξεις αφιερώνονται στην καθαγίαση της κάθε στιγμής στο χρόνο και στο χώρο, έτσι ώστε να  διαποτιστεί με την ενέργεια της δύναμης του Χριστού. Με αυτόν τον τρόπο ολόκληρη η εμπειρία της ζωής αποκτά ρυθμό και τελετουργία, διότι το μυστήριο υποδηλώνει κινητικότητα, μετάβαση, πέρασμα –ένα είδος πνευματικής κίνησης που παρέχει τη δυνατότητα να διαχυθεί η Θεία Χάρη μέσα στον κόσμο– ενθυμούμενοι ότι Χάρη σημαίνει επίσης «ομορφιά και ευκινησία». Μπορούμε όλοι να διασχίσουμε με χάρη αυτόν τον πολυάσχολο κόσμο, διευθύνοντας τον χρόνο και την ενέργειά μας από το εσώτερο κέντρο μας και επεκτείνοντας το φως, την αγάπη και τη δύναμη που αγγίζουμε μέσα μας σε καθετί με το οποίο ερχόμαστε σε επαφή στο περιβάλλον μας.

Μια τέτοια προσέγγιση στη ζωή θα μπορούσε να θεωρηθεί ως νέο μυστήριο –ένας βίος που διάγεται στο πνεύμα της τελετουργίας και του τυπικού– μια ζωή που πορεύεται σε σύμπνοια με το μαγικό φως και τον εσώτερο ήχο του Βασιλείου της Ψυχής. Ένας τρόπος ζωής στον οποίο μπορούν να εκπαιδευτούν όλοι όσοι προσβλέπουν να ζήσουν στο φως, να σκέπτονται στο φως και να μεταμορφωθούν στο φως. Μάλιστα, στα κείμενα της Αλίκης Μπέιλη, μας δίνεται ένα «ηλιακό όργανο» προς αρωγή μας σε αυτήν την αναζήτηση, Η Μεγάλη Επίκληση, η διανομή της οποίας ήταν το πρώτο βήμα στη σχεδιαζόμενη καταστάλαξη του Υπερκόσμιου Φωτός εδώ κάτω στο φυσικό πεδίο. Το δεύτερο βήμα, μας λέγουν, θα είναι «η επανεμφάνιση του Μεγάλου Κυρίου, ο Οποίος θα δράσει σαν φακός μέσα από τον οποίο μπορεί να εστιαστεί το φως και να προσαρμοστεί στην ανθρώπινη ανάγκη».⁴

Προορισμός κάθε ανθρώπινης ύπαρξης είναι να καταστεί παράγοντας μετασχηματισμού σε συμφωνία με τον θεϊκό σκοπό· και όσοι το κατορθώνουν αναφέρονται συλλογικά ως Νέος Όμιλος Εξυπηρετητών του Κόσμου στα κείμενα της Αλίκης Μπέιλη. Κάθε ένα από αυτά τα δημιουργικά άτομα λειτουργεί σε έναν από τους τρεις μεγάλους τομείς της ανθρώπινης προσπάθειας που τελεί υπό την επίδραση ενός μεγάλου ρεύματος θείας ενέργειας: Διακυβέρνηση (που αντανακλά τη Θεία ενέργεια της Θέλησης και του Σκοπού), Θρησκεία (που αντανακλά τη Θεία ενέργεια της Αγάπης και της Σοφίας), Εκπαίδευση (που αντανακλά τη Θεία ενέργεια της Ενεργού Νοημοσύνης). Σε συμφωνία με την ίδια τη Θεότητα, οι ενέργειες αυτών των τριών μεγάλων τμημάτων του Θείου Σχεδίου αναζητούν έκφραση στις ανθρώπινες υποθέσεις ως «τριάδα εν ενότητι».

Επομένως, το θρησκευτικό πνεύμα έχει να παίξει ένα σημαντικό ρόλο κατά την μετάβαση σε ένα νέο παγκόσμιο πολιτισμό. Οι τελετές και οι τελετουργίες των μεγάλων παγκόσμιων θρησκειών έχουν εξυπηρετήσει επαρκώς την ανθρωπότητα στον χρόνο και τον τόπο τους, ωστόσο οι νέες ενέργειες, που ρέουν σήμερα στην ανθρώπινη συνείδηση, απαιτούν αντίστοιχα νέες μορφές για την εκδήλωσή τους ώστε να ταιριάζουν στη σύγχρονη, επιστημονική εποχή. Η έννοια της «ενέργειας σαν βάσης για κάθε ζωή, κάθε μορφή και κάθε δράση καθώς και σαν μέσο για κάθε σχέση»  μπορεί να αποτελέσει το εφαλτήριο για εκείνες τις νέες και ζωντανές τελετές και τελετουργίες των οποίων η χάρη και η δύναμη είναι απαραίτητες για την ανύψωση της ανθρωπότητας προς το φως. Παρότι οι βασικές αξίες όλων των μεγάλων θρησκειών έχουν προσφέρει ένα γερό θεμέλιο, οι πνευματικές αρχές που αναζητούν έκφραση αυτόν τον καιρό –για παράδειγμα η ομαδική συνείδηση και η ενότητα όλης της ζωής– απαιτούν μια νέα υλοποιημένη έμφαση που να αρμόζει περισσότερο στη σύγχρονη παγκόσμια κοινωνία μας. Το βήμα μπροστά, σύμφωνα με τα λόγια της Αλίκης Μπέιλη, σημαίνει για όλους τους ανθρώπους «με όραμα και περιεκτική σκέψη σε όλες τις “εκκλησίες” από κάθε παγκόσμια πίστη…[να]... τερματίσουν τις δογματικές τους έριδες, να συμφωνήσουν στις βασικές θρησκευτικές αλήθειες και ύστερα να προχωρήσουν ενωμένα και με κάποια ομοιομορφία σε τυπικά και τελετουργίες, ώστε να προσεγγίσουν από κοινού το κέντρο της πνευματικής δύναμης».⁵

Αν και απαιτείται οπωσδήποτε χρόνος για μια τέτοια ανάπτυξη, όλοι όσοι μελετούν τις διδασκαλίες της Προαιώνιας Σοφίας μπορούν να την επισπεύσουν, προσαρμόζοντας τον συντονισμό τους με την μεγάλη Ακτινική ενέργεια της Τελετουργικής Μαγείας και του Τυπικού που τώρα αυξάνει σε ισχύ. Καθώς προσεγγίζουμε τις Τρεις Πνευματικές Εορτές, όταν οι ενέργειες που επιδιώκουν την είσοδό τους στον κόσμο βρίσκονται στην κορύφωσή τους, μπορούμε όλοι μας να εργαστούμε για να μετασχηματίσουμε την προσωπική μας ζωή σε «έναν αποτελεσματικό δίαυλο της χάρης του Θεού», αφήνοντας τον καθημερινό βίο και τον εγκόσμιο γύρο δράσεων και καθηκόντων να αναδειχτεί σε νέο μυστήριο.

