«ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 21.00 - 

με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

Κυριακή 26 Mαΐου 2024

Oμιλία πριν από τον διαλογισμό από την αδελφή Α.Μ.

Λησμονώντας όσα βρίσκονται στο παρελθόν.... 

Ορισμένα βήματα για την προετοιμασία της Έλευσής Του

                                                                                                Dulce Goncalves

Ο Θιβετανός Διδάσκαλος στο βιβλίο του «Εκπαίδευση στη Νέα Εποχή» δηλώνει, ότι όταν αγαπάμε σημαίνει ότι ενωνόμαστε με την ομαδική συνείδηση και ότι η σοφία είναι αγάπη σε εκδηλωμένη δράση. Επομένως, η Αγάπη είναι αυτή που μας οδηγεί ομαδικά προς τη Σοφία, εφόσον πραγματώνεται στις καθημερινές μας δραστηριότητες.

Όλοι μας έχουμε εκπαιδευτεί σύμφωνα με τις πολιτιστικές, θρησκευτικές και εθνικές μας αρχές από τους γονείς μας, τους συνομήλικους μας στο στενότερο περιβάλλον μας και στο σχολείο. Έχουμε ασυναίσθητα δημιουργήσει έναν τρόπο σκέψης που μας έχει τοποθετήσει πολύ μακρύτερα από τον κόσμο των ιδεών, οι οποίες εδράζονται σε ανώτερα, πιο λεπτοφυή πεδία. Ασυναίσθητα, δεν είναι τα νέα ιδανικά εκείνα που αντικατοπτρίζουμε, παρά ήδη διαμορφωμένα μοτίβα σκέψης, τα οποία απλώς εκφράζουν παλιές και αδιαπραγμάτευτες αρχές. Στην πραγματικότητα, με αυτόν τον τρόπο αρνούμαστε κάθε εσωτερική Διδασκαλία που έχουμε λάβει στην πορεία.

Η αναγνώριση της ύπαρξης των ατομικών και ομαδικών συναισθημάτων και τρόπων σκέψης είναι ένα από τα πρώτα βήματα για να ηρεμήσει η ροή της σκέψης και να αποκτήσουμε επίγνωση του «νου» και των πεδίων της δράσης του. Ο ανώτερος νους χρησιμοποιείται από την ψυχή ως φορέας της θέλησης και της αγάπης του Θεού κι αυτό απαιτεί συγχώνευση του κατώτερου πόλου, της προσωπικότητας, με τον ανώτερο, την ψυχή. Η ελεύθερη και συνειδητή αναγνώριση αυτού του γεγονότος προωθεί την ενωμένη ανύψωση ολόκληρου του ομίλου.

Μήπως δεν αναγνωρίζουμε την αλήθεια αυτής της δήλωσης; Όλοι σίγουρα αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη για κάτι τέτοιο. Παρά ταύτα, όμως, συνεχίζουμε να είμαστε προσκολλημένοι στο παρελθόν και στα προσωπικά μας βάσανα. Είχαμε ελπίσει να αποκτήσουμε πρόσβαση στα ανώτερα πεδία. Όμως, χρειαζόμαστε κάτι περισσότερο από πίστη γι’ αυτό· θα πρέπει να αναπτύξουμε την έφεση και τη βούληση να μοχθήσουμε, έτσι ώστε να μπορέσουμε να αναπτύξουμε θάρρος για να μετασχηματίσουμε κάθε οικογενειακό και εθνικό πρότυπο σκέψης. Τότε μπορούμε πραγματικά να αρχίσουμε να παρου-σιάζουμε νέους τρόπους εκδήλωσης της ανώτερης Θέλησης, η οποία μας συνδέει με τον Όμιλο, μέσω της Μίας Ψυχής. Κάθε φορά που χρησιμοποιούμε τον ανώτερο νου, επιστρατεύουμε συνειδητά ένα όργανο που συμβάλει στην ενοποίηση και ενσωμάτωση της Αγάπης και της Σοφίας, καθώς επικαλείται και μεταδίδει ορισμένα τμήματα του θείου Σχεδίου που είναι έτοιμα προς καταστάλαξη για την υλοποίηση του επόμενου προκαθορισμένου βήματος.

Αγνοώντας την αγνή, αγαπητική φύση μας, δημιουργήσαμε τα εμπόδια που πρέπει σήμερα πραγματικά να ξεπεράσουμε. Εν δυνάμει, είμαστε όλοι συμμέτοχοι και συνεργάτες στην αναγέννηση και τον εξαγνισμό του πλανήτη μας. Αυτή η αποδοχή της ευθύνης για συμβολή στην εξέλιξη του Όλου, μας ωθεί να παρατηρούμε, να διακρίνουμε και να μετασχηματίζουμε όλα όσα διδαχτήκαμε και επιθυμούμε να δούμε να εκδηλώνονται στο περιβάλλον μας και στον κόσμο.

Προετοιμαζόμαστε για να δεχτούμε τις πνευματικές ευκαιρίες που μας προσφέρονται.  Είναι ακριβώς εδώ που μπορεί το πνεύμα, μέσω της ψυχής, να εμπνεύσει μια επιλογή αγάπης με την χρήση μιας καθαρής διάκρισης, επιτρέποντας την έκφραση της Θέλησης του Θεού μέσω του Νου που λειτουργεί σε σύμπνοια με την Καρδιά.

 «Δεν έχουμε άλλη πρόθεση ζωής» επομένως· κι αυτό μας βοηθά να δομήσουμε τη φωτισμένη ατραπό, αναλαμβάνοντας την ευθύνη να συμβάλουμε θαρραλέα στην ανάπτυξη της ανθρώπινης σκέψης, η οποία θα επιφέρει την Επανεμφάνιση του Χριστού. Απαιτεί εκ μέρους μας τη συγχώνευση των αντιθέτων, καθώς υψωνόμαστε σε επικοινωνία με το πνεύμα και για την καταστάλαξη των νόμων του.

Η αγάπη-σοφία μπορεί ουσιαστικά να αποβεί ο μόνος μοχλός που θα επιφέρει μια τέτοια αλλαγή. Είναι ο κινητήριος παράγοντας στα πάντα, καθώς παρέχει δύναμη και ισχύ για κάθε μορφή και κάθε σκοπό, που συνιστά θεμελιώδες τμήμα σε αυτή την ιεραρχική αλυσίδα της θείας εκδήλωσης.

Ομιλία σπουδαστή στην Συνδιάσκεψη της Σχολής Αρκέην στο Λονδίνο. 

25 Μαΐου 2024

  «ΗΧΟΥΜΕ ΤΗ ΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ,

ΕΠΙΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,

ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

ΟΜΑΔΙΚΟΣ ΕΞ ΑΠΟΣΤΑΣΕΩΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

- ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ στις 21.00 - 

με σκοπό την επίκληση της Ψυχής της Ελλάδας, στο πλαίσιο της παγκόσμιας εφέλκυσης της Ψυχής των εθνών και της Μιας Ανθρωπότητας, έργο για το οποίο είναι επιφορτισμένος ο ΝΟΕΚ.

Κυριακή 19 Mαΐου 2024

Oμιλία πριν από τον διαλογισμό από την αδελφή Α.Δ.

