Ιστολόγιο για τον Νέο Όμιλο των Παγκόσμιων Εξυπηρετητών

     Δ Ι Α Λ Ο Γ Ι Σ Μ Ο Σ 

ΕΠΙΚΚΛΗΣΗ ΣΕΙΡΙΟΥ

ΕΥΘΥΓΡΑΜΜΙΣΗ ΜΕ ΤΗ ΘΕΙΑ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, 
ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΤΟΥ ΝΟΥ, ΤΗΣ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗΣ  

Τετάρτη 15 Μαΐου 2024 στις 20.00

πραγματοποιείται –2 φορές το μήνα– βράδυ Τετάρτης 

Μέρος του Κεφαλαίου:

Η ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ

1. Η όραση του Διδασκάλου και του εαυτού μέσα στο σπήλαιο της καρδιάς.

 

Όπως γνωρίζετε, έχει συχνά ειπωθεί στο σπουδαστή να οραματίζεται τον εαυτό του και το Διδάσκαλο – στο μέγεθος περίπου ενός τετάρτου της ίντσας – μέσα στην περιφέρεια της αιθερικής καρδιάς. Του έχει ειπωθεί να εικονίζει προς το τέλος του διαλογισμού του την αιθερική καρδιά κι εκεί να δομεί μικροσκοπικές μορφές του Διδασκάλου στον Oποίο ελκύεται και του εαυτού του.

Το κάνει με τη δέουσα και λεπτομερή φροντίδα, με την αρωγή της φαντασίας και της αγαπητικής προσπάθειας, εργαζόμενος καθημερινά με τις εικόνες του ωσότου αποβούν γι’ αυτόν πολύ πραγματικές και η δόμηση κι ο σχηματισμός τους καταστούν ένα σχεδόν αυτόματο μέρος της διαλογιστικής του μορφής.

Τότε έρχεται μια μέρα (συνήθως όταν ταιριάζουν οι αστρολογικές συνθήκες κι η σελήνη πλησιάζει στην πανσέληνο) οπότε αποκτά συνείδηση μέσα στον εγκέφαλό του ότι οι εικόνες αυτές δεν είναι οι μικρές κούκλες που νομίζει, αλλά ότι ο ίδιος βρίσκεται μέσα στην εικόνα που αντιπροσωπεύει τον εαυτό του κι ότι στέκει κυριολεκτικά και αληθινά ενώπιον του Διδασκάλου.

 Τι ακριβώς συνέβη; O μαθητής πέτυχε τρία πράγματα:

1. Να ταυτισθεί με την εικόνα μέσα στην καρδιά και να ανατείνει προς το Διδάσκαλο.

2. Να φτιάξει ένα συγκεκριμένο αγωγό μεταξύ του καρδιακού κέντρου (όπου προσπαθεί να εστιάσει τη συνείδησή του) και του αντίστοιχου κεφαλικού του κέντρου. Καθένα από τα επτά κέντρα του σώματος, όπως ξέρετε, έχει ένα αντίστοιχο στο κεφάλι. Με τη σύνδεση ενός κέντρου με το αντίστοιχό του στο κεφάλι έρχεται η φώτιση. Αυτό – στην περίπτωσή μας – πραγματώθηκε απ’ το σπουδαστή. Συνέδεσε την καρδιά με το κεφαλικό της κέντρο.

3. Όχι μόνο πέτυχε τα δύο παραπάνω πράγματα, αλλά εξάγνισε τόσο εκείνο το τμήμα του φυσικού εγκεφάλου που αντιστοιχεί στο ιδιαίτερο κεφαλικό κέντρο, ώστε μπορεί ν’ ανταποκριθεί στον αναγκαίο ανώτερο κραδασμό και να καταγράψει συνεπώς με ακρίβεια όσα έχουν συμβεί.

 

2. Η αναγνώριση του κραδασμού.

 

Στην περίπτωση αυτή η μέθοδος δεν είναι εντελώς ίδια. O σπουδαστής αποκτά συνείδηση στις στιγμές της πιο έντονης έφεσής του στο διαλογισμό ενός ορισμένου ιδιάζοντος κραδασμού ή αίσθησης στο κεφάλι του. Μπορεί να είναι σε μια από τις τρεις περιοχές:

α. Στην κορυφή της σπονδυλικής στήλης.

β. Στο μέτωπο.