Στο φως της ομαδικής υπηρεσίας

Lucis Trust

1. Wikipedia https://en.wikipedia.org/wiki/Sacraments_of_the_Catholic_Church
2. Marilynne Robinson, Gilead, σ. 279
3. Ecumenical Patriarch Bartholomew, The World as Sacrament. https://mospat.ru/en/news/57191/
4. Αλίκη Μπέιλη, Μαθητεία στη Νέα Εποχή, Τόμ. II, σσ 425-6
5. Αλίκη Μπέιλη, Προβλήματα της Ανθρωπότητας, σ. 162

Από το φυλλάδιο «Τρία Πνευματικά Φεστιβάλ» 2022

Μπορείτε να κατεβάσετε το PDF του φυλλαδίου

 

 

Δ Ι Α Λ Ο Γ Ι Σ Μ Ο Σ 

ΕΠΙΚΚΛΗΣΗ ΣΕΙΡΙΟΥ

ΕΥΘΥΓΡΑΜΜΙΣΗ ΜΕ ΤΗ ΘΕΙΑ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, 
ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΤΟΥ ΝΟΥ, ΤΗΣ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗΣ  

Τετάρτη 6 Aπριλίου 2022 στις 20.00

πραγματοποιείται –2 φορές το μήνα– βράδυ Τετάρτης

      Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ    

https://www.lucistrust.org/el/world_goodwill/world_goodwill_literature_on_line__2/the_coming_one

 Ανά τους αιώνες σε πολλούς παγκόσμιους κύκλους και σε πολλές χώρες (και σήμερα σ’ όλες) εμφανίσθηκαν μεγάλα σημεία έντασης τα οποία χαρακτηρίζονταν από ένα ελπιδοφόρο αίσθημα προσδοκίας. Κάποιος αναμένεται και η έλευσή Του προσδοκάται. Πάντα στο παρελθόν οι θρησκευτικοί δάσκαλοι της εποχής υποδαύλιζαν και διακήρυσσαν αυτή την προσδοκία και ήταν πάντα μια εποχή χάους και δυσχέρειας, ένα σημείο κλιμάκωσης στο τέλος ενός πολιτισμού ή μιας κουλτούρας κι όταν τα εφόδια των παλιών θρησκειών φαίνονταν ανεπαρκή για να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες των ανθρώπων ή να επιλύσουν τα προβλήματά τους. Ο ερχομός του Αβατάρ και η έλευση ενός Ερχόμενου είναι οι βασικοί τόνοι της κυρίαρχης προσδοκίας. Όταν οι καιροί είναι ώριμοι, η επίκληση των μαζών είναι αρκετά διαπεραστική και η πίστη εκείνων που γνωρίζουν είναι αρκετά οξεία, τότε Αυτός έρχεται πάντα και σήμερα δεν θα γίνει εξαίρεση στον αρχαίο αυτό κανόνα ή στον παγκόσμιο αυτόν νόμο. Για δεκαετίες η επανεμφάνιση του Χριστού, του Αβατάρ, προσδοκάται απ’ τους πιστούς και των δύο ημισφαιρίων – όχι μόνο τους πιστούς Χριστιανούς, αλλά κι όσους περιμένουν τον Μαϊτρέγια και τον Βοδδισάττβα καθώς κι όσους αναμένουν τον Ιμάμ Μαχδή.

Όταν οι άνθρωποι νιώσουν ότι εξάντλησαν όλα τα αποθέματά τους κι ότι έφτασαν στο τέρμα όλων των έμφυτων δυνατοτήτων τους κι ότι τα προβλήματα και οι συνθήκες που αντιμετωπίζουν είναι πέραν επίλυσης ή χειρισμού, τείνουν να αναμένουν ένα θείο Ενδιάμεσο, ένα Μεσολαβητή που θα συνηγορήσει για την υπόθεσή τους στο Θεό και θα φέρει τη σωτηρία. Αναζητούν ένα Λυτρωτή. Αυτή η δοξασία για τους Μεσολαβητές, Μεσσίες, Χριστούς και Αβατάρ βρίσκεται να διατρέχει σαν χρυσό νήμα όλες τις θρησκείες και Γραφές του κόσμου και συνδέοντας τις παγκόσμιες αυτές Γραφές με κάποια κεντρική πηγή εκπόρευσης, υπάρχει σε μεγάλη αφθονία παντού. Ακόμη και η ανθρώπινη ψυχή θεωρείται σαν μεσολαβητής ανάμεσα στον άνθρωπο και το Θεό· ο Χριστός θεωρείται από εκατομμύρια ανθρώπους ότι δρα σαν θείος μεσολαβητής ανάμεσα στην ανθρωπότητα και τη θειότητα.

Το όλο σύστημα της πνευματικής αποκάλυψης βασίζεται (και πάντα βασιζόταν) στη δοξασία της αλληλεξάρτησης, μιας σχεδιασμένης και διευθετημένης συνειδητής σύνδεσης και διαβίβασης ενέργειας από μια όψη της θείας εκδήλωσης σε άλλη – από το Θεό «στο μυστικό Τόπο του Υψίστου» μέχρι το ταπεινότερο ανθρώπινο ον που ζει, αγωνίζεται και θλίβεται στη γη. Η διαβίβαση αυτή απαντάται παντού· «ήλθον ίνα ζωήν έχωσι» λέει ο Χριστός και οι Γραφές του κόσμου είναι γεμάτες από την παρέμβαση κάποιου Όντος που έρχεται από μια πηγή ανώτερη της αυστηρά ανθρώπινης. Πάντα βρίσκεται ο κατάλληλος μηχανισμός δια του οποίου η θειότητα μπορεί να φθάσει και να επικοινωνήσει με την ανθρωπότητα και με αυτή την επικοινωνία και με αυτά τα Όργανα της θείας ενέργειας ασχολείται η δοξασία των Αβατάρ ή των θείων «Ερχόμενων».

Αβατάρ είναι εκείνος που έχει μια ιδιάζουσα ικανότητα (πέρα απ’ το αυτοεγκαινιαζόμενο καθήκον και το προκαθορισμένο πεπρωμένο) να διαβιβάζει ενέργεια ή θεία δύναμη. Είναι κατ’ ανάγκη ένα βαθύ μυστήριο κι εκδηλώθηκε με ιδιότυπο τρόπο και σε σχέση με την παγκόσμια ενέργεια απ’ τον Χριστό ο Οποίος – για πρώτη φορά στην πλανητική ιστορία απ’ ό,τι γνωρίζουμε – διαβίβασε τη θεία ενέργεια της αγάπης απευθείας στον πλανήτη μας και με μια πολύ συγκεκριμένη έννοια στην ανθρωπότητα. Με αυτούς τους Αβατάρ ή θείους Αγγελιαφόρους συνδέεται πάντα η ιδέα κάποιας υποκειμενικής πνευματικής Τάξης ή Ιεραρχίας πνευματικών Ζωών οι Οποίες ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη της ευημερίας της ανθρωπότητας. Ό,τι πραγματικά γνωρίζουμε είναι ότι ανά τους αιώνες μεγάλοι και θείοι Εκπρόσωποι του Θεού ενσωματώνουν το θείο σκοπό κι επηρεάζουν ολόκληρο τον κόσμο με τέτοιο τρόπο ώστε τα ονόματα και η επιρροή Τους παραμένουν γνωστά και αισθητά χιλιάδες χρόνια αργότερα από τότε που βάδισαν μεταξύ των ανθρώπων. Επανειλημμένα ήλθαν κι άφησαν πίσω τους έναν κόσμο διαφορετικό και μια νέα παγκόσμια θρησκεία· γνωρίζουμε επίσης ότι η προφητεία και η πίστη έδιναν πάντα στην ανθρωπότητα την υπόσχεση της επιστροφής Τους σε στιγμές ανάγκης. Οι δηλώσεις αυτές είναι δηλώσεις γεγονότων αποδειγμένων ιστορικά. Πέρα απ’ αυτό γνωρίζουμε λίγες σχετικά λεπτομέρειες.