ΚΑΛΗ ΘΕΛΗΣΗ

(Ανθολογία από τα έργα του Θιβετανού. Από το βιβλίο Serving Humanity)

Η αίσθηση του προσανατολισμού στην ανθρωπότητα. Υποθέτω ότι θ’ αναγνωρίσετε την αλήθεια που δηλώνω όταν εκφράζω τη γνώμη ότι η ατομική ή προσωπική σας αγάπη για την ανθρωπότητα και η εστία της προσοχής σας στην ανθρώπινη ανάγκη είναι υπερβολικά θεωρητική. Είναι μεταβατική και πειραματική στην πράξη. Oι προθέσεις σας είναι καλές κι εξαίρετες αλλά δεν έχετε ακόμη τη συνήθεια του ορθού προσανατολισμού και πολλά απ’ όσα κάνετε είναι αποτέλεσμα επιβαλλόμενης θυσίας και κόστους· δε σας είναι φυσικά· είναι επίσης αποτέλεσμα ελπιδοφόρου προσπάθειας· ακόμη βρίσκεστε σε σύγχυση απέναντι στο πρόβλημα του προσανατολισμού προς την Ιεραρχία και την ψυχή σας και ταυτόχρονα του προσανατολισμού προς την ανθρωπότητα και τους συνανθρώπους σας. Αλλά θα έρθει η ώρα που θα είστε προσωπικά τόσο αποκεντρωμένοι, ώστε αυτόματα η αίσθηση των “άλλων” θα σας είναι πολύ ισχυρότερη απ’ ό,τι η αίσθηση της προσωπικότητας ή του κατώτερου εαυτού. Αφήστε τη φαντασία σας να καλπάσει για λίγο, απεικονίζοντας την κατάσταση του κόσμου όπου η πλειονότητα των ανθρώπινων όντων θα είναι απορροφημένη στο καλό των άλλων κι όχι στους δικούς της εγωιστικούς στόχους. Ένα τέτοιο παιγνίδι της φαντασίας είναι καλό κι εποικοδομητικό και θα βοηθήσει να έρθει σ’ εκδήλωση ο νέος εκείνος κόσμος κι ο νέος εκείνος τύπος ανθρωπότητας που αναπόφευκτα θα καταδείξει το μέλλον. Δεν πρόκειται να επεκταθώ σ’ αυτό· η πρακτική της καλής θέλησης θα θέσει τα θεμέλια για το νέο αυτό τύπο ευαισθησίας. (Μαθητεία στην Νέα Εποχή ΙΙ, 297/8)

 

Η δυνατότητα της καλής θέλησης

Πολλά θα εξαρτηθούν απ’ ό,τι σκέφτεσθε και κάνετε όλοι σας κι όλοι οι άνθρωποι καλής θέλησης και οι μαθητές. Θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ένα ακόμη ενθαρρυντικό γεγονός κι αυτό είναι ότι τη δύναμη τη χειρίζονται εκείνοι που ζητούν να ζουν σαν ψυχές και σε επαφή με την ψυχή κι ο κόσμος των πνευματικών πραγματικοτήτων είναι πέρα από κάθε αναλογία ως προς την αίσθηση της δύναμης και χρησιμότητας που καταγράφουν. Καθώς προσπαθείτε να χειρισθείτε την πνευματική δύναμη εποικοδομητικά και ανιδιοτελώς είσθε πολύ πιο ισχυροί απ’ ό,τι αντιλαμβάνεσθε. Αν προσθέσετε σ’ αυτή την αντίληψη την αναγνώριση πως δεν είσθε μόνοι, αλλά ότι άνθρωποι με το ίδιο όραμα και με τα ίδια ιδανικά και την πνευματική έφεση βρίσκονται σε κάθε χώρα ανεξαιρέτως, σε κάθε θρησκεία, ομάδα και οργάνωση, τότε μπορείτε να προχωρήσετε με θάρρος κι ελπιδοφόρα πίστη. Αν αυτή είναι μια δήλωση γεγονότος (και πιστεύω ότι είναι), τότε ας προχωρήσουμε ενωμένοι με τους αδελφούς μας παντού, έχοντας συνείδηση της ευκαιρίας, της δύναμης, της ευθύνης και της χαράς της υπηρεσίας.

Όσον αφορά κάποια πράγματα που μπορείτε να κάνετε, θα πρότεινα τα ακόλουθα. Αρνηθείτε να επιτρέψετε να παρασυρθείτε απ’ οποιαδήποτε ψύχωση φόβου ή να πανικοβληθείτε απ’ οποιαδήποτε στάση από την οποία η αγωνία και η αναταραχή και η δυστυχία στον κόσμο μπορεί να σας καταβάλλει. Μοχθήστε να σταθείτε σε πνευματική ύπαρξη. Κάθε πρωί στο διαλογισμό σας επιδιώξτε να πάρετε αυτή τη στάση με μια νέα κι ανανεωμένη βεβαιότητα και να τη διατηρήσετε στη διάρκεια των ωρών της υπηρεσίας που βρίσκεται μπροστά σας κάθε μέρα. Αυτό δε θα είναι κάτι εύκολο να γίνει, αλλά μπορείτε να το κάνετε αν ηρεμείτε αρκετά για πέντε λεπτά κάθε πρωί – πλήρως κι ενδόμυχα ήρεμοι – κι αν γεμίζετε τις ημέρες σας με ζωτική ενασχόληση και αληθινή υπηρεσία, περιφρουρώντας προσεκτικά κάθε σκέψη και ομιλία. (Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας 81-82)

 Η καλή θέληση είναι η απλούστερη έκφραση της αληθινής αγάπης και η πιο κατανοητή. Η χρήση της καλής θέλησης αναφορικά με τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα κατευθύνει εποικοδομητικά τη νοημοσύνη· όπου εμφανίζεται η καλή θέληση τα τείχη του χωρισμού και της δυσπιστίας καταρρέουν.

Η αγάπη και η κατανόηση θα συνοδεύσουν τελικά την πρακτική έκφραση της καλής θέλησης σαν ενός συντελεστή σε κάθε είδος ανθρώπινης σχέσης και σαν μεθόδου επαφής μεταξύ κομμάτων, μειονοτήτων, κρατών καθώς και στους τομείς της διεθνούς πολιτικής και της θρησκεία. Η έκφραση της αληθινής αγάπης σαν παράγοντα της πλανητικής μας ζωής βρίσκεται ίσως μακριά στο μέλλον, αλλά η καλή θέληση συνιστά μια άμεση δυνατότητα και η οργάνωση της καλής θέλησης αποτελεί μια εξέχουσα ανάγκη.

Πολλά λέγονται σήμερα για την καλή θέληση και η λέξη αυτή χρησιμοποιείται αδιάκοπα· υπάρχει η αληθινή πρόθεση να χρησιμοποιηθεί σε κάθε τομέα της ανθρώπινης σκέψης και σε σχέση με κάθε ανθρώπινη ανάγκη· έχουμε ενδείξεις ότι σήμερα γίνεται μια ουσιαστική προσπάθεια για την αποτελεσματική εφαρμογή της καλής θέλησης στις διεθνείς διαπραγματεύσεις για ειρήνη και κατανόηση καθώς και στην προαγωγή των ανθρώπινων σχέσεων.