γ. Στην κορυφή της κεφαλής.

 Δε μιλώ εδώ για την αίσθηση που προκύπτει όταν αναπτύσσεται η ψυχιστική ικανότητα, παρότι υπάρχει συγγένεια μεταξύ των δύο, αλλά μιλώ για ένα σαφή κραδασμό που συνοδεύει την επαφή με ένα από τα Μεγάλα Όντα.

Στην αρχή ο σπουδαστής έχει απλώς συνείδηση ενός αισθήματος στιγμιαίας ανύψωσης, που παίρνει τη μορφή κυματισμού ή κίνησης στο κεφάλι. Μπορεί στην αρχή να συνοδεύεται από κάποια ενόχληση, αν γίνει αισθητή στο μέτωπο μπορεί να προκαλέσει δάκρυα και κλάμα, αν στην κορυφή της σπονδυλικής στήλης ή στη βάση του κρανίου έξαρση κι ακόμη ζαλάδα κι αν στην κορυφή της κεφαλής μια αίσθηση διεύρυνσης με ένα αίσθημα πληρότητας, ωσάν το περιβάλλον κρανίο να ήταν πολύ περιοριστικό. Αυτή εξασθενίζει με την εξοικείωση. Όλα προκαλούνται από μια επαφή, στιγμιαία στην αρχή, με κάποιο Διδάσκαλο.

Με τον καιρό ο σπουδαστής οδηγείται στην αναγνώριση αυτού του κραδασμού και στη σύνδεσή του με κάποιο ιδιαίτερο Μεγάλο Oν, γιατί κάθε Διδάσκαλος έχει το δικό Του κραδασμό που εντυπώνεται στους μαθητές Του με έναν ειδικό τρόπο. Αυτή η μέθοδος επαφής συνοδεύεται συχνά από άρωμα. Με τον καιρό ο μαθητής μαθαίνει πώς να ανυψώνει τον κραδασμό του σε ορισμένο ύψος. Αφού το επιτύχει, διατηρεί σταθερά τον κραδασμό ωσότου νιώσει τον απαντητικό κραδασμό του Διδασκάλου ή το άρωμα.

Κατόπιν προσπαθεί να συγχωνεύσει τη συνείδησή του με του Διδασκάλου όσο αυτό είναι δυνατό, να διακριβώσει τη θέληση του Διδασκάλου και να κατανοήσει τι ακριβώς έχει να κοινοποιήσει ο Διδάσκαλος. Με την πάροδο του χρόνου και την αύξηση της ανταπόκρισης του μαθητή ο Διδάσκαλος απ’ την πλευρά Του προσελκύει την προσοχή του ή του δίνει σημάδι επιδοκιμασίας (λόγου χάρη, με την έγερση του κραδασμού μέσα στο κεφάλι του)

Υπάρχουν τρεις ακόμη τρόποι (από πολλούς, μην ξεχνάτε) με τους οποίους ο ένθερμος σπουδαστής μπορεί να αποκτήσει συνείδηση στο φυσικό του εγκέφαλο ότι έκανε επαφή με το Διδάσκαλό του.

 

3. Η μεταφορά στη συνείδηση του φυσικού εγκεφάλου της ανάμνησης του άσραμ του Διδασκάλου και των μαθημάτων που παραδόθηκαν εκεί.

 

Καθώς ο σπουδαστής επιμένει στο διαλογισμό του, καθώς αυξάνει την ικανότητά του να αποκτά το σωστό κραδασμό, δομεί μια δίοδο (αν μπορούμε να την ονομάσουμε έτσι) που τον οδηγεί κατ’ ευθείαν στο Διδάσκαλό του. Πρόκειται για κυριολεκτική δήλωση γεγονότος.

Η καλή εργασία κερδίζει με τον καιρό για τον άνθρωπο το δικαίωμα να βρίσκεται με το Διδάσκαλο σε τακτές περιόδους. Συνεπάγεται καλή εργασία στο διαλογισμό σε συνδυασμό με ενεργό υπηρεσία για τη φυλή. Τα διαλείμματα αυτά είναι σπάνια στην αρχή αλλά γίνονται συχνότερα καθώς επιτελείται πρόοδος. Τότε αποκτά επίγνωση αυτής της επαφής μέσω ανάμνησης κατά την αφύπνιση. Βλέπει το δωμάτιο του Διδασκάλου και θυμάται τους συντρόφους του στην εργασία της τάξης. Θυμάται ορισμένες προτάσεις όπως τις είπε ο Διδάσκαλός του και ανακτά τη μνήμη της εργασίας που προτάθηκε ή της παραίνεσης. Είναι μια από τις μεθόδους που είναι ενδεικτικές για το μαθητή ότι επιτυγχάνει με την ικανότητα που δομείται στο διαλογισμό ν’ αποκτήσει πρόσβαση στο Διδάσκαλο.(ΕΑΔ:289-292)

  

4. Η επίτευξη ενός ορισμένου ποσού αιτιώδους συνείδησης.