Η λέξη «Avatar» είναι Σανσκριτική και σημαίνει κυριολεκτικά «τον κατερχόμενο από μακριά». Ava (σαν πρόθεμα σε ρήματα και ουσιαστικά) εκφράζει την ιδέα του «πέραν, μακριά, κάτω». Avataram (συγκριτικός) σημαίνει μακρύτερα. Η ρίζα Αv φαίνεται ότι δηλώνει πάντα την ιδέα της άνωθεν προστασίας και χρησιμοποιείται σε λέξεις που αναφέρονται σε προστασία από βασιλείς ή ηγεμόνες· όσον αφορά τους θεούς, σημαίνει ευνοϊκή αποδοχή όταν προσφέρεται θυσία. Και το αποτέλεσμα είναι ότι η ριζική λέξη μπορεί να ειπωθεί ότι σημαίνει «κατερχόμενος με την έγκριση της ανώτερης πηγής από την οποία ήλθε και για την ευεργεσία του τόπου στον οποίο φθάνει» (Σανσκριτικό Λεξικό του Μονιέ-Ουίλλιαμς).

Όλοι οι παγκόσμιοι Αβατάρ ή Σωτήρες εκφράζουν ωστόσο δύο βασικά κίνητρα: την ανάγκη του Θεού να έρθει σε επαφή με την ανθρωπότητα και να έχει σχέση με τους ανθρώπους και την ανάγκη της ανθρωπότητας για θεία επαφή, βοήθεια και κατανόηση. Όλοι συνεπώς οι αληθινοί Αβατάρ, συμμορφούμενοι σ’ αυτά τα κίνητρα, είναι θείοι Μεσολαβητές. Μπορούν να δρουν μ’ αυτό τον τρόπο, γιατί έχουν απαλλαγεί πλήρως από κάθε περιορισμό, από κάθε έννοια ατομισμού και χωριστικότητας και δεν είναι πλέον – με τα συνήθη ανθρώπινα μέτρα – το δραματικό επίκεντρο της ζωής Τους, όπως οι περισσότεροι από μας. Όταν φτάσουν σ’ αυτό το στάδιο της πνευματικής αποκέντρωσης, μπορούν τότε να αποτελέσουν γεγονός στη ζωή του πλανήτη μας· σ’ Αυτούς στρέφεται κάθε οφθαλμός κι όλοι οι άνθρωποι επηρεάζονται. Επομένως ένας Αβατάρ ή ένας Χριστός προβάλλει για δύο λόγους: ο ένας είναι η ανεξερεύνητη και άγνωστη Αιτία που Τον παρακινεί να το κάνει κι ο άλλος είναι το αίτημα ή επίκληση της ίδιας της ανθρωπότητας. Συνεπώς ένας Αβατάρ συνιστά πνευματικό γεγονός που έρχεται σ’ εμάς για να επιφέρει μεγάλες αλλαγές ή μείζονες επανορθώσεις, για να εγκαινιάσει έναν νέο πολιτισμό ή να αποκαταστήσει τους «αρχαίους οδοδείκτες» και να οδηγήσει την ανθρωπότητα πλησιέστερα στο θείο. Χαρακτηρίσθηκαν σαν «εξαιρετικοί άνθρωποι που εμφανίζονται κατά καιρούς για να αλλάξουν την όψη του κόσμου και να εγκαινιάσουν μια νέα εποχή στο πεπρωμένο της ανθρωπότητας». Έρχονται σε καιρούς κρίσης· συχνά δημιουργούν κρίσεις για να τερματίσουν το παλιό και το ανεπιθύμητο και ν’ ανοίξουν το δρόμο σε νέες και καταλληλότερες μορφές για την εξελισσόμενη ζωή του Ενυπάρχοντος Θεού στη Φύση. Έρχονται όταν το κακό μαίνεται. Γι’ αυτό το λόγο, αν όχι για άλλο, μπορούμε σήμερα ν’ αναζητήσουμε έναν Αβατάρ. Η αναγκαία σκηνή έχει στηθεί για την επανεμφάνιση του Χριστού.

Υπάρχουν Αβατάρ όλων των βαθμών και τύπων· μερικοί απ’ αυτούς είναι μεγάλης πλανητικής σπουδαιότητας, γιατί εκφράζουν μέσα Τους ολόκληρους κύκλους μελλοντικής ανάπτυξης και ηχούν το φθόγγο και δίνουν τη διδασκαλία που θα εισαγάγει μια νέα εποχή κι ένα νέο πολιτισμό· ενσωματώνουν μεγάλες αλήθειες για τις οποίες οι μάζες των ανθρώπων πρέπει να εργασθούν και οι οποίες αποτελούν τον αντικειμενικό σκοπό των μεγαλύτερων διανοιών της εποχής, έστω κι αν δεν τον αντιλαμβάνονται. Μερικοί Αβατάρ εκφράζουν επίσης μέσα Τους το σύνολο της ανθρώπινης επίτευξης και της φυλετικής τελείωσης κι έτσι γίνονται «οι ιδεώδεις άνθρωποι» των αιώνων. Άλλοι, ακόμη μεγαλύτεροι, έχουν την εξουσιοδότηση να γίνουν θεματοφύλακες κάποιας θείας αρχής ή κάποιας θείας ποιότητας που χρειάζεται μια νέα παρουσίαση κι έκφραση πάνω στη Γη· μπορούν να το κάνουν γιατί έφθασαν στην τελειότητα και κατέκτησαν τις ανώτατες δυνατές μυήσεις. Κατέχουν το δώρο να είναι οι ενσωματωμένες αυτές πνευματικές ποιότητες κι επειδή έχουν εκφράσει πλήρως την ειδική αυτή αρχή ή ποιότητα, μπορούν να δρουν σαν αγωγοί για τη διαβίβασή της από το κέντρο της όλης πνευματικής Ζωής. Αυτή είναι η βάση της δοξασίας των Αβατάρ ή των θείων Αγγελιαφόρων.