Βασική ανάγκη σήμερα είναι μια τολμηρή εκστρατεία από μέρους όλων των ανθρώπων καλής θέλησης για να διευκρινίσουν την έννοια της καλής θέλησης, να τονίσουν την πρακτική φύση της έκφρασής της και να συγκεντρώσουν σ’ έναν αποτελεσματικό και δραστήριο παγκόσμιο όμιλο όλους τους ομοϊδεάτες τους, όχι για να ιδρύσουν μια υπεροργάνωση, αλλά για να πείσουν τους δυστυχισμένους, τους καταπιεσμένους και τους κατατρεγμένους για το μέγεθος της νοήμονος αρωγής στην οποία μπορούν να ελπίζουν. Πρέπει ακόμη να καταδείξουν την ικανότητά τους να ενισχύουν όλους τους εργάτες στον αγώνα τους για την καθιέρωση ορθών ανθρώπινων σχέσεων και να τους βεβαιώσουν για την ισχύ μιας εκπαιδευμένης και άγρυπνης κοινής γνώμης (εκπαιδευμένης απ’ τους ανθρώπους καλής θέλησης) στην οποία μπορούν να στηρίζονται. Έτσι θα εμφανισθούν σε κάθε χώρα, πόλη και χωριό άνθρωποι καλής θέλησης – με εξασκημένη κατανόηση, ρεαλιστικές αντιλήψεις, βαθιά γνώση των παγκόσμιων προβλημάτων και με όρεξη να διαδώσουν την καλή θέληση και να εντοπίσουν τους ομοϊδεάτες τους στο άμεσο περιβάλλον τους.

Το έργο των ανθρώπων καλής θέλησης είναι εκπαιδευτικό. Δεν ισχυρίζονται ότι κατέχουν κάποια θαυματουργή λύση για τα διεθνή προβλήματα αλλά γνωρίζουν πως ένα πνεύμα καλής θέλησης, ιδιαίτερα όταν συνοδεύεται και συμπληρώνεται από γνώση, μπορεί να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα και μια στάση που θα κάνουν εφικτή την επίλυση των προβλημάτων. Σε οποιαδήποτε συνάντηση ανθρώπων καλής θέλησης, ανεξάρτητα απ’ την πολιτική, εθνική ή θρησκευτική τους τοποθέτηση, δεν υπάρχει πρόβλημα που να μην μπορεί τελικά να επιλυθεί και μάλιστα ικανοποιητικά για όλες τις πλευρές. Το κύριο έργο των ανθρώπων καλής θέλησης είναι η δημιουργία αυτής της ατμόσφαιρας και η καλλιέργεια αυτής της στάσης κι όχι η παρουσίαση κάποιας στερεότυπης λύσης. Αυτό το πνεύμα της καλής θέλησης μπορεί να είναι παρόν ακόμη κι όταν υπάρχουν ριζικές διαφωνίες ανάμεσα στα ενδιαφερόμενα μέρη. Αυτό όμως συμβαίνει σπάνια σήμερα. Ένα γνήσιο πνεύμα καλής θέλησης κυριαρχεί πλέον κάποιες συζητήσεις στον οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών πάνω σε δυσεπίλυτα και ακανθώδη θέματα κι αυτό γίνεται όλο και πιο φανερό.

Για κανένα λόγο δεν πρέπει να πιστέψουμε ότι η ανάπτυξη της καλής θέλησης στον κόσμο είναι απαραίτητα αργή και σταδιακή. Το αντίθετο μπορεί να συμβεί εφόσον όσοι διαπνέονται πραγματικά από καλή θέληση και είναι απαλλαγμένοι από προκαταλήψεις, αναζητήσουν τους συντρόφους τους κι εργαστούν μαζί για τη διάδοση της καλής θέλησης. Είναι υπερβολικά δύσκολο για τους στενόμυαλους, τους θρησκόληπτους ή τους αδιάλλακτους εθνικιστές να κατανοήσουν την καλή θέληση. Ίσως το επιτύχουν αν ενδιαφερθούν για το συνάνθρωπό τους δίχως να τον περιορίζουν, αλλά πρέπει να καταλύσουν τους χωριστικούς φραγμούς που ορθώνονται στις σκοτεινές περιοχές του νου τους. Πρέπει ν’ αναπτύξουν (εσκεμμένα) τη γνήσια καλή θέληση (όχι την ανοχή) απέναντι στις προκαταλήψεις τους, στους αλλόθρησκους και στις χώρες ή τις φυλές που ανταγωνίζονται ή καταφρονούν. H προκατάληψη είναι ο ακρογωνιαίος λίθος ενός χωριστικού τοίχου.

Η καλή θέληση είναι πολύ περισσότερο διαδεδομένη στον κόσμο απ’ ό,τι νομίζουμε· χρειάζεται απλά να την εντοπίσουμε, να την καλλιεργήσουμε και να την εφαρμόσουμε. Δεν πρέπει βέβαια να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από ομάδες που εργάζονται για τους δικούς τους σκοπούς, ανεξάρτητα απ’ την εντιμότητα, την ορθότητα ή την ειλικρίνειά τους. Διαφορετικά υπάρχει κίνδυνος παρέκκλισης και φατριασμού. Οι άνθρωποι καλής θέλησης στέκουν ανάμεσα στις αντιτιθέμενες παρατάξεις προκειμένου να δημιουργήσουν συνθήκες που θα επιτρέψουν τη συζήτηση και τη συνδιαλλαγή. Διανύουν σταθερά την “ευγενή μεσαία ατραπό” του Βούδδα, η οποία διατρέχει τα ζεύγη των αντιθέτων και οδηγεί κατευθείαν στην καρδιά του Θεού· βαδίζουν τη “στενωπό” της αγάπης στην οποία αναφέρθηκε ο Χριστός και το κατορθώνουν εκφράζοντας τη μόνη όψη της αγάπης που μπορεί προς το παρόν να κατανοήσει η ανθρωπότητα: την Καλή Θέληση.

Όταν η καλή θέληση εκφρασθεί κι οργανωθεί, αναγνωρισθεί και χρησιμοποιηθεί, τα παγκόσμια προβλήματα, όποια κι αν είναι, θα βρουν γρήγορα λύση· όταν η καλή θέληση γίνει ένας γνήσιος κι ενεργός συντελεστής των ανθρώπινων υποθέσεων, θα οδηγηθούμε σε μια πλήρη κι ολοκληρωμένη κατανόηση της φύσης της αγάπης και σε μια έκφραση κάποιας υπέρτερης όψης της θείας αυτής αγάπης· όταν η καλή θέληση κυριαρχήσει στους ανθρώπους, θα εδραιωθούν οι ορθές ανθρώπινες σχέσεις και θα προβάλει ένα νέο πνεύμα εμπιστοσύνης, καλοπιστίας και κατανόησης.

Αναρίθμητες χιλιάδες ανδρών και γυναικών καλής θέλησης βρίσκονται σε κάθε μέρος του κόσμου. Πρέπει να εξευρεθούν, να προσεγγισθούν και να έρθουν σ’ επαφή μεταξύ τους· να εργαστούν για τη δημιουργία μιας ορθής ατμόσφαιρας στις διεθνείς υποθέσεις και στις κοινότητές τους· να αντιληφθούν ότι ενωμένοι είναι πανίσχυροι κι ότι μπορούν να εκπαιδεύσουν και να διαφωτίσουν την κοινή γνώμη έτσι ώστε η διεθνής προσέγγιση στα παγκόσμια προβλήματα να είναι δίκαιη, ορθή και σύμφωνη με το θείο σχέδιο· ν’ αντιληφθούν ότι η λύση των κρίσιμων προβλημάτων που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα στο κατώφλι της Νέας Εποχής, δεν πρόκειται να επιτευχθεί με την επιλογή κάποιας τακτικής και την επιβολή της με την προπαγάνδα. Θα επιτευχθεί με την προαγωγή και την ανάπτυξη του πνεύματος της καλής θέλησης (που έχει σαν επακόλουθα μια ορθή ατμόσφαιρα και μια υγιή στάση) καθώς και με μια στοργική καρδιά.