 

H ικανότητα της αφηρημένης σκέψης και ενατένισης, η δύναμη υπέρβασης των περιορισμών του χρόνου και του χώρου είναι δυνάμεις του εγωικού σώματος και καθόσον όλες οι εγωικές ομάδες – όπως ειπώθηκε – ελέγχονται από κάποιο Διδάσκαλο, η ανάπτυξη της εγωικής συνείδησης (όταν αναγνωρίζεται συνειδητά) είναι ενδεικτική επαφής και προσέγγισης.

Πολλές ψυχές ασυνείδητα έρχονται σε επαφή με το Εγώ τους κι έχουν πρόσκαιρα εκλάμψεις εγωικής συνείδησης, όμως όταν ο μαθητής μπορεί συνειδητά ν’ ανυψωθεί, όταν εσκεμμένα εντείνει τον κραδασμό του και μεταφέρει την πόλωσή του στο εγωικό σώμα, έστω και για μια σύντομη στιγμή, τότε μπορεί να γνωρίζει ότι για τη σύντομη αυτή στιγμή δονείται στην κλείδα του Διδασκάλου της ομάδας του. Έκανε επαφή.

Μπορεί αρχικά να μη θυμάται στο φυσικό του εγκέφαλο τις λεπτομέρειες αυτής της επαφής, μπορεί να μην αντιλαμβάνεται την εμφάνιση του Διδασκάλου ή τα λόγια που βγήκαν απ’ τα χείλη Του, αλλά αφού συμμορφώθηκε συνειδητά με τον κανόνα και εισήλθε στη σιωπή των υψηλών τόπων, ο νόμος λειτουργεί πάντα κι έχει κάνει την επαφή του.

 

5. Μέσω του ήχου ο ζηλωτής έχει επίγνωση της επιτυχίας

 

Η πέμπτη αυτή μέθοδος δεν είναι τόσο συνήθης, αλλά είναι γνωστή σε μερικές φύσεις. Μέσω του ήχου ο ζηλωτής έχει επίγνωση της επιτυχίας. Ακολουθεί τη συνήθη μορφή του διαλογισμού του. Επιμένει από μέρα σε μέρα κι εργάζεται και στα τρία πεδία στο έργο που πρέπει να γίνει. Ανυψώνει συνεχώς τον κραδασμό του και ανατείνει στην αναγκαία προσπάθεια, συνδυάζοντας όλη την εσώτερη προσπάθεια με την εξωτερική ζωή της αγαπητικής υπηρεσίας.

Σε κάποιο διαλογισμό αποκτά αιφνίδια την επίγνωση ενός μουσικού φθόγγου που φαίνεται να ηχεί στο κεφάλι του ή να εκπορεύεται από την καρδιά του. Δεν προκαλείται από την ήχηση της Ιερής Λέξης, η οποία Λέξη όταν ηχείται από τον άνθρωπο σε ορισμένη κλείδα μπορεί να προκαλέσει μια μουσική ανταπόκριση από το Εγώ, αλλά έρχεται σαν αποτέλεσμα ή κορύφωμα του διαλογισμού κι ο ήχος του φθόγγου δονείται μέσα στο κέντρο τόσο ευδιάκριτα ώστε να μη λησμονηθεί ποτέ. Είναι πάλι ένδειξη επιτυχίας.