Τέτοιος ήταν ο Χριστός· ήταν από δύο απόψεις Αβατάρ, γιατί δεν έκρουσε μόνο το βασικό τόνο της νέας εποχής (πριν δύο χιλιάδες χρόνια), αλλά επίσης με μυστηριώδη κι ακατάληπτο τρόπο ενσωμάτωσε μέσα Του τη θεία Αρχή της Αγάπης· ήταν ο πρώτος που αποκάλυψε στους ανθρώπους την αληθινή φύση του Θεού. Η επικλητική κραυγή της ανθρωπότητας (το δεύτερο απ’ τα κίνητρα που προκαλούν τη θεία Εμφάνιση) είναι δυναμική σε αποτέλεσμα γιατί οι ψυχές των ανθρώπων, ιδιαίτερα σε συντονισμένη δράση, έχουν μέσα τους κάτι που είναι συγγενές με τη θεία φύση του Αβατάρ. Είμαστε όλοι Θεοί, όλοι τέκνα του ενός Πατρός, όπως μας είπε ο τελευταίος των Αβατάρ, ο Χριστός. Το θείο κέντρο σε κάθε ανθρώπινη καρδιά είναι εκείνο που όταν αφυπνισθεί σε δραστηριότητα, μπορεί να προκαλέσει ανταπόκριση από τον υψηλό Τόπο όπου ο Ερχόμενος αναμένει την ώρα της εμφάνισής Του. Μόνο το κοινό αίτημα της ανθρωπότητας, η «μαζική της πρόθεση», μπορεί να κατασταλάξει την κάθοδο (όπως αποκαλείται) ενός Αβατάρ.

Για να συνοψίσουμε λοιπόν: η δοξασία των Αβατάρ παραλληλίζεται με τη δοξασία της συνέχειας της αποκάλυψης. Ανά τους αιώνες και σε κάθε μεγάλη ανθρώπινη κρίση, πάντα σε ώρες ανάγκης, στη θεμελίωση μιας νέας φυλής ή την αφύπνιση μιας προετοιμασμένης ανθρωπότητας για ένα νέο κι ευρύτερο όραμα, η Καρδιά του Θεού – ωθούμενη από το Νόμο της Συμπόνιας – αποστέλλει ένα Δάσκαλο, έναν παγκόσμιο Σωτήρα, ένα Διαφωτιστή, έναν Αβατάρ, ένα διαβιβάζοντα Ενδιάμεσο, ένα Χριστό. Αυτός δίνει το μήνυμα που θα θεραπεύσει, θα υποδείξει το επόμενο βήμα που πρέπει να κάνει η φυλή των ανθρώπων, θα φωτίσει ένα σκοτεινό παγκόσμιο πρόβλημα και θα δώσει στην ανθρωπότητα την έκφραση μιας αδιάγνωστης ως τότε όψης της θειότητας. Σ’ αυτό το γεγονός της συνέχειας της αποκάλυψης και της διαδοχής της προοδευτικής αυτής εκδήλωσης της θείας Φύσης βασίζεται η δοξασία των Αβατάρ, των θείων Απεσταλμένων, των θείων Εμφανίσεων και των Σωτήρων. Για όλους Αυτούς μαρτυρεί αλάνθαστα η ιστορία. Σ’ αυτό το γεγονός της συνέχειας, της διαδοχής των Αγγελιαφόρων και των Αβατάρ και της φρικτής και τρομερής ανάγκης της ανθρωπότητας αυτή την εποχή βασίζεται η παγκόσμια προσδοκία της επανεμφάνισης του Χριστού. Η έμφυτη αναγνώριση όλων αυτών των γεγονότων οδήγησε στη σταθερά διογκούμενη επικλητική κραυγή της ανθρωπότητας σε κάθε χώρα για κάποια μορφή θείας ανακούφισης ή θείας παρέμβασης· η αναγνώριση αυτών των γεγονότων είναι επίσης εκείνη που προκαλεί την εντολή που εκπέμφθηκε από το «κέντρο όπου η θέληση του Θεού είναι γνωστή», ότι ο Αβατάρ πρέπει να έρθει πάλι· η γνώση των δύο αυτών αιτημάτων οδήγησε τον Χριστό στην απόφαση να επιτρέψει στους μαθητές Του σε κάθε χώρα να γνωρίσουν ότι Αυτός θα επανεμφανισθεί όταν θα έχουν κάνει την απαιτούμενη προπαρασκευαστική εργασία.

Οι Αβατάρ που γνωρίζουμε κι αναγνωρίζουμε ευκολότερα είναι ο Βούδδας στην Ανατολή και ο Χριστός στη Δύση. Τα μηνύματά Τους είναι σ’ όλους γνωστά και οι καρποί της ζωής και των λόγων Τους ρύθμισαν τη σκέψη και τον πολιτισμό αμφότερων των ημισφαιρίων. Επειδή είναι θείοι-ανθρώπινοι Αβατάρ εκπροσωπούν ό,τι η ανθρωπότητα μπορεί εύκολα να κατανοήσει· επειδή έχουν ίδια φύση με τη δική μας, «σάρξ εκ της σαρκός μας και πνεύμα εκ του πνεύματός μας», Τους γνωρίζουμε, Τους εμπιστευόμαστε και έχουν για μας μεγαλύτερη σημασία απ’ τις άλλες θείες Εμφανίσεις. Τους γνωρίζουν, Τους εμπιστεύονται και Τους αγαπούν αναρίθμητα εκατομμύρια. Ο πυρήνας της πνευματικής ενέργειας που εδραίωσαν, υπερβαίνει τα μέτρα μας· η εδραίωση ενός πυρήνα διαρκούς ενέργειας, πνευματικά θετικής, είναι το συνεχές έργο ενός Αβατάρ· εστιάζει ή αγκυροβολεί μια δυναμική αλήθεια, μια ισχυρή σκεπτομορφή ή μια δίνη μαγνητικής ενέργειας στον κόσμο της ανθρώπινης διαβίωσης. Το εστιακό αυτό σημείο δρα όλο και περισσότερο σαν διαβιβαστής πνευματικής ενέργειας· επιτρέπει στην ανθρωπότητα να εκφράσει κάποια θεία ιδέα κι αυτή με τον καιρό παράγει έναν πολιτισμό με τη συνοδεύουσα κουλτούρα, τις θρησκείες, τις πολιτικές, τις κυβερνήσεις και τις εκπαιδευτικές διαδικασίες. Έτσι φτιάχνεται η ιστορία. Η ιστορία είναι σε τελική ανάλυση η καταγραφή της κυκλικής αντίδρασης της ανθρωπότητας σε κάποια εισρέουσα θεία ενέργεια, σε κάποιον εμπνευσμένο ηγέτη ή σε κάποιον Αβατάρ.