Η εποχή του Χριστιανισμού εγκαινιάστηκε από μια δράκα ανθρώπων, τους δώδεκα Αποστόλους, τους εβδομήντα μαθητές και τους πεντακόσιους που αναγνώρισαν το μήνυμα του Χριστού. Η νέα εποχή στην οποία ο Χριστός “θα δει το μόχθο της ψυχής Του και θ’ αγαλλιάσει”, εγκαινιάζεται τώρα από χιλιάδες ανθρώπους καλής θέλησης που μπορούν να δραστηριοποιηθούν ακόμη περισσότερο αν εντοπισθούν, προσεγγισθούν και οργανωθούν. (Τα προβλήματα της ανθρωπότητας, 118 κε)

 Πώς μπορεί να σταθεροποιηθεί κι ο κόσμος να οδηγηθεί σε συνθήκες όπου θα υπάρχει δίκαιη και σωστή επάρκεια για όλους; Πώς μπορούν οι εθνικές διαφορές να επουλωθούν και να τερματισθούν τα φυλετικά μίση; Πώς μπορούν οι πολλές θρησκευτικές ομάδες να συνεχίσουν το έργο της καθοδήγησης των ανθρώπων για την έκφραση της θειότητάς τους στις γραμμές της ατομικής κληρονομιάς κι όμως ταυτόχρονα να υπάρχουν σε αρμονία και να παρουσιάζουν ένα ενωμένο μέτωπο στον κόσμο; Πώς μπορούν να τερματισθούν οι πόλεμοι και να έλθει ειρήνη στη γη; Πώς μπορεί να εδραιωθεί η αληθινή ευημερία που είναι αποτέλεσμα της ενότητας, της ειρήνης και της αφθονίας;

Mόνο με έναν τρόπο. Mε την ενωμένη δράση των ανδρών και γυναικών καλής θέλησης και κατανόησης σε κάθε χώρα και κάθε έθνος. Σταθερά και αθόρυβα, χωρίς αίσθηση βιασύνης, πρέπει να κάνουν τρία πράγματα:

Πρώτο, πρέπει ν’ ανακαλύψουν ο ένας τον άλλο και να βρίσκονται σ’ επαφή μεταξύ τους. Έτσι θα εξουδετερωθεί η αίσθηση της αδυναμίας και της ματαιότητας. Είναι το πρώτο καθήκον και έργο του Nέου Oμίλου Yπηρετών του Κόσμου.

Δεύτερο, πρέπει να αποσαφηνίσουν και να διευκρινίσουν τις βασικές εκείνες αρχές της ορθής ζωής, της καλής θέλησης και της αρμονίας, που αναγνωρίζονται, αλλά δεν εφαρμόζονται, απ’ όλους τους ορθά σκεπτόμενους ανθρώπους σήμερα. Aυτές οι αρχές πρέπει να διατυπωθούν με τους απλούστερους όρους και να γίνουν πρακτικές στη δράση.

Tρίτο, το ευρύ κοινό πρέπει να εκπαιδευθεί σ’ αυτές τις αρχές. Σταθερά, τακτικά και συστηματικά πρέπει να διδαχθεί τις αρχές της αδελφοσύνης, ενός διεθνισμού που βασίζεται στην καλή θέληση και την αγάπη όλων των ανθρώπων, της θρησκευτικής ενότητας και της συνεργατικής αλληλεξάρτησης. Tο άτομο σε κάθε έθνος και ομάδα πρέπει να διδαχθεί να παίζει το σημαντικό του ρόλο με καλή θέληση και κατανόηση· η ομάδα πρέπει να επωμισθεί την ευθύνη της για τις άλλες ομάδες· και πρέπει να εξηγηθεί και να τονισθεί η ευθύνη του ενός έθνους για το άλλο και όλων των εθνών για τον κόσμο των εθνών.

 Aυτό δεν είναι κάποιο περιττό ή μυστικιστικό και μη πρακτικό πρόγραμμα. Δεν υπονομεύει ούτε επιτίθεται σε καμιά εξουσία ή κυβέρνηση. Δεν ενδιαφέρεται για την ανατροπή ηγετών ή την πτώση οποιουδήποτε πολιτικού ή εθνικού κόμματος. Aπαιτεί νοήμονα και πρακτική προσπάθεια. Θα απαιτήσει τη συνεργασία πολλών τύπων διάνοιας και πολλών εξασκημένων εκτελεστικών. Πρέπει ν’ ανακαλυφθούν οι άνθρωποι καλής θέλησης σε κάθε χώρα κι όλοι όσοι ανταποκρίνονται σ’ αυτά τα ιδεώδη πρέπει να συγκεντρωθούν σε ταχυδρομικούς καταλόγους. Πρέπει να επιδιωχθεί η συνεργασία τους και να συστηματοποιηθεί. Tο πρόγραμμα αυτό θα απαιτήσει τελικά τη βοήθεια πολλών ομιλητών και συγγραφέων που θα εργάζονται στις ίδιες ιδεαλιστικές γραμμές αλλά με διαφορετικές μεθόδους. Με τη γνώση της δικής τους χώρας και του καλύτερου τρόπου να φέρουν τις βασικές αυτές αλήθειες στους συμπολίτες τους, πρέπει ν’ αφεθούν ελεύθεροι να εργασθούν όπως οι ίδιοι κρίνουν καλύτερα για το ιδιαίτερο έθνος τους. Aυτοί και όλοι οι άνδρες και γυναίκες καλής θέλησης θα απαρτίζουν το Nέο Όμιλο Yπηρετών του Κόσμου. Μια κεντρική ομάδα, επιλεγμένη απ’ τους ίδιους, πρέπει να συνθέτει και να συντονίζει αυτό το έργο, ενώ θα δίνει τα ευρύτερα περιθώρια στους ατομικούς υπηρέτες και εργάτες. (Εσωτέρα Ψυχολογία ΙΙ, 672-3)

 ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΑΛΗ ΘΕΛΗΣΗ

 Με καλή θέληση για όλους,

με μια σταθερή πίστη στις θείες δυνατότητες των ανθρώπινων όντων και στη μελλοντική ανάσταση της ανθρωπότητας,

με μια εξυψωμένη αναγνώριση του Θεού,

 με μια εκτίμηση των θεμελιωδών αξιών της διδασκαλίας του Χριστού και

με μια χαρούμενη απόφαση να προχωρήσουμε στο έργο της ανασυγκρότησης, καλώ εκείνους που ανταποκρίνονται σ’ αυτό το όραμα να ξεκινήσουν αμέσως να εργάζονται.