O Διδάσκαλος προσεγγίσθηκε κι ανταποκρίθηκε ηχώντας τον τόνο του Εγώ του ανθρώπου. Αυτή είναι πραγματικά η βάση του εθιμοτυπικού του φύλακα της θύρας που ανταποκρίνεται στο μελλοντικό ζηλωτή των μυστηρίων της ομάδας. Όταν το έργο γίνει σωστά, ο ζηλωτής θα ηχήσει τη λέξη εισδοχής στη δική του κλείδα ή τόνο, προσπαθώντας να κρούσει το φθόγγο που θα εφελκύσει το Εγώ. O φύλακας της θύρας θα ανταποκριθεί και θα ψάλλει την απάντηση στον ίδιο πλήρη και ηχηρό τόνο, συνδέοντας έτσι με τη δύναμη του ήχου τον άνθρωπο με το Διδάσκαλο των επικείμενων τελετών. Αυτό θέτει κάθε μέλος της ομάδας – μέσω της δικής του προσπάθειας και μέσω του τρίτου παράγοντα, του φύλακα της θύρας – σε επικοινωνία με το Διδάσκαλο.

Με τον καιρό αυτό θα κατανοηθεί πληρέστερα και θα γίνεται προσπάθεια να διατηρείται η αντήχηση του τόνου ανάμεσα σε όσους εισέρχονται και σε όσους φρουρούν το Κατώφλι. Όταν επιτευχθεί τέλεια (πράγμα ανέφικτο τώρα) θα αποτελέσει τέλεια προστασία. Θα συγκροτούνται όμιλοι ανάλογα με τον εγωικό σχηματισμό και τον ιδιαίτερο Διδάσκαλο.

O φθόγγος του ομίλου θα είναι γνωστός σ’ εκείνον που φρουρεί την είσοδο και κανείς δε θα μπορεί να εισέλθει που δε θα ηχεί το φθόγγο στην ανώτερη ή την κατώτερη οκτάβα. Αυτό ισχύει για ομίλους που είναι αφιερωμένοι στην εσώτερη πνευματική ανάπτυξη και τους αφορά άμεσα το έργο κάποιου Διδασκάλου με τους συνδεόμενους σπουδαστές ή μαθητές ή δοκίμους Του. Άλλοι όμιλοι που θα σχηματίζονται από ποικίλες μονάδες και σε διαφορετικές ακτίνες και Διδασκάλους, θα φρουρούν τη θύρα τους με μια άλλη μέθοδο που θ’ αποκαλυφθεί αργότερα.

Όταν στο διαλογισμό ο σπουδαστής ακούσει τον εσώτερο αυτό μουσικό φθόγγο, πρέπει να προσπαθήσει να τον καταγράψει και να καλλιεργήσει την ικανότητα να τον αναγνωρίζει και να τον χρησιμοποιεί. Δεν είναι εύκολο στην αρχή, καθόσον η ήχηση είναι μη αναμενόμενη και πολύ σύντομη για να συλληφθεί. Όμως με την πάροδο του χρόνου και καθώς ο μαθητής επιτυγχάνει ξανά και ξανά να δέχεται μια παρόμοια ανταπόκριση, τότε μπορεί ν’ αρχίσει να βρίσκει τη μέθοδο και να παρακολουθεί τα αίτια που θέτουν σε κίνηση τον κραδασμό.

 Θα ήθελα καταλήγοντας να επισημάνω ότι πάντοτε η πρόκληση ανταπόκρισης πρέπει να είναι έργο του μαθητή κι ότι η ώρα της ανταπόκρισης αυτής εξαρτάται από την ειλικρίνεια του έργου του, την αφιέρωση στην υπηρεσία του και τις καρμικές του υποχρεώσεις. Όταν δικαιούται ορισμένης ανταπόκρισης, αυτή θα φαίνεται στα άστρα του και τίποτε δεν μπορεί να την εμποδίσει ή να την καθυστερήσει. Αλλά και τίποτε δεν μπορεί πράγματι να την επισπεύσει…

Όταν τα κάνει όλα αυτά, όταν δομήσει το απαραίτητο δονούμενο υλικό στα τρία κατώτερα σώματά του, όταν τα ευθυγραμμίσει με το εγωικό σώμα (έστω και μόνο για ένα σύντομο λεπτό), ξαφνικά μπορεί να δει, ξαφνικά μπορεί ν’ ακούσει, ξαφνικά μπορεί να νιώσει έναν κραδασμό και τότε για πάντα θα λέει ότι η πίστη συγχωνεύθηκε με την όραση και η έφεση έγινε αναγνώριση. (ΕΑΔ: 292-295)

(Αλίκη Μπέϊλη: Επιστολές επί του Αποκρυφιστικού Διαλογισμού)