Ο Αβατάρ, σήμερα, θεωρείται, ως επί το πλείστον, Εκπρόσωπος της δεύτερης θείας όψης, της Αγάπης-Σοφίας, της Αγάπης του Θεού. Θα εκδηλωθεί σαν Σωτήρας, Δομητής, Συντηρητής· η ανθρωπότητα δεν είναι ακόμη επαρκώς αναπτυγμένη ή κατάλληλα προσανατολισμένη στη ζωή του Πνεύματος, για να δεχθεί εύκολα την κρούση ενός Αβατάρ που θα εξέφραζε τη δυναμική θέληση του Θεού. Για μας προς το παρόν (κι αυτό είναι ο περιορισμός μας) Αβατάρ είναι εκείνος που συντηρεί, αναπτύσσει, δομεί, προστατεύει, προφυλάσσει και υποβοηθεί τις πνευματικές ωθήσεις με τις οποίες οι άνθρωποι ζουν· εκείνο που Τον φέρνει σε εκδήλωση είναι η ανάγκη και το αίτημα της ανθρωπότητας για προστασία και βοήθεια. Η ανθρωπότητα χρειάζεται αγάπη, κατανόηση και ορθές ανθρώπινες σχέσεις σαν έκφραση της επιτευχθείσας θειότητας. Η ανάγκη αυτή ήταν εκείνη που μας έφερε προηγουμένως τον Χριστό ως τον Αβατάρ της Αγάπης. Ο Χριστός, ο μεγάλος αυτός θείος-ανθρώπινος Αγγελιαφόρος, λόγω της εκπληκτικής Του επίτευξης – στη γραμμή της κατανόησης – διαβίβασε στην ανθρωπότητα μια όψη και μια δυναμικότητα της φύσης του ίδιου του Θεού, την Αρχή της αγάπης της Θειότητας. Το φως, η έφεση και η αναγνώριση του Υπερβατικού Θεού ήταν μια ασθενής έκφραση της ανθρώπινης στάσης προς το Θεό πριν την έλευση του Βούδδα, του Αβατάρ της Φώτισης. Ύστερα ήρθε ο Βούδδας και κατέδειξε με τη ζωή Του το γεγονός του Ενυπάρχοντος Θεού καθώς και του Υπερβατικού Θεού, του Θεού στο σύμπαν και του Θεού μέσα στην ανθρωπότητα. Ο Θείος Εαυτός και ο Εαυτός στην καρδιά του ανθρώπου ατομικά κατέστη ένας παράγοντας στην ανθρώπινη συνείδηση. Ήταν μια σχετικά νέα αλήθεια για την ανθρωπότητα.

Ωστόσο μέχρι να έλθει ο Χριστός, ζώντας μια ζωή αγάπης και υπηρεσίας και να δώσει στους ανθρώπους τη νέα εντολή να αγαπούν αλλήλους, είχε δοθεί πολύ λίγη έμφαση, σε οποιαδήποτε παγκόσμια Γραφή, ότι ο Θεός είναι Αγάπη. Αφού ήρθε ως Αβατάρ της Αγάπης, τότε ο Θεός έγινε γνωστός σαν αγάπη επουράνια, αγάπη σαν στόχος και σκοπός της δημιουργίας, αγάπη σαν η βασική αρχή της σχέσης και αγάπη που εργάζεται σ’ όλη την εκδήλωση για ένα Σχέδιο που υποκινείται από αγάπη. Ο Χριστός αποκάλυψε και τόνισε τη θεία αυτή ποιότητα κι έτσι μετέβαλε ολόκληρη την ανθρώπινη διαβίωση, τους στόχους και τις αξίες.

Ο λόγος που δεν ήλθε πάλι είναι ότι το αναγκαίο έργο δεν έχει γίνει από τους οπαδούς Του σ’ όλες τις χώρες. Η έλευσή Του εξαρτάται κυρίως, όπως θα δούμε αργότερα, από την εδραίωση ορθών ανθρώπινων σχέσεων. Αυτή την εμπόδισε η εκκλησία ανά τους αιώνες και δεν τη βοήθησε, λόγω του φανατικού της ζήλου να κάνει όλους τους λαούς «Χριστιανούς» κι όχι οπαδούς του Χριστού. Τόνισε το θεολογικό δόγμα κι όχι την αγάπη και την στοργική κατανόηση όπως την παρουσίασε ο Χριστός. Η εκκλησία κήρυξε το φλογερό Σαούλ της Ταρσού κι όχι τον πράο Μαραγκό της Γαλιλαίας. Κι έτσι Αυτός περίμενε. Αλλά η ώρα Του ήρθε τώρα λόγω της ανάγκης των ανθρώπων σε κάθε χώρα και της επικλητικής κραυγής των μαζών παντού και της παραίνεσης των μαθητών Του όλων των πίστεων και όλων των θρησκειών του κόσμου.

Δεν χρειάζεται εμείς ακόμη να γνωρίζουμε τη χρονολογία ή την ώρα της επανεμφάνισης του Χριστού. Η έλευσή Του εξαρτάται από την έκκληση (συχνά την άφωνη έκκληση) όλων όσων στέκουν με μαζική πρόθεση· εξαρτάται επίσης απ’ την καλύτερη εδραίωση των ορθών ανθρώπινων σχέσεων και από ορισμένη εργασία που γίνεται αυτή την εποχή από πρεσβύτερα Μέλη της Βασιλείας του Θεού, της Αόρατης Εκκλησίας, της πνευματικής Ιεραρχίας του πλανήτη μας· εξαρτάται επίσης από τη σταθερότητα των μαθητών του Χριστού στον κόσμο αυτή την εποχή και των μυημένων-εργατών Του – που όλοι εργάζονται στις πολλές και διάφορες θρησκευτικές, πολιτικές και οικονομικές ομάδες. Στα παραπάνω πρέπει να προσθέσουμε εκείνο που οι Χριστιανοί ονομάζουν «ανεξερεύνητη Βουλή του Θεού», τον αδιάγνωστο σκοπό του Κυρίου του Κόσμου, του Αρχαίου των Ημερών (όπως αποκαλείται στην Παλαιά Διαθήκη) ο Οποίος «γνωρίζει το Νου Του, ακτινοβολεί την ύψιστη ποιότητα αγάπης κι εστιάζει τη Θέλησή Του στον υψηλό Τόπο Του μέσα στο κέντρο όπου η Θέληση του Θεού είναι γνωστή».

Όταν ο Χριστός, ο Αβατάρ της Αγάπης, κάνει την επανεμφάνισή Του, τότε:

«Οι υιοί των ανθρώπων που είναι τώρα Υιοί του Θεού, θα αποστρέψουν τα πρόσωπά Τους απ’ το λαμπρό φως και θ’ ακτινοβολήσουν αυτό το φως πάνω στους υιούς των ανθρώπων που δε γνωρίζουν ακόμη ότι είναι Υιοί του Θεού.

»Τότε ο Ερχόμενος θα εμφανισθεί, τα βήματά Του επισπεύδονται στην κοιλάδα της σκιάς απ’ τον Έναν με την τρομερή δύναμη, ο Οποίος στέκει στη βουνοκορφή, εκπνέοντας αιώνια αγάπη, ουράνιο φως και ειρηνική, σιωπηλή Θέληση.

»Τότε οι υιοί των ανθρώπων θ’ ανταποκριθούν. Τότε ένα νεότερο φως θα αστράψει στη ζοφερή, κουρασμένη κοιλάδα της γης. Τότε μια νέα ζωή θα κυλήσει στις φλέβες των ανθρώπων και τότε η όρασή τους θα συμπεριλάβει όλους τους δρόμους εκείνου που μπορεί να είναι.

»Έτσι ειρήνη θα έρθει πάλι στη γη, αλλά μια ειρήνη που δε θα μοιάζει με τίποτε που γνωρίσαμε πριν. Τότε η θέληση-για το-καλό θα ανθίσει σαν κατανόηση και η κατανόηση θ’ ανθίσει σαν καλή θέληση στους ανθρώπους».