Δεν απαιτώ από σας αφοσίωση σε οργανώσεις, αλλά μόνο να αγαπάτε τους συνανθρώπους σας είτε είναι Γερμανοί, Αμερικάνοι, Εβραίοι, Βρετανοί, Γάλλοι, Νέγροι ή Ασιάτες. Σας ανακαλώ απ’ τα όνειρά σας για μια αόριστη ομορφιά, για ανέφικτες Oυτοπίες και για ευσεβείς πόθους προκειμένου να αντιμετωπίσετε τη ζωή όπως ακριβώς είναι σήμερα· κι έπειτα να αρχίσετε στον τόπο που είστε να την κάνετε καλύτερη. Σας καλώ στο πείραμα των ορθών ανθρώπινων σχέσεων, ξεκινώντας από τις προσωπικές σας σχέσεις, την οικογένειά σας και τους φίλους σας και κατόπιν στο έργο να εκπαιδεύσετε εκείνους με του οποίους έρχεσθε σε επαφή έτσι ώστε να ξεκινήσουν κι αυτοί ένα παρόμοιο έργο. Είναι το έργο της επίτευξης ορθών ατομικών σχέσεων, ορθών ομαδικών σχέσεων, ορθής δια-ομαδικών σχέσεων, ορθών εθνικών σχέσεων και ορθών διεθνών σχέσεων. Σας καλώ στην αντίληψη ότι σ’ αυτό το έργο κανείς δεν είναι άχρηστος ή μηδαμινός, αλλά ότι όλοι έχουν μια θέση πρακτικής αξίας. Σας καλώ να αναγνωρίσετε ότι η καλή θέληση είναι μια δυναμική ενέργεια που μπορεί να επιφέρει παγκόσμιες αλλαγές θεμελιώδους είδους κι ότι ο τρόπος έκφρασής της είναι μέσα από τη δραστηριότητα του άνδρα και της γυναίκας ατομικά και μέσα από τη μαζική τους πρόθεση (massed intent). Η μαζική δύναμη της καλής θέλησης, το δυναμικό αποτέλεσμα μιας νοήμονος και ενεργού κατανόησης και η δυναμικότητα μιας εκπαιδευμένης και ζωντανής κοινής γνώμης η οποία επιθυμεί το μέγιστο καλό για το μέγιστο αριθμό, βρίσκονται πάνω από κάθε πίστη. Η δυναμική αυτή ισχύς δεν είχε ποτέ χρησιμοποιηθεί. Σήμερα μπορεί να σώσει τον κόσμο. 

(Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας, 210-11)

 YΠΕΝΘΥΜΙΣΗ 

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΑΛΗΣ ΘΕΛΗΣΗΣ

 ΤΕΤΑΡΤΗ 22 Μαΐου - ΩΡΑ 19.00

Ακριβής ώρα πανσελήνου Πέμπτη 23 Μαΐου, ώρα 16:52

Το τελευταίο κήρυγμα του Βούδα 

«Υπήρχε για καιρό ένας θρύλος –και ποιός μας λέει ότι δεν είναι γεγονός– ότι σε κάθε Πανσέληνο του Ιουνίου, ο Χριστός επαναλαμβάνει και διδάσκει ξανά στην συγκεντρωμένη Ιεραρχία και στον κόσμο (στην καρδιά και τον νου των ανθρώπων) το τελευταίο κήρυγμα του Βούδα. (Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας, 480)

     Για να κατανοήσουμε το τελευταίο κήρυγμα του Βούδα, ας δούμε το ευρύτερο πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτό διακηρύχθηκε όπως δίδεται από την Βουδιστική παράδοση.

     Τρεις μήνες πριν τον θάνατό του, στα ογδόντα του χρόνια, ο Βούδας βρισκόταν σ’ ένα χωριό, σχεδόν ετοιμοθάνατος, πάσχοντας από μια σοβαρή νόσο. Θεωρώντας, όμως, ότι δεν θα έπρεπε να τελευτήσει δίχως να μεταφέρει ένα μήνυμα αισιοδοξίας και σοφίας στους μαθητές του, βρήκε το κουράγιο και την ψυχική ενέργεια να αντέξει τους αφόρητους πόνους και με μια δύναμη θέλησης προσωρινά κατάφερε κάποια μορφή ανάρρωσης. Έτσι κάθισε έξω από την κατοικία του και άρχισε έναν διάλογο με τον αγαπημένο του μαθητή Ananda [λέγεται ότι ήταν ο μαθητής με την καλύτερη μνήμη, το όνομά του σημαίνει: χαρά-joy ή ευδαιμονία- bliss]. Ο Αnanda, φανερά θλιμμένος και φοβισμένος στην προοπτική απώλειας του δασκάλου του, είπε: «Βλέποντας την ασθένεια του Ευλογημένου ο ουρανός σκοτεινιάζει και οι νοητικές μου λειτουργίες συσκοτίζονται. Υπάρχει μόνο μια παρηγοριά για μένα: θεωρώ ότι ο Ευλογημένος δεν θα πρέπει να τελευτήσει προτού μας αφήσει σαφείς οδηγίες για το Τάγμα της Κοινότητάς μας».

     Tότε, ο Βούδας, γεμάτος συμπόνια και ανθρωπιά, με μειλίχιο και αβρό τρόπο μίλησε στον αγαπημένο και αφοσιωμένο μαθητή: «Ananda, τί περιμένει από εμένα η κοινότητα μας; Σας έχω διδάξει την Αλήθεια (Dharma), χωρίς να διακρίνω μεταξύ εξωτερικής και εσωτερικής αλήθειας. Όσον αφορά την αλήθεια, ο Βούδας (Tathagata) δίδαξε ό,τι γνώριζε χωρίς να κρατήσει κάτι κρυφό μέσα στο μανίκι του. Ειλικρινά, Ananda, εάν υπάρχει κάποιος που νομίζει ότι μπορεί να ηγηθεί της κοινότητας και ότι η κοινότητα θα βασίζεται σε αυτόν, ας μας παραθέσει τις οδηγίες του. Αλλά ο Tathagata δεν έχει καμία τέτοια σκέψη. Γιατί θα πρέπει να αφήσω οδηγίες που να αφορούν την κοινότητα; Είμαι τώρα γηραιός, ογδόντα ετών. Όπως ένα φθαρμένο κάρο χρειάζεται διαρκώς επισκευές, έτσι και το σώμα του Tathagata δεν μπορεί να μετακινηθεί χωρίς συνεχή περίθαλψη. Συνεπώς, Ananda:

 

Εκείνοι που, είτε τώρα είτε μετά το θάνατό μου,

θα γίνουν λυχνίες για τον ίδιο τους τον εαυτό,

που θα βασίζονται μόνο στην Aλήθεια του [εσώτερου] Εαυτού,

και όχι σε τρέχουσες εξωτερικές ερμηνείες,

που θα στηρίζονται σταθερά σ’ αυτήν την Αλήθεια ως λυχνία τους,

και θ’ αναζητούν τη σωτηρία τους στην Aλήθεια και μόνο,

που δεν θα αναζητούν ερμηνεία παρά μόνο από τον [εσώτερο] Εαυτό,

 

Είναι εκείνοι, Ανάντα,

από τους Μπίκκους μου* που θα φθάσουν στα μέγιστα ύψη.

Αλλά θα πρέπει να έχουν διακαή έφεση για μάθηση.