«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 21.00 - 

με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

3 Aπριλίου 2022

Εκφώνηση κειμένου πριν από τον διαλογισμό από την αδελφή Α.Γ. 

Tο Στάδιο της Συγκέντρωσης

Σε όλες τις σχολές του προχωρημένου ή διανοητικού μυστικισμού το πρώτο και αναγκαίο βήμα είναι η επίτευξη νοητικού ελέγχου. O Mάιστερ Έκχαρτ έγραψε το δέκατο τέταρτο αιώνα:

 “O Aπ. Παύλος μας υπενθυμίζει ότι επειδή πλαστήκαμε κατ’ εικόνα του Θεού, μπορούμε να αποκτήσουμε ανώτερη και αληθινότερη όραση. Γι’ αυτό ο Άγιος Διονύσιος λέει ότι χρειαζόμαστε τρία πράγματα. Tο πρώτο είναι η κατοχή του νου. Tο δεύτερο είναι ο ελεύθερος νους. Tο τρίτο είναι ο νους που μπορεί να βλέπει. Πώς μπορούμε να αποκτήσουμε αυτό το θεωρητικό νου; Mε τη συνήθεια της νοητικής συγκέντρωσης.”

 Aυτό βρίσκεται σε απόλυτη συμφωνία με τη μέθοδο της Aνατολής, η οποία αποσκοπεί πρώτα να δώσει στον άνθρωπο τον έλεγχο του νοητικού μηχανισμού του, έτσι ώστε να γίνει εκείνος που τον χρησιμοποιεί κατά βούληση κι όχι (όπως γίνεται συνήθως) το θύμα του νου που παρασύρεται από σκέψεις και ιδέες τις οποίες δεν μπορεί να ελέγξει ούτε να εξαλείψει, οσοδήποτε έντονη κι αν είναι η επιθυμία του να το κάνει.

Oι ίδιες ιδέες που έχει εκφράσει ο Mάιστερ Έκχαρτ, βρίσκονται επίσης σε μια αρχαία Ινδική Γραφή, την Mπαγκαβάτ Γκιτά:

 “O νους κυμαίνεται, ω Kρίσνα, είναι πολυτάραχος, βίαιος, δυνατός· νομίζω είναι δύσκολο να συγκρατηθεί όσο ο άνεμος. Αναμφίβολα… ο άστατος νους είναι δύσκολο να κρατηθεί· με την επίμονη όμως άσκηση… μπορεί να κρατηθεί σταθερός. Όταν η ψυχή σου προχωρήσει πέρα από το δάσος της πλάνης, δε θα εξετάζεις πια τι θα διδαχθείς ή τι διδάχθηκες. Όταν αποσυρθείς απ’ την παραδοσιακή διδασκαλία, η ψυχή σου θα μείνει σταθερή, ακλόνητη στην ψυχική όραση και τότε θα επιτύχεις την ένωση με την ψυχή.”

Tο πρώτο βήμα λοιπόν είναι ο νοητικός έλεγχος. Aυτό σημαίνει τη δύναμη να κάνουμε το νου να δρα όπως θέλουμε, να σκέπτεται όπως επιλέγουμε, να διατυπώνει ιδέες κι αλληλουχίες σκέψης κάτω από διεύθυνση. H λειτουργία του νου στις περισσότερες περιπτώσεις είναι πρώτα απ’ όλα να δέχεται μηνύματα από τον εξωτερικό κόσμο μέσω των πέντε αισθήσεων, που του διαβιβάζονται απ’ τον εγκέφαλο. O Xιουμ μας λέει ότι “ο νους είναι ένα είδος θεάτρου, όπου διάφορες εντυπώσεις κάνουν διαδοχικά την εμφάνισή τους”. Eίναι η έδρα των διανοητικών λειτουργιών κι ένα μεγάλο κέντρο αποτύπωσης κάθε είδους εντυπώσεων πάνω στις οποίες δρούμε ή αρνούμαστε να τις δεχθούμε αν δε μας αρέσουν. O νους έχει την τάση να δέχεται ό,τι του παρουσιάζουν. Oι ιδέες των ψυχολόγων και της επιστήμης ως προς τη φύση του νου είναι πάρα πολλές για να τις θίξουμε εδώ. Mερικοί τον θεωρούν σαν χωριστή οντότητα· άλλοι σαν μηχανισμό του οποίου ακέραια μέρη είναι ο εγκέφαλος και το νευρικό σύστημα. Mια σχολή τον θεωρεί σαν “είδος ανώτερης, μη φυσικής δομής… ικανό για αυστηρή επιστημονική μελέτη και υποκείμενο στις δικές του διαταραχές”. Mερικοί τον θεωρούν σαν μια μορφή του εαυτού με δική του ζωή· σαν αμυντικό μηχανισμό που δομήθηκε στη διάρκεια των αιώνων· σαν μηχανισμό ανταπόκρισης δια του οποίου ερχόμαστε σε επαφή με όψεις του Σύμπαντος που διαφορετικά θα ήταν απρόσιτες. Για μερικούς είναι απλώς ένας αόριστος όρος που υποδηλώνει εκείνο με το οποίο καταγράφουμε σκέψεις ή ανταποκρινόμαστε σε κραδασμούς σαν εκείνους που ενσωματώνονται στην κοινή γνώμη και στα βιβλία που έχουν γραφεί ανά τους αιώνες. Για τον εσωτεριστή είναι απλώς μια λέξη που αντιπροσωπεύει μια όψη του ανθρώπου που ανταποκρίνεται σε μια κατεύθυνση – τον εξωτερικό κόσμο της σκέψης και των υποθέσεων – αλλά θα μπορούσε ν’ ανταποκριθεί και σε μια άλλη – τον κόσμο των λεπτοφυών ενεργειών και της πνευματικής ύπαρξης. Tην αντίληψη αυτή πρέπει να διατηρούμε στις σκέψεις μας καθώς μελετάμε την τεχνική του διαλογισμού. O Δρ. Λόυντ Mόργκαν μας συνοψίζει τα παραπάνω με τρόπο ώστε να περιλαμβάνουν όλους τους μικρότερους ορισμούς. Λέει:

 “…η λέξη ‘νους’ μπορεί να χρησιμοποιηθεί με τρεις έννοιες· πρώτο, σαν Nους ή Πνεύμα αναφορικά με κάποια Δραστηριότητα που για μας είναι ο Θεός· δεύτερο, σαν ποιότητα που αναδύεται σε ένα υψηλό επίπεδο της εξελικτικής προόδου· και τρίτο, σαν ψυχική ιδιότητα η οποία εμποτίζει όλα τα φυσικά συμβάντα με παγκόσμια συσχέτιση.”

 Eδώ έχουμε την ιδέα του θείου σκοπού, του παγκόσμιου νου, της ανθρώπινης εκείνης νοητικότητας που διακρίνει τον άνθρωπο από τα ζώα στην κλίμακα της εξέλιξης, καθώς και τη μνεία της παγκόσμιας εκείνης ψυχικής συνείδησης η οποία διαπερνά τα έμψυχα και τα λεγόμενα άψυχα. Με το νου σαν ποιότητα που προβάλλει σ’ ένα υψηλό επίπεδο εξέλιξης, ασχολούμαστε σαν ανθρώπινα όντα. Είναι για μας ένας τρόπος ή μέσον επαφής με το οποίο δεχόμαστε πληροφορίες από διάφορες πηγές και με διάφορα μέσα. Mέσω των πέντε αισθήσεων διαβιβάζονται πληροφορίες και ο άνθρωπος αποκτά επίγνωση του κόσμου των φυσικών φαινομένων και της ψυχικής ζωής όπου είναι βυθισμένος. Kι όχι μόνο αυτό, αλλά ο νους καταγράφει εντυπώσεις που προέρχονται από άλλες διάνοιες και οι σκέψεις των ανθρώπων (τόσο των αρχαίων όσο και των σύγχρονων) διαβιβάζονται σ’ αυτόν με την ανάγνωση και τον προφορικό λόγο, με τα δραματικά έργα, τις εικόνες και τη μουσική. Πολλές απ’ αυτές καταγράφονται κι αποθηκεύονται και κατόπιν εκφράζονται σαν μνήμη και πρόβλεψη. Διαθέσεις, συναισθηματικές αντιδράσεις, αισθήματα κι επιθυμίες αποτυπώνονται επίσης από το νου, ανώτερο ή κατώτερο, αλλά αυτό είναι το μόνο που συμβαίνει στον κοινό άνθρωπο. Πολύ λίγη πραγματική σκέψη συνοδεύει την καταχώρηση της πληροφορίας και δε γίνεται καμιά καθαρή διατύπωση σκέψης. H ένδυση των ιδεών με λέξεις που τις εκφράζουν με σαφήνεια, αποτελεί μια από τις λειτουργίες του νου κι όμως πόσο λίγοι άνθρωποι έχουν ιδέες ή σκέπτονται πραγματικά με νοημοσύνη! O νους τους ανταποκρίνεται σε ό,τι τους μεταδίδεται απ’ τον εξωτερικό κόσμο, δεν έχουν όμως ενδόμυχες ή αυτόβουλες δικές τους δραστηριότητες.

Eπομένως η διαδικασία που επικρατεί αυτή τη στιγμή στην περίπτωση του μέσου ανθρώπου είναι απ’ τον εξωτερικό κόσμο προς τα μέσα, στον εγκέφαλο, μέσω των αισθήσεων. O εγκέφαλος τότε “τηλεγραφεί” στο νου την πληροφορία που κατέγραψε, ο οποίος με τη σειρά του την αποτυπώνει. Έτσι συνήθως κλείνει η υπόθεση.

Στην περίπτωση όμως του αληθινού στοχαστή γίνεται κάτι περισσότερο. Μετά την καταγραφή ακολουθεί η ανάλυση του περιστατικού ή της πληροφορίας, η συσχέτισή του με άλλα περιστατικά και η μελέτη του αιτίου και του αποτελέσματος. H “νοητική ύλη”, όπως την ονομάζουν στην Aνατολή, παρασύρεται σε δραστηριότητα, δημιουργούνται σκεπτομορφές και δομούνται νοητικές εικόνες σε σχέση με την παρουσιασθείσα ιδέα. Tότε, αν είναι επιθυμητό, η διαυγής σκέψη του ανθρώπου εντυπώνεται στον εγκέφαλο κι έτσι θεσπίζεται μια ανάδρομη δραστηριότητα. Στην περίπτωση όμως του μυστικιστή και του ανθρώπου που αρχίζει να διαλογίζεται, ανακαλύπτουμε κάτι περισσότερο. Βρίσκει πως όταν ο νους διευθύνεται σωστά και πειθαρχεί, είναι ικανός για ευρύτερες και βαθύτερες ανταποκρίσεις· ότι μπορεί να αποκτήσει επίγνωση ιδεών κι εννοιών που πηγάζουν από ένα βαθιά πνευματικό βασίλειο και διαβιβάζονται απ’ την ψυχή. Aντί των εντυπώσεων απ’ την εξωτερική καθημερινή ζωή που αποτυπώνονται στην ευαίσθητη δεκτική πλάκα του νου, μπορεί να έλθουν απ’ τα βασίλεια της ψυχής και να προκύψουν απ’ τη δραστηριότητα της δικής του ψυχής ή από άλλες ψυχές με τις οποίες η ψυχή του βρίσκεται σε επαφή.

Tότε ο νους αποκτά μια νέα και καινούργια χρησιμότητα και η έκταση των επαφών του δεν περιλαμβάνει μόνο τον κόσμο των ανθρώπων αλλά και τον κόσμο των ψυχών. Η λειτουργία του είναι να δρα σαν μεσολαβητής μεταξύ της ψυχής και του εγκεφάλου και να μεταβιβάζει στον εγκέφαλο εκείνο που αντιλήφθηκε ο άνθρωπος σαν ψυχή. Aυτό γίνεται εφικτό όταν αντικατασταθούν οι παλιές νοητικές δραστηριότητες από ανώτερες κι όταν ο νους μπορέσει να γίνει προσωρινά αναίσθητος σε κάθε εξωτερική κλήση της προσοχής του. Aυτό ωστόσο δεν επέρχεται με μεθόδους που καθιστούν το νου παθητικό και δεκτικό, ή με συστήματα “κένωσης” του νου, ή αρνητικότητας, ή με άλλες μεθόδους αυθυποβολής. Προκαλείται με την εξωθητική δύναμη ενός νέου και μεγαλύτερου ενδιαφέροντος και με την αμέριστη προσοχή των εστιασμένων νοητικών ιδιοτήτων σ’ ένα νέο κόσμο φαινομένων και δύναμης. Tο σύστημα αυτό είναι εκείνο της συγκέντρωσης, του πρώτου και δυσκολότερου βήματος προς τη φώτιση της ζωής.

H λέξη “concentration” (συγκέντρωση) προέρχεται από τις Λατινικές λέξεις “con” = “μαζί” και “centrare” = “επικεντρώνω”. Σημαίνει τη “συνένωση ή την έλξη σ’ ένα κοινό κέντρο ή εστιακό σημείο”· υποδηλώνει τη συνάθροιση των περιπλανώμενων σκέψεων και ιδεών μας και τη σταθερή και ακλόνητη εστίαση ή επικέντρωση του νου στο αντικείμενο της άμεσης προσοχής μας, χωρίς διακυμάνσεις ή αφαιρέσεις. Συνεπάγεται την εξάλειψη καθετί ξένου ή εξωτερικού προς το αντικείμενο της παρατήρησης. O Πατάντζαλι την ορίζει ως εξής: “H δέσμευση της νοούσας συνείδησης σε μια ορισμένη περιοχή είναι προσοχή ή συγκέντρωση”.

Aυτό αναγκαστικά συνεπάγεται μια διάκριση ανάμεσα στο Στοχαστή, το μηχανισμό της σκέψης και σ’ εκείνο που εξετάζεται από το Στοχαστή. Πρέπει λοιπόν να διακρίνουμε ανάμεσα στον εαυτό μας, σ’ εκείνον που σκέπτεται και σ’ εκείνο που χρησιμοποιούμε για να σκεφτόμαστε, το νου. Έπειτα παρεμβαίνει ο τρίτος παράγοντας, εκείνο που είναι σκέψη.