 

Aς υπερβεί κάθε αδελφός την οδύνη / το ανικανοποίητο που απορρέει από την προσκόλληση στους πόθους του σώματος

Ας υπερβεί κάθε αδελφός το ανικανοποίητο που απορρέει από την προσκόλληση σε όλες τις αισθήσεις

Ας υπερβεί κάθε αδελφός το ανικανοποίητο που απορρέει από την προσκόλληση στις προσδοκίες των απόψεων, των συλλογισμών ή των συναισθημάτων

 

Η ηλικία μου έχει φθάσει πια στην πλήρη ωριμότητά της, η ζωή μου βαδίζει προς το τέλος της: σας αφήνω, αποχωρώ, στηριζόμενος αποκλειστικά στον Εαυτό!

 

Να είστε λοιπόν ειλικρινείς, Ω Αδελφοί, ιεροί, βαθυστόχαστοι!

Να είστε ακλόνητοι στις αποφάσεις σας! Φυλάσσετε τα της καρδιάς σας!

 

Εκείνος που δεν καταβάλλεται, αλλά παραμένει σταθερός στην αλήθεια και το νόμο,

θα διασχίσει αυτή τη θάλασσα της ζωής [σαμσάρα], θα βάλει ένα τέλος στην οδύνη.

 

Όταν το φως της γνώσης έχει διασκορπίσει το σκοτάδι της άγνοιας,

όταν όλη η ύπαρξη [στους τρείς κατώτερους κόσμους] έχει ιδωθεί ως ανυπαρξία

Κενή, δίχως υπόσταση,

Τότε η ζωή [o κύκλος των επαναγεννήσεων] φθάνει στο τέλος της,

Κι επέρχεται η ειρήνη, που φαίνεται να θεραπεύει επιτέλους κάθε ασθένεια.

Κάθε τι, φθάνει σ’ ένα τέλος, ακόμα κι αν διαρκούσε αιώνες.

 

Η ώρα του αποχωρισμού είναι αναπότρεπτο να έλθει τελικά.

Έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα τόσο για τον εαυτό όσο και για τους άλλους,

 

Να είστε λοιπόν νοητικά παρόντες [mindful] σε ό,τι ζείτε, να επαγρυπνείτε!

Η ώρα για την είσοδό μου στη Νιρβάνα έχει τώρα φθάσει!

Αυτά είναι τα τελευταία μου λόγια!

 

*bhikkhus σημαίνει μοναχός αλλά και επαίτης – εκείνος που στηρίζεται στους άλλους.

Το τελευταίο κήρυγμα του Βούδα είναι ένας λόγος σοφής παραμυθίας στον απελπισμένο, με τρόμο θανάτου, μαθητή που φοβήθηκε ότι χωρίς ορατό δάσκαλο η κοινότητα θα διαλυθεί. Ο Βούδας εξηγεί πως θεμέλιο του ομίλου είναι ο (ανώτερος) Εαυτός και η Αλήθεια (ή Dharma), ήτοι η Διδασκαλία και τίποτα άλλο. Μετά εξηγεί τον τρόπο με τον οποίο μπορεί κάθε μαθητής να γίνει λύχνος του εαυτού του και το πώς να κάνει την Αλήθεια καταφύγιο του: μέσω καλλιέργειας της επαγρύπνησης και του να είναι νοήμων, συμμετοχικός παρατηρητής (mindful) των βιωμάτων του – δηλαδή σε ό,τι συμβαίνει στο σώμα, στα συναισθήματα και στις σκεπτομορφές του.

     Σύγχρονοι σχολιαστές επισημαίνουν ότι αυτό που μεταφράζουμε ως λύχνος (diipa) σημαίνει τόσο «νήσος» όσο και «λυχνία, λάμπα». Οι περισσότεροι προτιμούν πλέον την απόδοση «νήσος» (be "an island to unto oneself"), καθώς η νήσος συμβολίζει την στέρεα γη, το ασφαλές καταφύγιο στον ωκεανό του γίγνεσθαι (samsara), δηλαδή στον κόσμο της εκδήλωσης. Ζητάει, δηλαδή, ο Βούδας από τους μαθητές να γίνουν το έμπιστο και σταθερό έδαφος της Αλήθειας και της Συμπόνιας μέσα στην αστάθεια της ιδιοτέλειας και την ρευστότητα που χαρακτηρίζει συνήθως την προσωπικότητα.

     Αυτή η υπόδειξη – ότι τα θεμέλια της ζωής βρίσκονται στην Αλήθεια και στον Εαυτό, και παράλληλα η επισήμανση – ότι κάθε παρουσία στους τρείς κόσμους είναι πρόσκαιρη και θνησιγενής, φαίνεται να είναι η πεμπτουσία του αρχαίου κόσμου, η «φώτιση της προχριστιανικής εποχής», που παραδίδεται –από τον Βούδα στον Χριστό  για να την αφομοιώσει και να δομήσει πάνω στο έδαφος της αρχαίας σοφίας «τον κύκλο διανομής της ενέργειας της Αγάπης», για την οποία υπεύθυνος είναι ο ίδιος ο Χριστός. (Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας, 480)

 

Από την Άννα Π. και Ευφροσύνη Σπ. Ευχαριστούμε.

     Δ Ι Α Λ Ο Γ Ι Σ Μ Ο Σ 

ΕΠΙΚΚΛΗΣΗ ΣΕΙΡΙΟΥ

ΕΥΘΥΓΡΑΜΜΙΣΗ ΜΕ ΤΗ ΘΕΙΑ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, 
ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΤΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΤΟΥ ΝΟΥ, ΤΗΣ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗΣ  

Τετάρτη 15 Μαΐου 2024 στις 20.00

πραγματοποιείται –2 φορές το μήνα– βράδυ Τετάρτης 

Μέρος του Κεφαλαίου:

Η ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΩΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΩΝ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ

1. Η όραση του Διδασκάλου και του εαυτού μέσα στο σπήλαιο της καρδιάς.

 

Όπως γνωρίζετε, έχει συχνά ειπωθεί στο σπουδαστή να οραματίζεται τον εαυτό του και το Διδάσκαλο – στο μέγεθος περίπου ενός τετάρτου της ίντσας – μέσα στην περιφέρεια της αιθερικής καρδιάς. Του έχει ειπωθεί να εικονίζει προς το τέλος του διαλογισμού του την αιθερική καρδιά κι εκεί να δομεί μικροσκοπικές μορφές του Διδασκάλου στον Oποίο ελκύεται και του εαυτού του.

Το κάνει με τη δέουσα και λεπτομερή φροντίδα, με την αρωγή της φαντασίας και της αγαπητικής προσπάθειας, εργαζόμενος καθημερινά με τις εικόνες του ωσότου αποβούν γι’ αυτόν πολύ πραγματικές και η δόμηση κι ο σχηματισμός τους καταστούν ένα σχεδόν αυτόματο μέρος της διαλογιστικής του μορφής.

Τότε έρχεται μια μέρα (συνήθως όταν ταιριάζουν οι αστρολογικές συνθήκες κι η σελήνη πλησιάζει στην πανσέληνο) οπότε αποκτά συνείδηση μέσα στον εγκέφαλό του ότι οι εικόνες αυτές δεν είναι οι μικρές κούκλες που νομίζει, αλλά ότι ο ίδιος βρίσκεται μέσα στην εικόνα που αντιπροσωπεύει τον εαυτό του κι ότι στέκει κυριολεκτικά και αληθινά ενώπιον του Διδασκάλου.