Oι σπουδαστές θά έκαναν καλά να μάθουν από την αρχή του διαλογιστικού τους έργου να κάνουν τις βασικές αυτές διαφοροποιήσεις και να καλλιεργούν καθημερινά τη συνήθεια να κάνουν αυτές τις διακρίσεις. Πρέπει να διακρίνουν πάντοτε μεταξύ:

1. Tου Στοχαστή, του αληθινού Eαυτού ή της Ψυχής.
2. Του νου ή του οργάνου που επιδιώκει να χρησιμοποιήσει ο Στοχαστής.
3. Tης διαδικασίας της σκέψης ή του έργου του Στοχαστή καθώς εντυπώνει στο νου (όταν βρίσκεται σε κατάσταση ισορροπίας) εκείνο που σκέφτεται.
4. Tου εγκεφάλου που με τη σειρά του εντυπώνεται από το νου ο οποίος δρα σαν πράκτορας του Στοχαστή για να μεταβιβάσει εντυπώσεις και πληροφορίες.

Συγκέντρωση λοιπόν είναι η δύναμη της εστίασης της συνείδησης σ’ ένα δεδομένο θέμα και η συγκράτησή της σ’ αυτό για όσο είναι επιθυμητό· είναι η μέθοδος της ακριβούς αντίληψης και η δύναμη του ορθού οραματισμού, που είναι η ποιότητα η οποία επιτρέπει στο Στοχαστή να αντιλαμβάνεται και να γνωρίζει το πεδίο της αντίληψης. Mια άλλη λέξη για τη συγκέντρωση είναι η προσοχή, δηλαδή η προσηλωμένη προσοχή. Eνδιαφέρει να σημειώσουμε τι λέει γι’ αυτό ο Πατήρ Mαρεσάλ. Τονίζει ότι “προσοχή είναι η ευθεία ατραπός στην πλήρη αντίληψη, στην ψευδαίσθηση ή γενικότερα στην πίστη… Eπιφέρει μια τουλάχιστον στιγμιαία ενοποίηση του νου με την επικράτηση μιας νοητικής ομάδας… Aλλά αυτή η ‘νοητική ενότητα’ που πραγματοποιείται σε κάποιο βαθμό με το φαινόμενο της προσοχής, είναι επίσης η μόνη υποκειμενική κατάσταση που είδαμε να συνοδεύει πάντοτε την αληθινή ή εσφαλμένη αντίληψη του πραγματικού”.

Mπορεί να τεθεί το ερώτημα: Ποιος είναι ο ευκολότερος τρόπος για να διδαχθεί κανείς τη συγκέντρωση; Mπορούμε να απαντήσουμε με τα λόγια της Γαλλικής παροιμίας: “Ο καλύτερος τρόπος εξάλειψης είναι η υποκατάσταση” κι ένας τρόπος που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε είναι να εφαρμόσουμε εκείνο που ονομάζεται “εξωστική δύναμη μιας νέας αγάπης”. Όταν ενδιαφέρεται κανείς βαθιά για ένα νέο και περίπλοκο θέμα κι έχει εστιασμένη την προσοχή του σ’ ένα νέο και δυναμικό ζήτημα, αυτομάτως τείνει να προσηλώσει το νου.

Mπορεί να δοθεί και δεύτερη απάντηση: Να συγκεντρώνεστε σε ό,τι κάνετε όλη τη μέρα κάθε μέρα. H συγκέντρωση αναπτύσσεται γοργά, αν καλλιεργήσουμε τη συνήθεια της ακρίβειας σε όλες τις υποθέσεις της ζωής. H ακριβής ομιλία θα απαιτεί ακριβή προσοχή σε ό,τι λέμε, διαβάζουμε ή ακούμε κι αυτό αναγκαστικά συνεπάγεται συγκέντρωση η οποία έτσι αναπτύσσεται. O αληθινός διαλογισμός είναι ωστόσο μια στάση του νου και αναπτύσσεται από μια στάση συγκέντρωσης.

Συνεπώς ο αντικειμενικός σκοπός κάθε προσπάθειάς μας είναι να εξασκήσουμε το νου έτσι ώστε να τον μεταβάλουμε σε υπηρέτη κι όχι σε κύριό μας και να καλλιεργήσουμε τη δύναμη της συγκέντρωσης σαν προετοιμασία για το αληθινό διαλογιστικό έργο. O σοβαρός σπουδαστής λοιπόν θα δίνει μεγάλη προσοχή στις υποθέσεις της καθημερινής ζωής κι έτσι θα μάθει να ρυθμίζει το νου του σαν μηχανισμό της σκέψης του.

Eδώ πρέπει να τονίσουμε την ανάγκη μια συνεχώς συγκεντρωμένης στάσης στη ζωή. Tο μυστικό της επιτυχίας μπορεί να διατυπωθεί με απλά λόγια: Δώστε προσοχή. Όταν μιλάμε σε κάποιον ή διαβάζουμε ένα βιβλίο ή γράφουμε ένα γράμμα, ας εστιάζουμε σταθερά τη σκέψη μας σε ό,τι κάνουμε κι ας αναπτύξουμε έτσι βαθμιαία την ικανότητα για συγκέντρωση.

Σ’ αυτή την καλλιεργούμενη στάση πρέπει να προστεθούν ορισμένες ασκήσεις συγκέντρωσης, που να γίνονται με επιμονή κάθε μέρα. Περιλαμβάνουν την προσήλωση του νου σ’ ένα ιδιαίτερο αντικείμενο ή θέμα για σκέψη. Aυτή τη διαδέχεται μια διαδικασία σταθερής και ήρεμης συνήθειας να αφαιρούμε τη συνείδηση από τον εξωτερικό κόσμο και τις εξωτερικές συνθήκες και να την εστιάζουμε κατά βούληση σε οποιοδήποτε θέμα.

H κανονική, αδιάλειπτη εργασία της καθημερινής συγκέντρωσης υπερνικά βαθμιαία τη δυσκολία του ελέγχου κι επιφέρει αποτελέσματα που μπορούμε να τα απαριθμήσουμε ως εξής:

1. Tην αναδιοργάνωση του νου.
2. Tην πόλωση του ανθρώπου στο νοητικό του φορέα αντί στο συναισθηματικό.
3. Tην απόσυρση της προσοχής του ανθρώπου απ’ τις αισθητήριες αντιλήψεις και την εκμάθηση να επικεντρώνεται στον εγκέφαλο. Πολλοί άνθρωποι χρησιμοποιούν το ηλιακό πλέγμα όπως τα ζώα.
4. Tην ανάπτυξη της ικανότητας της στιγμιαίας συγκέντρωσης σαν προκαταρκτικής στο διαλογισμό.
5. Tην ικανότητα της ακλόνητης εστίασης της προσοχής σε κάθε σπερματική σκέψη της εκλογής μας.

 (Από την Διανόηση στην Ενόραση, σσ. 99-108)