 Τι ακριβώς συνέβη; O μαθητής πέτυχε τρία πράγματα:

1. Να ταυτισθεί με την εικόνα μέσα στην καρδιά και να ανατείνει προς το Διδάσκαλο.

2. Να φτιάξει ένα συγκεκριμένο αγωγό μεταξύ του καρδιακού κέντρου (όπου προσπαθεί να εστιάσει τη συνείδησή του) και του αντίστοιχου κεφαλικού του κέντρου. Καθένα από τα επτά κέντρα του σώματος, όπως ξέρετε, έχει ένα αντίστοιχο στο κεφάλι. Με τη σύνδεση ενός κέντρου με το αντίστοιχό του στο κεφάλι έρχεται η φώτιση. Αυτό – στην περίπτωσή μας – πραγματώθηκε απ’ το σπουδαστή. Συνέδεσε την καρδιά με το κεφαλικό της κέντρο.

3. Όχι μόνο πέτυχε τα δύο παραπάνω πράγματα, αλλά εξάγνισε τόσο εκείνο το τμήμα του φυσικού εγκεφάλου που αντιστοιχεί στο ιδιαίτερο κεφαλικό κέντρο, ώστε μπορεί ν’ ανταποκριθεί στον αναγκαίο ανώτερο κραδασμό και να καταγράψει συνεπώς με ακρίβεια όσα έχουν συμβεί.

 

2. Η αναγνώριση του κραδασμού.

 

Στην περίπτωση αυτή η μέθοδος δεν είναι εντελώς ίδια. O σπουδαστής αποκτά συνείδηση στις στιγμές της πιο έντονης έφεσής του στο διαλογισμό ενός ορισμένου ιδιάζοντος κραδασμού ή αίσθησης στο κεφάλι του. Μπορεί να είναι σε μια από τις τρεις περιοχές:

α. Στην κορυφή της σπονδυλικής στήλης.

β. Στο μέτωπο.

γ. Στην κορυφή της κεφαλής.

 Δε μιλώ εδώ για την αίσθηση που προκύπτει όταν αναπτύσσεται η ψυχιστική ικανότητα, παρότι υπάρχει συγγένεια μεταξύ των δύο, αλλά μιλώ για ένα σαφή κραδασμό που συνοδεύει την επαφή με ένα από τα Μεγάλα Όντα.

Στην αρχή ο σπουδαστής έχει απλώς συνείδηση ενός αισθήματος στιγμιαίας ανύψωσης, που παίρνει τη μορφή κυματισμού ή κίνησης στο κεφάλι. Μπορεί στην αρχή να συνοδεύεται από κάποια ενόχληση, αν γίνει αισθητή στο μέτωπο μπορεί να προκαλέσει δάκρυα και κλάμα, αν στην κορυφή της σπονδυλικής στήλης ή στη βάση του κρανίου έξαρση κι ακόμη ζαλάδα κι αν στην κορυφή της κεφαλής μια αίσθηση διεύρυνσης με ένα αίσθημα πληρότητας, ωσάν το περιβάλλον κρανίο να ήταν πολύ περιοριστικό. Αυτή εξασθενίζει με την εξοικείωση. Όλα προκαλούνται από μια επαφή, στιγμιαία στην αρχή, με κάποιο Διδάσκαλο.

Με τον καιρό ο σπουδαστής οδηγείται στην αναγνώριση αυτού του κραδασμού και στη σύνδεσή του με κάποιο ιδιαίτερο Μεγάλο Oν, γιατί κάθε Διδάσκαλος έχει το δικό Του κραδασμό που εντυπώνεται στους μαθητές Του με έναν ειδικό τρόπο. Αυτή η μέθοδος επαφής συνοδεύεται συχνά από άρωμα. Με τον καιρό ο μαθητής μαθαίνει πώς να ανυψώνει τον κραδασμό του σε ορισμένο ύψος. Αφού το επιτύχει, διατηρεί σταθερά τον κραδασμό ωσότου νιώσει τον απαντητικό κραδασμό του Διδασκάλου ή το άρωμα.

Κατόπιν προσπαθεί να συγχωνεύσει τη συνείδησή του με του Διδασκάλου όσο αυτό είναι δυνατό, να διακριβώσει τη θέληση του Διδασκάλου και να κατανοήσει τι ακριβώς έχει να κοινοποιήσει ο Διδάσκαλος. Με την πάροδο του χρόνου και την αύξηση της ανταπόκρισης του μαθητή ο Διδάσκαλος απ’ την πλευρά Του προσελκύει την προσοχή του ή του δίνει σημάδι επιδοκιμασίας (λόγου χάρη, με την έγερση του κραδασμού μέσα στο κεφάλι του)

Υπάρχουν τρεις ακόμη τρόποι (από πολλούς, μην ξεχνάτε) με τους οποίους ο ένθερμος σπουδαστής μπορεί να αποκτήσει συνείδηση στο φυσικό του εγκέφαλο ότι έκανε επαφή με το Διδάσκαλό του.

 

3. Η μεταφορά στη συνείδηση του φυσικού εγκεφάλου της ανάμνησης του άσραμ του Διδασκάλου και των μαθημάτων που παραδόθηκαν εκεί.

 

Καθώς ο σπουδαστής επιμένει στο διαλογισμό του, καθώς αυξάνει την ικανότητά του να αποκτά το σωστό κραδασμό, δομεί μια δίοδο (αν μπορούμε να την ονομάσουμε έτσι) που τον οδηγεί κατ’ ευθείαν στο Διδάσκαλό του. Πρόκειται για κυριολεκτική δήλωση γεγονότος.

Η καλή εργασία κερδίζει με τον καιρό για τον άνθρωπο το δικαίωμα να βρίσκεται με το Διδάσκαλο σε τακτές περιόδους. Συνεπάγεται καλή εργασία στο διαλογισμό σε συνδυασμό με ενεργό υπηρεσία για τη φυλή. Τα διαλείμματα αυτά είναι σπάνια στην αρχή αλλά γίνονται συχνότερα καθώς επιτελείται πρόοδος. Τότε αποκτά επίγνωση αυτής της επαφής μέσω ανάμνησης κατά την αφύπνιση. Βλέπει το δωμάτιο του Διδασκάλου και θυμάται τους συντρόφους του στην εργασία της τάξης. Θυμάται ορισμένες προτάσεις όπως τις είπε ο Διδάσκαλός του και ανακτά τη μνήμη της εργασίας που προτάθηκε ή της παραίνεσης. Είναι μια από τις μεθόδους που είναι ενδεικτικές για το μαθητή ότι επιτυγχάνει με την ικανότητα που δομείται στο διαλογισμό ν’ αποκτήσει πρόσβαση στο Διδάσκαλο.(ΕΑΔ:289-292)

  

4. Η επίτευξη ενός ορισμένου ποσού αιτιώδους συνείδησης.

 

H ικανότητα της αφηρημένης σκέψης και ενατένισης, η δύναμη υπέρβασης των περιορισμών του χρόνου και του χώρου είναι δυνάμεις του εγωικού σώματος και καθόσον όλες οι εγωικές ομάδες – όπως ειπώθηκε – ελέγχονται από κάποιο Διδάσκαλο, η ανάπτυξη της εγωικής συνείδησης (όταν αναγνωρίζεται συνειδητά) είναι ενδεικτική επαφής και προσέγγισης.

Πολλές ψυχές ασυνείδητα έρχονται σε επαφή με το Εγώ τους κι έχουν πρόσκαιρα εκλάμψεις εγωικής συνείδησης, όμως όταν ο μαθητής μπορεί συνειδητά ν’ ανυψωθεί, όταν εσκεμμένα εντείνει τον κραδασμό του και μεταφέρει την πόλωσή του στο εγωικό σώμα, έστω και για μια σύντομη στιγμή, τότε μπορεί να γνωρίζει ότι για τη σύντομη αυτή στιγμή δονείται στην κλείδα του Διδασκάλου της ομάδας του. Έκανε επαφή.

Μπορεί αρχικά να μη θυμάται στο φυσικό του εγκέφαλο τις λεπτομέρειες αυτής της επαφής, μπορεί να μην αντιλαμβάνεται την εμφάνιση του Διδασκάλου ή τα λόγια που βγήκαν απ’ τα χείλη Του, αλλά αφού συμμορφώθηκε συνειδητά με τον κανόνα και εισήλθε στη σιωπή των υψηλών τόπων, ο νόμος λειτουργεί πάντα κι έχει κάνει την επαφή του.

 

5. Μέσω του ήχου ο ζηλωτής έχει επίγνωση της επιτυχίας

 

Η πέμπτη αυτή μέθοδος δεν είναι τόσο συνήθης, αλλά είναι γνωστή σε μερικές φύσεις. Μέσω του ήχου ο ζηλωτής έχει επίγνωση της επιτυχίας. Ακολουθεί τη συνήθη μορφή του διαλογισμού του. Επιμένει από μέρα σε μέρα κι εργάζεται και στα τρία πεδία στο έργο που πρέπει να γίνει. Ανυψώνει συνεχώς τον κραδασμό του και ανατείνει στην αναγκαία προσπάθεια, συνδυάζοντας όλη την εσώτερη προσπάθεια με την εξωτερική ζωή της αγαπητικής υπηρεσίας.

Σε κάποιο διαλογισμό αποκτά αιφνίδια την επίγνωση ενός μουσικού φθόγγου που φαίνεται να ηχεί στο κεφάλι του ή να εκπορεύεται από την καρδιά του. Δεν προκαλείται από την ήχηση της Ιερής Λέξης, η οποία Λέξη όταν ηχείται από τον άνθρωπο σε ορισμένη κλείδα μπορεί να προκαλέσει μια μουσική ανταπόκριση από το Εγώ, αλλά έρχεται σαν αποτέλεσμα ή κορύφωμα του διαλογισμού κι ο ήχος του φθόγγου δονείται μέσα στο κέντρο τόσο ευδιάκριτα ώστε να μη λησμονηθεί ποτέ. Είναι πάλι ένδειξη επιτυχίας.

O Διδάσκαλος προσεγγίσθηκε κι ανταποκρίθηκε ηχώντας τον τόνο του Εγώ του ανθρώπου. Αυτή είναι πραγματικά η βάση του εθιμοτυπικού του φύλακα της θύρας που ανταποκρίνεται στο μελλοντικό ζηλωτή των μυστηρίων της ομάδας. Όταν το έργο γίνει σωστά, ο ζηλωτής θα ηχήσει τη λέξη εισδοχής στη δική του κλείδα ή τόνο, προσπαθώντας να κρούσει το φθόγγο που θα εφελκύσει το Εγώ. O φύλακας της θύρας θα ανταποκριθεί και θα ψάλλει την απάντηση στον ίδιο πλήρη και ηχηρό τόνο, συνδέοντας έτσι με τη δύναμη του ήχου τον άνθρωπο με το Διδάσκαλο των επικείμενων τελετών. Αυτό θέτει κάθε μέλος της ομάδας – μέσω της δικής του προσπάθειας και μέσω του τρίτου παράγοντα, του φύλακα της θύρας – σε επικοινωνία με το Διδάσκαλο.

Με τον καιρό αυτό θα κατανοηθεί πληρέστερα και θα γίνεται προσπάθεια να διατηρείται η αντήχηση του τόνου ανάμεσα σε όσους εισέρχονται και σε όσους φρουρούν το Κατώφλι. Όταν επιτευχθεί τέλεια (πράγμα ανέφικτο τώρα) θα αποτελέσει τέλεια προστασία. Θα συγκροτούνται όμιλοι ανάλογα με τον εγωικό σχηματισμό και τον ιδιαίτερο Διδάσκαλο.

O φθόγγος του ομίλου θα είναι γνωστός σ’ εκείνον που φρουρεί την είσοδο και κανείς δε θα μπορεί να εισέλθει που δε θα ηχεί το φθόγγο στην ανώτερη ή την κατώτερη οκτάβα. Αυτό ισχύει για ομίλους που είναι αφιερωμένοι στην εσώτερη πνευματική ανάπτυξη και τους αφορά άμεσα το έργο κάποιου Διδασκάλου με τους συνδεόμενους σπουδαστές ή μαθητές ή δοκίμους Του. Άλλοι όμιλοι που θα σχηματίζονται από ποικίλες μονάδες και σε διαφορετικές ακτίνες και Διδασκάλους, θα φρουρούν τη θύρα τους με μια άλλη μέθοδο που θ’ αποκαλυφθεί αργότερα.

Όταν στο διαλογισμό ο σπουδαστής ακούσει τον εσώτερο αυτό μουσικό φθόγγο, πρέπει να προσπαθήσει να τον καταγράψει και να καλλιεργήσει την ικανότητα να τον αναγνωρίζει και να τον χρησιμοποιεί. Δεν είναι εύκολο στην αρχή, καθόσον η ήχηση είναι μη αναμενόμενη και πολύ σύντομη για να συλληφθεί. Όμως με την πάροδο του χρόνου και καθώς ο μαθητής επιτυγχάνει ξανά και ξανά να δέχεται μια παρόμοια ανταπόκριση, τότε μπορεί ν’ αρχίσει να βρίσκει τη μέθοδο και να παρακολουθεί τα αίτια που θέτουν σε κίνηση τον κραδασμό.

 Θα ήθελα καταλήγοντας να επισημάνω ότι πάντοτε η πρόκληση ανταπόκρισης πρέπει να είναι έργο του μαθητή κι ότι η ώρα της ανταπόκρισης αυτής εξαρτάται από την ειλικρίνεια του έργου του, την αφιέρωση στην υπηρεσία του και τις καρμικές του υποχρεώσεις. Όταν δικαιούται ορισμένης ανταπόκρισης, αυτή θα φαίνεται στα άστρα του και τίποτε δεν μπορεί να την εμποδίσει ή να την καθυστερήσει. Αλλά και τίποτε δεν μπορεί πράγματι να την επισπεύσει…

Όταν τα κάνει όλα αυτά, όταν δομήσει το απαραίτητο δονούμενο υλικό στα τρία κατώτερα σώματά του, όταν τα ευθυγραμμίσει με το εγωικό σώμα (έστω και μόνο για ένα σύντομο λεπτό), ξαφνικά μπορεί να δει, ξαφνικά μπορεί ν’ ακούσει, ξαφνικά μπορεί να νιώσει έναν κραδασμό και τότε για πάντα θα λέει ότι η πίστη συγχωνεύθηκε με την όραση και η έφεση έγινε αναγνώριση. (ΕΑΔ: 292-295)

(Αλίκη Μπέϊλη: Επιστολές επί του Αποκρυφιστικού Διαλογισμού)